ห้องกิจกรรมชาวมุนดัส

ลำดับตอนที่ #23 : [บทที่ 10] จากลา

                “ตกลงกันได้แล้ว?” กวีไร้หน้าเอ่ยขึ้นหลังจากทุกคนตัดสินใจ แต่เขาก็ยังไม่เคลื่อนไหวใดๆ

                “ที่ข้ามาที่นี่ไม่ได้มาเพื่ออัญมณีอะไรนั่นหรอก” เขาหันไปตอบวินเซนต์ “มาเพื่อฟังการตัดสินใจของพวกเจ้าต่างหาก”

                วินเซนต์เลิกคิ้ว “หมายความว่ายังไง”

                “อัญมณีนั่น เดิมทีไม่ได้ใช่ของเจ้าหญิง แต่เป็นของข้า ถูกอัดพลังมหาศาลมากมายไว้ภายใน เพื่อเป็นเครื่องป้องกันอันตรายจากปิศาจ” เขากล่าว “และเมื่ออัญมณีนั่นถูกขโมย ข้าก็เฝ้าดูผู้กล้ามากมายที่เลือกเดินทางเข้ามาหมายชิงเจ้าอัญมณีเม็ดนี้กลับไปให้เจ้าหญิง น่าเสียดายที่วันแล้ววันเล่า พวกนั้นก็ต้องเอาชีวิตมาทิ้ง”

                “ไม่ใช่พวกข้าแน่นอน” แทบจะทุกคนสวนขึ้นมา

                “ฉะนั้นแล้ว ข้าถึงมาปรากฏตัวยังไงล่ะ” ชายหนุ่มแบมือสองข้างที่สวมถุงมือสีดำสนิทไว้

                “เพื่อขัดขวางไม่ให้เราได้อัญมณี? แล้วฟังคำตอบที่พวกเราจะนำกลับไปให้เจ้าหญิงรึ?” หนึ่งในคณะแทรก

                “อัญมณีควรอยู่กับผู้ที่สมควรจะได้รับมัน เจ้าหญิงคนนั้นได้เกียรตินั้น” กวีไร้หน้าเลื่อนมือไปกุมดาบ “หากคำตอบที่หลุดออกจากปากพวกเจ้าเป็นอื่น คงไม่ต้องถามว่าจะเป็นเช่นไรต่อ”

                ทุกคนยืนนิ่ง มองกวีไร้หน้าที่กำลังเดินตรงมาหาพวกท่าน บางคนเริ่มตั้งท่าเตรียมสู้เพื่อป้องกันชายปริศนาผู้นี้เล่นตุกติก

                “การเดินทางเพียงไม่นานแต่กลับรู้สึกเหมือนผ่านมาแรมเดือน พวกเจ้าได้อะไรที่มีค่ากว่าเพชรบ้าเสียอีก” พูดจบเขาก็ดีดนิ้ว ก่อนที่ทุกอย่างรอบด้านจะเปลี่ยนไป เขาก็เอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง

                “กลอนของป้าคนนั้นไพเราะดี” เขาชี้ไปที่ซีเดีย

ภาพรอบตัวเปลี่ยนไปเพียงเสี้ยวพริบตา ทุกคนมาอยู่ในท้องพระโรงที่เริ่มมีแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาจากหน้าต่าง

                “พวกเจ้า!! เข้ามาที่นี่ได้ยังไง” ทหารยามบริเวณนั้นวิ่งตรงเข้ามา

                “ใจเย็นๆๆ เราเอาอัญมณีมาให้เจ้าหญิง” ฟรีซรีบออกตัว ผายมือไปที่ผู้ถืออัญมณี พวกทหารเห็นดังนั้นก็เบิกตากว้าง

                “พวกเจ้ากลับมาจากป่าแห่งนิรันดร์ได้อย่างนั้นเรอะ!!!” พวกทหารอุทานด้วยความตกตะลึง

                พวกท่านถูกนำตัวเข้าพบเจ้าหญิงน้อยที่ห้องอาหารพระราชวัง เธอกำลังทานอาหารเช้าโดยมีสาวรับใช้คอยดูแลอย่างใกล้ชิด

                “ว้าว! พวกเจ้ายอดเยี่ยมมาก!” เจ้าหญิงน้อยกล่าว “ข้าจะมอบรางวัลให้อย่างงาม ให้บรรณาธิการนำตัวพวกนี้ไปรับรางวัล”

                “เสนาธิการขอรับ” เสนาธิการสวรรค์ แพทริค ที่เดินผ่านมาท้วงเรื่องเจ้าหญิงพูดผิด

                [โรลอธิบายความรู้สึกที่มีต่อยัยเจ้าหญิงบ้านี่ เป็นการยืนยันรับรางวัล]

                หลังรับรางวัลโดยแพทริคพาไปรับเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็หอบร่างกายอันอ่อนระโหยโรยแรงออกมาจากพระราชวัง ในตอนนั้นเอง ประชาชนกำลังมาดูวีรบุรุษผู้รอดตายจากแดนแห่งนิรันดร์พร้อมทั้งถล่มทัพก๊อบลินในหุบเขา

                เด็กหลายคนวิ่งมาขอให้พวกท่านเล่าเรื่องการเดินทางครั้งนี้ให้ฟัง แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะอยากนอนพักมากเป็นที่สุด

                ได้เวลาสลายตัวการเดินทาง

                [บอกความรู้สึกที่มีต่อสหายร่วมคณะได้ที่นี่...]

                หลังอำลากันเรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตนเอง โดยมิอาจคาดเดาได้ว่าในอนาคตอันใกล้ จะกลับมาพบกันอีกหรือเปล่า แต่ทุกคนต่างหวังไว้ว่าสักวันหนึ่ง จะร่วมกันสร้างวีรกรรมที่(ไม่)น่าจดจำอีกครั้ง

- จบกิจกรรม -

                หลังจากที่ทุกคนวาร์ปไปแล้วด้วยฝีมือของท่านขุน ชายหนุ่มก็ทรุดตัวลงท่ามกลางกองซากศพก๊อบลิน ไม่ใช่เพราะเขาใช้พลังมากเกินไป แต่...

                “อ๊ากกกกกกกกก!!! คอมตรู๊!!! หรือนี่มันจะเป็นการจบสิ้นอารยธรรมฟะเนี่ย!” เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

                “หลังจากที่คอมพังไป หลายๆอย่างก็สะดุดทันที พวกผู้เล่นมันพากันทำพิธีสาปแช่งตรูหรือไร...”

                “แต่เอาเถอะ”

                ขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน และรบกวนกระจายข่าวบอกต่อกันด้วย แอดมินจะเปลี่ยนรูปแบบการเล่นอะไรนิดๆหน่อย เนื่องจากรูทในการโรลเพลย์ของทุกทั่นหายสาบสูญไป ไม่เกินอาทิตย์หน้า รูปแบบจะถูกเปลี่ยนเป็น “เกมกระดาน” ขอรับ

                รายละเอียดจะนำมาแจ้งให้ทราบในเร็ววัน

                ส่วนโรล แอดมินขอทำใจสักพักแล้วจะมาต่อนะครับ อาจไม่ถี่เท่าสมัยก่อน แต่จะพยายามทำให้ได้สักวันละโรลสองโรล ผู้เล่นจากลาแยกย้าย ส่วนคอมข้าก็ลาแล้วมิหวนกลับ ฟฟฟฟฟฟ T - T