คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Dream Mode
ณ เกาะโอฮาร่า
โซโลกำลังเดินว้างคนเดียว เหมือนไร้จุดหมายในเกาะนี้ ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ไม่รู้จักมาก่อนเลย
“อ้าว นายตื่นแล้วเหรอ” เด็กสาวพูดขึ้นข้างๆ
“เอ่ นี่เธอ ……. ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ล่ะ “ โซโลพูดขึ้นอย่างแปลกใจ
“พอดี เห็นนายนอนสลบอยู่ที่ชายหาดน่ะ ก็เลยมาตามแอบดู” เธอพูดซื่อๆๆ
“เธอ คือ นิโค โรบิน ใช่ไหม”
“เอ้ะ รู้ชื่อฉันได้ไงค่ะแปลกจัง หิๆ” เธอยิ้มหัวเราะ
“เอ้ะ เดี่ยวนะ ฉันจำได้ว่า ฉันอยู่ที่……เอ่ ……?......ที่ไหนหว่า?” ทำหน้าซีด อ้าก
“ช่างมันเถอะ ค่ะ รู้แค่ว่าคุณอยู่ที่นี่ก็พอแล้ว หิๆ”
“แล้วที่นี่มันที่ไหนเหรอ”
“ที่นี่ คือ เกาะ โอฮ่าร่า ค่ะ ที่ที่มีห้องสมุดต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดในโลก แล้วฉันก็อ่านหมดแล้วด้วย”
โซโลมองต้นไม้ที่เป็นห้องสมุดนั้น แล้ว คิดในใจ เอ้ะ เดี่ยวนะ เธออ่านหมดแล้วเหรอ
ใหญ่เยอะขนาดนั้น เธออ่านหมดแล้วเหรอ แล้วหันไปมองเด็กคนนั้น แล้วแอบคิดในใจ
เด้กนี่น่ากลัวไงชอบกลแหะ ปีศาจชัดๆ ส่วนเธอก็ยิ้มให้เขา
ส่วนตัวเขาเมื่อเดินสำรวจหมดแล้ว เขาจึงกลับไปอยู่ชายหาดเช่นเดิม กะจะอยู่แถวชายหาดนั้น
ทุกวันโซโลได้อยู่คุยกับเด็กคนนี้ตลอด และหลายครั้งที่เด็กคนนี้แอบเอาอาหารมาให้
ผ่านไปหลายวันเร็วเหมือนโกหก
ที่โซโลรู้ คือ แม่เธอไม่อยู่ และเธอก็กำลังรออยู่ แต่วันนั้นเป็นวันที่เธอไม่ได้มาหาเขาที่ชายหาด
โซโลจึงแปลกใจเลยเดินเข้าไปในเมืองปรากฏว่า เธอได้พบแม่อันเป็นที่รักเธอกลับมา
เขายืนมองดูภาพนั้น แล้วยิ้ม แต่ทว่า ก็ได้มีพวกทหารมารีน บุกเข้ามา
หา! พวกแกตามฉันมาถึงที่นี่เลยเหรอ แต่นั้นไม่ใช่ ทหารมารีนทำเหมือนไม่เห็นเขา แล้วไปจับกุมแม่ของเธอแทน เด้กน้อยได้แต่ร้องไห้ บอกแม่จ้า อย่าทิ้งหนูไปอีกเลยนะ แต่ผู้เป็นแม่กลับบอกว่า ฉันไม่ใช่แม่ของแก
ไปให้พ้น ภาพที่เขาเห็นช่างเป็นความสะเทือนใจเหลือเกิน และรู้ดีว่าคงทำไปเพราะเหตุผลบางอย่าง
จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันหรอกนะ แต่…… ควรพาเธอออกจากตรงนั้นก่อน เขาเข้าไปจูงเธอออกมา
“ไม่นะ แม่อย่าทิ้งหนูไป หนูอ่านได้หมดเข้าใจหมดแล้วนะแม่ “ เธอตะโกนบอก
ผู้พันเดินเข้ามา ด้วย ความแปลกใจ
“นี่หนู เธอบอกว่า อ่านได้หมดจริงๆเหรอ” ผู้พันมองเด็กคนนั้น
“’ไม่ เด็กนั้นไม่รู้ไร อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของเด็กนี่” แม่พูดขึ้น
“’งั้นเหรอ แต่ไงเราก็ยังไม่แน่ใจนัก จึงจำเป็นต้องจำกัดเธอถ้าจำเป็น”
“ไม่นะ!!!!” เธอสลัดตัวจากคนคุมอย่างแรงแล้วชักปืนที่ซ่อนไว้ออกมา จ่อใส่ผู้พัน
ฉึก ฉัวะ แม่โดนบอดี้กาดสองคนเล่นงานจนถึงแก่ความตายต่อหน้าต่อตา
“55555 บอกแล้วว่า อย่า คิดขัดขืนกับพวกเรา”
ฉัวะ ผู้พันคอขาดทันที โดยไม่รู้ฝีมือใคร แต่เนื่องจากโซโลมีดาบคนเดียวแม้ว่าดูเหมือนไม่ออกจากฝักก็ตาม
เฮ้ย ฝีมือแกเหรอ! ทหารพูดขึ้น
“ดาบอาถรรจงตื่นขึ้น ข้าจะกำจัดพวกแกด้วยดาบเล่มนี้เพียงเล่มเดียว อย่าให้เหลือ”
กริ้กชิ้ง ฉัวะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ้ากๆๆๆๆ ทหารล้มตายกันมากมาย โดยที่โซโลไม่ได้ขยับตัวแม้แต่นิด
เพียงแค่ชักดาบอาถรรเท่านั้น บอดี้กาดสองคนโดนแทงอย่างโรคจิต มีแค่แผลเปิดแต่ว่า โซโลก็ยังอยู่ข้าง
เด็กคนนั้นเช่นเดิม ภาพที่เธอเห็นมีแต่เลือดเต็มไปหมด แม้เธอจะเห็นว่าเขาอยู่ข้างๆแต่ทุกครั้งที่คนตาย
ดาบจะเริ่มชโลมด้วยเลือดเปรือเปื้อนเต็มไปหมด เขาสลัดเลือดที่ดาบออกจนหมดเต็มพื้น
เขารีบจูงมือเธอหนีออกมาชายหาด และพยายามหาเรือแถวนั้น จนเจอเรือไม้เพียงลำเดียว
โซโลเอาตัวเธอขึ้นบนเรือนั้น แล้วพอจะขึ้นตาม
“เฮ้ จะไปไหนน่ะ เจ้าน่ะ “ เสียงที่คุ้นหูนี่มัน
ชายหนุ่มผู้มีแววตาเหมือนตาเหยี่ยว แต่ไม่มีหนวดเครา ทำเอาโซโลตะลึง
“นาย คือ ตาเหยี่ยวสินะ “
“ฉันไม่รู้ว่านายรู้ชื่อฉันได้ไงนะ แต่ถ้านายชนะฉันได้แกก็ออกจากเกาะนี่ก่อนbuster coreจะเริ่มล่ะนะ”
“ใครจะไปสนล่ะ ชีวิตนี่ตายหนเดียว “
เขาถีบเรือของเด็กนั้นออก “ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เธอ”
“ไม่นะ!!!!” แล้วเธอร้องไห้โฮพร้อมหัวเราะ เหมือนตอนที่เธอได้อยู่มีความสุขกับเขา
แล้วเรือก็ลอยไปไกลมากจนปลอดภัยและลับตา
“เข้ามาเลยเอ็ง ฉันยอมตายที่นี่ล่ะ เพื่อการเป็นนักดาบอันดับหนึ่ง โอกาสนี่หายากนัก”
“หึ ไม่เลวนี่ มา!!!”
ฮึบ! เพล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!
Dream mode End
หา ! เอ่ ที่นี่มัน
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ นายหลับไปนานเลยนะ” กวางน้อยพูดขึ้น
เมื่อหันมองข้างๆก็เจอกับนามิกำลังนอนเตียงเดียวกันหันมา ทางเขาพอดี
เฮ้ย!!!! โซโลตกใจสุดขีด
ความคิดเห็น