คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : *การเดินทาง*
*การเดินทาง*
"คอทเทิลธ์"
เด็กสาวตะโกนลั่นพร้อมเดินจ้ำอ้าวตามหลังเด็กหนุ่มชื่อคอทเทิลธ์ด้วยสีหน้าไม่พอใจไปที่ครัวเล็กๆหลังสิ่งที่เรียกว่าบ้าน มันเป็นกระท่อมไม้หลังเก่าๆซอมซ่อและอยู่กลางป่าทึบ มันเป็นที่ซ่อนที่ดีเยี่ยมสำหรับคนทั้งสอง
"มีอะไรมิทราบ"
คอทเทิลธ์พูดกลับไปอย่างนุ่มนวลแต่กวนไม่เบา เขาเดินเร็วขึ้นเพื่อให้เด็กสาวตามไม่ทัน
"นายท่านจะให้เราขโมยอะไรอ่ะคะ"
เด็กสาวถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
"ชั้นว่าตอนนี้เธอควรจะรีบเก็บสำภาระของเธอก่อนดีกว่านะยัยทึ่ม!"
คอทเทิลธ์พูดกวนประสาทในยามเช้าอันสดใส
"ทำไม...นายจะพาชั้นไปที่ไหนและกรุณาเรียกชื่อชั้นด้วย ชั้นไม่ได้ชื่อยัยทึ่ม!...นะคะ"
เด็กสาวตอบกลับไปอย่างโกรธจัด
"ไปปิกนิกมั่ง...ยัยทึ่มเอ้ย!ก็ออกเดินทางน่ะสิ"
คอทเทิลธ์ตอบกลับไปอย่างสะใจ
"กรุณาเรียกชื่อของชั้น!"
เด็กสาวหันกลับมาพร้อมทำหน้าโกรธจัดกว่าคราวที่แล้ว
"อะ...โอเค ฟุลเธอชื่อฟุลและต่อไปนี้ชั้นจะเรียกเธอว่าฟุลไม่ใช่ยัยทึ่ม! พอใจแล้วใช่ไหม"
คอทเทิลธ์ตอบด้วยสีหน้ากลัวๆ
"เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างสูง ที่ยอมเรียกชื่อของชั้นนะคะ"
ฟุลตอบด้วยสีหน้าปกติและแสยะยิ้มใหคอทเทิลธ์
"อ้าว...แล้วไทน์ชั้นหายไปไหนเนี่ย"
ฟุลพูดเซงๆควานหาเนกไทน์ของเธอจากตู้เสื้อผ้า
"ไม่เห็นจะอยากเรียกตรงไหนเลยชื่อเชยๆอย่างนั้น ถ้าเป็นชั้นนะจะยอมให้คนเรียกว่าไอ้ทึ่มดีกว่าเรียกชื่อ ฟุล เชยชะมัดยาด"
คอทเทิลธ์บ่นพึมพัมแต่ก็ดังพอที่ผู้ถูกล่าวถึงจะได้ยิน
"แล้วก็เลิกใส่ได้มั้ยไอ้ชุดนักเรียนบ้า บ้าเนี่ย!"
เค้าพูดเปลี่ยนเรื่องเมื่อรู้ว่าฟุลได้ยิน
"นี่!!!...อย่ามาว่าชื่อของชั้นแล้วก็ชุดของชั้นนะ...คะ"
ฟุลพูดด้วยสีหน้าโกรธ อัมหิต และน้อยใจปนๆกัน
"ฟุเลียร์คาทอทส์ เลฟเซลเนทว์ เป็นชื่อที่ตระกูลเลฟเซลเนทว์ เทวทูตผู้ดูแลน้ำตกบนสวรรค์ของชั้นตั้งให้เชียวนะ และชั้นก็ยังเป็นทายาทรุ่นสุดท้ายที่ได้รับปีกจากตระกูลนะ นี่นายรู้มั้ย สายเลือดรุ่นต่อจากชั้นน่ะนะ ไม่มีใครได้รับปีกอีกเลย รู้ไว้ซะ ชั้นน่ะเป็นคนที่โชคดีที่สุดนะจะบอกให้...นะคะ"
ฟุลเริ่มสาทยายออกมาเป็นชุดๆ
"ที่ชั้นยอมให้นายเรียกฟุลเฉยๆแทนที่จะเรียกฟุเลียร์คาทอทส์ก็ดีแล้วนะ ยังจะมาบ่นอีก ฆ่าทิ้งเลยดีมั้ยเนี่ย...คะ"
ฟุลพูดพร้อมทำท่าเหมือนปีศาสที่ดุร้ายและหน่อนแน้ม เธอเป็นคนที่เก่งทางด้านการใช้กำลัง
"ฟุล....ฟุล...ฟุล..ฟุล.ฟุล ฟุลลลลลลลลล ก็ได้ฟุลก็ฟุล"
คอทเทิลธ์พูดบ่นๆ เค้าเดินเร็วๆนำหน้าฟุลไปอย่างน่ารำคาญ เขาเริ่มกลัวเธอมากขึ้น
"ดีค่ะ"
ฟุลพูดสั้นๆและเดินตามคอทเทิลธ์ไปอย่างสบายใจ
-คอทเทิลธ์และฟุลออกเดินทางไป ณ ที่แห่งหนึ่ง-<ซึ่งฟุลยังไม่รู้>
"นี่นาย!เมื่อไหร่จะถึงซักทีเนี่ย"
ฟุลบ่นอย่างเบื่อกับการเดินที่เธอไม่ชินเท่าไรนัก
"นี่...ให้ชั้นบินเถอะนะ ชั้นเมื่อยแล้วอะ ชั้นไม่ชินกับการเดินนะ อย่าลืมซิ นะ นะ นะ ให้ชั้นบินเถอะนะ ขอสร้อยชั้นคืนน้า..."
ฟุลพูดอย่าขอร้อง เธอทำสายตาอย่างอ้อนวอนกับคอทเทิลธ์
"ไม่!..ไม่อย่างเด็ดขาดเลย..เป็นแมลงวันรึไง เดี๋ยวเธอก็ปล่อยให้ชั้นเดินคนเดียวอีก ไม่เอาชั้นไม่มีเพื่อน"
คอทเทิลธ์พูดอย่างเด็ดขาดและเอาแต่ใจ เพราะเมื่อเช้าเค้าไปขโขยสร้อยของฟุลมาตอนที่เธอหลับ
"เดินตามมาเถอะน่า อย่าพูดมาก"
คอทเทิลธ์พูดต่ออย่างหงุดหงิด
"ทำไม"
ฟุลถามพร้อมทำหน้าค้อน และการโต้วาทีกลางป่าก็เริ่มขึ้น
"ชั้นก็รำคาญเสียงแหลมๆของเธอน่ะสิ"
คอทเทิลธ์สวนกลับ
"หนอย!!!มีสิทธอะไรมาว่าเสียงของฉัน"
ฟุลตอบกลับไปพร้อมชูกำปั้นขึ้นเตรียมชก
"ชื่อก็ไม่เพราะแถมยังเป็นพวกชอบใช้กำลังอีกซะด้วย"
คอทเทิลธ์ด่ากลับไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ เค้าลืมไปแล้วว่าฟุลไม่ชอบให้ใครมาว่าชื่อของเธอ
"โถ่...ยังกับชื่อของนายเพาะนักนี่ ชื่อก็ยาวอยู่หรอกนะ แต่สกุลของนายชั้นจ๊ดจู๋เลย ไม่สมดุลเอาซะเลย"
ฟุลโต้กลับอย่างภูมิใจ
"ชื่อกับสกุลยาวเฟื้อยเป็นหนวดปลาดุกอย่างนั้นไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย"
คอทเทิลธ์พูดอย่างดูถูกชื่อของฟุล
"คอทเทิลธ์ วายท์ เหอ..เหอ โอ้ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะอะไรเช่นนี้....แหวะ เพราะตายแหละ"
ฟุลพูดเร็วๆสวนกลับอย่างกัดฟัน
"เออ เออ เอาเถอะถึงแล้ว แล้วก็เลิกบ่นได้แล้ว"
คอทเทิลธ์ตัดบทอย่างยอมแพ้
"หนวดปลาดุก...คิดได้ไงเนี่ย"
ฟุลบ่น
ความคิดเห็น