คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ตอนนั้น
ณ สนามเด็กเล่นแห่งหนึ่ง มีเด็กชายและเด็กหญิงคู่หนึ่ง ทั้งสองมีทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์ ฝ่ายชายมีผมสีทองที่ตั้งขึ้นดูราวกับเม่น ฝ่ายหญิงมีผมสีดำที่เรียบแบนกำลังเล่นเป่ายิงฉุบกันอยู่
เป่ายิ้งฉุบ! ฉุบ! ฉุบ!
“เย้! ยัยเรียบแพ้แล้ว" เด็กชายร้องอย่างดีใจกับชัยชนะที่ตนได้
“อะไรกัน นายขี้โกงนี่" เด็กหญิงที่เป็นฝ่ายแพ้ร้องท้วงขึ้นทันควัน
“หะ! เธอบอกว่าเราขี้โกงอย่างนั้นเหรอ เราโกงเธอตรงไหน" เด็กชายสวน
“ก็เธอออกช้าไงละ ไอ้ตั้งบ้องเอ้ย! เป่ายิ้งฉุบกับผู้หญิงยังโกงเลย" เด็กสาวว่า
“ใครบอกเราโกง เขาเรียกมีศิลปะในการเล่นต่างหากล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!" เด็กชายหัวเราะเสียงดัง จนอีกฝ่ายหน้าหงิก
“เอาเถอะ ! โยนบอลสักทีสิ" เด็กสาวว่า
“เอ้า! รับนะ" เด็กชายโยนลูกบอลให้เธอ ทั้งสองพลัดกันรับและส่งลูกบอลอย่างสนุกสนาน จนกระทั่ง...
วูบ~~
ลูกบอลลอยข้ามหัวเด็กสาวไป เธอหันหลังเตรียมวิ่งไปเก็บ แต่ทว่าเธอไม่ทันสังเกตเห็นแอ่งน้ำใกล้ๆ เมื่อเท้าเธอเหยียบน้ำในแอ่งก็เป็นอันต้องลื่นล้มหัวคะมำ
“โอ้ย!" เสียงเด็กสาวตะโกนลั่นไปทั่วสนามหญ้า
“เอ้า! ยัยเรียบ ลงไปจูบดินทำไมละ ฮ่าๆ รับบอลแค่นี้ยังทำไม่ได้เลย ไม่ไหวเลยนะเธอน่ะ"
“อย่ามาดูถูกฉันนะ" เธอมองค้อนก่อนจะลุกขึ้นปัดกระโปรงที่เปียกชื้นเพราะน้ำในแอ่งแล้วเดินไปเก็บลูกบอลด้วยอามรณ์ขุ่นเคือง
เด็กผู้หญิงคนนี้ชื่อ ริมน้ำ เป็นเพื่อนสนิทของผมเอง ผมเรียกเธอว่า ยัยเรียบ นั่นก็เพราะทรงผมของเธอนั้นเรียบกริบจนจะกลายเป็นลีบแบนอยู่แล้ว ส่วนผมชื่อต่าง หน้าต่าง นั่นแหละหรือก็คือ ไอ้ตั้ง ตามที่ผู้หญิงคนนั้นเรียก เหตุผลก็เหมือนกับข้างบนนั่นแหละ
“เรามาแข่งกันไหม” ผมพูด ริมหันมามองผมอย่างสนใจปนสงสัย เมื่อเรียกความสนใจได้แล้วผมจึงพูดต่อไป
“มีบอลวางอยู่ตรงนั้น 5 ลูก เราจะเอามาตั้งไว้ให้เธอยิง เราจะเป็นโกล์ให้ ถ้าเธอยิงเข้า 2 ใน 5 ลูก เรายอมทำตามทุกอย่างที่เธอบอกไปตลอดชีวิตเลยเอาปะละ"
“เอาสิ!" ริมยิ้มกว้าง เธอวางลูกบอลในมือแล้ววิ่งรี่ไปทางโกล์ประตู
เด็กชายเดินย่ำสนามหญ้าไปหยิบบอลทั้ง5ลูกมาวางไว้ เด็กหนุ่มกะอย่างดีให้บอลตรงกัน จากนั้นจึงเดินไปที่โกล์ ไม่วายทำสายตาเยาะเย้ยเด็กสาว แต่เขาก็ต้องใจสั่น เพราะเพิ่งเคยได้มองเพื่อนหญิงแบบเต็มๆสักครั้ง
เธอสบตาเขาแล้วคลี่ยิ้มเล็กๆ ใบหน้ากลมที่แลดูจิ้มลิ้ม น่าแปลกที่มันดูเข้ากับผมของเธอ แววตาเป็นประกายสดใส เธอดูมีความสุขมากจริงๆ
‘ทำไมใจเต้นเร็วจัง ? เราไม่เคยจ้องยัยเรียบแบบนี้เลย...น่ารัก...เฮ้ย!น่ารักอะไรกัน ยัยเนี่ยนะน่ารัก’ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไป
“ไอ้ตั้ง พร้อมตายรึยัง” เสียงแหลมปี๊ดดังเล็ดลอดเข้าหู ผมเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนตอบ
“พร้อมแล้ว”
“ว่าแต่ถ้าชั้นแพ้ละ เธอจะทำอะไรชั้น” เธอถาม
“อืม…ขอคิดก่อนนะ” ผมละสายตาจากลูกฟุตบอล พลางใช้มือลูบคางอย่างครุ่นคิด
ผ่านไป5นาที
“คิดออกแล้ว!” ผมสอบตาริมพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม
“ถ้าเธอแพ้ วันเกิดที่เธออายุครบ20ให้เธอมาคบกับชั้นเป็นแฟนก็แล้วกัน” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้นออกไป...แต่ผมก็พูดไปแล้ว
“เอาจริงดิ อีกตั้ง14ปีเนี่ยนะ นายจะจำได้เหรอไง” เด็กหญิงเลิกคิ้วถาม ดูท่าไม่ใส่ใจกับเรื่องที่ว่ามากนัก
“เราจำได้น่า ฮ่าๆ มาๆยิงเลย” ผมตอบปัดก่อนจะเร่งให้เธอรีบเตะมาสักที
ลมพัดมาเบาๆ บรรยากาศรอบข้างเงียบงัน ทั้ง2คนจ้องตากัน มือเด็กชายเริ่มสั่นเทา หญิงสาววิ่งเข้าหาลูกบอลที่วางอยู่แล้วซัดเต็มข้อ ต้นหญ้ากระเด็นติดบอลเล็กน้อย ลูกบอลลอยมาด้วยความเร็วทางด้านซ้าย เด็กชายเก็บอาการสั่นแล้วกระโดดปัดลูกบอลที่ลอยเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ปั้ง!
เสียงศีษระกระแทกกับโกล์ไม่ได้ทำให้ผมสนใจแม้แต่น้อย แม้จะเริ่มเจ็บแสบบริเวณหางคิ้วก็ตาม
“เย้ๆๆๆ” ผมตะโกนลั่นเพราะปัดลูดบอลออกไปได้
“ยังหรอกไอ้ตั้งเอ๋ย ความซวยของเจ้าเพิ่งจะเริ่มจากนี้ต่างหาก” เด็กหญิงยิ้มมุมปากก่อนจะเงื้อเท้าขึ้น
“หือ!?”
ปั้ง!
ในจังหวะที่ผมกำลังงง บอลลูกหนึ่งได้ลอยเข้าโกล์ไปแบบเต็มๆ แค่เพียงเสี้ยวอึดใจบอลอีกลูกก็ลอยมา เมื่อได้สติผมจึงกระโดดปัดบอลที่เด็กสาวยิงมาได้หมดทุกลูก
“เฮ้อ! แพ้จนได้เลยเรา นี้ฉันต้องเป็นแฟนกับนายจริงๆงั้นเหรอ” หญิงสาวทำท่าจะร้องไห้
“อะไรกัน เป็นแฟนเรามันน่าหดหู่ขนาดนั้นเลยหรอไง” ผมถามแต่เธอไม่ตอบ เอาแต่ทำหน้างอ มันทำให้ผมใจอ่อน
“แต่เธอยิงเข้าตั้ง1ลูก ฉันยอมให้เธอสามารถสั่งเราได้1ข้อ”
“จริงเหรอ ถ้างั้นขอเก็บไว้ก่อนละกันอยากได้อะไรค่อยบอก ฮ่าๆๆ” เด็กสาวหัวเราะร่า เด็กหนุ่มจึงหัวเราะตาม
เสียงเด็ก2คนหัวเราะกันลั่น ทุกสิ่งทุกอย่างดูสดใส แล้วเวลาก็ผ่านไป ผ่านไป ...
ความคิดเห็น