ขอโทษที่ผมดันเป็นพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #2 : คำสั่งจากพระเจ้าข้อที่ 2 ทำไมเป็นพระเจ้าถึงเรื่องมากขนาดนี้

ผม นาย สารสินธ์ รุ่งเจริญ เกิดเหตไม่คาดฝันเกิดขึ้น เมื่อมีเท้าใครบางคนมาเหยียบหน้าผมเข้าอย่างจังนอกจากนี้ยังโดนไฟฟ้าช๊อคอีกต่างหากทำให้สลบไปอีกนานแสนนานจนถึงเช้า เธอคือ แองเจิล นั้นเองนะคร้าบ แล้วมันยังไงต่อล่ะลืม

ตอนเช้าตรู่ ท้องฟ้าแจ่มใส่ ไร้เมฆ แสงอ่อนๆ เป็นเวลาที่น่านอนที่สุด ทำให้ไม่อยากลุกขึ้นตื่นเลยจากเตีนงนอนแถมมีหมอนข้างนุ่มๆอยู่ข้างๆอีกต่างหากทำเอาผมอยากนอนต่อ เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนห้องเรามีหมอนข้างด้วยเหรอ จำไม่ได้น่า ว่าเคยมี หรือพึ่งซื้อมาหว่า...............ไม่น่าใช่หรือว่า! ผมลืมตาขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกตัว
“ว๊าก!!!”
เสียงผมดังลั่นห้อง เธอคนนั้น ชื่อ..........อะไรหว่าลืม อ๋อ! จำได้แล้วโว้ยชื่อ แองเจิล ที่โผล่มาเมื่อวานว่าตัวเองเป็นเทพธิดาและบอกว่าผมได้เป็น.....พระเจ้า อย่างไงล่ะแล้วเกิดอะไรขึ้นต่อล่ะจำได้ได้แล้วเราโดนไฟฟ้าช๊อคนิหว่า ไม่ใช่เวลามาดีใจเหมือนในการ์ตูนที่เล่นเกมสืชนะแล้วดีใจนะโว้ยที่ดีใจว่าจำได้แล้ว ทำอย่างไงต่อดีล่ะแล้วทำไมต้องมาเขียนซ้ำเหมือนย่อหน้าแรกหว่าและทำไมมานอนข้างผมละหว่า
“อรุณสวัสดิ์ตอนเช้า....ค่า” แองเจิลตื่นขึ้นมาสลึมสลือแบบคนพึ่งตื่น
“ไม่ใช่เวลาอรุณสวัสดิ์นะ!!!” ผมตะโกนใส่เธอ
“ขอโทษค่า!!!”

ปัง!!! เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับแม่ของผมโผล่เข้ามาในห้อง
“เกิดอะไรลูก โจรขึ้นบ้านเหรอ ................”
งานเข้าแม่ดันมาเห็นเข้าซะแล้ว สีหน้าแม่แถมจะเป็นลม แต่มีสิ่งหนึ่งกำลังลุกไหม้ขึ้นมาแทนนั้นคือความโกรธนั้นเอง
“แม่อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะ”
“เจ้าลูกไม่รักดี!!!”
แม่กระชากตัวผมขึ้นมาแล้วตบหน้าไปมาอย่างแรงเหมือนจะฆ่ากันให้ตายไปข้างเดียว
“โอยยยย  เดี๋ยวก่อนแม่ ใจเย็นก่อน”
“เกกล้าทำอย่างงี้ พาสาวเข้าบ้านโดยที่แม่ไม่รู้ แถมยังทำเรื่องแบบนั้นอีก!”
“เดี๋ยว่กอนค่า เรื่องนี้เข้าใจผิด” แองเจิลลุกขึ้นมาหยุดแม่ผมเอาไงไม่งั้นผมตาย
“เรื่องเข้าใจผิด?”
แม่ปล่อยผมลงก้นผมกระแทกลงกับพื้นพร้มกับความเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วหน้าพร้อมกับเจ็บก้น น้ำตาผมแถบไหลออกมา หลังจากจากนั้นพวกเรา ผม แม่ และ แองเจิล ได้เดินมาที่ห้องครัวเพื่อกินข้าวเช้า พอเอินเข้ามาในห้องครัว มีอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะพร้อมรับประทาน
“ว้าว สุดยอดไปเลย” แองเจิลตื่นเต้นกับของที่อยู่ตรงหน้าเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไม่เคยกินข้าวเช้าหรือไง” ผมถามเธอ
“เมื่อก่อนกินแต่ มาม่า นิน่า” เธอยิ้มอกด้วยตวามภูมิใจ
“อ๋อ เหรอ”
“ยังไงก็มากินข้าวด้วยกันนะจ๊ะ” แม่พูดกับแองเจิล
“ค่า!!!”
พวกเราสามคนได้กินอาหารเช้าพร้อมกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม่กินอาหารอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสแต่แล้วความยิ้มแย้มเริ่มหายไปพร้อมกับแววตาจ้องมองมาพวกเราสองคน ผม และ แองเจิล ที่กินอาหารเช้าอยู่ด้วยกันเมื่อกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว คำถามแรกที่แม่ต้องถามแองเจิลคือ เธอเป็นใคร อย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัย แล้วเป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ไม่มีผิด
“เธอเป็นใคร? มาจากไหน? แล้วโผล่มาที่นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” แม่จ้องมองไปที่แองเจิล
“หนูชื่อ แองเจิล เป็นเทพธิดาค่า”
“หือ?”
หัวผมชนกับโต๊ะทันทีโต๊ะสั่นสะเทือนไปหมด ข้าวบนโต๊ะแทบกระเด็นและคิดว่าพูดอะไรของเธอฟ่ะ
“เป็นอะไรหรือเปล่า ลูกรัก”
“เปล่าไม่มีอะไรครับ คือว่าเธอพูดเมื้อกี้แค่พูดเกี่ยวกับเล่นละครที่โรงเรียนจัดแสดง แล้วบังเอิญเธอมารอรับผมแต่เช้าเพื่อไปซ้อมดนตรี เฮ้ย ซ้อมละครแต่เช้าตรู่ แต่เห็นว่าบ้านไม่ได้ล๊อคก็เลยเข้ามาโดยที่พวกเราไม่รู้สึกตัว”
เชื่อหรือเปล่าหว่าพูดซะเวอร์เล็กน้อย
“เหรอจ๊ะ”   
“โล่งอกไปที” ผมถอนหายใจอย่างแรง มีคนเชื่อด้วยแฮะ
“แล้วแล้วหนู แองเจิล ซินะ เป็นเพื่อนกับลูกสุดที่รักของฉันซินะ”
“คะ...ค่า”
“จะว่าไปแล้ว สายแล้วนะรีบไปเถอะ” ผมรีบลุกขึ้นทันที
“หนูไปก่อนนะค่ะ” แองเจิลพูกกับแม่
“ไปดีมาดีนะจ๊ะ!!”
ผมรีบเดินออกจากบ้านทันทีพร้อมกับแองเจิลแล้วไปรอลงป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถเมล์ ระหว่างที่รอรถเมล์ที่มาโครตช้า ผมสังเกตเก็นแองเจิลทำท่าทางแปลกๆดูลุกลี้ลุกล้นยังไงก็ไม่รู้
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าค่า.......แค่ตื้นเต้นไปหน่อย”
“เรื่องอะไร?”
“ก็แค่ไม่เคยดูด้วยกันกับผู้ชายแค่สองคน.....” แองเจิลเขินเล็กน้อย
“เหรอ มันแปลกตรงไหน”
“ไม่รู้สึกเลยหรือค่ะ  หรือว่าจะ....เกย์”
“ไม่ใช่โว้ย เพราะในการ์ตูนมีบ่อยจะตาย ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน”
“.............”  เธอทำหน้าบูดเล็กน้อย
“คราวนี้เป็นอะไรอีก”
“จะว่าไปแล้ว ฉันยังไม่ชื่อของคุณเลยนิน่า”
“จริงด้วยสิ งั้นแนะนำตัวก่อนเลยแล้วกัน ผมชื่อ สารสินธ์ รุ่งเจริญ ยินดีที่ไม่อยากรู้จักเธอ”
“ไหง พูดอย่างนั้นละค่า แล้วชื่อเล่นไม่มีเหรอ”
“ไม่มีนะ เพราะไม่อยากให้มี”
“ทำไมละค่า”
“จะรู้ไปทำไม?”
“งั้นขอเรียกว่าท่านก๊อตแล้วกัน”
“”ตามใจ งั้นมาเข้าเรื่องดีกว่าหมายความว่าที่ผมได้เป็นพระเจ้านะ”
“คือ....อ๊ะรถเมล์มาแล้ว เดี๋ยวค่อยอธิบายงันหลังก็แล้วกันนะค่ะ”
“......................”
พวกเราสองคนได้ขึ้นรถเมล์ไปด้วยกัน การเดินทางไปโรงเรียนต้องนั่งรถเมล์สองต่อกว่าจะถึงก็เกือบ 8 โมงแล้ว ซึ่งเป็นเวลาใกล้เข้าแถวเคารพธงชาติ แต่ผมก็ไม่สนก่อนจะเข้า ต้องแวะเข้าเซเง่นซื้อโออิชิมาดื่มหน้าเซเว่นก่อน
“รีบไปเถอะ!! เพลงชาติจะขึ้นแล้วนะค่า”
“แปบหนึ่งน่า ดื่มให้หมดก่อน”
ขณะที่ผมดื่มโออิชิอย่างสบายใจเชิบก็ได้ยินเสียงเท้าที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วผมหันไปดูตามปกติ สิ่งผมเห็นดันเป็นมาลิสา หรือ เนม วิ่งมาแล้วต้องชะงักเมื่อเจอผม
“ไอ้โรคจิต คนนั้นนิน่า!?”
แล้วเธอเห็นผมมากับแองเจิลสองคน ทำให้สถานการณ์ยิ่งเลวร้าย
“แต่ทำอะไรเพื่อนฉัน!? ไอ้โรคจิต”
“แอ๊ก!!!!”
เธอปล่อยหมัดเคาเตอร์ใส่ผมอย่างแรง ผมกระเด็นไปไกลหลายสิบเมตรเหมือนกับตอนที่แล้วแต่แปลกหน่อยมันคนละที ผมนอนชะงักอยู่หน้าเซเว่น
“รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวโดนไอ้โรคจิตลวนลาม”
“”เดี๋ยวก่อน.....ค”
เธอจูงแองเจิลแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนทันที กว่าผมจะรู้สึกตัวก็อีกหลายนาทีต่รู้สึกว่าตัวเองมาโรงเรียนสายแล้ว เมื่อรู้สึกตัวก็รีบตรงไปเข้าโรงเรียนแต่ดันมาเจอ อาจารย์ กานิกา ดักรออยู่หน้าประตู ทำไมมันซวยอย่างงี้ละว่ะ
“อะไรเหรอครับ อาจารย์.....”
“รู้ตัวว่าตัวเองมาสายหรือเปล่า?”
“ไม่รู้สิครับ เฮ้ย รู้สิครับ”
“เมื่อกี้ว่าอย่างไงนะ บังอาจเถียงอาจารย์ ไปวิ่งรอบสนามสิบรอบไป”
สุดท้ายผมต้องวิ่งรอบสนามไปตามระเบียบข้อหามาสาย ความเหนื่อยระทมทำให้คาบเช้าแทบไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลย
“ในที่สุดก็ได้พักเที่ยงซักที” ผมบิดขี้เกียจไปมา
“ไง โดน อาจารย์ กานิกาทำโทษมา สมน้ำหน้าว่ะ”
เพื่อนผมเอง ชื่อ นวมินทร์  เจริญอยู่  เป็นเพื่อนสนิทผม ชื่อเล่น เอก เป็นพวกขี้เล่นตลอดเวลาพูดกันได้ทุกๆเรื่องและเป็นพวกเก่งไปทุกเรื่องจนน่าอิจฉาและไม่ค่อยว่างมาคุยกันซักเท่าไหร่เพราะติดกิจกรรม แต่เป็นเพื่อนที่รู้ใจผมไปทุกเรื่อง
“เหรอ”
“ล้อเล่นน่า อย่าซีเรียจ”
“ได้ยินว่านายไปสร้างวีรกรรมที่ต้องจารึกไว้เมื่อวาน เรื่องอะไรนะ”
“หุบปากเลย ฉันไม่อยากได้ยิน”
ทันใดนั้นเองมีเสียงใครก็ไม่รู้คุ้นหูอีกต่างหากวิ่งมาหาผม
“ท่านก๊อตค่า------”  แองเจิลนั้นเอง
“แฟนนายเหรอ”  นวมินทร์ ถามผม
“ไม่ใช่โว้ยแค่เพื่อน”
“เหรอ อ๊ะ ฉันต้องไปแล้ว ขอตัวก่อนนะ จะได้ไม่เป็น ก ข ค ใครบางคน ”
“ไอ้เจ้านิ ว่าแต่มาพอดีเลย ช่วยอธิบายต่อจากเมื่อเช้าได้หรือเปล่า แองเจิล”
“คือว่า.....ช่วยไปที่ลับตาคนหน่อยได้หรือเปล่าค่ะ จะได้อธิบายสะดวก”
“ก็ได้ เรื่องมากจริงๆๆ”
พวกเราสองคนรีบเดินออกจากห้องไปยังสถานที่ลับตาคนนั้นก็คือ ดาดฟ้าของตึกชมรมนั้นเองแหล่งสะสมการ์ตูน อนิเม หนังสือการ์ตูนต่างๆครบวงจร ทำเอาแองเจิลถึงกับอึ้ง
“ไปที่อื่นดีกว่าค่ะ”
“เฮ้ย! ที่นี้ดีสุดแล้ว”
พวกเราสองคนนั่งลงบนดาดฟ้าแล้วแองเจิลก็เริ่มอธิบาย
“ท่านก๊อต ได้เป็นพระเจ้าเพราะทำพันธะสัญญาณกับฉันที่เล่าไปแล้วเมื่อวาน การเป็นพระเจ้าตองทำหน้าที่ทำภารกิจช่วยเหลือผู้คนที่มีความมืดในจิตใจและนำทางพวกเขาหลุดพ้นจากก้นบึ้งแห่งจิตใจให้ได้ค่ะ ส่วนฉันจะทำงานคอยสนับสนุนให้ท่านก๊อตเพราะเป็นหน้าที่หลักของเทพธิดาค่ะ”
“ธรรมดาสุดๆๆ แต่ถ้างั้นตอนนี้ก็ใช้ความสามารถของพระเจ้าได้แล้วสิ”
“ยังไม่ได้ค่ะ ”
“WHY?”
“การจะใช้ความสามารถของพระเจ้าได้ต้องตรงตามเงื่อนไข 3ข้อ ก่อนถึงสามารถใช้ได้ค่ะ”
“เงื่อนไข?”
“ค่ะ”
เงื่อนไขของพระเจ้าค่า!!!!!
1.การจะใช้ความสามารถได้ก็ต่อเมื่อได้คะแนนสะสมที่มีอยู่
2.การได้คะแนนมาต้องทำบทถาวนาให้สำเร็จจึงจะได้คะแนน
3.ไม่สามารถใช้ได้ในกรณีที่ไม่ใช่บทภาวนา
  ข้อห้าม ห้ามให้ใครรู้ว่าตัวเองคือพระเจ้าเด็ดขาด
“แบบนี้เหมือนกับไม่สามารถทำอะไรได้เลยนี้หว่า! บทภาวนานี้มันอะไร!?”
“ใจเย็นก่อนค่า! บทภาวนาก็เหมือนการทำภารกิจนั้นเองค่ะ”
“งานนี้...........ขอบายละกัน”
ผมกำลังจะลุกหนีไปดูการ์ตูนซึ่งเป็นสิ่งที่ผมถนัด แต่เธอก็รั้งไม่ให้ผมไป
“ถ้าเกิดท่านก๊อตไม่ทำ สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตจะหายไปที่ละอย่างนะค่ะ”
“หา!? อย่ามาพูดเล่นนะ!”
“พูดจริงนะค่า ไม่ได้พูดเล่น อย่างเช่น การ์ตูนที่ท่านก๊อตสะสมไว้ก็จะหายไป นะค่า”
“โถ่ เหวย ” การ์ตูนหายก็ซวยสิ
“งั้นอธิบายต่อเลย ยังมีข้อดีอยู่คือ คะแนนที่สะสมสามารถใช้ความสามารถต่างๆได้ตามต้องการในแต่ละภารกิจโดยใช้ตารางเป็นเกณฑ์ เชิญดูได้เลยค่า”

คะแนน	ความสามารถที่ใช้ได้
1-10	เสกของกินได้
11-30	เสกสิ่งของขนาดเล็ก
31-60	เสกสิ่งของขนาดกลาง
60-ขึ้นไป	เสกสิ่งของขนาดใหญ่

“แล้วมันดีตรงไหนฟะ!? มันไม่มีที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ หา!!!!!!!!!!!!!!! รู้งี้ไม่ต้องมีก็ได้ไม่ใช่เหรอออออ!!!!!!”
“ใจเย็นก่อนค่า ”
ระหว่างที่พวกเราคุยกันอยู่แบบใส่อารมณ์เซ็งเป็ด(เฉพาะผม)ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากไอโฟนของผม
“โทรศัพท์?”
ผมหยิบขึ้นมาดูเป็น Message บันทึกไว้ว่า
ถึง            พระเจ้า
หัวข้อ        บทภาวนา.......
                 Level 1
                          “ท่านเทพพระเจ้าค่ะทำไมหนูถึงมีชีวิตบัดซบเช่นนี้ค่ะ หนูอยากแต่งตัวคอลเพลย์การ์ตูน
                          แต่พ่อแม่ไม่ยอมรับ และบังคับให้หนูเล่นแต่เทนนิสที่หนูไม่อยากเล่น ต้องทำอย่างไรดีค่ะ
                          ท่านเทพพระเจ้าช่าวยหาทางออกให้หนูที”
                  เงื่อนไข  ดวงดาวที่ตกมาจากฟากฟ้าจงเก็บขึ้นมาและมอบให้เธอบนฟากฟ้า
                  หมายเหตุ ถ้าทำภารกิจสำเร็จรับไปเลย 20 แต้ม
                                                                      โชคดี.....
                                                                       พระเจ้า
“นี้มันอะไรเนี้ย? Level 1 ?”
“เป็นภารกิจที่ได้มอบหมายให้กับพระเจ้าหรือท่านก๊อตยังไงละค่ะ ส่วน Level บอกถึงความยากง่าย”
“ดวงดาวที่ตกมาจากฟากฟ้าจงเก็บขึ้นมาและมอบให้เธอบนฟากฟ้า หมายความว่าอย่างไร? เซนต์เซย่าหรือไง ทำไมเงื่อนไขมันเล่นมุขเสี่ยวอย่างงี้ แล้วไอ้ข้อความนี้ใครเป็นคนขอมา ฟ่ะ ไม่ยอมแจ้งชื่อ แซ่ ให้อ่านเลยละเนี้ยยยยยยย”
“ใจเย็นก่อนค่า ค่อยๆคิดเดียวก็ไขได้เองละค่า”
“................... แต่ก่อนอื่น ดูการ์ตูนก่อนดีกว่า ดูเซนต์เซย่า the lost canvans OVA ดีกว่า ”
“เวลานี้เริ่มภารกิจแล้วนะค่ะ อย่าพึ่งดูสิค่ะ”
“ไม่สน ไม่สน ดูจบก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
“ท่านก๊อตตตตตตตตตต ค่า”
แองเจิลหน้าบูดบึ้งตามประสาเด็กไม่รู้จักโตและแล้วภารกิจแรกก็เริ่มต้นอย่างไม่เงียบเอาซะเลยแล้วแบบนี้จะรอดไหมเนี้ย