มันฝรั่งของผม

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2

"กลับมาแล้วค่ะ" ทั้งๆที่ไม่มีคนอยู่บ้านแท้ๆ นี่ฉันคงจะบอกบ้านสินะ วันนี้จริงๆแล้วที่ โรงเรียนเป็นวันปฐมนิเทศ ฉันไม่มีความจำเป็นต้องไปแต่พอดีว่าฉันต้องไปรับรางัลนักเรียนที่ได้คะแนนสูงสุดประจำปีการศึกษาก่อน จริงๆแล้วมันก็เป็นแบบนี้มาทุกปีแหละ ช่างเถอะแล้วทำไมฉันต้องมาเล่าเรื่องส่วนตัวให้พวกคุณฟังด้วยเนี้ย !

                (โกะฮัน) โดนผลักไส ให้เล่าต่ออีกแล้วอะT^T คุณอิชิกาว่านี่ใจร้ายจัง // อ๋อต่อกันเลยไหนมาดูซิว่าเธอทำอะไร ..หลังจากเอากระเป๋าไปเก็บไว้ในห้อง เธอก็ไปอาบน้ำกินข้าวตามประสาคนปกติทั่วไปน่ะแหละ เมื่อทำธุระเรียบร้อย เธอก็ขึ้นมาบนห้องนอนและเริ่มที่จะอ่านหนังสือเรียน อะไรจะขยันปานน้านน=0= ห้องนอนของเธอเป็นห้องนอนที่ไม่ค่อยเหมือนห้องเด็กผู้หญิงซักเท่าไหร่ เป็นห้องเรียบๆ สีขาวสะอาดตา มีเตียง มีตู้เสื้อผ้า มีกระจก มีโต๊ะอ่านหนังสือที่หันหน้าไปทางหน้าต่าง และมีตู้หนังสือ ชั้นวางหนังสือ กล่องเก็บหนังสือ ลิ้นชักใส่หนังสือ กองหนังสือ และ ถังขยะ ระหว่างที่เธออ่านหนังสือตามปกติ ก็มีบางอย่างทำให้เธอต้องเงยหน้าไปมองลอดหน้าต่าง บ้านหลังตรงข้ามของเธอที่ไม่มีคนอยู่มา เป็นสิบกว่าปี ตอนนี้ถูกใครบางคนเปิดไฟหน้าบ้าน ในบ้าน หลังบ้าน ทุกตัวในบ้านนั่นแหละ และบ้านหลังตรงหน้าเธอก็กลับมาสว่างอีกครั้ง เหมือนเมื่อสิบปีก่อน (โกะฮัน)

                ฉันมองดูบ้านที่อยู่ตรงข้ามกันซักพัก เลยอยากรู้ว่าใครเป็นเจ้าของบ้าน ฉันชะโยกหน้าไปมองด้านล่างบ้านหลังนั้น มีรถคันสีดำๆจอดอยู่ (ภายหลังไปเปิดดูในgoogleพบว่าเป็น อัลฟาโรเมโอ สปอร์ทแวกอน ชื่อพิลึก- -) งั้นวันพรุ่งนี้ก็คงต้องไปสวัสดีคนข้างบ้านหน่อยแล้ว