ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 5 แค่รอยจูบ
บทที่ 5 แ่รอยูบ
“ถึแล้วรับที่รั ” เมธัสเปิประูให้หิสาวลารถ พร้อมอ้อมเ้าสวมออโนาา้านหลั ระิบแผ่วเบาที่้าหู “เรือนหออเราไ้ะ ” ทำเอาหิสาวที่มัวะลึับบ้านหลัให่โอเา้อนลุเลียว ผละัวออาายหนุ่มทันที
เมธัสไม่ไ้ว่าอะไรับารระทำอหิสาว เรื่อแบบนี้เาเ้าใว่ามัน้อใ้เวลา ถ้าเธอโผเ้าหาเาเลยสิที่เป็นเรื่อน่าลัว เมธัสยัไหล่เล็น้อย่อนบรรับมือหิสาวูเ้าไปในบ้าน้วยัน
“ไปเถอะ ผม่วนอนแล้ว ” อโนาืนมือเล็น้อย แ่็้อปล่อยให้เาบาร เพราะถึื้อึไป ผลลัพท์็ออมาเป็นอย่าเิมอยู่ี
ร่าสูพาหิสาวเ้าสู่ัวบ้านที่ประับประาไป้วยเรื่อเรือนที่ล้วนแล้วแ่เป็นระ หรือริสัล เฟอร์นิเอร์่าถูัวาอย่าลัวอย่าไ้รับารวาแผนเป็นอย่าี ถึแม้แทบะทุอย่าะถูประับ้วยระ แ่็ไม่ไ้ทำให้บริเวห้อูฟุ้เฟ้อหรือหรูหราเินาม รัน้ามห้อลับูเรียบสบนนมาใหม่อย่าอโนารู้สึเหาึ้นมาับใ
“ผมอบระ มันให้วามรู้สึโปร่ใสและื่อสัย์ี ” ายหนุ่มเริ่มหาเรื่อุยเมื่อเห็นน้าๆมอัวบ้านอย่าสนใ หิสาวยัไม่พูอะไรหาส่สายาประมาว่า ‘แล้วใรอยารู้’ ไปแทน
เมื่อเอไม้นี้เ้านเ้าเล่ห์็แทบทำอะไรไม่ถู ไ้แู่มือสาวเ้าเินผ่านห้อรับแ เลยึ้นบันไแล้วมาหยุอยู่รห้อๆหนึ่
“ท่าทาุะอบปิบัิมาว่าพูนะ” เมธัสหันมายัิ้วหลิ่วาให้หิสาวเล็น้อย พลาผลัประูพาร่าบาเ้าไปในห้อ
“เี๋ยว ” ุหมอสาวที่เล่นบทนใบ้มาลอทาั้แ่ออาโรแรมท้วึ้น พร้อมืนัวเอไว้ไม่ให้นัวให่พาัวเอเ้าไปในห้อไ้ “นายะทำบ้าอะไรอนายน่ะ”
นโนท้วหันมาส่ยิ้มหวานเื่อม ปล่อยมือาบานประูหันมาเผิหน้าร่าสวยรๆ
“โถที่รั นเป็นสามีภรรยาันเาะทำอะไรันในวันแ่าน้ะ ” ร่าสูทำเสียหวานนนแนออโนาลุัน ัวแ็ทื่อับถ้อยำที่ไ้ยิน
“รอ้าอะไรอยู่ล่ะ หรือว่า้อให้ผม...อุ้ม” เมธัสส่สายารุ้มริ่ม พร้อมทั้รวบัวุหมอสาวึ้นอุ้ม
“รี๊ ปล่อยันนะ ไอ้นลาม ปล่อยยยยยยยยยย” อโนารีร้อนสุเสียท่าทีเยเมยถูทำลายหมสิ้น หิสาวิ้นรนสุีวิ ำลัมีเท่าไหร่็ใส่ลไปในำปั้นที่ะบันทุบแหลบนร่าแ็แรที่ไม่ไ้มีท่าทีสะุ้สะเทือนสันิ
“น่าน อบริ้วยร้อให่เลย ทีหลัอบแบบนี้็บอไ้นะ ผมัให้ ” เมธัสหัวเราะอย่าอบใ ทีุ่๊าหินเมื่อรู่ลายเป็นบาบี้เ้นไ้ไปะแล้ว ราวนี้เาะทำให้ลายเป็นุ๊าผ้าอ่อนปวเปียในอ้อมอเาเลย...อยู
รี๊...อโนาร้อเสียหลเมื่อเาโยนเธอลบนเียหนานุ่ม ไม่ใ่เพราะวามเ็บหรือแรระแท หาแ่เธอร้อเพราะนโยนเธอึ้นมาร่อมอยู่บนเธอแล้วอนนี้
“ันไม่อบแบบนี้ ปะ..ปล่อยันไปเถอะนะ อร้อล่ะ” หิสาวละลำลัออมาแทบไม่ไปภาษา ยอมรับว่าเธอลัว...ไม่ใ่แ่ารระทำอเา หาแ่สายาเาสิ...น่าลัวยิ่ว่า เพราะมันไม่ไู้่่าเธอเหมือนเยลับหวานเยิ้มสื่อวามหมายบาอย่านเธอลัวใัวเอ
“อบแบบไหนล่ะ บอผมไ้นะ” เมธัสไม่ฟัเสียทัทานแมอร้ออหิสาวรัน้ามลับเยิบัวเ้าใร่าบายิ่ึ้น ิึ้นนเห็นรายละเอียบนใบหน้าสาวน้อยอย่าัเน มอเผินๆเา็เห็นว่าสวยแล้วพอมาเห็นใล้ๆ...ยิ่อใไม่ไหว
หน้าาวเนียนละเอียไม่มีสิวหรือริ้วรอยให้เห็น มูรั้นึ้นที่ั้รับับปาเรียวบาสีมพูระเรื่อ...น่าูบ เาิับัวเออย่าเหลืออ ยื่นหน้าเ้าใล้หิสาวอีนินลมหายใรัน
อโนาัวสั่นเทาเธอไม่ล้าแม้แ่ะเปล่เสีย ลัวว่ามันะ...ไปโนเ้าับริมฝีปาอนหน้าเ้ม เธอไ้แ่ถอย ๆ แล้ว็ถอยนไปิหัวเีย ร่าสูยับามระยะประิไม่ปล่อย่อว่าเิน่วระยะหายใ สายามริบยัมอมา้วยสายาสื่อวามหมายนหิสาว้อเอียหน้าหลบ
แ่ไม่ทันเสียแล้ว ริมฝีปาร้อนประบบยี้อย่ารุนแร เร้าร้อนและเว้าวอนไปพร้อมัน ุหมอสาวิ้นลุลัพร้อมใเ้นระรัว แ่แล้วประสบาร์ที่เหนือว่าบัับรุรานนอโนาเผลออบรับอย่าลืมัว ปล่อยให้ายหนุ่มสอลิ้นเ้าวานหาวามหวานนพอใ
เมธัสหลวนูบหิสาวเนินนาน นลัวว่าหิสาวะาอาาศหายใ ่อยผละาริมฝีปาบาอย่าอ้อยอิ่ เลื่อนำแหน่าริมฝีปามายัลำอละห อโนาสั่นสะท้านทุรั้ที่เรียวปาร้อนเลื่อนไป ลั้นใรวบรวมำลัเท่าที่มีัืนทั้ที่ายร้อนวูบวาบอ่อนปวเปียไปหม
“อย่า”
ูเหมือนเสียสั่นๆอหิสาวไม่ไ้ส่ไปถึายหนุ่มแม้แ่น้อย เายัเินหน้ารุล้ำวานหาวามหอมหวาน่อไปนถึเนินอสวย อโนาอับอายนลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่ปล่อยมันไหลพราลมาอย่าหมทาสู้
เสียสะอื้นฮัทำให้ร่าสูะั ละวามหอมหวานรหน้าึ้นมาพรมูบับน้ำาที่พร่าพราวทั่วใบหน้าหิสาวที่ยัสั่นไม่หยุ
“ล้อเล่นน่า หยุสั่นเถอะ ผมไม่ทำอะไรแล้ว” เมธัสประอใบหน้าหวานให้ล้มัวลนอนอย่าอ่อนโยน บรรูบหน้าผาสวยอย่าแผ่วเบา
“นอนนะนี” อโนายอมโอนอ่อนแ่โยี เธอเหนื่อยเหลือเินับเหุาร์ที่ผ่านมาลอทั้วัน เหนื่อยนไม่มีแระสู้หรือแม้แ่ส่เสียทัทาน ไม่ว่าพรุ่นี้ะ้อเออะไร เธอะปล่อยให้มันเป็นเรื่ออวันพรุ่นี้ วันนี้เธอ้อารพั แม้มันเป็นารพัที่แสนอันราย็าม
เมธัสนั่มอหิสาวที่หลับไปทั้ๆราบน้ำา เารู้ว่าวันนี้มันอาหนัเินไปสำหรับผู้หิัวเล็อย่าเธอ แ่็ไม่สามารถปล่อยเธอไปไ้ เาปัปอยผมยุ่เหยิที่ลมาปิหน้าอย่าแผ่วเบาแล้วล้มัวลนอนเีย้า ใ้อ้อมออบอุ่นแทนารปลอบประโลมเรื่อเลวร้ายาเาที่เธอ้อเอมาทั้วัน้วยวามรู้สึที่หลาหลาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น