[ 2PM & GOT7 ] J.Y.P. School

ลำดับตอนที่ #2 : J.Y.P. School - 01 -

มัธยมศึกษาปีที่ 6 ห้อง 2PM 
 

 

นิชคุณดูนาฬิกาบนผนัง ถึงเวลาเรียนของคาบแรกซึ่งเป็นวิชาสังคมศึกษาแล้ว แต่คุณครูประจำวิชายังไม่มา เขาจึงลุกขึ้นยืนเพื่อทำหน้าที่เช็คชื่อตามปกติ 
 

นักเรียนในห้องเมื่อรวมเขาเข้าไปแล้วก็มีทั้งหมด 6 คน

อันที่จริงไม่ต้องเช็คชื่อ เพียงดูแค่ตาก็รู้ว่ามาครบหรือไม่

แต่เขาเป็นหัวหน้าห้องนี่ เป็นประธานนักเรียนด้วย จึงต้องทำอย่างเสียไม่ได้

 

โรงเรียนเจวายพีวิทยาเป็นโรงเรียนเอกชนเล็กๆแต่มีพื้นที่ให้ทำกิจกรรมกว้างขวาง อีกทั้งค่าเทอมก็แพงแสนแพง การแบ่งและคัดเลือกนักเรียนแต่ละห้องนั้นเลือกที่ความสามารถ และการที่มีนักเรียนห้องละไม่ถึง 10 คนนี่ก็เพื่อให้ได้รับความรู้อย่างเต็มที่ที่สุด

 

เรอะ.... นิชคุณคิดแล้วมองไปที่เพื่อนๆตัวเอง
 

จุนเค นักเรียนที่อายุเยอะที่สุดในชั้นกำลังยืนบนเก้าอี้ ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาเหยียบโต๊ะแล้วร้องเพลงเสียงดัง โดยมีเพื่อนอีกสองคนคืออูยองและจุนโฮ คู่แฝดที่ทำลังทำท่าดีดกีต้าร์ไปด้วย 

ข้างๆจุนเคคือชานซองที่กำลังยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเพื่อนทั้งสามคน

และเพื่อนร่วมห้องคนสุดท้ายคือแทคยอนที่เป็นเด็กเนิร์ด ก็พยายามมีส่วนร่วม ทำบีทบอกซ์คลอตามเสียงร้องของหัวโจกประจำห้อง...

 

"ปึ้ดชะกะปึ้ดดดช์ ชะกะปิ๊ดช์ปิ๊ดช์ปิ๊ดช์"

"ไอ้แทค บีทบอกซ์บ้านแกร้องแบบนี้เหรอ"

"บักจุนโฮ เงี๊ยบบบ ข้าร้องอยู่นะ"

"ผมดูทีวีเอา มันน่าจะร้องแบบนี้นะครับ"

"บักแทค เอ็งก็เหมือนกัน ช๊าทททอัพ!"

"ชานซองๆ ขอยืมกล้องหน่อยดิ"

"เฮ้ย อย่าถือแบบนั้น ไอ้อูยอง! เอาคืนมาเลยไอ้เห่ย!"

"เอวรี่บาดี้ ช๊าทอัพพพพ ข้อยร้อยเพลงอยู่!"

 

นิชคุณหรี่ตามอง

นี่เรอะเด็กที่ถูกคัดมาแล้ว?

โรงเรียนนี้มันใช้อะไรคัดนักเรียนเข้ามาวะ...

 

แม้แต่ตัวเขาเอง ตัวนิชคุณเอง ก็เป็นเด็กผู้ชายธรรมดาคนนึงที่ชอบเล่นป่วนกะเพื่อนเหมือนกัน แต่ติดที่ว่าตอนนี้มันถึงเวลาที่เขาต้องทำหน้าที่หัวหน้าห้อง เขายังเล่นไม่ได้

 

 

นิชคุณไปยืนอยู่ที่โต๊ะครูหน้าห้อง 

"พวกนาย ฉันจะเช็คชื่อ เงียบๆหน่อย"

 

เพื่อนๆในห้องหยุดพูดคุยแล้วกลับไปนั่งที่ จะมีก็แต่จุนเคที่แม้จะนั่งลงแล้ว แต่ก็ยังยกขาขึ้นมาพาดโต๊ะอยู่ดี สายตาก็มองไปนอกห้องแล้วร้องแซวมินยอง รุ่นน้องชั้นม.4 ห้อง Miss A ที่เดินผ่านมา
 

"มินยองงงง มาสายรึไงจ๊ะ"
 

เด็กหญิงหันมามองด้วยใบหน้าเซ็งๆ แล้วชูกำปั้นขึ้นอย่างรำคาญ
 

"เดี๋ยวปั๊ดต่อยเลย"

"ต่อยให้โดนใจพี่นะจ๊ะ อย่าพลาดล่ะ"
 

 

"จุนเค เงียบดิ้!!"

นิชคุณร้องเสียงเข้ม

 

หัวโจกประจำห้องหันมาหัวเราะร่าแล้วยอมเงียบปากอย่างเสียไม่ได้

หัวหน้าห้องถอนหายใจอย่างหัวเสียแล้วมองเพื่อนๆแต่ละคนที่นั่งอยู่กับที่เรียบร้อย เขาสบตากับจุนโฮที่นั่งหลังตรงเรียบร้อย แววตาเป็นประกายสดใส

จุนโฮอยากเป็นหัวหน้าห้องใจจะขาด นิชคุณรู้ดี 

เขาก็อยากให้มันมาเป็นแทนเหมือนกันน่ะแหละ แต่ทำไงได้...

ส่วนแทคยอน เด็กเนิร์ดประจำห้อง ใส่แว่นตาหนาเตอะ ตัวสูงใหญ่เทอะทะ กำลังนั่งอ่านหนังสือฟิสิกส์เล่นๆรอเวลาเขาเช็คชื่อ

ย้ำว่ามันมีหนังสือเรียนไว้ 'อ่านเล่น' 

 

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างสงบลง นิชคุณจึงพูดขึ้นด้วยเสียงเป็นการเป็นงาน

"ก่อนที่คุณครูจะมา ฉันขอเช็คชื่อก่อนละกันนะ" 

 

แต่ก่อนที่เขาจะหยิบกระดาษเช็คชื่อขึ้นมาและเอ่ยปากพูดอะไร จิ๊กโก๋หลังห้องที่เงียบได้แค่ 2 นาทีก็พูดอีกครั้ง

 

"หัวหน้าาาา เช็คทำไม๊~ เสียเวลาจะตาย" จุนเคพูด เท้าที่วางบนโต๊ะกระดิกดิ๊กๆ "ก็มีกันอยู่แค่ 6 คนเนี่ย เช็คเพื่อ?"

 

พูดจบ แทนที่คนพูดจะได้รับเสียงเฮจากเพื่อนร่วมห้อง

กลายเป็นว่าทั้งห้องกลับอยู่ในความเงียบยิ่งกว่าที่เคยเงียบมา

 

จุนเคหันไปมองรอบๆห้องเพื่อหาคนที่เห็นด้วย แต่เพื่อนๆทุกคนกลับมองมาที่เขาเป็นตาเดียวด้วยใบหน้าซีดเผือด

 

'มึงตายแน่' 

 

อูยองขยับปากแบบไม่มีเสียง แล้วทำท่าบุ้ยใบ้ไปที่หน้าห้อง ที่ที่นิชคุณยืนอยู่......

จอมเกเรประจำห้องมองไปทางที่อูยองชี้

 

นิชคุณ หรเวชกุลกำลังจ้องมาที่เขาด้วยใบหน้านิ่ง แต่แฝงไปด้วยออร่าความอำมหิตที่มองไม่เห็นแต่สามารถสัมผัสได้ แววตากลมที่เคยใสแจ๋วเหมือนแววตาเด็ก ในตอนนี้ดูน่ากลัวราวกับปีศาจ

จุนเครู้สึกเหมือนมีโคตรอภิมหาไฟลุกเป็นแบคกราวน์ด้านหลังหัวหน้าห้องผู้หล่อเหลา

 

เชี่ย ฉี่จะราด!

ปากพล่อยจนได้เรื่องอีกละ

ลืมไปว่านิชคุณมันเนี้ยบ มันดุ!!!

 

จุนเคหัวเราะแหะๆ ยิ้มแห้งๆให้หัวหน้าห้อง

นิชคุณไม่พูดอะไร จ้องหน้านิ่งๆ...

จุนเคหันซ้ายหันขวา เกาคอแกรกๆ แล้วยิ้มกลับไปอีกรอบ

นิชคุณก็ยังไม่พูดอะไร จ้องหน้านิ่งๆ...

จุนเคกะพริบตาปริบๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น

นิชคุณก็ยังคงไม่พูดอะไร จ้องหน้านิ่งๆ.........

 

"โอย ยอม!!!" จอมเกเรร้องขึ้นมา ยกมือท่วมหัวว่ายอมแพ้ 

"ขอโทษขอโทษ ข้าอยากเช็คชื่อละ เช็คเถอะ เช็คชื่อเลยยยย"

 

 

บรรยากาศในห้องกลับไปเป็นปกติอีกครั้ง นิชคุณเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติแล้วเริ่มเช็คชื่อ จุนเคเอาหัวพิงกำแพงซึมซับความเย็นบนผนัง แล้วนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น

 

"จุนโฮ?"

"มาจ้าาาา"

"แทคยอน?"

"ครับผม"

"ชานซอง?"

"มาฮะ"

"มินจุน?"

"......"

"มินจุน?"

"......"

 

"คิมมินจุน!!!!!!!"

 

สิ้นเสียงเรียกชื่อครั้งที่สาม คนเรียกก็เอาชอล์คปาไปที่ไอ้ตัวป่วนประจำห้องที่ยังเอาหัวแนบกำแพงอยู่อย่างหงุดหงิด

 

นอกจากจะหล่อ จะดุ จะเป็นหัวหน้าห้อง เป็นประธานนักเรียน

นิชคุณยังปาชอล์คแม่นยังกับจับวาง

 

ปึ้ก!!!

 

"โอ๊ย มาจ้ามาจ้า มา มาแล้วว้อย!!"

 

------

 

เวลาพักเที่ยง ชานซองนั่งทานข้าวอยู่ที่โต๊ะประจำของกลุ่มม.6 ห้อง 2PM ข้างๆเป็นจินอุน เพื่อนห้อง 2AM ที่มานั่งแจมด้วยทุกวัน นักเรียนห้อง 2PM 6 คนกับนักเรียนจากห้อง 2AM อีก 4 คน รวมเป็น 10 คนที่นั่งโต๊ะไม้ยาวเดียวกัน สร้างเสียงอึกทึกไปทั้งโรงอาหารนั้นเป็นเรื่องปกติที่นักเรียนคนอื่นๆเห็นจนชินตา 
 

โดยเฉพาะยิ่งตอนนี้อูยองกำลังโม้เรื่องฝาแฝดตัวเองจีบสาวไม่ติดเมื่อสมัยอยู่มัธยมต้น ทั้งโต๊ะจึงครื้นเครงเป็นพิเศษ

 

"...แล้วทีนี้นะเว่ย ฉันก็บอกเว่ยว่าไอ้จุนโฮเป็นคนเขียนจดหมายนี้ให้" แฝดคนแก้มกลมพูดอย่างออกรสชาติ "ผู้หญิงแม่งหนี เฮ้ยคือหนีเลยอะ ไปแล้วไปลับไม่กลับเลย เจอทีไรก็วิ่งหนีตลอด ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

 

เด็กผู้ชายทั้ง 9 คนหัวเราะครืน

แน่นอนว่า 1 คนที่ไม่ร่วมวงหัวเราะด้วยคือจุนโฮที่โดนแฝดตัวเองเผาซะเกรียม

 

"อย่าให้กูเผาบ้างนะ"

 

ชานซองหัวเราะอีกรอบแล้วก้มลงทานข้าวต่อ แต่จู่ๆก็มีคนมากระตุกแขนเสื้อ เด็กหนุ่มหันไปมองก่อนที่จะคลี่ยิ้มเมื่อเห็นว่าเป็นยูคยอม น้องชายของตัวเอง
 

ยูคยอมทำหน้าบึ้งเป็นตูด มีเพื่อนสนิทที่ชื่อแบมแบมยืนอยู่ข้างๆ

 

"พี่ชานซองหวัดดีครับ" แบมแบมยกมือไหว้ แล้วหันไปไหว้รุ่นพี่อีก 9 คนที่โต๊ะ ก่อนที่จะวิ่งไปหาพี่ชายของตัวเองที่นั่งอยู่ตรงกลาง 

 

"ว่าไงคยอม" ชานซองถามน้องที่ยืนหน้าบึ้งอยู่

"ขอตังค์หน่อย"

เด็กชายแบมือ

 

"ค่าขนมพี่ก็ให้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ หมดแล้ว?"

"ไม่หมด" ยูคยอมตอบงอนๆ "แต่จะเอาตังค์ไปซื้อน้ำให้แบม"

"ซื้อไมอะ"

 

"ก็วันนี้มาสายกว่าแบมอะดิ้ ถามได้"

เด็กชายร้องอย่างหงุดหงิดแล้วกระทืบเท้า

 

"เพราะพี่อะช้า วันนี้คยอมเลยแพ้แบมเลยอ้ะ เอาตังค์มาเลย คยอมไม่ได้สาย พี่ชานอะสาย!"

 

ชานซองทบทวนเรื่องราวแล้วกะพริบตาปริบๆ เพิ่งนึกออกว่าน้องชายตัวเองเล่นเกมแข่งกับเพื่อนไว้ ใครมาสายกว่าเลี้ยงน้ำ
 

แล้ววันนี้เขาตื่นสาย ออกสาย มาเกือบสาย แล้วก็เป็นผลให้น้องชายตัวเองมาสายและแพ้เกมนี้ด้วย...
 

อ่า เด็กหนอเด็ก
 

ชานซองหัวเราะพรืดออกมา ยกมือลูบหัวน้องชายที่ทำหน้าขัดใจ ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าตังค์แล้วยื่นเงินให้
 

"โอ๋ๆ พี่ขอโทษๆ" เด็กหนุ่มพูดอย่างเอ็นดู "พรุ่งนี้แข่งใหม่เนอะ พี่จะไม่สายละ"

"สถิติเสียเลยอ้ะ ต้องเริ่มใหม่เลยอ้ะ!!!"

"น่า วันหน้ายังมี"

 

นิชคุณที่นั่งกินข้าวถัดไปสามที่ก็รู้เรื่องการแข่งขันระหว่างเด็ก 2 คนก็พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นยูคยอมทำหน้างอนใส่ชานซอง

 

"ไม่ต้องห่วงนะคยอม เดี๋ยวก็ชนะอีก" เด็กหนุ่มพูดขำๆ "ไอ้แบมมันตื่นสายบ่อย วันหลังพี่จะไม่ปลุกมันละ ให้มันมาเอง คยอมชนะชัวร์"
 

ทั้งโต๊ะหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ยกเว้นแต่แบมแบมที่ยืนกอดคอพี่ชายตัวเองอยู่เท่านั้นที่ทำหน้ามุ่ย
 

"พี่คุณง่าาาา พี่คุณไม่ปลุกแบมก็แพ้ดิ้"

"เอ้า นี่มันการแข่งขัน แบมต้องชนะด้วยตัวเองดิ้"

 

แบมแบมทำหน้างอ บ่นอุบอิบว่า 'ไปแล่ว!' ก่อนที่จะผละออกจากพี่ชายแล้ววิ่งมาหายูคยอมเพื่อพากันไปซื้อน้ำที่ร้านป้าแผก ร้านที่ขายทุกสิ่งบนโลกนี้ นอกจากอาหารของโรงเรียนแล้ว ยังมีขนม นมเนย ร้านข้างๆก็เป็นของป้าแก ขายสมุด อุปกรณ์การเรียน เข็มขัด แม้แต่โดนัทป้าแผกก็ยังมี
 

เด็กๆโรงเรียนเจวายพีวิทยาเรียกแกว่าป้าแผก Can do
 

เพราะขณะที่ตักอาหารของโรงเรียนให้เด็ก แกสามารถตักไป ขายน้ำไป หยิบของไป และหาไซส์เสื้อพละให้ได้โดยแทบจะไม่เสียเวลาเลย

 

แล้วอีกอย่างนึง ป้าแผกหน้าเหมือนครูพัค ผอ.โรงเรียน กับครูปาร์ค คุณครูพละ และลุงผักที่เป็นภารโรงยังกับแกะ
 

ทั้ง 4 คนต่างกันก็แค่ป้าแผกผมยาว ทาปากแดง 

ครูพัดผมสีอ่อนเรียบแปร้บนหัว ใส่สูท 

ครูปาร์คทำผมตั้ง มีนกหวีดคล้องคอ 

และลุงผักที่มีไม้ม็อบติดมือตลอดเวลา

 

นอกนั้นเหมือนกันมากทุกระเบียดนิ้ว

เหมือนกันจนนักเรียนแอบสงสัยว่าที่จริงเป็นคนๆเดียวกันแล้วเปลี่ยนแค่วิกรึเปล่า...

 

 

"ป้าแผก เอานมชมพู"
 

แบมแบมยืนสั่งน้ำด้วยใบหน้าของคนชนะ เบิกบานจนคนจ่ายเงินที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับเบะปาก

 

"วันนี้กันต์พิมุกต์ชนะสินะ" ป้าแผกเรียกชื่อจริงของแบมแบมแล้วหัวเราะ
 

แกรู้ชื่อเด็กทุกคนในโรงเรียนและมักจะเรียกเด็กๆด้วยชื่อจริงเสมอ รู้ทุกเรื่องในโรงเรียน รู้แม้กระทั่งเกมเด็กๆของแบมแบมและยูคยอม 
 

รู้ทุกเรื่องจนบางครั้งนักเรียนก็เรียกแกว่าป้าแผกผู้บรรลุ

 

เมื่อยูคยอมจ่ายเงินเรียบร้อย แบมแบมก็รับแก้วน้ำที่ใส่เครื่องดื่มสีชมพูจนเต็มแก้วมาดื่มด้วยใบหน้าปริ่มเหลือจะกล่าว เด็กชายทำหน้าพริ้มขณะที่ค่อยๆละเลียดดื่มน้ำหวานทีละอึก ทีละอึก

 

"เค้าเรียกว่านมเย็นหรอก" ยูคยอมพูดขณะที่มองดูเพื่อนดื่มน้ำหวาน

"เรียกนมชมพูก็ไม่ผิดปะวะ มันเป็นสีชมพู"

"ก็แค่บอกว่ามันคือนมเย็น"

 

 

"หลบหน่อย หลบโว้ย หลบบบบบบบบบ"

 

มีเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างหลัง เด็กทั้งคู่หันไปมองอย่างงงๆ เห็นแจ็คสัน เพื่อนร่วมห้องของตัวเองที่วิ่งป่าแตกหน้าตาตื่นและผลักเด็กนักเรียนที่อยู่รอบๆจนล้มระเนระนาด เสียงตะโกนของแจ็คสันปนกับเสียงโวยวายของคนที่โดนชนดังลั่นไปทั้งโรงอาหาร
 

ยูคยอมรีบเอี้ยวตัวหลบได้ทันหวุดหวิดเมื่อแจ็คสันจะวิ่งมาถึงตัว

แต่แบมแบมที่กำลังดื่มน้ำหวานอย่างเพลิดเพลินนั้นรู้ตัวช้า กว่าที่จะรู้สึกตัวว่าควรจะหลบ เพื่อนร่วมชั้นที่วิ่งมานั้นก็มาถึงตัวก่อนที่จะหลบทัน ชนเข้าดังโครม
 

คนวิ่งชนไถลไปข้างหน้าแล้วล้มปั้กอยู่ตรงนั้น

ส่วนแบมแบม...

 

ทุกกอย่างเหมือนภาพสโลวโมชั่น แบมแบมหงายหลังจะล้มลง ป่ายแขนสะเปะสะปะเพื่อหาที่ยึดเกาะ ส่วนแก้วน้ำที่ถือไว้นั้นถูกโยนไปด้านหลัง แก้วนมชมพูค่อยๆลอยออกจากมือเด็กชาย ค่อยๆลอย ค่อยๆลอย 

 

.....แล้วสาดโครมใส่ยูคยอมที่อุตส่าห์ยืนหลบจนหมดแก้ว

 

เจ้าของแก้วนมชมพูนั้นเจ็บตัวนิดหน่อยเพราะล้ม และโดนน้ำเหนียวๆจากเครื่องดื่มกระเด็นมาเล็กน้อย

แต่ยูคยอมเปียกโชกไปทั้งตัวด้วยน้ำหวานสีชมพูที่ตัวเองควักเงินจ่าย และไม่ได้ดื่มแม้แต่อึกเดียว...

 

"ไอ้แบมมมมมมมมม!!!!!"

ยูคยอมแผดเสียงร้องทั้งๆที่มีน้ำหยดติ๋งๆลงมาจากเส้นผม

 

ก่อนที่แบมแบมจะตอบ ก็มีอีกเสียงที่ดังมาจากทางแจ็คสัน เด็กชายหันไปมอง เห็นเพื่อนร่วมห้องนอนคว่ำอยู่ที่พื้น มีเด็กผู้หญิงตัวอวบนั่งทับอยู่ด้านบน 
 

...นั่นมันพัคจีมิน ชั้นม. 1 คู่กัดไอ้แจ็คสัน

 

"ไอ้แจ็คคคคคคคคคคคค!!!"
 

 

เด็กหญิงแผดเสียงร้อง มือก็ยื้อยุดฉุดกระชากบางอย่างที่อยู่ในมือของเด็กชาย เหมือนจะเป็นอมยิ้มหรืออะไรซักอย่าง...

 

"เอามานะ ไอ้ขี้ขโมย ไอ้นิสัยไม่ดี!!!"

"อย่างกได้มั้ย อมยิ้มอันเดียวเอง!!!" แจ็คสันเถียงเอาเป็นเอาตาย ทั้งที่ตัวเองโดนทับจะแบนแหล่มิแบนแหล่อยู่นั่น
 

"แกขโมยของชั้นแล้วยังมีหน้ามาพูดงี้อีกเหรอ เป็นตายยังไงก็ไม่ให้ เอามา!!!!!"

 

แจ็คสันโดนนั่งทับซะจนหายใจแทบไม่ออก แต่ความดื้ออยากเอาชนะทำให้ไม่ยอมแพ้ มือก็กำอมยิ้มแน่นทั้งๆที่มีแววจะแพ้จีมินอยู่รำไร
 

ไม่ไม่ไม่ แจ็คสันจะไม่ยอมแพ้ยัยแคนตาลูปนี่เด็ดขาด ไม่!!!!!

 

 

"พี่แจ็ค!!!!! ถ้าไม่อยากตายก็คืนขนมให้พี่จีมินซะ!!!!!"
 

แบมแบมที่ยืนอยู่ไม่ไกลตะโกนก้องไปทั้งโรงอาหาร ทำเอาทุกคนรอบๆฮากระจาย แจ็คสันตะโกนอู้อี้ๆกลับมาเหมือนว่าไม่ยอมแพ้อะไรซักอย่าง เด็กชายได้ยินไม่ถนัด

 

 

"เกิดอะไรขึ้น"

 

นิชคุณเดินมาถึงเด็กชายทั้งสองคนแล้วถามเรียบๆ คนนึงยืนหนาวสั่นเปียกโชกเป็นสีชมพู ใบหน้าก็เป็นสีเดียวกับเสื้อผ้าเกือบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ 
 

 

"ทำไมคยอมเปียกแบบนี้"
 

 

นิชคุณถามย้ำ แล้วมองเลยไปยังแจ็คสันกับจีมินที่กำลังทะเลาะกันโดยมีเด็กนักเรียนมุงอยู่ไม่ไกล
 

แบมแบมยิ้มแหยๆให้พี่ชาย ไม่รู้จะบอกยังไงว่าตัวเองเซ่อซ่าทำเพื่อนสนิทเปียกไปทั้งตัว กลัวพี่ชายก็กลัว ห่วงเพื่อนก็ห่วง อยากดูการทะเลาะกันของแจ็คสันต่อก็อยาก...

 

"เอ้าถอยซิหนู ลุงจะเช็ดพื้น" ลุงผักที่อยู่ๆก็โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยพูดกับยูคยอม "ไปล้างเนื้อล้างตัวไปเร้ว นมชมพูนี่มันเหนียวเหนอะหนะนา"

 

ชานซองที่เดินตามนิชคุณมาติดๆพร้อมกับเพื่อนในห้องเมื่อครู่อ้าปากค้าง มองน้องชายตัวเองที่เปียกซ่ก

"เห้ย ทำไมเปียกงี้"
 

ยูคยอมเบะปาก ชี้ไปที่แบมแบมโดยไม่พูดอะไร

 

นิชคุณหันไปจ้องน้องชายคนเล็กของตัวเองเขม็ง...
 

"แบมไม่ได้ตั้งใจนะ ไอ้พี่แจ็ค... ไอ้พี่แจ็คมันวิ่งมาชน" เด็กชายพยายามพูดแก้ตัว "แล้ว... แล้วแบมก็ล้ม แล้วแก้วน้ำมันก็หลุดมือ..."

 

ระหว่างที่ชานซองพายูคยอมไปห้องอาบน้ำของโรงเรียนเพื่อล้างตัว และนิชคุณที่กำลังยืนเท้าสะเอวถามเรื่องราวจากน้องชายตัวเอง พี่ชายของเด็กอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์วุ่นวายนั่นก็เดินช้าๆมาตรงที่เกิดเหตุ

 

แทคยอนขยับแว่น จ้องไปยังน้องชายตัวเองที่โดนเด็กผู้หญิงนั่งทับอยู่ด้วยสีหน้าปลงๆ 

 

 

น้องตูหาเรื่องอีกละ.....

ทะเลาะกับผู้หญิงแล้วยังไม่ชนะอีก
 

 

แจ็คสันนี่มันแจ็คสันจริงๆ....

To be continued



Ps. ระดับชั้นในเรื่อง เรียงตามลำดับการเดบิว ไม่ใช่อายุค่ะ