ขอโทษที่ผมดันเป็นพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #4 : คำสั่งจากพระเจ้าข้อที่ 4 น้ำตามีไว้เพื่อสิ่งใด

ตอนเช้าตรู่ยามเช้าอากาศเย็นไร้เมฆหมอกเป็นเวลาที่ไม่อยากลุกตื่น ทำไมถึงต้องตื่นแต่เช้าด้วยนะเหมือนกับมีอะไรบางอย่างเนี่ยวรั้งให้ตื่นเวลาที่ดีที่สุดในการนอนของผมกำลังจะหมดเพราะดันมีสิ่งมีชีวิตบางตัวมาปลุกแต่เช้าเปป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อยากถามแต่ไม่มีใครตอบได้
“ท่านก๊อตตื่นเถอะค่ะ เช้าแล้ว”
“แองเจิล?”
“ค่า!!”
“แต่เธอมาอีกทำไมเนี้ย!?”
“การดูแลท่านก๊อตเป็นสิ่งหฯอยากทำที่สุด”
“หา!? เคยขอร้องด้วยเรอะ วันไหน กี่โมง เมื่อไหร่”
“ท่านก๊อต ใจร้าย ลืมได้ลงคอ ตั้งแต่วันนั้นที่ทำพันธะสัญญายังไงละค่ะ”
“ไม่เห็นอยากจะจำซักเท่าไหร่ แต่ไม่เคยพูดเรื่องมาดูแลผมเลยนี่หว่า  อย่ามาขี้จุ เบ๋เบ๋”
“ท่านก๊อต ใจร้าย!!!”
แองเจิลเทพธิดาตกกระป๋องที่อยู่ชั้นเดียวกับผมแต่อยู่คนละห้องหลังจากพวกเราทำพันธะสัญญากันเมื่อตอนแรกเธอก็แวะมาหาห้องนอนผมบ่อยเพื่อมาปลุกแต่เช้าเหมือนในการ์ตูนที่น้องสาวจะต้องมาปลุกผมยกเว้นเรื่องน้องสาวผมไม่มีทางน่ารักแบบนั้นหรอก ทุกๆวันเธอต้องมาปลุกผมเป็นประจำไม่รู้จักเบื่อยหรือไงจนเหมือนคนในบ้านนี้ไปแล้ว ขนาดแม่ยังขอเป็นลูกบุญธรรมเลยแล้วเธอดันรับด้วยความเต็มใจอีกต่างหาก ผมไม่อยากมีน้องสาวซักหน่อย หลังจากที่ผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดไปเรียนเรียบร้อยแล้วพวกเราสองคนก็ไปโรงเรียนทันทีเพราะมันสายแล้ว รถเมล์สายช้าแห่งปีเป็นสิ่งน่าเบื่อที่สุดทำไมมันไม่มาตรงเวลานะทำให้หงุดหงิดเล็กน้อย พวกเราสองคนนั้งบนรถเมล์สายนี้ไปเรื่อยเพื่อไปต่อสายต่อไปอีกสายหนึ่ง
“ท่านก๊อต แล้วจะทำอย่างไงต่อละค่ะ”
“............”
“ท่านก๊อต”
“.............”
“ท่านก๊อต!!!!”
“ฮึ....มีอะไรเหรอ แองเจิล”
“ท่านก๊อตมั่วแต่นั่งเหมอลอยนี่นา”
“โทษที มีอะไรเหรอ”
“จะทำอย่างไงต่อละค่ะ ที่จะช่วยเนมอะ”
“วางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว”
“ทำอย่างไงเหรอค่า เล่าให้ฟังให้หน่อย”
“ก่อนอื่นถามข้อหนึ่ง เธอสามารถทำอะไรได้บ้างในฐานะเทพธิดา”
“ถ้างั้น สามารถเสกฟ้าผ่า เสกลม ได้”
“แค่เนี้ย?”
“ค.ค่า บังเอิญว่าเป็นเทพธิดาหัดใหม่”
“............ ไร้ประโยชน์จริง”
“อย่าดูถูกนะค่ะ เดี๋ยวจะทำให้ดู”
“ไม่ต้องเลย”
“แล้วแผนต้องทำอย่างไงละค่ะ”
“เดี๋ยวจะอธิบายคร่าวแล้วกัน เริ่มจากเราต้องไปหาเธอตอนพักกลางวัน ให้เธอพาเนมมาบริเวณตึกชมรมทำท่าเหมือนเจอกันบังเอิญกับผม แล้วผมจะทำเป็นคุยกันแล้วจากไป..”
“ขอถามค่ะ ทำไมแค่พูดคุยธรรมดาละค่ะ”
“ยัยโง่ เป็นเริ่มแรกในการสนิทสนมไง ต่อ พอตกเย็นไปสนามเทนนิสเพื่อไปเจอเธอแล้วนัดเธอไปงานคอสเพลย์ซะ เพื่อเพิ่มระดับความสัมพันธ์เพื่อให้ถามเกี่ยวกับเรื่องในครอบครัวได้”
“แล้วถ้าเกิดไม่เจอละค่ะ?”
“ไม่มีทางที่ไม่เจออยู่แล้ว เพราะงั้น let go!!!!”
ตอนพักกลางวันที่ผมต้องเสียเวลาไปกับการทำภารกิจที่เรียกว่าบทภาวนาก็เลยวางแผนเพื่อให้ตนเองเสียเวลาน้อยที่สุดเพื่อที่จะให้ตัวเองได้มีเวลาดูการ์ตูนมากขึ้นยังไงล่ะ เอาล่ะเรารียไปที่ตึกชมรมเพื่อไปดักรอดีกว่า ตึกชมรมสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งการ์ตูน ไปรอแถวซุ่มต้นไม้ข้างๆตึกชมรมรอจังหวะเนมกับแองเจิลเดินออกมา รอไปซักพักหนึ่ง รู้สึกเมื้อยขาอย่างหนักเพราะนั่งเขย่ง เมื่อไหร่จะมาซักทีวะ เกือบ 10 นาทีแล้วนะเนี้ย เมื่อย!! อีกสองนาทีต่อมาก็เห็นเนมกับแองเจิลกำลังเกินมาแถวตึกชมรมซึ่งเป็นทางผ่านไปยังโรงอาหาร ดังนั้นผมจึงรีบออกมาจากพุ่มไม้แล้วทำตัวเดินปกติเท่าจะทำได้เพราะปวดขาและทำเป็นเดินมาทักทายเล่นตามประสาเพื่อนกัน
“ไง หวัดดี”
“นาย....ก๊อตคุงนี่นา”
ท่าทางยังจำได้
“กำลังจะไปกินข้าวเรอะ พวกเธอสองคน?”
“ใช่ แล้วนายล่ะ ไม่ไปกินข้าวเหรอ”
“กินมาแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ”
ผมเดินตรงยังตึกชมรมเพื่อเป็นตามแผนที่วางไว้ แต่ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อเนมถามว่า
“ก๊อตคุง!! นายอยู่ชมรมอะไร”?
“เออ........ชมรม..........”
เหนือกว่าที่คาดการณ์ไว้เล็กน้อย แองเจิลที่อยู่ข้างๆรีบเอยปากพูดตอบเนมแบบกระทันหัน
“เนม ท่านก็อตอยู่ชมรมการ์ตูน”
“มีด้วยเหรอชมรมนี้”
งานงอกพูดไม่หัดคิด
“เหหหห ก๊อตคุง ฉันอยากดูชมรมของนายซะแล้วสิ”
 เหนือกว่าแผนที่คาดไว้ ทำไมไม่ยอมคิดให้ละเอียยดกว่านี้นะ เอาเถอะช่างเถอะต้องรีบแก้ไขสถานการณ์ตอนนี้เสียก่อน
“เอาไว้วันหลัง เด๋ยวผมจะพาไป”
“เหหหหห ต้องพาฉันไปตอนนี้!!!!”
เมื่อเนมพูดเสร็จกระชากคอเสื้อแล้วถามว่าชมรมอยู่ไหน เดี๋ยวความที่ถูกบังคับแบบมัดมือชกเลยต้องพาไปแบบโดยดี ดาดฟ้าตึกของชมรมถึงภายนอกจะว่างเปล่าแต่เมื่อเปิดที่ซ่อนเข้าไปดูก็พบซีดี ดีวีดีอนิเมมากมายกายกองทำเอาเนมอึ้งไปเลย
“นี่นาย สุดยอดไปเลย สะสมเยอะขนาดนี้เชียว”
“ยังน้อยไปต่างหาก”
“หา!?”
“อนิเมการ์ตูนต้องมีมากกว่านี้หลายเท่า ทั้งในอดีต ปัจจุบันได้สร้างการ์ตูนไว้ตั้งหลายเรื่อง เราต้องสร้างสวรรค์แห่งพระเจ้าขึ้นมาอยู่ในกำมือยังไงล่ะ ฮา ฮ่า ฮ่า”
เสียวหัวเราะดังไปทั่วทำเอาแองเจิลอายแทน
“สุดยอดไปเลย ก๊อตคุง!”
“ใช่ใหม่ล่ะ? ฮา ฮ่า ฮ่า”
ดูเหมือนเนมกับเราคุยกันถูกคอ เดี๋ยวก่อนไม่ใช่เวลามาพูดคุยกันหรอกต้องรีบดูการ์ตูนเดี๋ยวนี้ รีบวิ่งไปเปิดทีวีใส่แผ่น นั่งดู แบบไม่สนใจเนมกับแองเจิล เนมดูแผ่นดีวีดีการ์ตูนแบบไม่เกรงใจ ส่วนแองเจิลมานั่งใกล้ผมและส่งสายตาว่าจะทำอย่างไรต่อดีประมาณนั้น พอใกล้หมดเวลาพักกลางวัน เนมอยากยืมแผ่นไปดูที่บ้าน
“ขอยืมแผ่นไปดูได้เปล่า ก็อตคุง”
“เชิญตามสบาย”
“เย้!!! Thank ลืมไปซะสนิทเลย นายยังคงไม่ลืมสัญญาหรอกนะ”
“ไม่ลืมหรอกน่า”
“อืม ไปกันเถอะแองเจิล ไปก่อนน่า”
“รอด้วยสิ-----เนม”
แองเจิลวิ่งตามเนมไป ส่วนตัวผมก็นั่งคิดซักแปบหนึ่งว่าควรจะทำอย่างไรดีต่อดี ต้องเริ่มคิดแนใหม่เสริมเข้าไปอีก ช่วงเวลาพัก 10 นาที เข้าห้องน้ำ ผมนัดแองเจิลให้มาเจอกันที่หน้าห้องน้ำและบอกแผนการใหม่ให้กับแองเจิล โดยช่วงเย็นผมจะไปที่สนามเทนนิสเพื่อชวนเนมไปงานคอลเพลย์ ถ้าเนมกำลังซ้อมเทนนิสอยู่ให้แองเจิลใช้คาถาลมพัดลูกเทนนิสมาตกตรงใกล้ๆผมเพื่อให้เนมมาเจอหน้าผมแล้วชวนไปงานคอลเพลย์ แต่ถ้าเกิดไม่ได้ซ้อมเทนนิสอยู่ ให้แองเจิลไปตามหาเนมแล้วพาหาผมประมาณนี้ แองเจิลตอบรับอย่างง่ายดาย พอถึงช่วงเย็นผมรีบเดินไปยังสนามเทนนิสเพื่อไปหาเนม ส่วนแองเจิลให้ไปหลบอยู่ในพุ่มไม้ข้างๆ เห็นเนมกำลังซ้อมเทนนิสแบบตั้งใจผมใช้ภาษามือบอกแองเจิลให้เริ่มตามแผนที่ว่า สายลมแรงพัดมาลูกเทนนิสที่เนมซ้อมตีมาพุ่งมาด้วยความเร็วสูง เฮ้ยนี้มันแรงเกินไปแล้วนะผมไม่ทันแล้ว ลูกเทนนิสพุ่งชนหน้าผมเข้าอย่างจัง ล้มลงไปเหมือนคนโดนต่อย
“อ๊อก!!!”
หน้าฉันพังอีกแล้ว!!! แองเจิลนะแองเจิล เนมหันมาเห็นแล้ววิ่งตรงมาตรงที่ผมล้มไป เมื่อเห็นเนมก็ไม่ได้ยินอะไรแล้วสลบไปเพราะอะไรก็ไม่รู้ไม่ทราบมาก่อนเพราะไม่เคยโดนมาก่อน รู้สึกตัวอีกทีผมก็อยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ”
เสียงใคร?
“เนมเหรอคนกำลังจะหลับจะนอน เจ็บๆๆๆ”
“นี่นายจำไม่ได้เหรอ ที่นายโดนลูกเทนนิสกระเด็นโดนหัว”
ใช่จริงด้วย เราโดนลูกเทนนิสเข้า ตอนนี้น่าจะนอนอยู่ในห้องพยาบาล
“ขอโทษน่า!!! ที่ตีไปโดนหัว”
เนมยกมือไหว้และขอโทษอย่างแรง ทำเอาพูดไม่ออก
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องแค่นี้เอง”
“อืม ไม่โกรธกันนะ”
“ไม่โกรธหรอกนะ จริงด้วยวันอาทิตย์นี้ไปงานคอลเพลย์กัน ได้หรือเปล่า?”
“จะให้ฉันไปกับนายเหรอ แต่ว่า.........”
ทำไมต้องหน้าแดงด้วยฟ่ะ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย แองเจิลก็ไปด้วย”
“ไปก็ได้”
ลัคกี้สำเร็จเป็นไปตามแผนแบบพลิกล็อคเล็กน้อย
“งั้นเจอกัน ตอน 9 โมง ที่สถานีรถไฟบีทีเอส ok”
“โอเค แล้วเจอกัน”
เนมวิ่งออกไปด้วยความเขินอายหน้าแดง ทำไมต้องหน้าแดงด้วยฟะ เอาหล่ะสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว ซักพักหนึ่งแองเจิลก็วิ่งเข้ามา
“ท่านก็อตค่า เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า เมื้อกี้ขอโทษนะค่า!!!”
แองเจิลขอโทษเหมือนกับเนมเดี้ยก๊อบกันมาหรือไงแถมร้องไห้อีกต่างหาก
“แต่เธอเล่นซะเจ็บเลยนะ”
“ขอโทษค่า บังเอิญว่าตื่นเต้นไปหน่อยเลยปล่อยพลังมากไปหน่อย แหะ แหะ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้สำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว”
“จริงเหรอค่ะ ชวนสำเร็จแล้วเหรอค่ะ”
“ตอนนี้กลับบ้านดีกว่า อยู่กับเธอแล้วมันซวย ห้ามาตามมานะ”
“ท่านก๊อตใจร้าย หาว่าเค้าเป็นตัวซวยได้ไง ใจร้าย ใจร้าย”
“หนวกหู หนวกหู”
ผมลุกออกจากเตียงแล้วกลับบ้านทันทีโดยที่แองเจิลเดินตามมาเหมือนลูกไก่ตามหลังแม่ไก่  กลับมาถึงบ้านผมคิดว่าเมื่อไรจะสำเร็จซักทีให้บทภาวนานี้............วันอาทิตย์วันแห่งความสุขที่สามารถตื่นสายได้แต่ต้องดันตื่นเช้าวันนี้มีงานคอลเพลย์ต้องไปเจอกับเนมที่สถานีบีทีเอส แองเจิลมารอที่หน้าบ้านผมแต่เช้าคราวนี้ไม่บุกเข้ามาในห้องแหะแต่ก็ดี ผมกับแองเจิลนั่งรถเมล์ไปลงที่สถานีรถไฟบีทีเอส เห็นเนมยืนรออยู่แต่พอเนมเห็นหน้าผมเดินมากับแองเจิลก็ยกมือเรียกผมกับแองเจิลด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“ตรงนี้! ก๊อตคุง แองเจิล”
“ไงรอนานไหม”
“ไม่เลยๆ ไปกันเถอะ”
“ค่า” แองเจิลขานรับส่วนผมขี้เกียจขานรับ
พวกเราสามคนนั่งบีทีเอสลงที่สถานีสยามแล้วตรงไปงานคอลเพลย์ พอไปถึงก็เข้าไปเปลี่ยนชุดที่เนมเตรียมไว้ ชุดนี้มันชุดเคียวน์ในฮารุฮินิน่าหรือว่าคุณเธอจะแต่งชุดฮารุฮิอีกแล้วเหมือนคราวก่อนอีก ออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดรอซักพักหนึ่งประมาณ 5 นาที เนมกับแองเจิลออกมา ตามที่คาดการณ์เนมแต่งตัวฮารุฮิจริงๆด้วย ส่วนแองเจิลแต่งชุดมิคุรุจังแถมย้อมผมเป็นสีส้มเหมือนในการ์ตูนอีกด้วย
“เอาละ พร้อมกันแล้วนะ ไปกันเลย”
“เดี๋ยวก่อนค่า ชุดนี้มันน่าอายจังเลยเนมขอชุดอื่นได้เปล่าค่ะ"
แหล่มไปเลยทั้งสองคน
“ไม่ได้ๆๆ รีบไปกันเถอะทุกคน”
เนมกับแองเจิลเดินนำไปส่วนผมเดินตามหลังไป เมื่อเขาไปในงาน ผู้คนมามายหลายตาแต่งขุดคอลเพลย์ไม่ซ้ำกันที่การประกวดคอลเพลย์ด้วยอยากได้รูปจัง เนมกระชากเนกไทผมเหมือนในเรื่องฮารุฮิจะเลียนทำอะหรายแล้วให้คนอื่นถ่ายรูป มันจะมากเกินไปแล้วเฟ้ยเล่นกระชากคอเสื้อแบบนี้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มันช่างน่าเศร้าเหลือเกิน มีคนมาถ่ายรูปแองเจิลมากมายทำเอาแองเจิลทำอะไรไม่ถูก ส่วนผมขอไปพักก่อนแล้วกัน
“นายจะไปไหน!?” เนมจับที่ไหล่ผมข้างหลัง
“ไปหาของเครื่องดื่มมาดื่มก่อนนะ”
“ไม่ต้องเลย ไม่ต้องหาข้อแก้ตัว วันนี้ยังไงก็ต้องขายของให้ได้ไม่มีเวลาให้นั่งพักหรอกนะ”
งานนี้เหนื่อยแน่ตู
“มานี้เลย มาช่วยขายของซะดีๆ”
อะไรกันเล่นกระชากคอเสื้อแล้วลากไป เอาแรงมาจากไหน เซงเหลือหลาย พวกเราสามคนช่วยกันขายของ ของที่ขายนั้นทำขึ้นเองโดยฝีมือเนมเป็นพวกตุ๊กตารูปตัวการ์ตูน พึ่งรู้นะเนี้ยว่ามีงานอดิเรกแบบนี้ทำให้รู้สึกอยากดูการ์ตูนขึ้นมา แต่ก็ทำไม่ได้ เอาเถอะรีบจบงานนี้ดีกว่าจะได้ไปดูการ์ตูนให้หนำใจไปเลย ถึงช่วงพักกลางวัน พวกเราสามคนเดินไปกินที่แมคโดนัลแล้วสั่งแฮมเบอเกอร์มากินเป็นอะไรที่เรียบง่ายเหลือเกิน แองเจิลกับเนมคุยกันอย่างสนุกสนาน รัศมีผมเทียบไม่ติดกลายเป็นแมลงสาบไปแล้วหรือเนี่ยแต่ช่างมันเถอะ ความเครียดส่งผลไม่ดีต่อร่ายกาย แต่เพื่อทำภารกิจให้สำเร็จต้องทำอะไรซักอย่างในต่อนี้ ถามอะไรดีนึกไม่ออก ช่างมันถามแบบตรงประเด็นไปเลยก็แล้วกัน
“เนม มากับพวกเราสนุกหรือเปล่า?”
ถามสุดยอดไม่ตรงประเด็น
“สนุกมากเลย ไม่เคยสนุกเท่านี้มาก่อน”
“ฉันดีใจจังเลย ที่เนมสนุกด้วยเพราะฉันก็สนุกมากเลย!” แองเจิลขัดรอบเรก
“จ๊ะๆ”
เอาหล่ะถามอะไรต่อดี
“งั้น.....คราวหน้ามาด้วยกันอีกกันสามคนอีก โอเค?”
“..................”
พูดอะไรผิดหรือเปล่าหน้าเนมเริ่มเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเป็นหน้าออกอารมณ์เศร้า
“เป็นอะไรหรือเปล่าเนม?”
“ไม่มี.......ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ”
กลบเกลือนได้ไม่เก่งเอาซะเลย เนมหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาผมกับแองเจิลว่าตัวเองที่กำลังเศร้าอยู่ เพราะอะไรนี้แหละคำถาม อาจจะเป็นอะไรซักอย่างที่ไม่สามารถบอกได้หรือเปล่า? แต่ก็พอจะเดาได้ประมาณว่าต้องไปเรียนต่อต่างประเทศหรือไม่ก็ต้องย้ายโรงเรียนไปที่อื่น อุตส่าห์หาเจอแล้วแท้ๆต้องมาเร่งรัดขั้นตอนอีกเพื่อความไม่ประมาท อาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ต้องหาข้อมูลมากกว่านี้
“เนมมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“ใช่ๆเนมมีปัญหาอะไรหรือเปล่าค่ะ จะได้ช่วยกันเพราะเราเป็นเพื่อนกัน” แองเจิลขัดรอบสอง
“ม...ไม่มีหรอกจ๊ะ”
เสียงเบามาก
“.............”
ผมกับพูดอะไรไม่ออกถึงบังคับไปเธอคงไม่ยอมพูดออกมาคงต้องใช้เวลาซักพักหนึ่งคงจะยอมพูดแต่ช่างมันเถอะตอนนี้รีบขายของให้หมดจะได้กลับไปดูการ์ตูนที่บ้าน ช่วงบ่ายไม่มีอะไรเป็นพิเศษแค่ขายของจนหมด ขายออกด้วยเหรอ? เอาเถอะขายออกก็ดีแล้วพอมาถึงช่วงเย็นเวลาที่พวกเราต้องแยกย้ายกลับบ้าน พวกเราสามคนเดินไปที่ที่บีทีเอสเพื่อกลับบ้านของแต่ละคน
“จะว่าไปยังไม่มีเบอร์นายสินะ งั้นแลกเบอร์กัน”
“ด...ได้”
“เรียบร้อย ก๊อตคุง แองเจิล บาย บาย พรุ่งนี้เจอกันนนนนน”
เนมบอกลาแล้วเดินจากไป
“สุดท้ายวันนี้ก็ไม่ได้อะไรเลย ท่านก๊อตทำอย่างไรต่อดีค่ะ”
“................ก็ไม่รู้สิ”
“ท่านก๊อตตตตตตตต”
ฟ้าเริ่มครึ้มสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก เมื่อมาถึงบ้านฝนตกอย่างหนัก สิ่งที่ทำเป็นอันดับแรกคือดูการ์ตูน ขึ้นห้อง เปิดทีวี เคลื่องเล่น ใส่แผ่น และสุดท้ายนั่งดูอย่างเพลิดเพลินอารมณ์ใจ
“ท่านก็อตค่าๆๆ”
เสียงอะไรคุ้น เป็นเสียงที่ไม่อยากฟัง
“แองเจิลมาทำไม!?”
“เออ...ฝนมันตกรอค้างที่นี้ได้หรือเปล่าค่ะ?”
“เหตุผลบ้าอะไรแค่ฝนตก กลับบ้านไปซร้า!!!!!!”
“ท่านก็อตใจร้ายยยยยย”
ระหว่างที่ผมไล่แองเจิลออกไปจากห้องให้ได้ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“โทรศัพท์?....เนม?”
“โทรมาทำไมหรือค่ะ ทุกทีโทรมาแค่เครื่องฉันนิน่า ทำไมไม่โทรมาเครื่องฉัน”
“ใครจะไปรู้ รีบรับดีกว่า”
ผมรับโทรศัพท์ เสียงฝนตกดังขึ้นหรือว่าอยู่ข้างนอก พร้อมกับเสียงแปลกๆคล้ายร้องไห้ สงสัยกำลังร้องไห้อยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่า เนม”
“..............”
“เนม?”
“ท...ทำ.......อย่างไงดี”
ลางชักไม่ดีแล้วสิ
“ตอนนี้อยู่ไหน?”
“รถ..ไฟฟ้า....บีทีเอส”
“เดี๋ยวจะไปหา”
ผมวางโทรศัพท์ลงและรีบออกไปทันที
“ท่านก็อตเกิดอะไรขึ้นค่ะ”
“เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง ออกไปข้างนอกแปบหนึ่งเดี๋ยวมา”
ผมรีบตรงไปยังสถานีรถไฟฟ้าบีทีเอสทันทีบริเวณสถานีที่พวกเรานัดกันเมื่อเช้าเนื่องจากเสียเวลารอรถเมล์ เมื่อไปถึงสถานีคนไม่มีแล้วหายไปไหนแต่เมื่อมองไปรอบๆก็เห็นผู้หญิงนั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้ภายในสถานีเดินเข้าไปใกล้จึงรู้ว่าเป็นเนม เนมร้องไห้อยู่ชนิดน้ำตาท่วมจอ ทำไมถึงร้องล่ะ
“เนม....”
“ก๊อตคุง..........”
เนมลุกขึ้นมาวิ่งเข้ากอดผม ช่างโชคดี เฮ็ย!อย่าพึ่งดีใจไป พร้อมกับร้องไห้เสียงดังยกใหญ่แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พร้อมกับเสียงฝนตกดัง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?