ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เผชิญหน้า
จอนนี่ - ดูท่า......ชั้นคงต้องออกไปดูให้เห็นกับตาซักหน่อยหละ ใครกันที่เป็นเจ้าของ “สัมผัส” นี้....
จอนนี่ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อออกมาข้างนอกที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง แดดกำลังร้อนได้ที่ ซึ่งไม่ถูกกับแวมไพร์อย่างเขาสักเท่าไหร่ แต่เหตุที่ต้องออกมาก็เพราะเขารู้สึกได้ถึง “บางสิ่ง” ที่ผิดแปลกไปจากมนุษย์ธรรมดาๆ นี่คือพลังพิเศษของพวกปีศาจเหล่านี้ เขาจะสามารถแยกแยะได้ว่าใครเป็นมนุษย์จริงๆหรือไม่ใช่ เพียงแค่ได้มองที่คนๆนั้นแค่นิดเดียว..
ตอนนี้ก็เวลาเที่ยงแล้ว ได้เวลาอาหารของหลายๆคน ซึ่งก็ได้เวลาอาหารของทั้งสองคนนี้เช่นกัน ซิสเตอร์ลีออน
และซิสเตอร์ซาร่า หลังจากที่ทั้งสองคนพบกันเมื่อครู่นี้ก็ได้ร่วมรับประธานอาหารที่สวนพักผ่อนหย่อนใจแห่งนี้
ซาร่า - นี่ค่ะ น้ำชา....
ลีออน - ขะ....ขอบคุณ....
หลังจากที่ซาร่าส่งน้ำชาให้ เธอก็หยิบแซนวิสจากตระกร้าที่เธอถือติดตัวมาขึ้นมาทาน... แต่ข้างๆเธอนั้น
ลีออนก็ยังจ้องที่หน้าของเธอแบบเคลิ้มๆเหม่อลอย.....
ซาร่า - ….. เป็นอะไรไปเหรอจ๊ะ... หน้าชั้นมีอะไรติดอยู่รึเปล่า..
ลีออน - อ๊ะ!....เปล่าค่ะ... คือว่า..หลังจากที่ได้มองคุณแล้ว... ลีออนรู้สึกว่ามันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก...
และหลังจากที่ได้รับน้ำชานี่แล้ว.... มันเป็นเหมือนกับความรู้สึกที่ได้อยู่กับแม่เลยค่ะ....
ซาร่า - เอ๋..? ชั้นแก่ขนาดนั้นเลยเหรอจ๊ะ....
ลีออน - ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ!... คือว่าคุณซาร่าสวยเหมือนแม่เลยหละค่ะ...
ซาร่า - เอ๋.... ขนาดนั้นเลยเหรอคะ... แหม..ชมกันตรงๆอย่างนี้เขินแย่....
ลีออน - ฮิฮิฮิ...
สองสาวคุยกันเจ๊าะแจ๊ะตามประสาเด็กผู้หญิงทั่วไป และในขณะเดียวกัน ปีเตอร์ ก็บังเอิญเดินผ่านมาพอดี
ลีออน - อ๊ะ! นั่นท่านปีเตอร์ ท่านคะ มาทานอาหารเที่ยงด้วยกันสิคะ..
ปีเตอร์ - อ่อ ไม่หรอก ตอนนี้เดี๋ยวก็บ่ายแล้ว ต้องไปเตรียมตัวก่อนหนะ เดี๋ยวไม่ทันสอนหนังสือเด็กๆ
ลีออน - อ๋า... แย่เลย เดี๋ยวก่อนค่ะ นี่ “โซเร็น ซาร่า” ค่ะ เค้าพึ่งเข้ามาวันสองวันนี่เองค่ะ
ซาร่า - สวัสดีค่ะท่าน... ท่านนี่ถึงจะอายุมาก แต่ก็ยังดูหนุ่มสมคำร่ำลือจริงๆนะคะ
ปีเตอร์ - ฮะๆ คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก... แต่ก็... ยินดีต้อนรับนะ.. เป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆที่เดี๋ยวนี้
คนหนุ่มสาวสนใจในเรื่องการสแวงบุญ ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกมาได้เลยนะ หลวงพ่อไปก่อนหละ...
ซาร่า - โชคดีค่ะท่าน....
จากนั้นปีเตอร์ก็เดินจากไป.... แต่กับเหมือนว่ามีอะไรสะกิดใจเขา... “เราเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนรึเปล่านา... จำไม่ได้... รึไม่ใช่.... ถ้าเธอเป็นสายลับของปีศาจเราก็น่าจะจับสัมผัสเธอได้... แต่เราไม่เห็นอะไรในตัวเธอเลย.... ช่างมันเถอะ... สงสัยแค่คิดไปเอง...”
ซาร่า - แหม....หล่อจริงๆด้วย.. นึกว่าที่คนเค้าลือกันจะแค่พูดเล่นๆซะอีก..
ลีออน - ใช่มั้ยหละ... ฮิฮิ อ๋า...จะบ่ายแล้วนี่.. รีบๆทานกันเถอะค่ะ ตอนบ่ายนี้เราต้องไปทำขนมกันอีก..
ซาร่า - จ้าๆ.....
เมื่อปีเตอร์เดินไปถึงโรงเรียนสอนหนังสือให้กับเด็กกำพร้าภายในวิหาร เขาก็พบว่าเด็กๆได้มานั่งที่ของตนเองอย่างเป็นระเบียบอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งเป้นเรื่องแปลก เพราะปกติเวลานี้เด็กๆจะยังคงทานอาหารอยู่ และดูเหมือนเด็กๆ
จะตั้งใจฟังสิ่งที่ครูผู้สอนกำลังพูดอยู่อย่างมาก..
ปีเตอร์ - เอ่...ใครมาสอนแทนเรากันนะ.... ฝีมือไม่เลวทีเดียว ขนาดเราสอนเองเด็กๆยังคุยกันในห้องเสียงดัง
ว่อนไปหมด ต้องขอดูหน้าหน่อยซะแล้ว.....
เมื่อปีเตอร์เดินเข้าไปใกล้อีกนิดเขาก็ได้ยินเสียงของครูผู้สอน ดูเหมือนว่าเขากำลังเล่านิทานให้เด็กๆฟังอยู่.....
และปีเตอร์ได้เดินเข้าไปข้างในห้องเรียน..... เค้าต้องตกตะลึงกับภาพที่เค้าได้เห็น......
??? - กาลครั้งหนึ่ง...... หลายร้อยปีมาแล้ว... มีปีศาจพี่น้องคู่หนึ่ง ทั้งคู่รักกันมาก.. จนวันหนึ่งทั้งคู่
สัญญาว่า จะช่วยกันกวาดล้างมนุษย์ให้หมดโลก แต่ว่าวันหนึ่ง... ปีศาจตนน้องนั้นเกิดหันดาบ
เข้าใส่พี่ชายแท้ๆของเขาและพรรคพวกของเขา เอาคมดาบที่น่ากลัวไล่ฟาดฟันอย่างไม่ปราณี.....
ทีนี้คือคำถามนะเด็กๆ ทำไม.... ทำไมเค้าถึงกระทำการที่ชั่วร้ายอย่างนั้น..
เด็กๆ - เอ่อ..... เพราะว่าปีศาจนั้นเป็นพวกไม่ดีครับ// พระเจ้าสั่งให้เค้าทำครับ //เพราะเค้าบ้าไปแล้วค่ะ...
??? - ม่ายๆ บูๆ ผิดหมดเลย..
เด็กๆ - ว้า........ แล้วทำไมหละครับ/คะ
??? - เพราะว่า.... ทั้งๆที่ตนเองเป็นถึงเจ้าแห่งปีศาจ.... ที่มีพลังอำนาจที่หาผู้ใดเทียมไม่ได้... แต่กลับ
ไปหลงรักกับสิ่งที่จะเป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่.....ปีศาจก็ไม่เชิงยังไงหละ....
........................................................................................................................................................................................
ตอนนี้ในหัวของปีเตอร์เหมือนกับว่าเอาวีอีโอเทปหลายๆเรื่องมาเปิดให้เขาดูพร้อมกัน ความจำในสมองของเขา
เริ่มปั่นป่วน เรื่องในอดีตมากมายซ้อนทับถมและมันก็เหมือนปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมๆกัน...
ดูนี่สิน้องข้า..... มนุษย์เอาแต่เข่นฆ่ากัน....และก็ได้แต่อ้างว่า.. “ในนามของพระเจ้า..” ทั้งๆที่มันก็เป็นแค่ความต้องการที่ไม่สิ้นสุดของตัวเองซะมากกว่า..... และทุกครั้งที่มีการรบกันนั้น... สิ่งที่ต้องตายไปไม่ได้มีแต่มนุษย์
เท่านั้น... สรรพสัตว์ทั้งหลาย ธรรมชาติ และธาตุ ต่างๆ ก็ต้องสังเวยไปเพราะความโง่เขลาของมนุษย์....
มนุษย์นี่น่าเกลียดจริงๆ.... ถ้าเจ้าไม่พาข้ามาดูให้เห็นกับตาข้าก็คงไม่เชื่อ.....
เอาหละทีนี้.... เจ้ายังจะคัดค้านที่ข้าจะกวาดล้างพวกที่น่ารังเกียจเหล่านี้อีกรึเปล่า....
.......ข้าจะติดตามเจ้า..... ไปทุกหนแห่ง.... พี่ข้า....
ฮึ่ม!!!!!!!!! ท่านพี่!!!! ไหนว่าท่านบอกว่าท่านจะไม่ทำอันตรายกับพวก “เอลฟ์”
มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้.... พวกเขาหันดาบใส่เรา พวกเราก็ต้องรักษาชีวิตไว้เหมือนกัน...
แต่ว่า!!! แต่ว่า!!! เจ้าก็รู้!!! ว่า“เธอ”นั้นเป้นคนรู้จักข้า!! เจ้ารู้เช่นนั้นแล้วทำไมยังทำอย่างนี้อีก!!!
………………มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้.............
................ เจ้าจงตายซะตรงนี้ซะ!!!!! ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!
เมื่อปีเตอร์รู้สึกตัวได้แล้ว..... ชายคนที่เล่านิทานให้เด็กๆฟังเมื่อกี้ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขา....
“เป็นอะไรไปรึหลวงพ่อ.... เหงื่อแตกซิกๆเลยนะ.....”
ปีเตอร์ - จะ..... จีซัสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
จอนนี่ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อออกมาข้างนอกที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง แดดกำลังร้อนได้ที่ ซึ่งไม่ถูกกับแวมไพร์อย่างเขาสักเท่าไหร่ แต่เหตุที่ต้องออกมาก็เพราะเขารู้สึกได้ถึง “บางสิ่ง” ที่ผิดแปลกไปจากมนุษย์ธรรมดาๆ นี่คือพลังพิเศษของพวกปีศาจเหล่านี้ เขาจะสามารถแยกแยะได้ว่าใครเป็นมนุษย์จริงๆหรือไม่ใช่ เพียงแค่ได้มองที่คนๆนั้นแค่นิดเดียว..
ตอนนี้ก็เวลาเที่ยงแล้ว ได้เวลาอาหารของหลายๆคน ซึ่งก็ได้เวลาอาหารของทั้งสองคนนี้เช่นกัน ซิสเตอร์ลีออน
และซิสเตอร์ซาร่า หลังจากที่ทั้งสองคนพบกันเมื่อครู่นี้ก็ได้ร่วมรับประธานอาหารที่สวนพักผ่อนหย่อนใจแห่งนี้
ซาร่า - นี่ค่ะ น้ำชา....
ลีออน - ขะ....ขอบคุณ....
หลังจากที่ซาร่าส่งน้ำชาให้ เธอก็หยิบแซนวิสจากตระกร้าที่เธอถือติดตัวมาขึ้นมาทาน... แต่ข้างๆเธอนั้น
ลีออนก็ยังจ้องที่หน้าของเธอแบบเคลิ้มๆเหม่อลอย.....
ซาร่า - ….. เป็นอะไรไปเหรอจ๊ะ... หน้าชั้นมีอะไรติดอยู่รึเปล่า..
ลีออน - อ๊ะ!....เปล่าค่ะ... คือว่า..หลังจากที่ได้มองคุณแล้ว... ลีออนรู้สึกว่ามันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก...
และหลังจากที่ได้รับน้ำชานี่แล้ว.... มันเป็นเหมือนกับความรู้สึกที่ได้อยู่กับแม่เลยค่ะ....
ซาร่า - เอ๋..? ชั้นแก่ขนาดนั้นเลยเหรอจ๊ะ....
ลีออน - ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ!... คือว่าคุณซาร่าสวยเหมือนแม่เลยหละค่ะ...
ซาร่า - เอ๋.... ขนาดนั้นเลยเหรอคะ... แหม..ชมกันตรงๆอย่างนี้เขินแย่....
ลีออน - ฮิฮิฮิ...
สองสาวคุยกันเจ๊าะแจ๊ะตามประสาเด็กผู้หญิงทั่วไป และในขณะเดียวกัน ปีเตอร์ ก็บังเอิญเดินผ่านมาพอดี
ลีออน - อ๊ะ! นั่นท่านปีเตอร์ ท่านคะ มาทานอาหารเที่ยงด้วยกันสิคะ..
ปีเตอร์ - อ่อ ไม่หรอก ตอนนี้เดี๋ยวก็บ่ายแล้ว ต้องไปเตรียมตัวก่อนหนะ เดี๋ยวไม่ทันสอนหนังสือเด็กๆ
ลีออน - อ๋า... แย่เลย เดี๋ยวก่อนค่ะ นี่ “โซเร็น ซาร่า” ค่ะ เค้าพึ่งเข้ามาวันสองวันนี่เองค่ะ
ซาร่า - สวัสดีค่ะท่าน... ท่านนี่ถึงจะอายุมาก แต่ก็ยังดูหนุ่มสมคำร่ำลือจริงๆนะคะ
ปีเตอร์ - ฮะๆ คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก... แต่ก็... ยินดีต้อนรับนะ.. เป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆที่เดี๋ยวนี้
คนหนุ่มสาวสนใจในเรื่องการสแวงบุญ ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกมาได้เลยนะ หลวงพ่อไปก่อนหละ...
ซาร่า - โชคดีค่ะท่าน....
จากนั้นปีเตอร์ก็เดินจากไป.... แต่กับเหมือนว่ามีอะไรสะกิดใจเขา... “เราเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนรึเปล่านา... จำไม่ได้... รึไม่ใช่.... ถ้าเธอเป็นสายลับของปีศาจเราก็น่าจะจับสัมผัสเธอได้... แต่เราไม่เห็นอะไรในตัวเธอเลย.... ช่างมันเถอะ... สงสัยแค่คิดไปเอง...”
ซาร่า - แหม....หล่อจริงๆด้วย.. นึกว่าที่คนเค้าลือกันจะแค่พูดเล่นๆซะอีก..
ลีออน - ใช่มั้ยหละ... ฮิฮิ อ๋า...จะบ่ายแล้วนี่.. รีบๆทานกันเถอะค่ะ ตอนบ่ายนี้เราต้องไปทำขนมกันอีก..
ซาร่า - จ้าๆ.....
เมื่อปีเตอร์เดินไปถึงโรงเรียนสอนหนังสือให้กับเด็กกำพร้าภายในวิหาร เขาก็พบว่าเด็กๆได้มานั่งที่ของตนเองอย่างเป็นระเบียบอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งเป้นเรื่องแปลก เพราะปกติเวลานี้เด็กๆจะยังคงทานอาหารอยู่ และดูเหมือนเด็กๆ
จะตั้งใจฟังสิ่งที่ครูผู้สอนกำลังพูดอยู่อย่างมาก..
ปีเตอร์ - เอ่...ใครมาสอนแทนเรากันนะ.... ฝีมือไม่เลวทีเดียว ขนาดเราสอนเองเด็กๆยังคุยกันในห้องเสียงดัง
ว่อนไปหมด ต้องขอดูหน้าหน่อยซะแล้ว.....
เมื่อปีเตอร์เดินเข้าไปใกล้อีกนิดเขาก็ได้ยินเสียงของครูผู้สอน ดูเหมือนว่าเขากำลังเล่านิทานให้เด็กๆฟังอยู่.....
และปีเตอร์ได้เดินเข้าไปข้างในห้องเรียน..... เค้าต้องตกตะลึงกับภาพที่เค้าได้เห็น......
??? - กาลครั้งหนึ่ง...... หลายร้อยปีมาแล้ว... มีปีศาจพี่น้องคู่หนึ่ง ทั้งคู่รักกันมาก.. จนวันหนึ่งทั้งคู่
สัญญาว่า จะช่วยกันกวาดล้างมนุษย์ให้หมดโลก แต่ว่าวันหนึ่ง... ปีศาจตนน้องนั้นเกิดหันดาบ
เข้าใส่พี่ชายแท้ๆของเขาและพรรคพวกของเขา เอาคมดาบที่น่ากลัวไล่ฟาดฟันอย่างไม่ปราณี.....
ทีนี้คือคำถามนะเด็กๆ ทำไม.... ทำไมเค้าถึงกระทำการที่ชั่วร้ายอย่างนั้น..
เด็กๆ - เอ่อ..... เพราะว่าปีศาจนั้นเป็นพวกไม่ดีครับ// พระเจ้าสั่งให้เค้าทำครับ //เพราะเค้าบ้าไปแล้วค่ะ...
??? - ม่ายๆ บูๆ ผิดหมดเลย..
เด็กๆ - ว้า........ แล้วทำไมหละครับ/คะ
??? - เพราะว่า.... ทั้งๆที่ตนเองเป็นถึงเจ้าแห่งปีศาจ.... ที่มีพลังอำนาจที่หาผู้ใดเทียมไม่ได้... แต่กลับ
ไปหลงรักกับสิ่งที่จะเป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่.....ปีศาจก็ไม่เชิงยังไงหละ....
........................................................................................................................................................................................
ตอนนี้ในหัวของปีเตอร์เหมือนกับว่าเอาวีอีโอเทปหลายๆเรื่องมาเปิดให้เขาดูพร้อมกัน ความจำในสมองของเขา
เริ่มปั่นป่วน เรื่องในอดีตมากมายซ้อนทับถมและมันก็เหมือนปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมๆกัน...
ดูนี่สิน้องข้า..... มนุษย์เอาแต่เข่นฆ่ากัน....และก็ได้แต่อ้างว่า.. “ในนามของพระเจ้า..” ทั้งๆที่มันก็เป็นแค่ความต้องการที่ไม่สิ้นสุดของตัวเองซะมากกว่า..... และทุกครั้งที่มีการรบกันนั้น... สิ่งที่ต้องตายไปไม่ได้มีแต่มนุษย์
เท่านั้น... สรรพสัตว์ทั้งหลาย ธรรมชาติ และธาตุ ต่างๆ ก็ต้องสังเวยไปเพราะความโง่เขลาของมนุษย์....
มนุษย์นี่น่าเกลียดจริงๆ.... ถ้าเจ้าไม่พาข้ามาดูให้เห็นกับตาข้าก็คงไม่เชื่อ.....
เอาหละทีนี้.... เจ้ายังจะคัดค้านที่ข้าจะกวาดล้างพวกที่น่ารังเกียจเหล่านี้อีกรึเปล่า....
.......ข้าจะติดตามเจ้า..... ไปทุกหนแห่ง.... พี่ข้า....
ฮึ่ม!!!!!!!!! ท่านพี่!!!! ไหนว่าท่านบอกว่าท่านจะไม่ทำอันตรายกับพวก “เอลฟ์”
มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้.... พวกเขาหันดาบใส่เรา พวกเราก็ต้องรักษาชีวิตไว้เหมือนกัน...
แต่ว่า!!! แต่ว่า!!! เจ้าก็รู้!!! ว่า“เธอ”นั้นเป้นคนรู้จักข้า!! เจ้ารู้เช่นนั้นแล้วทำไมยังทำอย่างนี้อีก!!!
………………มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้.............
................ เจ้าจงตายซะตรงนี้ซะ!!!!! ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!
เมื่อปีเตอร์รู้สึกตัวได้แล้ว..... ชายคนที่เล่านิทานให้เด็กๆฟังเมื่อกี้ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขา....
“เป็นอะไรไปรึหลวงพ่อ.... เหงื่อแตกซิกๆเลยนะ.....”
ปีเตอร์ - จะ..... จีซัสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น