คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ภารกิจร้าย..........!!! เปลี่ยนหัวใจนายทอมเกย์ 9 : แกล้ง
ห้อน้ำหิ
“่อยๆลุนะ” หวานเย็นพูอย่าอ่อนโยน และ่วยประอันให้ลุารถเ็น
ทอมร่าสูบรรประอเ็สาวัวเล็เินเ้าห้อน้ำอย่าระมัระวั
“เี๋ยวเรารอหน้าห้อนะ มีอะไรเรียเราเลยนะ รู้ไหม”
เ็สาวัวเล็พยัหน้าแทนำอบ และเิน้าๆ เ้าไปในห้อน้ำ
ันนั่ปัสสาวะพร้อมับิอะไรในใ ( เราอโทษนะหวานเย็น ที่เราแล้นาย )
ถึันะรู้สึผิที่แล้หวานเย็น แ่ัน็อไม่ไ้ที่ะนั่ำอยู่ในห้อน้ำเพียลำพั นระทั่หวานเย็น้อเรียื่อัน
“นี่เธอ เป็นอะไรรึเปล่า เ้าไปนานแล้วนะ”
“เสร็แล้วๆ”
ันเปิประูห้อน้ำ ็เห็นหวานเย็นยืนอยู่หน้าระ
ันเินเ้าไปใล้ๆัวหวานเย็น “นายเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้านายเศร้าอย่านั้นล่ะ” ันถาม้วยวามเป็นห่ว
“เธออย่าเป็นอะไรน๊า รู้ไหมว่าเราเป็นห่วเธอมานาไหน” พูบ หวานเย็น็ว้าัวันเ้าไปอ
“อบุนะหวาน ที่เป็นห่วเรา”
หวานเย็นละอ้อมอ และมอหน้าัน “ นี่เธอแล้เราเหรอ”
“ฮาๆๆ ีใั นายเป็นห่วเรา้วย” ันยิ้มปาว้า
“ยัยบ้าเอ๊ย อย่าเล่นแบบนี้อีนะ” หวานเย็นัสีหน้าอน;￢_￢
“๊ะ” ^_^
“เราอโทษ หายอนนะ ีันๆ” พอพูบัน็ส่ยิ้มให้หวานเย็น แ่ใบหน้าอทอมร่าสูไร้ึ่รอยยิ้ม สสัยเ้าะโรธันมาแน่ๆ ันึัสินในำนิ้ว้อยเรียวเล็อันไปเี่ยวนิ้ว้อยอหวานเย็น
“ฮั่นแน! เี่ยว้อยันแล้ว ็แสว่าีันแล้วน๊า ” เ็สาวร่าเล็ยิ้มอย่าร่าเริ ^.^
“อืม” ทอมร่าสูอบสั้นๆระับไ้ใวาม
“หมอว่าไบ้า” หวานเย็นถาม
“หมอบอว่าแนับา้ำเล็น้อย ส่วนแผลที่หัว็ไม่น่าเป็นห่วอะไร” เ็สาวร่าเล็อบำถาม พราเินไปนั่บนรถเ็น ทอมร่าสูเินามไป พร้อมับเ็นรถเ็นทอไปามทาเินในโรพยาบาล
(เราอโทษแทนีม้วยนะ) ทอมร่าสูิในใ เมื่อนึถึภาพที่ีมผลัสายป่านให้าเ้าอี้
เธอไม่รู้สินะว่าผมเป็นห่วเธอมานาไหน ทั้ๆที่ผมรู้ว่าใรเป็นนทำให้เธอ้อเ็บัวแบบนี้ แ่ผม็ทำอะไรับนๆนั้นไม่ไ้ เพียเพราะนนั้นือนที่ผมรั ผมรู้ัวีว่าผมำลัทำผิพลาที่ปป้อนที่ทำผิ แ่ผมไม่มีทาเลือ อนนี้ภายในใผมสับสนไปหม
“หายไปไหนันมา รู้ไหมว่าแม่เป็นห่ว” แม่อสายป่านพู นาที่หวานเย็นเ็นรถเ็นที่สายป่านนั่ ผ่านหน้าห้อ่ายยา
“พอีหนูไปเ้าห้อน้ำมาะ” ร่าเล็ึ่นั่อยู่บนรถเ็นพูับแม่อเธอ
“แม่็หาัวหนูับเพื่อนไปเถอะ นึว่าหายไปไหนัน” แม่อสายป่านบ่น
“หนูอโทษนะะ ที่ทำให้แม่เป็นห่ว” ร่าเล็ลุึ้นารถเ็น และเินเ้ามาอแม่อเธอ
“้า...........ลับบ้านันีว่า ึมาแล้ว” แม่อสายป่านพูบ็หอมแ้มลูสาวัวแสบ
“ะเอารถเ็นไป้วยไหมล่ะ” ทอมร่าสูพูน้ำเสียวนๆ
“ะเอาไปทำไม” สายป่านทำน่าาสสัย
“็นึว่าอบนั่ เห็นนั่ลอเลยนิ ั้แ่มาถึ” หวานเย็นอมยิ้ม
“ะบ้าหร๋อ ไม่ไ้อบนั่หยะ” สายป่านหน้าบึ้
แม่อสายป่านเห็นท่าไม่ี เลยรีบพูับทเพื่อไม่ให้ทั้สอทะเลาะัน“ไปึ้นรถันเ็ๆ.......... น้าให่ับรถมารอนานแล้ว”
น้าให่ับรถไปส่หวานเย็นที่บ้าน ันเพิ่รู้นะเนี่ยว่าบ้านหวานเย็นเป็นทาผ่านอบ้านัน อะไระพอเหมาะแบบนี้นะ
. ห้อนอนหวานเย็น
ทอมร่าสูทรุัวนอนลบนที่นอน พร้อมับโทรศัพท์มือถือโทรไปหาีม
“ฮัลโหลีม นอนรึยั”
“ยั” ปลายสายอบสั่นๆ
“ ทำอะไรอยู่เหรอ ”
“็รอหวานโทรมาบอฝันีไ”
“เออ........โทษทีนะ พอีเ้าพาสายป่านไปโรพยาบาล เลยโทรหาัวเอ้า”
“นี่หวานพามันไปโรพยาบาลเหรอ ทำไมหวาน้อไป่วยมัน้วยล่ะ” พูบประโยไม่ทันไร ีม็วาสายทิ้ทันที้วยวามโมโห
“โธ่โว้ย!” ีมร้อะโนเสียัสั่นห้อ พร้อมับอาละวา้าวอในห้อระัระายหล่นเ็มพื้นไปหม
ทอมร่าสูมอูหน้าเอมือถืออนเอและ็ถอนหายใออมา “เป็นนลามันลำบาใเว้ย นั้น็เพื่อน นี่็แฟน”
“โอ๊ย! ลุ้ม ลุ้ม ลุ้ม” ไม่พูเปล่า ทอมร่าสูยันัวลุึ้นนั่และเาหัวรุ่นิว่าะเอาอย่าไับีม
และสายป่านี ( ทำไมสอนนี้ถึไม่ถูันว่ะ เพราะูเหรอ เอ๊ะ! ไม่ใ่มั้ ั่เหอะ ะอะไร็ั่ )
หวานเย็นลุึ้นยืนเินไปหยิบผ้าเ็ัว “ไปอาบน้ำแล้วนอนีว่าเว้ย ิมาปวประสาท”
...........................................................................................................................................................
ห้อนอนสายป่าน
ันนั่ลที่เ้าอี้หน้าโ๊ะเรื่อแป้ภายในห้อนอน ันมอเาสะท้อนอัวเอในระ
“โห ! เือบเสียโมแล้วนะเนี่ย ยัีว่ะ ที่หน้าไม่เป็นอะไร” ันวาสายาูรอบๆใบหน้าัน เพื่อูว่าหน้าันไม่ไ้เป็นอะไร ัน่อยๆนำนิ้วไปับที่แผลเบาๆ
“อุ๊ย! เ็บัเลย แล้วะสระผมอย่าไล่ะานนี้ ” ันนั่ิ
“นึออแล้วๆ ไม่้อสระ ฮาๆ”
“เพราะแนเียวเลย อีาีม ทอมอะไรว่ะ ทำร้ายี้”
ันลุึ้นเินไปหน้าู้เสื้อผ้า ปลระุมเสื้อนัเรียน และ่อยๆถอระโปร ุั้นใน และเปลี่ยนไปใส่ผ้านหนูผืนสีมพูแทน
(โทรหาหวานเย็นีว่า) อยู่ๆัน็อยาไ้ยินเสียหวานเย็น่อนนอน
เสียมือถืออหวานเย็นัึ้น “ ใรโทรมาอีว่ะเนี่ย” หวานเย็นเอื้อมมือว้ามือถือมาู
“อ้าว! สายป่าน” และหวานเย็น็รับสาย
“ฮัลโหลว่าไ” หวานเย็นรอเสียไปยัปลายสาย
“อ๋อ ........... พอีอยาไ้ยินเสียหวาน่อนนอน” ปลายสายอบลับเสียร่าเริ
“นี่เธอะบ้าเหรอ มาอยาไ้ยินเสียันอนเที่ยืนว่าเนี่ยนะ” หวานเย็นะหวา
“อือ........นอนไม่หลับอ่ะ เ็บแผล” สายป่านทำเสียเศร้าๆ
เมื่อหวานเย็นไ้ยินว่าสายป่านเ็บแผลเ้า็หาย่วทันใ “เ็บแผลมาไหมอ่า”
“็นิๆ”
“เหรอ ...............แล้วินยา่อนนอนยั”
“ยัเลย” สายป่านอบเสียอายๆที่ลืมินยา
“ไปินยาเี๋ยวนี้เลยนะ” หวานเย็นทำเสียู่
“๊ะ” และสายป่าน็เินไปหยิบยามาินอย่าว่า่าย
“ินยาแล้วใ่ไหม”
“ินแล้ว”
“ีมาๆ ินะะไ้ไม่เ็บแผล ั้นเราวานะ” หวานเย็นพู
“เี๋ยวๆ ยัไม่ไ้บอฝันีันเลยน๊า” สายป่านะโน
“ฝันีๆ” หวานเย็นเสียเริ่มหุหิ
“้า ฝันีนะ ุ๊บุ๊ๆ”
หวานเย็นวาสาย พร้อมับแอบอมยิ้มเล็ๆที่มุมปา (ยัยบ๊อเอ๊ย อบทำอะไรให้ันฮาอยู่เรื่อย) พร้อมับทรุัวนอนบนที่นอนอย่าสบายใ
“ื่นใัเลย ที่ไ้ยินเสีย่อนนอน นอนีว่า ไม่อไม่อาบล่ะน้ำ” สายป่านบ่นับัวเอ พร้อมับเอนหลันอนบนที่นอน
ความคิดเห็น