ตอนที่ 16 : sᴇʀᴘᴇɴᴛ ⑮
แฮร์รี่กลับมาถึงโรงเรียนเขาก็รีบแยกตัวออกมาหาเพื่อนสนิททั้งสองด้วยความรวดเร็ว โดยที่บรรยากาศระหว่างเขากับพ่อของลูกในท้องนั้นปกคลุมไปด้วยความอึดอัด แต่เด็กชายผู้รอดชีวิตกลับไม่สนใจใดๆ ทั้งนั้น
อีกทั้งยังไม่รอช้าเล่าทุกอย่างให้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ฟังอย่างไม่ปิดบัง และคนที่โกรธจนแทบจะเข้าไปหาเรื่องกับพรีเฟ็คต่างบ้านก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลนอกเสียจากเพื่อนผู้ชายที่มักจะมีปากเสียงกับฝั่งนั้นตลอดนั่นเอง
“เอาน่ารอน เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว นายก็ใจเย็นๆ หน่อยเถอะ อย่าเพิ่งผลีผลาม”
เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยปรามโดยที่เจ้าของเรื่องหลังจากเล่าจบก็นั่งนิ่งเงียบไปไม่ได้กล่าวอะไรต่อ
“ฉันอยากจะฆ่ามันจริงๆ ไอ้งูนั่นมันหัวหมอชัดๆ หลอกเพื่อนเราตั้งหลายอย่าง ทั้งปลอมเป็นงูมาอยู่ใกล้ ไหนจะเรื่องลูกนี่อีก”
“จะว่าเขาหลอกก็ไม่ถูก ถ้าพูดตามตรงมันก็คือการช่วยชีวิตของแฮร์รี่ด้วย เพียงแต่มีเรื่องอื่นตามมาอีกก็เท่านั้น”
“ไม่รู้แหละ ฉันโมโหมัน ไอ้งูเจ้าเล่ห์”
เสียงถอนหายใจจากหญิงสาวดังออกมาพร้อมกับหันมาสนใจเพื่อนสนิทอีกคนที่เพิ่งกลับมาโรงเรียนบ้าง
“แล้วเธอเป็นยังไงบ้างแฮร์รี่ มีอาการอื่นๆ บ้างไหม”
“ไม่มี… ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยท้อง”
“เฮ้อ เธอก็อย่าคิดมากไปนะ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว จะทำยังไงได้ล่ะ”
“จะไม่ให้คิดได้ยังไง มีอะไรกับงูไม่พอ นี่ยังต้องมาอุ้มท้องลูกมันอีก หลอกใช้แฮร์รี่เป็นเครื่องมือชัดๆ”
“รอน!” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงดัง
“อะไรล่ะ ฉันพูดเรื่องจริงทั้งนั้น”
“เพลาๆ บ้างเถอะ เธอจะทำให้แฮร์รี่คิดมากไปทำไม แค่นี้เขาก็เครียดมากพออยู่แล้ว”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้คิดมาก”
“ไม่คิดแต่นั่งนิ่ง ข้าวปลาไม่แตะแบบนี้น่ะเหรอแฮร์รี่” หญิงสาวพูดขึ้นอีกครั้ง
“ฉันไม่หิว”
“ไม่ได้สิ เพื่อลูกในท้องและเพื่อตัวนายเองนะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวแต่อีกฝ่ายกลับนั่งนิ่งไม่สนใจอีกรอบ
“เอาล่ะ ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเธอเอง ถึงจะเป็นลูกของมัลฟอยแต่ยังไงก็เป็นหลานฉันเหมือนกัน” เธอพูดอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วงมากขนาดนั้นก็ได้เฮิร์ม ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ”
“นั่นสิ ตัวพ่อมันยังไม่มาไยดีเลย แล้วเธอจะยุ่งทำไม” รอนเสริม
“เดี๋ยวนายจะได้โดนฉันเอาหนังสือทุบจนได้นะโรนัลด์ ถ้ามีตาก็หันมองซะบ้าง ไม่เห็นเหรอว่างูตั้งสามสี่ตัวอยู่รอบๆ เราน่ะ”
หญิงสาวพูดจบ คนโดนว่าก็หันมองไปรอบๆ ตามที่ได้ยินทันที พร้อมกับเห็นอสรพิษสี่ตัวอยู่ตามมุมต่างๆ แถวบริเวณโต๊ะทานข้าวของบ้านเขา และต้องมองดีๆ ถึงจะเห็น
“ฉันว่าเขาส่งมาให้ดูแลนายแน่ๆ เลย” ผู้หญิงเพียงคนเดียวของกลุ่มกล่าวขึ้นอีกรอบ
“ไม่รู้สิ” แฮร์รี่ตอบ
“เห็นแบบนี้แล้วขนลุกแฮะ” รอนพูด
“เงียบปากไปเลยรอน พูดดีไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด”
คนโดนว่าทำหน้าเหม็นเบื่อเมื่อโดนบ่น ส่วนเด็กชายผู้รอดชีวิตก็ได้แต่นั่งเงียบไปอีกครั้งโดยที่คราวนี้ไม่มีบทสนทนาใดๆ ระหว่างเพื่อนกล่าวขึ้นอีกเลย …
ช่วงบ่ายหลังจากหมดคาบเรียนแฮร์รี่ก็ตรงมายังห้องสมุดทันทีเพื่อหาดูหนังสือเกี่ยวกับการตั้งท้องรวมถึงประวัติสายพันธุ์ของอสรพิษต่างๆ เพราะเขาต้องการเปรียบเทียบกันระหว่างงูกับคนจะใช้เวลาทั้งครรภ์เท่าหรือเปล่า
ทว่าเรื่องนี้เขาถามเอากับตัวต้นเหตุโดยตรงเลยก็ได้ เพียงแต่ไม่อยากจะสนทนาด้วย ไม่อยากจะพูดคุยใดๆ ทั้งนั้นอีกอย่างก็ส่งบริวารมาตามติดเขาแจอย่างกับเขาเป็นนักโทษ คิดว่าแอบหลบซ่อนแล้วเขาจะไม่เห็นหรือไงกัน
แต่สุดท้ายก็ตัดปัญหาความรำคาญโดยการเลือกอ่านหนังสือเงียบๆ อยู่ที่มุมสุดของห้องแทน อีกทั้งไม่นานนักก็สัมผัสได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองมา แต่พอหันไปหากลับไม่พบอะไร ทว่าแฮร์รี่ก็รู้ว่าใครกำลังมองเพราะเขาคุ้นเคยกับความรู้สึกนั้นดี
เนื่องจากมันไม่ได้เต็มไปด้วยจิตสังหารหรืออาฆาต หากแต่ว่าเต็มไปด้วยความรักต่างหาก …
“จะอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม” เสียงพูดเบาๆ ดังขึ้นทั้งที่สายตายังจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือตรงหน้า
‘คิดว่าไม่อยากคุย’
“ใช่ ไม่อยากคุย แต่สายตาของนายมันทำให้ฉันรำคาญ”
‘อ่านอะไรอยู่’
แต่แล้วเสียงที่ตอบกลับมาเมินเฉยต่อคำพูดของเขา เท่านั้นไม่พอยังสัมผัสได้ถึงลำตัวเกล็ดเลื่อมเลื้อยมาอยู่แถวปลายเท้าของตนเองอีกด้วย
“อ่านหนังสือ”
‘รู้แล้ว แต่ถามว่าอ่านอะไร’
“อยู่ตรงนั้น ไม่ต้องเลื้อยมาเกาะ”
แฮร์รี่เอ่ยขึ้นพร้อมกับลำตัวเขื่องที่กำลังจะเลื้อยขึ้นมาพันขาหยุดชะงักไปทันที
‘คิดถึง’
“เรื่องของนาย”
‘ใจร้ายจัง’ น้ำเสียงเศร้าๆ กล่าวขึ้น
“ถ้าใจร้ายจริงคงไม่พูดกับนายแบบนี้”
‘นั่นสินะ... ว่าแต่จะตอบได้หรือยังว่าอ่านอะไร เห็นทำหน้าเครียดอยู่นานสองนาน’
“หนังสือเกี่ยวกับการตั้งท้อง”
‘อ่านไปทำไม ถามฉันก็ได้’
“ถ้าอยากถามคงไม่อ่าน”
‘จะกัดทุกคำเลยเหรอ’
“ … ”
‘ขอโทษ’
“ไม่ได้โกรธ”
ประโยคที่กล่าวมาทำเอาฝ่ายที่ขดตัวอยู่ใต้โต๊ะใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย แต่แล้วไม่นานกลับได้ยินคำทิ่มแทงบาดใจออกมา
“แต่เกลียด”
‘อืม ไม่แปลกที่นายจะเกลียด ฉันเข้าใจ’
“ก็ดี รู้ตัวก็ดีแล้ว”
‘จะเกลียดแค่ไหนก็ได้… แต่อย่าไปจากกันเลยนะ’
แฮร์รี่นิ่งเงียบไปไม่ได้ตอบอะไรกลับมาอีก พร้อมกับเปิดอ่านหนังสือที่หยิบมาต่อไปเรื่อยๆ แต่แล้วไม่นานฝ่ายที่อยู่ใต้โต๊ะก็พูดเข้ามาในความคิดของเขาอีกครั้ง
‘ปกติแล้วอสรพิษจะตั้งท้อง 80 – 90 วันโดยประมาณ บวกกับช่วงที่ไข่ออกมาแล้วต้องฟักอีกประมาณสามเดือนเป็นส่วนมาก’
“ … ”
‘แต่กับสายเลือดเซอร์เพนท์ การตั้งท้องจะอยู่ในระยะเดียวกันกับอสรพิษทั่วไป และจากแตกต่างกับมนุษย์ที่ตั้งท้องถึงเก้าเดือนแม้ว่านายจะเป็นคนปกติก็ตาม...’
“ … ”
‘ส่วนเรื่องฟักไข่นั้นไม่มีเวลาที่แน่นอน’
“ยังไง”
‘เรื่องนี้ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่มันขึ้นอยู่กับสายเลือดที่กำเนิดขึ้นมาว่าจะฟักออกมาเมื่อไหร่ อย่างของฉันยังใช้เวลาตั้งเก้าปีกว่าจะออกจากไข่’
“อยู่ในนั้นตั้งนานไม่อึดอัดเหรอ” แฮร์รี่ถามด้วยความอยากรู้ เพราะนี่คือความรู้ใหม่ที่เขาได้รับ
‘ไม่ แถมสบายอีกด้วย เพราะไม่ต้องทำอะไร วันๆ ก็นอนอย่างเดียว’
“ … ”
‘อีกอย่างก็ไม่โดนเกลียดด้วย’
“หึ”
‘อย่าใจร้ายนักสิแฮร์รี่... เห็นใจฉันบ้าง’
“แล้วนายล่ะ เคยเห็นใจอะไรฉันบ้างไหม เคยคิดจะบอกอะไรให้ฉันได้รู้บ้าง”
‘บอกทุกอย่างนะ บอกตลอดเวลาที่แฮร์รี่ถาม’
“ถึงไม่ถามก็ควรจะพูด ไม่ใช่ให้ฉันมารู้เองแบบนี้”
‘กลัวนายรับไม่ได้นี่’
“ของแบบนี้มันต้องคุยกันก่อนไหม ต้องปรึกษากันให้เข้าใจก่อนหรือเปล่า ไม่ใช่ทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้”
‘ขอโทษครับ’
“ช่างเถอะ ฉันไม่อยากฟังคำนี้แล้ว”
‘อืม เหนื่อยไหม เพลียๆ บ้างหรือเปล่า’ ฝั่งเจ้าแห่งอสรพิษยอมรับอย่างจำนนก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดคุย
“ไม่... ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรสักอย่าง”
‘เหรอ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าอยากใกล้นายตลอดเลยแฮะ จากเมื่อก่อนที่อยากใกล้ชิดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งอยากแนบชิดเข้าไปอีก จะเกี่ยวไหมว่าฉันอาจจะแพ้ท้องแทนนาย’
“ไม่รู้สิ”
‘แต่แพ้ท้องแทนเมียก็ดี…’
“ … ”
‘แฮร์รี่จะได้ไม่เหนื่อย’
“เมื่อเช้าก่อนมาโรงเรียนฉันเห็นนายอ้วก” แฮร์รี่พูดขึ้น ถึงแม้ไม่อยากจะสนทนาแต่อากัปกิริยาก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาเขาอยู่ดี
‘อืม จู่ๆ ก็รู้สึกคลื่นไส้ เวียนหัว’
“ขึ้นมานี่”
‘หืม’
“อย่าพูดไม่รู้เรื่อง ขึ้นมานอนก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”
รอยยิ้มจากเจ้าแห่งอสรพิษผุดขึ้นอยู่ในใจทันทีที่ได้ยินเสียงบอกจากอีกฝ่าย พร้อมกับไม่รอช้าเลื้อยพันแข้งพันขามุดหายเข้าไปใต้เสื้อนักเรียนก่อนจะโอบพันเกี่ยวรัดร่างเล็กเอาไว้แนบแน่นราวกับคนขาดความอบอุ่น
“นอนไป แล้วอย่าทำตัวรุ่มร่าม”
‘ตามบัญชาครับคุณแม่’
สุดท้ายแล้วค่ำคืนที่แฮร์รี่เพิ่งได้กลับมาที่โรงเรียน เขาก็ต้องระเห็จตัวเองมานอนที่หอต่างบ้านอีกรอบ เนื่องจากฝ่ายที่ตามติดเขาไม่ห่างกายตั้งแต่ช่วงบ่ายนั้นคลื่นไส้ อาเจียนอีกทั้งเวียนศีรษะจนหมดสภาพ
“ไหวหรือเปล่า นายอ้วกทั้งคืนแล้วนะ”
“อือ ไหว ขอเวลาตั้งสติก่อน”
คนที่แทบจะนอนอยู่หน้าห้องน้ำเอ่ยตอบทั้งที่เปลือกตาปิดสนิทเพราะเหนื่อยล้าจากการอาเจียน
“ไปหามาดามพอมฟรีย์ดีไหม นายเป็นแบบนี้เดี๋ยวจะน็อกเอานะ”
“ไม่เป็นไร ฉันยังไหวอยู่ นายไปนอนเถอะ เดี๋ยวลูกนอนไม่พอ”
“จะให้ฉันนอนได้ยังไง นายเล่นวิ่งเข้าออกห้องน้ำทั้งคืนแบบนี้”
ฝ่ายที่มาดูแลเพราะอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเอ่ยขึ้น อีกทั้งตัวเองยังไม่ได้รับความผิดปกติใดๆ สักอย่าง พอเห็นแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารเล็กน้อย
“ฉันถามแม่มาแล้ว แม่บอกเป็นอาการแพ้ท้องแทนเมีย อีกอย่างถ้ายิ่งรักมากก็จะยิ่งเป็นหนักมาก”
“เกี่ยวกันไหมเนี่ย”
แฮร์รี่ถามกลับพร้อมกับลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆ เพื่อให้อีกฝ่ายอาเจียนออกมาได้สะดวกทั้งที่ไม่มีอะไรจะออกแล้วก็ตาม
“ไม่รู้สิ แม่บอกว่าแบบนั้น อีกอย่างมันเป็นความกังวลเป็นห่วงด้วย จนทำให้เครียดและเป็นแบบนี้” ฝ่ายที่โก่งคออ้วกจนเสร็จหันมาพูดอีกรอบ
“แล้วนายจะเครียดทำไม ฉันไม่ได้ไปทำอะไรที่มันอันตรายสักหน่อย”
แฮร์รี่ว่าก่อนจะช่วยพยุงเจ้าของห้องออกจากห้องน้ำพร้อมกับประคองไปที่เตียงนอนอย่างช้าๆ เพราะกลัวอีกคนจะล้มหัวฟาดพื้นเอา เนื่องจากเรี่ยวแรงไม่มีจะเหลือไว้เดินอยู่แล้ว
“นายลองกลับร่างเดิมไหม เผื่อจะดีขึ้น”
“ไม่ไหว เวียนหัวไปหมด”
น้ำเสียงเหนื่อยล้าตอบพร้อมกับเอนศีรษะลงหมอนด้วยสภาพอิดโรยแต่ยังไม่วายตบมือลงข้างเตียงบนพื้นที่ว่างเรียกแฮร์รี่ให้ไปนอนด้วยกัน
“ขอกอดหน่อยครับ ได้กลิ่นแฮร์รี่แล้วมันดีขึ้น”
ฝ่ายโดนเรียกถอนหายใจออกมา แต่ก็ยอมลงไปนอนข้างๆ กันอยู่ดี พร้อมกับคนที่หมดแรงไม่รอช้าตวัดแขนโอบรัดด้วยความรวดเร็วก่อนจะซุกใบหน้าลงที่ซอกคอระหงเพื่อสูดดมกลิ่นประจำกายของเด็กชายผู้รอดชีวิต
“หลับตานะ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”
น้ำเสียงปลอบประโลมอีกทั้งฝ่ามืออบอุ่นยังลูบแผ่วเบาที่สีผมสว่างคล้ายกับขับกล่อมให้เข้าสู่ห้วงนิทรา
“อย่าไปไหน”
“จะไปไหนได้ล่ะ หมดแรงแต่ก็กอดฉันแน่นขนาดนี้”
“ไม่อยากให้ไป… ไม่อยากให้ไปไหนทั้งนั้น” น้ำเสียงเหนื่อยล้าและวิงวอนกล่าวออกมา
“ … ”
“อยู่ด้วยกันนะ”
ถ้อยคำออดอ้อนที่ดังอู้อี้อยู่ที่ซอกคอของเขาดังออกมาอีกรอบ แต่แฮร์รี่ไม่ได้ตอบรับอะไรออกไป ทำเพียงแค่ลูบผมไปเรื่อยๆ เท่านั้น
“ฉันรักนายนะแฮร์รี่”
“อือ รู้แล้ว นอนเถอะ ไม่ไปไหนหรอก”
และไม่นานลมหายใจของคนหมดแรงก็เข้าออกอย่างสม่ำเสมอเมื่อได้ฟังคำที่ทำให้ใจชื้น พร้อมกับคนที่เพิ่งตอบรับยืนยันคำถามออกไปก็นอนคิดเรื่องราวต่างๆ มากมายที่ตนเองกำลังประสบพบเจอเงียบๆ เพียงลำพัง …
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไม่รู้จะสงสารหรือตลก โอ้ยยยหมดมาดคุณชายกันเลยทีเดียว อย่าว่าแต่แรงจำทำอะไรแฮร์รี่ แรงจะลุกก็ไม่มีแล้วตอนนี้ สงสาร นอนพักนะคุณชาย นี่ถ้าแฮร์รี่แพ้คุณชายคงตามติดหนักกว่าเดิม สู้ๆนะคุณชาย
แพ้ท้องแทนเมีย แล้วน่ารักอ่าาา มุ้งมิ้งเชียวว
น่าสงสารจริงๆ แต่ก็ดีแล้ว ช่วงแบ่งเบาภาระเขาบ้างมีอะไรก็ไม่เคยบอกกล่าวก่อน สมควรแล้ว หึๆ
ปล.คืออินเกินไปแล้ว55