[2PM] OTAKU BOY ~

ลำดับตอนที่ #7 : OTAKU BOY - 06 -

 

- 06 -

 

 

 

  แทคยอนไม่อยากชอบไอดอลอีกแล้ว..

 

  หลังจากมีเรื่องที่ทำให้ช็อค เฮิร์ท เสียใจ หงุดหงิดในเวลาเดียวกันทำเอาซึมกะทือ นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาตลอดทางกลับบ้านพร้อมกับชานซองที่นั่งมาด้วย แต่พอถึงบ้านเขาก็ไล่เพื่อนร่างสูงกลับด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ไม่อยากเจอใคร’ ซึ่งชานซองก็เข้าใจและกลับบ้านโดยมีซึลองที่ขับรถไปส่ง

 

  แทคยอนซัดยานอนหลับไปสองเม็ด ปิดโทรศัพท์ทั้งสองเครื่อง ปิดนาฬิกาปลุก ทำทุกอย่างที่จะไม่ต้องติดต่อโลกภายนอกอีกแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงขนาดคิงไซส์

 

  ก่อนที่จะหลับไปพร้อมฤทธิ์ยา เขาได้ยินเสียงของนูนอที่ยังคงดังกังวานอยู่ในหัว และรู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆที่ไหลลงมาเงียบๆ รวมถึงใบหน้าเปื้อนน้ำตาของนิชคุณที่โผล่มาเสี้ยววินาทีสุดท้าย หลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบไป..

 

 

 

  แทคยอนตื่นขึ้นมาในเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่งด้วยสภาพโทรมเสียยิ่งกว่าโทรม

 

  สิ่งที่ทำเป็นอย่างแรกคือโทรไปบอกเลขาว่าวันนี้เขาไม่เข้าบริษัทและยกเลิกประชุมทั้งหมด ทั้งของวันนี้และพรุ่งนี้และวันต่อไป..

“เอ่อ คุณแทคยอนคะ แล้วการประชุมเรื่องสร้างโรงแรมล่ะคะ”
“เลื่อนไป”
“เลื่อนไปเป็นวันไหนคะ”
“ไม่มีกำหนด ฉันยังไม่อยากคุย”
“เอ่อ..แต่ แต่วันนี้..”
“บอกว่าเลื่อนก็เลื่อนสิ” แทคยอนตะคอกใส่โทรศัพท์ “ที่ก็ของฉัน โรงแรมก็ของฉัน เงินก็ของฉัน ฉันจะเรียกประชุมหรือจะสร้างมันเมื่อไหร่ก็ได้ เข้าใจมั้ย”

หลังจากสั่งเลขาจบ แทคยอนเดินออกจากห้องนอนใหญ่แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องครัวซึ่งอยู่ห่างไกลเหลือเกิน เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิด โตและอยู่ที่นี่มาที่เพิ่งรู้สึกว่าห้องเพนท์เฮาส์ของตัวเองมันใหญ่ไป.. เหงาไป..

เห็นเชฟที่ทำอาหารรอไว้อยู่ในห้องครัวก็หงุดหงิดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เลยสั่งให้กลับไปแล้วไม่ต้องโผล่หน้ามาอีกจนกว่าจะเรียก

..แทคยอนโหมดดาร์คยังคงไม่หายง่ายๆและยังพาลใส่ทุกคนที่เจอเหมือนเดิม

คนร่างใหญ่ใช้ส้อมเขี่ยๆอาหารที่อยู่ในจาน จิ้มไส้กรอกขึ้นมากินเพียงหนึ่งคำก็รู้สึกว่าพอ เขากินอะไรไม่ลง เวลานอยหรือเวลาที่อยู่ในโหมดดาร์คแบบนี้ สิ่งเดียวที่จะช่วยได้คือขึ้นไปที่ชั้นยี่สิบ ไอดอลเท่านั้นที่จะเยียวยาได้

แต่เมื่อขึ้นไปก็เห็นวอลเปเปอร์รูปอิจนูนอแล้วกลับรู้สึกแย่กว่าเดิมซะอีก
 

  เห็นภาพนูนอแล้วความทรงจำเรื่องเซอร์ไพรส์เมื่อวานที่พังทลายก็กลับมาอีกครั้ง
อิจนูนอแสนน่ารักที่เขาแสนจะทุ่มเทหัวใจและทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้ กลับไม่เคยเห็นสิ่งที่แฟนคลับสุดทุ่มอย่างเขาทำแต่ดันไปเห็นชานซองแทน

ใช่สิ เขามันไม่ใช่สตาฟนี่ เขาไม่ได้อยู่ใกล้ชิดนูนอแบบนั้นนี่

ทำยังไงเขาถึงจะทำให้นูนอมาสนใจเขาได้เหมือนเดิมล่ะ? เป็นสตาฟเหมือนกันงั้นเหรอ?
ไม่ได้หรอก เขาทำแบบนั้นไม่ได้

เพราะเมื่อคืนตอนนั่งรถกลับบ้านเขาได้โทรไปหาพ่อที่อยู่อเมริกาแล้วคุยเรื่องนี้ บอกว่าไม่อยากบริหารงาน อยากไปเป็นสตาฟ

ซึ่งพ่อของเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตอบกลับมาว่า
“อีกละ? กลับบ้านไปกินยาแล้วนอนซะ ฉันไม่ว่างมาฟังแกเพ้อ”

ป๊าใจร้ายอะ ไม่เคยอนุญาตเลย  
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขอไปเป็นสตาฟหรือทำงานเบื้องหลังในวงการบันเทิง เพราะสมัยที่แทคยอนชอบไอดอลวงอื่นๆก็เคยพูดแบบนี้ไม่รู้กี่รอบ

จากที่โดนด่าว่าไอ้ลูกเพี้ยน โดนขู่ตัดพ่อตัดลูก จนหลังๆพ่อเขาถึงได้เอือมๆ เพราะรู้ว่าสุดท้ายแล้วไอ้เจ้าลูกชายมันไม่บ้าถึงขั้นนั้นหรอก หายผิดหวังเมื่อไหร่มันก็ไปบ้าไอดอลคนใหม่แทน เห็นจนชิน

แทคยอนเดินเข้าไปในห้องที่ยังคงมีสินค้าไม่กี่ชิ้นและมีใบหน้าน่ารักของนูนอที่เป็นวอลเปเปอร์

เขาเบะปาก เห็นหน้านูนอแล้วจี๊ดว่ะ
ทำไมนูนอถึงไม่ชอบผมล่ะครับ ผมเป็นแฟนพันธุ์แท้นูนอขนาดนี้ ทุ่มเทขนาดนี้ ซัพพอร์ตขนาดนี้
ทำไม ทำไมไม่ชอบเขาล่ะ
เสียงที่เขาพยายามลืมมาทั้งวันทั้งคืนดังขึ้นในหัวอีกครั้ง..

‘ชานซอง นายทำเพื่อฉันเหรอ ..ขอบคุณนะ’
‘ฉันชอบนายนะชานซอง’ 

 

  แม่งเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!

  คนที่ทำให้อยู่นี่ต่างหากว้อยยยยยยยยย!!!!

 

  มือหนาปัดนิตยสารที่นิชคุณและนูนอลงปกหล่นพื้นจนหมดตู้ รวมถึงเตะและผลักตู้โชว์จนล้มเสียงดังพร้อมกับเศษกระจกนับร้อยชิ้นที่กระจัดกระจาย แทคยอนก้าวข้ามเศษกระจกไปดึงโปสเตอร์ให้ร่วงลงมา โยนซีดีที่หน้าปกเดียวกันสิบแผ่นตกแตก
ทั้งหมดใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่ห้องที่เคยจัดไว้เป็นระเบียบตอนนี้อยู่ในสภาพดูไม่ได้ ของทุกอย่างถูกทิ้งลงบนพื้นเพราะอารมณ์โกรธชั่ววูบของตัวเอง

 

  แทคยอนหายใจหอบ เมื่ออารมณ์โกรธได้ถูกปลดปล่อยส่งผลให้ดวงตาที่แข็งกระด้างตั้งแต่เมื่อวานเริ่มจะกลับมาเหมือนเดิม แววตาแบบแทคยอนคนเดิม เมื่อสติคืนกลับมาก็ก้มมองสภาพห้องที่พังไม่มีชิ้นดีที่เป็นผลมาจากน้ำมือตัวเองด้วยความช็อค

 

  โอ้แม่เจ้า โอ้แม่เจ้า ไม่นะ!! นี่เขาทำอะไรลงไป T______T 

 

  คนร่างสูงเอามือกุมหัว อ้าปากค้าง ซีดีที่วางเรียงสวยงาม นิตยสารและโฟโต้บุคที่จัดไว้เป็นระเบียบ ตู้กระจกที่โชว์สินค้าหน้าคอนเสิร์ต

พัง! พัง! ไม่เหลือแล้ว  ม่ายยยยยย ของหายากทั้งนั้น ม่ายยยยยย

ขาที่เคยใช้เตะตู้กระจกแบบไม่บันยะบันยังเมื่อครู่หมดแรงกะทันหัน แทคยอนนั่งแหมะลงท่ามกลางข้าวของที่กระจัดกระจาย ใบหน้าปวดร้าวขณะที่เอื้อมมือไปหยิบอัลบั้มรูปปึกหนาที่มีรูปอิจนูนอเต็มทั้งอัลบั้ม มือใหญ่ค่อยๆเปิดอัลบั้มภาพไปทีละหน้า 
 

ฝีมือถ่ายภาพของพี่จุนเคเยี่ยมยอดเสมอ.. อัลบั้มที่แทคยอนถืออยู่เป็นอัลบั้มเล่มแรกในจำนวนทั้งหมดหกเล่ม โดยที่อัลบั้มนี้จะรวมภาพจากงานที่แทคยอนพลาดไปทั้งนั้น แต่ก็ต้องขอบคุณพี่จุนซูที่รวบรวมมาให้ทีหลัง

มีตั้งแต่ภาพของนูนอที่งานแถลงข่าวเปิดตัว งานโปรโมทซิงเกิลแรก ‘With or without U’ .. งานเปิดตัวมินิอัลบั้ม .. งานแถลงข่าวมินิคอนเสิร์ต  
...และเซ็ตสุดท้ายในเล่มนี้เป็นภาพจากงานแจกลายเซ็น งานที่เขาไปงานแรกนั่นเอง
รูปนูนอที่พี่จุนเคถ่ายมีทั้งตอนกำลังถือไมค์ด้วยมือทั้งสองข้าง .. ทำหน้าประหม่า .. ตอนที่กำลังพยายามเบิ่งตาให้โต .. ตอนที่ยิ้มจนตาหาย .. ตอนที่ทำแก้มป่อง   น่ารักที่สุดในโลก..

แต่ทำไมเขาถึงทำร้าย(สินค้า)คนน่ารักแบบนี้ได้ลงคอนะ?

แทคยอนปิดอัลบั้มรูปแล้วลุกขึ้น เดินออกจากห้องไปด้วยจิตใจบอบช้ำทั้งจากเรื่องเมื่อวานและเรื่องอารมณ์รุนแรงของตัวเอง คนร่างใหญ่กลับลงมาที่ชั้นสิบเก้า ผ่านโถงทางเดินที่ทอดยาวไปห้องนอนใหญ่ แทคยอนเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วหย่อนตัวลงในอ่างอาบน้ำที่กว้างขวางทั้งที่ยังไม่ถอดเสื้อผ้าออก น้ำในอ่างนั้นเย็นแต่เขาก็ไม่สนใจ เขาอยากให้ความเย็นของน้ำนั้นช่วยดับอารมณ์ร้อนในใจให้หมด.. เขาเคยเห็นในหนัง มันต้องช่วยแน่ๆ

มือใหญ่วักน้ำขึ้นมาลูบใบหน้าที่เปียกอยู่ก่อนแล้วเพราะน้ำตา เขาเสียใจ..

นูนอครับ แทคยอนขอโทษที่ทำร้ายนูนอแบบนั้น ห้องสุดพิเศษที่สั่งทำไว้อย่างดีต้องมาพังลงเพราะเขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้

และขอโทษที่เขาไม่สามารถซัพพอร์ตนูนอต่อไปได้อีก
เขาทนมองหน้านูนอต่อไปไม่ได้ แทคยอนไม่อยากติดตามแล้ว แทคยอนเฮิร์ท

ใจของนูนอไม่ได้เป็นของเขานี่
ให้ไปยืนเชียร์ทั้งๆที่รู้ว่านูนอมีคนที่ชอบในชีวิตจริงแบบนั้น มันเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ เจ็บลึกลงไปในไส้ติ่ง เจ็บไปถึงเครื่องใน เจ็บและชาไปทุกส่วนในร่างกาย..

แต่ถ้าไม่มีนูนอเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงจิตใจแล้วเขาจะอยู่ยังไง
จะให้เขาเป็นสปอนเซอร์ต่อไปได้ยังถ้าไอดอลที่เขาชอบไม่มีใจให้เขาแบบนี้
แทคยอนจะซัพพอร์ตต่อไปได้ยังไง
เขาจะ....

 

  จะเพราะน้ำในอ่างหรูที่เย็นเฉียบ หรือเพราะหมดเรื่องที่จะพร่ำเพ้อ จู่ๆเขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้.. ถึงนูนอไม่มีใจให้เขา แต่นิชคุณมีนี่นา!? เออออออ นิชคุณไง!

 

  ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วที่นิชคุณมักจะส่งสายตาให้เขาน่ะ ตอนคอนเสิร์ตนั่นอีกที่นิชคุณมองเขาไม่วางตา ใช่มะๆ ใช่แน่ๆ! แล้วหลังคอนเสิร์ตที่พยายามชวนเขาคุยอีก พอเขาไม่สนใจก็ร้องไห้น้ำตาเข้าน้ำตาออกพร้อมกับบ่นน้อยอกน้อยใจที่ว่าทำไมเขาถึงชอบนูนอ อีกทั้งตอนที่เขาจะผลักนิชคุณออกเพื่อไปหานูนอก็โดนนิชคุณตะโกนว่า

‘นายจะไปไหน ฉันยังด่าไม่จบนะ!’

 

  น.. นั่นมัน จริงๆแล้วนิชคุณแค่หึงที่แทคยอนจะไปหานูนอใช่มั้ยครับ?

 

  และเมื่อเขามาเป็นสปอนเซอร์ก็ยิ่งเห็นได้ชัด.. ทีกับสตาฟคนอื่นเนี่ยวีนแตกแหกกระจาย แต่ตอนที่อยู่ต่อหน้าแทคยอนกลับอ่อนหวานและน่ารักเสมอ ..นิชคุณไม่ได้ทำดีกับเขาเพื่อเงินแต่ทำเพราะนิชคุณชอบเขาต่างหากเล่า!

 

  นิชคุณอยากให้เขาเป็นแฟนคลับตัวเองมาตั้งนานแล้ว แต่เขาไม่เคยสนใจเลย โถๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมถึงเพิ่งมาคิดได้ตอนนี้นะไอ้โง่อ๊กแทคยอนนนนน!

 

  ..แล้วแทคยอนดันเข้าใจผิดว่าที่ทำแบบนั้นเพราะเงิน มันไม่ใช่สินะครับ ผมขอโทษที่พูดจาแบบนั้นจนทำให้นิชคุณต้องร้องไห้ ผม..ผมมันมองไม่เห็น ผมมัวแต่มอบหัวใจให้คนอื่นโดยไม่มองว่ามีใครอีกคนกำลังมองผมอยู่

 

  ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไม่ทำร้ายจิตใจนิชคุณอีกแล้ว

  แทคยอนจะมอบหัวใจให้นิชคุณ และซัพพอร์ตนิชคุณอย่างเต็มที่เพื่อทดแทนกับที่เคยละเลยมาเอง...

 

 

 

 

  “ชานซอง แกอยู่ไหน”
“ฉันอยู่บ้าน วันนี้ไม่ไปทำงาน”
“ทำไมไม่ไป? โดดงานรึไงวะ”
“เอ่อ.. ค.. คือฉันโดนสั่งห้ามไม่ให้..”
“ช่างเถอะ อยู่บ้านก็ดีแล้วฉันจะเข้าไปหา แค่นี้นะ”

สองชั่วโมงหลังจากบทสนทนาสั้นๆในโทรศัพท์ ในที่สุดแทคยอนก็มาถึงคอนโดของชานซองพร้อมของหอบใหญ่ที่ให้ซึลองช่วยขนขึ้นมา มือหนาโอบกอดกล่องใบใหญ่ที่ถืออยู่อย่างทะนุถนอมอย่างอาลัยอาวรณ์ ถึงจะตัดสินใจแล้ว แต่ลึกๆเขาก็ยังทำใจไม่ได้ที่จะทำแบบนี้..

 

  แทคยอนหลับตาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วกดกริ่ง รอเพียงครู่เดียวประตูก็เปิดออกโดยมีชานซองยืนทำหน้าอึนๆ ปากเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ

คนร่างสูงมองหน้าแขกที่มาถึงด้วยสายตาอึ้งๆ ไอ้แขกน่ะรู้อยู่แล้วว่าจะมา แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะมาพร้อมกับกล่องใบใหญ่หนึ่งใบที่ถืออยู่ และอีกสี่ใบที่วางอยู่หน้าห้อง

 

  นี่มันอะไรวะเนี่ย? อย่าบอกว่าจะหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามมาอยู่กับเขาน่ะ?

 

  อีกอย่างนะ เมื่อคืนมันยังบ้าเป็นผีเข้าอยู่เลย แต่แทคยอนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เหมือนแทคยอนคนเดิมทุกกระเบียดนิ้ว ทั้งแววตา ทั้งสีหน้า
..ทำไมมันหายบ้าเร็วจังวะ ปกติมันจะมีออร่าอึมครึมอยู่ประมาณสามวันถึงจะกลับมาลัลล้าดี๊ด๊าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นี่แค่คืนเดียวเนี่ยนะ?

 

  คนร่างใหญ่ผลักล่องใบที่ถืออยู่ไปให้เพื่อนที่ทำหน้างงพร้อมเบะปาก ใบหน้าปวดร้าวด้วยความเจ็บปวดแทบจะขาดใจตาย

 

  ก็เพราะในกล่องนั้นมีสินค้าของนูนอทั้งหมด และเขาตัดสินใจแล้วว่าจะยกให้ชานซอง..
 

  ใช่สิ.. ยกของนูนอที่มีค่าให้คนอื่นแบบนี้ แทคยอนขาดใจอยู่แล้ว แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจที่จะซัพพอร์ตนิชคุณ เขาก็ต้องมีของนิชคุณ มีของนูนอไปทำไมถ้าเขาไม่สนใจ เขากลัว(สินค้า)นูนอจะเหงา

 

  นูนอต้องเข้าใจผมนะครับ.. 

  ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะไม่ร้องไห้ และผมจะไม่เสียใจภายหลัง

  นูนออยู่กับชานซองดีๆนะครับ ผมจะให้มันขัดถูๆสินค้านูนอไม่ให้ฝุ่นจับเลย

 

  “ชานซอง ฉันทนเห็นรูปนูนอต่อไปไม่ได้ ฉันไม่เอาแล้ว”

  “ฉันยกของให้แกให้หมดเลย แกคงดูแลนูนอได้ดีกว่าฉัน ใช่มั้ยชาน แกรับปากสิ ใช่มั้ยยยยย?”

  “นูนอเค้าน่ารักนะ ถึงตอนนี้แกจะไม่ชอบเค้าก็ไม่เป็นไร แต่แกต้องชอบทีหลังนะเข้าใจมั้ย ดูแลนูนอให้ดีๆนะ ฉันฝากนูนอไว้ที่แกด้วย”

 

  “ห๊าาาาาาาาาา?”

 

  ชานซองไม่ทันที่จะห้าม ถาม ตอบรับ หรือปฏิเสธ แทคยอนก็โยนกล่องใบใหญ่ที่เหลือเข้ามาในห้องดังโครม ใบหน้าบิดเบี้ยวจากการพยายามไม่ร้องไห้อย่างสุดความสามารถ ..ถึงจะตัดสินใจแล้วแต่มันก็ใจหายนี่นา! 

 

  คนร่างสูงที่ได้รับมรดกตกทอดจากโอตาคุมองแบบอึ้งๆ วางกล่องลงกับพื้นแล้วเริ่มเปิดดู มินิอัลบั้มที่มีรอยแตกประมาณสิบแผ่น ดีวีดีมินิคอนเสิร์ตที่ขายเฉพาะแฟนคลับ แท่งไฟ ผ้าเชียร์ เสื้อลายนูนอ..

 

  “ทำไมแกต้องเอาของพวกนี้มาให้ฉันอะ” ชานซองถามเสียงหลง ก็นี่มันของรักของหวงยิ่งกว่าดีวีดีและสินค้าของไอดอลสาวๆทั้งยี่สิบวงรวมกับซะอีก

 

  แล้วนี่มันยกให้เขาหมดเลยเรอะ? ห้ากล่องใหญ่ๆเนี่ยนะ? เอามาทำม๊ายยยยย 
 

เขาไม่ได้บ้าดารา ไม่ได้บ้าอิจนูนอแบบมัน แล้วที่บ้านชานซองก็ไม่มีห้องว่างแบบบ้านไอ้แทค เขาจะเอาไปยัดไว้ที่ไหนละวะ!!! 

 

  “ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันยกของนูนอให้แกหมดเลย” แทคยอนว่าแล้วลงไปนั่งรื้อกล่องอีกใบก่อนจะหยิบอัลบั้มภาพแบบเดียวกับเล่มที่ดูเมื่อกลางวัน แต่อัลบั้มนี้รวมรูปเฉพาะตอนมินิคอนเสิร์ตไว้เต็มเล่ม

 

  ชานซองเบิกตากว้างอย่างตกใจ “ห๊ะ? ล...แล้วทำไมต้องเป็นฉัน”

 

  “ก็นูนอชอบแกไม่ใช่รึไง” คนร่างใหญ่ตอบเสียงเข้มทั้งที่ยังไม่ละสายตาไปจากภาพในอัลบั้ม “เมื่อวานก็ได้ยินอยู่”

 

  ชานซองอ้าปากค้าง ขยับหัวไปมาแบบไม่รู้จะตอบยังไงแต่ภายในหัวรู้สึกปั่นป่วน หัวใจเต้นแรง

 

  เมื่อคืนเขาคิดเรื่องนี้หัวแทบแตก ทั้งใบหน้าโกรธเคืองของจุนโฮ ความรู้สึกของจุนโฮ ความรู้สึกของเขา ..และก็กลัวเหลือเกินว่าแทคมันจะเกลียดขี้หน้าเขารึเปล่า(แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!) ทั้งยังอุตส่าห์นิ่งเงียบไม่พูดอะไรตลอดทางกลับบ้าน แล้ววันนี้แทคมันดันบุกบ้าน โยนของจุนโฮโครมๆแล้วเปิดประเด็นเรื่องนี้อีก

 

  ให้ตายเถอะ แกหายดาร์คจริงๆแล้วรึเปล่าวะ เขากลัวมันมาอารมณ์ขึ้นที่นี่แล้วอาละวาดห้องพัง

  ไม่นะ เขาไม่อยากจ่ายค่าเสียหายที่เขาไม่ได้ทำ ม่ายยยยยยยย

 

 

  “แทค.. แต่ฉันไม่ได้ชอบจุน.. เอ่อ ไม่ได้ชอบนูนอของแกนะ”

  แทคยอนเงยหน้าจากอัลบั้มภาพแล้วทำหน้าขรึม “ไม่ได้นะ แกต้องชอบสิ”

 

  ห๊า? เขาได้ยินผิดรึเปล่าวะ?

  มันบังคับให้เขาชอบจุนโฮเนี่ยนะ? นูนอแสนหวานแสนน่ารักของมันเนี่ยนะ!???

 

  “ทำไมฉันต้องชอบนูนอของแกด้วยอ้ะ!” ชานซองถามกลับ แต่ในใจกลับพองโต

  “ก็นูนอเค้าชอบแก แกก็ต้องชอบกลับสิวะ ห้ามทำร้ายจิตใจนูนอนะ”

  “แกชอบนูนออยู่แล้วมาสั่งให้ฉันไปชอบเนี่ยนะ บ้าป่าววะ!”

  “ฉันไม่ได้ชอบนูนอแล้วซะหน่อย” แทคยอนพูดหน้าตาย จ้องมองอัลบั้มที่เปิดค้างก่อนที่จะดึงรูปออกมาห้าใบ

 

  ทั้งห้าใบเป็นรูปตอนที่นูนอและนิชคุณเต้นเพลง Magical girl น่ะ แล้วตอนนั้นนิชคุณเต้นอยู่ด้านหน้าซะด้วย ถึงพี่จุนเคถ่ายรูปได้สวยขั้นเทพแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถถ่ายทะลวงไปถึงนูนอที่อยู่ด้านหลังได้ ช่วงช็อตนี้จึงมีแต่รูปนิชคุณเต็มๆ และมีใบหน้านูนออยู่เพียงเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น ถึงตอนแรกจะโวยวายว่าถ่ายนิชคุณมาทำไม (สุดท้ายก็เก็บไว้เพราะมีหน้านูนออยู่จิ้ดนึง) แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าโชคดีที่ยังไม่ได้ทิ้งไป..

 

  ความรู้สึกเสียดายและอาลัยอาวรณ์ของนูนอเมื่อครู่หายไปทันทีเมื่อมองใบหน้าแสนสวยของนิชคุณ ..ใช่แล้ว เขายังมีนิชคุณอยู่นี่เนอะ ของๆนูนอก็ให้ชานซองมันไปเถอะเนอะ เก็บๆไว้ก็เกะกะ เพราะต่อไปนี้ผมจะมีแต่ของนิชคุณเท่านั้น

 

  แทคยอนมัวแต่มองรูปที่อยู่ในมือ ไม่ได้สนใจสีหน้าตกตะลึงที่เต็มไปด้วยคำถามของชานซองเลยแม้แต่นิดเดียว คนที่สงสัยเลยต้องถามออกมาดังๆ

 

  “แกเนี่ยนะไม่ได้ชอบนูนอแล้ว?” คนร่างสูงตะปบเข้าที่อัลบั้มภาพดังป้าบ ดึงความสนใจไอ้โอตาคุให้หันมามอง “ทำไมอะ??”

 

  “เพราะฉันเปลี่ยนมาชอบนิชคุณแล้วน่ะสิ” แทคยอนพูดง่ายๆ ชูรูปที่ถืออยู่ให้เพื่อนสนิทดูอย่างตื่นเต้น

“นี่ๆๆๆแกดูรูปนี้ดิ้ จำได้มะที่ในคอนเสิร์ตที่นิชคุณผูกโบว์น่ะ อ๊าาาา น่ารักกกกกก”

 

  ชานซองก็ได้แต่มองคนร่างใหญ่ที่เปลี่ยนใจเรื่องไอดอลกะทันหัน เอาจริงๆก็น่าจะชาชินได้แล้วเพราะแทคมันเคยชอบไอดอลหลายๆคนในเวลาเดียวกัน เดี๋ยวชอบเดี๋ยวไม่ชอบสลับหมุนเวียนไปมาแบบนี้ไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปี

แต่กับนูนอเนี่ยมันรักของมันมากเลยนะ.. รักขนาดที่ว่าเมื่อรู้ว่านูนอนั่นชอบเขาแทนที่จะชอบมันก็ถึงกับเฮิร์ทจนไม่เป็นผู้เป็นคน

 

  แล้วนี่แค่คืนเดียวมันสลัดอาการเฮิร์ทไปชอบนิชคุณที่มันไม่เคยสนใจมาตลอดห้าเดือนเนี่ยนะ? ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะไม่แปลกถ้ามันจะไปชอบเพื่อรักษาแผลจิตแผลใจของมัน เห็นบ่อย ไอดอลมีแฟนมันก็ช็อก ช็อก ช็อก จากนั้นก็เบนไปกรี๊ด(?)คนอื่นในวงต่อ

...แต่นี่นิชคุณเนี่ยนะ? คนที่โคตรจะไม่มีวี่แววเลยเหอะ!

 

  เพิ่งด่าแว้ดๆเมื่อคืน วันนี้รักแล้วเรอะ???????
 

 

  แทคยอนหยุดเชยชมนิชคุณในรูปถ่ายแล้วหันมามองชานซองด้วยใบหน้ามู่ทู่

 

  “ชานซอง เรื่องนูนอน่ะฉันผิดเอง” คนร่างใหญ่พูดขรึมๆ “ฉันผิดที่ไม่ได้ดูแลนูนออย่างใกล้ชิดจนทำให้นูนอไปชอบแกเข้าเต็มๆ คิดสิว่าถ้าฉันได้เป็นคนดูแลเป็นคนที่ใกล้ชิดเองมีเหรอที่นูนอจะไม่รักฉันน่ะ หือ”

 

  คนร่างสูงทำหน้าเหวออีกครั้ง ...มันคิดได้ยังไงวะ?

 

  “แต่คราวนี้ฉันจะไม่ทำผิดพลาดอีก ฉันรู้แล้วว่าฉันทำพลาดตรงไหน ในเมื่อตอนนี้ฉันชอบนิชคุณแล้ว ด้วยอำนาจของสปอนเซอร์รายใหญ่ที่สุดของคุณ-นูนอ ฉันขอสั่งห้ามแกฮวาง ชานซอง ไม่ให้เข้าใกล้และดูแลนิชคุณเป็นอันขาด”

 

  “เฮ้ย แต่ฉันเป็นสตาฟ นั่นมันงาน..” ชานซองทำท่าจะเถียง

  “แกก็ดูแลแต่นูนอไปเซ่ จะได้รักกันไวๆ” แทคยอนพูดแทรกด้วยใบหน้าตาย ไม่สนใจคนที่ถูกบังคับให้ไปรักไอดอลคนนั้นที่กำลังปั้นหน้าให้เป็นปกติได้ยาก 

 

  “ก็บอกแล้วว่าไม่ได้..”

  “ไม่รักตอนนี้ก็รักทีหลังก็ได้ นูนอเค้าอุตส่าห์ชอบแกนะไอ้ทึ่ม” คนร่างใหญ่เถียงกลับอย่างหงุดหงิด “แกนี่มันไม่ได้เรื่องเล้ย อย่าทำไอดอลที่ฉันเคยชอบต้องเสียใจนะ” 

 

 

ไอดอลที่เคยชอบ?
...นั่นมันแค่สิบสี่ชั่วโมงที่แล้วเองนะไอ้แทค

ชานซองยกมือขึ้นปิดใบหน้าที่แดงซ่าน ให้ตายเหอะ คนบ้าอะไรมาสั่งคนอื่นให้รักกัน  

แต่แทคยอนก็ไม่ใส่ใจ ได้แต่พูดปาวๆถึงกฎข้อใหม่ของการเป็นสตาฟดูแลไอดอลอย่างคุณ-นูนอต่อไปไม่หยุด  

“..ส่วนนิชคุณน่ะห้ามมายุ่งเด็ดขาด ถึงบางครั้งจะห้ามไม่ได้แต่ก็ต้องห้ามอยู่ใกล้นิชคุณเกิน 5 นาที เข้าใจมั้ย”

“ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนดูแลนิชคุณเอง คนอื่นห้ามยุ่ง”
 

  เขาเสียหัวใจคนที่เขาชอบไปเพราะใช้ให้คนอื่นดูแลแทน ต่อไปนี้เขาจะไม่ให้ใครดูแลนิชคุณ เขาจะดูแลเอง ต่อให้มีเวลาว่างแค่วันละหนึ่งชั่วโมงเขาก็ต้องไปหา

ต่อไปนี้อ๊กแทคยอนคือแฟนคลับนัมเบอร์วันของนิชคุณแล้วนะครับ แทคยอนชอบนิชคุณมากกว่านูนอแล้วนะ

ดีใจใช่มั้ยครับ?

 

 

 

 

  นิชคุณและจุนโฮอยู่ในห้องแต่งตัวที่สตูดิโอรายการวาไรตี้หนึ่ง  

ระหว่างที่รอความพร้อมของทีมงาน ตัวนิชคุณที่แต่งหน้าทำผมเรียบร้อยแล้วก็นั่งผ่อนคลายอยู่กับที่ของตัวเอง โดยมีคู่หูที่เดบิวด้วยกันอย่างจุนโฮที่กำลังกดโทรศัพท์มือถือเล่นจึ้กๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นฉายแววกดดันอย่างเห็นได้ชัด แต่เขารู้ว่าไม่ได้ตื่นเต้นที่จะออกรายการหรอก เดบิวมาตั้งห้าเดือนจะมาตื่นเต้นเหมือนตอนแรกๆได้ไงเล่า

จุนโฮมันใจลอยและทำหน้าเป็นตูดตั้งแต่เมื่อวานแล้วต่างหาก เพราะว่าชานซองไม่ได้มาทำงานตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ไงล่ะ เหอะ.. เรื่องแค่นี้ทำไมนิชคุณจะดูไม่ออก
เห็นพี่ชางมินที่เป็นผู้จัดการวงออกอาการโมโหที่รู้ว่าสตาฟ ‘ส่วนตัว’ ของคุณ-นูนอไม่มาทำงาน ใช้เส้นเข้ามาแล้วยังไม่รับผิดชอบอีก มันน่า....

 

 เจ้าหน่อมแน้มนั่นก็รีบออกตัวแทนว่าชานซองไม่สบาย และก็เป็นคนบอกให้ชานซองหยุดเอง
ใครจะเชื่อก็ช่าง นิชคุณคนนึงแหละที่ไม่เชื่อ ทะเลาะแว้ดๆกันวันนั้นแล้วเผลอออกคำสั่งด้วยความโมโหไม่ให้ชานซองมาทำงานน่ะสิ ถึงกับให้ลาออกไปด้วยซ้ำ (แน่นอนว่าข้อมูลนี้แจบอมเป็นคนเล่าให้เขาฟังอีกต่อ หลังจากที่จุนโฮระบายซะหมดเปลือกพร้อมน้ำตาเป็นกะละมัง)
พอชานซองไม่มาทำงานจริงๆก็ทำหน้าเครียด เอาแต่กระวนกระวายมองหาตั้งแต่เมื่อวาน  

เฮ้อออออ จุนโฮเอ้ย จะทำเป็นเด็ดขาดแต่มาเหยาะแหยะคิดถึงเค้าเนี่ยนะ
 

  แกชอบไอ้หมีนั่นจริงๆเหรอเนี่ย ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อ..

  นั่นมันผู้ชายนะเว้ย

 

  “นี่ จุนโฮ” คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ที่ถืออยู่

“ครับ พี่คุณ”
“นายชอบชานซองเหรอ”

จุนโฮเบิกตากว้าง อ้าปากหวอ ตกใจกับคำถามที่ถูกจู่โจมเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว หันซ้ายหันขวาไปรอบๆห้องเพื่อดูว่ามีใครอยู่แถวนี้รึเปล่า
โชคดีที่มีเพียงเขาสองคนเท่านั้นเพราะทีมงานทุกคนออกไปเตรียมความพร้อมอยู่ข้างนอก 
 

  ว่าแต่ทำไมพี่คุณถึงรู้อ้ะ! เขายังไม่ได้บอกใครซะหน่อย..
นิชคุณเห็นหน้าน้องแล้วขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด

"ตกใจอะไร เค้ารู้กันทั้งบางแล้วมั้ง แกน่ะมันอ่านง่ายจะตายชักไอ้หน่อมแน้ม”
“รู้กันหมดแล้วเหรอ ใครบ้าง!”

“ก็ที่แน่ๆมีพี่แจบอม ส่วนฉันน่ะแอบตะหงิดๆมาตั้งนานแต่ไม่ได้พูดอะไร แล้วเมื่อคืนวันเกิดนายพี่แจบอมก็มาเล่าเรื่องนายสารภาพรักให้ฟัง แต่ไม่รู้ไปเล่าให้ใครต่อรึเปล่านะปากจ๋อยๆแบบนั้น”

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!”

 

  จุนโฮปล่อยโทรศัพท์ตกลงพื้นก่อนจะตาลีตาเหลือกก้มลงไปหยิบ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง

คนร่างเล็กก้มมองเข่าตัวเองด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ทั้งเรื่องแจบอมขี้เม้าท์ ปากโป้ง ปากไม่มีหูรูด และเรื่องสตาฟร่างสูงคนนั้นที่เขาใจเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึง
แล้วนี่ทุกคนรู้เรื่องเขาหมดแล้วเหรอ หมดกัน
แล้วจุนโฮจะทำหน้ายังไงอ้ะ
ถ้าเรื่องไปถึงนักข่าวว่าเขาชอบผู้ชายอ้ะ?
ดับแน่ๆ อนาคตไอดอลอันสดใสของเขาและพี่คุณต้องมามัวหมองใช่มั้ย

นิชคุณรู้ว่าไอ้คนตัวเล็กนั่นคงกำลังคิดมากหลายล้านเรื่องวนเวียนไม่จบไม่สิ้นอยู่แน่ๆ

เขารู้จักเจ้านี่ดี ถ้าก้มหน้าเงียบเมื่อไหร่แสดงว่ากำลังคิดไปไกลแบบทำร้ายตัวเองจนกู่ไม่กลับ จึงเอื้อมมือมาลูบหัวจุนโฮอย่างอ่อนโยน ทำเอาคนที่กำลังจะร้องไห้รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้นมองคู่หูตัวเอง

คนหน้าสวยไม่พูดอะไรนอกจากคลี่ยิ้มบางๆให้ เป็นรอยยิ้มน่ารักที่มาจากใบหน้าที่แท้จริงซึ่งไม่ค่อยจะมีใครเห็นเท่าไหร่นึก 

 

  ถึงจะชอบบ่น ด่า จิกกัดและคิดว่าตัวเองเหนือกว่ายังไง แต่ยังไงเขาก็เอ็นดูและเข้าใจเจ้านี่เสมอ

“ไอ้อ้วน ฉันพูดเล่น ไม่มีใครดูออกหรอกมั้ง”
“แต่พี่แจบอม..”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องตานั่นหรอก ฉันขู่ไปแล้ว” นิชคุณพูดเบาๆ เอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า “บอกว่าถ้าเอาเรื่องที่มาบอกฉันไปบอกใครอีกหรือเอามาแบล็กเมล์นายอีก ฉันจะบอกอูยองเรื่องนี้แล้วก็เรื่องที่เขาจิ๊กหมวกราคาแพงที่เป็นของขวัญวันเกิดนายไปด้วย”

คนที่ทำหน้าเครียดหัวเราะคิก

“นี่.. แล้วไอ้คุณสปอนเซอร์แฟนคลับนัมเบอร์วันคนนั้นมันรู้รึยังว่านายชอบชานซอง” นิชคุณถามค่อยๆ

 

  “คุณแทคยอนน่ะเหรอ.. ยังไม่รู้นะ” คนถูกถามหลุบตาต่ำ ทำปากมุบมิบ 

 

  “พี่จะให้ผมเดินไปประกาศให้คุณแทคยอนรู้รึไง เป็นพี่จะกล้าบอกแฟนคลับตัวเองมั้ยล่ะว่าพี่มีคนที่ชอบอยู่น่ะ หือ? เดี๋ยวก็ได้โดนแอนตี้หรอก รู้ๆอยู่ว่าพวกเรามีข่าวว่ามีความรักได้ที่ไหนกัน”

 

  “แต่ฉันว่าไอ้อ๊กตาคุนี่มันไม่เหมือนแฟนคลับคนอื่นนะ.. ให้ตายยังไงมันก็ไม่แอนตี้หรอกน่า” นิชคุณแนะนำ “ลองบอกสิ เผื่อเค้าจะได้คลั่งนายน้อยลง”

 

  ...และแน่นอนว่าที่เขาแนะนำแบบนี้ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเรื่องจุนโฮโดนคลั่งอะไรหรอก  
เขาแค่อยากเห็นใบหน้าของไอ้สปอนเซอร์เซลฟ์จัดคนนั้นมันหน้าแตกดังเพล้งที่รู้ว่า ‘อิจนูนอ’ ของมันน่ะชอบคนอื่น ชอบเพื่อนของมันเอง

วะฮ่ะฮ่ะ แค่คิดก็สนุกแล้ว

 

  ไม่เป็นไรนะไอ้คุณแทค นิชคุณจะหัวเราะดังๆเป็นการปลอบใจให้ หึหึ

 

  แต่จุนโฮไม่ได้เห็นดีเห็นงามด้วย “ไม่เอา พี่จะบ้าเหรอ”

  “เอ๊ะนี่นายว่าฉันบ้ารึไง ฉันแนะนำดีๆนะเว้ย”

 

  “ผมเครียดเรื่องชานซองจะตายอยู่แล้ว มาแนะนำอะไรพิลึกๆ” จุนโฮทำหน้ามุ่ยแล้วเอามือเท้าคาง ทำแบบนั้นมือเล็กๆก็ยิ่งดันแก้มให้กลมตุ่ยเข้าไปอีก รับกับใบหน้าแสนงอนน่ารักอย่างเข้ากัน 
 

  นิชคุณหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ขึ้นมาจิบ ขมวดคิ้วมุ่น “แต่ถ้านายไม่บอกไอ้อ๊กตาคุแทคคะยอกอะไรนั่น นายก็ไม่มีทางได้เข้าใกล้ชานซองได้หรอก มันต้องตามมาร้อง ‘นูนอคร้าบๆ’ ไม่จบไม่สิ้น จะเอาแบบนั้นรึไง”

 

  ก่อนที่จุนโฮจะตอบอะไร เสียงสตาฟและทีมงานที่อยู่ด้านนอกก็วุ่นวายขึ้นมาอย่างกระทันหัน ไอดอลทั้งคู่หันไปมองประตูพลางเงี่ยหูฟังอย่างสนอกสนใจ และได้ยินเสียงทีมงานทุกคนกล่าวคำทักทายกับบุคคลที่ทำเอาทั้งคู่ถึงกับขนลุกซู่..

 

  “คุณแทคยอนสวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับคุณแทคยอน มาแต่เช้าเลยนะครับ”
“คุณแทคยอน..”

เอาแล้วไง พูดถึงก็มาปั๊บ ตายยากชะมัด..

 

  จุนโฮดีดสปริงตัวจากที่นั่ง กุลีกุจอรีบลุกจากเก้าอี้ตัวเดิมแล้วไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัวด้านหลังนิชคุณอย่างตื่นตระหนก แต่ไอดอลที่เป็นเกราะกำบังจำเป็นให้รุ่นน้องถึงกับทำหน้าหงุดหงิด  

จะต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ไปถึงไหนวะเนี่ย? เวลาที่ไอ้อ๊กตาคุหัวขวดมาที่บริษัทหรือที่สตูดิโอทีไรจุนโฮเป็นต้องหลบหลังเขาหรือคนใกล้ตัวทุกครั้ง เห็นแล้วประสาทเสียแทน!

 

  “นายไม่กล้าบอกใช่มั้ย ฉันบอกเอง” นิชคุณพูดขึ้นในที่สุด 

 

  คนที่หลบอยู่ด้านหลังตบไหล่คนใจกล้าดังป้าบ “พี่คุณจะบ้าเหรอ”

  “เจ็บนะ!” นิชคุณร้องลั่น “นี่ถ้าไม่ได้ผล ฉันจะยอมวีนเพื่อนายเลยนะเนี่ย”

  “ไหนพี่บอกจะรักษาภาพพจน์กับสปอนเซอร์ไง จะวีนคุณแทคยอนทำไมล่ะ”

 

  นิชคุณกระตุกยิ้มเยือกเย็น “หึ.. ฉันไม่มีหน้ากากสำหรับไอ้คุณแทคยอนอีกต่อไปแล้วแหละ”
 

  ใช่.. ตั้งแต่เขาโดนด่าซะสาดเสียเทเสียเมื่อคืนนั้น เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าต่อไปนี้เขาจะไม่สร้างภาพต่อหน้าไอ้สปอนเซอร์จอมเบ่งนั่นอีก อยากเห็นใบหน้าจริงของไอดอลอย่างเขาก็จะจัดให้
 

  ประตูสีอ่อนถูกกระชากออก เผยให้เห็นใบหน้าคมที่ยิ้มเสียจนตาหยี เห็นฟันซี่ใหญ่เรียงเด่นเป็นสง่าเข้ามาในห้อง คนร่างใหญ่อยู่ในชุดสูทสีเทาเนื้อดี เพียงแค่มองก็รู้ว่าราคาของสูทไม่ใช่น้อยๆ และก็มาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่แบบคนอวดรวยที่อยู่ในมือแบบทุกครั้ง แทคยอนหันมามองไอดอลทั้งสองคนที่อยู่ในห้องก็ยิ่งฉีกยิ้มกว้างเข้าไปอีก

 

  นิชคุณได้ยินเสียงจุนโฮสูดลมหายใจลึกๆอย่างตื่นเต้น ไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของแทคยอน แต่เป็นเพราะสตาฟร่างสูงเพื่อนซี้ของสปอนเซอร์รายใหญ่ที่เดินตามหลังมานั่นต่างหาก 
 

  ‘ใจเย็นโว้ยใจเย็น รู้ว่าดีใจ’ 

  นิชคุณคิดอยู่ในใจพลางเอื้อมมือไปตบหัวจุนโฮแปะๆ

 

  ฝันร้ายอย่างแทคยอนและฝันดีอย่างชานซองมาพร้อมกัน เขาล่ะสงสารจุนโฮจริงจริ๊งงงงง ไอ้หน่อมแน้มเอ้ย
 

  แฟนคลับนัมเบอร์วันและสปอนเซอร์รายใหญ่ก้าวเท้ายาวๆมายืนอยู่ตรงหน้าไอดอลคุณ-นูนอ ภาพแทคยอนโหมดดาร์คขั้นรุนแรงที่นิชคุณเจอเมื่อสองวันก่อนหายไปอย่างสิ้นเชิง เหลือเพียงแทคยอนที่มีความเป็นโอตาคุในสายเลือดร้อยเปอร์เซ็นที่อยู่ตรงหน้านี่เท่านั้น

 

  บางทีก็ไม่รู้ว่าระหว่างแทคยอนที่มีดวงตาแข็งกระด้างเย็นชากับออร่าทะมึนรอบตัวแบบเมื่อคืนนั้น หรือแทคยอนที่มีดวงตาเป็นประกายที่ดูกระหายไอดอลเวลาแบบตอนนี้ อะไรจะน่ากลัวกว่ากัน?
 

  แต่ไม่ว่าจะแบบไหน นิชคุณก็รู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ไอ้บ้านี่ไม่ได้คลั่งเขา ดีที่ล้มเลิกความพยายามให้มันหันมาเป็นแฟนคลับเขาบ้าง ไม่งั้นคงเป็นแบบจุนโฮแหงๆ

 

  เวรกรรมของนายล่ะนะจุนโฮนะ..
 

 

แทคยอนยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ออกมาข้างหน้า ซึ่งนิชคุณก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วกลอกตา เอี้ยวตัวหลบเพื่อให้จุนโฮรับๆดอกไม้ให้เสร็จสิ้น เขาจะได้เปิดฉากบอกไอ้โอตาคุเรื่องชานซองซะที บอกไปเล้ยว่า ‘คุณแทคยอนรู้มั้ยครับว่าจุนโฮชอบชานซอง’ ฮิฮิฮิฮิ
 

  ...แต่ว่าดอกไม้ในมือของคนร่างใหญ่กลับขยับตามนิชคุณด้วยองศาเดียวกันเป๊ะ  

ไอดอลคนสวยขมวดคิ้ว เอี้ยวตัวให้ห่างจากจุนโฮมากกว่าเดิม แต่ดอกไม้ช่อใหญ่สีสดก็เลื่อนตามมาอีกแล้ว
ไม่ใช่แค่ดอกไม้ แต่ดวงตาคมคู่นั้นก็จับจ้องอยู่ที่นิชคุณตลอด ไม่ว่าจะขยับไปไหน ดวงตาคู่นั้นก็มองตามแบบกะไม่ให้หลุดองศาการมองเห็นเลยแม้แต่นิดเดียว

เฮ้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!

“ดอกไม้สำหรับคุณครับ” แทคยอนพูดพร้อมส่งยิ้มหวาน  

นิชคุณยกมือชี้หน้าตัวเองเป็นเชิงถามพร้อมพูดว่า
“คือ.. นายไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์รึเปล่า ฉันนิชคุณนะ นูนออยู่นั่น..”

“ผมรู้ว่าคุณคือนิชคุณ และนี่ดอกไม้ของคุณครับ”
 

  ห๊ะ??????????

 

  “ไม่ๆๆๆๆๆ ฉันคือนิชคุณ นายต้องเอาดอกไม้ให้นูนอสิไม่ใช่ฉัน!”

คนหน้าสวยเริ่มประสาทเสีย ขนลุกไปทั่วทั้งตัว วันนี้ไอ้หมอนี่มันเป็นบ้าอะไรเนี่ย เอาดอกไม้มาให้เขาทำไม

  หรือจะขอโทษเรื่องเมื่อวันก่อนเหรอ? ไม่น่าใช่ ก็มันไม่เห็นจะสนใจเขาซักนิดนี่นา

 

  “ดอกไม้ไม่ใช่ของนูนอหรอกครับ”

แทคยอนพูดเสียงหวานแล้วนั่งลงคุกเข่าต่อหน้า ทำเอาคนที่อยู่ในห้องทั้งสามคนถึงกับอ้าปากค้าง   นี่มันท่าเบสิคในการขอความรักเลยนะ แล้วทำท่าแบบนี้ต่อหน้านิชคุณเนี่ยนะ?
กับอิจนูนอที่แสนจะคลั่งไคล้มันยังไม่เคยทำเลยเหอะ พระเจ้าช่วย!

แทคยอนยิ้มหวานเยิ้ม มองเข้าไปในดวงตากลมโตสีเข้มของนิชคุณอย่างรักใคร่

 

  “เพราะดอกไม้ช่อนี้เป็นของคุณ ผมสั่งให้จัดเป็นพิเศษสำหรับนิชคุณที่แสนน่ารักของผมคนเดียวเท่านั้น”

 

 

  “เชี้ยยยยยยยย!!!”

 

 

  จบคำพูดหวานเลี่ยนน่าคลื่นไส้ และจบคำอุทานจากปากคนที่ถูกยกยอว่าเป็น ‘คนแสนน่ารักของแทคยอน’ เจ้าตัวก็ถึงกับตกเก้าอี้ดังโครมไปนั่งปุ๊อยู่บนพื้นด้วยใบหน้าตกใจ เดือดร้อนถึงจุนโฮที่ร้องว๊ากลั่นห้องและชานซองที่รีบกุลีกุจอเข้ามาดูอย่างเป็นห่วง แต่แทคยอนปรายตาห้ามพร้อมกับพูดเสียงดุว่า 

 

  “ห้ามแตะต้องนิชคุณนะ”

ชานซองชะงัก จุนโฮรีบหดมือที่กำลังจะช่วยดึงพี่ชายด้วยความตกใจกับคำสั่ง
แทคยอนหันไปมองไอดอลคนสวยที่นั่งหน้าซีดเป็นกระดาษอยู่กับพื้น ผมสีอ่อนเส้นละเอียดกระเซอะกระเซิงเสียทรง ดวงตาที่เบิกกว้างค้างอยู่ด้วยความตกใจ ช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เคยคาดคิดและไม่คิดว่าชีวิตของเขาจะมีวันนี้ 
 

  ไม่จริง.. ทำไมหวยมันมาลงที่เขาล่ะเนี่ย! 

วันก่อนแกยังด่าฉันอยู่เลยนะ!!!!!

..แต่ในสายตาของแทคยอน นิชคุณช่างน่าร๊ากกกกกกกกก ดูสิมองแทคยอนตาแป๋วแหววเชียว น่ารักมากกกก เขาอยากเอากลับบ้าน!
 

  ทำไมนะทำไม ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นเลยว่านิชคุณน่ารักน่าทะนุถนอมแค่ไหน

 

  นี่ดีใจและเขินจนช็อคไปเลยเหรอครับที่แทคยอนทำแบบนี้ต่อหน้าประชาชี ไม่เป็นไรนะครับ อีกหน่อยก็ชิน..

 

  มือหนาของแทคยอนยื่นออกไปอย่างมีมาดพร้อมกับหลิ่วตาให้ “จับมือผมสิครับ ให้ผมช่วยนะ”

 

 

"ไปให้พ้นนะไอ้บ้า!!!"
 

  นิชคุณเขยิบถอยหลังอย่างตื่นกลัว ดึงแขนจุนโฮเพื่อฉุดตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ไอ้โอตาคุหัวขวดก็ลุกขึ้นตามและใช้สายตาจ้องเขาไม่กะพริบ

ไอดอลคนสวยก้าวถอยหลัง อ้าปากค้างแต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมา ตอนนี้เขาอับจนคำพูดทุกอย่าง ไม่มีแรงแม้แต่จะวีนหรือบอกมันว่าจุนโฮชอบชานซอง รู้ดีว่าบอกไปมันก็ไม่แคร์อะไรอีกแล้ว

...เพราะท่าทางเป้าหมายของอ๊กตาคุไม่ใช่จุนโฮอีกต่อไป แต่เป็นเขานี่แหละ ใช่ นิชคุณนี่แหละ!
 

  แล้วทำไมต้องเป็นเขาอ้ะ! อยู่ๆก็หันมาคลั่งเขาแบบนี้นี่มันคืออะไร เฮ้ยยยย ทำไมแกไม่เมินฉันแบบเดิมล่ะ!!!

เวรกรรมอะไรกันถึงทำให้นิชคุณต้องมาตกที่นั่งแบบเดียวกับจุนโฮในตอนนั้นน่ะ จะบ้าตายยยยยย!!! 

 

  ไหว้ล่ะ เมินนิชคุณอีกรอบเถอะ กลับไปชอบจุนโฮแบบเดิมเถอะ!

แล้วจัะด่าว่าเขาสร้างภาพอะไรก็ยอม ไหว้ละ!!!!

 

ไม่ใช่แค่นิชคุณ แต่จุนโฮเองก็ช็อคไม่ต่างกับไอดอลรุ่นพี่เท่าไหร่หรอก อยู่ๆคุณแทคยอนที่แสนจะคลั่งไคล้ในตัวเขาจนถึงระดับน่ากลัวดันไปชอบพี่คุณที่เคยมองข้ามแบบไร้มารยาทเนี่ยนะ? อะไรดลใจให้เป็นแบบนั้นไปได้???  
ถึงจะสับสนกับเหตุการณ์ตาลปัตรที่อยู่ตรงหน้า แต่อี จุนโฮก็อดไม่ได้ที่จะแอบยิ้มกับตัวเอง ต่อไปนี้เขาไม่ต้องกลัวคุณแทคยอนอีกแล้วสินะ

ฮืออออ ดีใจที่สุดในโลก!

คนตัวเล็กกำหมัดแน่นแล้วแอบดึงแขนเข้าหาตัว ทำปากมุบมิบแบบไม่มีเสียงซ้ำไปซ้ำมาว่า

 

  ‘เยสๆๆๆๆ!!!!’

 

  แน่นอนว่าชานซองที่แอบมองอากัปกิริยานั้นอยู่ถึงกับหลุดหัวเราะมาเบาๆ แต่คนถูกหัวเราะนั้นไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากการแอบฉลองกับตัวเองในใจที่หลุดพ้นจากสายตาของแทคยอนมาได้ซะที

 

  แต่คนทั้งคู่ก็ต้องหันไปมองอีกสองคนที่อยู่ในห้องเมื่อได้ยินนิชคุณร้องเสียงหลง

 

  “อย่าเข้ามานะ!!!”

 

  ชั่ววินาทีที่ชานซองและจุนโฮละสายตาจากแทคยอน หันมาอีกทีก็เห็นนิชคุณที่ยืนตัวลีบติดผนังโดยมีไอ้โอตาคุร่างใหญ่ที่ยืนเก้ๆกังๆพยายามจะยื่นดอกไม้ให้คนหน้าสวยรับ แต่คนที่เป็นฝ่ายรับกลับผลักไสแล้วร้องแว้ดๆไม่จบไม่สิ้น

 

  “นิชคุณคร้าบบบบบบบบ ดอกไม้สำหรับคุณคร้าบ รับไว้สิคร้าบบบบบบ!”

 

  “ไม่! ทำไมนายไม่เอาไปให้จุนโฮล่ะ มายุ่งกับฉันทำไม อย่าเข้ามานะโว้ยยยยย ฉันมีพระนะไอ้บ้า!!!”

 

  “ก็ผมไม่ได้ชอบนูนอแล้วนี่นา ผมชอบนิชคุณ”

 

  “อ๊ากกกกกก อย่าพูดนะ!! ไม่ไม่ไม่!” 

 

  นิชคุณร้องลั่น เอามือปิดหูแล้วรีบวิ่งด้วยความเร็วสูงฝ่าแทคยอนออกมา ใบหน้าที่เคยเพอร์เฟคแดงก่ำด้วยความอายผสมกับรู้สึกสติแตกเสียอยากจะตายให้ได้ เดินจ้ำเท้าพรวดๆจะออกจากห้องโดยมีสปอนเซอร์โอตาคุร่างใหญ่ตามไปติดๆ

 

  “พี่ชางมินช่วยคุณด้วย!!!! ใครก็ได้เอาไอ้คุณแทคออกไปจากสตูดิโอที!!”

 

  “เฮ้ ถ้าพวกนายกล้าแตะตัวฉัน ฉันจะยกเลิกการเป็นสปอนเซอร์แม่งเดี๋ยวนี้ล่ะ! นิชคุ๊ณณณณณ อย่าเพิ่งหนีสิ ผมมาให้กำลังใจนะครับ นิชคุณต้องเตรียมตัวร้องเพลงแล้วใช่มั้ยครับ สู้ๆนะครับ รับดอกไม้ผมก่อนสิครับบบ!!”

 

  ก่อนที่แทคยอนจะก้าวออกจากห้องตามไป นิชคุณก็ตะโกนประโยคสุดท้ายกลับมาด้วยเสียงดังเป็นภาษาไทยแบบที่ไม่มีใครในสตูดิโอเข้าใจซักคนนอกจากเจ้าตัว

 

 

  “ไปตายซะไอ้หัวขวด!!!!!!!!!!”

 
“นิชคุณพูดอะไรน่ะครับ สอนผมพูดภาษาไทยบ้างสิ นิชคุณคร้าบบบบบ!”

 

 

 

 

 

To be continued