ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : มิตรภาพ
ที่ห้องลับใต้ดินนี่เองที่อดีตแวมไพร์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้รับการขนานนามว่า นอสเฟอราตูว หรือที่แปลว่า ผู้ที่เป็น
อมตะนั่นเอง ซึ่งจะมีแวมไพร์เพียง 1 ใน ล้าน ที่จะมีโอกาสได้รับเลือดบริสุทธิ์จากบรรพบุรุษของตน แวมไพร์พวกนี้จะไม่แก่ และไม่แพ้แดดหรือกระเทียม ต่างจากแวมไพร์ชั้นต่ำทั่วๆไป ที่เพียงโดนแดดก็จะสูญสลายไป…
ขณะที่ภารโรงหนุ่มคนนี้นั่งดื่มเลือดจากถุงบริจาคโลหิตของโรงพยาบาล เค้าสังเกตเห็นปีเตอร์นั่งนิ่งเหม่อลอยเหมือนสติไม่อยู่กับตัว เค้าจึงเอ่ยปากถามในขณะที่เลือดก็ยังกองเต็มปากอยู่
จอนนี่ - เป็นไรไป.... ...... เฮ้!!
ปีเตอร์ - อ๊ะ!! อะไรเหรอดูลาฮาน...
จอนนี่ - นั่งเหม่ออะไรของนาย.. แล้วเลิกเรียกชั้นแบบนี้ซะที เรียกว่าจอนนี่สิเฟ้ย!
ปีเตอร์ - อ๊ะขอโทษที.... นี่เพื่อน.... ชั้นมีอะไรจะฝากฝังไว้กับนาย
จอนนี่ - อะไรรึ..?
ปีเตอร์ - ชั้นกำลังจะตายในไม่ช้านี้..... ชั้นอยากจะยกตำแหน่งหัวหน้านักบวชและวิหารนี้ให้กับนาย.....
เมื่อจอนนี่ได้ยินเช่นนั้น เค้าถึงกับหยุดดื่มเลือดทันที แล้วจากนั้นก็วางถุงเลือดลง
จอนนี่ - ...... เป็นเพราะวันก่อนสินะ ชั้นสัมพัสถึงสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ได้...
ปีเตอร์ - เค้าเป็นคนที่เคยเป็นอาจารย์ของชั้น... และชั้นเองก็หักหลังเขา... เค้าคงจะต้องมาฆ่าชั้นแน่..
และก็.... พี่ชายชั้นก็ด้วย... เค้าไม่มีทางที่จะอภัยให้ชั้นได้..
จอนนี่ - นายเล่าเรื่องในอดีตของนายให้ชั้นฟังไม่กี่ครั้ง... ชั้นเองก็จำไม่ค่อยจะได้หรอกนะ....
แต่ว่านะ... ถึงชั้นจะไม่ได้ชอบไอ้เลือดเย็นๆที่นายเอามาให้เท่าไหร่นัก... แต่ชั้นก็ไม่ได้ไร้ยางอาย
ที่จะปล่อยให้เพื่อนเพียงคนเดียวในรอบ100ปีตายไปต่อหน้าโดยไม่ทำอะไรหรอกนะ...
ปีเตอร์ - ตะแต่ว่า! ชั้นไม่อยากให้นายเข้ามาพัวพันกับเหตุการณ์ครั้งนี้! มันอันตรายเกินไป!
จอนนี่ - ลืมมันไปซะเรื่องนั้นหนะ... ชั้นเองก็ไม่ได้ศรัทธาในพระเจ้าเหมือนนายนัก จะให้ชั้นไปเป็นนักบวช
สวดมนต์ทุกเช้ามีหวังชั้นคลั่งตายซะก่อน... และก็....ไอ้อันตรายที่ว่าหนะ...
มันก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ชั้นชื่นชอบเหมือนกัน..........
ปีเตอร์ - เฮ่อ...... ชั้นก็คิดไว้ก่อนหน้านี้แล้วหละว่านายก็คงตอบมาแบบนี้.... ชั้นดึงนายเข้ามาในอันตรายจนได้ ..
ทั้งคู่ต่างก็นิ่งเงียบ... สักพักจอนนี่ก็ถอนหายใจ แล้วก็เดินอ้อมมาด้านหลังของปีเตอร์... ....
จากนั้นก็...... โป๊ก!!!! เสียงกำปั้นสัมพัสโดนที่หลังหัวอย่างแรง
จอนนี่ - หัวของพวกปีศาจนี่แข็งจริงๆ.... เจ็บมือชะมัด...
ปีเตอร์ - ......โอย...... ทะ ทำไรของนาย... เจ็บชะมัด!
จอนนี่ - พูดพล่ามอะไร! พูดเหมือนรู้สึกผิดอะไรมากมายขนาดนั้น!
นายลืมแล้วรึ! พวกเราหนะเป็น “เพื่อน” กัน “เพื่อน” ไม่ใช่รึ!!
ปีเตอร์ - ...... “เพื่อน”…… ใช่แล้ว...... ขอโทษ....
ปีเตอร์รู้สึกตื้นตันอย่างยอกไม่ถูก เค้านึกไม่ถึงว่าชั่วชีวิตนี้จะได้พบกับสหายที่ยอดเยี่ยมจนถึงขนาดจะยอมเอาชีวิตเอาไปเสี่ยงอันตรายเพื่อเขา ปีเตอร์นั่งก้มหน้านิ่ง....
จอนนี่ - ....เฮ้ยๆ อย่าได้ร้องให้เชียวนะเว้ย เห็นผู้ชายร้องให้แล้วมันน่าเกลียดหวะ!
ปีเตอร์ - จะ เจ้าบ้า ชั้นรู้แล้วน่า! เอาหละ.....ได้เวลาที่ชั้นต้องไปสอนหนังสือให้พวกเด็กกำพร้าแล้ว
จอนนี่ - เออๆ ไปได้แล้ว ชั้นจะได้นอนซะที
ปีเตอร์ - คืณนี้อย่าลืมไปทำความสะอาดจัตุรัสกลางหละ
จอนนี่ - ไม่ลืมหรอกน่า ไปได้แล้ว ชิ่วๆ คนจะนอน
ปีเตอร์ - (ไล่ยังกะหมา...)
เมื่อคุยธุระเสร็จปีเตอร์ก็เดินออกจากอุโมงค์ใต้ดินแห่งนี้ ความรู้สึกปลื้มปิติที่เค้าได้มันมาในวันนี้นั้น
มันทำให้เค้ามีกำลังใจที่จะเผชิญสิ่งร้ายๆที่กำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า
ณ สวนพักผ่อนหย่อนใจ เป็นสวนที่มีต้นไม้น้อยใหญ่วางเรียงรายตามทาง ที่แห่งนี้มีบรรยากาศที่ร่มรื่น
สนามหญ้ากว้างขวาง เต็มไปน้อยสัตว์น้อย นาๆ ชนิด นก และ ผีเสื้อ โบยบินผ่านหน้ามาเป็นระยะๆ ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้ากำลังกลุ้มใจอยู่หละก็ ถ้าได้มาที่แห่งนี้ จิตใจที่พลุ้งพล่านจะสงบลงในทันทีทันใด เมื่อมีเวลาว่าง เหล่านักบวชหรือประชาชนในละแวกนี้จะมานั่งสนทนากันที่นี่
แต่ในวันนี้ มีซิสเตอร์สาวน้อยคนหนึ่ง เดินเล่นไปเรื่อยๆอยู่คนเดียว....
ลีออน - เฮ้อ.... ว่างจังเลย.... งานบ้านงานเรือนเราก็ทำเสร็จหมดแล้ว ทำไมเป็นซิสเตอร์มันว่างขนาดนี้น้า..
เฮ้อ เจ้านกน้อย... ชั้นอิจฉาพวกเจ้าจริงๆ พวกเจ้ามีปีกโบยบินไปที่ไหนก็ได้โดยเสรี ชั้นอยากจะมี
ปีกเหมือนพวกเจ้าจังเลย ท่าทางคงจะสนุกน่าดู.. ท่าชั้นมีปีกนะ ชั้นจะ บิน บิ๊น~~
ลีออนเธอพูดกับตัวเองไปได้ซักพักเธอก็กางแขนออกทั้งสองข้างแล้วก็กระโดดหมุนตัวไปมา โดยที่เธอไมสังเกต
เลยว่า มีคนจำนวนไม่น้อยที่เดินผ่านไปมาได้หยุดมองดูเธอกัน แต่ว่าไม่ได้มีใจคิดอคติ ทุกคนที่ได้มองเธอในตอนนี้ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก รอบตัวๆเธอมีแสงแดดอ่อนๆส่องฉาดฉาย ผีเสื้อหลากหลายสีมาบินล้อมรอบตัวเธอ และด้วยความน่ารักบ๊องแบ๊วของเธอ หลายคนมองเธอเหมือนเป็นกับเทพธิดาองค์น้อยๆ
“บิ๊น บิ๊น บิ๊น~~~ แอ๊ก!!” ลีออนสะดุดขาตัวเองล้มลงไป คนที่มองอยู่แถวนั้นพากันหัวเราะคิกคักเล็กน้อย
จากนั้นทุกๆคนก็เดินหนีไปที่อื่น
ลีออน - อ๊ะ! มีคนมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน.. แสดงว่าพวกเขาเห็นที่เราทำท่าบ้าบอตะกี้แล้วสิ
ฮือ.....เค้าต้องว่าเราติ๊งต๊องแน่เลย ฮือๆ...
??? - เอ่อ..... เป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะ??
“สะ.....สวยจังเลย.....” นี่คือสิ่งที่ลีออนคิดตั้งแต่แรกที่ได้เห็น... หญิงสาวคนหนึ่ง ใส่ชุดซิสเตอร์เหมือนกับเธอ
ยื่นมือเข้ามาเหมือนจะดึงเธอขึ้นจากพื้น คนๆนี้มีผมยาวสลวยสีดำเป็นเงามัน นัยน์ตาสีดำขลับ ศรีษะของเธอบังดวงอาทิตย์ในมุมของสายตาลีออนแต่ก็มีแสงเล็ดลอดออกมาจากศรีษะด้านบนเล็กน้อย จึงได้ภาพที่เหมือนราวกับว่าเธอคนนี้คือนางฟ้า... นี่เป็นครั้งแรก...ที่ลีออนรู้สึกใจเต้นกับคนที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน .....
ลีออน - ขอบคุณค่ะ..... เอ่อ....คุณคือ.....
ซาร่า - ชั้นชื่อ ซาร่า โซเร็น ค่ะ พึ่งสมัครเข้าเป็นซิสเตอร์เมื่อวาณนี้เอง.....
ลีออน - ชั้นชื่อลีออนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ...
ซาร่า - เช่นกันค่ะ... เรามาเป็นเพื่อนกันนะคะ.......
ณ อีกมุมหนึ่งในเวลาเดียวกันที่ชั้นใต้ดินของวิหารนี้ จอนนี่ซึ่งกำลังหลับใหลอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นมาทันที เค้าหายใจแรง เหงื่อแตกพลัก ดูเหมือนว่าเค้าจะตกใจกับอะไรซักอย่างที่ยืนยันไม่ได้...
จอนนี่ - สัมผัสนี้มัน.... ไม่ใช่! ไม่ใช่ปีศาจ! ไม่ใช่กลิ่นเดียวกันกับพวกที่มาวันก่อน!.... แต่ว่า...ข้ายืนยันได้!
สัมผัสนี่มัน... เหมือนมนุษย์.... แต่มันไม่ใช่มนุษย์!!!!!!
อมตะนั่นเอง ซึ่งจะมีแวมไพร์เพียง 1 ใน ล้าน ที่จะมีโอกาสได้รับเลือดบริสุทธิ์จากบรรพบุรุษของตน แวมไพร์พวกนี้จะไม่แก่ และไม่แพ้แดดหรือกระเทียม ต่างจากแวมไพร์ชั้นต่ำทั่วๆไป ที่เพียงโดนแดดก็จะสูญสลายไป…
ขณะที่ภารโรงหนุ่มคนนี้นั่งดื่มเลือดจากถุงบริจาคโลหิตของโรงพยาบาล เค้าสังเกตเห็นปีเตอร์นั่งนิ่งเหม่อลอยเหมือนสติไม่อยู่กับตัว เค้าจึงเอ่ยปากถามในขณะที่เลือดก็ยังกองเต็มปากอยู่
จอนนี่ - เป็นไรไป.... ...... เฮ้!!
ปีเตอร์ - อ๊ะ!! อะไรเหรอดูลาฮาน...
จอนนี่ - นั่งเหม่ออะไรของนาย.. แล้วเลิกเรียกชั้นแบบนี้ซะที เรียกว่าจอนนี่สิเฟ้ย!
ปีเตอร์ - อ๊ะขอโทษที.... นี่เพื่อน.... ชั้นมีอะไรจะฝากฝังไว้กับนาย
จอนนี่ - อะไรรึ..?
ปีเตอร์ - ชั้นกำลังจะตายในไม่ช้านี้..... ชั้นอยากจะยกตำแหน่งหัวหน้านักบวชและวิหารนี้ให้กับนาย.....
เมื่อจอนนี่ได้ยินเช่นนั้น เค้าถึงกับหยุดดื่มเลือดทันที แล้วจากนั้นก็วางถุงเลือดลง
จอนนี่ - ...... เป็นเพราะวันก่อนสินะ ชั้นสัมพัสถึงสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ได้...
ปีเตอร์ - เค้าเป็นคนที่เคยเป็นอาจารย์ของชั้น... และชั้นเองก็หักหลังเขา... เค้าคงจะต้องมาฆ่าชั้นแน่..
และก็.... พี่ชายชั้นก็ด้วย... เค้าไม่มีทางที่จะอภัยให้ชั้นได้..
จอนนี่ - นายเล่าเรื่องในอดีตของนายให้ชั้นฟังไม่กี่ครั้ง... ชั้นเองก็จำไม่ค่อยจะได้หรอกนะ....
แต่ว่านะ... ถึงชั้นจะไม่ได้ชอบไอ้เลือดเย็นๆที่นายเอามาให้เท่าไหร่นัก... แต่ชั้นก็ไม่ได้ไร้ยางอาย
ที่จะปล่อยให้เพื่อนเพียงคนเดียวในรอบ100ปีตายไปต่อหน้าโดยไม่ทำอะไรหรอกนะ...
ปีเตอร์ - ตะแต่ว่า! ชั้นไม่อยากให้นายเข้ามาพัวพันกับเหตุการณ์ครั้งนี้! มันอันตรายเกินไป!
จอนนี่ - ลืมมันไปซะเรื่องนั้นหนะ... ชั้นเองก็ไม่ได้ศรัทธาในพระเจ้าเหมือนนายนัก จะให้ชั้นไปเป็นนักบวช
สวดมนต์ทุกเช้ามีหวังชั้นคลั่งตายซะก่อน... และก็....ไอ้อันตรายที่ว่าหนะ...
มันก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ชั้นชื่นชอบเหมือนกัน..........
ปีเตอร์ - เฮ่อ...... ชั้นก็คิดไว้ก่อนหน้านี้แล้วหละว่านายก็คงตอบมาแบบนี้.... ชั้นดึงนายเข้ามาในอันตรายจนได้ ..
ทั้งคู่ต่างก็นิ่งเงียบ... สักพักจอนนี่ก็ถอนหายใจ แล้วก็เดินอ้อมมาด้านหลังของปีเตอร์... ....
จากนั้นก็...... โป๊ก!!!! เสียงกำปั้นสัมพัสโดนที่หลังหัวอย่างแรง
จอนนี่ - หัวของพวกปีศาจนี่แข็งจริงๆ.... เจ็บมือชะมัด...
ปีเตอร์ - ......โอย...... ทะ ทำไรของนาย... เจ็บชะมัด!
จอนนี่ - พูดพล่ามอะไร! พูดเหมือนรู้สึกผิดอะไรมากมายขนาดนั้น!
นายลืมแล้วรึ! พวกเราหนะเป็น “เพื่อน” กัน “เพื่อน” ไม่ใช่รึ!!
ปีเตอร์ - ...... “เพื่อน”…… ใช่แล้ว...... ขอโทษ....
ปีเตอร์รู้สึกตื้นตันอย่างยอกไม่ถูก เค้านึกไม่ถึงว่าชั่วชีวิตนี้จะได้พบกับสหายที่ยอดเยี่ยมจนถึงขนาดจะยอมเอาชีวิตเอาไปเสี่ยงอันตรายเพื่อเขา ปีเตอร์นั่งก้มหน้านิ่ง....
จอนนี่ - ....เฮ้ยๆ อย่าได้ร้องให้เชียวนะเว้ย เห็นผู้ชายร้องให้แล้วมันน่าเกลียดหวะ!
ปีเตอร์ - จะ เจ้าบ้า ชั้นรู้แล้วน่า! เอาหละ.....ได้เวลาที่ชั้นต้องไปสอนหนังสือให้พวกเด็กกำพร้าแล้ว
จอนนี่ - เออๆ ไปได้แล้ว ชั้นจะได้นอนซะที
ปีเตอร์ - คืณนี้อย่าลืมไปทำความสะอาดจัตุรัสกลางหละ
จอนนี่ - ไม่ลืมหรอกน่า ไปได้แล้ว ชิ่วๆ คนจะนอน
ปีเตอร์ - (ไล่ยังกะหมา...)
เมื่อคุยธุระเสร็จปีเตอร์ก็เดินออกจากอุโมงค์ใต้ดินแห่งนี้ ความรู้สึกปลื้มปิติที่เค้าได้มันมาในวันนี้นั้น
มันทำให้เค้ามีกำลังใจที่จะเผชิญสิ่งร้ายๆที่กำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า
ณ สวนพักผ่อนหย่อนใจ เป็นสวนที่มีต้นไม้น้อยใหญ่วางเรียงรายตามทาง ที่แห่งนี้มีบรรยากาศที่ร่มรื่น
สนามหญ้ากว้างขวาง เต็มไปน้อยสัตว์น้อย นาๆ ชนิด นก และ ผีเสื้อ โบยบินผ่านหน้ามาเป็นระยะๆ ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้ากำลังกลุ้มใจอยู่หละก็ ถ้าได้มาที่แห่งนี้ จิตใจที่พลุ้งพล่านจะสงบลงในทันทีทันใด เมื่อมีเวลาว่าง เหล่านักบวชหรือประชาชนในละแวกนี้จะมานั่งสนทนากันที่นี่
แต่ในวันนี้ มีซิสเตอร์สาวน้อยคนหนึ่ง เดินเล่นไปเรื่อยๆอยู่คนเดียว....
ลีออน - เฮ้อ.... ว่างจังเลย.... งานบ้านงานเรือนเราก็ทำเสร็จหมดแล้ว ทำไมเป็นซิสเตอร์มันว่างขนาดนี้น้า..
เฮ้อ เจ้านกน้อย... ชั้นอิจฉาพวกเจ้าจริงๆ พวกเจ้ามีปีกโบยบินไปที่ไหนก็ได้โดยเสรี ชั้นอยากจะมี
ปีกเหมือนพวกเจ้าจังเลย ท่าทางคงจะสนุกน่าดู.. ท่าชั้นมีปีกนะ ชั้นจะ บิน บิ๊น~~
ลีออนเธอพูดกับตัวเองไปได้ซักพักเธอก็กางแขนออกทั้งสองข้างแล้วก็กระโดดหมุนตัวไปมา โดยที่เธอไมสังเกต
เลยว่า มีคนจำนวนไม่น้อยที่เดินผ่านไปมาได้หยุดมองดูเธอกัน แต่ว่าไม่ได้มีใจคิดอคติ ทุกคนที่ได้มองเธอในตอนนี้ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก รอบตัวๆเธอมีแสงแดดอ่อนๆส่องฉาดฉาย ผีเสื้อหลากหลายสีมาบินล้อมรอบตัวเธอ และด้วยความน่ารักบ๊องแบ๊วของเธอ หลายคนมองเธอเหมือนเป็นกับเทพธิดาองค์น้อยๆ
“บิ๊น บิ๊น บิ๊น~~~ แอ๊ก!!” ลีออนสะดุดขาตัวเองล้มลงไป คนที่มองอยู่แถวนั้นพากันหัวเราะคิกคักเล็กน้อย
จากนั้นทุกๆคนก็เดินหนีไปที่อื่น
ลีออน - อ๊ะ! มีคนมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน.. แสดงว่าพวกเขาเห็นที่เราทำท่าบ้าบอตะกี้แล้วสิ
ฮือ.....เค้าต้องว่าเราติ๊งต๊องแน่เลย ฮือๆ...
??? - เอ่อ..... เป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะ??
“สะ.....สวยจังเลย.....” นี่คือสิ่งที่ลีออนคิดตั้งแต่แรกที่ได้เห็น... หญิงสาวคนหนึ่ง ใส่ชุดซิสเตอร์เหมือนกับเธอ
ยื่นมือเข้ามาเหมือนจะดึงเธอขึ้นจากพื้น คนๆนี้มีผมยาวสลวยสีดำเป็นเงามัน นัยน์ตาสีดำขลับ ศรีษะของเธอบังดวงอาทิตย์ในมุมของสายตาลีออนแต่ก็มีแสงเล็ดลอดออกมาจากศรีษะด้านบนเล็กน้อย จึงได้ภาพที่เหมือนราวกับว่าเธอคนนี้คือนางฟ้า... นี่เป็นครั้งแรก...ที่ลีออนรู้สึกใจเต้นกับคนที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน .....
ลีออน - ขอบคุณค่ะ..... เอ่อ....คุณคือ.....
ซาร่า - ชั้นชื่อ ซาร่า โซเร็น ค่ะ พึ่งสมัครเข้าเป็นซิสเตอร์เมื่อวาณนี้เอง.....
ลีออน - ชั้นชื่อลีออนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ...
ซาร่า - เช่นกันค่ะ... เรามาเป็นเพื่อนกันนะคะ.......
ณ อีกมุมหนึ่งในเวลาเดียวกันที่ชั้นใต้ดินของวิหารนี้ จอนนี่ซึ่งกำลังหลับใหลอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นมาทันที เค้าหายใจแรง เหงื่อแตกพลัก ดูเหมือนว่าเค้าจะตกใจกับอะไรซักอย่างที่ยืนยันไม่ได้...
จอนนี่ - สัมผัสนี้มัน.... ไม่ใช่! ไม่ใช่ปีศาจ! ไม่ใช่กลิ่นเดียวกันกับพวกที่มาวันก่อน!.... แต่ว่า...ข้ายืนยันได้!
สัมผัสนี่มัน... เหมือนมนุษย์.... แต่มันไม่ใช่มนุษย์!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น