[ 2PM & GOT7 ] J.Y.P. School

ลำดับตอนที่ #3 : J.Y.P. School - 02 -

 - 02 -

 

ที่ห้องผอ.ร.ร.เจวายพีวิทยา

 

นิชคุณยืนเอามือไขว้หลัง สายตามองไปที่ครูพัค ผอ.ของโรงเรียนที่กำลังสอบสวนเด็กชายแจ็คสันและเด็กหญิงจีมิน ผู้ก่อเหตุความวุ่นวายของวันนี้ที่โรงอาหาร ซึ่งเด็กหนุ่มประธานนักเรียนเป็นคนจับตัวทั้งคู่มาที่ห้องผอ.เอง

 

ก็บอกแล้วว่าเป็นประธานนักเรียนน่ะมันงานหนัก...

 

"นายแจ็คสัน เอาอีกแล้วนะ" ครูพัคพูดเสียงเบื่อหน่าย 
 

"ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวได้มั้ยอะ จีมินก็ทำ" แจ็คสันตอบ ก่อนที่จะโดนจีมินเอากำปั้นฟาดที่หลังดังอั้ก เดือดร้อนนิชคุณต้องจับแยกอีกครั้ง เด็กหนุ่มลากแขนแจ็คสันให้มายืนอยู่ใกล้ๆตัว มือขวาจับไหล่เด็กชายตัวแสบไว้

 

เด็กชายเงยหน้ามองประธานนักเรียน พบกับสายตาของเด็กหนุ่มที่กำลังมองมาอยู่แล้วจึงรีบก้มหน้างุด กะพริบตาปริบๆด้วยความตื่นเต้น

ก็แจ็คสันน่ะปลื้มรุ่นพี่นิชคุณอย่างกะอะไรดี

 

"ครูขา แต่หนูไม่ได้เป็นคนเริ่มนะคะ" จีมินเถียง "หนูอยู่ของหนูเฉยๆ ไอ้เตี้ยนี่มาแย่งขนมหนูเฉยเลย ไร้มารยาท"

"จะงกไปทำไมว้า ลูกอมเม็ดเดียว"

"สำหรับแก ทรายเม็ดนึงชั้นก็ไม่ให้"

"ยัยแคนตาลูป"

"ไอ้เอวต่ำ!"

 

"เงียบ!!!!!" ครูพัคเอามือตบโต๊ะ

 

เด็กชายหญิงทั้งคู่หยุดทะเลาะกันแล้วเม้มปากแน่น

ผอ.โรงเรียนเจวายพีวิทยาเอามือนวดขมับดุบดุบ พยักหน้าให้ประธานนักเรียนที่ยืนเงียบมานาน

 

"นิชคุณ นายว่าใครผิด"
 

คนถูกถามทำตาโต "ถามผมเหรอครับ"
 

"ก็เธออยู่ในเหตุการณ์"
 

"ผมเห็นตอนทั้งคู่กำลังฟัดกันอยู่น่ะครับ ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่แรก ตอบไม่ได้หรอก ต้องถามพวกเด็กๆนู่น"

"แล้วตอนเธอเห็น ใครกำลังทำร้ายใคร"
 

 

นิชคุณก้มมองเด็กทั้งสองที่ทำแววตาอ้อนวอนเขาเหมือนลูกหมา โดยเฉพาะจีมินที่ทำปากพะงาบๆว่า 'ไอ้แจ็ค ไอ้แจ็ค' 'พี่คุณ ตอบว่าไอ้แจ็ค' เพื่อให้เขาตอบชื่อคู่กรณีแทนชื่อของตน

เด็กหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ ทำสายตาดุกลับไปก่อนที่จะตอบช้าๆ

 

"จีมินเป็นคนนั่งทับแจ็คสันและพยายามทุบตีแย่งขนมคืนครับ"

 

จีมินก้มหน้าจนคางจรดอก ทำปากมุบมิบๆอย่างขัดใจ

แจ็คสันหันไปทางจีมินแล้วทำหน้าเยาะเย้ยโดยไม่มีเสียง

โดนแน่ยัยแคนตาลูป โดนแน่

 

นิชคุณพูดต่อ

"...แต่ว่ายูคยอมห้อง GOT7 เปียกไปทั้งตัวเพราะแจ็คสันวิ่งไปชนจนน้ำหกใส่ เด็กคนอื่นๆก็ล้มระเนระนาดเพราะโดนชนด้วย อันนี้กันต์พิมุกต์เล่าให้ผมฟัง ผมไม่ได้เห็นเอง"

 

จีมินหันขวับ เอามือกอดอกแล้วเหยียดยิ้มท้าทายใส่คู่กรณีกลับ

แกโดนแน่ไอ้เตี้ย โดนหนักแน่ๆ

 

"ผิดไปคนละอย่างว่างั้น"

"ครับผม"

 

จีมินพยายามใช้สายตาอ้อนวอนผอ.ที่กำลังทำหน้าเครียดครุ่นคิดเพื่อตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี เด็กหญิงพูดเสียงอ่อนหวานเท่าที่จะทำได้
 

"ครูขา หนูตีไอ้แจ็คก็จริง แต่ไอ้แจ็คเป็นคนทำให้โรงอาหารวุ่นวายนะคะ หนูแค่ต้องการของๆหนูคืนแค่นั้นเอง"

 

"จะบอกว่าแจ็คสันผิดที่สุดสินะ"

"ใช่เลยค่ะ"

"งั้นเย็นนี้ถูกลงโทษไปทำความสะอาดสนามแบตมินตันคนเดียว"

 

จีมินหัวเราะคิก หันไปเยาะเย้ยคู่กรณีที่ทำหน้าช็อคอยู่ข้างๆ เด็กหญิงยักหัวยักไหล่อย่างอารมณ์ดี

"ว้ายยยยยย โสนะน่าาาาา"

 

ครูพัคยกมือให้เงียบแล้วพยักหน้าไปทางจีมินที่กำลังลิงโลดคนเดียว "ครูหมายถึงเธอ"
 

เด็กหญิงร่างอวบหยุดล้อเลียนแจ็คสัน หันไปมองผอ.โรงเรียนที่ทำหน้าดุอย่างงงๆ
 

"หนู๊????"
 

"ใช่ เธอก็ป่วนเหมือนกันน่ะแหละ แล้วก็ผิดที่ทำร้ายร่างกายเด็กนักเรียนคนอื่น เย็นนี้ไปทำความสะอาดซะ"

 

เด็กชายคนที่รอดจากการลงโทษกำลังจะหัวเราะเอิ๊กใส่เพื่อน แต่ครูพัคก็หันมาพูดต่อ สายตาจ้องที่แจ็คสันเขม็ง
 

"อย่าเพิ่งหัวเราะเยาะเพื่อน คิดว่าจะรอดเรอะ เธอน่ะไปทำความสะอาดโรงอาหาร"
 

"ครู๊!!!!!"
 

"ถูโต๊ะทุกตัว ถูพื้นด้วย โทษฐานทำโรงอาหารวุ่นวายและเลอะเทอะ"

"ครูพัคง่าาาาา"
"แล้วก็ตัดคะแนนจิตพิสัยอีกคนละ 10 คะแนน"

"ครูพัคค๊าาาา"

 

"ไม่คงไม่ครูทั้งนั้น นี่คือคำขาด ไม่งั้นฉันจะแจ้งผู้ปกครอง!"

 

สิ้นสุดคำตัดสิน เด็กทั้งคู่ทำคอตก ยอมรับโทษอย่างสิ้นหวัง

ครูพัคแอบลอบยิ้มขำๆเมื่อมองเด็กแสบประจำโรงเรียนทั้งสองคนที่ทำท่าหมดอาลัยตายอยาก
 

จริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนดุ ดูจากการที่แจ็คสันและจีมินยังคงต่อล้อต่อเถียงและทะเลาะกันต่อหน้าเขาได้ พัคจินยองเป็นผอ.ที่ขึ้นชื่อว่าปกครองและใส่ใจเด็กนักเรียนดั่งลูกของตัวเอง
 

เขารับฟังเด็กในทุกคำแก้ตัว และเปิดโอกาสให้เด็กๆได้พูดเสมอ
 

ด้วยเหตุนี้ เด็กๆในโรงเรียนนี้ต่างก็มองเขาเหมือนเป็นพ่ออีกคนนึง

.....คราวนี้พ่อจะลงโทษลูกชายลูกสาวจอมดื้อยังไงถึงจะเข็ดหลาบล่ะ?
 

 

"เออแล้วก็... อีกอย่างนึงนะ"
 

 

แจ็คสันและจีมินเงยหน้าขึ้นและร้องเป็นเสียงเดียวกัน
 

"ยังมีอีกเหรอคะ!?"

"ยังมีอีกเหรอครับ!?"

 

 

 

 

 

10 นาทีต่อมา...

 

อ๊คแจ็คสันยืนอยู่ที่หน้าเสาธงในเวลาเที่ยงสี่สิบนาที ท่ามกลางเด็กนักเรียนคนอื่นๆที่ยืนมุงดูอย่างขำๆ มีทั้งนักเรียนรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ชั้นโตๆอย่างห้อง 2AM 2PM และ Miss A ด้วย
 

เด็กชายยกป้ายสีขาวที่ถูกครูพัคสั่งให้ถือขึ้นเหนือหัวด้วยใบหน้าซังกะตาย ข้างๆเป็นพัคจีมินที่ถือป้ายแบบเดียวกัน แต่ตัวหนังสือบนป้ายไม่เหมือนกัน

 

ของแจ็คสันเขียนว่า 'ผมจะไม่แย่งขนมเพื่อนอีกแล้วครับ'

ส่วนของจีมินเขียนว่า 'หนูจะไม่นั่งทับเพื่อนให้แบนอีกแล้วค่ะ'

 

เด็กนักเรียนที่ยืนมุงดูคนทั้งคู่หัวเราะคิกคัก เด็กหลายคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพเก็บไว้ แจ็คสันกลอกตาแล้วทำเสียงฮึดฮัดในลำคอพลางมองไปทางเพื่อนของตัวเองที่ยืนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่ หนึ่งในนั้นมียูคยอมที่โดนนมเย็นหกใส่เมื่อครู่ด้วย แต่ตอนนี้ได้อาบน้ำล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อพละเรียบร้อย
 

และแน่นอนว่าแทคยอน พี่ชายของแจ็คสันก็ยืนอยู่กับกลุ่มเด็กโตที่ไม่ไกลจากตรงนั้น เด็กหนุ่มกำลังกลอกตาไปมาด้วยความระอาเมื่อมองที่น้องชายของตัวเอง

 

มีเรื่องได้ทุกเวลา หาเรื่องได้ทุกวัน ไอ้แจ็ค!

 

แทคยอนละสายตาจากน้องชายแล้วหันไปทางนิชคุณที่ยืนอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มกำลังหัวเราะเฮฮากับควอนที่กำลังพูดเรื่องแจ็คสันอยู่อย่างออกรสชาติ

 

"คุณครับ" เด็กเนิร์ดประจำห้องเรียก ใช้คำสุภาพด้วยความเคยชิน

นิชคุณหันมายิ้ม "ว่า?"

"ไอ้แจ็คโดนทำโทษแค่นี้เหรอครับ"

"โอย มีอีก" หัวหน้าห้องพูด "ทำความสะอาดโรงอาหารด้วย"

 

นิชคุณหัวเราะก๊ากเมื่อเห็นพี่ชายของเด็กป่วนเอามือกุมหัว ก่อนที่จะตบไหล่สามที "เอาน่ะ ก็เป็นสีสันดีนะ โรงเรียนนี้เด็กมันน้อย น่าเบื่อจะตาย จริงๆน้องแกก็ตลกดี"
 

"ไม่ตลกนา... คุณไม่ได้มีน้องชายแสบๆแบบนี้นี่"

"แกพูดไรงั้น ฉันมีแบมแบมนี่ง่ะ"
 

 

"ฮะ?!"

 

แบมแบมที่ยืนห้อมล้อมแจ็คสันอยู่กับเพื่อนๆที่แถวหน้าหันมาเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายเรียกชื่อตน เด็กชายไม่รู้เลยว่ากำลังโดนพี่คนโตพาดพิงอยู่

 

หน้าตาเหลอหลาของแบมแบมทำเอาเด็กหนุ่มทั้งคู่กลั้นยิ้ม

 

"ไม่มีไรๆ พี่จะเข้าห้องแล้ว" นิชคุณหันไปขยิบตาให้แทคยอนที่อมยิ้มอยู่ข้างๆ "แล้วก็บอกมาร์คหรือเจบีก็ได้ เย็นนี้ลากแจ็คสันไปถูโรงอาหารด้วย ครูพัคสั้งมา ไปคุมด้วยนะเดี๋ยวมันเบี้ยว"

 

แบมแบมหัวเราะลั่นแล้วชูมือขึ้น เอานิ้วชี้จรดนิ้วโป้งเป็นสัญลักษณ์โอเคให้พี่ชายที่ค่อยๆเดินห่างออกไปกับเด็กโตคนอื่นๆ ก่อนที่จะหันมาซุบซิบเรื่องการทำโทษแจ็คสันให้ยูคยอมกับจินยองฟัง เด็กทั้งคู่หัวเราะคิก

 

"พี่แจ็ค พี่คุณบอกว่าเย็นนี้อย่าลืมไปถูโรงอาหารด้วยนะ!" ยูคยอมพูดเสียงดัง
 

"เออ รู้แล้วโว้ย" แจ็คสันทำหน้าหงุดหงิด หันไปเบะปากใส่จีมินที่ยืนถือป้ายด้วยใบหน้าซังกะตายอยู่ข้างๆ

 

"กวนตีนละ จะเอาอะไรอีก" เด็กหญิงสวนกลับ

"อยู่กะเธอนี่ซวยทุกทีเลยว่ะ"

"ยังจะกล้าพูดดด ใครล่ะเป็นคนเริ่ม แกไม่ใช่รึไง"

"ก็ถ้าเธอไม่งก ฉันจะวิ่งหนีมั้ยวะถามจริง"

"ปากงี้อยากโดนป้ะ!!" จีมินร้องแว้ด 

 

เด็กชายอ้าปากจะด่าจีมินกลับไปอีกรอบ พอดีกับที่ยองแจ เพื่อนห้องเดียวกันตะโกนขึ้นมาทำให้ชะงักซะก่อน

 

"ไอ้แจ็ค ยิ้มมมมมม ถ่ายละน้าาาาา" 

 

ไม่ว่าเปล่า เสียงชัตเตอร์กล้องโทรศัพท์มือถือของเด็กชายส่งเสียงดังแชะ

 

"นี่ก็จะถ่ายอะไรนักหนาเนี่ย ฮ่วย!!!" แจ็คสันร้อง "ลบดิ้!"

 

ยองแจไม่ตอบ ทำหูทวนลมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง เดินกอดคอจินยองไปทางตึกเรียนแล้วโบกมือบ๊ายบายให้เพื่อนที่ถูกทำโทษอยู่

 

"เข้าเรียนก่อนนะ ถือป้ายต่อไปน้า~"

"ยองแจ!! แกลบรูปเดี๋ยวนี้นะ!"

"อารายน้าาา"

"ลบรูปดิ้!!!"

"บ๋ายบ่ายยยยย"

"จางยองแจ!!!!!!!!"

 

กวนชะมัด ไอ้นี่มันกวน

จางยองแจ แกมันร้ายกาจ!

 

------

อ๊คแทคยอนกำลังอ่านทวนเรียงความวิชาภาษาไทยของตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ตัวหนังสือเล็กๆเบียดกันอัดแน่นเต็มหน้ากระดาษ A4 จนแทบจะไม่มีช่องว่าง และมีความยาวถึง 2 หน้ากระดาษเต็มๆ เขาชะโงกหน้าไปยังโต๊ะของเพื่อนคนอื่นๆเพื่อดูว่าแต่ละคนเขียนยาวแค่ไหน 
 

หลายๆคนเขียนกันประมาณ 1 หน้า นิชคุณ 1 หน้าครึ่ง น้อยสุดก็เป็นไอ้จุนเคที่นั่งห่างไปที่หลังห้อง ไม่ถึงครึ่งหน้า

 

เอาน่ะแทคยอน นายเขียนไว้ตั้งเยอะ ไม่ต้องตื่นเต้น ไม่ต้องตื่นเต้น

ถึงแม้จะต้องออกไปอ่านหน้าห้องก็เถอะ ไม่ต้องตื่นเต้น...
 

แทคยอนเงยหน้ามองไปที่หน้าห้อง นิชคุณผู้เป็นหัวหน้าห้องที่ถูกเรียกให้ออกอ่านเป็นคนแรกกำลังยืนพิงกระดานดำเตรียมจะพูด หัวข้อเรียงความที่ต้องส่งในวันนี้ถูกเขียนด้วยชอล์คสีขาวอยู่ด้านบน

 

-บุคคลที่ฉันประทับใจ-

 

"บักอูยอง ขอเบิ่งเรียงความแกหน่อย"
 

จุนเคที่นั่งอยู่หลังห้องเรียก พร้อมกับขว้างกระดาษปั้นก้อนกลมไปที่เด็กแฝดคนพี่ดังปึ้ก เจ้าตัวหันมาทำหน้าหงุดหงิดใส่
 

"อะไรของแกเนี่ย!"

"ขอดูเรียงความหน่อย"

 

อูยองหยิบกระดาษงานของตัวเองขึ้นมาดูคร่าวๆ แล้วยื่นให้อย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ "เอาของแกมาแลกกันดิ้"

 

จุนเคยื่นกระดาษของตัวเองให้อย่างว่าง่าย ดวงตาคู่เรียวเล็กเลื่อนอ่านเรียงความของเพื่อนด้วยความรวดเร็วพร้อมกับบ่นงึมงำๆ
 

"แกเขียนไรยึดยาวขนาดนี้วะอูยอง น้ำทั้งนั้น ของข้านี่มีแต่เนื้อเน้นๆ"

 

"นี่แกเรียกว่าเรียงความเหรอ" อูยองพูดอย่างขำๆ ขณะที่แบ่งกันอ่านกับแฝดตัวเองที่นั่งโต๊ะติดกัน "คำนำปะเนี่ย โคตรสั้น"
 

"อย่างน้อยคนที่ข้าประทับใจก็เจ๋งกว่าของแกละกัน"
 

"......ตัวเองเนี่ยนะ"
 

"อ๊ะเน่าะะะะ" จุนเคพูดอย่างภาคภูมิใจ "ก็ข้าเจ๋งออก"
 

"ฉันไม่เคยเห็นใครมั่นเท่าแกมาก่อน นี่พูดเลย" 

 

คิมยูบิน ครูนักศึกษาฝึกสอนกระแอมเบาๆเป็นการเตือนให้อยู่ในความสงบ เด็กหนุ่มทั้งคู่หยุดคุยแล้วหันมาให้ความสนใจกับหัวหน้าห้องที่กำลังจะอ่านเรียงความของตัวเอง 

 

นิชคุณส่งสายตาดุๆไปทางเพื่อนที่คุยเสียงดังเมื่อครู่ ก่อนที่จะหลุบตาลงต่ำมองกระดาษในมือ แล้วเริ่มอ่าน

 

"บุคคลที่ผมประทับใจ" นิชคุณพูดด้วยเสียงเรียบๆ "บุคคลที่ผมประทับใจคือ Paulo Coelho นักปรัชญาชาวปะ....." 

 

 

"พี่นิชคุณ!!!!"

 

 

นิชคุณชะงักเมื่อมีอีกเสียงทำลายความสงบ ขัดขวางการอ่านเรียงความของเขาเป็นครั้งที่สอง

 

เสียงนั้นไม่ใช่จุนเค

ไม่ใช่อูยอง

ไม่ใช่เสียงเพื่อนในห้อง

มันดังมาจากนอกห้อง...

 

นักเรียนห้อง 2PM หันไปตามเสียงเรียกที่อยู่ทางประตู เห็นเด็กชายชั้นประถมตัวเตี้ยเจ้าของเสียงยืนอยู่ด้วยใบหน้าตื่นเต้น เด็กชายที่เป็นตัวป่วนประจำโรงเรียน เด็กชายที่เพิ่งหลุดจากการถูกทำโทษให้ยืนประจานตัวเองที่หน้าเสาธง

 

อ๊คแจ็คสัน...

 

นิชคุณกะพริบตาปริบๆให้กับแจ็คสันที่ยืนเกาะขอบประตูอยู่ เด็กชายยิ้มกว้างแล้วกระโดดอยู่กับที่ด้วยความตื่นเต้น
 

แต่ก่อนที่แจ็คสันจะพูดอะไรออกมา และก่อนที่นิชคุณจะงงไปกว่านั้น เด็กชายอีกคนก็โผล่มาทางข้างหลังแล้วตะโกนเสียงดังใส่แจ็คสัน ทำเอาเด็กชายสะดุ้งเฮือก

 

"ไอ้แจ็ค!!!!! กลับห้อง!!"

 

แจบอมที่โผล่มาทีหลังเอามือตบหัวเพื่อนร่วมห้องดังป้าบ แล้วหันมาโค้งขอโทษครูยูบินและนักเรียนห้อง 2PM ที่กำลังทำหน้างงๆ ก่อนที่จะออกแรงลากคอแจ็คสันเพื่อกลับห้อง หากแต่ไอ้เจ้าตัวป่วนเอามือเกาะประตูหนึบ ไม่ยอมไปง่ายๆ

 

"กลับห้อง!!" แจบอมออกคำสั่งอีกครั้ง

"ยังไม่กลับ ยังไม่กลับ ยังพูดกับพี่นิชคุณไม่จบ!!!"

"ไอ้แจ็ค!!!!"

"พี่คุณฮะ พี่คุณอ่านเรียงความเท่มากเลยฮะ"

"หุบปาก!!"

"หัวข้อบุคคลที่ประทับใจเหรอฮะ พี่คุณฮะ รู้มั้ยพี่คุณคือบุคคลในดวงใจของโผ๊มมมมม"

 

แจบอมเอามือปิดปากและลากคอแจ็คสันออกไปได้ในที่สุด นักเรียนห้อง 2PM ได้ยินเสียงโวยวายของทั้งคู่ที่ไกลออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเงียบสนิท

 

นิชคุณยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สะบัดหน้าน้อยๆแล้วก้มลงมองเรียงความของตัวเอง อ่านต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

"บุคคลที่ผมประทับใจคือ Paulo Coelho ..."

 

เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แจ็คสันแวะมาหาเขาที่ห้องเรียน

ครั้งที่ 4 แล้วครับ

เดี๋ยวก็ต้องมีครั้งที่ 5 

แล้วก็ครั้งที่ 6, 7, 8....

 

ตัวเขาน่ะไม่ได้อายหรือเขินอะไรหรอก ตลกดี เด็กมันบ๊อง

คนที่อายน่ะ โน่น... พี่ชายของแจ็คสันที่กำลังเอาหน้าฟุบโต๊ะโน่น

 

ทำใจนะแทคเอ้ย มีน้องแสบต้องทำใจ

 

 

------

 

 

เวลาเลิกเรียน
 

มาร์คยืนสะพายกระเป๋ารอพี่ชายของตัวเองอยู่ที่ข้างสนามบาสเกตบอล มืออีกข้างถือกระเป๋าเป้ของแบมแบม พวงกุญแจรูปการ์ตูนนารูโตะห้อยต่องแต่งไปมาจากเป้ ส่วนเจ้าของกระเป๋านั้นวิ่งไล่จับลูกบาสอยู่ในสนามนู่น

 

อ่า... ใช่ แบมแบมวิ่งไล่จับลูกบาสเพราะเล่นไม่เป็น

เล่นไม่เป็นก็ยังอยากจะเล่น...

 

ตัวมาร์คน่ะเล่นเป็น เขาก็อยากเล่น แต่มันจะถึงเวลากลับบ้านแล้ว พี่คุณจะลงมาจากห้องในไม่กี่นาทีนี้ด้วย เขาเลยมายืนรอและปล่อยให้แบมแบมไปไล่เตะลูกบาสกับเพื่อนในห้องอีกสามคนที่ต่างคนต่างเล่นไม่เป็นพอๆกัน

 

"แบม ใครเค้าเตะลูกบาสแบบนั้นกันเล่า!!"

มาร์คตะโกนข้ามสนาม เมื่อเห็นน้องชายวัยเก้าขวบครึ่งของตัวเองวิ่งตามและเตะลูกบาสเกตบอลอีกแล้ว

 

มันเล่นมาจะสิบนาทีละ มือยังไม่ได้แตะลูกบาสเลยแม้แต่ครั้งเดียว

 

"ก็แบมวิ่งตามลูกไม่ทันอ้ะ!!" แบมแบมร้องกรี๊ดมาจากในสนาม

"บาสเกตบอลใครเค้าให้วิ่งตามลูกวะ แกต้องเอามือเลี้ยงลูกเด้"

"พี่มาร์คก็อย่ามัวแต่พูด ลงมาเล่นให้ดูหน่อยเซ่!"

 

ในที่สุดแบมแบมที่วิ่งกรี๊ดๆตามลูกอยู่ครู่ใหญ่ก็ตามลูกบาสทัน แต่ดันก้าวพลาดเหยียบลูกบาสด้วยเท้าซ้าย เด็กชายเสียหลักก่อนที่จะลื่นและล้มคว่ำลงไปกลางสนาม ทำเอาจินยอง ยองแจ และยูคยอมที่วิ่งตามมาล้มระเนระนาดลงไปทับแบมแบมที่ตัวกระจ้อยร่อยไปตามๆกัน
 

 

"พี่มาร์คคคคคคคค!"

 

มาร์คทำเสียงคำรามในลำคอพร้อมกับกลอกตาขึ้นฟ้า แล้ววิ่งไปหาน้องชายที่โดนทับแบนแต๊ดแต๋อยู่กลางสนาม

 

เด็กทั้งสี่คนร้องโอดโอย ยูคยอมกับยองแจข้อศอกถลอก จินยองนั้นเป็นแผลที่คาง เลือดไหลซิบๆ ต่างคนต่างบ่นงึมงำไม่หยุดปากพลางช่วยกันฉุดอีกคนให้ลุกขึ้นยืน

 

"คราวหลังไม่เล่นแล้วบาสเกตบอลเนี่ย เจ็บบบ!"

"ก็ใครชวนล่ะ แกอะแหละยองแจ"

"เล่นไม่เป็นก็อย่าเล่นกันดิ้"

"ก็เล่นไม่เป็นกันหมดเนี่ย บอกแล้วให้เล่นตบแปะชาร์ตกันก็ไม่เชื่อ"

"เสื้อเละหมดเลย พี่จุนโฮดุแน่ พี่จุนโฮดุแน่"

 

มาร์คไม่สนใจเพื่อนร่วมห้อง แต่ก้มลงไปดึงแขนน้องชายที่นอนตัวแบนอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้นแล้วเช็คความเรียบร้อย เด็กชายทำหน้ายู่ยี่ หน้าตาดูไม่ได้ แก้ม คาง แขนและขาถลอกปอกเปิก เลือดไหลเป็นทาง
 

 

"ไม่ร้อง"

 

พี่ชายคนรองของบ้านหรเวชกุลพูดดุๆเมื่อเห็นแบมแบมทำหน้าจะร้องไห้ 
 

แบมแบมเม้มปากแน่น ใบหน้าเป็นสีแดงด้วยความเจ็บแต่ไม่ยอมร้องออกมาซักแอะ แบมแบมไม่ชอบโดนดุ

 

พี่มาร์คอะชอบดุทุกที
 

 

"จะหาพี่คุณ"

"เดี๋ยวก็มาแล้ว" มาร์คพูดห้วนๆ "โดนดุแน่ เสื้อผ้าเลอะหมดงี้"

"ไม่ดุเท่าพี่มาร์คหรอก"

 

แบมแบมพูดแล้วเหลือบไปเห็นพี่ชายคนโตที่เพิ่งเลิกเรียน ยืนหันซ้ายหันขวามองหาน้องอยู่ที่ริมสนาม นิชคุณมองไม่เห็นว่าน้องชายตัวเองอยู่ในสนามบาส 

 

แบมแบมเดินกะเผลกๆไปทางนิชคุณแล้วเรียกด้วยเสียงที่ใกล้จะร้องไห้เต็มที โดยมีพี่ชายคนรองที่เดินตามไปด้วยใบหน้าเซ็งๆ ก่อนไปก็หันไปโบกมือลาเพื่อนอีกสามคนด้วย

 

"บาย กลับละ"

 

เด็กหนุ่มประธานนักเรียนหรี่ตามองเสื้อผ้าที่เลอะเทอะของน้องคนเล็กแล้วอ้าปากจะดุ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเมื่อเห็นน้องเต็มไปด้วยแผล

 

"พี่คุณ เจ็บอ่าาาาา"

แบมแบมร้อง เกาะแขนพี่ชายแน่น

 

"ไปทำอะไรมา" นิชคุณถามห้วนๆ เปิดกระเป๋านักเรียนแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดที่คางให้
 

"เล่นบาส แล้วเหยียบลูกบาสล้ม..."

"ล้มยังไงได้แผลมาขนาดนี้" พี่คนโตถาม "มาร์คเป็นไรป่าว"

"ผมไม่ได้เล่นฮะ แบมเล่นกับยองแจ คยอมแล้วก็จูเนียร์"

 

จูเนียร์เป็นชื่อเล่นของจินยอง

เนื่องจากหน้าตาเหมือนพี่ชายคือแทคยอนมาก เลยถูกเรียกว่าแทคยอนจูเนียร์

ส่วนแจ็คสัน ได้ความเก่งมาจากพี่

เห็นป่วนๆอย่างนั้นมันเรียนเก่งชะมัดยาด....

 

น้องชายคนเล็กของครอบครัวหรเวชกุลพยายามหยิบกระเป๋าเป้ไปสะพายอย่างทุลักทุเล แต่มาร์คคว้าไปถือแทนให้ นิชคุณหันไปยิ้มให้น้องคนรองแล้วลูบหัวเบาๆ

 

"กลับบ้านกัน เดินไหวมั้ย" นิชคุณถาม

"อื้อ"
"ไม่ร้องนะ?"
"อื้อ"

 

นิชคุณเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าน้องคนเล็กจากมือของมาร์คมาถือให้เองแล้วออกเดิน แบมแบมบ่นเจ็บทุกๆสามก้าวแต่ไม่งอแงขอขี่หลังเหมือนตอนเด็กๆจนนิชคุณอดยิ้มไม่ได้

โตแล้วนะเราเนี่ย..
 

"พี่คุณเล่นบาสเป็นใช่ป่าว" แบมแบมถามขึ้น
 

"เป็นสิ พี่ต้องแข่งทุกปีอยู่แล้ว"

"เก่งป่าว"

"เก่งกว่านาย" มาร์คพูดขัดหน้าตาย 

"ไม่ได้ถามพี่มาร์ค!!"

"แบม!" นิชคุณดุ "อย่าพูดแบบนั้นกับพี่"

 

"ก็พี่มาร์คใจร้าย.."

 

พี่มาร์คชอบดุแบมตลอดเวลา พี่คุณใจดีกว่าตั้งเยอะ

ถึงพี่คุณจะเข้มงวดและดุมากถ้าทำผิด แต่ไม่ได้ดุเรี่ยราดแบบพี่มาร์คซักหน่อย

 

โป้งพี่มาร์คแล้ว!

- to be continued -