ขอโทษที่ผมดันเป็นพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #1 : คำสั่งจากพระเจ้าข้อที่ 1 The begin

 ตั้งแต่อดีตแล้วผู้คนมากมายต่างเรียกหาแต่พระเจ้า พระเจ้านั้นคืออะไร ในทุกศาสนายกเว้นศาสนาพุทธต่างเรียกหาแต่พระเจ้า ทำไมถึงเป็นแบบนั้น แล้วพระเจ้ามีจริงหรือ ความสงสัยนั้นมีในมนุษย์ทุกคน แต่ช่างหัวมันประไร พระเจ้ามีจริงหรือไม่มีก็ช่างหัวมัน ขอใช้ชีวิตให้สุขสบายก็พอแล้ว มีการ์ตูน เกมส์ ให้เล่นก็พอแล้ว เป็นเรื่องที่ผมคิดในตอนนั้น...............

ผมมีนามว่า นาย สารสินธ์ รุ่งเจริญ อายุ 17 ปี  เรียนอยู่ชั้น ม.5/3 สายวิทย์-คณิต โรงเรียนเวทนิมนตรี สิ่งที่ผมชอบมากที่สุดคือการ์ตูนนั้นเอง แต่ละคนบอกว่าการ์ตูนมันไร้สาระที่สุดแต่ผมคิดว่าไม่ใช่ การ์ตูนนะคือทุกสิ่งของชีวิต เลย ฮา ฮ่า ฮ่า
ปัง!!!!!
“แอ๊ก!!!!”
“มัวเหมออะไรอยู่” อาจารย์ที่สอนอยู่
“ไม่มีอะไรนิครับ”
“เอาเถอะ เหมออีกรอบตายแน่”
“ครับบบบบ”
เสียงหัวเราะของเหล่าเพื่อนทั้งหลายดังไปทั่วห้องทำให้ผมขายหน้าเล็กน้อยแต่ผมก็ไม่สน เนื่องจากมันอยู่เวลาเรียน หลังจากที่พูดกับผมจบก็เดินไปที่เก้าอี้ของอาจารย์แล้วนั่งลงอย่างแรงเหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง อาจารย์ที่มาตบผม ชื่อ อาจารย์ กานิกา แก้วเสมอ
“ฮึ่ม!!” เสียงอาจารย์ ทำให้คนในห้องต่างตกใจกันใหญ่แต่ผมก็ไม่สน
อาจารย์ กานิกา แก้วเสมอ เป็นอาจารย์ผู้หญิงที่จุกจิกขี้บ่น อารมณ์เสียง่าย ประจำเดือนมาไม่ปกติ ผู้หญิงช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่อารมณ์แปรปรวนจริงๆเหมือนพวกสัตว์ประหลาดมาเกิดอะไรอย่างนั้นแต่ช่างมันเถอะ เวลาก็เริ่มผ่านไปเรื่อยๆเหมือนโดนอะไรบางอย่างควบคุมให้เร็วขึ้นจนถึงช่วงพักกลางวันซึ่งเป็นเวลาสวรรค์ของผมที่เดียวเพราะจะต้องไม่โดนอาจารย์บ่นอะไรอีก ผมเดินไปดาดฟ้าของตึกชมรมซึ่งเป็นส่วนที่นักเรียนห้ามเข้าเด็ดขาดแต่ผมก็จะเข้าอยู่ดี เมื่อผมเดินเข้าไปบนดาดฟ้าผมรู้สึกถึง...........แสงสว่างแห่งการ์ตูนที่เจิดจรัดที่ส่องประกายมา มันช่างดีซะจริงๆเลยว่าไหม ทุกส่วนบนดาดฟ้าเต็มไปด้วย ที่เก็บการ์ตูน อนิเมชั่น ที่ซ่อนเอาไว้ ในทุกวันผมจะขึ้นมาดูอนิเมที่นี้เป็นประจำทุกครั้งไป นอกจากนี้ยังเป็นสถานที่แอบมองชาวบ้านว่าทำอะไรอยู่เพราะมันเป็นจุดที่มองได้ทุกส่วนของโรงเรียนอีกต่างหาก

“อะ! นั้น”
 ผมจ้องมองไปยังสนามกีฬาเพื่อมองเธอที่กำลังเล่นเทนนิสอยู่ คนที่ผมไม่อยากละสายตาไปที่ไหน เนื่องจากผมชอบเขานั้นเองเพราะเขาหน้าตาคล้ายอนิเมเรื่องหนึ่ง  เธอชื่อว่า นางสาว มะนิสา นามสกุลผมไม่รู้ แต่หลายๆคนเรียกเธอว่า “เนม” ชื่อประหลาดดีตามความคิดผม ผมสีดำยาวคล้ายเส้นใหมเนื้อดี แถมเนื้อหอมในหมู่ผู้ชายอีกด้วยและวันนี้ผมจะสารภาพรักกับเธอให้ได้

ดังนั้นตอนเย็นผมจึงรีบวิ่งไปแถวบันไดชั้นล่างสุดเพื่อรอพบเธอที่กำลังลงมา เมื่อมาถึงใจผมเต้นระทึกเหมือนภูเขาไฟกำลังจะระเบิด
“อ๊ะ”
 แต่เดี๋ยวก่อนเธอรู้จักเราด้วยหรือ? ถึงสารภาพรักไปก็ไม่มีความหมายแถมโดนเกลียดอีกต่างหาก ไม่เหมือนในการ์ตูนนะเว้ย”
เสียงฝีเท้าเธอที่ไม่เหมือนใครเริ่มใกล้เข้ามาเหมือนคอยตามรังควาน ความสับสนเริ่มกำเนิดขึ้นในชั่วพริบตา หลังจากนั้นความกระสับกระสายเริ่มตามมา ทำอย่างไรดีหว่ะกูอะไรประมาณนี้ เมื่อผมหันหน้าไปเพื่อมองหน้าเธอ
“ผมม......”    
ไม่ใช่!? ผิดคนงานเข้า
“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”
เด็กผู้หญิงตัวไม่เล็กแถมตัวสูงเกือบเท่ากันแต่เธอเตี้ยกว่าผมเล็กน้อยผมสีน้ำตาลยาวเล็กน้อย ลูกครึ่งหรือเปล่า? เธอจ้องมองผมอย่างไม่กระพริบ งานนี้จะพูดอะไรดี มีเวลาไม่กีวินาทีที่ผมจะตอบ ระเบิดกำลังจะระเบิดแล้วถ้าไม่รีบหาทางแก้ต้องทำอะไรซักอย่าง เออ ใช่! แค่บอกว่าทักผิดคนก็จบเรื่องดีล่ะ
“คือว่า..........”
 ระหว่างนั้นมีใครหน้าไหนก็ไม่รู้วิ่งมาด้วยความเร็วสูงพุ่งมาชนจากด้านหลังผมพอดีแล้ววิ่งหายไปแบบไม่รับผิดชอบ ทำให้ผมทรงตัวไม่อยู่ ล้มใส่เธอ เธอพยายามจะรับผมแต่รับน้ำหนักผมไม่ไหวเลยล้มไปพร้อมกันทั้งสองคน
เจ็บๆๆๆๆ
เมื่อผมลืมตาขึ้น ปากผมดันไปจูบปากเธอแบบปากต่อปาก ทำให้ผมอึ้งชั่วขณะ เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คนที่ผมรออจะสารภาพรัก มานิสา ก็โผล่มา ผมรีบลุกขึ้นมา
“ว้าย!!!!!!”
“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” ผมเหงื่อตกอย่างแรง
“นายทำอะไรเพื่อนชั้น!? ไอ้โรคจิต” มานิสากระชากปกเสื้อผมด้วยความโมโห
เธอต่อยหน้าผมอย่างแรง ทำเอาผมกระเด็นไปหลายสิบเมตร ความซวยไม่ได้มีอยู่แค่นี้ อาจารย์ กานิกา ดันโผล่มาแบบไม่ได้รับเชิญ
“เธอบังอาจทำเรื่องที่ไม่สมควรทำที่โรงเรียน รู้มั้ย?” อาจารย์โกรธมาอย่างแรง
“อาจารย์ เข้าใจผิดแล้ว มันเป็นอุบัติเหตุ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว!”
อาจารย์จับผมลุกขึ้นมาตบหน้าผมที่ไม่มีทางสู้อย่างเอาเป็นเอาตายกันไปข้างหนึ่ง
“วันนี้แหละจะได้รู้สำนึกกัน!!!”
“ OH NO!!!!!”
หลังจากนั้นการกลับบ้านก็กลายเป็นเรื่องลำบากทันทีเพราะเจ็บไปทั้งตัว บ้านของผมเป็นบ้านเดียว มีสวนเล็กๆรอบบ้าน มีแค่สองชั้นเท่านั้น
“กลับมาแล้วครับ”
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ” แม่ผมชะเง้อหน้าออกมาจากห้องครัวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
พวกเราอาศัยอยู่กันแค่สองคน แม่ลูก เนื่องจากพ่อไปทำงานที่ ปตท กว่าจะกลับบ้านก็ราวอีก 5 เดือนกว่า กว่าจะกลับมาอีกนาน ลืมไปแม่ผมชื่อ นาง ปรารถนา  รุ่งเจริญ อีกอย่างเป็นแม่ที่ไม่ปกติตามความคิดผม
“ครับ”
“เป็นไรลูกไม่สบายเหรอ?”
“นิดหน่อยครับ”
“วันนี้จะกินอะไรดีลูก?”
“คือว่าวันนี้ผมไม่..........”
สีหน้าแม่เริ่มเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเหมือนมารร้ายเริ่มออกอาละวาดถ้าเกิดไม่กินข้าวเย็น ทัพพีที่ถือมาด้วยหักเป็นเสี่ยงๆ
“เมื่อตะกี้บอกว่าอะไรนะ?”
“เปล่าครับ....งั้นสุกี้ละกัน”
“งั้นแม่จะเตรียมให้นะจ๊ะ รีบไปอาบน้ำนะจ๊ะ!!” สีหน้าแม่เปลี่ยนไปเป็นยิ้มแย้มหมือนเดิม
“ครับบบบบ”
ผมรีบไปอาบน้ำทันที ผมแช่น้ำอย่างสบายใจในห้องน้ำที่เต็มไปด้วยไปน้ำจากน้ำร้อนแล้วคิดนู้นคิดนี้ไปมาเพื่อความเพลิดเพลิน จะว่าไปแล้ววันนี้เจอเรื่องมากมายไม่ว่าจะเรื่องอุบัติเหตุที่แสนจะเข้าใจผิด แถมไม่ใช่ใครแต่ดันเป็นเธอที่ผมชอบคนนั้นดันมาเห็นเข้าอีกต่างหาก ทำไมวันนี้มันซวยซะจริง ทำไมถึงเป็นแบบนี้หว่า ทำไมกันทำไมมมมมมมม แล้วเธอคนนั้นเป็นอย่างไรบ้างหรือเปล่าหว่า แต่ช่างมันเถอะความรักมันทำให้คนเราตาบอดงั้นเลิกชอบแล้วกันถ้าเกิดเข้าใกล้มากว่านี้มีหวังโดนต่อยอีกแน่ ตอนนี้รีบขึ้นดีกว่า หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วดูการ์ตูนดีกว่า ผมก็เข้าไปในห้องของตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนซึ่งห้องของผมไม่ค่อยใหญ่มากเป็นห้องเล็กๆห้องหนึ่งที่นอนได้แค่คนเดียวมีโต๊ะทำงาน ตู้เสื้อผ้า และเตียงนอนเท่านั้น ลืมไปมีแอร์ด้วยอยู่ชั้นสองของบ้าน ขณะที่ผมกำลังเปลี่ยนชุดอยู่นั้น ได้เกิดปรากฏการณ์แสงเจิดจร้ากระจายทั่วห้องทำเอาผมแสบตา
“นี้มันอะไรกัน!?”
เมื่อแสงเริ่มลดลงก็มีเท้าใครก็ไม่รู้มาถีบที่หน้าผมอย่างจังทำเอาผมหงายหลังล้มไปเลย ทำเอาเสียงดังไปทั่วห้องดังไปถึงข้างล่าง
“แอ๊ก!”
“ฟู่....ลงอย่างสวยงามเลยเนี้ย”
“ลงดีกะผีสิ แล้วเธอ.......เดี๋ยวก่อน เธอที่เจอที่โรงเรียนนี่นาแล้วเกิดเรื่องนั้นขึ้นนิน่า”
เด็กผู้หญิงที่เจอกันที่โรงเรียน ที่บังเอิญไปจูบเข้า แถมใส่ชุดประหลาดอีกต่างหาก แนวคอลเพลย์นางฟ้า ชุดสีขาวกระโปรงสั้นไม่มาก ใส่ถุงน่องคล้ายถุงเท้าสีขาวยาวจนถึงน่อง ใส่รองเท้าแตะไม่เอาแครรอทมาฝาก แถมมีวงแหวนอยู่บนหัวอีกต่างหาก
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่า”
“อะไรของเธอ เธอต้องการอะไรกันแน่ ถึงมาที่นี้!?”
“คือว่า......ก่อนอื่นใส่กางเกงดีกว่านะคะ” เธอหน้าแดง
ผมสำรวจร่างกายปรากฏว่าตัวเองใส่เสื้อกับกาเกงในตัวเดียว หน้าผมเริ่มควันขึ้นเพราะความอาย
“รู้แล่วน่า!” ผมรีบหยิบกางเกงมาใส่ทันที
”เกิดอะไรขึ้นนะลูก!?” แม่ตะโกนถามมาจากข้างล่างทำเอาผมตกใจเล็กน้อย
“ไม่มีอะไรครับ แค่บังเอิญผมสะดุดล้มเท่านั้นเอง”
“งั้นเหรอจ๊ะ แล้วรีบลงมากินข้างนะจ๊ะ”
“ครับบบบบบบ”
ผมถึงกับโล่งอกทันทีพร้อมนั่งลงแล้วจ้องหน้าเธอที่บังอาจบุกเข้าไปในห้องผมได้อย่างไรก็ไม่รู้แถมเหยียบหน้าผมที่ต่างหากและนั่งลงบนเตียงนอน ทำเอาเธอสะดุ้งแล้วก้มหัวลงเหมือนทำผิดอย่างแรงแล้วนั่งลงกับพื้น
“เธอมาทำอะไรที่นี้?”
“คือว่า.............”
“...รีบตอบ ไม่งั้นฉันต้องลงไปกินข้าวแล้วนะ”
“งั้นไปก่อนนะ” ผมทำท่าจะลุกออกไป
“เดี๋ยวก่อนค่า  คือว่าฉันมาที่นี้เพื่อมาบอกคุณบางอย่าง”
“เรื่องอะไร?”
“คุณได้ทำพันธะสัญญากับฉันแล้ว ว่าคุณจะเป็นพระเจ้า”
“เอ๊ะ หมายความว่าอย่างไร งงหมดแล้ว”
“คือว่า คุณได้เป็นพระเจ้าแล้วยังไงละค่ะ”
“เฮ้ย!!! เป็นไปได้อย่างไร”
“คุณได้จูบฉันตอนเจอกันครั้งแรกยังไงละค่ะ” เธอหน้าแดงแถมเขินด้วยเล็กน้อยทำผมหน้าแดงตาม
“แล้วที่ได้เป็นพระเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“ประมาณว่าคุณสามารถทำได้ทุกอย่างเหมือนพระเจ้ายังไงละค่ะ”
“หมายความว่า...........”
พระเจ้าเหรอพระเจ้า พระเจ้าสามารถทำได้ทุกสิ่งแม้กระทั้งการตูนก็เสกออกมาได้ไม่ว่าจะกี่เรื่องโดยไม่ต้องเสียตัวค์ ช่างสะดวกสบายซะจริงๆ เอ๊ะไม่สิทำให้โลกนี้กลายเป็นสวรรค์แห่งการ์ตูน อนิเม ได้เลยนิหว่า แต่เดี๋ยวก่อน
“อย่ามาโกหกผมซะให้ยาก ยังไงก็ไม่น่าเชื่ออยู่ดี”
“ไม่ได้โกหกค่า!! เรื่องจริง”
“ถ้าอย่างงั้น.........ไม่สิแล้วเธอเป็นใคร?”
“ฉันชื่อ แองเจล่า ดา เมนตัน หรือ เรียกสั้นๆว่า แองเจิล ค่ะ เป็นเทพธิดาค่ะ”
“หา!? .....................ความน่าเชื่อถือ 0 เปอร์เซนต์”
“ไม่เชื่อกันเหรอค่ะ งั้นจะแสดงหลักฐานให้ดู!” เธอทำสีหน้าไม่พอใจ
“วงแหวนบนหัว นี้ไงค่ะ”
“ใช่เหรอ อาจเป็นของประดับก็ได้ที่วางขายเกลือนตามท้องตลาด”
“เดี๋ยวโชว์ปีกให้ดู! ว่าเป็นเทพธิดาตัวจริงค่ะ”
ทันใดนั้นเอง แองเจิล ก็โชว์ปีกสีขาวที่ภาคภูมิใจของเธอ ปีกเธอออกจะไม่ใหญ่ ไม่เล็กเกินไป กำลังพอดีกับตัวเธอ ทำเอาผมตกตะลึง ขนนกกระจายทั่วห้องเหมือนได้เห็นนางฟ้าตัวจริงไม่สิต้องเรียกเทพธิดาแล้วมันต่างกันตรงไหน? เธอเริ่มสะบัดปีกไปข้างหลัง แต่ด้วยความโชคร้ายแบบไม่คาดฝันปีกเธอดันไปโดนโคมไฟบนโต๊ะทำงานของผมหล่นลงมาแตก
“แย่แล้ว ทำโคมไฟล่นต้องรีบเก็บ”
ด้วยความที่เธอไม่รู้จักโลกมนุษย์หรือเปล่าหรือด้วยความซุ่มซามของตัวเธอเองดันไปจับสายทองแดงที่ยื่นออกมาจากสายไฟที่เชื่อมต่อกับหลอดไฟทำให้ไฟฟ้าช๊อคเธอเข้าอย่างจัง
“กรี๊ด!!!!!!”
“ยัยโง่เอ้ย!!!”
บังเอิญด้วยความสัญชาตญาณหรือยังไงไม่ทราบ ผมดันยื่นมือไปสัมผัสปีกเธอเข้าให้......
“จ๊ากกกกกกกกกกก”
ในคืนนั้นเองผมและเธอ แองเจิล สยบเมือดคาห้องของผมไปตามปริยาย ข้างเย็นก็ยังไม่ได้กิน พอผมรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าซะแล้ว.........แต่ที่แน่ๆผมกลายเป็นพระเจ้าไปแล้วจริงเหรอ