คนเราต่างจิตต่างใจ

เนื้อเรื่อง

คนเราต่างจิตต่างใจ

เรามันคนเงียบๆ พูดกับใครไม่ค่อยเป็นถ้าไม่สนิทกันจริง

เอาง่ายๆไม่เฟรนลี่ว่างั้นเหอะ

เรามันคนเรียบๆ ไม่ค่อยรู้จักหรอกแบรนด์เนม

เราเรียนไม่เก่ง แต่สุขที่จะได้เรียนในวิชาที่ตัวเองชอบ

ถึงแม้เกรดจะไม่ดี แต่อย่างน้อยก็สุขใจที่จะได้ทำในสิ่งที่อยากจะทำ

นี่แหละชีวิตของเรา

แต่โลกนี้ไม่ได้มีเราคนเดียว

มีคนที่แตกต่างกับเราอีกเยอะแยะไป

คนเราต่างจิตต่างใจ

พยายามพูดกับตัวเองแบบนี้มาตลอด

เวลาที่ฟังใครพูดเรื่องไรไม่เข้าหูมาก็มักจะคิด

เค้ากับเราไม่ใช่คนเดียวกัน เพราะฉะนั้นก็แน่อยู่แล้ว ที่จะคิดอะไรไม่ตรงกัน

แต่บางทีมันก็รู้สึก เฮ้ย...มันถึงเวลาระเบิดแล้ว

ก็มีไปบ่นไปเปรยกับคนอื่นบ้าง

แล้วมันก็ต้องลงเอยด้วยเรื่องแบบนี้ทุกวี่ทุกวันไป

ชีวิตแบบเดิมๆ หมุนไปในแบบเดิมๆ

ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย

ฟังเรื่องที่ไม่อยากฟังก็ต้องฟังต่อไปอีกเลี่ยงไม่ได้ในสังคมสมัยนี้

มากเรื่องมากไป ก็มีแต่จะโดนเขี่ยออกจากสังคม

พูดไปเรื่องชอบไม่ชอบมันก็เหมือนไปเจองานเขียน

งานเขียนบางอันเราชอบ เราก็อ่านแล้วก็รู้สึก อืม...อันนี้แหละที่เราอยากอ่าน

อันนี้แหละใช่เลย

แต่บางเล่มเปิดมาได้สองหน้าเราก็ต้องวาง

แล้วบอกว่านั่นไม่ใช่

แต่งานเขียนมันยังดีที่เราเลือกจะปฏิเสธได้

แต่พอมานั่งคิด แล้วถ้าเป็นเรื่องหน้าที่การงานแล้ว ถ้าไม่ชอบจะปฎิเสธได้งั้นเหรอ

ถ้าจะว่าไป มันก็คงแนวๆเดียวกันกับการมีเพื่อน

เพื่อนคนนี้คุยถูกคอ ไปไหนไปกัน พูดไรมันก็เข้าใจ

นี่แหละเพื่อนเราที่ตามหามานาน

แต่คนไหนเห็นหน้าครั้งแรกแล้วรู้สึก เฮ้ย...ถอยดีกว่า

หรือไม่ก็ อย่าได้มายืนใกล้ๆ อยู่ใกล้แล้วรู้สึกใจอึดอัด บลาๆๆ

แต่ก็อย่างว่า...คนเรามันต่างจิตใจ

แล้วที่พล่ามมาทั้งหมดจะบอกอะไร

คนเราเกิดมาร่วมโลกกัน

เพราะอะไรเหรอ

พอยิ่งโตก็รู้สึกว่าเพื่อนเริ่มหายไป

เหลือแต่คนที่วันๆมาเจอกันพอเป็นพิธีแล้วก็ห่างหายไป

เจอแต่คนที่วันๆเจอกันเพื่อ...จะมานั่งเปรียบเทียบความฉลาดทางสมอง

เปรียบเทียบว่า ใครหล่อใครสวยกว่ากัน

เปรียบเทียบว่า ใครมีเงินมีทอง หิ้วแบรนด์เนมได้มากกว่ากัน

 เปรียบเทียบว่าฉันกับเธอใครกันหนอที่มันเด่นดังกว่ากัน

นี่นะเหรอชีวิต

เกิดมาทั้งที เกิดมาทำแค่นี้เหรอ

ชีวิตที่ดีคือความสุข

แล้วที่เป็นอยู่ทุกวันมันสุขกันเหรอ

ลองนั่งดูนิ่งๆ ลองคิดดูดีๆ

ว่าที่เป็นกันอยู่ทุกวันนี่นะเหรอชีวิตที่มีความสุข

อย่าเลย อย่ามองคนจากภายนอกเลย

อย่ามองด้วยแค่รูปลักษณ์

มองที่จิตใจ

ยิ้มให้กันด้วยจิตใจ

อย่ายิ้มแต่ปาก แต่สายตาด้านชา

นั่นไม่ใช่ยิ้ม แต่นั่นมันคือเสแสร้ง

พอเถอะโลกที่เต็มไปด้วยเรื่องราวเสแสร้งแบบนั้น

หันกลับมาใช้ชีวิตด้วยความเรียบง่าย

แต่จริงใจ

ดีกว่าอู้ฟู่เรืองรอง

แต่หาความจริงใจไม่มีซะเถอะ

เริ่มซะตั้งแต่วันนี้

ก่อนที่จะไม่มีเวลาให้เริ่ม