[Fic] Enemy Soul [Seosic & Chomi ]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ReWrite!!

                    ตึก ตึก ตึก ตึก...เสียงฝีเท้ากังวารเรียกให้เจ้าของร่างเล็กต้องเหลียวมอง แสงจันทร์ยามค่ำคืนที่สาดส่องเข้าไปในตึกร้างผุพังกระทบเข้ากับใบหน้าขาวเนียนของเจ้าตัว ดวงตาคู่สวยหรี่ลงน้อยๆเมื่อเห็นผู้มาใหม่ก้าวเข้ามาช้าๆอย่างใจเย็นทางช่องที่เคยมีประตูไม้บานใหญ่ปิดอยู่ ร่างสูงในชุดสีดำสนิทก้าวเข้าไปหาเจ้าของห้องโดยไร้ซึ่งความเกรงกลัว

     " ยังดูมืดมนเหมือนเดิมเลยนะ...ซอ จูฮยอน " เสียงติดจะแหบน้อยๆเอ่ยขึ้น ดวงตากวาดมองร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า...เครื่องแต่งกายของอีกฝ่ายคือสีดำสนิท ช่างเป็นสีที่ตรงข้ามกับเธอสิ้นดีซอ จูฮยอนมองเจ้าของร่างเล็กในชุดนักบวชสีขาวสะอาดตาน้อยๆก่อนจะกระตุกยิ้ม

     " สำหรับฉันที่หลงใหลในความเป็นนิรันดร์ของความมืด จะถือว่านั่นคือคำชมก็แล้วกัน " ซอ จูฮยอนหรือซอฮยอนกระตุกยิ้มรับก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาเก่าๆใกล้พังในห้อง คนตัวเล็กมองตามร่างงนั้นเงียบๆด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาความรู้สึกก่อนจะหันหน้าหนี

     " เปลี่ยนไป...มากนะ "

     " จนถึงตอนนี้แล้ว คงไม่ได้หวังให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมหรอกนะ...ปาร์ค โชรง " ซอฮยอนเอ่ยขึ้นพลางจ้องอีกฝ่ายนิ่ง 

     " หากวันหนึ่งคนสำคัญของพวกเราเป็นอันตราย แกจะปกป้องเธอไหม... " ซอฮยอนขมวดคิ้วงุนงงกับคำถามที่อยู่ๆก็เอ่ยปากออกมาของอีกฝ่าย เนินนานแล้วที่พวกเธอไม่ได้คุยกันยาวๆแบบนี้...คนตัวสูงจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายนิ่งขณะคิดหาคำตอบ

     " แน่นอนว่าฉันต้องปกป้องอยู่แล้ว... "

     " แม้ว่านั่น...จะเป็นการที่ต้องฆ่าคนสำคัญของเพื่อน ไม่สิ! อดีตเพื่อนของตัวเองงั้นหรอ " คนถามต่อมาของโชรงทำให้ซอฮยอนชะงัก เธอรู้ดีว่าโชรงต้องการสื่อถึงอะไร

     " หากคนคนนั้นสำคัญกับฉันมากๆ...ไม่ว่าต้องฆ่าใครฉันทำได้ทั้งนั้น แม้แต่ตัวเอง " โชรงยิ้มน้อยๆกับคำตอบหนักแน่นของอีกฝ่าย คำตอบไม่เกินการคาดการณ์ของเธอแม้เธอจะภาวนาให้อีกคนตอบในคำตอบที่ต่างออกไปก็ตาม

     " ฉันไม่ชอบคำตอบแบบนี้ของแกเลย "

     " แกเองก็คงตอบแบบนั้นสินะ... " ซอฮยอนถามกลับ โชรงนิ่งเงียบไปครู่ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเสื้อคลุมดึงดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ออกมาช้าๆก่อนจะวางมันลงบนพื้นต่อหน้าซอฮยอน...คนตัวสูงมองภาพนั้นเงียบๆขณะที่ปาร์ค โชรงลุกขึ้นและทำท่าจะเดินออกไปจากตึก

     " แน่นอนว่าฉันเองก็อยากจะปกป้องคนสำคัญของฉันเช่นกัน...ฉันจะไม่ปล่อยใครก็ตามที่จะเข้ามาทำร้ายเธอให้มันมีชีวิตรอดอีกต่อไป แม้ว่าฉัน......จะต้องลืมว่าเราเคยเป็นเพื่อนกันก็ตาม " คำทิ้งท้ายของโชรงยังคงดังก้องอยู่ในหัว ดวงตาที่แปรเปลี่่ยนเป็นสีโลหิตจับจ้องช่องว่างๆที่คนตัวเล็กกว่าเดินจากไปก่อนจะเบนมันกลับมามองดอกไม้ดอกขาวที่ยังคงวางอยู่ที่เดิม...เธอรู้จักดอกไม้ดอกนั้นเป็นอย่างดี

     ' ดอกแดฟโฟดิล...สัญลักษณ์ของการเป็นเพื่อน หึ! แกคิดจะคืนมันให้ฉันสินะ '

----------------------

รีไรท์ใหม่แล้วสำหรับอินโทร >< ฝากด้วยนะครับ