เมื่อรักหมุนรอบหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : เข้าใจผิด

ผมกลับจากการ”หนีพักผ่อน” ได้อาทิตย์กว่าๆ ก็กลับมาใชชีวิตตามเดิมที่แสนจะน่าเบื่อเพราะคนรอบข้างอีกครั้งหนึ่งแล้ว วันนี้ก็อีกวันหนึ่งวันนี้เป็นวันที่ผมต้องสัมภาษณ์เลขาส่วนตัวคนใหม่ อันที่จริงผมไม่จำเป็นต้องมาสัมภาษณ์เองก็ได้ ทว่าผมอยากจะได้เลขาที่มาทำงานจริงๆมากกว่าใช้หน้าตาหรือเรือนร่างเข้ามา เลยต้องมาคัดเลือกด้วยตัวเองนี่แหละ หลายคนที่เข้ามารับการสัมภาษณ์ยังถูกใจผมเลยซักคนแล้วนี่ก็เป็นคนสุดท้ายแล้วสำหรับวันนี้ ถ้าหากยังไม่เจอถูกใจ ผมคิดว่าคงต้องทำงานคนเดียวแล้วหละ

“เชิญครับ”ผมกล่าวเชิญผู้สมัครคนสุดท้ายเข้ามา

“สวัสดีค่ะ”เสียงใสๆของเธอกล่าว ผมก็พยักหน้าทำขรึมตามสไตล์ ก่อนจะเงยหน้ามองเธอชัด เหมือนชะตาเล่นตลกกับผมเลย เธอคนนี้ก็คือเจ้าของรอยยิ้มแสนสดใสคนนั้นนั่นเอง ไม่ต้องคิดอะไรมากมายผมรับเธอเข้าทำงานทันทีโดยที่ไม่ต้องสัมภาษณ์ใดๆ เธอเองก็ทำหน้าดีใจแบบสุดๆแล้วก็ยกมือไหว้ผมเสียยกใหญ่ ก่อนจะขอตัว เหมือนปากไวกว้าสมอง ผมเรียกเธอ

“คุณครับ ไม่ทราบว่าคุณชื่อเล่นว่าอะไรครับ”เธอรีบหันมาตอบผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ชื่อลูกนัทค่ะ”

“ผมรับคุณเข้าทำงานแล้วจะไม่อยู่คุยกับผมก่อนหรือคุณลูกนัท”เธอทำหน้าฉงนใจเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลง ผมรู้ดีว่าเธอคงไม่ได้เต็มใจอะไรนักหรอก แต่คงตอบรับตามมารยาทก็เท่านั้นเอง ผมขอแฟ้มประวัติเธอมาอ่านแล้วก็ชวนเธอคุยเล็กน้อย เธอไม่ใช่คนกรุงเทพ แต่เธอเป็นคนต่างจังหวัด บ้านเกิดเธออยู่เชียงใหม่ พ่อแม่ไม่มีอาศัยอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมที่กรุงเทพตั้งแต่เด็กๆ ผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่ออีก

 “ลูกนัท ดูแลตังเองดีๆนะ ถ้าเจ้านายเรามาทำรุ่มร่ามละก็อัดได้ไม่ยั้งเลยนะ จำได้ใช่มั้ยที่พี่เคยสอนน่ะ”

“จำได้ค่ะ ลูกนัทจำได้ขึ้นใจเลยค่ะ ถ้ามาทำลามกนะลูกนัทจะเตะเป้าให้ตายเลยค่ะ ฮ่าๆๆ”

“ต้องให้ได้อย่างนี้สิน้องสาวพี่”

“ลูกนัทไปก่อนนะคะ”

วันนี้เป็นการทำงานวันแรกของฉัน พี่ดนัยขับรถมาส่งตั้งแต่เช้าเพราะกลัวรถจะติด อีกอย่างที่ทำงานของฉันก็เป็นทางผ่านไปที่ทำงานของพี่ดนัยเหมือนกัน พี่ดนัยเป็นพี่ชายที่แสนดีของฉันมาตลอด เราสองคนโตมาด้วยกันเพราะพ่อแม่ของพี่ดนัยเก็บฉันมาเลี้ยงจากบ้านเด็กกำพร้าที่เชียงใหม่ พี่ดนัยอวยพรให้การทำงานวันแรกของฉันราบรื่นซึ่งทำให้ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมามาก จะไม่ให้ฉันประหม่าได้ยังไงก็เจ้านายของฉันน่ะ ดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ จู่ๆก็รับฉันเข้าทำงาน บางทีฉันอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้เพราะดูท่าทางแล้วเจ้านายฉันเขาก็ดูเป็นคนดีนะ

นั่นไง!ตายยากชะมัด พอพูดถึงก็เจอเลย

ดูทำหน้าเข้าสิวันนี้ ต่างจากเมื่อวานลิบลับเลย หน้าตางี้บอกบุญไมรับเลย งานจะขึ้เปล่าก็ไม่รู้ยัยลูกนัทเอ๊ย!

“สวัสดีค่ะเจ้านาย”แน่ะ ! ทำเมินอีก ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าเจ้านายฉันถ่ายไม่ออก นึกแล้วก็ขำในใจ

“คุณขำอะไรไม่ทราบ”อ้าว ! ฉันขำในใจคิดในใจแล้วทำไมได้ยินได้ล่ะเนี่ย

“ผมคิดว่านี่มันเป็นเวลางานแล้วนะ ไม่ใช่เวลาจะมาคิดถึงหน้าแฟนแล้วเดินยิ้ม”แฟน? ท่าจะไปกันใหญ่แล้วตาเจ้านายจอมเพี้ยน ฉันยังโสดนะยะ (คิดในใจ)

“เอ่อ ….คือว่า”

“ผมไม่ได้อยากฟังคำแก้ตัวของคุณ”

“ฉันไม่ได้อยากจะแก้ตัว แต่ฉันแค่”ฉันพูดไม่ทันจบเลยด้วยซ้ำ ตาเจ้านายจอมเพี้ยนก็ตัดบทด้วยการ

“ชงกาแฟให้ผมถ้วยหนึ่งด้วย แล้วก็เตรียมตำงานได้แล้ว วันนี้ผมมี….บรา บรา” ฉันสะบัดหัวเล็กน้อยไล่ทุกอย่างออกจากสมอง แล้วเดินไปชงกาแฟตามคำสั่ง ว่าแต่ฉันจะรู้ไหมว่าเจ้านายฉันชอบกาแฟรสชาติแบบไหนเนี่ย โอ๊ย! ยิ่งลมขึ้นลมลงอยู่ด้วยเนี่ย เอาไงดีหล่ะ T^T

ที่จริงวันนี้ผมอารมณ์ดีนะเพราะผมได้เลขาที่ผมถูกใจก็ว่าได้ แต่ทันทีที่ผมลงจากรถสิ่งที่ผมเห็นมันกลับทำให้ผมหัวเสียเอาดื้อๆ ก็จะไม่ให้อารมณ์เสียได้ยังไงละครับ ก็ผมดันมาเห็นเลขาของผมกำลังคุยกระหนุงกระหนิงอยู่กับแฟนเขา(มั้ง)อยู่ในรถ ท่าทางดูมีความสุขกันมากเลยแหละ ก็เล่นยิ้มไม่หุบเลยนี่นา บอกตรงๆเลยว่าเห็นแล้วหมั่นไส้มาก ไม่รู้ว่าผมหลายเป็นคนขี้อิจฉาตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน รู้สึกอยากจะให้สองคนนี้เลิกกันจริงๆ ให้ตายสิ ผมทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว เลี่ยงเดินเข้ามาในบริษัทก่อน คุณเลขาผมก็เดินตามมาติดๆ เอาสิ ยังจะมีหน้ามายิ้มให้อีกรู้ไหมว่า รอยยิ้มเธอทำให้ใจผมอ่อน(เฮ้อ!)

“สวัสดีค่ะเจ้านาย”ผมแสร้งทำเมินไม่สนใจ แล้วพยักหน้าเล็กน้อยตามสไตล์ สังเกตเห็นหน้าเธอก็งง กับอาการผมที่ต่างจากเมื่อวาน สักพักก็ทำท่าเหมือนจะขำ สงสัยนึกถึงหน้าแฟนอยู่ละสิ

“คุณขำอะไรไม่ทราบครับ”

“ผมคิดว่านี่มันเป็นเวลางานแล้วนะ ไม่ใช่เวลาจะมาคิดถึงหน้าแฟนแล้วเดินยิ้ม”หลุดปากว่าไปจนได้ แต่ก็ช่วยไม่ได้มันเรื่องจริง (จริงๆแล้วอยากให้คิดถึงผมมากกว่า)

“เอ่อ ….คือว่า”จะแก้ตัวละสิ ผมไม่เปิดโอกาสหรอกไม่อยากฟังสักนิด

“ผมไม่ได้อยากฟังคำแก้ตัวของคุณ”

“ฉันไม่ได้อยากจะแก้ตัว แต่ฉันแค่”ผมตัดบทเธอเอาดื้อๆ โดยให้เธอไปชงกาแฟให้ผมถ้วยหนึ่ง หวังจะให้เธอถามว่าเจ้านายชอบกาแฟรสชาติแบบไหน เปล่าเลยเธอไม่ถามผมสักคำ เฮ้อ!

เสียงเครื่องถ่ายเอกสารดังไม่ได้ขาดสาย ขณะที่เสียงพิมพ์เอกสารก็ไม่ได้หยุดหย่อนเช่นกัน ตาคู่สวยจดด้องไปยังจอคอมพิวเตอร์อย่างไม่ละสายตา เอกสารกองพะเนินเท่าภูเขาวางอยู่ข้างๆจอ นัทมนต์วางมือจากงานพิมพ์ ก่อนจะหันไปเรียงเอกสารแฟ้มสุดท้ายที่ออกจากเครื่องถ่ายเอกสารเป็นชุดๆหลายสิบชุดสำหรับการประชุมในวันพรุ่งนี้ตามคำสั่งพนมกร เจ้านายของเธอ เธอก้มมองนาฬิกาที่ตอนี้บอกเวลาว่าใกล้จะสองทุ่มแล้ว เธอยังกลับบ้านไม่ได้เพราะเจ้านายเธอกำชับเด็ดขาดว่าต้องจัดเอกสารให้เสร็จภายในคืนนี้เท่านั้น เพราะไม่อยากให้เกิดความผิดพลาด เอกสารชุดสุดท้ายจัดเสร็จแล้วก็ถูกบรรจุลงในกล่องกระดาดอย่างเป็นระเบียบ นัทมนต์หันกลับมาพิมพ์เอกสารที่เหลืออยู่อย่างรีบเร่ง ป่านนี้พี่ดนัยคงเป็นห่วงเธอแย่แล้วโทรศัพท์ก็แบตหมดอีก

“ เอาน่าก็ทำงานนี่นาไม่ได้ไปเที่ยวเถลไถลที่ไหนสักหน่อย พี่ดนัยคงไมว่าอะไรหรอก”นัทมนต์วางความคิดเรื่องที่บ้านลงแล้วทำงานต่อไป แต่สิ่งที่ทำให้เธอชะงักกลับเป็นเสียงเหมือนมีคนเดินอยู่ในห้องทำงานของเจ้านายเธอ หญิงสาวตัดสินใจหยิบแฟ้มอันใหญ่เดินเข้าไปในห้องซึ่งตอนนี้ปิดไฟหมด เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วมองไปรอบๆห้อง แล้วเธอก็เห็นเป้าหมาย เงาตะคุ่มๆอยู่ที่โต๊ะทำงานเจ้านายเธอ สองขาที่ตอนนี้เรียกได้ว่าสั่นสุดๆ แต่มันก็สั่นสู้เอาซะอย่างนั้น ค่อยๆย่องไปเข้าไปที่ตัวคนร้ายช้าๆแล้วฟาดแฟ้มเต็มแรง เสียงขโมยร้องด้วยความเจ็บปวด แต่เดี๋ยวก่อนเสียงคนร้ายทำไมมันคุ้นๆ แต่เหมือนมือไม่ฟังสมอง ฟาดซ้ำลงไปอีกที่เดิมคราวนี้คนร้ายถึงกับหมอบลงแต่ไม่มีเสียงร้องอีก หรือว่ามันจะตายไปแล้ว ไม่นะเธอไม่ได้ฆ่าคน!!!ด้วยความกลัวฉันรีบไปเปิดไฟ ตอนนี้มือเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อทำอะไรไม่ถูก รีบวิ่งเข้าไปยังโต๊ะทำงานแต่คนร้ายมันหายไปแล้ว หายไปไหน?

“นัทมนต์!!”เสียงเรียกชื่อเธอดังมาจากข้างหลัง แต่มันเสียงเจ้านายเธอนี่นา ร่างเล็กค่อยๆหันไปยังต้นเสียงช้าๆ ใช่เลยเจ้านายเธอจริงๆ เขายืนอยู่ใกล้เธอมาก หน้าจาเขาตอนนี้กำลังโกรธมาก ไม่สิ! มากๆเลย

“คุณตีหัวผมทำไม!”ตายละสิ! เจ้าโจรเมื่อกี้ก็คือเจ้านายเธอนี่เอง โดนไล่ออกก็คราวนี้แหละ ลูกนัทเอ๋ยT^T

“คือว่า..เอ่อ ฉันนึกว่าคุณเป็นคนร้ายนี่นา ใครให้คุณมาเงียบๆล่ะ ไฟก็ไม่เปิด”เธอก้มหน้าตอบเสียงอ่อย พนมกรยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าเธอ ”งั้นหรอ”เขาทำเสียงเย็นๆแปลกๆ นัทมนต์ผละออก

“คุณกลัวผมหรือไง”

“เปล่าค่ะ คือฉันขอโทษนะคะ ขอโทษค่ะ ขอโทษๆๆๆๆๆๆ”หญิงสาวยกมือไหว้ ”ลูกนัทไม่ได้ตั้งใจ”

“เอาเถอะคราวนี้ผมยกโทษให้ ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ต้องขอบใจคุณด้วยซ้ำไปที่คอยป็นหูเป็นตาให้ผม แล้วทำไมคุณยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ”เขาถาม

“ก็เจ้านายบอกให้ฉันทำงานให้เสร็จ”

“แล้วยังไม่เสร็จอีกหรือ ? แค่จัดเอกสารเนี่ย”นัทมนต์มองหน้าพนมกรอึ้งๆ

“แค่จัดเอกสาร?”เขาพยักหน้า

“อย่าบอกนะว่าคุณกะจะทำงานทั้งหมดนั่นให้เสร็จเลยน่ะ ไฟแรงจริงนะคุณน่ะ”เธอยิ้มเขินๆ

“ฉันไม่ได้ไฟแรงอะไรหรอก แต่คือ…ฉันเข้าใจว่าคุณให้ฉันทำงานทั้งหมดนี่ให้เสร็จนะสิ”

“นี่คุณคิดว่าผมโหดขนาดนั้นเลยหรือไง”พนมกรถามเสียงพร่า หญิงสาวยิ้มแห้งๆ ไม่ตอบอะไร

“แล้วนี่คุณกลับบ้านยังไง”

“เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับก็ได้ค่ะ”

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านแล้วกัน นี่มันก็มืดมากแล้ว”เจ้านายหนุ่มยื่นข้อเสนอ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รบกวนเจ้านายเปล่าๆ”

“นี่คือคำสั่ง”ได้ยินคำนี้ไปนัทมนต์ถึงกลับไม่กล้าปฏิเสธ ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากเมื่อสามารถใช้ไม้นี้กับเลขาสาวของเขาได้

เสียงกดกริ่งหน้าบ้านทำให้ดนัยที่นั่งรออยู่ภายในบ้านรีบออกมาเปิดประตูบ้านอย่างรีบเร่ง เขาหวังว่าจะเป็นนัทมนต์ที่มากดกริ่ง เหมือนดั่งใจคิดคนที่ยืนยิ้มรอเขามาเปิดประตูเป็นน้องสาวของเขาจริงๆด้วย ความโกรธที่มีอยู่ก็พลันหายไปเมื่อเห็นเธอกลับมาอย่างปลอดภัย

“ลูกนัทหายไปไหนมา รู้ไหมพ่อกับแม่เป็นห่วงมากขนาดไหน พี่ก็เป็นห่วงเราแทบแย่”ดนัยไม่รอช้ารีบเอ่ยปากตำหนิน้องสาวใหญ่โต นัทมนต์ไม่เคยทำตัวเหลวไหลกลับบ้านดึก เพราะว่าเขาจะรู้ตลอดว่าเธอไปไหนกับใคร ทำอะไรอยู่ แต่วันนี้เธอหายไปไหนเขาก็รู้ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ ยิ่งทำให้ร้อนใจมากขึ้นไปอีก

“ลูกนัททำงานอยู่ที่บริษัทนะค่ะ แล้วโทรศัพท์ก็แบตหมดด้วย”มือเล็กรีบล้วงดทรศัพท์ในกระป๋าที่ตอนนี้หน้าจอดับสนิทยื่นให้พี่ชายดู รู้ดีว่าเขาโกรธมากขนาดไหนแต่ไม่แสดงออกมาเท่านั้นเอง

“ทำไมเจ้านายนัทต้องให้ทำงานเกินเวลาด้วยล่ะ เราเป็นผู้หญิงปล่อยให้กลับบ้านดึกๆดื่นๆได้ยังไง มันน่าให้ลาออกนัก”

“ไม่ใช่ความผิดเจ้านายลูกนัทหรอกค่ะ มันเป็นความผิดลูกนัทเองที่ฟังไม่เข้าใจว่าเขาสั่งงานยังไงเลยเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะค่ะ”

“งั้นหรอ แล้วกลับมายังไงมืดขนาดนี้”ดนัยถามต่อด้วยความสงสัย

“เจ้านายมาส่งน่ะค่ะ เห็นว่ามืดแล้ว”พี่ชายพยักหน้าเบาๆ อย่างหมดข้อสงสัย นัทมนต์ก็โล่งใจ

“เข้าบ้านได้แล้ว จะได้พักผ่อน”หญิงสาวเดินเข้าบ้านไป โดยไม่รู้ว่ามีใครคนหนึ่งแอบมองอยู่ห่างๆ เธอไม่รู้เลยว่าเขาปวดใจแค่ไหนกับภาพที่เห็น ภาพเธอกับดนัยยืนคุนกันอย่างสนิทสนม ที่สำคัญอยู่บ้านเดียวกัน

 เธอมีเจ้าของแล้ว ท่องใส่ใจไว้พนมกร!