** The soul Of Satan **

ลำดับตอนที่ #2 : คลืบคลาน..

ณ  ที่วิหารคริสต์  เซนท์  คริสตัล  ตั้งอยู่ที่ประเทศหนึ่งในยุโรป    มีเนื้อที่ประมาณ20ไร่  ประกอบด้วย โบถส์ ซึ่ง

ใช้ทำพิธีต่างๆ  และ สวนพักผ่อนหย่อนใจ  ไว้ให้สำหรับพระและประชาชนทั่วไปได้มาพักผ่อนสูดอากาศบริสุทธิ์กันได้ที่นี่   และ  จัตุรัสกลาง   เป็นที่ๆเวลามีงานเทศกาลต่างๆ  ประชาชนและเหล่าพระจะมารวมกันที่นี่ ต่อมาคือ  ที่พักสำหรับ  หลวงพ่อ และ  ที่พักสำหรับ  ซิสเตอร์   โรงเรียนสำหรับเด็กกำพร้า  และที่พักพร้อมสรรพ  เนื้อที่ทั้งหมดรวมๆแล้วจะได้ทั้งหมด 20ไร่  บรรยากาศภายในนั้นเต็มไปด้วยธรรมชาติ  ใครคนไหนที่ได้แวะเวียนเข้ามาจะทำให้จิตใจที่พลุ้งพล่านถึงกับสงบลงไปได้เลยทีเดียว







               และในวันอาทิตย์นี้  เป็นวันที่จะประกอบพิธีกรรม มิซซา ซึ่งเป็นพิธีกรรมตามความเชื่อของชาวคริสต์มาตั้งแต่โบราณกาลแล้ว   แล้วเช่นทุกครั้ง   บาทหลวงหนุ่มรูปงาม ปีเตอร์ เป็นผู้นำสวดมนต์  ทั้งๆที่ดูแล้วเขาน่าจะเป็นผู้ที่มีอายุน้อยที่สุดในหมู่บาทหลวง   แต่เขากลับเป็นหัวหน้านักบวชและเป็นเจ้าอาวาศของวิหารแห่งนี้ด้วย    และยิ่งไปกว่านั้น

ก่อนที่เขาจะมาที่นี่  เขาเคยศึกษาพระธรรมมาทุกศาสนา  ไม่ว่าจะเป็น  ความเมตตาของพุทธศาสนา   และ  ความสามัคคีของศาสนาอิสลาม  และที่สุดท้ายที่เขาศึกษาในตอนนี้คือ   ความรัก ของศาสนาคริสต์   นับได้ว่า เขาเปรียบเหมือนดั่งนักบุญโดยแท้     แต่ความลับของใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของเขาไม่มีผู้ใดรู้  มีแต่สีผมที่เปลี่ยนเป็นสีขาวเท่านั้น   นอกจากนั้นทุกอย่างก็ยังดูเปล่งปลั่งเช่นเดิม









             หลังจากที่พิธีมิซซาได้เสร็จสิ้นลงแล้ว   ผู้คนได้พากันทยอยกลับบ้าน  เหล่านักบวชและซิสเตอร์ก็แยกย้ายกันไปทำภารกิจต่อไป  เหลือไว้เพียง ปีเตอร์ คนเดียว  ดูเหมือนเขาคงอยากจะอยู่ต่ออีกซักหน่อย     เขาได้แต่แหงนหน้ามองไปที่รูปปั้นของพระเยซูที่ถูกตรึงกางเขนไว้..............







ปีเตอร์   -  พระองค์ท่าน......         ข้ามาอยู่  ณ  ที่แห่งนี้นานมากแล้ว...     หลังจากชีวิตอันยาวนาน...    ที่นี่คือที่สุดท้าย

                    ที่ข้าจะมาแวะเวียน   และจนกว่าข้าจะแน่ใจ  ว่าข้าได้ล้างบาปทั้งหมดแล้ว..    ข้าก็จะขอจากไป เพื่อเผชิญ

                    กับความเป็นจริง ที่กำลังรอข้าอยู่....       พระองค์ท่านโปรดอำนวยพรต่อข้าด้วยเถิด...  อาเมน..



          



       ในขณะที่ปีเตอร์นั่งรำพันกับตัวเอง    ก็ได้มีซิสเตอร์สาวน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา...



  ลีออน   -  นี่ค่ะท่าน  น้ำชาค่ะ

ปีเตอร์   -  อะ...ขอบใจนะ.....    เอ่อ...ว่าแต่....     เธอเป็นคนใหม่เหรอ....   ไม่เคยเห็นหน้าเลย..

  ลีออน   -  ดิชั้นชื่อ  ลีออน  โรลเร็น  ค่ะท่าน    พึ่งเข้ามาเป็นซิสเตอร์ฝึกหัดอาทิตย์ที่แล้วเองหละค่ะ

ปีเตอร์   -  เอ๋...?   แปลกจังนะ   สมัยนี้ยังมีคนหนุ่มสาวมาสมัครเป็นนักบวชกันอยู่รึเนี่ย....    ว่าแต่อายุเท่าไหร่หละเรา

  ลีออน   -   17 ปีค่ะท่าน     ว่าแต่ท่านเถอะค่ะ...   อายุของท่านนี่เท่าไหร่แล้วเหรอคะ...

ปีเตอร์   -   เอ่........      60ปีแล้วหละมั้ง....

  ลีอนน   -   ห๊า!!    60แล้วเหรอคะ    ดูยังไงก็ไม่เกิน20ปีแน่นอนเลย      ตกลงว่าจริงรึเปล่าคะ   ที่คนเค้าว่าท่านมี

                       เวทย์มนต์ทำให้ไม่มีวันแก่เนี่ย!

  ปีเตอร์   -   เอ๋...?  ไอ้ของพรรค์นั้นหนะไม่มีหรอก....      กินมากๆ นอนมากๆ  เดี๋ยวมันก็ดีเองแหละ..

   ลีออน   -   ไม่เชื่อหรอกค่ะท่าน    นี่จะต้องเป็นผลที่ท่านเป็นนักแสวงบุญมาทุกศาสนาแน่นอนเลย   ทำให้พระเจ้า

                       ประทานพรแก่ท่านใช่ไหมหละคะ!

  

   ปีเตอร์  -   เอ่.......จะว่ายังไงดีหละ...สิ่งที่หลวงพ่ออยากจะบอกก็คือ  สิ่งที่เรียกว่าพระเจ้านั้นที่จริงแล้วก็เป็นเหมือนกับ

                      เครื่องยึดเหนี่ยวในจิตใจ   ให้เรากระทำแต่สิ่งดีๆยังไงหละ   พระเจ้านั้นไม่ใช่ใครที่ไหนและ สถิต ที่ หนใด

                      พระเจ้าที่แท้จริงนั้นหลวงพ่อคิดว่า   คือความดีงาม และ จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของตัวเรา  มากกว่านะ....

  

    ลีออน  -   อา.......ฟังแล้วรู้สึกสบายจังเลยค่ะ....               นี่หลวงพ่อคะ..   พระเจ้านั้นมีจริงรึเปล่าคะ..?

  ปีเตอร์  -   จริงสิ.....พระองค์สถิตอยู่ที่พวกเราทุกคนนั่นแหละ...



   ลีออน  -   ขอบคุณมากค่ะ....    ได้ฟังท่านพูดแล้ว   ลีออนรู้สึกดีมากๆเลยค่ะ  แล้วลีออนจะมาคุยกับท่านอีกนะคะ

   ปีเตอร์   -    ยินดีต้อนรับทุกเมื่อ....    อ๊ะ! ระวัง...





         ขณะที่ ลีออนกำลังเดินออกไป   เธอได้เดินไปสะดุดขาเก้าอี้ล้มลงไป...          เธอหันกลับมามองที่ปีเตอร์จากนั้นก็รีบวิ่งออกไป   และก็ชนเข้ากับประตูทางออกอีก.....





  

ปีเตอร์  -  เฮ้อ...ซุ่มซ่ามจริงน๊า......      แต่ว่า.......  เค้าเหมือนคุณจริงๆ  เลอาร์   .......   ฟู่.....เรื่องในอดีต..จะไปคิดถึง

                  มันทำไมกันนะเรา.....     เอาหละ....      ไปสอนหนังสือเด็กๆต่อดีกว่า.....







      ขณะที่ปีเตอร์กำลังจะเดินออกจากโบสถ์นั้น...      ประตูทางออกบานใหญ่ก็ปิดเข้ามาเอง   เทียนที่จุดภายในโบสถ์ก็

เริ่มส่องแสงริบหรี่ แต่ไม่ถึงกับมอดดับ  ท้องฟ้าด้านนอกกลายเป็นมืดครึ้ม  ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังสว่างไสว อยู่...

แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ทำให้ปีเตอร์ตื่นกลัวเท่าไหร่นัก.....    ราวกับว่าเขารู้ว่ามันอาจจะเกิดเหตุการณ์เหล่านี้...  





บุคคลลึกลับ  -  เอ๋..?    น่าตกใจจริง    ข้าเล่นกลไปซะขนาดนี้  ท่านยังยืนอยู่เฉยอีกนะหลวงพ่อ   ข้าว่าท่านคงจะไม่ใช่

                            หลวงพ่อธรรมดาๆ ซะแล้ว..   โอ๊ะ!  ลืมไป..  สมัยนี้แล้วคงไม่มีใครพูด “ข้า ท่าน” กันหรอกมั้ง

                            ต้องเรียกเป็น “คุณ ผม”  แทนงั้นสิเนี่ย....







     ทันใดนั้นก็มีบุคคลลึกลับปรากฏออกมาข้างๆกายของปีเตอร์...       ผู้ชายรูปร่างท้วมใส่เสื้อสูตสีดำและหญิงสาวใส่ผ้าคลุมปิดหน้ามองเห็นไม่ชัด    จู่ๆทั้งคู่ก็ออกมาทั้งๆที่เมื่อกี้ปีเตอร์ก็ยืนอยู่คนเดียว....









  

     ปีเตอร์   -  ......พวกคุณเป็นใครกัน....       ผมรู้สึกได้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...    มาด้อมๆมองๆอะไรแถวนี้...



ชายลึกลับ   -  โฮ่....    ไม่ธรรมดานะเนี่ย...  รู้สึกถึงการมีอยู่ของพวกเราด้วย....    ผมว่าผมอำพราง “จิต” ไว้มากพอดู

                        เหมือนกันนะเนี่ย....    แสดงว่าต้องเป็นเค้าคนนี้แน่นอนแล้วหละ...    จริงมะ!..

หญิงลึกลับ  -  ........................

ชายลึกลับ   -   บ๊ะ!!    คุณนี่ก็เงียบได้ทั้งวันเหมือนเคยเลยนะ   ตั้งแต่มา “โลกนี้” ผมยังไม่ได้ยินเสียงคุณเลยซักแอะ

  

     ปีเตอร์    -   .........  “โลกนี้”  พูดเรื่องอะไรกัน....     แล้วก็คุณต้องการอะไร   จะมาหาข้ออ้างว่าวิหารนี้ทำผิดหลัก

                          ศาสนางั้นเรอะ    รึเป็นแค่อันธพาลคอยรีดไถไปวันๆ?



ชายลึกลับ  -  โอๆ   ใจเย็นๆก่อนสิท่านแหม     แค่นี้ก็โมโหไปซะแล้ว...      ที่เรามาในวันนี้ไม่มีอะไรมากหรอกน่า....

                         แค่เราจะมาแจ้งข่าวเท่านั้นเอง...



      ปีเตอร์  -   แจ้งข่าว......           ข่าวอะไรกัน.....?



ชายลึกลับ   -  .........     พี่ชายของท่าน....    แหกคุกออกมาได้แล้ว....



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



       ทันทีที่ปีเตอร์ได้ยิน     ตัวของเขาสั่นสะท้าน    เหงื่อไหลออกตามใบหน้า   สีเลือดบนใบหน้าเริ่มหดหายไปทีละน้อย

เพียงแค่ได้ยินคำพูดสั้นๆแค่นี้    มันทำให้เขาตัวสั่น  แสดงถึงความตกใจได้ดีเป็นอย่างยิ่ง ...    แต่กระนั้นเขาก็ยังตั้งสมาธิ

หันหน้ากลับมาพูดกับชายลึกลับอีกครั้ง





     ปีเตอร์  -  พะ....  พูดอะไรของคุณหนะ...   ผมไม่เคยมีพี่ชาย...

ชายลึกลับ  -  หืม..?  ใบหน้ามีเหงื่อออก   ความดันเลือดไม่ปกติ   และหัวใจเต้นแรงขึ้นมาก...    นี่ท่านยังทำเป็นไก๋

                       อยู่อีกรึเนี่ย...    ก็ได้....      ข้าจะตอกย้ำให้ท่านได้เข้าใจอีกนิดหน่อยละกัน...



    

    จากนั้นชายลึกลับผู้นี้ก็เดินเข้ามาใกล้ๆปีเตอร์    และก็หันคอให้ดู     มีแผลเป็นคล้ายๆกับถูกของมีคมฟันเข้า  แต่แค่นั้น

ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ ปีเตอร์ อกสั่นขวัญแขวน





     ปีเตอร์  -  นะ...นี่มัน!!  

ชายลึกลับ  -  ถูกแล้วหละ...    แผลนี่หนะ..   เป็นฝีมือของท่านไงหละ...  นายน้อย...   ท่านฟัน เมนอส  ผู้รับใช้ที่ซื่อสัตว์

                       ของท่านคนนี้..

     ปีเตอร์  -  เจ้าคือ “เมนอส”  จริงรึเนี่ย!!

    เมนอส  -    ข้าซาบซึ้งใจจริง  ที่ท่านยังจำข้าคนนี้ได้.....               นานเท่าไหร่แล้วนะ....  300....รึ 400 ปีกัน.....   ที่วัน

                        แห่งความแค้นได้เริ่มต้น....    พวกพ้องทุกคนล้วนแค้นท่าน......        ทุกคนจะไม่มีวันอภัยให้ท่าน.........

                        





       เมนอส พูดไปพร้อมกับกำหมัดไว้อย่างแน่น  บรรยากาศรอบด้านดูอึมครึมอย่างมากราวกับมีเชือกกำลังรัดคอปีเตอร์

อย่างช้าๆ ทีละน้อย     จากนั้น   กระจกทุกบานในโบสถ์  ก็แตกจนหมด  สาเหตุอาจจะเป็นเพราะ เมนอส  ผู้นี้ก็เป็นได้..













เมนอส  -  ข้าแค้นท่านจริงๆ  นายน้อย...     ถ้าทำได้หละก็...   ข้าจะกินวิญญาณของท่านเดี๋ยวนี้เลย..!!





     เมนอสจ้องเขม็งไปที่ ปีเตอร์     ดูเหมือนว่าเขาจะฆ่าปีเตอร์เดี๋ยวนั้น.....     แต่ทันใดนั้น  หญิงสาวลึกลับที่มาด้วยกันกับเมนอสก็เดินเข้ามายืนที่ด้านหน้าของเมนอส  พร้อมกับส่ายหน้าไปมา....



เมนอส  -  ......เชอะ!!   รู้แล้วน่า!    ข้าไม่ฆ่าเค้าหรอก....  มันจะผิดต่อนายท่าน......            

                   นี่นายน้อย.....    เรียกท่านว่าบาทหลวงปีเตอร์ก่อนก็แล้วกัน....      ท่านในตอนนี้หนะมีกลิ่นของมนุษย์อยู่

                   ครึ่งนึงแล้ว   ท่านหนะไม่มีค่าควรแก่การฆ่าหรอก...       แต่ว่าข้ารับประกันได้เลยว่าท่านจะมีชีวิตอยู่ได้อีก

                   ไม่นานนัก...   ดังนั้นถ้าท่านอยากรอดหละก็ดึงความเป็นตัวท่านกลับมาให้ได้โดยเร็วซะ...       ข้าลาหละ..





    หลังจากนั้น เมนอส ก็ได้หันหลังกลับแล้วก็เดินหายไปในความมืด    หญิงสาวลึกลับที่มาด้วยกันเดินตามออกไปทีหลัง

แต่ก่อนที่เธอจะเดินออกไป....เธอหันกลับมาหาปีเตอร์แล้วก็โค้งหัวคำนับก่อน   จากนั้นเธอก็เดินหายไปในความมืด......



         บรรยากาศรอบๆหลังจากที่ทั้งสองเดินจากไปนั้นก็กลับมาเป็นปกติ     แสงอาทิตย์ด้านนอกกลับมาสว่างไสวอีกครั้ง

เทียนที่กำลังจะมอดก็กลับมาสว่างไสวเช่นเดิม...              และอีกไม่นานซิสเตอร์ ลีออน ก็วิ่งเข้ามาทันที





ลีออน  -  ทะ...ท่านคะ   เป็นอะไรรึเปล่าคะ    จู่ๆท่านก็ปิดประตูทางเข้า  แถมล๊อคกลอนอีก  ลีออนเป็นห่วงท่านมาก

                  เลยค่ะ!   แถมจู่ๆเมฆก็มาบังพระอาทิตย์นึกว่าจะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นซะแล้ว!!..  

ปีเตอร์  -  ......ไม่มีอะไรหนอกนะซิสเตอร์ลีออน...    หลวงพ่อสบายดี...     สบายใจได้เลยนะ...

ลีออน   -  ตะ....แต่ว่า....

ปีเตอร์  -    หลวงพ่ออยากพักผ่อนซักหน่อยหนะ....        ขอหลวงพ่อไปพักก่อนนะ.....



  จากนั้นปีเตอร์ก็เดินออกมาจากโบสถ์อย่างรวดเร็วโดยไม่บอกลาลีออนซักคำ...ดูเหมือนกับว่าเขาจะรีบหนีอะไรซักอย่าง...    แต่สิ่งที่เขาได้เจอเมื่อกี้มันทำให้เขาแน่ใจแล้วว่า   คงจะอยู่อย่างนี้อีกได้ไม่นานแล้ว....





ปีเตอร์  -  มันเริ่มแล้วสินะ.......     สิ่งที่เลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น.....    ชั้นควรจะทำยังไงดี....    ทำยังไงพวกนายถึงจะอภัย

                  ให้กับชั้น.....             ทำยังไงนายถึงจะให้อภัยชั้น......    จีซัส....