ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : OTAKU BOY - 08 -
- 08 –
จบเพลงที่สาม คู่ดูโอคุณ-นูนอก็โค้งให้กับแฟนๆในฮอลล์พร้อมส่งรอยยิ้มกว้าง และหันไปไฮไฟว์กับอูยองผู้เป็นเจ้าของเวทีคอนเสิร์ตในครั้งนี้ก่อนที่จะวิ่งกลับเข้าหลังเวที โดยให้ซูเปอร์สตาร์ระดับประเทศทำการแสดงต่อไป
“เย่! พี่คุณณณณ”
จุนโฮร้องอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับวิ่งเข้ามาสวมกอดคู่ดูโอของตัวเองแน่น ซึ่งคนถูกกอดก็กอดตอบ ตบหัวเจ้าเด็กใสซื่อแปะๆ จากนั้นจึงค่อยๆผลักคนร่างอวบที่กอดอยู่ให้ออกห่างอย่างเบามือ
ตอนนี้นิชคุณไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น ไม่รู้สึกดีด้วยทั้งที่การแสดงเพิ่งจบไป
เมื่อหันหลังให้แสงสีบนเวที ใบหน้าเทพบุตรที่ถูกปั้นไว้อย่างดีก็ถูกถอดออก กลายเป็นใบหน้าไม่สบอารมณ์ และพร้อมจะเหวี่ยงตามแบบฉบับของนิชคุณซึ่งคนเบื้องหลังนั้นเห็นจนชินตา แต่ตอนนี้น่ะหน้าเขายิ่งเหวี่ยงกว่าเดิมเป็นสองเท่า
ก็ระหว่างการแสดงเมื่อครู่ เขาเต้นผิดไปตั้งสามครั้ง! ตั้งแต่เดบิวมานิชคุณไม่เคยเล่นไลฟ์ผิดพลาดเลยซักครั้งจนได้ฉายาว่ามิราเคิลบอย เพอร์เฟคบอยซะด้วยซ้ำ
แต่เพราะไอ้แฟนบอยร่างยักษ์คนนั้นน่ะแหละที่ทำให้เขาเสียสมาธิ!
ปกติเขาไม่เคยเสียสมาธิมาก่อน เพราะยังไงซะเสียงแฟนๆก็ดังมาถึงบนเวทีหรอก เสียงดนตรีในคอนเสิร์ตมันดังจะตาย แต่คราวนี้ไอ้บ้านี่มันเล่นตะโกนขึ้นมาในช่วงที่ดนตรีมันเงียบพอดีเพราะเพลงแรกมันมีช่วงดนตรีเงียบๆเยอะมาก อีแบบนี้ใครจะไม่ได้ยิน ใครจะไม่เสียสมาธิเล่า!
“ชานซอง ขอน้ำ”
จุนโฮร้องเรียกสตาฟส่วนตัวของคุณนูนอดังจ๋อยๆ ซึ่งคนถูกเรียกวิ่งเข้ามาหาพร้อมยื่นน้ำเปล่าเย็นเจี๊ยบให้
แหมมมมมม สตาฟของคุณ-นูนอเหรอ? ของอิจนูนอคนเดียวมั้งงง
ไหนล่ะน้ำของนิชคุณน่ะ อยู่ไหน?! เขาเพิ่งร้องเพลงเสร็จแล้วไหนผ้าขนหนู ไหนน้ำ ไหนการปรนนิบัติห๊า?
ไอดอลตัวเล็กดูดน้ำจากหลอดดังอึกๆโดยมีสตาฟอย่างชานซองคอยใช้ผ้าขนหนูซับเหงื่อตามใบหน้าให้อย่างแผ่วเบา แต่คนถูกซับก็ดื่มน้ำอย่างเอาจริงเอาจังทั้งที่ใบหน้านั้นแดงระเรื่อ นิชคุณเห็นจุนโฮเบี่ยงหน้าออกน้อยๆ แต่ผ้าขนหนูในมือคนซับก็ยังคงตามมาเช็ดให้อยู่ดี
“ไม่ต้อง” จุนโฮพูดอุบอิบ
แหมๆ เพิ่งจะมาเล่นตัวเนาะไอ้อ้วนเอ้ย
“บอกว่าไม่ต้อง!”
“ชานซอง นูนอมันบอกว่าไม่ต้อง งั้นนายมาเช็ดหน้าให้ฉันที” นิชคุณพูดลอยๆ
สตาฟร่างสูงชะงักเล็กน้อย ใบหน้ากระตุกและฉายแววตึงเครียดขณะที่เดินมาทางนิชคุณแบบอิดออดไม่เต็มใจจนคนสั่งถึงกับหมั่นไส้ ทีบอกให้ซับหน้าให้เขานี่มีไม่พอใจ มันน่านัก
“โอ๊ย ไม่ต้องแล้วไอ้บ้า ฉันเช็ดเอง เอามา!” นิชคุณแว้ด กระชากผ้าขนหนูมาจากมือของชานซอง ดึงขวดน้ำมาจากจุนโฮแล้วเดินลงส้นกลับไปที่ห้องพักศิลปิน มีคู่ดูโอของตัวเองอย่างจุนโฮและไอ้สตาฟหน้าอึนตามมาติดๆ
นิชคุณทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ซับเหงื่อที่ไหลตามใบหน้าและลำคอพร้อมกับดื่มน้ำที่แย่งมาจากจุนโฮก่อนที่ก้มลงฟุบกับโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน เสียงเพลงจากคอนเสิร์ตด้านนอกยังคงดังกระหึ่ม รวมถึงเสียงฮัมเพลงในลำคอของคู่ดูโอตัวเองที่นั่งข้างๆ
“นี่ๆพี่คุณ พอเห็นคุณแทคยอนมาเชียร์ถึงกับเต้นผิดเลยเร้ออออ คิคิ ผมเห็นนะ” จุนโฮพูดแซวเบาๆพลางหยิบน้ำขวดใหม่ที่ชานซองยื่นให้แบบไม่ใส่ใจ
“หุบปากไปเลยจุนโฮ” คนถูกแซวตะคอกกลับมาทั้งที่ใบหน้ายังฟุบอยู่ แต่เสียงนั้นก็ดังอู้อี้ซะจนตลกมากกว่าที่จะน่ากลัว “แกหัวเราะออกไมค์ไปครั้งนึง ฉันได้ยินนะ อย่ามาๆ”
“ครั้งเดียวเอง แต่ครั้งต่อไปผมก็ลดไมค์ลงนะ พี่สิเต้นผิดตั้งสามครั้ง”
“จะมาจับผิดฉันทำไม คนเรามันผิดพลาดกันได้”
“ทีตอนผมเต้นผิดพี่ยังว่าเอาๆ”
“ก็แกมันไม่ได้เรื่อง”
“อะไรอ้ะ ไม่ยุติธรรมนี่นา!”
“โอ๊ยยยยยย เงียบเหอะไอ้หน่อมแน้ม” นิชคุณคำรามแง่งๆ
จุนโฮหัวเราะคิก ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหูของคนที่นอนฟุบอยู่แล้วเอามือป้องปาก กระซิบเสียงเบา
“พี่ลำยอง”
นิชคุณลุกผึง ใบหน้าแดงก่ำจากการนอนคว่ำหน้าและโมโหที่โดนเจ้าเด็กนี่เรียกชื่อเล่นอันน่าอับอาย คนหน้าสวยรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างแรงและพร้อมจะเหวี่ยงใส่คนทะเล้นนั้นเต็มที่ หากไม่ติดที่ว่า..............
“นิชคุณคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
เสียงไอ้โอตาคุ ไอ้สปอนเซอร์ ไอ้คนมีอำนาจ ไอ้แฟนบอย(หมาดๆ)ของนิชคุณดังขึ้นมาจากทางด้านนอกน่ะสิ!
นิชคุณสะดุ้งเฮือก หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่กแบบคนทำอะไรไม่ถูกจึงได้แต่ดึงชานซองที่อยู่ข้างๆจุนโฮให้มายืนบังด้านหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย
...เหมือนกับที่จุนโฮเคยเจอเป๊ะๆ
เขาเคยเป็นเกราะกำบังให้เจ้านั่นอยู่ดีๆ ไหงเขาถึงต้องมาหลบหลังคนอื่นแบบนี้อ้ะ? เวรกรรมอะไรของเขากันนะ ทำมายยยยย
จุนโฮที่ชาชินกับเสียงนั้นดีไม่ได้รู้สึกสะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย เพราะยังไงซะเสียงนั้นมันทำอะไรเขาไม่ได้อีกแล้ว ก็เป้าหมายของแทคยอนเป็นนิชคุณแล้วนี่นา... แต่จะมาไม่สบอารมณ์ก็ตอนเห็นคู่ดูโอตัวเองเกาะเสื้อชานซองซะแน่นแบบนี้น่ะแหละ
คนร่างอวบฟาดแขนนิชคุณดังป้าบ แต่คนถูกฟาดนั้นก็ได้แต่หันมาร้องแว้ดกลับไปว่าอย่ามายุ่ง คนที่ตีเมื่อครู่เลยนั่งหน้ามุ่ย ทำแก้มป่องคิดเล็กคิดน้อย งอนอยู่คนเดียว
ประตูห้องแต่งตัวเปิดผางออก เสียงร้องของอูยองและเสียงกรีดร้องของแฟนคลับที่อยู่ด้านนอกดังกระหึ่ม แต่ตอนนี้นิชคุณไม่ได้ยินเสียงนั้นหรอก เขาได้ยินแต่เสียงของไอ้บ้านี้เท่านั้น
“นิชคุณณณณณณ นิชคุณอยู่ไหน นิชคุ๊ณณณณณณ!!”
“ยะโฮ ~ คุณแทคยอนสวัสดีครับ” จุนโฮยื่นหน้าออกมาแล้วโบกมือทักทายอดีตแฟนบอยของตัวเอง ซึ่งตอนนี้หันมาเป็นแฟนนัมเบอร์วันของนิชคุณอย่างเต็มตัว
คนร่างใหญ่อยู่ในชุดสีแดงลาย I LOVE NK ถือป้ายไฟชื่อนิชคุณเป็นภาษาไทย และมีป้าย 'ALL AREA' คล้องคออย่างเคย ใบหน้าคมที่เคยเคร่งขรึมในตอนนี้เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นและคึกเช่นทุกครั้งที่ดูคอนเสิร์ตหรือโชว์เคสของเขาและพี่คุณ จะต่างก็แค่แววตาบ้าคลั่งที่เคยมองเขานั้นเปลี่ยนไปมองเพียงนิชคุณคนเดียวเท่านั้น
และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาพูดคุยกับสปอนเซอร์ร่างใหญ่ได้สนิทใจขึ้น เพราะยังไงก็ไม่มองจุนโฮอยู่แล้วนี่นา ดีใจที่สุด!
“สวัสดีครับนูนอ นิชคุณล่ะครับ?”
แต่ไม่ต้องรอคำตอบ เรดาร์หาคนที่ชอบของแทคยอนทำงานไวเสมอ..
นั่นไง... อยู่(หลังชานซอง)นั่นไง
โอ๊ยยยยยยยยยยยย หลบหลังคนอื่นแบบนี้เพราะเขินเขาสินะ?!! คนอะไรจะน่ารักปานนี้ แทคยอนเป็นปลื้ม!!!
แทคยอนก้าวสามขุมเข้ามาทางชานซอง ทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจแล้วผลักเพื่อนร่างสูงออกไปให้พ้นเพื่อจะมองหาเป้าหมายหลังที่หลบหลังอยู่ ชานซองเสียหลักโซเซไปกระแทกเก้าอี้ที่ตัวข้างๆที่จุนโฮนั่งอยู่ มือหนารีบคว้าพนักเก้าอี้ก่อนที่จะล้มลงไปทั้งตัว เพราะแค่ตอนนี้เขาก็ล้มคว่ำลงไปจนแทบจะกอดคนที่นั่งอยู่อยู่แล้ว ทำเอาจุนโฮสะดุ้งเฮือกที่จู่ๆชานซองก็พุ่งมาแบบนี้และใบหน้านั้นก็ห่างกันเพียงคืบเดียว..
แทคยอนนะแทคยอน ปรากฏตัวทีไรก็ต้องก่อเรื่องทุกครั้ง
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ชานซองไม่คิดจะโกรธเพื่อนไฮเปอร์หลายบุคลิกคนนั้น กลับรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ..
ชานซองได้ยินจุนโฮหายใจถี่ๆ รวมถึงเสียงหัวใจของตัวเองที่ดังอยู่ในอก ดวงตาคู่เล็กที่เคยหลบเขาอยู่หลายวันในที่สุดก็ยอมมองเขาตรงๆก็ตอนนี้
“ข...ขอโทษ” ชานซองพูดขณะที่ค่อยๆดันตัวเองขึ้นยืนเหมือนเดิม
จุนโฮส่ายหน้าดุกดิก ใบหน้าเป็นสีชมพู “ม..ไม่เป็นไร หรอก..”
“มองหน้าฉันได้แล้วเหรอ” ร่างสูงพูดพร้อมกับเอามือลูบๆต้นขาที่กระแทกเก้าอี้เมื่อครู่จนเจ็บ
คนถูกทักทำปากยื่นแบบงอนๆแล้วสวนกลับ “ทำไมฉันจะมองไม่ได้ล่ะ”
“ก็หลายวันนี้นายหลบตาฉันอยู่ตลอดเลยนี่”
“ไม่มีซะหน่อย ฉันไม่เคยทำแบบนั้นนะ”
“มีสิ ฉันรู้ดี ฉันมองนายอยู่ทุกวัน”
คนฟังอย่างจุนโฮอมยิ้มทั้งที่หน้ายังคงเป็นสีชมพูและไม่ยอมตอบกลับ แต่ชานซองไม่ต้องการคำตอบอะไรทั้งนั้น แค่รอยยิ้มนี้ก็เพียงพอ ..รอยยิ้มที่เขาไม่ได้เห็นมาหลายวัน
น่ารัก..
ถึงแบ็กกราวน์ด้านหลังจะเป็นเสียงเพลงของอูยองและเสียงปะทะคารมของคู่กัดอย่างโอตาคุจอมตื๊อกับไอดอลปากกรรไกร แต่ตอนนี้ชานซองไม่มีหูและตาจะฟังจะมองอะไรทั้งนั้นนอกจากคนตัวเล็กที่นั่งเขินอยู่ตรงหน้า
“นี่จุนโฮ”
คนถูกเรียกเลิกคิ้วสูงเป็นทำนองว่าฟังอยู่
ชานซองกัดริมฝีปาก ใจก็อยากพูดสิ่งที่เก็บไว้นาน แต่ปากมันไม่ยอมพูด ทำไงดีล่ะ คนที่ปากไม่มีหูรูดอย่างฮวาง ชานซองสามารถหุบปากและคิดก่อนพูดได้เนี่ยนะ ตัวเองยังแปลกใจเลยเหอะ
คืนวันเกิดที่เขาพาจุนโฮไปยังห้องเซอร์ไพรส์ที่แทคยอนเป็นคนจัดไว้ให้ แต่เจ้าตัวกลับคิดว่าเขาเป็นคนทำเองทั้งหมดและสารภาพความในใจออกมา เพียงแต่ว่าชานซองไม่ได้รับความรู้สึกนั้นไว้ และเพราะเป็นคนพูดตรงจึงบอกไปแค่ว่าเขาไม่ได้เป็นคนทำ ทุกอย่างที่จุนโฮได้รับมันไม่ได้มาจากเขา มันมาจากแทคยอน..
ไม่ได้ปฏิเสธ ไม่ได้พูดว่าไม่ชอบ แค่ตอบไปตรงๆว่าแทคยอนเป็นคนทำให้เท่านั้น
ชานซองยังคงจำใบหน้าผิดหวังและดวงตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำตา พร้อมกับคำพูดตัดพ้อจากจุนโฮได้ดี
‘…จะบอกว่าที่ผ่านมาก็แค่คำสั่งคุณแทคยอนใช่มั้ย’ ‘นายไม่เคยรู้สึก..’
ชานซองหายใจถี่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นเพราะหัวใจกำลังเต้นแรง แต่พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่กระโตกกระตาก ใบหน้าเริ่มเป็นสีชมพูเพราะคนตัวเล็กนั้นกำลังมองกลับมาอย่างมีความหวัง
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!!!
“คือ.. จำคำถามนั้นได้มั้ย? ที่นายเคยถามฉันน่ะ ฉันจะมาตอบนายนะว่า... ฉันเคย ฉัน ...เออ นั่นแหละ เคย!”
พูดจบร่างสูงก็หันหลัง เดินดุ่มๆออกไปจากห้องแต่งตัวด้วยใบหน้าแดงแปร๊ด
พูดออกไปแล้ว พูดออกไปแล้ว! ในที่สุดก็พูดออกไปแล้ว!!!!!
นอนคิดมาหลายคืน สังเกตตัวเองมาหลายครั้ง และนึกถึงคำพูดแทคยอนที่เคยบอกให้ชอบจุนโฮ ยิ่งทำให้ชานซองตัดสินใจง่ายขึ้น และรู้ใจตัวเองง่ายขึ้น
ในที่สุดก็ยอมรับว่าเขาชอบจุนโฮ.. เออ ชอบผู้ชายนี่แหละวะ เขาชอบ!!!
เขายังจำคำพูดของแทคยอนเมื่อครั้งแรกที่เขาไปเจอไอดอลทั้งสองคนนี้ได้ดี คำพูดที่มันเคยตอบเขาตอนถามว่าทำไมถึงชอบนูนอทั้งที่นิชคุณเพอร์เฟคกว่าแท้ๆ
‘ก็ถ้านายเลิกสนใจอะไรที่มันถูกปั้นมาให้เพอร์เฟคอยู่แล้ว นายจะเห็นอะไรที่มันเพอร์เฟคกว่าอยู่ข้างหลัง’
ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าคำพูดนี้หมายความว่ายังไง แต่เมื่อได้ใกล้ชิดคนทั้งคู่จริงๆเขาก็เข้าใจ ...จุนโฮเป็นแบบนั้นจริงๆ และเพิ่งบอกออกไปเมื่อกี้ว่าคิดเหมือนกัน อยากจะบ้า การสารภาพรักนี่มันไม่ง่ายเลยให้ตายเหอะ
...แต่ก่อนอื่น ขอหลบไปทำใจก่อน อายว่ะ
เพียงแต่ว่า อีจุนโฮไม่ได้รู้เรื่องกับประโยคเมื่อกี้แม้แต่นิดเดียว
ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วมุ่น กัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด เมื่อกี้ชานซองพูดอะไร อะไรเคย? แล้วเขาเคยถามอะไรเกี่ยวกับ ‘เคยและไม่เคย’ บ้างล่ะ? ไม่มี๊!!! พูดยังไม่พูดกันเลย เขาจะไปตั้งคำถามอะไรตอนไหนได้ยังไงล่ะ แล้วพอพูดเสร็จก็เดินหายไปแบบนั้น มันคืออะไรกัน? นี่จะมาปั่นหัวแล้วจากไปเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย โอ๊ยยยยยยยยยย
ไอ้บ้าฮวาง ชานซอง!!!!
แบบนี้จุนโฮต้องลงมืออะไรๆเองแล้วใช่มั้ย? ก็ด๊ายยยยยย จะทำตามคำแนะนำพี่แจบอมมันทุกอย่างเลย ฮึ่ยยยยย
จุนโฮนั่งดิ้นกึกกักๆอยู่บนเก้าอี้อย่างไม่พอใจ ริมฝีปากโค้งลงด้วยความหงุดหงิด นั่งเท้าคางพลางตวัดหางตาไปมองคู่ดูโอของตัวเองที่ยังคงเถียงแว้ดๆอยู่กับแฟนคลับนัมเบอร์วันและสปอนเซอร์รายใหญ่ของวงอย่างไม่มีท่าจะเหน็ดเหนื่อย
ตั้งแต่ที่ผลักชานซองออกไปให้พ้นหูพ้นตา แทคยอนก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากไอดอลหน้าสวยแสนน่ารักบ้องแบ๊วที่เขาคิดถึงมาหลายวัน
นิชคุณกำลังเท้าสะเอวชี้นิ้วมาที่เขาพร้อมกับด่าแว้ดๆ ใบหน้านั้นแดงก่ำ
แต่แทคยอนในเวลานี้ไม่มีแก่ใจจะฟังคำบ่นนั้นหรอก ก็มันตื่นเต้นนี่นา! ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน พอเจออีกทีก็มาดูคอนเสิร์ตแล้วก็ได้เข้าหลังเวที แล้วก็เจอนิชคุณตัวเป็นๆระยะประชิดแบบนี้ คิดถึงที่สุดดดดดดด!
“นิชคุณณณณณณณ เมื่อกี้เห็นผมมั้ยครับ ผมอยู่ข้างหน้าเลยนะ เนี่ยๆๆๆๆๆๆ ป้ายไฟนี่ผมสั่งทำไว้เมื่อหลายวันก่อนในที่สุดก็ได้เอามาใช้วันนี้ เขียนถูกใช่มั้ยครับ นิชคุณเหนื่อยมั้ย เอาน้ำมั้ย”
“ทำไมฉันจะไม่เห็นแกไอ้บ้า แกเป็นคนทำให้ฉันเต้นผิด ทำให้ฉันเสียสมาธิ ไอ้ไม่มีหัวคิด คราวหลังอย่าทำแบบนั้นเข้าใจมั้ย มันน่ารำคาญ ว้อยยยยย!”
“ผมทำให้นิชคุณเขินกลางเวทีเหรอ ผมขอโทษ คราวหลังจะตะโกนให้น้อยลงนะครับ”
“ฟังไม่รู้เรื่องรึไง ใครเขินแกกันห๊า? คราวหลังคราวไหนไม่มีอีกแล้ว ห้ามมาดูคอนเสิร์ตฉัน ห้ามมาตะโกนอีก!!”
“ผมเป็นสปอนเซอร์นะครับ ยังไงผมก็ได้บัตรฟรีตั้งห้าสิบใบ ผมมาดูแน่นอนอยู่แล้ว มาให้กำลังใจนิชคุณไง”
“โอ๊ยยยย ชั้นจะบ้าตาย นี่ฉันวีนใส่นายขนาดนี้ยังไม่สะทกสะท้าน ไม่รู้สึกขยาดรึไง ห๊า”
“ไม่ครับ น่ารักออก ยิ่งนิชคุณวีนยิ่งทำให้เราได้คุยกันมากขึ้น ผมชอบ”
ยิ่งเขาตาม นิชคุณยิ่งหนี ต่างจากตอนที่เขาตามอิจนูนอเป็นร้อยเท่า รายนั้นยิ่งตามเท่าไหร่ก็จะยิ่งปวกเปียกเท่านั้น ตอบรับอือๆออๆอย่างเดียวจนเขาไม่รู้จะสรรหาอะไรมาพูดนอกจากนั่งมองเป็นปลากัด ถึงจะได้ใกล้ชิดก็จริงแต่มันไม่เร้าใจเลย ธ่อ!
แต่กับนิชคุณนี่สิ.. ยิ่งหนียิ่งวีน แถมยังพูด(ด่า)กลับมาเป็นชุดๆ สนุกอ้ะ
ตั้งแต่คลั่งไอดอลมา นิชคุณเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ ไม่ยอมให้เขาให้ของขวัญ ไม่ยอมให้เขาตะโกนเชียร์ แถมพูดด้วยก็รำคาญ พูดอีกก็ด่าจนได้คุยกันเยอะแยะ
อ๊ากกกกกกกก ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งด่าแทคยอนยิ่งชอบ น่าร๊ากกกก
ตอนนี้นิชคุณกำลังรวบรวมกองผ้าขนหนูไปโยนใส่สตาฟที่ยืนอยู่ใกล้ตัวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เก็บกระเป๋าเตรียมตัวจะออกไปจากห้องโดยมีแทคยอนที่มองตามไม่วางตา เมื่อคนหน้าสวยเห็นดังนั้นก็ยิ่งทำหน้ามุ่ย กระแทกเท้าโครมๆออกไป
แทคยอนยิ้มด้วยแรงทั้งหมดบนใบหน้าที่มี
คนอะไรแสนงอน น่าร๊ากกกกกก
แทคยอนยิ้มด้วยแรงทั้งหมดบนใบหน้าที่มี
คนอะไรแสนงอน น่าร๊ากกกกกก
ในที่สุดการทัวร์คอนเสิร์ตร่วมกับอูยองตลอดสองเดือนก็จบลง ดูโอทั้งคู่เริ่มมีงานของตัวเองเข้ามาอีกครั้ง
แทคยอนนั่งหน้ามุ่ยอยู่ในรถขณะที่มองออกไปยังผู้คนที่อยู่ด้านนอก เห็นผู้หญิงนับพันคนยืนถือผ้าเชียร์สีแดง เหลือง และสีส้มด้วยใบหน้าตื่นเต้น บางคนก็จับกลุ่มยืนกรี๊ดกร๊าดตามเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มไปทั่วลานพลางสอดส่องสายตามองขึ้นไปยังเวทีซึ่งมีรูปคุณ-นูนอขนาดเท่าฝาบ้านแปะอยู่ ตัวศิลปินยังไม่มาแต่แค่รูปก็ทำให้สาวๆทั้งหลายกรี๊ดและวนเวียนไปถ่ายรูปคู่กันได้ไม่หยุดหย่อน
ไร้สาระ กะอีแค่รูปเท่าฝาบ้าน เขามีวอลเปเปอร์เท่านี้ที่บ้านตัวเองเลยแหละ ชิ..
แทคยอนกำลังอยู่ที่งานอีเว้นท์แจกลายเซ็นของคุณ-นูนอครั้งที่สอง คราวนี้มีคนมาเยอะกว่าครั้งแรกตั้งสามเท่า ก็ใช่น่ะสินะ ตอนนี้คุณ-นูนอกำลังดังขึ้นเรื่อยๆ เพราะที่ไปเป็นเกสในคอนเสิร์ตให้อูยองล้วนๆ คนเลยเริ่มสนใจมากขึ้น เริ่มติด Top 20 ของไอดอลเกาหลีที่น่าสนใจแล้ว แต่ยังไงก็ยังไม่มีใครแซงอูยองที่อยู่อันดับหนึ่งได้ซักที
ตั้งแต่เพลงซิงเกิลที่สอง Stand by me ถูกปล่อยออกมาใหม่ ความนิยมของทั้งคู่ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยเพลงที่น่ารัก ติดหู เข้ากับภาพลักษณ์ของทั้งคู่มากกว่าเพลงซิงเกิลแรกเยอะ และตอนนี้ก็มีแต่คนพูดถึงคู่ดูโอคุณ-นูนอมากขึ้น ทั้งในรายการโทรทัศน์ รายการวิทยุ นิตยสาร..
ถึงจะดีใจที่ทั้งคู่เริ่มดังก็เถอะ แทคยอนไม่ชอบนี่นา ยิ่งดังคนยิ่งชอบนิชคุณเยอะ คนๆนั้นเค้ายิ่งมีรอยยิ้มพิฆาต วิ้งพิฆาต ใบหน้าใสซื่อน่ารักกุมหัวใจคนมองซะอยู่หมัด
ไม่อาวววววววววว แทคยอนไม่ยอมมมมม อย่ามาชอบนิชคุณเซ่ ไม่ยอมมมมม
แทคยอนจุ๊ปากอย่างไม่พอใจ ตบบ่าซึลองแล้วบอกให้ไปหาที่จอดรถก่อนที่จะออกมาจากตัวรถแล้วเดินช้าๆอยู่ด้านนอกกลุ่มแฟนคลับ เขาอยู่ในสภาพใส่ชุดสูทสีกรมท่าตัวเก่งจึงไม่ได้ทำท่าทางกระโตกกระตากอะไรเท่าใดนัก ได้แต่ใช้สายตาคมมองไล่ไปยังคนในงาน มองไปยังผ้าเชียร์ที่ถืออยู่พร้อมกับประมวลผลในสมองอย่างรวดเร็ว
มองเพียงแค่ 3.6 วินาทีเขาก็อ่านทุกอย่างออก
แฟนคลับที่มารวมที่นี่น่าจะมีประมาณสามพันคน เพราะเป็นงานเปิด
แฟนคลับของนูนอมีประมาณ 40.6%
แฟนคลับของนิชคุณมีประมาณ 51%
และแฟนคลับทั้งคู่ที่ใส่ชุดสีส้มอีก 8.4%
อ๊ากกกกกกกกกกก ทำไมต้องมีคนชอบนิชคุณกันเยอะขนาดนี้ด้วยอ้ะ!
งานแจกลายเซ็นครั้งแรกคนยังมาแค่นิดเดียวเอง นิ้ดดดดดดเดียวจริงๆ กี่ร้อยคนเองก็ไม่รู้ คนเดินผ่านไปมายังไม่สนใจเลย แล้วนี่..ตั้งเป็นพัน ยืนยั๊วเยี๊ยเป็นมดน่ารำคาญ เกาหลีมุงอีกนับร้อย แล้วจะมีคนได้แต๊ะอั๋ง สัมผัส มองหน้า ลูบไล้ แทะโลมนิชคุณของเขาทางสายตาตั้งเป็นพันคน เขาไม่ยอมอะ!!!
“โฮ้ยยยยยย บักแทค!”
แทคยอนหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย เห็นจุนเคยืนโบกไม้โบกมือพร้อมกล้องตัวใหญ่อย่างเคย แต่เขาก็ไม่ได้เดินเข้าไปหา ได้แต่ยกมือขึ้นตอบรับเท่านั้น ซึ่งจุเคูเองก็เข้าใจพยักหน้ากลับมาสองสามครั้ง รู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่ไอ้เจ้านี่อยู่ในชุดสูทมันจะสงบเสงี่ยมและไม่ออกอาการบ้าดาราเลยแม้แต่นิดเดียว
แทคยอนกำหมัดทำหน้าบึ้งรู้สึกว้าวุ่นอยู่ในใจ อยากเปลี่ยนชุด อยากไปยืนต่อแถวเพื่อรอจับมือเพื่อให้นิชคุณเซ็นชื่อให้อะ เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนละกัน ตอนนี้ขอไปหานิชคุณก่อน อยากไปให้กำลังใจนิชคุณ ถ้าไม่เจอแทคยอนแล้วกลัวว่านิชคุณจะไม่มีพลังในการทำงาน แอร๊ ~
คนร่างใหญ่เอามือล้วงกระเป๋าพร้อมกับเร่งฝีเท้าไปยังหลังเวทีอย่างรวดเร็ว ซึ่งการ์ดและสตาฟรอบๆก็ให้เข้าเพราะคุ้นเคยเป็นอย่างดี ว่านี่คือสปอนเซอร์ และไฮโซชื่อดัง...
“นูนออยู่ไหนน่ะ นูนอ! เลิกคุยงุ๊งงิ๊งกับไอ้ชานซองแล้วไปทำผมให้เสร็จ ไป!!!”
ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นหูดังแว้ดๆอยู่ด้านในจนต้องขมวดคิ้ว สตาฟคนใหม่เหรอ?
เมื่อเข้าไปทางด้านใน เขาเห็นนิชคุณนั่งหน้าเชิดๆให้ช่างแต่งหน้าซับเหงื่อและเพิ่มแป้ง ส่วนนูนอกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ ทำปากยุกยิกๆขณะที่กำลังทำผมอยู่ แทคยอนยิ้มกว้างแล้วสาวเท้าเข้าไป เพียงแต่ต้องหยุดชะงักที่มีคนร่างเล็กเดินเข้ามาขวาง มือเรียวของคนนั้นดันที่อกของเขาเป็นสัญญาณว่าให้หยุดอยู่แค่ตรงนั้น ห้ามเข้ามา
ผู้ชายตัวเล็กยังกะเด็กประถม หน้าตาตี๋ๆมองเขาด้วยสายตาจิกๆ
ไอ้บ้านี่ใครวะ กล้ามาขวางท่านแทคยอนด้วยนะน่ะ แน๊ะ!
“ถอย” แทคยอนพูดขรึมๆใส่ แต่มือนั้นก็ผลักร่างเขาให้ถอยหลังไปอีก
คนร่างเล็ก ใบหน้าเชิ่ดหยิ่งเงยหน้ามองแทคยอนอย่างท้าทายต่างจากสตาฟคนอื่น ดวงตาคู่เรียวเล็กมองไล่จิกตั้งแต่หัวจรดเท้า เหยียดปากเบะใส่อย่างคนเหนือกว่า
แทคยอนเอียงคอ เริ่มโมโห “บอกว่าให้ถอยไง แกเป็นใคร หลีกไป”
“ฉันชื่อโจควอน ผู้จัดการของคุณ-นูนอ แกล่ะเป็นใคร เข้ามาหลังเวทีทำไมห๊า? ฉันไม่อนุญาตให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาเด็ดขาด จะไปที่ไหนก็ไป ออกไป! ไม่งั้นฉันจะเรียกการ์ดมาลากคอแก มองหน้าอีกเหรอ มองทำไม บอกให้ไป!”
คนตัวเล็กนั่นพูดด้วยน้ำเสียงแหลมเล็กรัวเร็วจนแทคยอนฟังไม่ทัน แต่จับใจความได้ว่าเป็นผู้จัดการคนใหม่ ..และจากน้ำเสียงก็เจ้าจี้เจ้าการมาก
“ฉันคืออ๊ก แทคยอน สปอนเซอร์ของคุณ-นูนอ เข้าใจปะ”
“ไม่เข้าใจ ออกไป”
ผ่าง!
เฮ้ยยยยยยยยยยย เป็นคนแรกที่ไม่สะดุ้งสะเทือนกับชื่อเขาเลย
เฮ้ยยยยยยยยยยย เป็นคนแรกที่ไม่สะดุ้งสะเทือนกับชื่อเขาเลย
ไม่จริง เขาออกจะมีอำนาจ แกไม่กลัวเลยเหรอวะ ห๊า???
“เอ๊ะไอ้นี่ บอกว่าสปอนเซอร์อ่ะ สปอนเซอร์!!!”
“รู้แล้ว แต่ไม่ได้เกี่ยวกับงานนี้ซะหน่อย เพราะฉะนั้นออกไป๊!!!”
“ไม่ออก!”
“บอกให้ออกไงวะ!”
“ไม่ออกกกกกกกกก”
“พี่ควอน ให้คุณแทคยอนเข้ามาเถอะครับ ไม่เป็นไรหรอก” เสียงเล็กๆของจุนโฮดังขึ้น "ปกติคุณแทคยอนเข้าได้อยู่แล้ว"
นิชคุณหันขวับ
โจควอนหันขวับ
ชานซองหันขวับ
แทคยอนส่งสายตาเป็นประกาย
เกิดความเงียบแบบอึ้งๆอยู่สองวินาทีก่อนที่ทั้งสี่จะระเบิดเสียงออกมาพร้อมกันจนห้องแทบแตก
“นูนอ แกพูดบ้าอะไรออกมาน่ะหา ไปทำผมต่ออย่ามัวแต่จุ้น!”
“อย่าบ้าไปหน่อยเลย อย่าให้มันเข้ามานะ!”
“พูดจริงหรือพูดเล่นน่ะ!!”
“นูนอคร๊าบบบบบ ขอบคุณ!!!” แทคยอนร้องเสียงดัง ใบหน้ามีความสุขเหลือจะกล่าว
นูนอครับ.. ถึงผมจะไม่ได้รักนูนอแล้ว แต่นูนอยังน่ารักกับผมเหมือนเดิมเลยสินะ น..น่ารักที่สวด!!
แต่พอจะเข้าไป ไอ้ผู้จัดการคนใหม่ก็ใช้มือฟาดเข้ามาที่อกคนร่างใหญ่ดังป้าบ
“อย่าเสร่อเข้ามาเชียวนะ ออกไป! นิชคุณกับนูนอต้องไปเตรียมตัวนะเว้ย จะออกดีๆมั้ยห๊า!!!!”
สิบนาทีต่อมา..
แทคยอนเดินหน้ามุ่ยออกมาด้านนอก ไอ้ผู้จัดการโจควอนมันน่าหมั่นไส้มากๆ! ที่ยอมออกมาเนี่ยเพราะเห็นว่าจะต้องเตรียมตัวไปต่อแถวด้วยหรอก ไม่งั้นเขาไม่ยอมออกมาง่ายๆแบบนี้ เชอะ หาว่าเขาไปก่อกวนเวลางาน ก่อกวนอะไร เขาแค่ไปให้กำลังใจเฉยๆ ไม่มี๊....คนอย่างแทคยอนไม่เคยก่อกวนนิชคุณจนต้องเสียการเสียงานเลยซักครั้ง
แล้วนี่ทำไงดีง่า อยากเห็นหน้านิชคุณก่อนง่า กว่าจะแจกลายเซ็นก็อีกตั้งครึ่งชั่วโมงง่า
เอ๊ะ.. เพิ่งคิดอะไรได้ นี่เขามีพ่อสื่อหน้าอึนอย่างชานซองอยู่นี่นา
.
แทคยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเฟซไทม์ไปหาเพื่อนสนิท รอเพียงครู่เดียวหน้าจอก็เปลี่ยนเป็นหน้าชานซองที่ทำหน้าอึนๆมึนๆ ด้านหลังมีเสียงของโจควอนที่กำลังบ่นแว้ดๆฟังไม่ได้ศัพท์
“ชานซอง นิชคุณอยู่ไหน”
คนร่างสูงทำหน้าเบ้ รู้อยู่แล้วว่าไอ้นี่ต้องถาม จึงได้ทำท่าบุ้ยใบ้ว่าอยู่ทางขวามือของเขา
“แกค่อยๆยื่นมือถือไปทางนิชคุณดิ้ อย่าให้เค้ารู้นะว่าแกแอบถ่ายเค้าอยู่ ฉันอยากเห็นว่านิชคุณทำอะไรบ้าง”
ชานซองกลอกกตาพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับคำสั่งของโอตาคุยักษ์ ภาพในโทรศัพท์ที่ตอนแรกเป็นคนหน้าอึนๆตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนผิวขาวหน้าสวยที่กำลังนั่งเหม่อกดโทรศัพท์อย่างใจลอย
แทคยอนเอากำปั้นยัดปาก อยากจะร้องออกมาให้ไม่เป็นภาษามนุษย์ น่าร๊ากกกกกกกน่ารักจริงเว้ยให้ตาย!!!!
..ตอนที่กำลังใช้นิ้วจิ้มๆที่โทรศัพท์มือถือยุกยิกๆก็น่ารัก
..ตอนที่บ่นกับตัวเองงึมงำๆเป็นภาษาไทยนั่นก็น่ารัก (หลังจากที่ไปจ้างครูสอนภาษาไทยมาสอนตัวต่อตัวจำนวนหนึ่งคอร์ส แทคยอนจับใจความได้ว่า ‘คุณแม่จะเอาอะไรน้า...’ แอร๊กกก น่ารักที่สุด)
..ตอนที่หันไปแว้ดช่างทำผมเพราะผมกระดกนั่นก็น่ารัก
..ตอนที่เงยหน้าขึ้นมามองกล้องที่ถูกแอบถ่าย แล้วเบิกตาโตแบบตกใจนั่นก็น่ารัก
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นิชคุณรู้ว่าชานซองแอบถ่ายอยู่ เพราะตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมา แน่นอนว่าแทคยอนสั่งให้เพื่อนร่างสูงทำแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง และจับได้แทบทุกครั้ง...
“ไอ้บ้าชานซองอย่าถ่ายนะ!!! อ๊กแทคยอน ไอ้โรคจิต ชั้นเกลียดแก!!!!”
ใบหน้าสวยนั้นงอเป็นกุ้งพร้อมกับลุกพรวดกุลีกุจอมาคว้าโทรศัพท์ไปจากมือคนที่ซวยตลอดปีอย่างชานซอง เสียงบ่นแว้ดๆกับเสียงชานซองที่โอดครวญดังอยู่พักหนึ่งพร้อมกับหน้าจอที่มืดสนิท เพราะคนถูกถ่ายเอามือปิดไว้ จากนั้นภาพก็ถูกตัดไป
แฮร่ ไม่เป็นไร วันนี้ได้เห็นหน้าในมือถือตั้งสิบวิแน่ะ คึคึ
เอาล่ะ ไปเปลี่ยนชุดสูทนี่ออกและไปต่อคิวแจกลายเซ็นดีกว่า ยะฮิ้ววววววว
แทคยอนยืนอยู่หัวแถวเหมือนงานแจกลายเซ็นเมื่อครั้งแรกเป๊ะ
ต่างออกไปคือคนที่ต่อคิวเขาไม่ใช่ชานซองแบบเคย เพราะไอ้เมมเบอร์หมายเลขสองมันไปเป็นสตาฟให้ไอดอลวงนี้แทนซะแล้ว ดังนั้นคนที่ยืนอยู่ด้านหลังจึงเป็นผู้หญิงผมยาว ตาโต ทำหน้าเหม็นเบื่ออย่างยัยวิคตอเรียที่เห็นอยู่เป็นประจำ
หนอย หล่อนเองเหรอที่เป็นเมมเบอร์หมายเลขสาม เชอะ
ไม่แคร์ ไม่แคร์ ไม่แคร์! ก็ได้แค่เมมเบอร์ล่ะว้า เขาสิทั้งเมมเบอร์ทั้งสปอนเซอร์ อยากจะประกาศให้รู้จริงจริ๊งงง
ตอนนี้พิธีกรบนเวทีกำลังเรียกให้ดูโอทั้งคู่ออกมา และแน่นอนว่ามีเสียงกรี๊ดต้อนรับถล่มทลายจนแทคยอนต้องยกมือขึ้นอุดหู ก็ยังไม่วายกระโดดดึ๋งๆเรียกร้องความสนใจจนจุนโฮหันมามองและหัวเราะคิก สะกิดไอดอลข้างตัวให้หันมามองแล้วโบกมือทักทาย ซึ่งนิชคุณก็ทำอย่างเดียวกันโดยไม่อิดออดแม้แต่น้อย
แทคยอนเอามืออุดปาก อยากจะดิ้นให้โลกสะเทือน น่ารักมากกกกกกกกกกก
เขาชอบเวลาที่มีงานอะไรแบบนี้ เพราะนิชคุณจะยิ้มให้เขาแบบหวานเยิ้มน่ารักต่างจากเบื้องหลังที่แว้ดๆใส่เขาไม่เลิก
...อ๊ะ แต่ยังไงเขาก็ชอบเบื้องหลังมากกว่าอยู่ดีนะ เพราะถือได้ว่าเป็นแฟนคลับคนเดียวที่ได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของนิชคุณ เหวี่ยงวีนแอ๊บที่สุดของไอดอล โอยยยย มีความสุข
วันนี้เขาเอาของมาให้นิชคุณเซ็นแค่อย่างเดียวคือซิงเกิล Stand by me เพราะงานแจกลายเซ็นครั้งนี้เข้มงวดและมีกฏมากกว่ากว่าสมัยที่ทั้งคู่ยังไม่ดังตั้งเยอะ ให้เอาซิงเกิลชุดนี้มาให้เซ็นได้อย่างเดียว เซ็นเสร็จ จับมือเสร็จก็ต้องลงไป ห้ามคุยต่อ
ถือว่าดังก็เอาใหญ่เลยนะค่ายนี้ หวงศิลปินไปมั้ยอะ แทคยอนต้องการงานแจกลายเซ็นแบบเดิมคืนมา!!!
นิชคุณและนูนอนั่งลงที่กลางเวที ตำแหน่งที่นั่งแบบเดิมเป๊ะ คือเขาต้องให้นิชคุณเซ็นและจับมือก่อน จากนั้นถึงจะเป็นนูนอ จริงอยู่ที่ครั้งแรกเขาดีใจที่ตำแหน่งที่นั่งเป็นแบบนี้เพราะยังไงซะรอยมืออุ่นๆของนูนอก็ไม่ถูกใครแปะทับ แต่คราวนี้เขาไม่ได้ชอบนูนอแล้วนี่นา เขาชอบนิชคุณ
ไม่เอาอ่ะ แทคยอนไม่อยากให้รอยมือนูนอมาแปะทับรอยมือนิชคุณ ฮืออออออ
คนร่างใหญ่ก้าวขึ้นไปบนเวทีด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เจอนิชคุณและนูนอใกล้ชิดแค่ไหนแต่พอมีงานอีเว้นท์แบบนี้มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้นี่นา ความรู้สึกตอนเจอเบื้องหน้ากับเบื้องหลังมันต่างกันจะตาย แล้วยิ่งนิชคุณที่กำลังจ้องเขม็งมาทางเขาแบบนั้น..
แทคยอนเดินมาด้านหน้านิชคุณพร้อมกับยื่นซีดีให้ ใบหน้าคมเข้มนั้นยิ้มดีใจแบบเด็กๆ ทำเหมือนกับเจอคนตรงหน้าครั้งแรกทั้งที่เจอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“อย่าคิดว่าฉันจะลืมเรื่องหลังเวทีเมื่อกี้นะครับคุณแทคยอน” นิชคุณที่ยิ้มกว้างด้วยหน้าของไอดอลพูดเบาๆลอดไรฟันอย่างดุๆ เปิดบุคเลทในซีดีแล้วเริ่มเซ็นอย่างคล่องแคล่ว “หลังงานเลิกฉันเอาตายแน่”
และแน่นอนว่าอ๊ก แทคยอนที่ตื่นเต้นเสมอเมื่อเจอไอดอลนั้นก็เปิดปากพูดเจื้อยแจ้วแบบนกแก้วนกขุนทองอีกครั้ง
“นิชคุณๆ เมื่อกี้ที่ชานซองถ่ายน่ะ นิชคุณเห็นหน้าผมมั้ยครับ”
“จบจากงานนี้แล้วกลับบริษัทรึเปล่าครับ มีงานอะไรต่อ ให้ผมไปส่งมั้ย”
“เซ็นเสร็จแล้วผมจะไปรอด้านหลังเวทีนะครับ”
“นิชคุณครับๆ เซ็นชื่อให้ผมเป็นพิเศษหน่อยได้มั้ยครับ? เขียนว่ารักแทคยอนที่สุดเลย นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ”
ไอดอลหน้าสวยกำปากกาแน่นจนสั่น แต่ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานหยดเหมือนเทพบุตรให้ หากแต่น้ำเสียงที่กระซิบกลับมาและแววตาเท่านั้นที่เอาจริงจังเอาจัง
“หยุดพูดได้มั้ย ไม่งั้นฉันจะเอาปากกาไปเซ็นที่ฟันนาย เอ้า เสร็จแล้ว!”
แทคยอนยิ้มกว้างอย่างไม่สะทกสะท้านพร้อมกับยื่นมือมาอย่างมีความหวัง
เซ็นเสร็จแล้วต่อไปก็จับมือสินะ ฮว้ากกกกกกกกกกก ตั้งแต่ชอบมายังไม่เคยจับมือนิชคุณเลยเหอะ!!!!
นิชคุณถอนหายใจเฮือกใหญ่ กลอกตา แล้วยื่นมือมาจับอย่างไม่เต็มใจ แต่คนถูกจับนั้นบีบแน่นพร้อมกับกระโดดดึ๋งๆอย่างตื่นเต้นจนเวทีสะเทือน จุนโฮถึงกับหัวเราะ
“หยุดกระโดดนะไอ้บ้า!” นิชคุณแหว รอยยิ้มเริ่มเจื่อนลง อยากจะชักมือกลับแต่มันเสียภาพพจน์ สตาฟอยู่ไหนกันนะ มาแกะมือไอ้บ้านี่ออกไปทีซิ ให้ตายเหอะ!!!
แทคยอนหยุดการเคลื่อนไหวตามคำสั่งแล้วยิ้มแก้มปริโชว์ฟันขาวสะอาดที่เรียงเป็นระเบียบ มือใหญ่นั่นบีบมือเรียวสวยของไอดอลแน่นแต่ก็ทะนุถนอมดั่งกับไข่ในหิน
มือนิชคุณนุ่มมาก ตัวนิชคุณก็ห้อมหอมมม แล้วมองหน้าใกล้ๆนี่ก็น่าร๊ากน่ารัก ดูสิ ดวงตากลมโตที่มองสบตาเขาอยู่มันช่างโมเอ้แบ่วแบ๊วน่ารักน่าเอากลับบ้านที่สุด ผิวขาวละเอียดผ่องใสราวกับน้ำนม
เขาอยากได้อะ เขาอยากได้!
สตาฟที่ยืนอยู่ด้านหลังนิชคุณกระแอมขึ้นเบาๆ แทคยอนหยุดพิจารณาพร่ำเพ้อเทพบุตรข้างหน้าแล้วหันไปค้อนให้
และทันใดนั้น ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน..
แทคยอนก้มลงไปจูบมือขาวผ่องนั้นอย่างไม่อายฟ้าดิน
คนถูกจูบเตะโต๊ะแล้วดิ้นปัดๆ พยายามดึงมือกลับ แฟนคลับที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าชัดเจนนั้นกรีดร้องเสียงดังจนโลกแทบแตก แต่จุนโฮที่นั่งข้างๆกันเอามือขึ้นปิดปากแล้วอมยิ้มแก้มแทบปริ
คุณแทคย๊อนนนนนนนน!
สตาฟคนเดิมเดินเข้ามาจะจับมือทั้งคู่แยกออกจากกัน แทคยอนเงยหน้าขึ้นไปสบตานิ่งๆเป็นสัญญาณว่าอย่ามายุ่ง ก่อนที่จะค่อยๆปล่อยมือนิชคุณแล้วหยิบซีดีเดินไปหาไอดอลอีกคนอย่างอารมณ์ดี
ได้จูบมือนิชคุณแล้ว เปี่ยมสุขที่สุด มือหอมอย่างที่คิดจริงๆด้วย อ๊ากกกกกกกก
มือก็นิ่ม ตัวก็หอม มือก็หอม โอ๊ยยยยยยย มีฟามสุขขข แทคยอนอยากกู้ร้องบอกรักนิชคุณให้ก้องโลก!!!! ถึงเวลาแจกลายเซ็นกับจับมือจะสั้นไปหน่อย แต่เขาก็ไม่สนแล้วแหละ ได้จูบมือแล้วนี่ ฮ้า~
เมื่อแทคยอนมายืนอยู่ด้านหน้าของจุนโฮ อดีตไอดอลที่เขาเคยคลั่งไคล้ก็ทักพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“สวัสดีครับคุณแทคยอน แฮปปี้ล่ะสิ”
“ม๊ากมากกกก ไม่มีอะไรจะเทียบได้เลยแหละครับ” แทคยอนตอบกลับ ใบหน้าเพ้อฝัน
“นูนออย่าพูดอะไรนะ อย่า.. ผมขอใช้เวลาทบทวนเหตุการณ์เมื่อกี้ก่อน อยากรีเพลย์ฉากจูบมือซ้ำๆอยู่ในหัวไปเรื่อยๆ โอเคนะครับ แล้วก็..ขออะไรอย่างสิ..”
จุนโฮเห็นแฟนคลับร่างใหญ่ก้มลงมองมือตัวเองเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างจึงเข้าใจและพยักหน้า
“ผมรู้ครับ ไม่ต้องจับมือใช่มั้ย? ผมเข้าใจๆ คิคิ เอาล่ะ เอาซีดีมาแล้วผมจะเซ็นให้ช้าๆถ่วงเวลานะ โอเค?”
แทคยอนฉีกยิ้มกว้าง แล้วยื่นซีดีให้ก่อนที่จะหันไปมองนิชคุณที่กำลังเซ็นซีดีให้วิคตอเรียพร้อมกับคุยเจื้อยแจ้ว ต่างกับตอนที่เซ็นให้เขาอย่างเห็นได้ชัด เชอะ... เอาเถอะ เขายังเข้าหลังเวทีได้ เขายังจูบมือได้ได้ละกัน!
นิชคุณนุ่มๆพร้อมเสิร์ฟในห้วงจินตนาการสีชมพูของอ๊ก แทคยอน ..นิชคุณณณณ มือนุ่มๆ ~ มือหอมๆ ~ ตัวหอมๆ ~
จุนโฮหันไปมองคู่ดูโอตัวเองแล้วหันกลับมามองแฟนคลับนัมเบอร์วันของคุณนูนออย่างขำๆ เอาล่ะสิ คุณแทคยอนรุกแล้วจริงๆ ถึงขึ้นจูบมือกลางหน้าประชาชีแบบนี้ แรงกว่าตอนคลั่งจุนโฮตั้งหลายเท่า
กลับหลังเวทีเมื่อไหร่พี่คุณเอาตายแน่ๆ...
มือเล็กเปิดบุคเลทเพื่อจะเซ็นชื่อ ก็ต้องขำก๊ากเมื่อเห็นไอดอลรุ่นพี่เซ็นอะไรไว้
‘TO: ไอ้บ้าอ๊กแทคยอน!!!!! ไปตายซ้าาาาาา’
‘นิก-คุณ, KHUN×NUNEO’
จุนโฮส่ายหน้าน้อยๆก่อนที่จะลงมือเซ็นบ้าง
‘สู้ๆนะครับ ผมเชียร์อยู่!’
งานจบแล้ว และแทคยอนเองก็ยืนสแตนด์บายรออยู่ที่ด้านหลังเวทีทันทีที่ตัวเองได้จับมือและได้ลายเซ็นเสร็จเรียบร้อย ก็เขาต้องเตรียมตัวไปเอาช่อดอกไม้ในรถ ไปเจรจากับผู้จัดการโจควอน(ที่สุดท้ายก็ยอมให้เข้ามาหลังเวทีได้เพราะงานแจกลายเซ็นจบแล้ว แต่ก็กำชับว่าอย่าสร้างความวุ่นวายเด็ดขาด ถึงเป็นสปอนเซอร์ก็ไม่ไว้หน้า) และมายืนรอตรงนี้ไง แฮร่ ~
ไอดอลทั้งคู่เดินกลับเข้าหลังเวที จุนโฮยิ้มหน้าแป้นแล้นไปหาชานซองที่เตรียมขวดน้ำไว้รอ ส่วนคนหน้าสวยที่เดินตามมาก็ยืนข้างๆ ทำท่าจะหยิบขวดน้ำมาจากมือชานซองบ้าง
ไม่มีวันซะหรอก!
แทคยอนวิ่งเข้าไปแทรกกลางระหว่างไอดอลคนสวยกับเพื่อนร่างสูงตัวเอง ยื่นน้ำแร่อย่างดีให้และแนบดอกไม้ช่อใหญ่แบบเคย พร้อมส่งรอยยิ้มกว้าง แต่นิชคุณเบ้ปากทำหน้ามุ่ย ผลักคนร่างใหญ่ให้ออกไปให้พ้นทางแล้วเดินดุ่มๆหนีไปทางรถตู้ที่จอดรออยู่
“นิชคุณครับ ดื่มน้ำสิครับ”
“ผมเอาดอกไม้มาให้นะครับนิชคุณ”
“เมื่อกี้ตอนจับมือกับผมทำไมนิ่งจังเลย ผมอยากจะคุยกับคุณมากกว่านี้นะ”
“นิชคุณอย่าเพิ่งๆ ผมเปิดประตูให้นะ”
“พอได้แล้ว! เลิกยุ่งกับฉันได้มั้ยโว้ยยย!!” นิชคุณหันมาแว้ดลั่น กระชากดอกไม้ในมือแทคยอนแล้วฟาดอั้กๆไปที่คนให้พร้อมกับด่าไม่หยุดหย่อน
“อย่า-มา-ยุ่ง-ออก-ไป-ให้-พ้น! ไอ้คนไร้มารยาท นิสัยไม่ดี เมื่อกี้นายทำอะไรรู้ตัวมั้ย ห๊า! ต้องเป็นข่าวแน่ๆ! ไอ้บ้าาาาา”
"เดี๋ยวผมใช้เงินปิดก็ได้ครับแหมมมมมม ไม่เป็นข่าวหรอก"
"แทนที่จะใช้เงินปิด แกไม่ทำมันง่ายกว่ามั้ย ห๊า!!!!"
จุนโฮกะพริบตาปริบๆ ยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลเมื่อเห็นท่าทางของไอดอลรุ่นพี่
พี่คุณ... ซึนนะ หึหึ ทีตอนโดนจูบมือน่ะหน้าแดงแปร๊ดเชียว เห็นหรอก!
นิชคุณก้าวขึ้นรถตู้ เอื้อมมือจะปิดประตู แต่ติดที่มือใหญ่ของแทคยอนที่จับไว้เลยทำให้ปิดไม่ได้
“ปล่อยนะไอ้โรคจิต! อย่าตามมานะ!”
“ผมต้องตามสิครับ ผมเป็นแฟนคลับนิชคุณนะ” แทคยอนพูดซื่อๆ
เสียงเป่าปากมาจากจุนโฮที่วิ่งตามมาด้านหลัง คนตัวเล็กร่างอวบยกมือขึ้นตีแตะไหล่แทคยอนดังป้าบ แล้วมุดตัวเข้ามาบนรถตู้ด้วยคน ยิ้มยั่วๆให้กับพี่ชายที่ยังคงกัดแง่งๆกับแฟนบอยของตัวเองไม่เลิก
“เขาเป็นแฟนคลับพี่คุณนะ ก็ต้องตามสิ ฮ่าๆ”
“เงียบนะจุนโฮ!” นิชคุณหันไปแว้ดใส่คู่ดูโอตัวเองแล้วหันมาเผชิญหน้ากับไอ้แฟนคลับโรคจิตอีกครั้ง “กลับไปเป็นแฟนคลับจุนโฮเลยไป ฉันไม่อยากได้แฟนคลับแบบนาย!”
“นิชคุณไม่อยากได้ แต่ผมอยากเป็นนี่ครับ”
จุนโฮหัวเราะคิก โผล่หน้ามาแล้วยิ้มให้อดีตแฟนคลับนัมเบอร์วันของตัวเอง “เด็ดมากครับคุณแทคยอน”
คนหน้าสวยร้องว๊ากแบบไม่พอใจ ยอมปล่อยมือจากจากประตู หันหลังเดินเข้าไปนั่งด้านในสุดของรถตู้ เมื่อแทคยอนโผล่หน้าเข้ามามองก็เอาช่อดอกไม้ที่หยิบติดมือมาเมื่อครู่ฟาดใส่
“อย่าเสนอหน้ามานะไอ้บ้า!”
แทคยอนทำปากจู๋ หยิบช่อดอกไม้ใหญ่ที่ตอนนี้เละไม่มีชิ้นดีขึ้นมาแบบเสียดาย แต่ไอดอลร่างเล็กคนที่ทะเล้นกว่าก็กวักมือให้เข้าไปใกล้
“ครับ นูนอ?”
“อย่าถือสาเลย พี่คุณเค้าปากร้ายแต่ใจดี โวยไปงั้นแหละ คุณแทคยอนก็น่าจะรู้”
“ผมไม่ถือครับ เป็นยังไงผมก็ชอบทั้งนั้น”
ถึงจะพูดแบบกระซิบกระซาบ แต่ไอดอลขี้วีนที่นั่งอยู่ด้านในของตัวรถก็ได้ยิน ส่งเสียงแว้ดขึ้นมาอีกครั้ง
“ถ้านายยังไม่เลิกพูดจาไร้สาระนะ ฉันจะถีบนายออกจากรถอีกคน จุนโฮ!”
แทคยอนโผล่หน้าเข้ามามองนิชคุณด้วยแววตาเป็นประกาย "นิชคุณถีบผมแทนนูนอดีกว่านะ ผมยอม ผมอยากโดนนิชคุณสกินชิพ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก พูดออกมาได้ พูดจาหน้าตายไม่มียางอาย!
คนหน้าสวยก้มหน้าลงไปกับเบาะ ร้องว๊ากอยู่ในใจ คนบ้าอะไรหน้าด้านสิ้นดี!
“ชานซอง ขึ้นรถ เรียกพี่ควอนด้วย แล้วบอกให้คนขับออกรถได้แล้ว”
“ผมไปด้วยสิ” แน่นอนว่าเป็นเสียงแทคยอน
“ไม่มีที่สำหรับนาย!!!!”
“งั้นไม่เป็นไร ผมให้ซึลองขับรถตามก็ได้”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นว้อยยยยยยย!!!”
To be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น