เซโซ

ลำดับตอนที่ #3 : พลัง

วันเสาร์ 
    "ไปก่อนนะค่ะแม่"
"รินะจะไปไหนเเต่เช้าเชียวลูก" เสียงของหญิงวัยสูงอายุกล่าว
"วันนี้หนูกลับเพื่อนจะไปเที่ยวกันนะค่ะ อาจจะไปค้างบ้านเพื่อนนะค่ะเเม่" รินะกล่าว
"ระวังตัวด้วยละกัน" ผู้เป็นเเม่ก่อนเดินกลับเข้าห้องครัว
รินะรีบวิ่งออกจาบ้านเพื่อตรงไปบ้านหลินเราทั้งสามนัดกันว่าจะไปอยู่บ้านหลินจนกว่าจะ2ทุ่ม
"โอ้ย..."รินะร้องเมื่อระหว่างที่วิ่งไม่ได้มองทางจนชนคนเข้า "ขอโทดนะค่ะ" รินะกล่าวโดยไม่ได้เคยหน้าขึ้นมอง
"อ่าว รินะวิ่งดูทางด้วยสิ"
"ฮาคุ!!!"
"เออ..จะตะโกนทำไม"ฮาคุพูดเเล้วฉุดรินะลุกขึ้น
"ใจจ้า"รินะกล่าว
"ไม่เป็นไรระวังด้วยละกัน"
"จ้า ไปกันเถอะ"รินะตอบเเล้วลากฮาคุเดินตามมา
     พอมาถึงหน้าบ้านหลิน...ไม่ใช่สิวังขนาดย่อมๆต่างหาก แต่ยังไม่ได้ทันจะกดออดก็มีหญิงสาวในชุดสีฟ้าสดใสและใส่เสื้อขาวตัวเล็กทับเดินมาเปิดประตูให้
"สวัสดีค่ะ...ตอนนี้คุณหลินรอพวกคุณอยู่ในห้องชั้น3ห้องประตูสีฟ้ามีกระจกนะค่ะ"เทอกล่าวแล้วเดินจากไป
บ้านของหลินเข้ามาจะเป็นสวนขนาดให้มีตัวบ้านอยู่ในสุด พอขึ้นมาถึงชั้น3

ก็อกๆๆ

"เชิญค่ะห้องไม่ได้ล็อก"เสียงเล็กน่ารักของหลินพูดออกมาจากในห้อง
พอรินะเปิดประตูเข้าไปก็พบหลินกำลังเล่นคอมอยู่
"ไง"ฮาคุทัก
"มากันแล้วหรอนั้งก่อนสิเดี่ยวจะยกน้ำชามาให้"หลินกล่าวแล้วปิดคอมลงมานั้งข้างๆรินะกับฮาคุ
"ใจ...มาเข้าเรื่องเถอะ"ฮาคุเปิด
"พูดตามตรงนะชั้นเชื่อว่าพวกคุณมีปีกคนไม่ได้โกหกเราหรอ"หลอนกล่าว
"ทำไมละ"รินะถาม
"เพราะชั้นไม่คิดว่าพวกคุณมีปีกจะมาบินเล่นแล้วสร้างเรื่องโกหกหลอกน่า"หลินตอบ
"ก็ไม่แน่น้าพวกเค้าอาจไม่มีไรทำมาหลอกเล่นเเล้วค่อยลบความทรงจำก็ได้นี่"ฮาคุแย้ง
"แต่หน้าตาและวาวตาของเขาไม่ได้โกหกนะ แววตาเค้าเศร้ามาเลยนะ"รินะบอก
"อือ อันนั้นเห็นด้วย"ฮาคุบอกแล้วล้มลงนอนบนเตียงของหลินโดยไม่ได้รับอนุญาต
       19.30 ทั้ง3คนออกจากบ้านหลินโดยอ้างว่าจะไปค้างบ้านฮาคุเเล้วติวหนังสือกัน
"พูดกันตามตรงนะชั้นยังกลัวๆกล้าๆอยู่เลย"ฮาคุพูดมันเป็นประโยคแรกหลังจากที่ทั้ง3ออกจากบ้านก็ไม่ได้กล่าวกันอีกเลย
"ชั้นก็เหมือนกัน เมื่อคืนนอนไม่หลับเลย"รินะพูกต่อแล้วรีบเดินเพื่อให้ถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด
     "ทั้ง3มาเร็วกันจังเลย"เสียงเรียบๆสุขุมใจเย็นแบบไม่เหมือนใครของอับเบลเอ๋ย
"จะบอกว่าเรามาเร็วเเต่พวกนายมาเร็วกว่าเร็วอีก"ฮาคุบอก
"พวกเราต้องเตรียมการการจะเปิดประตูมิติเป็นเรื่องยาก"เสียงขี้เล่นของมิโนบุบอก
"พวกเจ้าไปนั้งรอจนถึงเวลาละกัน แล้วอย่ามากวนพวกเราละ"เสียงเงียบและเย็นชาของเทรุกล่าวแล้วทั้ง3ก็เริ่มเปิดประตูมิติโดยที่ทั้ง3ยืนจับกันเนวงกลัวและท่องบนสวดขณะที่ท้องฟ้ากำลังมืดลงอย่างรวดเร็วและปรากฎหลุมขนาดใหญ่ ทั้ง3ก้าวเท้าออกจากหลุมขนากใหญ่ที่มีกระเเสไฟฟ้าสีขาววิ่งรอบ
"เตรียมตัวนะครับ"มิโนบุกล่าวพร้อมกับยื่นมือไปรับฮาคุ
"เข้าไปในอุโมงเร็วเข้า"เสียงบังคับเเกมออกคำสั่งบอก
"รู้เเล้วยะ อย่ามาสั่งดะ.."แต่ก่อนที่รินะจะกล่าวจบประโยคก็ถูกเทรุอุ้มเเล้ววิ่งผ่านอุโมงไป
"ระวังนะครับเข้าไปจะไปโผล่กลางท้องฟ้า"อับเบลกล่าวอย่างอ่อนโอนเเล้วจับมือหลินเค้าไปในอุโมงและตามด้วยมิโนบุกับฮาคุ
     พอเค้ามาในอุโมงก็เหมือนกับเวลาทั้งหมดไปหมุนกลับไปกลับมาจนน่าเวียนหัวทั้ง3จึงได้เเต่หลับตา(เพราะกลัวจะอาเจียนออกมาซะก่อน)
"ถึงเเล้วครับ"อับเบลตอนนี้พวกเราอยู่บนฟ้าจริงอย่างที่อับเบลพูด
หลินตอนนี้ถูกอับเบลประคองไหล่เพื่อไม่ให้ตกตามแรงโน้นถ่วม ฮาคุถูกมิโนบุจับมือไว้
แต่ส่วนของรินะ...ถูกเทรุอุ้มไว้อยู่
"นี่รีบลงเถอะ"รินะกล่าวอย่างอายๆ
"ไม่ลองบินชมเมืองเราก่อนหรอ"อับเลบถาม
"แบบนี้เนี่ยนะ!!"ฮาคุแบบตกใจ
"เปล่าครับๆ"มิโนบุแก้
"ขอเเค่เพียงหลับตาแล้วจิตนาการว่าคุณมีปีกดูสิครับ"อับเบลบอก 
ทั้ง3หลับตาแล้วจิตนาการ...
"ว้าย...มีปีกจริงๆด้วย"หลินบอกแล้วก้มบอกปีกสีชมพูอ่อนๆของตนเอง
"สวยจังเลยปีกของหลิน"ฮาคุชม
"ปีกสีขาวของฮาคุก้อสวยนะ"หลินบอกกลับ"เเต่...ทำไมรินะถึงเอาปีกสีดำละ"
ปีกสีดำเงางามของรินะที่ถูกสร้างขึ้นโดยจิตนาการของรินะก็เถอะเเต่เค้าก็หาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมเขาจึงเรียกปีกสีดำ
"รินะ...รินะ"
"ตะโกนทำไมละฮาคุอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง"
"ก็อยู่ดีๆรินะก็เงียบไปนะสิเป็นไรรึเปล่า"หลินบอกแล้วเอามือมาเเตะหน้าผาก "ไม่มีไข้นี่น่า"
"ไปกันเถอะชั้นอยากลองบินจะเเย่อยู่เเล้ว"รินะเปลี่ยนเรื่องแล้วก็ออกบินตามพวกเทรุไป
       "นี่คือเมืองเขาเรา"อับเบลกล่าว
"........."ไม่มีใครหลุดคำพูดออกจากปากเลยเพราะสถานที่อับเบลเรียกว่าเมืองมันเหมือนกันซากของเมืองร้างที่มีบ้านที่อยู่ในสถาพดูไม่กี่หลังแต่พอบินมาได้สักพักก็เห็นปราสาทที่ส่องเเสงสีอ่อนออกจากตัวปราสาทมันคงเป็นสถานที่เดี่ยวในแห่งนี้ที่มีสภาพที่สมบูรณ์และสวยงามที่สุดเท่าที่ทั้ง3เห็นมาในเมืองนี้
"เออ...ชั้นขอเดานะค่ะ"หลินพูดหลังจากที่ทุกคนเงียบมานาน"แต่ก็บ้านเมืองของคุณต้องสวยงามมากแต่เมื่อพระราชินีสิ้นพระชนม์ไม่มีผู้ปกครองบ้านเมืองจึงมีการรุกรานจากเมืองอื่นเพื่อยึดครองเมืองของคุณใช่มั้ยค่ะ"
"อะ...อือรู้ได้ไงหรอ"มิโนบุถามอย่างสงใส
"ก็นำเรื่องที่คุณเล่าบอกกับหลักเล็กๆน้อยนะค่ะอย่างใส่ใจเลยค่ะ"หลินตอบ
"เดี่ยวเราลงตรงนั้นนะครับ"อับเบลชี้ไปยังปราสาที่มีแสงสีอ่อนส่องออกมา"มั้นชื่อว่าอากิเป็นชื่อของผู้ปกครองคนแรกตั้งเพื่อถวายท่าน"
       "เชิญทางนี้ครับ"พอเราลงมาถึงพื้นปราสาทปีกที่มีอยู้ก็หายไปแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจพวกเราจึงเดินตามพวกเทรุไป ทางเดินที่พวดเราเดินนั้นเป็นทางเดินทอดยาวโดยมีประตูอยู่สองฝั้งทางเหมือนคอนโดพอสุดทางก็พบประตูไม้บานใหญ่แกะสลักเป็นรูปม้ามีปีกโดยมีอัญมณีเม็ดใหญ่ฝั่งอยู่กลางประตูอับเบลผลักประตูนั้นเข้าไป  
  ในห้องเป็นห้องโถงใหญ่มีเก้าอี้ตัวใหญ่อยู่บริเวณกลางห้องเเละบริเวณข้างกำแพงอีก2ตัว ในห้องมีชายคนหนึ่งถือไม้คถาที่ยาวกว่าตัวหันหน้ามาทางพวกเรา
"มาเเล้วหรืออับเบล มิโนบุ เทรุ"ชายคนนั้นกล่าว
"ถ้ายังไม่มาท่านจะเห็นพวกเราหรอ"มิโนบุถามกลับ
"เหอะๆ...เป็นคำตอบที่เยี่ยมมาก"ชายคนนั้นกล่าวเสียงโหดๆก่อนยกปลายคถามาทางมิโนบุก่อนพึมพำเบาสองสามคำแล้วปรากฏก้อนเหล็กหนาตรงหัวมิโนบุแล้วหล่นบนหัว
มิโนบุ "โอ๊ย...ท่านผู้เฒ่า"มิโนบุร้องแล้วกมหัวตัวเองที่ปุดเป็นลูกมะนาว
"เอ๋อคือว่า"รินะเอ่ย
"ข้าขอโทดที่มัวเเต่สนใจเจ้ามิโนบุมัน ข้าชื่อโฮมุระ เกรด"
"หนูชื่อ อายูมิ รินะค่ะ"
"ริคาโกะ หลินค่ะ"
"มิอิ ฮาคุ"
"ยินดีที่ได้รู้จักเหล่าผู้พิทัก"โฮมุระกล่าวแล่วคุกเข่า
"เออ..."รินะตกใจจึงรีบไปดึงคัวโฮมุระยืนขึ้น
"ไม่ได้ทำแบบนั้นเลยนะค่ะมันแปลกๆ"รินะกล่าวเขิน
"ขอบใจนะ...มาเข้าเรื่องเลยนะ"โฮมุระบอกเเล้วนั้งลงบนเก้าอีกกลางห้อง
"พวกท่านก็นั้งเถอะ"อับเบลบอกแล้วเก้าอี้ยาวสำหรับสามคนก็ปรากฏพร้อมกันน้ำยา
"สะดวกจังเลย"หลินบอกด้วดวงตาที่เป็นประกาย
"เข้าเรื่องเถอะค่ะ"ฮาคุตัดบทแล้วหันหน้าเพื่อมาฟังโฮมุระพูด