ขอโทษที่ผมดันเป็นพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #5 : คำสั่งจากพระเจ้าข้อที่ 5 พลังของพระเจ้า

วันนี้ฝนตกหนักเหมือนพายุจะเข้าชวนให้น่ารำคาญเพราะเสียงผนปะทะกับพื้นกระเบื้องชวนให้หงุดหงิด น่ารำคาญ ดูการ์ตูนไม่สะดวก เอาล่ะย้อนความนิดหนึ่งจากตอนที่แล้ว พวกเราสามคน(นาย สารสินธ์ รุ่งเจริญ) ผม แองเจิล ก๊อตคุงไปงานคอลเพลย์กันอย่างสนุกสนาน(ยกเว้นผม)แต่เมื่อกลับมา เนมโทรมาหาผมและร้องไห้ไปทำให้ผมต้องรีบไปหาด่วนที่สถานีรถไฟฟ้าบีทีเอสเมื่อไปถึงเห็นเนมร้องไห้น้ำตาท่วมจอแล้ววิ่งเข้ากอดผมและร้องไห้ไป...........
“เนม ป..เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ฮือ......ฮือ......” 
เอายังไงดีหว่า กอดซะแน่นเลย
“ใจเย็นก่อนเนม ปล่อยก่อนได้ไหม?”
ยอมปล่อยแล้ว
“จะ....ทำ..อย่างไงดี”
“เล่าให้ผมฟังหน่อยสิแต่ถ้าเธอไม่ต้องการจะเล่าก็ไม่เป็นไร”
“..................”
เราสองคนนั่งคุยกันในสถานีที่แปลกมากไม่มีผู้คนอยู่เลย ทำไม? แต่ช่างมันเถอะ
“พ่อแม่ของฉันมีปัญหากัน พ่อของฉันเป็นเจ้าของบริษัท Mango group มหาชน”
ลูกคนรวยนิหว่า
“ส่วนแม่ของฉันเป็นแม่บ้าน พ่อแม่ฉันทะเลาะกันเป็นประจำและชอบให้ฉันทำโนนทำนี้ตามใจพ่อกับแม่  พอทำอะไรพลาดก็ชอบมาตบตีเหมือนไม่ใช่ลูกตัวเองอย่างงั้น คราวนี้จับได้ว่าไปงานคอสเพลย์มาก็เลยตบตี ดูสิเป็นแผลทั้งตัว”
“...........พ่อแม่เธอใจร้ายแหะ”
“ใช่ไหมล่ะ  ใจร้ายเกินไปแล้ว ฉันเกลียดพ่อกับแม่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้......”
“แล้วเธอมาอยู่ที่นี้พ่อกับแม่ไม่ด่าเหรอ”
“..........ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันเลยหนีออกจากบ้าน”
“หา!? พูดเล่นหรือเปล่า?”
“ไม่ได้พูดเล่น ฉันพูดจริง ดังนั้นฉันขอไปพักบ้านเธอซักพักหนึ่ง...จะได้หรือเปล่า?”
พูดเล่นหรือเปล่ามีแองเจิลมาขอพักยุ่งตายอยู่แล้ว ถ้าปฎิเสธก็ไม่ได้
“แล้วทำไมไม่ไปพักบ้านแองเจิลล่ะ”
“ติดต่อไม่ได้นะสิก็เลยโทรไปหานาย”
“........ก็ได้”
“เย้!”
ด้วยเหตุนี้เนมเลยมาพักที่บ้านผมด้วยประการฉะนี้ เมื่อมาถึงบ้านฝนก็หายตกแล้ว แองเจิลรีบออกมาต้อนรับ
“ท่านก๊อต!!! กลับมาแล้วหรือค่ะ”
“กลับมาแล้ว แองเจิลทำไมยังไม่กลับบ้านไป”
“ท่านก๊อตใจร้าย เอ๊ะ? นั้นเนมไม่ใช่เหรอค่ะ”
“....................”
จะตอบว่าอย่างไงดี
“แองเจิล ทำไมมาอยู่บ้านก๊อตคุงล่ะ” เนมถามแองเจิล
ขณะคุยกัน แม่เดินออกมาจากห้องครัวแต่ก็ต้องตกใจแล้วรีบกระชากผมออกมาคุยเป็นการส่วนตัว
“เดี๋ยวนี้ลูกคิดจะหาสะใภ้บ้านเราตั้งแต่อายุแค่นี้ คิดแล้วน้ำตาจะไหล”
“ไม่ใช่เฟ้ย!!!!”
เพื่อไม่ให้เข้าใจผิดไปมากกว่านี้ผมจึงรีบพาเนมกับแองเจิลขึ้นไปบนห้องทันทีแบบไม่รอช้า เมื่อเข้าไปผมรีบยกของออกและเชิญเนมนั่งที่เตียงส่วนผมนั่งเก้าอี้ส่วนแองเจิลช่างหัวมัน แล้วนั่งคุยกัน
“เนมเกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะ” แองเจิลถามเนม
เมื่อแองเจิลถามเนม เนมจึงเล่าให้แองเจิลฟังทั้งหมดเหมือนที่เราคุยกันกับเนมที่สถานีรถไฟบีทีเอส เมื่อเล่าเสร็จแองเจิลโมโหโหวกเหวกโวยวายน่ารำคาญ
“ทำไมถึงทำกันแบบนี้ได้ลงคอกันค่ะ ใช่พ่อแม่หรือเปล่า”
“ใช่ๆใจร้ายที่สุด”
“ขอขัดแปบหนี่ง เนม เธอหนีออกจากบ้านแล้วจะทำอย่างไรต่อ”
“...........งั้นขอพักที่นี้ก็แล้วกัน”
“พูดเป็นเล่นที่นี้ไม่ใช่โรงแรมนะโว้ย”
ไม่ฟังกันเลย
“เดี๋ยวฉันนอนเป็นเพื่อนนะค่ะ” แองเจิลกอดเนม
“ขอบคุณนะ”
สุดท้ายแล้วมานอนที่บ้านผมห้องผมโดนยึดไปเป็นห้องของสองสาวส่วนผมต้องไปนอนบนโซฟาช่างน่าเศร้าเหลือหลาย ประมาณตี1ผมได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาพอลืมตาปุบก็เห็นแก๊สน้ำตาลอยมาตกที่ข้างๆผมทำให้ผมสำลักควันที่พุ่งออกมา ทันใดนั้นกำลังตำรวจไม่ใช่กำลังไม่ทราบฝ่ายบุกเข้ามาแบบสายฟ้าแลบชนิดคาดไม่ถึงพร้อมกับอาวุธครบมือ
“ทำบ้าอะไรฟ่ะ!!”
“หยุดอยู่ตรงนี้ ห้ามขยับ!!”
กองกำลังไม่ทราบฝ่ายบุกเข้าไปในห้องผมแล้วจับเนมออกมาจากห้องแล้วเดินลงมาพร้อมกับร่างเนมทีหลับอยู่ มันคิดจะทำอะไรฟ่ะ หรือว่ามาจับตัวเนมเรียกค่าถ่ายไม่น่าใช่ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงเราก็จบเห่แล้วสิ อะไรกันตาเริ่มเบลอแทบปวดตาอีกต่างหาก นั่นมีผู้ชายร่างใหญ่ใส่เสื้อแปลกกว่าคนอื่นน่าจะใส่สูทเดินเข้ามา
“ไอ้ลูกไม่รักดี!!!” เสียงใคร?
เสียงดังมากหรือว่าจะเป็นพ่อของเนมตามหาเนมมาถึงที่นี้ เล่นซะเวอร์เกินกำลังใจแบบนี้ใครจะชดใช้หว่ะ ตอนนี้ขยับตัวไม่ได้ ไม่มีแรงดูท่าจะไม่ใช่แก๊สน้ำตาธรรมดาซะแล้วสิทำอย่างไงดีตอนนี้ไม่ไหวแล้ว สติเริ่มลางเลือน ผมหลับโดยไม่รู้ตัวจนถึงเช้าตื่นขึ้นมาพบกับบ้านที่ข้าวของภายในพังยับเยิน
“ปวดหัวปวดตาไปหมด”
เดี๋ยวก่อนต้องรีบขึ้นไปบนห้องก่อน วิ่งแล้วก็วิ่งปรากฎว่าภายในห้องนอนผมเละเทะแองเจิลนอนกับพื้นในสภาพที่ดูไม่ได้ เรื่องนั้นช่างมันเถอะดีวีดีพังเครื่องเล่นพัง พัง พัง แล้วใครจะชดใช้ให้ฟร่ะ
“ท่านก๊อต อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
“.........................”
“ท่านก๊อตทำไมห้องถึงเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ ขโมยขึ้นบ้าน ทำไมถึงไม่รู้สึกตัวเลย”
“หนวกหู หุบปากไปเลย!”
สุดยอดเกินไปแล้วแล้วที่นี้จะทำอย่างไงดี ซื้อใหม่? แพงโว้ย แม่ที่อยู่ข้างล่างพึ่งตื่นมาเห็นสภาพบ้านตัวเองถึงกับร้องโหวกเหวกโวยวาย สุดท้ายบ้านก็วุ่นวายเพราะพังยับเยิน ดังนั้นวันนี้จึงหยุดเพื่อซ่อมแซมบ้านของตัวเองให้กลับเป็นสภาพเดิม ค่าใช้จ่ายเดือนนี้ลดลงเรื่อย
“ว่าแต่เนมหายไปไหนหรือค่ะ ท่านก๊อต” แองเจิลถาม
“เมื่อคืนเนมน่าจะโดนพ่อของตัวเองจับไปแบบสายฟ้าแลบ”
“เห!?”
“บุกเข้าไปในบ้านโดยพลการแถมทำดีวิดีซีดีและเครื่องเล่นดีวีดี mp4 พังหมด อภัยให้ไม่ได้ต้องไม่เอาคืน”
“ต้องทำอย่างไงเหรอค่ะ”
“...............เอางี้ถามหน่อย แต้มสะสมสามารถขอยืมก่อนได้หรือเปล่า”
“ได้ค่ะแตไม่เกิน 30 แต้ม ค่ะ ว่าแต่จะเอาทำอะไรเหรอค่ะ”
“ขอเก็บเป็นความลับก่อนแล้วกัน”
“บอกกันบ้างซี่”
“เดี๋ยววค่อยบอก”
“ถามอีกเรื่องวิธีใช้ทำยังไง?”
“แค่โทรเบอร์ 1145 แล้วกดโทรออกก็ได้แล้วค่ะ”
สั่งพิซว่าหรือไง เอาเถอะยังไงก็ได้ ก่อนอื่นต้องรู้ตำแหน่งของเนมก่อนว่าอยู่ที่ไหน
“แองเจิลพอมีวิธีบอกตำแหน่งของเนมได้หรือเปล่า”
“...ขอโทษค่า ไม่ค่ะ”
“ไร้ประโยชน์จริงๆ”
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อมกับ Messege จากเนม บอกตำแหน่งที่อยู่ให้กับพวกเรา
“โชดคีจังเลยค่ะ”
“..............ก่อนอื่นต้องเตรียมให้พร้อมก่อน”
พวกเราสองคนเตรียมอุปกรณ์เพื่อไปช่วยเนมออกมา กลายเป็นนิยายไซไฟไปแล้วหรือ เด็กมัธยมปลายบุกเข้าไปมันก็เวอร์อยู่แล้วนะเนี่ยแต่ก็เสี่ยงไม่ใช่เล่นแต่เพื่อภารกิจและทวงข้าวของเสียหายแล้วต้องทำให้สำเร็จ อุปกรณ์ที่เตรียมคือ บีบีกันแบบปลายปืนตัวทำประกายไฟแล้วระเบิดพรางตัว(ทำขึ้นเอง) และเครื่องช๊อตไฟฟ้าส่วนทางด้านชุดใส่ชุดธรรมดาไปเพื่อต้องการให้เนียนที่สุดเท่าจะทำได้ ส่วนทางด้านแองเจิลเตรียมคฑาคล้ายๆแม่มดน้อยโดเรมีหรืออะไรซักอย่างและบอกให้เธอเตรียมคาถาลมแบบที่เคยใช้คราวก่อนด้วย เวลา 2 ทุ่มเราจะบุกเข้าไปแบบสายฟ้าแลบบ้าง จะว่าไปวางแผนใด้หลวมเหลือเกินแต่ช่างมัน 2 ทุ่มพวกเราสองคน ผม กับแองเจิลไปถึงหน้าตึกสถานที่ไปช่วยเนม ตึกที่ว่าเป็นตึกสูงประมาณ 70 ชั้นได้ ถือว่าสูงมาก ลักษณะตึกไม่ใช่ทรงสี่เหลียมแต่เป็น 6เหลี่นม ที่มีด้านข้างยืดออกมาคล้ายตัว L ป้ายไปข้างหน้าเขียนว่าบริษัท Mango group มหาชน บริษัทที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย การป้องกันถือว่าสุดยอดแต่ก็มีช่องโหว่โดยไม่รู้ตัวคือ การป้องกันที่แข็งแกร่งย่อมไม่ไร้เทียมทาน รู้สึกตัวได้ง่ายเกิน ดังนั้นจึงนำพลุไปโยนด้านข้างบริเวณรอบตึกเพื่อล่อพวกเจ้าหน้าที่ไปด้านข้าง เมื่อด้านประตูทางเข้าไม่ใครนอกจากยาม 2 คน ก็ทำทีไปถามเพื่อล่อ
“พื่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยครับ ปวดจะตายแล้วเนี่ย”
“ใช่ค่ะ พี่ขอเข้าห้องน้ำหน่อย” แองเจิลเสริม
“ไม่ได้หรอกน้อง ที่นี้ห้ามเข้าเด็ดขาด”
“ไม่ได้เหรอพี่ น่าเสียดายนะแต่.......”
นำเครื่องช๊อตไฟฟ้าออกจากกระเป๋าข้างหลังแล้วชึความเร็วสูงช๊อตใส่ยาม เหลืออีกแค่คนเดียว ยามที่เหลือไปกดสัญญาณฉุกเฉินเข้าแล้วไง ดังนั้นพวกเราจึงวิ่งเข้าไปในตึกทันทีแล้วเอาบีบีกันยิงกราดไปทั่วแล้ววิ่งไปกดลิพท์เพื่อขึ้นไป เป้าหมายอยู่ชั้นที่ 65 พอขึ้นลิพท์ไปได้ประมาณชั้นที่ 45ลิพท์เกิดอาการค้างคาดว่าพวกเจ้าหน้าที่คงมาดักรอเต็มที่แล้วพร้อมอาวุธครบมือ ลิพท์เริ่มเปิดประตูเอง ให้แองเจิลใช้คาถาลมเต็มแม๊กเมื่อลิพท์เปิดประตูเมื่อมันเปิดแล้วไม่รอช้า
“ใช้คาถาที่เธอถนัดเลย!!”  
“วายุจงมา!!!”
ปรากฎการณ์ธรรมชาติที่แสนเลวร้ายพวกเจ้าหน้าที่แทบกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง อาศัยจังหวะนี้รีบวิ่งขึ้นไปชั้นต่อไป ถ้าเจอพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกก็ใช้มุขนี้ไปเรื่อยๆเพื่อขึ้นไปชั้นต่อไปพอขึ้นไปถึงชั้น 64
“ แฮก แฮก เหนื่อยจัง ท่านก๊อต ขอพักได้ไหมค่ะ”
“ได้ที่ไหนตอนนี้ใกล้จะถึงแล้วนะอีกแค่ชั้นเดียว”
“แต่ว่า........ฉันไม่ไหวแล้วนะค่ะ”
“.......................”
“อ๊ะ! ท่านก๊อตดูนั้น”
แองเจิลชี้ไปที่ดาดฟ้าข้างบนผ่านทางหน้าต่าง
“นั้นเนมกำลังพาขึ้นไปในเฮลิคอปเตอร์ รู้สึกว่ากำลังขัดขืนอยู่ ต้องรีบไป ไหวหรือเปล่า?”
“ตอนนี้ไหวแล้วค่ะ เพื่อเนมเพื่อนรักทำได้ทุกอย่างไม่มีเหนื่อย”
“งั้นไปกันเลย”
วิ่งสุดชีวิตเพื่อไปช่วยเหลือเนมให้ทันก่อนเนมจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป วิ่งไป วิ่งไป อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น เปิดประตูแค่บานเดียวก็ถึงแล้ว เปิดดดดดดด
“แฮก แฮก ในที่สุดก็ถึงซักที”
“เนมค่ะ!!!” แองเจิลขอพูดเสริม
“ก๊อตคุง เนม !!!” เนมตะโกนเรียก
เฮลิคอปเตอร์ยังคงจอดอยู่ไม่ได้ไปไหน เห็นผู้ชายสูงใหญ่กล้ามบึกอยู่ข้างๆเนมแถมใส่สูทไม่เหมือนชาวบ้านหรือว่าเป็นพ่อของเนมและพวกเจ้าหน้าที่อาวุธครบมือเล็งมาที่พวกเรา
“ยินดีต้อนรับ ฉันเป็นพ่อของเนม เก่งมากที่บุกมาได้ถึงที่นี้ ฉันได้ยินชื่อมาบ้างแล้วเกี่ยวกับนายจากลูกสาวฉัน ชื่อ ก๊อตคุงสินะ ชื่อน่าขำชะมัดดันตั้งตัวเองเหมือนพระเจ้า และอีกอย่างว่านายมาที่นี้เพื่อมาช่วยลูกฉัน น่าขำ นายชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนี้คือปัญหาภายในครอบครัว....”
“ปัญหาในครอบครัวเหรอ แล้วที่นายบุกบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาแถมทำให้แผ่นซีดีดีวีดีการ์ตูนทั้งหลายของผมพัง ใครจะรับผิกชอบ”
ทุกคนงง แล้วหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แองเจิลอายแทน
“อ๋อเรื่องนั้นเดี๋ยวจ่ายค่าเสียหายให้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ไม่ใช่แค่เรื่องเดียว ที่ผมมาวันนี้ ผมมาช่วยเนมให้พ้นจากโซ่ที่พันธการจิตใจของเธอ”
“พูดดีนิ แต่ว่าข้ามศพฉันไปให้ได้ก่อนเถอะ ทุกคนวางปืนลง ฉันจะสู้แบบ 1 ต่อ 1 เอาเฮลิคอบเตอร์ออกไป”
พูดเล่นหรือเปล่า ขนาดต่างกันสุดๆและกล้ามบึกขนาดนั้นใครจะไปสู้ได้ฟร่ะ ไม่ได้คิดแผนนี้มาด้วย งานเข้า
“ก....ก็ได้”
ตูขานรับทำไม
“ใจกล้าดีนิมาเริ่มสู้กันเลย”
สู้ได้กับผีสิผอมแห้งแรงน้อยดโดนกัดทีเดียวน๊อตชัวร์ ก๊อตคอร์ดยังแตกเลยงานนี้ พ่อของเนมบุกเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว ผมก็ได้แต่ถ่อยออกมากลัวโดนต่อย หลบอย่างเดียว
“สู้ซักที่สิฟ่ะ” พ่อเนมตะโกนท้า
ไม่ต้องตะโกนก็ได้
“ท่านก๊อต!!สู้เขา” แองเจิลเชียร์
ไม่ต้องมาเชียร์เลย จังหวะที่ผมเกิดช่องโหว่ที่ท้อง โดนพ่อของเนมต่อยเข้าเข้าที่ท้องอย่างจังทำเอาผมล้มลงไปกองกับพื้น  
“ท่านก๊อต!!! ปล่อยฉันนะ” แองเจิลพยายามเข้าไปหาผมแต่เข้าไปไม่ได้เพราะโดนเจ้าหน้าที่กั้น
“ก๊อตคุง!! ไม่ต้องสู้แล้ว ทำไมต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันด้วย”
พยายามลุกขึ้นให้ได้และพูดคำเท่ๆออกไปแบบลูกผู้ชาย
“ก็เราเป็นเพื่อนกันนะสิ เวลาเพื่อนเป็นทุกข์เราก็ต้องช่วยมีแค่นี้นั้นแหละ ไม่มีอะไรมากมาย”
“พูดได้ดีนิ แต่ว่าจบกันแค่นี้แหละ เอาไปเลยหมัดพิฆาต” พ่อของเนมปล่อยหมัดตรงมา
ตายแน่งานนี้ หมอไม่รับเย็บแน่ ทันใดนั้นเนมรีบวิ่งเข้าบังผมที่กำลังจะโดนหมัดเข้าใส่ทำให้พ่อของเนมต้องหยุดชะงักลง
“ลูกเข้ามาบังทำไม?”
“หนูไม่อยากให้พ่อทำร้ายเขาไปมากกว่านี้เพราะเขาคือคนสำ....เป็นเพื่อนสำคัญของหนู!!”
“ไอ้หมอนี้เนี้ยนะ.....ยอมรับไม่ได้”
“จะว่าอะไรหนูก็เชิญ ห้ามพ่อทำร้ายเขาอีก”
“พ่อแค่....เพราะไอ้หมอนี้ทำให้ลูกไปชอบไอ้คอลเพลย์ที่ทำให้เสียสุขภาพ”
“นั้นหนูชอบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วแต่พ่อไม่รู้มาก่อนเท่านั้นเอง”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ หนูจะเป็นตัวของตนเองไม่ต้องให้พ่อแม่มานั่งขู่เข็น เพราะตัวหนูก็คือตัวหนู”
“ลูก.....”
สายลมกระโชกที่เกิดจากที่สูงจะแรงกว่าข้างล่างพัดกระโชกทำให้ยืนกับพื้นแทบไม่ติด มาอะไรตอนนี้
“ทุกคนหาที่เกาะเอาไว้เร็ว!!” พ่อของเนมพูด
“ว้าย!!!/เหวอ!!!”
“จับมือพ่อไว้!!” พ่อเนมยื่นมือมาเพื่อให้เนมยื่นมือมือมาจับ
“ค่ะ!!”
ด้วยแรงลมทำให้เนมจับมือพ่อตัวเองไม่ได้ ร่างเนมลอยมาชนตัวผมที่เกาะอยู่กับราวจับ ทำให้พวกเรามือผมหลุดจากราวที่เกาะไว้และหล่นลงไปพูดง่ายๆตกตึกนั้นเอง ฮา ฮ่า ฮ่า
“ท่านก๊อต!!!!! / เนม!!!” แองเจิลกับพ่อเนมตะโกน
ตอนไหนก็ซวยละไม่ว่าถึงฉากในการ์ตูนส่วนมากตกตึกแล้วไม่ตายแต่นี้มันชีวิตจริงนะว้อยอย่าได้เอามาปนกัน ตั้งสติเอาไว้ก่อนคิดดูก่อนว่าจะทำอย่างไร
“เนม!!!! ยื่นมือจับมือผมไว้ เร็วเข้า”
“อืม ก๊อตคุง!!!”
“ท่านก๊อต!!!”
แองเจิลตกลงมาตามด้วยเหรอเนี้ย งั้นจับมือกันซะให้หมด มือสองข้างของผมแองเจิลกับเนมจับดูตอนนี้น่าจะอยู่ชั้นที่ 40 แล้ว
“แองเจิลเอาของในกระเป๋าออกมา”
“ค่ะ!! ว่าแต่ผงนี้มันอะไรเหรอค่ะ”
“ช่างมันเถอะน่ารีบโปยออกไปได้แล้ว”
“ค่ะ!!”
ผงที่โปยออกมากระจายไปทั่วเกิดแสงออร่าเจิดจ่าขึ้นทั่วทั้งตึกเป็นภาพที่สวยมาก
“แองเจิลใช้ปีกของเธอบินพาไปไหนก็ได้ไปเลย”
“เอ๊ะ? รับทราบ!!”
แองเจิลกางปีกออกมาแล้วพาบินไป
“ไชโย!บินได้แล้วค่ะ” แองเจิลดีใจใหญ่
“ไม่ต้องมาดีใจเลยพาลงไปที่ไหนซักแห่งก็ได้ตอนนี้เมื้อยมือมากรู้ใหม?”
“หึ!!” แองเจิลทำหน้าไม่พอใจ
แองเจิลบินลงมาบริเวณสวนสาธารณะห่างออกไปจากตึกที่ตกลงมาพอดิบพอดีพอหันไปมองเนม เนมก็หมสติไปแล้วเลยต้องพาอุ้มมานอนที่ม้านั่งโดยให้ศีรษะเนมหนุนที่ตักผมมันช่างดีเหลือเกินหรือเปล่า? ผมใช้โทรศัพท์ของเนมโทรไปหาพ่อของเนมให้มารับกลับบ้านไปซึ่งต้องใช้เวลาซักพักหนึ่งกว่าพ่อเนมจะมาถึงเนมก็รู้สึกตัวพอดี แต่ท่าทีของเธอยังกลัวและลุกลี้ลุกล่นอยู่เพราะพึ่งเจอเรื่องหวาดเสียวมา
“นี้พวกเรามาอยู่ตรงนี้ได้ไง?”เนมถาม
“คือว่า...........”แองเจิลตอบไม่ถูก
“พระเจ้าจากสรวงสวรรค์ไง พระเจ้าช่วยชีวิตพวกเราไว้” ผมตอบทันที
“หา!? พูดเป็นเล่นไป พระเจ้ามีจริงที่ไหน”
“แล้วแต่เธอจะคิดแล้วกันไม่ได้ว่าอะไร....ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้วนะเหลือแค่อย่างเดียว”
“อะไรอีกล่ะ”
“ใช้ชีวิตในแบบตัวของตัวเอง”
“เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วน่า”
หลังจากนั้นพ่อของเนมก็นั่งรถกับแม่ของเนมเพื่อมาหาเนมลูกสุดที่รัก บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าโศรก ส่วนพวกเราสองคนผมกับแองเจิลต้องขอลากลับบ้านไปเพราะขี้เกียจดูและอยากกลับบ้านดีกว่า

รุ่งเช้าของวันถัดไปผมมาโรงเรียนด้วยสภาพที่เจ็บทั้งตัวเหมือนถูกต่อยมาก็โดนต่อยจริงๆนิหว่าแต่ละคนในห้องถามว่าไปโดนอะไรมาก็บอกแค่ว่าตกบันไดมาเท่านั้นเองแถม อ.มาลิสา สมน้ำหน้าอีกต่างหาก พอถึงช่วงพักกลางวัน สิ่งที่ผมทำอย่างเดียวคือไปดูการ์ตูนให้หนำใจแต่แองเจิลก็ตามมานั่งดูด้วยชวนให้น่ารำคาญ
“ท่านก๊อต บทภาวนาแรกสำเร็จลุล่วง คะแนนที่สะสมมีทั้งหมด -20 คะแนน”
“อย่าพูดได้ไหม ชวนให้เศร้า”
“จะว่าท่านก๊อตขออะไรมาเหรอค่ะ”
“ขอ?”
“ก็เรื่องที่ใช้พลังของพระเจ้ายังไงละค่ะ”
“อ๋อ ก็แค่ขอมาสองอย่างแบบ 2 in 1  คือผงพรางตากับผงลอยตัวอย่างละ 15 เท่านั้นแล้วนำมารวมกันอยู่ในขวดเดียวเท่านี้ก็ได้แล้ว”
“เอ๊ะ ขอแบบนั้นได้เหรอค่ะ”
“ไม่จำเป็นที่ว่าจะต้องเป็นของที่อยู่ในโลกนี้ ขอแค่สามารถทำให้เป็นสิ่งของได้ก็พอและสามารถทำให้ภารกิจสำเร็จลุล่วงถึงจะเป็นของสองอย่างรวมกันก็ไม่ว่าแค่ปริมาณต่างกัน”
“สุดยอด!! สมกับเป็นท่านก๊อต”
กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่เนมก็เปิดประตูขึ้นมาบนดาดฟ้าและเดินมาหา แองเจิลไปแอบอยู่อีกด้าน ผมหันไปมอง หน้าเธอยิ้มแย้มแจ่มใสมากกว่าเดิมที่เคยเจอกัน
“เนมมีอะไรหรือเปล่า?”
“ขอบคุณนะสำหรับหลายเรื่อง”
“ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ไม่ต้องขอบคุณก็ได้”
“แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณอยู่ดี.........ว่าแต่ที่นายพูดว่าพระเจ้าช่วยพวกเราไว้จริงหรือเปล่า”
“ไม่รู้สิ”
“ถ้ามีจริงขึ้นมาพระเจ้าคงทุเรศน่าดู”
“............. ตามใจแล้วกันแล้วมีอะไรอีกหรือเปล่า”
“งั้นขอยืมแผ่น ฮารุฮิ หน่อยนะ ”
“ตามใจ”
“เย้!! งั้นขอยืมแล้วกัน แล้ววันหลังเอามาคืน”
เนมวิ่งงออกไปจากดาดฟ้าด้วยสีหน้าที่เขินอายนี้แหล่ะผู้หญิง เอาเถอะช่างมันดูการ์ตูนดีกว่ามีอีกตั้งหลายเรื่องที่ต้องดู แองเจิลเดินออกมาจากที่แอบ
“ท่านก๊อต คุยอะไรกันเหรอค่ะ?”
“ไม่มีอะไรมากมายแค่ยืมการ์ตูนเฉยๆ”
“นึกว่าจะมีอะไรมากกว่านี้ซะอีก”
“หมายความว่ายังไง?”
“เปล่าไม่อะไรค่ะ”
บทภาวนาอันแรกก็สำเร็จลงด้วยดีเกินขาดแต่ทำไมแค่ Level 1 ถึงได้ยากขนาดนี้เล่นเอาซะหมดแรงถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังจบเห่แน่ ขออย่าให้มีซักพักหนึ่งเลยหรือหายไปเลยก็ดีจะได้ไม่ต้องลงทุนมากมายให้เสียเวลา สุดท้ายนี้ผมก็แค่ทำได้แค่นี้นะเนม ขอโทษทีที่ผมดันเป็นพระเจ้าทุเรศ