ห้องกิจกรรมชาวมุนดัส

ลำดับตอนที่ #34 : [บทที่ 9] อีกครั้ง

                [ทีมวินเซนต์] & [คัพซี ฮายะจิ้น วิวิก้า และ ลาสวิง]

                พวกท่านรีบตรงไปหาเพื่อนๆ แม้จะไม่ทราบที่อยู่แน่ชัด แต่พวกท่านก็ได้พวกทหารม้าพามาส่งบริเวณสุดเขตของจุดที่พวกเขารับผิดชอบซึ่งเป็นทุ่งโล่งค่อนข้างกว้าง ไกลออกไปมีเนินอยู่ประปราย

                เป็นเวลาอีกสองวันที่พวกท่านต้องเดินทางอยู่ในทุ่งแห่งนั้น ผ่านมาได้ก็ถึงเนินเตี้ยๆ ซึ่งตรงนั้นเอง พวกท่านได้พบกับ ซีอาเนีย วิวิก้า และฮายะ ที่กำลังกระโดดลงมาจากเนินแห่งนั้น

                ด้วยความตกใจ ทั้งทีมของวินเซนต์จึงเข้าไปหาและรีบสอบถามถึงข้อมูลของคนอื่นๆทันที

                หลังได้ข้อมูลแล้ว พวกท่านก็ตัดสินใจว่าจะหาทางไปตามเพื่อนที่เหลือกลับมา โดยคิดจะมุ่งหน้าไปต่อทันที แต่ทันใดนั้นเอง...

                ทหารม้าของไทโรเลียกองหนึ่งได้ควบม้าอ้อมเนินมาก่อนตะโดนบอกพวกท่านด้วยน้ำเสียงอันดัง

                “พวกคนเถื่อนปล่อยปิศาจออกมาแล้ว พวกเจ้ารีบถอยไปเร็ว!!”

                มั่นที่ทุกคนในบริเวณนั้นจะทำอะไรต่อ ปิศาจตัวใหญ่ประมาณตึกห้าชั้นก็กระโดดลงมาเหยียบและละเลงทหารมาเหล่านั้นไปต่อหน้าต่อตา มันหมูป่าร่างใหญ่ที่ยืนสองขา เขี้ยวคมกริบฉีกม้าและคนให้ขาดเป็นชิ้นๆได้อย่างง่ายดาย ชุดเกราะหนังของมันแข็งแกร่งเกินกว่าคมดาบจะฆ่าได้ ในตอนนั้นเอง พวกท่านรีบหาทางอย่างเร่งด่วน

                "อะไรกันล่ะนี่" ลาสวิงที่เดินทางจากเหนือลงใต้แบบไม่หยุดพักโผล่ขึ้นมาจากบนเนินสูง มองศัตรูร่างใหญ่ด้วยสายตาไม่สบอารมณ์นัก ก่อนที่พวกท่านะตัดสินใจ

                1              ลาสบอสเหรอ จัดไป!!!

                2              วิ่งไปบนเนินที่ลาสวิงยืนอยู่

                3              วิ่งหนีไปตามทางที่มา

                4              แกล้งตายอย่างรวดเร็ว

[ทีมลิซ่า&เซรอธ เกรเกอร์]

                พวกท่านได้ปลอมตัวเป็นทหาร ก่อนจะรีบวิ่งตามกลุ่มคนที่เตรียมไปสู้รบบนเชิงเทินกำแพง ผ่านไปพักใหญ่พวกท่านก็มาถึงจุดปะทะ ซึ่งบริเวณนั้นเป็นจุดที่มีทหารของไทโรเลียและทหารเฟรเดอริกปะทะกันอย่างดุเดือด การโจมตีแบบไม่ทันให้ศัตรูได้ตั้งตัวของฝ่ายไทโรเลียทำให้พวกคนเถื่อนล้มตายไปเป็นอันมาก

                ขณะที่พวกท่านกำลังยืนงุนงงกับเหตุการณ์ดังกล่าว ทหารไทโรเลียส่วนหนึ่งก็เริ่มหลุดรอดเข้าไปในเมือง ไล่สังหารทหารกันสนุกมือ ซึ่งพวกท่านก็ตกเป็นเป้าหมายองพวกเขาเหล่านั้น

                และผ้นำทัพเข้าโจมตีครั้งนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน มาร์คัสผู้ขึ้นชื่อว่าครอบครองธนูนั่นเอง ท่านเห็นเขาวิ่งไปตามหลังคาบ้านและยิงธนูใส่ร่างทหารคนเถื่อนได้แม่นยำและรวดเร็วดั่งใจนึก

                ในตอนนั้นเอง เกรเกอร์และเซรอธที่เดินทางมาถึงเมืองหลวงก็พบว่าเกิดสงครามกันขึ้น ซึ่งทั้งเซรอธและเกรเกอร์ต่างก็ถูกส่งที่ชานเมืองเท่านั้น ในตอนนั้นเองพวกท่านได้แต่แฝงตัวอยู่ในความชุลมุนเหล่านั้น และรีบหาทางกันอย่างรวดเร็ว

                ไม่แน่ว่าพวกท่านอาจเป็นรายต่อไป...

                1              รีบแสดงตัวว่าเป็นนักเดินทางกับมาร์คัสและให้การช่วยเหลือในการตีเมือง

                2              ช่วยพวกคนเถื่อนสู้

                3              หนีออกจากเมือง

                4              (วิ่งไปหากันเพื่อรวมตัวแล้วค่อยหาทางต่อโดยการเสนอทางเลือก)

                5              โจมตีมาร์คัสโลด

[ทีมภพ]

                การเดินทางลงไปทางตะวันตก เป็นเวลาหลายวันทีเดียวกว่าจะไปถึง แต่เมื่อไปถึง บริเวณนั้นดูเหมือนจะเป็นโอเอซิสขนาดใหญ่ แต่น่าแปลก โอเอซิสกลางทุ่งกว้างกลับไม่มีแม้แต่ผู้คนที่อาศัยหรือตั้งถิ่นฐานบริเวณนั้นเลย แม้โดยรอบจะมีความสวยสดงดงามอยู่มากก็ตาม

                ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินเข้าไปสำรวจโอเอซิสแห่งนั้นอยู่ สิ่งหนึ่งที่สะดุดสายตาพวกท่านคือ มีชายแก่คนหนึ่งกำลังนั่งตกปลาอยู่ริมน้ำ

                พวกท่านปรึกษาหารือกัน บางทีในโอเอซิสนั้นอาจมีอะไรบางอย่างที่ไม่อาจคาดเดาได้ เหตุไฉนลุงแกจึงไปนั่งตกปลาอยู่ตรงนั้นกัน

                1              เข้าไปทักทายลุง

                2              ไม่สนใจ เดินผ่านไปทางตะวันตกต่อ

                3              เข้าไปนอนพัก

                4              ซุ่มดูลุงแกไปสักหน่อย

                5              ฆ่าชิงทรัพย์โลด

[ทีมอากิระ]

                พวกท่านเดินทางลงใต้มา โดยไม่สนใจพวกกริฟฟินที่จากไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้พวกท่านจึงได้แต่เดินทาง เดินต่อไปอย่างไม่คิดชีวิต

                เป็นการเดินทางที่ค่อนข้างทรมานเพราะตอนนี้เสบียงเริ่มหมด พวกท่านแทบจะกัดก้อนกรวดกินเลยทีเดียว ความปวดเมื่อยเปรียบเหมือนเพื่อนคู่ใจในตอนนี้

                ในขณะที่การเดินทางกำลังดำเนินไปนั้น ท่านพลันสังเกตเห็นกลุ่มวันที่ลอยคลุ้งอยู่ไกลๆ แต่ไม่ได้ตรงมาทางพวกท่าน มันกำลังมุ่งหน้าทางใต้เช่นเดียวกัน

                บางทีมันอาจมีอะไรบางอย่างอยู่ ซึ่งทั้งนี้ มันอาจเป็นได้ทั้งมิตรและศัตรู

                ท่ามกลางท้องฟ้าที่เริ่มโพล้เพล้ พวกท่านตัดรีบปรึกษาหารือกัน

                1              เดินไปดู

                2              ไม่สนใจ ลงใต้เท่านั้น

                3              ไม่สนใจ นอนพักก่อน

 [ทีมโวเอล]

                การเดินทางที่ไม่ต่างอะไรจากการทรมานตัวเองแบบตรงๆเริ่มขึ้นและดูเหมือนจะยังไม่มีที่สิ้นสุด ในตอนนี้หากท่านทุกคนกินเนื้อเพื่อนร่วมทีมได้คงกินไปนานแล้ว แต่ดูเหมือนว่าบางคนก็ก็คิดจะกินอยู่จริงๆเสียด้วย

                โยชิในสภาพสะบักสบอมยังคงเดินทางต่อไปอย่างไร้จุดหมาย แต่สิ่งหนึ่งที่พวกท่านรับรู้ได้คือตอนนี้ภัยร้ายยังคงไม่มีกล้ำกรายสักระยะ

                แต่พวกท่านคิดผิด...

                หลังจากเดินทางมาได้หลายวัน ในตอนนี้พวกท่านมาถึงเนินแห่งหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีสัตว์ประหลาดกำลังโจมตีกลุ่มคนอย่างสนุกมือ

                เมื่อเล็งเห็นว่าพวกเขาเป็นสหายที่ร่วมเดินทางด้วยกันมาในตอนแรก พวกท่านจึงตัดสินใจ

                1              รอใครตัดริบบิ้นล่ะ บวกสิ

                2              เดินผิวปากไม่สนใจลงทางใต้

                3              นั่งเฉยๆ ดูเขาสู้กัน

                4              พาเพื่อนวิ่งหนีไปด้วยกัน

 

[เรย์อาเซีย]

                ท่านรอจนถึงช่วงพระจันทร์เต็มดวง เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก แต่สิ่งหนึ่งที่น่าเศร้าคือเสบียงของท่านหมด ทั้งบริเวณโดยรอบยังไม่มีอะไรพอที่จะประทังชีวิตท่านได้

                พลังชีวิตลดลง 8 หน่วย

                หลังจากทนความหิวโหยมาได้ ดวงจันทร์ก็ขึ้นโผล่พ้นเหนือขอบฟ้า แสงนวลของมันสว่างเจิดจ้าจนมองเห็นได้ไกลแม้ยามค่ำคืน แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนไปคือเสาหินที่เรืองรองอยู่ตรงหน้า แสงมันเท่าเดิม ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว

                นี่เป็นการรอเก้อที่ทำร้ายจิตใจนัก...นั่นคือสิ่งที่ท่านคิด

                1              เดินกลับลงไปทางเดิม

                2              ทำลายเสาทิ้ง

                3              ลองเดินยืนกลางวง

                4              นอน