คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Mr.Ten
“…………..” โซโลเงียบ
“…………..” นามิมองเขา
“กลับมาแล้วครับ!!! โอะโอ๋ ผมเข้ามาได้ไหมครับ แหะๆ” กวางน้อยพูด
“……เอ่อ….” โซโลว่างั้น
“จากที่ผมดูแล้วทั้งคู่แข็งแรงดีนะ คุณจะไปหรืออยู่ที่นี่ก่อนก็ได้”
“ฉันต้องไปล่ะ” โซโลหยิบดาบและเดินออกไป
“เอ่ ฉันไปด้วยสิโซโล”
“ไม่ เธออยู่ที่นี่ล่ะ ห้ามตามฉันมาเด็ดขาด”
“แต่….”
เพี้ยะ! โซโลตบหน้า
“นี่เป็นคำตอบพอใจยังล่ะ….”
นามิจับแก้มตัวเองที่โดนตบ
“ฉันไม่อยากว่าว่า นังเพศยา หรอกนะ แต่ฉันมีเหตุผลของฉัน และซักวันเธอจะเข้าใจ”
โซโลได้เดินออกห้องไป ทิ้งให้นามิอยู่กับช็อปเป้อคนเดียว
“ฉันเกลียดแก!!!” นามิตะโกนออกมาจากห้อง
“………” เขายืนนิ่งซักพักแล้วค่อยเดินจากไป
ทางหมู่บ้าน
“ขอบคุณมากนะครับ ท่าน ที่ช่วยพวกเราไว้” หัวหน้าหมู่บ้านพูด
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ แหะๆ” ลูฟี่ยิ้มใหญ่
“แต่ว่า จริงๆผมมาหาพวกพ้องน่ะ พอจะรู้ที่ๆอื่นอีกไหม”
“จริงๆก็มีอยู่ที่นึงน่ะ แต่ว่าพวกเขาอาจจะบาดเจ็บอะไรก็ได้ ที่นั้นมีหมอรักษาอยู่น่ะ”
“อ้อ ครับ แล้วที่นั้นมัน อย่าบอกนะว่า บ้านไม้ที่ผมเดินผ่านไปรึเปล่า -=-”
“ใช่ท่าน”
“อ้าก!!! ทุกคนผมจะรีบไปเดี่ยวนี้ล่ะ” ลูฟี่รีบวิ่งหน้าตั้งไป
ฟิ้ว!!!!
ลูฟี่วิ่งเข้าบ้านไม้ไปแล้วไปที่ห้องนึง แล้วเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับ…..
“หืม!!!” นามิอึ้ง
“อ้าว เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ฮึก TT_TT ” นามิน้ำตานองหน้า
“อ้าว เธอเป็นอะไ…. “
หมับ…. นามิเข้าไปกอดเขาและร้องไห้
“คนบ้าๆๆ ทำไมถึงกลับมาอีก ทำไม!”
“………….”
“ฉันมันนังเพศยา เธอจะมาหาฉันทำไม ฮึกๆ T=T”
“ฉันไม่รู้ว่าที่เธอพูดหมายความว่าไงนะ นามิ แต่ฉันขาดเธอไม่ได้ ฉันต้องการเธอนะ”
“หา?”
“ฉันขอโทษที่เคยทำร้ายจิตใจเธอ แม้ผมไม่รู้ตัวนัก แต่ผมยังจำตอนนั้นได้ดี”
“…………….”
“ตั้งแต่ผมกินเธอตอนนั้น ผมก็ไม่สามารถเข้าใจถึง ความเหงาอีกต่อไป”
“ต้องการบอกอะไรกันแน่ หึ……”
“ผม…รักเธอ อยู่ที่นี่ด้วยกันเถอะนะ ผมจะไม่ปล่อยเธออยู่คนเดียวอีกแล้ว”
กวางน้อยพึ่งเดินเข้าบ้านมา แต่แอบฟังตั้งนานแล้ว
“……..กินฉันสิลูฟี่ = =” นามิหน้าแดง
“………….” ลูฟี่หน้าแดงเช่นกัน
“อ้าก!!!! “ (บ้านช้าน!!! ToT) กวางน้อยวิ่งพล่านหน้าห้อง
ในทางหิมะ
“ฉันเดินมาไกลแค่ไหนแล้วนะ”
โซโลมองท้องฟ้า และออกเดินเท้าอย่างไร้จุดหมาย
“ฉันต้องการอะไรกันแน่”
“และเด็กคนนั้นใครกันในฝันนั้น”
อั้ก ปวดหัวบ้าอะไรกันเนี่ย
“ว้าว ยังไม่ตายอีกรึเนี่ย” ผู้หญิงในชุดขาวพูด
“หา!!!” โซโลมองค้างแต่ดูเหมือนจะจำอะไรไม่ได้เลย
“เฮ้! นี่ฉันเอง จำได้ไหม” ผู้หญิงผมยาวสีฟ้าร้องเรียก
“นี่เธอ….” โซโลสับสน
“ได้เจอกันอีกแล้วนะ พ่อนักดาบ” ผู้หญิงชุดขาวเดินเข้ามาใกล้ๆเขาอย่างยั่วยวน
“……….” เขานิ่งไป
“นี่จำฉันไม่ได้เหรอ?”
“นี่ๆ ไหนเขาก็ไม่ตายแล้ว ปล่อยเขาไปเถอะ” ผู้หยิงอีกคนพูด
“ไม่ได้หรอกเจ้าหญิง ดูเหมือนเขาจะจำอะไรไม่ได้เลย เกี่ยวกับพวกเรา ฉันคิดว่าเสนอตัวให้หัวหน้าอีกคนดีกว่า” เธอพูดแล้วแอบยิ้ม
“เอ่ จะให้ผมไปด้วยงั้นเหรอ”
“ใช่ แต่ต่อไปนี้นายจะชื่อ mr.Ten”
“…………” โซโลยังไม่เข้าใจนัก
“เมื่อตอนพบกับบอสฉันล่ะนะ Haha” เธอยิ้มหัวเราะ
ความคิดเห็น