จากปากคนเดินดิน

เนื้อเรื่อง

ในวันนั้นซึ่งเป็นวันที่ผมไม่มีวันลืม วันที่ธรรมเพื่อนรักผม...กลายเป็นเพียงที่รองรับกระสุนปืน!!!
ผมจำได้ดีเหตูการณ์ในวันนั้นวันที่ผมศูนย์เสียเพื่อนไปอย่างไม่มีวันกลับ

"ไอ้แบงค์โว้ย! ข้าว่าข้าเจอเขาคนนั้นแล้ววะ"วันนั้นไอ้ธรรมมันพูดกับผมหลังจากกลับจากโรงเรียน
"อะไรของเอ็งวะ"ผมที่งงๆกับคำพูดที่คลุมเคลือของมัน
 "เอ้า! ก็ที่เอ็งเคยบอกข้าไงเล่าที่ว่า'สักวันเอ็งก็จะเจอคนที่สามารถทำให้เอ็งตายแทนได้'นะ"อะไรของมันยิ่งพูดยิ่งงง
"อะไรของเอ็งวะไม่เห็นรู้เรื่อง"และผมก็ได้รับคำตอบที่โคตะระน่าเตะของไอ้ธรรม
"โธ่ ไอ้ฟาย!!!! พูดเองดันเสือกลืมเอง นี่เอ็งจำวันที่เอ็งกับข้าไปเจอน้องแคทไม่ได้เรอะ เอ็งพูดกับช้าเองนะโว้ย"
"อ๋อที่วันน้นข้าพูดเรื่องเนื้อคู่อยู่อะนะ"ผมถ฿งบางอ๋อทันที
"ใช่และเพรราะไอ้หลักปรัชญาแกนั้นแหละที่ไปพูดให้น้องเข้าได้ยินเลยเกิดอาการปลื้มแกจนมาหาหลังหมดชั้วโมงทุกวิชานะ!!
โว้ยย อิจฉาโว้ย"ไอ้ธรรมไอ้เพื่อนเวรแกล้งล้อข้าทางอ้อมนี่หว่า
"เออเล้วใครละที่แกว่า"ผมรีบตัดความทันทีที่ไอ้ธรรมวกเช้าเร่องน้องแคทแฟนผม เห็นมันเกาหัวเก้อๆ น่ารักตายละ
"เออก็...."ก็อะไรวะไอ้เวรนี่ลีลา
"ก็พี่ที่อยู่ปี3ที่ชื่อพิมไง" ชะๆไอ้นี่เล่นของสูงด้วย
"เฮ้ยเอ็งก็รู้อยู่พี่พิมเข้าเป็นดาวเชียวนะโว้ย"
"เออก็เพราะรู้ไงถึงอยากได้มาครอง"โอโฮมันเอาจริงวุ้ย
"เออๆเอ็งชอบพี่เข้าก็เป็นสิทธิของเอ็งแต่ช่วยแหกตาดูสารรูปตัวเองหน่อย"ก็ไม่อยากทำร้ายมันหรอกนะแต่ใครๆก็รู้ว่าคนตามจีบพี่พิมเยอะเหมือกัน