คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter: 2 [100%]
"โอย ปวดหัวจังเลย ให้ตายสิเมื่อคืนฉันไม่น่าไปกินเหล่าต่อเลย อูย หัวจะระเบิด"
ฉันได้แต่บ่นๆกับตัวเอง เฮ้อ บ่นไปก็เท่านั้น ไม่มีใครช่วยอะไรได้
ฉันเดินไปที่ตู้เย็นแล้วหาน้ำเปล่าดื่ม โอยให้ตายเหอะมันปวดหัวมากๆเลยน่ะเนี่ย ใครที่เคยเป็นแบบฉันจะรู้ซึ้ง
เฮ้อ ทำไมใครๆก็ว่าฉันว่าเป็นซาตานนักน่ะ ฉันแค่ไม่เคยทำดีกับใคร มั่วกับผู้ชายไปทั่ว ชอบเป็นชู้แฟนชาวบ้าน ฉันไม่เข้าใจจริงๆน่ะเนี่ย=^=
พอฉันดื่มน้ำเสร็จฉันก็คลานไปสู่เตียงนุ่มๆของตัวเอง ที่ไหนจะสบายเท่าเตียงนุ่มๆของตัวเองหละ
ติ๊ด~ติ้ด~
หือ เสียงอะไรหน่ะ ฉันหันไปตามเสียงแล้วก็พบว่าต้นตอของเสียงนั่นมาจากโทรศัพท์ฉันเอง สงสัยเสียงข้อความเข้า ฉันเอื้อมมือไปควานหาโทรศัพท์บนหัวเตียงแล้วก็พบมัน ฉันเปิดดูข้อความที่ส่งเข้ามาในไอโฟนโฟร์ของฉัน(ที่ไปปลอกลอกคนอื่นมา)
จาก N.1
มาอีกและข้อความทำชั่วของฉัน ฉันเปิดดูเนื้อหาข้างในนั่น อืม งานนี้ค่อนข้างยากแหะ ตกลงดีมั้ยน้า แล้วฉันก็ตอบข้อความนั่นไปแต่ตอบว่าอะไรมันเป็นความลับของฉันที่จะไม่พูดถึง
เฮ้อ เหนื่อยจัง ขอนอนต่ออีกนิดก็แล้วกัน
"นั่นไงยัยซาตานชาติชั่วนั่น"เสียงซุบซิบแรกส่งมาเข้าโสตประสาทฉันในขณะที่ฉันเดินตามทางเท้าของมหาลัยรัฐที่เข้ายากที่สุดของประเทศ
"หน้าตาก็ดีแต่แม่งนิสัยเหี้ยว่ะ"ตามด้วยเสียงซุบซิบรายที่สอง
ฉันเลยหยุดเป้าหมายที่จะไปแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพวกควายกระซิบ
"ขอโทษน่ะค่ะ ไม่มีใครสั่งสอนเหรอค่ะว่าเวลานินทาคนอื่นเขาให้นินทาเบาๆ"พูดจบฉันก็เชิดหน้า นม ก้น แล้วเดินจากไปอย่างไม่ใยดี จะอยู่ต่อให้โดนตบเหรอค่ะ
ฉันเดินมาที่คลาสเรียนเพราะใกล้จะถึงเวลาเรียนแล้ว ฉันนั่งลงที่โค๊ะประจำของฉันก่อนจะมีเสียงๆหนึ่งทักทาย
"ยังทำให้คนเกลียดเธอได้ไม่เปลี่ยนเลยน่ะลูน่า"
"ที่เกลียดฉันก็มีแต่แฟนคลับนายทั้งนั้นแหละหนุ่มมังกือ"หนุ่มมังกือที่ฉันเรียกคือหนุ่มหล่ออันดับต้นๆของมหาลัยมีนามว่าดราก้อน ดูผมเขาสิสีชาซอยระต้นคอแม่งโคตรหล่อ ดวงตาคมๆที่เหมือนจะฆ่าคนได้(โดยเฉพาะสาวๆ) ตัวที่สูงเปรต การแต่งตัวที่ดูเถื่อนจ๋าจ้ะเรียกน้ำลายสาว(หื่น)น้อย(หื่น)ใหญ่ทั้งหลายได้
"ไอ้พวกที่เกลียดฉันส่วนใหญ่ก็มีแต่แฟนคลับเธอด้วยไม่ใช่รึไง"
"ใช่ คนที่เกลียดนายส่วนใหญ่มีแต่แฟนคลับฉัน ช่วยไม่ได้ก็ฉันดันเกิดมาสวยเองนี่"ฉันหยักไหล่ใส่ดราก้อน
"กล้าจริงน่ะเธอ"
"โอ๊ะ ศจ.มานู่นแล้ว"ฉันเบ้ปากไปที่ศจ.หนุ่มหล่อไฟแรงที่ฉันกำลังคั่วอยู่ให้ดราก้อนดู
"ฉันหละเกลียดศจ.นี่จังเลย หาเรื่องฉันได้ตลอดเวลา"
"คุณดราก้อน อัลแลนด์ คัลไลต์ ได้โปรดกรุณาอย่าส่งเสียงดังในคลาสของผม"เสียงของศจ.แอลเลียตดังขึ้น
"หึๆ น่าสงสารจังเลยน่ะ"ฉันหันไปเย้ยดราก้อนเบาๆ
เขาพึมพัมอะไรซักอย่างที่ฉันไม่ได้ยินแล้วจากนั้นพวกเราก็เข้าสู่บทเรียนกัน
พอจบคลาสศจ.แอลเลียตก็เรียกฉันไปคุย
"มีอะไรกับดิฉันหรอค่ะศจ.แอลเลียต"ฉันถามในขณะที่พวกเราอยู่ที่ลับตาคนพอแล้ว
"คุณชอบทำเป็นไม่รู้อยู่เรื่อยเลย คุณก็รู้นี่ว่าผมไม่ชอบใหไอ้หัวขี้นั่นใกล้คุณ"
"กรุณาอย่าเรียกเพื่อนของดิฉันอย่างนั้นค่ะ"
"ลูน่า"เขาเรียกฉันอย่างแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด แบบนั้นและดีแล้ว ยิ่งคุณเจ็บเท่าไหร่ก็จะมีคนที่เจ็บมากกว่าคุณแล้วมันทำให้ฉันสะใจจนแทบจะยืนไม่ไหว
"กรุณาเรียกชื่อดิฉันอย่างสุภาพด้วยเพราะที่นี่คือสถานศึกษาไม่ใช่โรงแรมน่ะค่ะ"
"งั้นเราก็ไปโรงแรมกันดีมั้ย"ดีที่ไม่โง่เข้าใจความหมายของฉัน
"ดิฉันเอารถมาเองค่ะ"
"งั้นคุณไปกับผมก่อนก็ได้นี่ แล้วเราค่อยกลับมาเอารถกัน"
"จะให้ดิฉันมาเอารถตอนเช้าเลยหรอค่ะ"ฉันถามด้วยใบหน้าไร้อารมณ์แต่พอศจ.แอลเลียตได้ยินเช่นนั้นก็หน้ายิ้มแย้มแจ่มใสทันที
"งั้นเราไปคอนโดผมกันดีกว่ารถใครรถมัน"
"ค่ะ"
"งั้นผมขอตัวก่อนน่ะครับ"
"บายค่ะศจ.แอลเลียต"พอฉันพูดจบศจ.แอลเลียตก็จุ๊บหน้าผากฉันทีนึงก่อนผละไป
สำเร็จค่ะ แผนการของฉันเป็นไปด้วยดี มีนความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นมันยิ่งกว่าสุขใดๆบนโลกนี้ซะอีก
"อืม อย่าทำอย่างนั้นสิค่า เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"จู่ๆก็เกิดเสียงประหลาดดังมาจากทางไหนไม่รู้ใกล้ๆตัวฉัน เฮ้อฉันเข้าใจหละน่ะว่าที่นี่มันที่หลบมุมจะมีคู่รักมาตึ๊ดๆกันคงไม่แปลก
ฉันเดินเลี่ยงๆเสียงนั้นไปก่อนจะไปจ๊ะเอ๋กับเสียงนั้น อะไรวะฉันว่าฉันเดินเลี่ยงน่ะแต่ทำไมมันถึงไปจ๊ะเอ๋กันได้หละ
"ว้าย"ยัยผู้หญิงร้อง
คิดจะทำแล้วอายทำไมยะ
ไหนๆก็มาแล้วงั้นเดินต่อไปเลยแล้วกัน ฉันเดินต่อไปอย่างหน้าด้านๆ ฉันแอบใช้หางตามองไปทึ่ไอ้คู่รักนั่น ยัยผู้หญิงคนนี้หน้าตาก็เคอ่ะ แต่ฉันดูดีกว่าเยอะ ฉันไม่ได้หลงตัวเองน่ะแต่พอดีมีคนบอกมา แต่เอ้ะ! ทำไมผู้ชายคนนั้นหน้าคุ้นๆจังเลย นึกๆสิลูน่า อ๋อ! ไอ้มารยาททรามในผับวันนั้นี่นา โธ่เอ้ย! ที่แท้ก็พวกเดียวกัน เหอะทุเรศจริงๆ
"มารยาทแย่จริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าคนกำลังทำอะไรกันยังมีหน้ามาดูอีก"กะกรี้ดดดดดดด เหอะ! นายเป็นใครยะกล้ามาด่าฉันแบบนี้ไอ้หัวหมอก
"แต่คุณนี่มารยาทแย่กว่าฉันอีกน่ะค่ะเนี่ยที่มาทำอะไรกันในที่สาธารณแบบนี้"
"เธอ!!"หมอนั่นตะคอกเสียงใส่ฉันก่อนจะผละจากยัยผู้หญิงคนนั้นแล้วมาจับข้อมือฉันอย่างแรง ไอ้บ้า เจ็บน่ะเว้ย
"คุณชอบฉันหรอค่ะถึงหาโอกาสมาจับมือฉันอย่างนี้"
"เธอนี่ไม่มียางอายเลยใช่มั้ย พูดออกมาได้"เขามองฉันด้วยสายตาและน้ำเสียงสมเพช
ฉันรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าซักร้อยครั้ง เจ็บจนชา แต่เหอะ เรื่องแบบนี้ฉันชินซะแล้ว ถ้าแค่นี้ฉันยังทนไม่ได้ฉันจะมีฉายาว่าซาตานได้ยังไงหละ
"ถ้าฉันมีแล้วฉันจะกล้าพูดออกมาได้ยังไงหละค่ะ"อยากหาว่าฉันไร้ยางอายก็ได้ฉันยอมรับ
"ฉันหละเหลือเชื่อเธอเลย"
"I don’t care"พูดจบฉันก็ใช้แรงทั้งหมดสะบัดมือนายนั่นให้หลุดพอมือของไอ้บ้านั่นหลุดฉันก็เดินจากไป
นายเริ่มก่อนน่ะสงครามนี้ แล้วนายจะได้เห็นว่าคนอย่างฉันไม่มีทางยอมแพ้อย่างเด็ดขาด!!
ตอนนี้ฉันขับรถมาถึงคอนโดของศจ.แอลเลียตและฉันก็อยู่บนห้องของเขาแล้ว อีกหนึ่งผลงานที่ฉันต้องเขี่ยทิ้งแล้วสิน่ะ
"ลูน่า กินไรก่อนมั้ย"ศจ.แอลเลียตถามฉัน
"เราเลิกกันดีกว่า "ฉันพูด ศจ.แอลเลียตตอนนี้หน้าซีดเป็นกระดาษเช็ดก้น
"มะหมายความว่าไง"
"จบ ไม่ได้เป็นอะไรกัน ตามคำพูดที่ฉันบอกไปนั่นหละค่ะ ฉันรู้ว่าศจ.คงเข้าใจดีใช่มั้ยค่ะ"
"ผะผม ผมทำอะไรผิด ผมไม่ดีตรงไหน"
เขาตรงเข้ามาจับไหล่ฉันอย่างแรง ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยการเว้าวอน ความเจ็บปวด เหมือนเดจาวูเลยแหะฉากแบบนี้
"ป่าวหลอกค่ะ คุณไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ฉันเบื่อ คำตอบนี้พอมั้ยค่ะ"ฉันแสยะยิ้ม
พอเขาได้ฟังคำตอบของฉันหน้าเขาก็ขึ้นเป็นสีแดงจัด เขาใช้แรงทั้งหมดจับฉันจูบอย่างดุเดือด แหวะ ไอ้จูบห่วยๆอย่างนี้ยังมีหน้ามาทำกับฉันอีก บัดซบเอ๊ย! ถ้าปากฉันแตกจะทำไงห๊า! ไอ้บ้านี่
ฉันความมือไปหากระเป๋าก่อนจะควักปืนพกมาจ่อใส่เอวไอ้ศจ.บัดซบนี่ เป็นงี้แม่งทุกราย ผู้ชายเหี้ย บอกเลิกทีไรเป็นต้องแสดงสันดานทรามๆอย่างงี้ให้เห็นแม่งทุกตัวเหอะ!
ทันทีที่ไอ้ศจ.เหี้ยนี่รู้สึกถึงแรงปืนที่ฉันกดใส่เอวมันมันก็ยกมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วถอนปากออกทันที มันค่อยๆก้าวถอยหลังทีละก้าวจนฉันกับมันห่างกันพอสมควรแล้ว
"เลิกกันดีๆทำไมไม่เชื่อกันบ้างค่ะ อยากตายก่อนรึไง แม่งเอ๊ย ไอ้ห่า กูเจ็บปากไปหมดเลย อยากตายมากใช่มั้ยห๊า ไอ้ควาย โธ่เว้ย! กูหละอยากจะฆ่ามึงให้ตายๆไปซะ!!!!!"
ปัง!!
ฉันอารมณ์เสียมากจนยิงปืนใส่แจกันที่วางอยู่แถวๆนั้น ดีน่ะที่ที่นี่เป็นกำแพงกันเสียง ไม่งั้นฉันได้ขึ้นโรงพักแน่ แต่ถึงฉันขึ้นโรงพักฉันก็ไม่ผิดเพราะฉันเป็นผู้เสียหายนี่ หลักฐานฉันก็มีน่ะ มันอยู่ที่มือถือของฉันไง เพราะอะไรหนะหรอ ก็เพราะฉันอัดเสียงไว้ไง ฉันไม่ได้โง่น่ะ
"จะใจเย็นๆก่อนน่ะลูน่า"
"เหอะใจเย็นงั้นเหรอ แล้วทีแกทำกับฉันหละแกใจเย็นมั้ย ฉันถามหน่อยเซ่ ตอบมา"คราวนี้ฉันเอาปลายปืนหันไปใส่ไอ้ศจ.นั่น
"มะไม่"
"เออ! ไม่ แล้วแกจะให้ฉันเย็นได้ยังไง"
"ผมขอโทษ แต่ลูน่า ได้โปรดอย่าเลิกกับผมเลย ผมยอมทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตผมก็ให้ได้"คราวนี้เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ค่อยน่าฟังหน่อย
"งั้นสัญญากับฉันอย่างนึงสิ ฉันไม่ขออะไรมาก แค่ฉันไปนายก็ห้ามตายหละ จนกว่าจะถึงอายุขัยของตัวเอง เข้าใจมั้ยค่ะ"
"ห่ะๆ นี่คุณจะไม่ให้โอกาสผมเลยรึไงครับ"เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานแล้วจู่ๆน้ำตาของเขาก็ไหลออกมา
"สัญญาแล้วน่ะ รักษาตัวด้วยน่ะค่ะ ลาก่อนน่ะค่ะ"ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขาแล้วหยิบกระเป๋าจากนั้นก็เก็บปืนเข้าที่เดิมแล้วออกจากห้อง
สาระภาพตามตรงว่าฉันค่อนข้างเสียใจนิดๆที่ทิ้งศจ.แอลเลียตมา แต่พอคิดถึงเงินในบัญชีที่เพิ่มขึ้นมาของฉันแล้วมันมีความสุขมากกว่าความเศร้าที่ทำผิดกับศจ.แอลเลียต ลาก่อนน่ะศจ.แอลเลียต คุณคงเกลียดฉันแน่ๆแต่ไม่เป็นไรแค่ฉันรัก(เงิน)คุณข้างเดียวก็พอแล้ว
พอฉันเดินลงมาจากคอนโดศจ.แอลเลียตฉันก็เดินไปหารถของฉันแล้วฉันก็เห็นฉากจูบสะท้านโลกันต์ของไอ้หัวสีหมอก เอาอีกแล้ว ฉันว่าฉันหนีจากไอ้ฉากเฮงซวยนี่มาแล้วน่ะแล้วทำไมฉันต้องมาเห็นไอ้ฉากบ้าๆนี่ด้วย
ไหนๆก็เห็นและขอมองหน้านังผู้หญิงหน่อยดิ๊ว่าคนเดิมรึป่าว และแล้วมันก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิม เหอะ ไอ้ผู้ชายเส็งเคร็ง เห็นผู้หญิงเป็นผ้าอนามัยรึไง เปลี่ยนได้ตลอด4ชั่วโมง(ว่าเขาไม่ดูตัวเอง)
เหมือนไอ้หัวมอกจะมองมาเห็นฉันมันก็เลยค่อยๆถอนปากออกจากยัยผ้าอนามัยแผ่นใหม่แล้วหอบหายใจ่ถี่ๆ เหอะ! ผู้ชาย เป็นงี้ทุกคน
ฉันทำเป็นไม่เห็นไอ้พวกบ้านั่น โอย ทำไมซวยอย่างนี้ว่ะ รถมินิคูเปอร์สุดรักของฉันดันจอดอยู่ข้างๆรถที่พวกนั้นกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน
เอาว่ะ เราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ ฉันเลยตัดสินใจเดินไปที่รถฉันและทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสุดกำลัง ฉันที่กำลังเดินอยู่ดีๆถึงกับสะดุดกึ๊กเพราะคำพูดเสียดสีแทงทะลุหัวใจของไอ้หัวหมอก
"รู้สึกว่าเรานี่จะเจอกันบ่อยจริงน่ะ เธอเคยถามฉันว่าฉันชอบเธอรึป่าวฉันคงต้องถามเธอกลับว่าเธอนั่นแหละชอบฉันรึป่าว เวลาที่ฉันกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มทีไรเธอก็ชอบเดินมาขวางฉันทุกที"พูดจบหมอนั่นก็แสยะยิ้มราวกับกำลังเยาะเย้ยฉัน
"เอ๋ ใช่เหรอค่ะ ฉันแค่เดินของฉันเฉยๆน่ะค่ะ ฉันไม่ได้หยุดอะไรคุณเลยซักนิด มีแต่คุณนั่นหละค่ะที่หยุดฉันไว้ด้วยน้ำเสียงของคุณ เอ้ะ! นี่หรือว่ามุกจีบหญิงของคุณค่ะ"ฉันเอียงหัวนิดๆ ทำตาโตๆเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรใส่นายหัวหมอก
"แกกล้ามากน่ะยะที่หาว่าฟาโรห์แบบนี้ น้ำหน้าอย่างแกฟาโรห์ไม่มองหลอกย่ะ"เสียงแปร๋นๆของยัยผ้าอนามัยแผ่นใหม่ของนายมัมมี่แทรกขึ้นมาระหว่างสงครามของฉันกับนายมัมมี่
"เอ๋ เสียงอะกันคะ ทำไมฟังดูแล้วไร้มายาทผู้ดีจังเลย คนอื่นเขาคุยกันอยู่แล้วเสียงนั่นก็ดันมาแทรก คนคงรู้มายาทพวกนี้อยู่สิน่ะค่ะ สงสัยหมาแมว ไส้เดือนกิ้งกือ กบ อึ่งอ่าง คางคก เปรต พวกสัตว์เดียรัจฉานทั้งหลายพวกนั้นสิน่ะค่ะที่เสือกขึ้นมา ใช่มั้ยค่ะ"ประโยคสุดม้ายฉันหันไปพูดใส่ยัยผ้าอนามัยแผ่นใหม่ของนายมัมมี่นั่น
"นั่งนี่!!!"พอจบคำยัยผ้าอนามั้ยแผ่นใหม่ก็กรีดร้องแล้วตรงเข้ามาหมายจะตบฉัน ฉันซึ่งรู้อยู่แล้วว่ายัยนี่ต้องตบฉันฉันเลยตั้งท่าเตรียมไว้แล้ว
เพียะ
ตบมันคืน
เหอะ คิดจะเล่นกับคน(สวยๆ)อย่างลูน่า ถ้าไม่แน่จริงอย่าได้ลองกับฉันเป็นอันขาด โอเคหลงตัวเองมามากพอแล้ว เข้าเรื่องต่อดีกว่า
พอยัยผ้าอนามัยแผ่นใหม่ของนาย...ชื่ออะไรว่ะ งอแง ลืมชื่ออ่ะ(จริงๆแล้วนางเอกไม่ได้แสดงหรอกน่ะว่าจำชื่อพระเอกไม่ได้แต่คนที่จำไม่ได้จริงๆคือคนแต่ง555+:ผู้แต่ง) แหงะ ลืมไปแล้วอ่ะว่าฉันจะพูดว่าอะไร เอาใหม่ๆ พอยัยผ้าอนามัยแผ่นใหม่ของนายนั่นโดนฉันตบเข้ายัยนั่นก็ทำหน้าเหวอ เอามือจับแก้มตัวเอง สงสัยยัยนี่จะไม่เคยโดนตบมาก่อนแหะ โถๆ ประสบการณ์น้อยจริงๆเลยเธอจ๋า
"กะแก แกกล้าตบฉันหรอ!!"ยัยนั่นหันมาตะคอกใส่ฉันในขณะที่มีหล่อนยังจับใบหน้าตรงที่ถูกตบของตัวเองอยู่
"ฉันก็แค่ป้องกันตัว มันก็แค่นี้ ไม่ได้มีอะไรมากมาย ถ้าเธอจะขึ้นศาลฉันว่าเธอนั่นแหละที่จะผิดเพราะที่นี่เขามีกล้องวงจรปิดถ่ายไว้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าคิดจะทำอะไรฉันหละก็หัดใช้สมองก่อนนะ"ฉันบอกด้วยใบหน้าที่เฉยชา คนยิ่งอารมณ์อยากร้งไห้เต็มแก่ยังจะมากวนตีนอยู่อีก เดี๋ยวแม่ก็ฆ่าซะนี่
"แก แกด่าฉันหรอ!!!"ยัยไม่สวยขี้เหร่ไร้สมองนั่นตะคอกแถมเอามืออีกข้างนึงที่ไม่ได้จับแก้มตัวเองชี้หน้าฉัน
"น่ารำคาญเป็นบ้าเลย นายคบกับคนแบบนี้ได้ไง ไม่เบื่อแย่เหรอ เหมือนรู้สึกว่ามากับคนบ้าเลย เอะอะโวยวาย ไม่อายชาวบ้านเขารึไงกัน"ฉันหันไปถามนายหัวหมอกที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ ไม่คิดจะมาลากหมาที่พกมาด้วยรึไงกัน
"แก๊!! อย่าอยู่เล้ย!!!"พอจบเสียงยัยนั่นก็พุ่งปราดเข้ามาหมายจะเอาเลือดหัวฉันออกแต่นายหัวหมอกนั่นก็มายืนขวางไว้ทำให้ยัยนั่นหยุดชะงักแล้วทรงตัวไม่อยู่ล้มหน้าทิ่มพื้นปากก็จูจุ๊บกับผืนแผ่นดิน เจ็บมั้ยนั่นหนะ แต่ก็สมน้ำหน้าอ่ะนะ
แล้วยัยนั่นก็ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืน มองหน้านายหัวหมอกน้ำตาคลอเบ้า
"ทำไมฟาห์ทำกับเมลล์แบบนี้อ่ะ ฟาห์มาขวางมันไว้ทำไม"
"เธออย่าทำตัวน่ารำคาญได้มะ หงุดหงิดว่ะ"นายนี่ใจร้ายใช่ย่อยน่ะฟาโรห์ ทำผู้หญิงร้องไห้หนักเลย แถมคำพูดนายมันช่างอ่ะฮ่าฮ่าอีกซะด้วย
"ฟาห์ ทำไมฟาห์ใจร้ายอย่างนี้อ่ะ ฮึก"จากนั้นยัยนั่นก็ปล่อยโฮออกมา ฉันคงต้องเข้าไปช่วยยัยนั้นซะแล้ว
ฉันเดินตรงไปหายัยนั่นที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นกับฝ่าตีนเอ๊ยฝ่ามือตัวเองแล้วฉันก็ก้มหน้าไปกระซิบอะไรบางอย่างที่มีฉันกับยัยนั่นได้ยินแล้วจากนั้นยัยนั่นก็กรีดร้องแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม
อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ ฉันไม่ได้บอกซะหน่อยว่าฉันจะเข้าไปช่วยเหลือ ฉันจะเข้าไปช่วยซ้ำเติมให้ต่างหากหละ=^=
พอฉันกระซิบจบฉันก็เดินไปที่รถของตัวเองพร้อมเสียงกรีดร้องของยัยนั่นดังมา แหมมีความสุขจังเลย ฮิๆ อารมณ์ดีขึ้นมานิดนึงแล้วอ่ะ อุ๊ย มีความสุขมักๆเลยเนอะ
คำพูดที่ซาตานอย่างฉันฝากฝังไว้กับยัยนั่นก็คือ
"อุ๊ย น่าสงสาร อย่างนี้เขาเรียกว่าโดนเขี่ยทิ้งแล้วใช่มั้ย( . . )"
ฉันมองภาพตรงหน้าอย่างสะใจในทรวงอก(ตูมๆ)ที่ยัยนั่นทำท่าจะเป็นจะตายแถมไปอาละวาดกับนาย...นายอะไรวะอียิปต์เหรอ งอแง จำไม่ได้อ่ะ ช่างมันละกัน ฉันเห็นนายนั่นทำหน้าตารำคาญแถมยังส่งสายตาอาฆาตแค้นมาทางฉันอีก อะไรอ่ะ ฉันผิดตรงไหน ฉันไม่เข้าใจจริงๆน่ะ(. .)
ณ ผับแห่งหนึ่ง
"โว้วๆ ลูน่าเอาอีกๆ วี้ว"เสียงเชียร์จากหนุ่มๆทีอยู่ด้านล่างฟลอร์ที่ฉันเต้น(รูดเสา)อยู่ ความคึกคะนอง ความบ้าคลั่ง ความหลง พวกนายจงปล่อยมันออกมาซะและจงตกลงมาที่กับดักที่ฉันทำไว้ ถ้าพวกนายตกมาเมื่อไหร่กับดักของฉันจะขังพวกนายไว้ตลอดกาล หึๆ
"โอ้วลูน่า เอาหัวใจผมไปเลยคร้าบบบบบบ"หุๆ เห็นมั้ยไม่มีใครที่ไม่หลงเสน่ห์ฉัน ต่อให้คนๆนั้นจะเป็นนายก็ตามฟาโรห์
"พอดีลูน่าโลภอ่ะค่ะ ลูน่าไม่อยากได้แค่หัวใจอย่างเดียว ลูน่าขอตัวด้วยได้มั้ยค้าาาาาา"ฉันออดอ้อนเสียงหวาน
"โอ้ว ฮิ้วววววว"แล้วก็เสียงเป่าปากจากหนุ่มๆข้างล่าง สาวๆที่มาเต้นข้างๆฉันโดนฉันกลบรัศมีได้แต่ทำหน้าตาอิจฉา ริษยา โฮ๊ะๆๆๆ สวยสู้ฉันไม่ได้ก็ได้แต่นั่งมองเท่านั้นแหละน่ะ(หลงตัวเองไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆฉัน)
"ฮือฮา ครืดๆ#$%^&*()_"ในขณะที่ฉันกำลังหลงอยู่ในห้อวงของความหลงตัวเองจู่ๆก็มีเสียงฮือฮาแล้วก็เสียงซุบซิบ เสียงกรีดร้องของกระซู่กูปรี ชะนี เวียงผา(มาเป็นชุด) เอาเป็นว่าเป็นเสียงดังมากๆแถมมาจากผู้หญิงและผู้ชายด้วย ฉันเลยตัดสินใจหันไปมองตามเสียงว่ามันเสียงอะไรแต่พอฉันหันไปฉันก็ไปปึ้ก ดั้งกระแทกกับแพงอกล่ำๆ ขาวๆ หอมๆ กล้ามฟิตเปรี้ย ฉันเงยหน้ามองไอ้ผู้ชายคนนี้ที่ฉันชน ฉันก็พบกับใบหน้าโคตรหล่อ ผมสีชาซอยระต้นคอที่แลดูหล้อหล่อ คนอะไรน่ากินดีแท้
เขาคนนั้นก้มหน้าลงมาหาฉัน ปลายจมูกของเราแตะกัน มือของเขาค่อยๆเลื้อยมาตรงเอวของฉัน ฉันเลยสะดุ้งนิดหน่อยแล้วหัวเราะออกมาเพราะความที่ฉันเป็นโรคบ้าจี้
"ฮ่ะๆ ช่วยเอามืออกไปหน่อยดะฮ่าๆได้มั้ยจ๊ะ ฮ่าๆ"ฉันบอกพลางหัวเราะใส่ผู้ชายหล่อคนนั้น
"ไม่นึกเลยนะครับว่าคนอย่างลูน่าจะเป็นโรคบ้าจี้"เขาเลื่อนใบหน้าหล่อๆนั่นมากระซิบใกล้ๆใบหูของฉันเล่นเอาจักจี้หนักกกว่าเดิมพร้อมด้วยความสยิว พอฉันเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเขาก็คลายมือออกจากเอวฉันแล้วเลื่อนหน้ากลับมาที่ใบหน้าฉัน พอจ่องหน้าเขาใกล้ๆแบบนี้แล้วหน้าตาเขาขาวหมดจด เนียน ใส ไร้สิวฝ้า กาก หรือจุดด่างดำแต่อย่างใด ว้าวหล่อ*O* โดนใจผู้ชายหล่อ
กลับเข้าเรื่องต่อ ใบหน้าใสๆหล่อๆชองเขาที่ใกล้ฉันมากจนจมูกสัมผัสกัน จากนั้นเขาก็ไม่รอช้าเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหน้าของฉันจากนั้นเขาก็หันหน้าไปทางซ้ายทำมุมสี่สิบห้าองสาแล้วปากของเราเกือบจะประกบกันถ้าไม่ติดว่าฉันเอามือมาขวางไว้ซะก่อน ถึงฉันจะไม่ยากแต่ก็ไม่ง่ายหรอกน่ะ
"เอ๋ ทำไมคุณถึงมีสิทธิ์มากกว่าคนอื่นมาจูบฉันได้หละคะ"ฉันถามด้วยใบหน้าใส่ซื่อไร้เดียงสา
"ฮ่ะๆ คุณนี่ไม่เหมือนที่เขาว่ากันไว้เลย"
นี่นาย ไม่คิดจะถอยหน้าหล่อๆใสๆนี่หนีเลยรึไง เกิดฉันอยากกินนายขึ้นมาทำไง
"สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น"ฉันบอกพร้อมยักคิ้วให้เขาข้างซ้ายใส่เขา
"ถ้างั้นสิบตาเห็นไม่เท่ามือคลำใช่มั้ยครับ"โอ้ว แรงค่ะ ประโยคแบบนี้หมายความว่าไงกันคะ
"หึๆ แล้วมือที่คลำเนี่ยจะคลำอย่างเดียวไม่ขยำขยี้คลำคลึงอะไรกันหน่อยเหรอค่ะ"ฉันยิ้มที่มุมปากใส่
"พูดอย่างนี้ไฟเขียวรึป่าวครับ"
"เอ..เขียวไม่เขียวจะลองขับไปมั๊ยคะ"ฉันยิ้มให้อย่างท้าทาย
"ต่อให้เป็นไฟแดงผมก็จะฝ่า แม้เสียค่าปรับผมก็ยอม"
ฉันไม่ตอบแต่เลื่อนมือขึ้นไปลูบไล้แพงอกล่ำๆที่มีแต่ซิกแพ็กของเขา คนบ้าอะไรวะหุ่นดีชะมัด หน้าก็หล่อ หุ่นก็ดี รวยด้วยแหง็มๆ
"หึๆ ตรงนี้เลยรึไงครับ"เขาพูดพลางเอามือมาโอบรอบคอฉัน
"ไม่อยู่แล้วค่ะ ที่ไม่เนี่ยฉันหมายถึงทุกอย่างเลยน่ะคะ แล้วเจอกันใหม่"พูดจบฉันก็ผละออกจากนายหล่อนี่แล้วก้าวๆฉับๆปเอากระเป๋ากับสาวเชียร์เบียร์ที่ฉันรู้จัก
เหอะ! คิดจะมีอะไรกับฉันง่ายๆงั้นเรอะ ฝันไปเหอะ คนอย่างลูน่าไม่มีทางติดกับอะไรง่ายๆแบบนี้หรอก ถ้าฉันไม่เข้าไปหาเองไม่ว่าจะอะไรทั้งสิ้นคือการหลอกลวง แต่ถึงฉันเข้าไปหาเองก็หลอกลวงอยู่ดีนั่นแหละ:P
ฉันที่เดินมาถึงหน้าประตูทางออกของผับแห่งนี้กลับถูกใครฉุดดึงฉันให้หมุนกลับไปข้างหลัง พอฉันหันไปตามแรงดึงดูดก็พบนายหล่อนั่นดึงแขนฉันไว้ ฉันทำหน้ามุ่ยใส่เขา อะไรอีกวะ คนยิ่งง่วงๆอยู่
"คุณ...ปฏิเสธผม มันทำให้ผม..."
"ขายหน้า อับอาย รู้สึกแย่"ฉันพูดด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย
"ไม่ใช่ แค่รู้สึกแปลกๆ"เหอะ! คุณหนูเอ๊ย! ไม่เคยมีใครปฏิเสธ พอเจอเข้าหน่อยรับไม่ได้ พ่อแม่ที่เลี้ยงลูกแบบเนี้ยลูกมันจะเจริญมั้ย
"แล้วไง"ฉันพูดอย่างไม่สนใจใยดี
"ก็ ก็...โถ่เว้ยทำไมมันพูดยากจัง"เขาสถบออกมาอย่าหัวเสีย แล้วมือที่จับแขนฉันเนี่ยเมื่อไหร่จะปล่อยคะ
"ถ้านึกคำพูดดีๆออกแล้วค่อยมาหาฉันใหม่ดีกว่าเพราะตอนนี้ฉันง่วงมาก"
"อะอืม แล้วผมจะเจอคุณได้ยังไง"
"แล้วแต่อารมณ์ของฉันจ้ะ ลาก่อนนะ"พูดจบฉันก็ใช้ศิลปะการป้องกันตัวที่ฉันไปเรียนมาบิดแขนเขาแล้วเดินจากมาอย่างสง่างาม เฮ้อ หงุดหงิด ง่วงนอน อย่าได้เจออะไรที่ทำให้ไม่ได้นอนอีกเลยจะได้มั้ย
"ไงจร้าน้องสาว มาคนเดียวหรอ รถพี่ว่างอยู่น้า"โอ๊ยจะบ้าตาย! พอฉันมาเอารถที่จอดไว้ก็มีไอ้หน้าตาไม่ดีไม่มีเมียเพราะไม่มีใครเอาที่มีประมาณซักสี่ห้าตัว โอ๊ย! ง่วงจะตายห่าอยู่แล้ว แล้วพวกแกไม่รู้จักลูน่าแห่งบัสเตอร์ออไลด์ผับแห่งนี้ได้ไงฟะ สงสัยมาหาเก็บเศษแถวนี้ใช่มั้ย ไอ้พวกเดนมนุษย์เอ๊ย
"ช่วยหลบไปหน่อยได้มั้ยคะ จะเอารถ^___^++"ฉันกัดฟันฝืนยิ้มถามไอ้พวกเดนมนุษย์เสียงหวาน
"ไม่ได้หรอกครับคนสวย"ไอ้หน้าด้านเอ๊ย
"คุณผู้หญิงเขาบอกให้หลบแล้วยังไม่ทำตามเนี่ยไม่ใช่สุภาพบุรุษเลยน่ะครับ"จู่ๆก็มีเสียงที่คุ้นรูหูฉันอย่างประหลาดลอยเข้ามากระทบรูหูฉัน พอฉันหันไปตามเสียงก็พบดราก้อนเพื่อสุดหล่อพ่อรวยแม่เลิศของฉันนั่นเอง
"แกเป็นใครวะ"หนึ่งในไอ้พวกสวะเดนมนุษย์ถาม
"เจ้าของผับที่สามารถเตะพวกนายออกไปจากผับนี้ได้ไง ถ้ายังไม่ไปฉันคงต้องเรียกรปภ.แล้วหละ"คนที่พูดคือฉันนั่นเอง
"ยังไม่ไปอีกหรอครับ^_^"คราวนี้เป็นดราก้อนแสยะยิ้มให้ไอ้พวกนั้น
"เออ รู้แล้ว ฝากไว้ก่อนเหอะ"หนึ่งในนั้นพูดขึ้นซึ่งฉันคาดว่าจะเป็นลูกพี่พวกมัน จากนั้นพวกมันก็ยกขโยงกันกลับฉันจึงหันไปพูดกับดราก้อน
"ขอบใจจ้ะดราก้อน ถ้านายไม่มาฉันคง(ฆ่าพวกนั้น)ตายไปแล้วหละ"
"ไม่เป็นไรครับคนสวย ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ครับ"
"ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวหน่อยสิ แล้วไปส่งฉันด้วย ได้มั้ยคะสุดหล่อ"
"อืม ก็ได้ครับ เพื่อคนสวยเลยนะเนี่ย"นี่หละดราก้อนเพื่อนฉันใจดี น่ารัก กระเป๋าหนัก 555+ ที่ฉันพกปืนเข้าผับได้ก็เพราะดราก้อนนี่หละที่เป็นเจ้าของที่นี่
"ไปรถฉันนะ แล้วเวลากลับนายก็ไม่ต้องกลับ ไปหาสาวๆของนายแถวคอนโดฉันแล้วให้พวกหล่อยไปส่งก็แล้วกัน"
"ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยน้า คนสบายมันเธอแล้วฉันหละ"
"ก็ไม่สบายไง( ' ' )"
"เออ ให้มันได้อย่างนี้เดะ"
"ถ้าพร้อมแล้วเราก็ไปกันเหอะ"พูดจบฉันก็ลากดราก้อนไปเป็นคนขับส่วนฉันก็ไปนั่งหลับ(ทำไมคล้องกันได้อ่ะ)
"ลูน่าถึงแล้ว"ฉันได้ยินเสียงดราก้อนปลุก แถมรู้สึกได้ว่ามันเขย่าตัวฉันอยู่
"อือออออ"ฉันครางเบาๆอย่างยานๆแล้วค่อยๆลุกจขึ้นนั่งจากที่ฉันปรับเบาะแบบนอน พอฉันลุกขึ้นนั่งแล้วก็ค่อยๆเปิดเปลือกตาอันแสนหนักอึ้งของตัวเองช้าๆ พอฉันลืมตาจนสุดฉันก็จ้องไปที่ถนนที่มีรถไม่มากวิ่งผ่านอยู่ ณ เวลานี้ ฉันก็จ้องมันอยู่นั่นแหละ แต่ดวงตาของฉันไม่ได้โฟกัสที่จุดๆใดเพราะฉันกำลังเหม่อค่ะ พอฉันได้สติอันน้อยนิดของฉันกลับคืนมาฉันก็ยืดเส้นยืดสาย บิวตัวนิดๆเพื่อเป็นการปลุกตัวเองจากนั้นก็ถอนหายใจหนักๆสองสามที
พอทำกิจกรรมตื่นนอนของฉันเสร็จฉันก็เดินไปหาดราก้อนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะก่อนแล้ว ช่างรวดเร็วจริงๆ
"กินอะไร"ดราก้อนถามฉันในขณะที่ฉันมาถึงโต๊ะ
"เส้นเล็กน้ำตกพิเศษกับหมี่เหลืองน้ำตกพิเศษไม่ผักไม่กระเทียมเจียว ขอบใจมากที่สั่งให้"แล้วดราก้อนก็หายลับไปสั่งอาหารให้ฉัน ไอ้พวกข่าวซุบซิบที่หาว่าฉันว่าเป็นพวกเท้าไม่ติดดิน ไฮโซ เลิศหรูมาเจอฉันในสภาพนี้คงพากันอับอายแหงๆ แหมเลิศมากค่ะ ก๋วยเตี๋ยวข้างทาง เหอๆ มนุษย์หนอมนุษย์ แต่ก็ดี ยิ่งลงข่าวว่าฉันรวย สวย เลิศ ไฮโซ ข่าวเสียๆหายๆมากเท่าไหร่ฉันก็จะดังและได้ผู้ชายรวยๆที่ฉันจะต้องปลอกลอกด้วยมากเท่านั้น
"กลับมาและ"ฉันหันไปมองดราก้อน
"อืม"
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ฉันที่กำลังซัดก๋วยเตี๋ยวกินอย่างเมามันต้องสะดุ้งตกใจจนเส้นบะหมี่เกือบไหลออกปากดพราะเสียงโหยหวนของชะนี
ฉันเลยต้องกล้ำกลืนฝืนกินก๋วยเตี๋ยวแล้วหันไปมองทางต้นเสียงแล้วก็พบชะนีตัวนึงกำลังกระโดดโลดเต้นมาทางฉันพร้อมยกมือชี้หน้าพวกฉัน
"ดราก้อน ทำไมนายทำกะมิ้วงี้อ่ะ นังนี่เป็นใคร ทำไมตัวเองต้องมากินก๋วยเตี๋ยวกะมัน"
"อ้าว ทำไมจะไม่ได้ล่ะจ้ะ ก็เราเป็นผัวเมียกันนี่"ฉันไม่ได้อยากจะหาเรื่องใครเลยน่ะแต่แบบว่าฉันเป็นโรคๆนึงที่ว่าการกวนตีนคนอื่น มันเลยทำให้ฉันไม่สามารถทำตัวดีๆได้
"แก๊!"แล้วยัยชะนีนั่นทำท่าจะพุ่งเข้ามาตบฉันแต่ดาร์ก(ชื่อย่อของดราก้อน)ก็เข้ามาขวางฉันแล้วพูดในสิ่งที่ฉันฟังแล้วสะใจจริงๆ
"คุณเป็นใครครับ ทำไมผมไม่เห็นจะรู้จักคุณเลย แล้วถ้าคุณจะเข้ามาตบแฟนผมผมก็คงต้องทำร้ายคุณ"พอยัยนั่นได้ยินก็อึ้งน้ำตาล่วงแผละปล่อยโฮออกมาตรงนั้นเลยเล่นเอาคนที่ดูเหตุการณ์ทำหน้าตาเลิกลั่นแต่ก็ไม่มีใครเดินเข้ามาช่วยเหลือ เหอะคนไทยเป็นแบบนี้กันหมดเลยสินะ แต่ถ้ามีคนเข้ามาจริงๆหละก็ฉันก็คงไม่ปล่อยไว้แน่เพราะมันไม่สะใจฉัน
พอเหตุการณ์เริ่มสงบลงฉันกก็กลับไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวต่อแต่ด้วยความที่ว่ามันยังไม่สะใจฉันพอฉันเลยเดินไปหานังชะนีที่นั่งร้องไห้อยู่นั่นก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูยัยนั่นเบาๆว่า
"อุ๊ย ผัวเธออ่ะเป็นของฉันแล้วน่ะอีโง่!"แล้วฉันค่อยมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวแสนอร่อยต่อ
"เธอไปพูดอะไรใส่ยัยนั่นถึงได้ร้องไห้หนักกว่าเดิม"ดราก้อนถามฉัน
"need not to know(ไม่จำเป็นต้องรู้)"
"ก็ได้"
หลังจากนั้นพวกเราก็เริ่มพูดสับเพเหระอะไรก็ไม่รู้ต่อเพราะฉันขี้เกียจบรรยาย วันนี้มันยังไม่แรงพอที่ฉันจะได้ชื่อว่าซาตาน แต่พรุ่งนี้ฉันต้องขึ้นชื่อว่าซาตานที่โหดร้ายให้ได้คอยดูเถอะนะนาย นาย นาย เอ่อ นายอะไรวะที่หัวสีหมอก ช่างมันละกัน ฉันจะทำให้นายนั่นได้รู้ซึ้งว่าทำให้ฉันโมโหจะต้องเจอกับอะไร
"นี่ดาร์ก ฉันง่วงจังเลย"ฉันบอกในขณะที่พวกเรามานั่งอยู่ในรถแล้วดราก้อนกำลังมาส่งฉัน
"ง่วงก็นอนสิ มาบอกฉันมันจะเกิดอะไรขึ้น"
"กวนตีนดีจังเนอะไอ้ฟาย"
"ฉันไม่ได้กวน แค่พูดความจริงต่างหากหละ"
"อ้อเหรอ"
"หาเรื่องแบบนี้แสดงว่าเริ่มเมาแล้วใช่มั้ยเนี่ย กินไปเท่าไหร่"
"ฉันไม่ใช่ไอ้บ้านะถึงต้องมานั่งนับแก้วอะไรก็ตามที่ฉันดื่มไป"
"เออกวนเข้าไป นี่ถ้าฉันไม่ใช่เพื่อนเธอเธอจะตีนกระแทกปากไปนานแล้ว"
"คนที่จะเจอมันใครกันแน่นายหรือฉันพูดให้ถูกเดะ"
"จร้าจร้า ฉันรู้ว่าเธอเก่งเรื่องนี้ เก่งกว่าฉันอีก"อืมนั่นสิ ฉันเก่งเรื่องต่อยตีกว่าดราก้อนซะอีก ต่อให้ฉันโดนรุมซักยี่สิบคนก็ไม่ตายอาจบาดเจ็บสาหัสถ้าไม่มีปืนแต่ถ้ามีปืนพวกนั้นก็คงตาย
"นายไปทำอะไรที่ผับนาย ไปไม่ชวนด้วย"
"ไปหาหัวใจมั้ง"
"เฮ้ย! หรือว่านายเจอคนที่ชอบแล้ว"
"ไม่ใช่ แค่ไปนั่นแหละๆ"พอดราก้อนขึ้นคำจำพวกนี้เมื่อไหร่แปลว่าไม่อยากบอก เออก็ได้ไม่รู้ก็ไม่รู้แต่อย่าให้หาได้เองแล้วกันนายโดนแน่ ฉันจะเอาไอ้สิ่งที่นายปิดบังฉันอยู่ไปทำทุกวิถีทางให้นายกระอักเลือด หึๆ
"หน้าตาเธอชั่วร้ายมากอ่ะลูน่า เอาน่าฉันพร้อมเมื่อไหร่จะบอกเธอคนแรก อย่าคิดอะไรแผลงๆเด็ดขาดเลยนะโว้ย"
"ห๊ะ! อะไรนะ นายพูดอะไรอ่ะ ฉันฟังไม่รู้เรื่อง ฉันไม่เข้าใจ"
"ยัยบ้าลูน่าเอ๊ย! เธอกำลังฆ่าฉันทางอ้อมใช่มั้ยห๊ะ!"ไอ้ดราก้อนเริ่มสติแตกแต่ฉันแตกไปแล้ว
"ล้าๆๆๆ ลู้ล้าตาหลิ้วหลิ่ว ฮูลาล่า ฮ่าๆ"ฉันเอามือปิดหูแล้วแกล้งร้องบ้าอะไรไม่รู้เสียงดังๆให้มันรู้ไปว่าฉันไม่สน
พอดีกับที่ดราก้อนขับรถมาส่งฉันที่คอนโดพอดีมันเลยไม่ต้องทนฟังเสียงอันทุเรศรูหูของฉัน แหมดูสิสีหน้ามันโคตรจะโล่งใจเลยไอ้บ้า
"ไปๆ ลงรถฉันไปเลย ฉันไม่ต้องรับแก กลับบ้านหรือจะไปตานที่ไหนก็ไป"
"โหยยัยคนโหดร้าย ยัยคนใจดำ ไอ้เราก็อุส่าห์ขับรถให้แถมเลี้ยงข้าวยังมีหน้ามาไล่กันอีก"
"โอเคไม่ไล่ตอนนี้ก็ได้แต่ว่าฉันมีเรื่องอะไรจะวานหน่อยอ่ะ เอาหูมาใกล้ๆฉันนะ"ฉันกวักมือเรียกดราก้อนมาใกล้ๆ
"อะไรกันเธอเนี่ยทำตัวลึกลับ"ทำเป็นพูดนั่นพูดนี่แต่ก็ยังเอาหูมาใกล้ๆตามที่ฉันบอก
"ช่วย(...............)"ประโยคที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ถือเป็นความลับของทางราชกาลที่ไม่สามารถเปิดให้ใครได้รับรู้ได้แม้แต่คนอ่านก็ตามนะจ้ะ
"อืมเดี๋ยวจัดการให้ แต่เธอก็รู้นะว่าฉันไม่ทำอะไรให้ฟรีๆหรอก"
"แน่นอน สิ่งที่นายต้องการฉันจะทำให้นายตามต้องการไม่ให้นายผิดหวังหรอกเพื่อนรัก"
เม้าท์
ปลื้มใจค่ะทุกคน
เพราะในที่สุดอิฉันก็แต่งตอนแรกเสร็จ
จริงๆแล้วเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้ว
แต่ว่ามาไอดีของเรามีปัญหา
เลยไม่ได้ลง
จริงๆแล้วอยางลงใจจะขาดกว่าคนอยากอ่านอีกน่ะเนี่ย
วันนี้วันสิ้นปี
หลายคนก็ได้เงินนู่นี่
อย่าลืมแบ่งเราบ้างนะ(ขออย่างหน้าไม่อาย)
ปีหน้า(หรือพรุ่งนี้)ก็ขอให้มีความสุขนะจ้ะ
วันเปลี่ยนใจคนอย่าเปลี่ยน(จากนิยาย)น้า
เอาใจนักอ่านซะหน่อย
โดยการแต่งบทของดราก้อนที่น่ารัก
ถ้าใครชอบใครก็บอกมาเดี๋ยวอิฉันจะจัดให้
สุดท้าย
แฮปปี้นิวเยียร์
ความคิดเห็น