ห้องกิจกรรมชาวมุนดัส

ลำดับตอนที่ #15 : [บทที่ 2] เส้นทางที่หลากหลาย

[คณะเดินทางของวินเซนต์ & โวเอล ]

                ในเวลานั้น เมื่อตัดสินใจได้อย่างไม่ลังเล ท่านสองคนก็ออเดินทางตรงไปยังถ้ำทันที เสียงในถ้ำนั้นก้องกังวานแม้เพียงเอ่ยพูดสักคำสองคำ มันก็สะท้อนก้องไปทั่ว พวกท่านเดินเข้าไปในถ้ำที่มืดมิด สายตาที่ค่อยๆ ชินกับสภาพโดยรอบนั้นพอจะช่วยให้ไม่เดินสะดุดโขดหินตามพื้น

                เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่ทราบที่พวกท่านยังคงก้าวเดินต่อไป มันเต็มไปด้วยทางแยกและคดเคี้ยว ท่านทั้งสองพยายามที่จะไม่แยกทางกัน อากาศที่เคยสูดเข้าปดได้อย่างเต็มที่ตอนนี้เริ่มน้อยลงทุกขณะ มันทั้งอึดอัดและเงียบ

                ทันใดนั้นขณะที่พวกท่านกำลังเดินไปตามทางหนึ่งที่เหมือนจะแคบลงเรื่อยๆจนไม่อาจเดินเรียงแถวกันได้ พลันได้ยินเสียงหัวเราะแหลมๆดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ

                ศรดอกหนึ่งพุ่งเข้ามาที่หน้าของวินเซนต์ ชายหนุ่มเสกดาบขึ้นมาปัดลูกศรนั้นได้ทันท่วงที และภาพที่สั่นไหวในความมืด ก็ทำให้พวกเขาได้พบ...

                “ก๊อบลิน...” วินเซนต์สบถ ดูเหมือนว่ามันะโผล่มาดักท่านจากทั้งสองทางหน้าหลัง ด้วยความที่ผนังถ้ำนั้นแสนแคบ ทั้งวินเซนต์และโวเอล จำต้องสู้หลังชนฝา เจ้าก๊อบลินมันสูงประมาณหน้าอกของพวกท่าน แต่ด้วยจำนวนที่มากมาย คือปัญหาหลัก...

                [โรลอธิบายการต่อสู้ของท่านทั้งสอง ส่งผลต่อไอเทมที่จะได้รับ]

                หลังจัดการพวกก๊อบลินฝูงนี้จนไม่เหลือซาก พวกท่านก็ตรงรี่ไปตามทางที่พวกมันโผล่มา เดินผ่านซากศพมากมายที่นอนระเกะระกะจนบางครั้งก็ต้องสะดุดเพราะมองไม่เห็น กลิ่นคาวเลือดฟุ้งเข้าจมูกตลอดทางจนอยากอาเจียน ในที่สุด พวกท่านก็มาหยุดอยู่ที่โถงถ้ำเล็กๆ มีทางแยกไปทางซ้ายและทางขวา ระหว่างทางแยกมีบ่อน้ำสีฟ้าใสส่องสว่างจนผนังถ้ำในบริเวณนั้นมีสีฟ้าอ่อน อย่างน้อยนี่ก็ทำให้พวกท่านใจชื้นขึ้นที่ไม่ต้องติดแหงกอยู่ในความมืดตลอดเวลา

                ท่านทั้งสองมองสำรวจรอบๆ ทางซ้ายมีการขุดลอกคูให้น้ำจากบ่อไหลไปตามเส้นทางเพื่อส่องสว่างตลอด ในขณะที่ทางขวาเป็นทางมืดๆต่อไป เมื่อวินเซนต์มายืนมองฝ่าความมืดเข้าไป เขาก็ต้องหันมาปรึกษากับโวเอล

โปรดตัดสินใจ

1              ไปทางซ้ายที่มีแสงสว่าง

2              ฝ่าความมืดไปทางขวา

3              พักเหนื่อยกินน้ำสักหน่อยแล้วกัน

4              คิดไม่ออก บอกไม่ถูก เดินกลับทางเดิม!

[คณะเดินทางของ เกรเกอร์]

                พวกท่านตัดสินใจเดินไปตามเส้นทางบนเขา ดูเหมือนว่าทางเดินจะไม่ได้แคบสักเท่าไหร่ แต่ปัญหาคือความมืด บางทีพวกท่านอาจพลัดตกลงไปก็ได้หากขึ้นไปบนที่สูง

                คณะเดินทางยังคงเดินต่อไปโดยมีแกรนดีนทำหน้าที่ถือคบเพลิงเช่นเคย พวกท่านเดินไปตามเส้นทางที่ลัดเลาะไปมาตามแนวสันเขา ผ่านภูเขาหลายลูกไป แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะสามารถหาเบาะแสของอัญมณีที่ถูกขโมยไปได้

                ยิ่งเดินลึกไปตามแนวเขา ก็ยิ่งสูงขึ้นเรื่อยไปจนข้างหนึ่งมีเพียงหุบเหวลึกที่ถูกความมืดกลืนกินไม่อาจเห็นพื้น ส่วนอีกข้างก็เป็นเขาสูงชัน ในขณะที่กำลังเดินไปอย่างเงีบเชียบและระวังภัยรอบด้าน พวกท่านก็ได้ยินเสียงอะไรสักอย่างดังมาจากด้านบน

                เมื่อมองดีๆแล้ว...มันคือหินที่กำลังกลิ้งลงมา!

                เกรเกอร์จัดการพุ่งขึ้นไปเตะหินก้อนใหญ่นั้นแตกเป็นเสี่ยง ดูเหมือนว่าเรื่องแค่นี้จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรสำหรับเธอเลย

                “ทำไมหินถึงตกลงมาล่ะ” แกรนดีนวิเคราะห์ นั่นทำให้ทุกคนเริ่มเอะใจ อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้

                “ข้าเคยอ่านหนังสือในพระราชวังมาก่อน เป็นบันทึกการเดินทางของผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเข้ามายังดินแดนนี้ ร่ำลือกันว่าเมื่อเข้ามาในหุบเขาลึก ยามที่ดวงตะวันไม่อาจส่องแสง เมื่อนั้น...ยักษ์ศิลาจะปรากฏกาย...” เจ้าหญิงมิเคลเล่า พูดทุกคนก็รีบแหงนหน้ามองท้องฟ้า

                นี่เป็นคืนเดือนมืด...

                “เอ่อ ยักษ์ที่ว่า ใช่เจ้านั่นไหมอ่ะ” ฟรีซชี้ไปทางเหวลึก แม้พื้นจะสูงสักเพียงใด แต่ความสูงเขาเงาดำทะมึนที่กำลังเคลื่อนไหวช้าๆนั้นสร้างความสยดสยองแก่พวกท่านไม่น้อย

                หายนะที่มองไม่เห็นกำลังมาเยือน...

โปรดตัดสินใจ

1                     รีบวิ่งไปตามทาง อย่างน้อยถ้าเจออะไรที่ใช้หลบซ่อนตัวได้ก็จะได้หลบ

2                     ถอยกลับไปรวมตัวกับคนอื่นๆ

3                     ไถลตัวลงไปพร้อมกันตามสันเขา มุ่งหน้าลงสู่เหวอันดำมืด

4                     ใช้ขนนก...

[คณะเดินทางของเชส]

                พวกท่านเดินมาหยุดที่หลุมกว้างอันสุดแสนน่าสงสัย ความมืดยามค่ำคืนยิ่งทำให้หลุมกว้างนี่ดูน่ากลัวขึ้นทุกขณะ

                “ท่าทางจะลึกแฮะ” ซิเดียนั่งย่อเข่าพลางโยนหินก้อนหนึ่งลงไป แต่ดูเหมือนเสียงตกกระทบพื้นจะแผ่วเบาเหลือเกิน

                “มันกว้างเกินไป กว้างจนน่าสงสัยว่าข้างใต้อาจมีสิ่งที่ตามหาอยู่ก็ได้” เชสเอ่ย

                หลังเวลาผ่านไปพักหนึ่งจากการหาวิธีการต่างๆในการลงไปข้างในหลุมแห่งนี้ ไม่ทันที่พวกท่านได้คาดคิด ทันใดนั้นพื้นดินปากขอบหลุมก็ค่อยๆร่วงลงไปทีละน้อยๆ และในชั่วพริบตา พื้นดินรอบหลุมก็ทรุดลงไปเป็นบริเวณกว้าง ส่งผลให้ทุกคนที่ยืนอยู่รอบหลุมตกลงไปในหลุมอันมืดมิด

                ตุบ!!!

                [ตกจากที่สูงอย่างกะทันหัน ทุกคนเลือดลด 4 หน่วย]

                ทุกคนในคณะเดินทางแหงนหน้ามองพื้นเบื้องบน มันสูงมาก โชคดีที่หลังจากตกลงมาไม่มีใครแขนขาหัก ไม่เช่นนั้นจะยิ่งลำบาก

                หลังจากรวมตัวกันได้ คณะเดินทางก็พากันสำรวจโดยรอบท่ามกลางความมืด ดูเหมือนว่าบริเวณนี้จะเป็นทางใต้ดินที่กว้างพอสมควร และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกลับขึ้นไปด้านบน

                พวกท่านตัดสินใจเดินไปตามทาง มันเป็นทางใต้ดิน และแน่นอน เหมือนมันจะเป็นทางที่ลอดใต้แม่น้ำแห่งนิรันดร์ที่อยู่ด้านบนด้วย เนื่องจากยิ่งพวกท่านเดินไปเท่าไหร่ ก็จะได้ยินเสียงน้ำจากบนเพดานถ้ำ รวมถึงมีหยดน้ำหยดลงมาจนพื้นเปียกไปทั่วบริเวณ มีบ้างที่พวกท่านเผลอลื่นล้ม แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา

                หลังจากเดินมาได้พักใหญ่ ปรากฏว่าตอนนี้เบื้องหน้าของพวกท่านเป็นทางตันเสียนี่ ทางเดินก็ไม่ได้กว้างมากเหมือนทุกทีด้วย หินก้อนใหญ่มันตั้งอุดทางอยู่ เมื่อลองผลักดูมันก็ไม่มีท่าทีว่าจะเขยื้อน แต่ทุกคนก็สัมผัสได้ว่า...

                ...มีเสียงอะไรสักอย่างดังมาจากอีกฝั่งของหิน...

โปรดตัดสินใจ

1                     ระเบิดหินนี่ทิ้ง

2                     เดินวกกลับไปทางเดิม ดูเหมือนว่าจะมีอีกทางหนึ่งที่น่าจะไปได้นะ

3                     ใช้พลังเคลื่อนย้ายตัวเองไปอีกฝั่งของหิน...

4                     นั่งพักผ่อนกันก่อน เดี๋ยวอีกสักพักค่อยว่ากัน 



โรลครั้งต่อไปเริ่มเวลา 22.00 น. ของวันที่ 19 เมษายน ครับ 


โปรดปรึกษาไตร่ตรองกันให้ดีๆ ทุกๆที่    มันมีซัมติง