TEARS หนึ่งหยดน้ำตาที่หายไป

.

.

.

“ได้โปรดเถิดท่านพ่อท่านแม่ ด...ได้โปรดอย่าขายข้าเลย”

“เทียร์ พวกเราเสียใจจริงๆ พวกเราจำเป็นต้องขายเจ้าเพื่อใช้หนี้พนันของพวกเรา”

“แต่ แต่ข้าไม่อยากถูกขาย ข้าไม่อยากถูกขาย ด...ได้โปรดเถิดท่านพ่อท่านแม่ อย่าขายข้าเลย ให้ข้าช่วยทำงานหาเงินไปใช้หนี้ให้พวกท่านก็ได้”

“อย่างเจ้านี่นะจะช่วยพวกเราหาเงินไปใช้หนี้ หึ! ดูสภาพของเจ้าหน่อยสิเทียร์ ตาก็บอด ร่างกายก็แสนจะอ่อนแอ เจ้าอยู่กับเราก็รังแต่จะเป็นภาระให้เปล่าๆ สู้เอาเจ้าไปขายใช้หนี้เสียยังจะดีกว่าแถมยังได้เงินอีกก้อนไปตั้งต้นชีวิตใหม่ด้วย”

“แต่...แต่!”

“ไปซะ!”

“ได้เวลาไปแล้วเจ้าเด็กตาบอด!”

“อ...อย่า...อย่า!”

“มานี่!”

“อย่า...อย่า! ได้โปรด...ได้โปรด!”

.

.

.

Intro

ชีวิต...ที่จมอยู่กับความมืดมิด

ชีวิต...ที่กลายเป็นทาส

ชีวิต...ที่อ่อนแอและไร้ค่า

และชีวิต...ที่ไม่เคยเห็น

แสงสว่าง...

"ไอ้เจ้านี่มันตาบอดนี่นา ไร้ประโยชน์แบบนี้ท่านซื้อมันไว้ทำไม!?"

...เสียงของหญิงผู้หนึ่งตะโกนดังลั่นเมื่อรู้ว่าผู้เป็นสามีของตนได้ซื้อของไร้ประโยชน์มาอีกแล้วโดยเฉพาะกับเด็กหนุ่มคนนี้ ดวงตาคู่น้อยที่ขุ่นมัวราวกับน้ำซาวข้าว ผมเผ้าที่ยาวรุงรังกับผิวพรรณที่ขาวซีดดั่งคนไม่เคยต้องแสงแดด และร่างกายที่สุดแสนจะบอบบางเกินกว่าที่จะทำงานหนักอันใดได้ และแน่นอนว่าสำหรับหล่อนแล้วเจ้าเด็กนี่มันช่างดูด้อยค่าและไร้ราคาเสียจริงๆ

"โธ่แม่หญิงของข้า เจ้าอย่าได้อารมณ์เสียไปเลย ถึงไอ้เด็กนี่จะทำงานหนักอะไรไม่ได้แต่เราก็ใช้มันเป็นตัวชูโรงของร้านเราก็นะ” ผู้เป็นสามีอธิบาย...

“มันจะเป็นตัวชูโรงของร้านเราได้เช่นใด!? ไอ้เจ้าเด็กนี่มันเป็นเด็กผู้ชายนะ!” ผู้เป็นภรรยาแย้ง

“หึหึหึ! เจ้าลองดูมันให้ดีๆ สิแม่ยอดรัก ถึงมันจะเกิดมาเป็นบุรุษเพศ แต่รูปร่างของมันนั้นช่างสะโอดสะองยิ่งกว่าสตรีใดๆ เสียอีก ถ้าขัดสีฉวีวรรณมันเสียหน่อยข้ารับรองว่าพวกเราสามารถขายมันได้แน่ๆ แถมราคามันจะสูงกว่าบรรดาทาสโง่ๆ ของเราอีก" ชายผู้เป็นสามีอธิบายยาวเหยียด แต่นางผู้เป็นภรรยานั้นเล่า หาได้มีความพอใจอะไรไม่

"ฮึ! ถึงท่านจะจับมันขัดสีฉวีวรรณแล้วก็เถอะแต่อย่างที่ข้าบอกไปคราแรก ไอ้เด็กนี่มันเป็นผู้ชาย มันคงไม่มีใครเอามันไปบำเรอกามของตนหรอก!” นางผู้เป็นภรรยาเค้นเสียงก่อนจะจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มปานจะกินเลือดกินเนื้อ

"เอาน่า...ข้ารับรองเลยว่าจะต้องขายมันได้แน่นอน อีกอย่างถึงมันจะไม่ใช่อิสตรีแต่ข้าก็คิดว่าพวกเราสามารถขายมันเป็นสัตว์เลี้ยงให้กับบรรดาขุนนางในวังก็ได้นี่ แล้วถ้าขายมันไม่ได้จริงๆ เราก็ขายมันให้กับเจ้าเธปส์นั่นก็ได้ เจ้าอ้วนจิตวิปริตนั่นมันยิ่งอยากได้เด็กหนุ่มไปปรนเปรอตัณหาของมันอยู่" ชายผู้เป็นสามีอธิบายอีกครั้งพร้อมกับเข้าไปโอบกอดร่างของผู้เป็นภรรยา

"ก็ได้! แล้วข้าจะคอยดูว่าท่านจะขายมันได้รึเปล่า" พูดจบหญิงคนนั้นก็เดินกระแทกเท้าเสียงดังจากไป ทิ้งให้ผู้เป็นสามีมองตาม

"หึหึ เอาล่ะๆ ไหนขอดูหน่อยซิว่าข้าควรจะตกแต่งเจ้าอย่างไร" ชายคนนั้นพูดพร้อมกับพลิกหน้าของเด็กหนุ่มไปมา

"หึ! เกิดมาเป็นบุรุษเพศแต่กลับมีเรือนร่างที่งดงามเฉกเช่นอิสตรี แถมใบหน้าของเจ้านั้นก็อาจจะงดงามยิ่งกว่าสตรีใดๆ ที่ข้าเคยพานพบเสียอีก ฮ่า ฮ่า" เขาพูดพร้อมๆ กับจับคางของเด็กหนุ่มให้เชิดขึ้น

"เอ...จะว่าไปตัวเจ้านี่มันค่อนข้างจะมอมแมมไปหน่อยนะ แต่ช่างเถอะ ถ้าขัดสีฉวีวรรณตัวเจ้าเสียหน่อยข้าคิดว่าราคาของเจ้าก็คงจะดีพอๆ กับราคาของนางงามแน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!" พ่อค้าทาสหัวเราะออกมาดังลั่นก่อนจะหน้าไปอีกทางพร้อมกับเรียกให้บรรดาทาสหญิงสาวของตนเดินเข้ามา

"พวกเจ้าทั้งหมดจงเอาตัวมันไปอาบน้ำและขัดสีฉวีวรรณให้มันออกมางดงามยิ่งกว่าสตรีใดๆ ในเมืองนี้ อ้อ! อย่าลืมตัดเผ้าตัดผมของมันให้ดูเรียบร้อยเสียด้วยล่ะราคาของมันจะได้ดีขึ้นไปอีก" พูดจบพ่อค้าทาสก็เดินจากไปพร้อมกับตัวเด็กหนุ่มที่ถูกเหล่าทาสหญิงสาวอุ้มไปอีกทาง

"..."

เด็กหนุ่มได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาด้วยใจที่แสนจะหดหู่ เกิดมาก็ตาบอดไม่เคยได้เห็นแสงสว่าง ไม่เคยเห็นสิ่งใดๆ นอกจากความมืดมิด ซ้ำร้ายตัวเขายังถูกบิดามารดาบังเกิดเกล้าขายให้กับพ่อค้าทาสคนนี้เพื่อใช้หนี้พนันอีก...

...ทำไมชีวิตของเขาจึงได้เป็นเช่นนี้

ทำไมเขาจึงประสบกับชะตากรรมนี้ด้วย...

...ทำไมต้องเป็นเขาที่เกิดมาตาบอด

ทำไมต้องเป็นเขาที่ต้องถูกขายจนกลายเป็นทาส...

ชีวิตของข้ามันคงเป็นได้แค่นี้สินะ...

'...เป็นแค่ทาสตาบอด'

...แสง เดอะ โปรเจค...

TEARS

“หนึ่งหยดน้ำตาที่หายไป”

by #เก้งหม้อ

To Be Continued

===============================

เมะ : เอ็ดวิน แอนนิฮิลัส(ปีศาจ)

เคะ : เทียร์(มนุษย์)

ฉบับเซ็นเซอร์