ขอโทษที่ผมดันเป็นพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #3 : คำสั่งจากพระเจ้าข้อที่ 3 คอสเพลย์มันช่างดีจริงๆ

วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส มีเหล่าสเป๊คเตอร์บุกเข้าโจมตีแซงทัวรี่โดยมี ตรีทูต มีนอล บุกมาพร้อมกับเหล่าลูกน้องตัวประกอบทั้งหลายทีแปบเดียวก็ไม่มีบทแล้วแต่แล้วมีโกลเซนต์ อะฟาฟิกา เข้ามาขัดขวาง แต่แล้วในที่สุดก็ชนะ the end
“โอ้ มันดีแหะ ชักอยากดูตอนต่อไปแล้วสิ ต้องรีบไปโหลดต่อแล้ว”
“...............มันสนุกเหรอค่ะ”
ผม นายนาย สารสินธ์ รุ่งเจริญ นักเรียน ม.5 ได้ทำพันธะสัญญากับแองเจิลแบบไม่ต้องการทำให้ต้องมาเป็นพระเจ้า ตอนนี้พวกเราสองคนอยู่บนดาดฟ้าของตึกชมรมในช่วงพักกลางวัน  เวลาแห่งความสุขมันก็สุขดีจริงๆนั้นแหละ แต่ความสุขทำไมมีแค่ช่วงพักกลางวันที่ให้แค่ 1 ชม. น่าจะซัก 3 ชม. ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ แต่ตอนนี้เวลายิ่งน้อยลงเข้าไปใหญ่ เมื่อมีแองเจิลเข้ามาสอด ถึงบางเรื่องจะดูที่บ้านแล้วก็เหอะแต่มันไม่พอสำหรับผมอยู่ดี การ์ตูนคือชีวิตยังไงล่ะ!!!!
“ชิ พวกไม่ความหมายที่แท้จริงของการ์ตูนก็อย่างงี้แหละ”
“ว่ายังไงนะค่ะ!! แล้วเมื่อไรจะเริ่มทำละค่ะ”
“ทำอะไร ไม่รู้จัก ไม่สน”
“ก็...ภารกิจบทภาวนายังไงละค่ะ ลืมแล้วเรอะค่ะ”
“รู้แล้วล่ะนะ แต่ก่อนอื่นต้องหาว่าใครคือเจ้าของบทความอันนี้”
“นั้นสินะค่ะ.....”
“ดังนั้ก่อนอื่นต้องไปดูชมรมเทนนิสก่อน เพราะในบทภาวนา เขียนถึงเทนนิส นอกจากนี้ต้องเป็นผูหญิงอย่างเดียวไม่มีข้อสงสัย”
“งั้นไปกันเลยนะค่ะ”
“เอาไว้ตอนเย็นละกัน ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วอีกไม่นาทีก็จะเข้า นอกจากนี้..........”
“ไม่ต้องห่วงต่ะ เดี๋ยวใช้ปีกองฉัน บินไปส่งเองค่ะ”
“เดี๋ยวก่อน ฉันยังพูดไม่จบนะ แล้วปีกเน่าๆองเธอจะไปทำอะไรได้ อีกอย่าง...”
“อย่ามาดูถูกนะค่ะ! เดี๋ยวจะแสดงให้ดู”
“อย่าพึ่ง….”
ทันใดนั้นแองเจิลก็แปลงร่างเป็นเทพธิดาเรียกปีกสีขาวออกมาแลพหวงสัทองบนหัวออกมา ทำให้ตื่นตาตื่นใจสำหรับคนอื่นแต่ผมก็อย่างงั้นไม่เห็นแปลก แถมชุดก็เปลี่ยนไปอีกต่างหากจากชุนักเรียนเป็นชุดสีขาวกระโปรงสั้นไม่มาก ใส่ถุงน่องคล้ายถุงเท้าสีขาวยาวจนถึงน่อง ใส่รองเท้าแตะ ทำไมใส่รองเท้าแตะฟ่ะ ปีกสะบัดไปมาทำให้ขนนกร่วงออกมาตกพื้นเต็มไปหมดขี้เกียจทำความสะอาดยังไงก็ไม่รู้ เธอไม่รอช้าอะไรจับมือผมบินขึ้นไปบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่แต่แล้วบินขึ้นไปสัก 7 เมตร ตัวแองเจิลเริ่มสั่นๆ
“เฮ้ย เป็นอะไรไป?”
“ไม่......ไหว.....แล้ว..ค่ะ สงสัย....ยังบาด....เจ็บ...ตอน...โดนไฟช๊อต”
“ว่าอย่างไงนะ!?”
แองเจิลกับผมล่วงลงมาพร้อมกันลงบนดาดฟ้าตามแรงโน้มถ่วงโลกตกบนดาดฟ้าตึกชมรมแหล่งอาศัยที่สองของผม เจ็บเป็นบ้าเลยแถมแองเจิลนั่งอยู่บนตัวผมอีกต่างหากทำเอาตัวผมเจ็บไปทั้งตัว พอมองไปทั่วบริเวณว่าตัวเองอยู่ที่ไหนของตึกชมรม สิ่งที่ผมเห็น แผ่นซีดี การ์ตูน ทั้งหลาย ที่กองไว้พังไปในพริบตา
“แผ่นซีตีการ์ตูน ฉันนนนนนนนน”
“ขอโทษค่า ขอโทษค่า” แองเจิลรีบลุกออกมาจากตัวผม
“บอกว่าอย่าพึ่งยังไงเล่า!!”
“ขอโทษค่า ขอโทษค่า”
“ช่างเถอะ อย่างไงก็เรียกกลับมาไม่ได้อยู่แล้ว”
“แล้วทำยังไงต่อละค่ะ....”
“ก็บอกว่าตอนเย็นยังไงล่ะ เพราะตอนเย็นชมรมเทนนิสจะมากันครบเพื่อมาซ้อม อีกอย่างชมรมเทนนิสก็อยู่แค่ข้างล่างตรงสนามกีฬาข้างๆชมรมเทนนิส”
“จริงเรอะค่ะ พึ่งรู้ว่าชมรมเทนนิสอยู่ใกล้แค่นี้”
“ยัยโง่เอย เอาเถอะ ดูต่อดีกว่า”
“เอ๋!? ยังคิดที่จะดูต่ออีกเหรอค่ะ“
หลังเลิกเรียนเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนจะกลับบ้านแต่บางชมรมก็จะอยู่ต่อเพื่อซ้อมกีฬาเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขันที่ใกล้จะเข้ามา ผมและแองเจิลเดินออกจากห้องเรียนตรงไปชมรมเทนนิสทันทีแบบไม่รอช้า เมื่อมาถึงบริเวนสนามเทนนิสชมรมเทนนิส เหล่านักรียนทั้งชายและหญิงต่างฝึกซ้อมกันอย่างหนัก พวกเราเดินเข้าไปแบบคนแปลกหน้าคนเข้าไป ทุกคนไม่สนใจพวกเราเอาแต่ฝึกอย่างเดียว
“เห็นพวกเรา เป็นแมลงสาบหรือไง” ผมพูดค่อยๆ ไม่ให้คนอื่นได้ยิน
“ท่านกีอตค่า ดูพวกเขาสิ ตลกดี”
แองเจิลวิ่งไปดูพวกนักกีฬาซ้อมเทนนิสกันอยู๋
“เฮ้ยไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
ผมรีบเดินไปหาแองเจิลเพื่อดึงแองเจิลออกมาจากตรงนั้น ไม่ต้องการให้พวกเราสะดุดตามากเกินไป แต่สุดท้าย ผมก็ดูจนได้ เพราะแองเจิลไม่ยอมไปไหนจะดูท่าเดียว สนามเทนนิสมีการแข่งขันเพื่อคัดเลือกตัวจริงไปแข่ง ข้างซ้ายขอเรียกว่า คุณ เอ และข้างขวา คุณ บี แล้วกันเพราะไม่รู้จัก
“ฮะ ฮ้า ในที่สุด ก็ได้เจอกัน แล้งศัตรูคู่อาฆาต” คุณเอ
“ไม่นึกไม่ฝัน ว่าจะได้สู้กัน” คุณบี
“รับไปซะ ท่าไม้ตาย ปิราเนียน โรส!!!!” คุณเอ
“น่าสนุกดีนิ รับไปเลย กิกันติก เฟเธอร์ แฟล็บ!!!!” คุณบี
การต่อสู้อันแสนดุเดือดได้เริ่มขึ้นพร้อมฉากอลังการงานสร้าง ทำให้คิดไม่ได้ว่ามันมาผิดเรื่องหรือเปล่าเนี่ย การแข่งขันดุเดือดมากแต่เมื่อผ่านไป 30 นาที ปรากฎว่า คุณเอ ชนะไปแบบขาดลอย ยังมีการแข่งขันต่ออีกรอบหนึ่งอีกประจำวันนี้ ได้เห็นนักกีฬาลงสนาม นั้นคือ มาลิสาหรือ เนม นั้นเอง กับ คุณซีนั้นเอง เอ๊ะเดี๋ยวก่อน เนม นี้ว่าอยู่ชมรมเทนนิสด้วยหรือเนี้ยพึ่งรู้ ขอเรียกว่าเนมก็แล้วกัน ถ้าเกิดป็นคนในบทภาวนาก็ไม่ไว้หรอกนะเพราะโดนโกรธขี้หน้าซะขนาดนั้น ขออย่าให้เป็นเลย สาธุ ระหว่างที่การแข่งขันกำลังดำเนินไปอย่างเรื่อยๆคะแนนค่อนข้างสูสีมากแต่แล้วเกิดเหตุการณ์หรือเรื่องบังเอิญดี เนมเกิดตีพลาดกระเด้งไปโดนหน้าผมเข้าอย่างจัง ผมล้มลงไปกับพื้น
“ท่านก็อต เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“โอ้ย เจ็บๆๆ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เนมวิ่งเข้ามาหา
“หือ?” ผมชะเง้อขึ้นมา จะเอ๋ เนม เข้าอย่างจัง
“นาย.....ตาโรคจิตนี่นา นี่นายตามรังควานกันไปเลิกเรอะ”
“เนมใจเย็นก่อนนะ” แองเจิลพยายามกล่อมเธอ
แต่แล้วความโกรธที่ยังมีอยู่ในตัวเนม ประมาณว่าเกียจขี้หน้ากันสุดๆกำลังลุกโชติช่วงอยู่ภายในหัวใจใกล้เต็ม MAX เข้าทุกที
“ผมแค่มาดูเทนนิสเฉย ไม่ได้มาหาคุณด้วยเพราะไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่ต้องมาหาด้วยซ้ำ ผู้หญิงอย่างเธอใครจะไปสน”
“ว่าอย่างไงนะ” เนมโมโหสุดขีด
“พูดอะไรผิดเรอะ?” ตูเหงื่อท่วมแล้วไง
“กลับไปเกิดใหม่ไป!!!!!!”
เนมจับไม้เทนนิสฟาดฟาดหน้าผมเข้าอย่างจังแบบไม่ปราณี
“แอ๊กกกกกกกกกกกกกก”
การลอยในอากาศเหมือนนกมันช่างดีจริง รู้สึกจะลอยขไปไกลหลายเมตรออกนอกสนามกีฬาพอดี พร้อมตกลงมาหน้าผมขูดไปกับพื้นไปไกลอีกหลายสิบเมตร งานนี้หน้าผมพัง
“อย่ามาให้เห็นอีกนะ!!!” เนมตะโกนมาแต่ไกล
“ท่านก็อตเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ ทำใจดีๆไว้” แองเจิลพยุงผมขึ้นมาในสภาพที่ผมดูไม่ได้
“ ไม่เป็นไร เปลี่นแผนดีกว่า เสียเวลาชิบเป้ง เมื้อตะกีก็ดูแล้วมามีใครอยู่ในชมรมมั้ง ต่อไปไปงานคอสเพลย์กันเลยละกัน”
“ไปตอนนี้เหรอค่ะ”
“ไม่ใช่ วันอาทิตย์ต่างหากเหลืออีก 3 วันก็ถึง ได้ข่าวว่ามีงานคอสเพลย์จัดอยู่ข้างๆสยามพารากอน”
“เหรอค่ะ ท่านก็อตรู้ได้ยังไง”
“อะไรที่เกี่ยวกับการ์ตูน ผมรู้ทั้งหมด ผมคือพระเจ้าแห่งการ์ตูนยังไงล่ะ ฮา ฮ่า ฮ่า”
“กลับบ้านดีกว่า....”
 แองเจิลหันหน้าหนีกลับบ้านแต่ผมก็รั้งเธอไว้ก่อน
“ว่าแต่เธอเป็นเทพธิดา มีบ้านอยู่ด้วยเหรอ”
“ค่า อาศัยอยู่คอนโดตัวคนเดียวค่ะ”
“อืม งั้นโชคดี”
“ไว้เจอกันใหม่นะค่ะ ท่านก็อต”
หัลงจากที่ผมกลับบ้าน ก็นั่งคิกทั้งคืนเพื่อคิดแผนว่าจะเอาอย่างไงดี อีกอย่างทำไมก็ไม่รู้ผมชักเลิกชอบเนมขึ้นมาซะแล้วสิเพราะโดนเธอทำร้ายร่างกายมาตั้งแต่ตอนแรกที่เจอกันแล้วหรือไง ประมาณ สี่ทุ่ม ฝนตกฟ้าร้องโครมคราม โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ไม่ทราบว่าใครโทรมา ผมก็ยกขึ้นมารับโทรศัพท์
“ท่านก็อตค่า ทำยังไงดี ไฟดับอะ”
“แองเจิลเรอะ เกิดอะไรขึ้น”
“ไฟดับอะ ทำอย่างไงค่ะ”
“ใจเย็นไว้ รอซักพักหนึ่งไฟก็มาเอง”
“อะ! ไฟมาแล้ว ขอบคุณค่าท่านก๊อต”
“โอเค งั้นแค่นี้นะ”
ผมวางโทรศัพท์และนอนทันทีและนอนทันที พอครึ่งคืนแองเจิลก็โทรมาอีก ถามนู้นถามนี้อีกขี้เกียจอธิบายมันยาว สุดท้ายก็ไม่ได้นอน เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆจนถึงวันอาทิตย์  ตอนเช้า อากาศแจ่มใส เป็นวันที่น่าดูการ์ตูนทั้งวันจริงๆ
“ท่านก็อตตื่นเถอะค่ะ เช้าแล้วนะ”
“หือ?”
ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าแต่ก็เพิ่มความเช้าเท่าแสง เมื่อเห็นหน้าแองเจิล
“ตื่นเถอะค่ะ ท่านก็อต”
“เฮ้ย! แองเจิล เธอเข้ามาในห้องนอนผมได้ไง!?”
“เข้ามาเมื้อกี้ค่ะ ท่านแม่ให้มาเรียกไปอาบน้ำและกินข้าวค่ะ”
“โอเค จะรีบไปแล้วและเธอไปรอข้างล่างไป!!”
“ค่า!!”
“เซง”
ทำไมตอนเช้านี้ถึงมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนะแต่มันก็ไม่เลวนะมีผูหญิงมาปลุกแต่เช้าก็ดี......แต่ช่างมันเถอะ ผมรีบอาบน้ำเพื่อไปกินข้าวเช้าให้เร็วแล้วจะได้รีบไปสยาม หลังจากกินข้าวเสร็จก็บอกแม่ว่าผมจะไปข้างนอกแล้วจะรีบกลับแม่ก็ไม่ว่าอะไร ผมและแองเจิลเดินออกไปขึ้นรถเมล์วิ่งไปถึง ป้ายรถเมล์ตรงรถไฟฟ้าบีทีเอสแล้วตรงไปถึงสยามเลย เมื่อไปถึงสยาม คนแน่นมากบริเวณสยามทำให้เดินลำบาก กว่าจะถึงงานที่จัดคอสเพลย์และรอเวลาเปิดงานแถบเหนื่อย เมื่อเข้าไปในงาน
“ท่านก็อต ดูสิ มีคนใส่ชุดประหลาดเยอะแยะเลยด้วย”
“ยิ้มหน่อย 1....2......3 แช๊ะ ”ผมหยิบกล้องถ่ายรูปถ่ายรูปคอสเพลย์
“ท่านก๊อต ไม่สนกันเลย”
แองเจิลและผมเดินไปด้วยกัน แองเจิลดูตื่นเต้นน่าดูเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน ส่วนผมก็ถ่ายรูปอย่างเมามัน ผมไม่สนแองเจิลเลยเพราะมัวแต่ถ่ายรูปทำให้เดินพลัดหลงกันไปตามๆกัน
“แองเจิล หายไปไหนนะ อะนั้น! ตัวละครจากเรื่องฮารุฮิ”
ผมทักเธอที่แต่งคอสเพลย์ว่าจะถ่ายรูปหน่อยแต่เมื่อเธอหันกลับมา รู้สึกทำไมหน้าตามันคุ้นๆชอบกลยังไงก็ไม่รู้ ทำเอาผมหน้าซีดไปตามๆกัน
“อะ  นายคือ ไอ้โรคจิตที่ตามรังควานฉันนิน่า” เนมนั้นเอง
“งานเข้า” ผมถอยออกมาเล็กน้อยเพื่อตั้งรับรอการโจมตี
งานเข้าแล้วตู ดันมาเจอเข้าอย่างงั้นไม่ใช่การ์ตูนนะเฟ้ยแต่อย่างว่าอาจจะเจอแล้วก็ได้ เป้าหมายของเรา!! แต่เพื่อให้ดีกว่านี้ต้องตีสนิทซะก่อนเพื่อจะได้ถามได้ลึกกว่านี้ ดังนั้นต้องเริ่มจาก
“หวัดดี ยินดีที่ได้พบกัน”
“ใครอยากพบกับนายยะ”
“บังเอิญเจอกันนะไม่ได้ตั้งใจ”
“.......................” เนมหน้าคิ้วขมวด
“เป็นไรหรือเปล่า?”
“มานี้เลย!!!”
เนมกระชากผมเหมือนหมูเหมือนหมาไปยังที่ไม่ค่อยมีคนมากแล้วกระชากคอเสื้อผมขึ้นมาแล้วถามว่า
“นายต้องการอะไรกันแน่!?”
“ต้องการแค่ ถ่ายรูป คอสเพลย์ เท่านั้น”
“ไม่เชื่อหรอกยะ นายต้องการแก้แค้นใช่มะ”
“แก้แค้น?”
“ที่ต่อยนายตั้งหลายรอบไงยะ ลืมไปแล้วเรอะ”
พอจะนึกสภาพได้ว่าโดนต่อนมาหลายยก
“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ ที่จริงฉันเป็นพวกบ้าการ์ตูนหรือแล้วก็ไม่เห็นแปลกเลยที่จะมางานคอสเพลย์นี้”
“มันก็จริงของนาย”
“เฮ้อออ”
“เฮ้อออ ทำไมยะ?”
“เปล่าไม่มีอะไร”
“ยังไม่ได้รู้จักกันเลยสินะ ฉันชื่อ มะนิสา แก้วสกุล หรือเรียกว่า เนม ก็ได้  แล้วนายละ”
“ผมชื่อ สารสินธ์ รุ่งเจริญ ยินที่ได้รู้จัก ”
“ไม่มีชื่อเล่นเรอะ?”
“ไม่มี เพราะไม่อยากให้มี”
“ท่านก๊อตค่า!!!!”  เสียงแองเจิลดังมาแต่ไกล
แองเจิลวิ่งมากอดด้วยความดีใจว่าเจอผมแล้วแต่ผมหลบเธอเลยไม่ชนผนังเข้า
“ท่านก๊อต ใจร้ายทิ้งกันได้ลงคอ!!!”
“อะไรของเธอเนี้ย”
“นี่ทั้งสองคนรู้จักกันเหรอ!?” เนมทำหน้างง
“ยัยนี้เป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กนะก็ลยรู้จักกัน” หมหาทำเนียนเข้าไว้
“แต่ยังไงนายก็ลวนลามเพื่อนฉันถึงจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กก็เถอะ”
“เฮ้ย เข้าใจผิดแล้วเรื่องนั้น”
“จริงค่า มันเป็นแค่อุบัติเหตุบังเอิญชนกับท่านก๊อตเท่านั้น”
“........ แองเจิลพูดอย่างนี้เชื่อก็ได้ ท่านก๊อตหมายถึงนายนี้เหรอ”
“ค....ค่า ชื่อเล่นยังไงละค่ะ เนม”
“ไหนนายบอกว่าไม่มีชื่อเล่นไง” เนมจ้องมาที่ผม
“ก็แค่ชื่อเล่น....”
“แต่ แองเจิลกับก๊อตคุงต้องปิดเรื่องนี้เป็นความลับนะอน่าให้คนอื่นรู้เด็ดขาด”
“ก๊อตคุง?”
“ชื่อนายยังไงล่ะ คุยนานเกินไปแล้ววววว ต้องทำงานต่อให้เสร็จ แองเจิลขอแรงหน่อนน้าช่วยขายของหน่อย”
“ค...ค่า”
“งั้นผมไปก่อนนะ โชคดี”
“นายก็ต้องไปด้วย ก๊อตคุง”
“เดี๋ยวก่อ....ก่อน”
อะไรฟะ ต้องมาทำงานอีกหรือเนี้ย ขี้เกียจทำ เอาเถอะทำแล้วมันก็ต้องทำให้ถึงที่สุด เวลานี้ทีจริงต้องถ่ายรูปมากกว่านี้แท้ พูดอีกทำไมเนี้ย เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆจนถึง 5 โมงเย็น ก๋เริ่มกลับมากันเพราะของที่ขายหมดแล้ว พวกเราสามคนเดินกลับบ้าน เนมกับแองเจิลคุยกันอน่างไม่เกรงใจผมเลยพอเดินมาถึงสถานีรถไฟฟ้าบีทีเอสก็ถึงเวลาต้องแยกทางกัน
“แล้วเจอกันนะ อย่าลืมเก็บเป็นความลับด้วย อย่าบอกใครนะ”
“ค่า!!”
“.................”
เนมเดินจากไป หลังจากนั้นพวกเราก็ได้เวลาที่ต้องกลับบ้านซะแล้วแต่ว่าในที่สุดก็หาตัวเจอแล้วอยู่ใกล้นิดเดียว เอาล่ะมาเริ่มแผนการขั้นต่อไปกันเถอะ!!!