ตอนที่ 23 : sᴇʀᴘᴇɴᴛ sᴘᴇᴄɪᴀʟ ①
หลังจากเรื่องราวระทึกขวัญผ่านพ้นไป แฮร์รี่ก็ได้กลับไปที่โรงเรียนอีกครั้งโดยเขาฝากไข่ไว้ที่บ้านของตระกูลมัลฟอยและพ่อแม่ของเดรโกอาสาที่จะดูแลให้อย่างดี
อีกทั้งท่านทั้งสองยังบอกกับเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วง จะไม่มีใครทำอันตรายลูกของเขาได้อีกแล้ว เพราะตัวอ่อนที่อยู่ด้านในสามารถสร้างเกราะพลังคุ้มกันในการปกป้องตัวเองได้
รวมถึงยังได้บอกอีกว่าคิดถึงเมื่อไหร่ก็แวะไปได้เสมอ ให้เดรโกพาไปได้ตลอดหรือจะไปพักอาศัยอยู่ในช่วงปิดเทอมก็ได้ตามสบาย ซึ่งนั่นทำให้เด็กชายผู้รอดชีวิตซึ้งใจและขอบคุณเป็นอย่างมากทีเดียว
“คิดอะไรอยู่”
ทว่าไม่นานนักเสียงทุ้มของคนที่นอนหนุนตักเขาอยู่ตรงบริเวณทะเลสาบก็เอ่ยถามขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวคิ้วเขาที่มองก้มลงมาหาเบาๆ
“คิดถึงลูก” แฮร์รี่ตอบ
“เพิ่งจะกลับมาเอง”
“ก็ฉันคิดถึงนี่นา อยากอยู่ใกล้ๆ เขาตลอดเวลา”
น้ำเสียงเศร้าเล็กน้อยกล่าวตอบก่อนจะค่อยๆ ปัดมือหนาที่ลูบคิ้วตัวเองเล่นออกไป เนื่องจากสัมผัสมากเข้าแล้วรู้สึกจั๊กจี้อย่างบอกไม่ถูก
“ฉันนวดให้ นายคิ้วขมวดเห็นแล้วปวดแทน”
หากแต่ว่าอีกฝ่ายกลับไปยอมลดมือออกไปอย่างง่ายดาย เท่านั้นไม่พอยังใช้มืออีกข้างที่ว่างดึงมือที่เขาปัดออกไปกอบกุมไว้ก่อนจะเอาไปแนบแก้มเจ้าตัวอีกด้วย
“ลุกได้แล้วมั้ง นอนเอกเขนกเหมือนกับมีใครปูผ้าให้นอนไปได้”
แฮร์รี่ว่าแต่ก็ไม่ได้คิดดึงมือกลับเลยสักนิด ได้แต่ปล่อยให้ฝ่ายที่นอนหนุนตักทำตามอำเภอใจไปเรื่อยๆ
“ไม่เอา ฉันอยากนอน” น้ำเสียงที่ค่อนข้างเอาแต่ใจพอสมควรเอ่ยตอบกลับมา
“เอาเถอะ แล้วแต่นายเลยพ่ออสรพิษ”
“หึ ถ้าไม่ติดว่าอยู่ข้างนอกฉันคงได้เปลี่ยนร่างเลื้อยเข้าไปอยู่ในเสื้อของนายแล้ว”
“ทะลึ่ง คิดเป็นแต่เรื่องอย่างนี้หรือไง”
แฮร์รี่ว่าอย่างไม่ค่อยจริงจังนักก่อนจะฟาดมือลงบนแผงอกกว้างไปหนึ่งที
“มันเป็นเรื่องธรรมชาติเถอะ อสรพิษเป็นสัตว์เลือดเย็น เวลาได้สัมผัสร่างกายมนุษย์แล้วอุ่นจึงทำให้รู้สึกดี เพราะฉะนั้นไม่แปลกที่ฉันจะชอบโอบรัดอยู่บนตัวของนาย”
“เหอะ โอบรัดในความหมายของนายมันมากกว่ากอดไม่ใช่หรือไง” แฮร์รี่ว่า
“แล้วยังไง ทำเหมือนนายไม่ชอบ ปกติฉันเห็นนายร้องบอกแต่เอาอีกๆ ตลอ— อะ โอ๊ย! เจ็บนะแฮร์รี่!”
“เจ็บสิดี ฉันน่าจะหยิกให้เนื้อหลุดเลย ชอบพูดจาไม่รู้เรื่องอยู่ได้ อีกอย่างฉันไม่เคยบอกแบบนั้นเลยเถอะ มีแต่นายทั้งนั้นที่ไม่ให้ฉันได้หลับได้นอน”
“ช่วยไม่ได้ ร่างกายของนายมันยั่วฉันเองนี่”
คนที่นอนยาวอยู่กับพื้นหญ้าพูดอย่างไม่ยี่หระ อีกทั้งยังเลียริมฝีปากเล็กน้อยอีกด้วยเมื่อกล่าวจบ ราวกับว่าในความคิดกำลังนึกถึงเรื่องไม่ดีอยู่
“ไม่ใช่สักหน่อย อย่ามาโทษร่างกายของฉัน นายนั่นแหละที่หื่นไปเองคุณมัลฟอย”
“หื่นแล้วยังไง แต่ได้ข่าวว่านายก็ยอมตลอดไม่ใช่เหรอ”
สายตากรุ้มกริ่มมองขึ้นมา จนแฮร์รี่อดไม่ได้ที่จะส่งมือไปบิดเนื้อของคนพูดอีกที
“โอ๊ย! แฮร์รี่! นายจะทำร้ายร่างกายผัวตัวเองมากไปแล้วนะ”
“เอาอีกสักทีดีไหมคุณมัลฟอย จะได้หัดพูดจาให้มันดีๆ บ้าง”
“ฉันพูดผิดตรงไหน ไม่ให้เรียกผั—”
เพี๊ยะ!
แรงประทุษร้ายฟาดเข้าที่ปากของเจ้าแห่งอสรพิษอย่างรวดเร็วโดยที่ยังพูดไม่ทันจบคำ อีกทั้งเตรียมจะฟาดลงมาอีกครั้งแต่คนโดนทำร้ายว่องไวกว่าคว้าข้อมือเล็กมาจับเอาไว้ได้ทัน
“พอได้แล้ว อยากเป็นหม้ายหรือไง”
“ทำอย่างกับฉันตีแค่นี้แล้วนายจะตายงั้นแหละ”
“ถึงไม่ตายแต่ก็เจ็บนะ ฟาดมาได้ยังไง เดี๋ยวตอนที่เราจูบกันนายก็ได้สัมผัสแผลในปากฉันหรอก”
แฮร์รี่ได้แต่ทำหน้าเบื่อหน่ายส่งกลับไป ยังพูดคุยกันได้ไม่กี่ประโยคก็วกกลับมาเรื่องใต้สะดืออีกแล้ว ดูเอาเถอะ หื่นเกินสายพันธุ์ตัวเองไปแล้วมั้ง
“กำลังด่าฉันในใจอยู่ล่ะสิ”
“ไม่ต้องมารู้ดี”
แฮร์รี่ว่าก่อนจะดึงมือตัวเองกลับ ส่วนอีกข้างที่เคยถูกใครบางคนนำไปแนบแก้มก็เป็นอิสระแล้วเช่นกัน หากแต่ว่าไม่นานคนนอนหนุนตักกลับส่งมือของเจ้าตัวมาสัมผัสหน้าอกฝั่งซ้ายตรงบริเวณหัวใจของเขาพร้อมกับลูบแผ่วเบาด้วยแววตามีความสุข
“ฉันดีใจมากเลยนะที่ร่องรอยของนายหายไปได้”
“อือ ฉันก็ดีใจเหมือนกันที่ตัวเองสามารถแก้ไขได้อย่างทันท่วงที ทั้งตัวฉันเองและของนายด้วย”
“นั่นสิ เรื่องต้องขอบคุณนายที่ยอมตัดสินใจทำเรื่องที่เหนือธรรมชาติแบบนั้นได้”
แฮร์รี่ไม่ได้ตอบหรือพูดอะไรออกมาอีก เขาทำเพียงระบายยิ้มเล็กน้อยเท่านั้น
“ขอถามได้ไหมว่าตอนนั้นนายคิดอะไรอยู่”
“ฉันเหรอ… ไม่รู้สิ ไม่ได้คิดอะไรมาก” แฮร์รี่ตอบออกมาก่อนจะเว้นเสียงไปสักพักหนึ่ง
“ฉันรู้แค่ว่าตัวเองไม่สามารถเห็นแก่ตัวได้อีกต่อไป เพราะนายทำเพื่อฉันมามากในหลายๆ เรื่อง คราวนี้คงถึงเวลาของฉันสักทีที่จะได้ตอบแทนนายบ้าง”
“ … ”
“นายทนเจ็บขนาดนั้นได้ยังไงนะเดรโก ขนาดฉันยังทนไม่ไหวเลย ตอนนั้นร่างกายของนายแทบจะฉีกขาดออกจากกัน แต่นายก็ยังพูดคุยเล่นกับฉันเพื่อให้ฉันสบายใจทั้งที่นายเจ็บเจียนตาย”
แฮร์รี่พูดพร้อมกับนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่เขาเห็นร่างของเจ้าแห่งอสรพิษผิวเนื้อฉีกขาดเผยผิวเนื้ออ่อนด้านในหลายแห่งตามลำตัว และภาพเหล่านั้นยังตราตรึงอยู่ในใจของเขาไม่จางหายไปไหน
“รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่เคยโทษนายแม้แต่น้อยและไม่เคยกล่าวโทษเลยสักครั้ง”
เสียงทุ้มเปล่งออกมาก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปแนบข้างแก้มใสให้คนที่รักได้รู้สึกถึงความอบอุ่นและความรักของตนเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“ฉันรู้ และเพราะรู้ถึงได้คิดว่าควรเลิกเห็นแก่ตัวสักที”
“ … ”
“นายทำเพื่อฉันมามากแล้วเดรโก คราวนั้นถึงเวลาที่ฉันได้ทำเพื่อนายเสียที”
เขารู้มาโดยตลอดว่าไม่มีใครคาดหวังหรือคาดคั้นให้เขาทำอะไร แม้แต่พ่อแม่ของอีกฝ่ายเองก็ตาม ถึงแม้ว่าลูกชายของตนเองจะต้องร่างแหลกสลายแต่ก็ไม่เคยบังคับเขาเลยสักนิด ทุกคนให้สิทธิ์และเคารพในการตัดสินใจของเขาแต่เพียงผู้เดียว
และเพราะแบบนั้นเขาถึงได้คิดทบทวนกับตนเองในเรื่องราวที่เกิดขึ้น หากแต่ว่าไม่เคยคิดอยากจะรักษาชีวิตตนเองสักนิด แต่เป็นชีวิตของเจ้าแห่งอสรพิษต่างหากที่แฮร์รี่ต้องการช่วยให้อีกฝ่ายได้หายจากความเจ็บปวดทรมาน
อีกอย่างเดรโก มัลฟอยให้อะไรหลายๆ อย่างกับเขามามากแล้ว เพราะฉะนั้นถึงคราวที่อีกคนจะได้รับกลับคืนไปบ้าง ให้เท่าที่เขาให้ได้ มอบสิ่งที่เขาสามารถทำได้ให้กับอีกฝ่าย มันก็แค่นั้นเอง
“ถามจริงๆ ว่าตอนนั้นนายกลัวไหม”
“กลัวอะไร” แฮร์รี่ถามกลับ
“ร่วมรักกับฉันในร่างกายที่ไม่ใช่มนุษย์”
คนโดนถามแน่นิ่งไปสักพักก่อนจะเริ่มเอื้อนเอ่ยออกมาอีกครั้ง …
“กลัว”
“ … ”
“แต่เพราะเป็นนายฉันถึงได้ยอม”
“ … ”
“ฉันเชื่อว่านายจะไม่ทำให้ฉันเจ็บและจะไม่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี ไม่ว่าจะอยู่ในร่างไหน นายจะทำเพื่อฉันตลอดไม่ใช่เหรอ”
ใช่ ไม่ว่าเมื่อไหร่นายจะคือคนแรกที่ฉันคิดถึงและทำทุกอย่างเพื่อให้นายปลอดภัยและสบายใจอยู่เสมอ
นั่นคือสิ่งที่เดรโกตอบรับอยู่ในใจโดยไม่ได้พูดออกมา
“เพราะฉันเชื่อใจนาย ฉันจึงผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดีโดยมีนายเป็นคนสำคัญที่ช่วยประคับประคอง”
“ขอบคุณที่นายยอมเชื่อใจฉันแฮร์รี่”
“อือ ขอบคุณนายเหมือนกันนะเดรโก ขอบคุณมากๆ เลยที่ทำเพื่อฉันตั้งมากมายขนาดนี้”
แฮร์รี่กล่าวจบก็ส่งมือไปลูบข้างโหนกแก้มสูงเบาๆ เพื่อเป็นการขอบคุณอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน รวมถึงโน้มหน้าลงมาฝากฝังริมฝีปากเอาไว้ที่หน้าผากของพรีเฟ็คต่างบ้านก่อนจะเลื่อนลงไปที่ปลายจมูก และต่อมาไม่นานก็แตะสัมผัสที่อวัยวะเดียวกัน …
“เป็นแฟนกันไหม”
หลังจากผละริมฝีปากแยกจากกัน แฮร์รี่ที่กำลังเงยหน้าขึ้นกลับได้ยินประโยคแปลกประหลาดดังออกมา
“เป็นแฟนกันจริงๆ ไม่ใช่การที่ฉันพูดเองเออเอง”
“ ... “
“ฉันเข้าใจว่านายยังไม่พร้อมสำหรับการเป็นภรรยาหรือแต่งงาน แต่ฉันก็อยากจะดูแลนายอย่างเต็มที่ในฐานะที่มีสิทธิ์ก้าวก่ายในชีวิตของนายได้”
“แล้วตอนนี้ยังไม่ได้เป็นเหรอ” แฮร์รี่ถามกลับ
“บอกแล้วไงว่าเป็นจริงๆ โดยที่ฉันไม่ได้โมเม”
“แน่ใจเหรอว่าอยากเป็น ฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อนนะ ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำตัวยังไง”
“ไม่เห็นเป็นอะไร เราค่อยๆ เรียนรู้กันไปก็ได้ อีกอย่างนายคิดเหรอว่าฉันจะยอมปล่อยมือนายไป ถึงนายไม่ยอมเป็นแฟนตอนนี้ ในอนาคตฉันก็จะโอบรัดนายเอาไว้แนบแน่นไม่ยอมให้ไปคบหรือแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันหรอก”
“เผด็จการไม่เปลี่ยนแปลงเลยสินะ” แฮร์รี่กล่าวว่าอย่างไม่จริงจังนัก
“ก็ฉันรักของฉัน ใครจะยอมให้คู่พันธะ... ให้คนที่ตัวเองรักไปอยู่กับคนอื่นได้”
“ … ”
“ฉันไม่ได้เร่งนะแฮร์รี่ เพียงแค่นายบอกว่าชอบ... ฉันก็ดีใจจนแทบกรี๊ดแล้ว แต่อย่างน้อยก็ขอสถานะให้ฉันได้มั่นใจสักหน่อยเถอะ เผื่อในอนาคตมีใครมายุ่มย่ามกับนายฉันจะได้ไล่ตะเพิดและกล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่าฉันคือใคร”
“ทำอย่างกับฉันจะมีใครไปได้ นายต่างหากที่ฉันควรระแวง”
“นายไม่รู้อะไรซะแล้วว่าตัวเองน่ะเนื้อหอมขนาดไหน ก่อนหน้านี้ฉันก็ออกตัวเป็นไม้กันหมาไปให้ตั้งไม่รู้เท่าไหร่ อีกอย่างฉันก็ไม่คิดสนใจใครนอกจากนายคนเดียว”
“ … ”
“แล้วแก้มกลมๆ ของนายเนี่ย มันดึงดูดผู้คนดีขนาดไหนรู้ไหม ไหนจะเวลาที่นายทำปากยื่นๆ แก้มพองลมนี่อีก มันน่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่”
คนเอื้อนเอ่ยพูดไม่พอยังส่งมือไปจับแก้มกลมของเด็กชายผู้รอดชีวิตเบาๆ ก่อนจะเลื่อนไปบีบปลายจมูกรั้นด้วยความมันเขี้ยวไปอีกที
“ไม่เห็นรู้เรื่อง เคยมีคนเข้ามาหาฉันด้วยเหรอ”
“มีสิ เยอะแยะจะตาย ตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเข้าฮอกวอตส์ นายก็มีแต่คนให้ความสนใจ และฉันนี่แหละที่ทำให้สลิธีรินโดนหักคะแนนประจำเพราะไปมีเรื่องกับเด็กบ้านอื่น แต่ตอนนี้โชคดีที่หน่อยที่ฉันเป็นพรีเฟ็ค จึงได้จัดการพวกที่จะเข้ามายุ่งกับนายได้อย่างง่ายๆ”
“ใช้อำนาจในทางที่ผิดจริงๆ เลยนะคุณมัลฟอย”
แฮร์รี่พูดด้วยรอยยิ้มแบบขำๆ ถึงว่าล่ะเขาโสดเหี่ยวแห้งเหมือนผักเฉามาหลายปีตั้งแต่เด็กจนโต เพราะเจ้าแห่งอสรพิษนี่เองที่คอยกันท่า มันน่าตีสักทีดีไหมเนี่ย
“ไม่ต้องคิดอยากจะมีก่อนหน้านั้นด้วย ฉันไม่ยอมหรอก” ทว่าคนที่นอนหนุนตักกลับพูดออกมาอย่างรู้ทัน
“ก็แค่อยากรู้รสชาติของชีวิตเท่านั้นเอง”
“หึ ไม่ต้อง มาคบกับฉันนี่แล้วนายจะรู้ว่าเป็นยังไง ทั้งหล่อและรวยขนาดนี้แถมยังเป็นสายเลือดบริสุทธิ์หนึ่งในยี่สิบแปดตระกูลศักดิ์สิทธิ์และเป็นราชาอสรพิษคนต่อไป ทั้งยังเป็นซีกเกอร์กับพรีเฟ็คของบ้านสลิธีรินอีกด้วย นายหาคนที่เพียบพร้อมขนาดนี้จากไหนไม่ได้แล้วนะ”
“ฮาร์ดเซลล์จริงๆ ถ้านายอยู่บนเชลฟ์วางสินค้า คงจะถูกติดป้ายลด แลก แจก แถมแน่ๆ” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงขำขัน
“ถ้าคนซื้อเป็นนายฉันจะบอกคนขายเลยว่ายกให้ฟรี ไม่คิดเงินแม้แต่เกลเลียนเดียว”
“เหอะ”
“ขายตรงขนาดนี้แล้วยังไม่สนใจซื้ออีกเหรอครับคุณพอตเตอร์”
“มีของแถมอะไรบ้างล่ะ อันนี้มีแค่ตัวสินค้านี่ ถ้าได้ของแถมสักอย่างสองอย่างอาจจะสนใจ” ทว่าแฮร์รี่เองก็อดไม่ได้ที่จะเล่นไปด้วย
“แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ”
“ไม่พอ อยากได้ของแถมอีก” แฮร์รี่ว่า
“ถ้าอย่างนั้นเอาเป็น...”
“ … ”
“รักเดียวใจเดียว จะมีแต่แฮร์รี่ พอตเตอร์คนเดียวตลอดไป แบบนี้พอได้ไหม”
“อืม... ได้ไหมนะ”
เด็กชายผู้รอดชีวิตทำท่าทางครุ่นคิดเล็กน้อยและทำให้คนที่กำลังนอนมองอดไม่ได้จะยื่นมือไปบีบปากเล็กนั่นเบาๆ เมื่อเห็นแล้วมันเขี้ยวเอามากๆ
“อย่ามัวแต่คิดมากเลยคุณ มีสต็อกเหลือแค่คนเดียวแล้วนะ หมดแล้วหมดเลยด้วย ดีพร้อมขนาดนี้หาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้วจะบอกให้”
“เอาดีไหมนะ”
“แฮร์รี่...”
“งั้นเอาก็ได้” ทว่าพอได้ยินเสียงนี้ออกมา คนฟังหลุดยิ้มอย่างหมดมาดไปแทบจะทันที
“แน่ใจนะ ซื้อแล้วไม่รับคืนด้วย” เดรโกถามย้ำเพื่อยืนยัน
“อือ สักทีเถอะ ลีลาอยู่ได้ เดี๋ยวไม่ซื้อซะเลย”
“ใจร้อนจังเลยครับคุณลูกค้า” แต่ฝ่ายพรีเฟ็คเองยังไม่เลิกเล่น จนคนที่ยอมตกลงแล้วเลือกจะเอ่ยถามออกมาแทน
“เป็นแฟนกันไหมเดรโก”
“อ้าว ฉันต้องเป็นคนถามใช่เหรอ”
“นายอยากลีลาเองทำไม”
“ตอนแรกใครลีลาก่อน ไม่ใช่ฉันสักนิด”
“สรุปจะเป็นไหม ใครถามก็เหมือนกัน เพราะตอนนี้ฉันพร้อมแล้วเหลือแค่นายตอบตรงลงแล้วนะ”
เดรโกได้แต่ยิ้มขำให้กับความใจร้อนของอีกฝ่าย นานๆ ทีจะเล่นท่าทางแบบนี้ก็อยากจะขอดูเอาไว้นานๆ หน่อย เพราะไม่บ่อยนักที่เด็กชายผู้รอดชีวิตจะพูดจาซื่อตรงเช่นนี้
“ขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ ที”
เสียงทุ้มพูดจบก็ไม่รอช้าส่งมือขึ้นไปจับที่หลังคอของเด็กบ้านกริฟฟินดอร์ก่อนจะกดโน้มลงมาหาตนเองและไม่นานนักใบหน้าของทั้งคู่ก็ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร พร้อมกับดวงตาทั้งสองคู่มองจ้องหากันอย่างลึกซึ้ง …
“ตกลงครับ ... ตกลงเป็นแฟนกับแฮร์รี่ พอตเตอร์”
“ก็แค่นั้น”
เพียงเท่านั้นก็ไร้การสื่อสารอีกครั้งแต่กลายเป็นริมฝีปากทั้งคู่เคลื่อนตัวเข้าหากันเพื่อมอบสัมผัสแสนหวานต้อนรับสถานะใหม่ที่คราวนี้ตกลงปลงใจกันทั้งสองฝ่ายโดยที่ไม่มีใครคนใดคนหนึ่งแอบอ้างพูดไปเองอีกต่อไป
รวมถึงตอนนี้เดรโก มัลฟอยได้เป็นแฟนกับแฮร์รี่ พอตเตอร์อย่างเป็นทางการแล้ว!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อ่านเรื่องนี้มีแต่คำส่าน่ารักหลุดออกมา น่ารักทั้งคู่เลยละมุนมากๆ หลงรักแล้ววว
ขายตรงจังคะ แหมมมมมม 5555666666 รูปปกสวยมว้ากกกกก
รูปปกโคตรสวยยย
น่ารักกกก เขินมาก ละมุน อบอุ่น โอ้ยย ฟินตัวแตก