ห้องกิจกรรมชาวมุนดัส

ลำดับตอนที่ #21 : [บทที่ 8] แขกนิรนาม

[คณะเดินทางของเกรเกอร์]

                (ไม่ได้รับไอเทมใดๆ เนื่องจากเกราะเหล็กเละไม่เหลือเค้าเดิม)

= = = = =

[คณะเดินทางของทุกคน]

                บึ้ม!!

                “เฮ้ย!” ทุกคนในคณะเดินทางของเกรเกอร์อุทานเมื่อประตูจากด้านหลังระเบิด ส่วนหนึ่งตัดสินใจวิ่งตรงเข้าไปในทางเดินแบบไม่คิดชีวิต อีกส่วนตั้งท่าและพยายามคุ้มกันหลังให้คนอื่น แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะต้องกกรีดร้องออกมาเมื่อผู้ที่พังประตูเข้ามาคนแรกคือโวเอล

                “ไม่ได้เห็นแสงนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย” วินเซนต์ฝ่าควันเดินเข้ามาพร้อมกับคนอื่น

                “ได้เจอกันสักที กะไว้แล้วว่าประตูใดประตูหนึ่ง” เซรอธเสริม

                “ไม่ใช่เวลามาดีใจอยู่นะเฟ้ย อะไรตามหลังพวกเรามาลืมกันแล้วเรอะ!” ฟรีซพุ่งเข้ามาพร้อมกับตรงรี่เข้าไปยังทางเดินลึกลับที่คนอื่นเข้าไปแบบไม่คิดชีวิต คณะเดินทางที่เพิ่งเข้ามาชะงักไปครู่ ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตรามคนอื่นเข้าไปแบบไม่คิดชีวิต

                “อ...อะไร พวกเจ้าหนีอะไรกัน” เกรเกอร์ถามขณะตามคนอื่นเข้าไป

                “ปิศาจ! ใครสักคนปลุกให้มันตื่นขึ้นมาจากนิทรากาล ข้ารู้สึกได้” ซีเดียอธิบาย ท่ามกลางทางเดินอันยาวไกลไร้ที่สิ้นสุด ประตูที่เปิดออกเบื้องหลังของพวกท่านก็ปิดลงเสียงดัง มีเพียงเสียงคำรามที่ดังกึกก้องจากเบื้องหลัง

                ...ไม่อาจรู้ได้ว่ามันคืออะไร...แต่พวกท่านก็เลือกที่จะไม่รู้ดีกว่า

                ทุกคนต่างเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าปกติจนเกือบจะเหมือนวิ่ง แม้ในตอนแรกจะวิ่งเข้ามา ทว่าตอนนี้ร่างกายทุกคนอ่อนล้าเกินกว่าจะทนไหว แทบทุกคนผ่านการต่อสู้กับปิศาจ ไหนจะหลบหนีการโจมตีของยักษ์ศิลาอีก มันเป็นเรื่องที่เล่าให้กันฟังแบบไม่มีเบื่อเชียว

                ท่ามกลางสถานการณ์ที่อึดอัดถูกเปลี่ยนเป็นการเดินทางที่มีสีสันหลังจากที่ทุกคนมาพบกันและแลกเปลี่ยนเรื่องราวให้กันฟัง มันทำให้รู้สึกว่าทางเดินนั้นมันช่างแสนสั้น

                ...            

                พวกท่านมาโผล่ยังโถงกว้างที่คล้ายกับจุดที่ผ่านมา แต่คราวนี้แปลกไป มีแสงสีฟ้าที่ส่องสว่างจนทั่วโถง อัญมณีสีฟ้าทอแสงประกายไปทั่วจนเหมือนกับตอนนี้ทุกท่านอยู่ในเมืองบาดาล กลิ่นเลือดลอยฟุ้งเข้าจมูกทันทีที่พวกท่านมาถึง ภาพของซากศพก๊อบลินมากมายนอนเกลื่อนกลาดทั่วทั้งโถง ดุจดั่งสถานที่แห่งนี้กลายเป็นสุสานของพวกมันไปแล้ว

                กลางโถงใหญ่มีชายคนหนึ่งในชุดคลุมสีดำยาวทั้งตัว สวมหน้ากากสีขาวลวดลายสีม่วงอมดำแปลกตา แม้จะเป็นการแต่งกายที่ดูราบเรียบ แต่พวกท่านรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ดี...

                ดาบหกเล่มปักรายล้อมอยู่รอบตัวคนผู้นี้เป็นวงเหมือนเป็นสัญญาณว่าในรัศมีดาบหกเล่มนี้ไม่ว่าใครที่ย่างกรายเข้ามาจักตายสิ้น เบื้องหน้าเขาคือบัลลังก์ขนาดใหญ่ มีก๊อบลินตัวใหญ่ในชุดหนังสีดำมีรอยฟันเหวอะหวะทั้งตัวนอนสิ้นลมคาบัลลังก์ เลือดสดสาดกระจายเปรอะเปื้อนทั่วบัลลังก์ เหนือที่นั่งอันสูงใหญ่ ปรากฏสิ่งที่ทุกคนกำลังตามหา...

                อัญมณีสีฟ้าขนาดใหญ่ที่วางอยู่เหนือบัลลังก์ มันกำลังส่องแสง และเป็นดั่งแหล่งพลังงานที่กระจายไปทั่วทั้งถ้ำ

                “เรารีบไปกันเถอะ” แกรนดีนบอกคนอื่นพลางชี้ไปยังอัญมณี “จะได้กลับไปรับรางวัลกัน”

                “ไม่น่าเชื่อว่าจะรอดจากปิศาจที่ข้าเรียกออกมาได้” เขาเอ่ย “พวกเจ้าก็มาหาอัญมณีหรือ” ชายชุดดำหันมามอง ดวงตามองลอดผ่านหน้ากากด้วยสายตานิ่งเรียบ

                “ใช่ นั่นคือสิ่งที่เรากำลังตามหา” อากิระตอบเสียงหนักแน่น

                ...

                “ลองดูไหมว่าใครจะได้อัญมณีนั่นก่อน” เขาผ่อนลมหายใจเบาๆ

                “ระหว่างข้า กับกลุ่มพวกเจ้า”

โปรดตัดสินใจ

1                   บวกสิ เดี๋ยวก็รู้ใครเป็นบอส

2                   วิ่งตรงไปแย่งอัญมณีแบบไม่คิดชีวิต

3                   ปฎิเสธ แล้วเดินไปเอามาแบบซึ่งหน้าๆ

4                   ยอมให้ชายคนนี้เอาอัญมณีไป

5                   ส่งกลุ่มหนึ่งไปเอา แล้วส่งตัวแทนมาสู้ (ผู้เข้าต่อสู้จำนวนครึ่งหนึ่งของคณะเดินทาง)

6                   ใช้ขนนก (ตัวเลือกไอเทม)

“เดี๋ยวก็รู้ ใครเป็นบอส...” เลือด : ???/???            ออร่า : ???/??? โจมตี ???               ป้องกัน ??? [สถานะเผาไหม้,เลือดออก ไม่ส่งผลใดๆต่อกวีไร้หน้า] กวีไร้หน้าโจมตีเหมือนผู้เล่นทั่วไปคนหนึ่ง