คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ลุยเดี่ยว
ในบ้านใม้สูงบนภูเขาหิมะ ตัวของโซโลนั้นมีแต่ผ้าพันแผลเต็มไปหมด และนอนอยู่บนเตียงนิ่ง
และกวางน้อยตัวนั้นก็กำลังหันหลังเขียนบันทึกผลการรักษาที่ได้พึ่งทำไป
“อืม.....เป็นการบาดเจ็บที่สาหัสนัก ดีนะที่มาเห็นเข้า ไม่งั้น คงแย่”
โซโลลืมตาขึ้นแต่ว่า ตาลอยๆ และซักพักอยู่ดีน้ำตาก็ไหลพรากขึ้นมาเฉยๆทั้งที่ทำตาลอยปกติ
กวางน้อยบังเอิญหันมาเห็นเข้าจึงตกใจ รีบเช็ดให้ทั้งสองข้างแต่ก็ยังไหลไม่หยุด
จึงรีบเขียนจดบันทึกการรักษาเพิ่มเติม “ น้ำตาไหลไม่หยุดอย่างไม่มีสาเหตุ....อืม แปลกจัง”
กวางน้อยดูเหมือนไม่เคยเจออาการแบบนี้มาก่อน ซักพักโซโลก็หลับไปอีก
“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว หยุดไหลซะที” กวางน้อยถอนหายใจ
ณ เรือแมรี่
“อืม แปลกจังแหะ โซโลยังไม่กลับมาหรือเนี่ย “ ลูฟี่พูดขึ้น
แล้วมองไปที่พื้นดินหิมะแถวฝั่ง จึงตัดสินใจกระโดดลงจากเรือออกไปตามหาโดยให้นามินอนพักที่เรือซึ่งยังไม่ตื่น
แต่อาการก็หายแล้วแค่ต้องการพักผ่อนเท่านั้น
แค่กๆๆๆๆๆๆ เสียงฝีเท้าลูฟี่รีบวิ่งไปในเกาะหิมะอย่างรวดเร็ว
จนไปถึงเมืองหิมะเข้า ลูฟี่จึงเดินดูลาดเลาแถวนั้น แต่ก็ไม่พบอะไรเกี่ยวกับโซโลเลย
ตูม!!! ตูม เสียงปืนใหญ่โจมตีเมืองหิมะ
“เอ่ เกิดไรขึ้นเนี่ย!” ลูฟี่มองซ้ายขวา เห็นโจรสลัดบุกเข้ามาในเมือง
ผู้คนในเมืองวิ่งแตกตื่น ลูฟี่ถูกล้อมแต่ก็สู้กับพวกนี้ฝ่าวงล้อมออกมาได้
อับเป้อ!!! โอราโน !!! ปืนกลยางยืด ย้ากๆๆๆๆๆ
โจรสลัดกจัดกระจายกระเด็นหมด อ้าก!!!! อั้ก เย้ย
“หึๆ ฮ่าๆๆๆๆ สนุกจริงๆ” เสียงหัวเราะบ้าๆ ปรากฏขึ้นมา
“หืม ?” ลูฟี่หันไปตามเสียงเห็นหัวหน้าปรากฏตัวมาแล้ว
“เจ้าหนู แกชื่ออะไร “
“ข้าชื่อ ลูฟี่ “ จ้องมองเขม็ง
“ข้า ชื่อ วาโพรุ โจรสลัดที่จะมายึดครองที่นี่ แกยอมแพ้ซะโดยดีเถอะ”
“ไม่มีทาง ย้าก!” วืด มิซไซยางยืด
วาโพรุหลบได้ และโต้กลับด้วยการพ่นกระสุนแคนนอนทางปาก ตูมๆๆๆ
ฮึ่ยๆๆๆๆ ลูฟี่หลบได้หมด บ้านเรือนก็เริ่มพังไปหมดเหมือนกัน
การต่อสู้ยังคงดุเดือดมาก ระหว่าง ลูฟี่กับวาโพรุ
ณ เรือแมรี่อีกครั้ง
ตูม!!!
เสียงระเบิดดังสนั่น ทำให้นามิลืมตาสะดุ้งตื่นขึ้นจากเตียง และออกมาข้างนอก เห็นควันขึ้นในเกาะ
และก็ยังเห็นกลุ่มโจรสลัดยกกลุ่มทยอย จะมายึดเรือที่นามิอยู่นั้นเอง
“อ้ะ แย่แล้ว นายนั้น กับเจ้านั้นก้ไม่อยู่ซะด้วยสิ ทำไงดี”
“เป็นไงเป็นกันล่ะ “ เธอหยิบกระบองเหล็กและกระโดดลงจากเรือเผชิญหน้ากับโจรสลัด
“55555 ผู้หยิงคนเดียวงั้นเหรอ เฮ้ย พวกเราจัดการ” คนนำสั่งการ
นามิเห็นสายตาเจ้าพวกนี้ที่มองแทะโลมเลียด้วยสายตา และดูเหมือนรู้ด้วยว่าจะเกิดอะไรกับตัวเอง
อดรีนาลีนในสมองจึงหลั่งสารออกมา ทำให้นามิดูน่ากลัวมากขึ้น แต่ภายนอกเหมือนไม่มีอะไร
คนแรกเข้ามาลองของ
เปรี้ยง!!!! โดนกระบองเหล็กฟาดคอแน่นิ่งไปกับพื้นน้ำลายฟูมปากชัก ไป
นามิตั้งท่าสู้ ฟึบ
“เฮ้ย มัวทำไรอยู่จัดการยัยนี้สิ 5555”
เธอควงกระบองสู้ได้อยากคล่องแคล่ว อย่างผิดปกติ คงจะเป็นเพราะสารอดีนาลีนเป็นแน่
“ ….ใครเข้ามาตาย!”
ฟึบ เพล้ง เต้ง ตึง ปัก ผัวะ ไม่มีใครเข้าถึงตัวเธอได้ แต่ก้เป็นแค่ผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น คงจะสู้ได้ไม่นานนัก
ฮึ่ยย่า ฮึบ เธอยังคงสู้ต่อไปอย่างที่ไม่รู้จักเหนื่อย
“โอ้ย ไม่ไหว หัวหน้า เข้าถึงหล่อนไม่ได้เลย” ลูกน้องคนนึงพูดขึ้น
“เรามีเยอะกว่าก็เข้าไปเรื่อยๆสิว่ะ เจ้าโง่ ฮึ่ย” เขาตะคอกใส่
ทางนามินั้น รู้สึกว่าจัดการไปได้หลายคน แต่ก็รู้สึกว่าไม่หมดซักที และดูเหมือนกำลังจะยังคงมีไม่มากแล้ว
แฮ่ก... แต่ก็ยังคงถือกระบองเตรียมพร้อม แล้วเข้ามาอีกนึงคน จึงตีไปเต็มกบาล
โป้ง ! แล้วเธอก็ค่อยเงื้องกระบองเหล็กขึ้นมา แล้วจึงตะโกนชื่อคนๆนึงออกมา
“ลูฟี่ !!!!!!!!!”
ความคิดเห็น