[ 2PM & GOT7 ] J.Y.P. School

ลำดับตอนที่ #1 : J.Y.P. School - intro -

 

-ครอบครัวหรเวชกุล-

 

06.10 น.

 

"แบม ยังไม่ตื่นอีก!!!!!"
 

นิชคุณ หรเวชกุลยืนจังก้าอยู่ที่หน้าห้องนอนของน้องชายทั้งสองของตัวเอง หนึ่งในนั้นนั่งเรียบร้อยอยู่ที่โต๊ะกินข้าวแล้ว ส่วนอีกหนึ่งหน่อ นู่น นอนตูดโด่งอยู่โน่น

 

อะไม่สิ ตอนนี้หัวทิ่มลงไปข้างเตียงเพราะรีบลุกกระทันหัน อาาาา ช่างเป็นภาพที่ชินตายิ่งนัก...

 

เจ้าเด็กขี้เซากะพริบตาตุ่ยๆ วิ่งหอบผ้าห่มไปห้องน้ำด้วยความรีบ ปากก็พูดพร่ำอยู่คำเดียวว่า

"ตื่นแล้วๆๆๆๆๆ"

 

"เหลือเวลาอีก 20 นาที ต้องเสร็จ ไม่งั้นพี่ไม่รอ!!" นิชคุณดุ มองตามน้องชายคนเล็กที่กำลังสะดุดผ้าห่มหน้าห้องน้ำอีกรอบ "แล้วจะเอาผ้าห่มเข้าไปทำไม สติ!!"

 

ก่อนที่นิชคุณจะปิดประตูแล้วลงไปข้างล่าง เขาเห็นแบมแบมเดินชนประตูห้องน้ำอีกรอบ และเกือบจะลื่นล้มอีกหน

 

เอาเข้าไป...

 

 

6.23 น.

 

นิชคุณและมาร์ค น้องชายคนกลางทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว รอก็แต่แบมแบมที่ยังแต่งตัวอยู่ข้างบน เขาจึงสำรวจเครื่องแต่งกายตัวเอง ขยับเข็มกลัดสีแดงที่ปกเสื้อด้านขวาให้เข้าที่ เข็มกลัดนี้เป็นสัญลักษณ์ของประธานนักเรียน

 

ใช่ นิชคุณเป็นประธานนักเรียน

 

อันที่จริงเขาก็เป็นหัวหน้าห้องด้วย เป็นมา 6 ปีซ้อน ตั้งแต่ม.1-ม.6 จากการโหวตของเพื่อนๆในห้อง ซึ่งเขาก็คิดว่ามันไม่เห็นจะมีประโยชน์ตรงไหนเลย
 

ก็ห้องเขามีแค่ 6 คนเอง ให้ตายเถอะ 

จะมีหัวหน้าห้องไว้ทำไม?

 

มาร์คที่เช็คหนังสือในกระเป๋าเป้ตัวเองอยู่ ชะเง้อคอมองเข็มกลัดของพี่ชายแล้วยิ้มออกมาอย่างปลื้มๆ

 

"ดีอ่า~" มาร์คพูดอย่างอิจฉา "ผมอยากเป็นประธานนักเรียนมั่งจัง"

"พอขึ้นม.ปลายก็สมัครสิ" นิชคุณบอกพร้อมทำหน้ามุ่ย "พี่ไม่เห็นอยากเป็นเลย งานก็หนัก"

"ผมว่าปีผม แจบอมได้เป็นแน่ๆ แล้วพี่คุณอะเหมาะดีออกนะ เท่ก็เท่" มาร์คยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวที่มุมปาก "เขาถึงโหวตพี่คุณกันไง"

 

นิชคุณกลอกตาขึ้นฟ้า ทำเสียงถอนหายใจตลกๆ ทำเอาเจ้าน้องชายหัวเราะก๊าก

เขายื่นมือไปจัดปกเสื้อให้น้องอย่างเคยชิน ซึ่งมาร์คก็ไม่ขัด เงยหน้าให้พี่ชายดูแลการแต่งกายโดยดี

 

ถึงมาร์คกับแบมแบมจะอยู่ตั้งป.5แล้ว แต่นิชคุณก็ยังคงดูแลน้องๆอย่างใกล้ชิด ทั้งคู่ก็ไม่ได้หงุดหงิดหรืออายอะไรเวลาที่เขาคอยกอดหรือคอยเป็นห่วง ไม่เหมือนเด็กทั่วๆไปที่พอเริ่มโตเข้าหน่อยก็ทำตัวเป็นหนุ่ม ไม่ชอบให้กอด ไม่ชอบให้เทคแคร์

 

พูดง่ายๆก็คือ มาร์คกับแบมแบมเป็นเด็กดีนั่นแหละ

...พูดถึงเด็กดี

แบมแบมยังแต่งตัวไม่เสร็จรึไง นี่จะหกโมงครึ่งแล้วนะ!

 

"แบม!!!! เสร็จรึยัง"

 

น้องชายคนเล็กวิ่งโครมครามลงมาจากบันไดอย่างเร่งรีบ หัวเหอยุ่งไปหมด กระดุมก็ติดไม่ครบ จนนิชคุณต้องเดินไปช่วยติด เอาเสื้อเข้าในกางเกง เอามือเซ็ตๆผมยุ่งๆของแบมแบม ดูหน้าดูตาว่าสะอาดยัง มีขี้ตาติดมั้ย ไม่มี งั้นเป็นอันเสร็จ

 

"แบมเผลอหลับในส้วมง่ะ..."

"พี่ไม่แปลกใจหรอก" นิชคุณพูดเรียบๆ ดันตัวน้องทั้งสองคนให้ออกจากบ้าน "เสร็จแล้วนะ หนังสือไม่ลืมนะ ไปกันได้แล้ว"

 

ส่วนอาหารเช้าของแบมแบม มาร์คเป็นคนจัดการเอาแซนด์วิชไข่ทูน่าที่เขาทำมาใส่ถุงให้ไว้ทานระหว่างเดินไปโรงเรียน เพราะถ้ารอให้มันกินอีก ประธานนักเรียนอย่างนิชคุณคงไปสายเป็นแน่...

 

 

 

- ครอบครัวอ๊ค -

 

6.30 น.

 

แทคยอนพลิกตัวนอนหงายพร้อมกับลืมตาขึ้น เป็นเวลาประมาณ 10 วินาทีได้ ที่เขาจ้องมองอยู่บนเพดาน แล้วคิดว่านั่นมันคืออะไรนะ...

ฟ้าสว่างแล้ว สว่างตอนไหนนะ..

หันไปมองนาฬิกา เข็มยาวชี้ที่เลข 6 ส่วนเข็มสั้นเกือบถึงเลข 7 แล้ว

 

งืม.. เลขหก เลขเจ็ด.. แล้วไงนะ.. 

แล้วก็ต้องเลขแปด...

 

ชิบหาย!!!!!!

 

แทคยอนดีดตัวขึ้นอย่างแรง ทำเอาหน้ามืดไปวูบใหญ่ มือก็ถอดเสื้อถอดกางเกงทั้งที่อยู่บนเตียงแล้วลุกขึ้นในเวลาเดียวกัน ผลก็คือทำเอาหน้าคว่ำ ล้มตุบลงไปที่พื้น คางกระแทกอย่างแรง

ดีที่ฟันไม่หัก บ้าเอ้ย

แทคยอนคว้าผ้าขนหนูไปพันที่เอว แล้ววิ่งออกไปนอกห้องแล้วเคาะประตูห้องข้างๆที่เป็นห้องของน้องชายอีกสองคนรัวๆ 

 

"จินยองตื่น!! แจ็คตื่น!! หกโมงครึ่งแล้ว!!!"

"........"

"ไอ้แจ็ค!!! จินยอง!!!! ตื่นนนนนนน!!!"

 

เขาได้ยินเสียงน้องชายสองคนในห้องตะโกนโหวกเหวกไม่เป็นภาษา มีเสียงโครมคราม หนังสือหล่น นาฬิกาตก 

และก็เสียงทะเลาะของสองพี่น้องในห้องที่ตีกันแทบจะทุกเช้า

 

"แจ็คคคคค ฉันจะเข้าก่อน แกไปเข้าห้องน้ำข้างล่างไป"

"ถอดกางเกงขี้แล้วยังจะให้ลงไปอีกเหรอ แกแหละไปเซ่!! แล้วก็ปิดประตูห้องน้ำด้วย"

"ก็แปรงสีฟันฉันอยู่ในนั้นเห็นมั้ยล่ะ!!!!"

"พี่แทค!!! จินยองมันดูผมขี้อ้ะ!!"

"พี่แทค!!! ไอ้แจ็คมันไม่ให้ผมใช้ห้องน้ำ!!"

 

"พวกแกหยุดทะเลาะกันแล้วไปอาบน้ำให้เสร็จเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะเอาฟันเฉาะหน้าแกทั้งคู่!!! ป๊ายยยยยย"

 

แทคยอนล้างหน้า แปรงฟัน และอาบน้ำเสร็จใน 3 นาที และวิ่งโครมครามไปแต่งตัว ใส่แว่น และลงมาเตรียมอาหารเช้าสำหรับสามคน ซึ่งมีแค่ขนมปังคนละ 2 แผ่นกับนมรสช็อคโกแลตคนละกล่อง

 

ปกติเขาไม่ค่อยตื่นสาย แต่เมื่อคืนเขาอ่านหนังสือเยอะไปหน่อย ปกติอ่านวันละเล่ม แก้โจทย์เล่นๆวันละ 100 ข้อเอง เมื่อคืนปาไปตั้ง 200 ข้อ... 

 

ก็มันเพลินงะ

แทคยอนไม่ได้เนิร์ดนะ เขาแค่เป็นคนมีความรู้ โฮะโฮะ

 

แทคยอนคาบขนมปังไว้ในปาก มือข้างซ้ายถือกระเป๋าเรียน ข้างขวาใส่รองเท้า เมื่อเขาใส่เสร็จ น้องชายทั้งสองคนก็วิ่งลงมาพอดี คว้าอาหารเช้าแล้วมายืนใส่รองเท้าอยู่ข้างๆพี่ชายด้วยความเร่งรีบ

 

แทคยอนมองนาฬิกาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะคิดคำนวณเวลาไปโรงเรียนให้น้องชายฟังเป็นปกติทุกเช้า 

"หกโมงห้าสิบแล้ว หากอยากจะไปให้ทันเจ็ดโมงสิบนาที พวกเราต้องวิ่งด้วยความเร็วอัตรา...."

 

แต่ต้องวิ่งกี่กม./ชม.อันนี้แจ็คสันและจินยองไม่รู้ ไม่ได้ฟัง เพราะตั้งแต่แทคยอนเริ่มจะเปิดปากพูดอะไรเนิร์ดๆออกมา ทั้งคู่ก็ออกวิ่งไปพร้อมๆกัน ทิ้งให้พี่ชายยืนเอ๋ออยู่คนเดียว

 

"ไอ้แจ็ค ไอ้นยอง! ฟังกันก่อนสิวะ!!!!!"

"จะสายแล้ว ไม่ฟังโว้ย!!!"



 

 - ครอบครัวจาง -

 

 6.35 น.

 

"ยองแจอ่าาา อยู่เฉยๆสิ"

อูยองพูดเสียงอ่อนโยนกับน้องชายคนเล็ก ที่ตอนนี้กำลังยืนเคี้ยวข้าวตุ้ยๆอยู่ในปาก โดยมีเขาคอยเซ็ตผมและหวีผมให้น้องอย่างเบามือ
 

ครอบครัวจางมีพี่น้องสามคน ฝาแฝดอูยองกับจุนโฮ และยองแจเป็นน้องชายคนเล็ก คู่แฝดและน้องอายุห่างกันเจ็ดปี ซึ่งไม่แปลกที่พี่ๆค่อนข้างจะเอ็นดูและตามใจมาก
 

ยองแจหน้าไม่ค่อยเหมือนอูยองเท่าไหร่หรอก ไปเหมือนจุนโฮมากกว่า สองคนนี้หน้าเหมือนกันมาก โดยเฉพาะตาตี่ๆและใบหน้าหาเรื่องนั้น บางมุมก็เหมือนกันยิ่งกว่าเขาที่เป็นฝาแฝดซะอีก

แต่บางคนก็บอกว่าเขากับจุนโฮหน้าเหมือนกันมากกว่า ทั้งรูปร่างและน้ำเสียงก็คล้ายๆกัน

 

ก็ฝาแฝด จะไม่เหมือนกันได้ยังไงเล่า ปั๊ดโถ่! ไม่เหมือนกันสิแปลก

 

จุนโฮที่เพิ่งใส่ถุงเท้าเสร็จ เดินมาหยิบกระเป๋าของน้องชายคนเล็กมาเช็คว่าเอาหนังสือไปครบรึเปล่า

 

"สมุดเลขเอาไปแล้วนะ"

"อื้อ" ยองแจตอบแล้วพยักหน้า

"ภาษาอังกฤษ"

"อื้อ"

"การบ้านงานฝีมือ"

"อื้อ"

"ภาษาไทย"

"อื้อ"

 

"ครบละน่า ฉันเช็คแล้วเมื่อคืนตอนน้องหลับ" อูยองพูดขัดขึ้นมา "ไปยัง จะสี่สิบละนะ วันนี้นัดไอ้ควอนไว้"

 

เด็กหนุ่มฝาแฝดของเขายักไหล่ ปิดกระเป๋าแล้วยื่นให้ยองแจที่รับไปสะพายอย่างว่าง่าย

 

อูยองจูงมือยองแจไปใส่รองเท้าและยืนรอหน้าบ้าน ปล่อยให้จุนโฮจัดการปิดบ้านคนเดียว ส่วนตัวเขาก็ยืนกดโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาเพื่อนสนิทที่อยู่อีกห้องระหว่างรอจุนโฮ ไม่ได้สังเกตน้องชายคนเล็กยืนบิดตัวไปมาอยู่ข้างหน้า

 

"พี่อูยอง"

"ฮื่อ" อูยองตอบโดยที่ไม่ละสายตาไปจากโทรศัพท์

"ปวดฉี่"

"ฮื่อ"

"ปวดฉี่ง่า"

"ฮื่อ ดีๆ.."

"บอกว่าปวดฉี่!!!"

 

อูยองเงยหน้าขึ้นพอดีกับที่มีอะไรฟาดหัวดังปึ้ก หันไปเห็นฝาแฝดของตัวเองยืนทำหน้าหาเรื่อง ในมือถือกระเป๋านักเรียนซึ่งถูกใช้เป็นอาวุธฟาดหัวเขาเมื่อครู่นี้

 

"น้องบอกว่าปวดฉี่ไม่ได้ยินรึไง" จุนโฮบ่นแล้วยื่นกุญแจบ้านให้ยองแจ เด็กชายรับแล้ววิ่งตื๋อไปเข้าห้องน้ำ

 

"อ้าว ไม่รู้นี่" ฝาแฝดคนที่แก้มกลมพูดแล้วหัวเราะ

"หัดสนใจน้องบ้างดิวะ"

"ก็มันไม่ได้ยิน คุยกะไอ้ควอนอยู่เนี่ย!"

 

จุนโฮทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างรำคาญคู่แฝดตัวเองที่ติดโทรศัพท์ ติดโซเชียลเหลือเกิน แล้วก้มดูนาฬิกา เห็นว่ายังไม่สาย เดินช้าๆก็ยังไปทันเข้าแถวสบายๆ

 

"นี่ ถ้าคราวหลังน้องฉี่ราดแกเช็ดเองนะ" จุนโฮพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นอูยองจิ้มโทรศัพท์อีกแล้ว

"มันไม่ราดหรอกน่า" อูยองตอบ "ยองแจอยู่ตั้งป.5แล้วนะ โตแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ" 

"ไม่รู้สินะ" จุนโฮพูดหน้าตายแล้วกอดอก "แกอะกว่าจะเลิกฉี่ราดก็ตั้งป.6 จะว่าไปก็ 6 ปีที่แล้วนี่เอง ก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วเหมือนกัน...."

 

"เฮ้ย!!!!"

 

อูยองตะโกนแล้วชี้หน้าจุนโฮที่เลิกคิ้วมองอย่างสะใจ ก่อนที่จะพูดอะไรออกไป ก็เหลือบไปเห็นยองแจที่เพิ่งเข้าห้องน้ำเสร็จยืนอยู่ไม่ไกลนัก ใบหน้าน้องชายคนเล็กเป็นสีแดงและตัวสั่นยึกยักเพราะกลั้นขำ

 

ทำไมมันฉี่เร็วจังวะ!!!!!

 

"ตั้งป.6เลยเหรอพี่อูยอง"

ยองแจพูดล้อแล้วหัวเราะก๊าก ไม่พอ จุนโฮตัวพูดมาก จอมเปิดโปงความลับร่วมวงหัวเราะด้วยอีกคน ทำเอาพี่คนโตถึงกับเข่าอ่อน

 

หมดกัน ความลับของข้าาาาาาาา

 

อูยองต้องใช้เวลาเกือบ 20 นาทีระหว่างเดินไปโรงเรียนเพื่อพูดจาอ้อนวอนไม่ให้น้องชายที่กำลังขำจนแทบจะเดินไม่ไหว ไม่ให้ปากโป้งไปเล่าให้เพื่อนๆที่ห้องฟัง

 

ก็ไอ้เด็กห้อง GOT7 มันแสบซะยิ่งกว่าอะไรดี!

 

 

 

 

- ครอบครัวฮวาง -

6.46 น.

 

"พี่ชานซอง จะหกโมงห้าสิบแล้วววว"
 

ยูคยอม เด็กชายอายุ 9 ขวบครึ่งตะโกนเรียกพี่ชายอยู่หน้าห้องที่คอนโด สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่แล้วกระโดดไปมาไม่อยู่สุขเพราะกลัวจะไปสาย

 

"พี่ชานซอง!!!"

"เสร็จแล้วๆ!"

 

ชานซองวิ่งกระหืดกระหอบมาจากในห้อง ในมือถือกล้องโปรตัวเล็กมาด้วย มีกระเป๋านักเรียนหนีบอยู่ที่แขนอีกข้าง เขาอยู่ชมรมถ่ายภาพของโรงเรียน เพราะฉะนั้นการเอากล้องไปโรงเรียนจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

 

เด็กหนุ่มยิ้มให้น้องชายและลูบหัวเบาๆเป็นการขอโทษที่ช้า เพราะเมื่อคืนเขาจัดกระเป๋าผิด จัดตารางสอนเป็นวันพุธซะงั้น ทั้งๆที่วันนี้วันอังคาร

 

เอ๋ออีกแล้ว แย่จัง

แต่จริงๆนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก...

 

ทั้งคู่ลงลิฟท์ไปที่ชั้นล่างเพื่อเอาจักรยาน ยูคยอมกระโดดขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย เอามือกอดเอวพี่ชายและคอยจับกล้องโปรที่คล้องคออยู่ด้วยความเคยชิน

 

"เรียบร้อยยัง" เด็กหนุ่มถามแล้วเอี้ยวตัวมามอง

"ไปเหอะน่า นี่จะสายแล้วนะ วันนี้อยากชนะแบม"

 

ชานซองหัวเราะแล้วออกแรงถีบจักรยานราคาแพงของตัวเองออกไปยังถนนใหญ่ มีน้องชายที่พูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างหลังว่าถ้าไปสายต้องเลี้ยงน้ำเพื่อนที่ชื่อแบมแบม คยอมไม่อยากเลี้ยง คยอมอยากชนะ
 

เป็นเกมของเด็กๆ ใครไปถึงโรงเรียนก่อนชนะ
 

"ชนะกี่ครั้งแล้วล่ะ" ชานซองถาม

"สามครั้งติดกัน!" ยูคยอมตะโกนตอบ "จะทำสถิติสิบวันต่อกันเลย!"

"ไหวเร้อ~ พี่ชายแบมเป็นประธานนักเรียนนะ ไม่ไปสายหรอก"

"แต่พี่ชายคยอมขี่จักรยานนะ! ต้องชนะเซ่"

"พี่ชายคยอมตื่นสายนะวันนี้" ชานซองหัวเราะ "แพ้แน่ แพ้แน่"

"ก็ปั่นให้มันเร็วๆดิ้!"

 

ชานซองไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรกับน้องชายอีก นอกจากปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงโรงเรียน ข้างร้านหมูปิ้งที่ชานซองชอบกิน เขาเห็นนักเรียนชายชั้นประถมและมัธยมสองคนยืนเถียงกันอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย

 

นั่นมันจุนเคนี่หว่า...

- ครอบครัวคิม -
 

7.03 น.

 

"พี่มินจุน ถ้าโดดเรียนผมจะฟ้องแม่"

"บอกให้เรียกจุนเค จุนเค มินจุนอะไรกันเล่าาาา"

"มันก็คนเดียวกันป้ะล่ะ!"

"ฮ่วยยยย บักแจบอมนิ!"

 

มินจุน หรือจุนเคที่เจ้าตัวอยากให้เรียก นักเรียนม.6 ห้อง 2PM ยืนเถียงอยู่กับน้องชายตัวเองที่อยู่ชั้นป.5 จนหน้าดำหน้าแดง
 

เรื่องของเรื่องคือเขาจะทำเป็นแวะซื้อหมูปิ้งแล้วให้น้องเดินเข้าโรงเรียนไปก่อน จากนั้นก็กะจะโดดไปหลีสาวที่โรงเรียนเอสเอ็ม ไปซ้อมดนตรี ไปนอนกลิ้งที่ห้อง แล้วค่อยมารับมันตอนโรงเรียนเลิก แต่เจ้าน้องจอมโหดนี่รู้ทันและไม่ยอมให้ไป...

 

อายุแค่ 11 ขวบ ไหงมันดุกับพี่มันจังวะ!?

 

"พี่โดดมา 5 ครั้งแล้วนะ" แจบอมพูดเสียงเข้ม "เดี๋ยวก็โดนหรอก จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วนะ ทำไมไม่รับผิดชอบ? ผมจะฟ้องครูพัค จะฟ้องแม่"

"เป็นน้องแท้ๆทำไมไม่ช่วยพี่กันหน่อยว้าาาา แจบอมก็!!" 

"ก็เพราะเป็นน้องแท้ๆนี่ถึงช่วยให้ไปเรียนอยู่ไงเล่า!!!"

 

"พี่เจบี~~~~"
 

 

แจบอมหันไปตามเสียงเรียก เห็นยูคยอม เพื่อนห้องเดียวกันที่ซ้อนจักรยานอยู่โบกมือให้อย่างบ้าคลั่งพร้อมกับเรียกชื่อเล่นเขาไปด้วย เด็กชายพยักหน้าให้นิดนึงแล้วหันกลับไปหาพี่ชายตัวเอง กะว่าจะหว่านล้อมต่อ แต่ว่า...

 

.....จุนเคกำลังฉวยโอกาสย่องหนีตอนที่แจบอมเผลอ

 

"พี่มินจุน!!!!!!"

 

จุนเคยกมือท่วมหัว ทำหน้าอ่อนใจเมื่อเห็นว่าน้องชายตัวเองกัดไม่ปล่อยแน่ ดื้อรั้น เคารพกฏระเบียบ และอภิมหาโหด สมแล้วที่ได้มันได้เป็นหัวหน้าห้อง ต่างกับเขาที่ชอบโดดเรียน หลีสาว ทำตัวเป็นจิ๊กโก๋หลังห้องไปวันๆ
 

อนาคตมันได้เป็นประธานนักเรียนแน่นอน เชื่อได้เลย โหดขนาดนี้ ผอ.ก็ยังไหว นายกสมาคม กำนันหมู่บ้าน ประธานาธิบดีก็ยังได้เอ๊า! 

 

"ถ้าพี่โดดผมก็โดดอะ เอาดิ" แจบอมท้า "ผมโดนสารวัตรนักเรียนสังเกตได้ง่ายกว่าพี่นะ เอาดิ้"

"แกอย่ามาตลก" 

"หน้าผมมันตลกมั้ยล่ะ"

 

จุนเคหันไปมองหน้าน้องชาย แจบอมยืนกอดอกแล้วหรี่ตาลงครึ่งนึง ปากเม้มเป็นเส้นตรง หน้าตาหาเรื่องมาก

สมกับเป็นน้องเขาจริงๆ เหมือนมีน้องเป็นไม้กันหมา คอยห้ามไม่ให้เขาออกนอกลู่นอกทาง
 

จริงๆแล้วมันควรจะกลับกันป่าววะ เขาควรดูแลมัน ไม่ใช่ให้มันดูแลเขา......

 

"เออๆ ไม่โดดแล้ว" จุนเคพูดเสียงเหนื่อยอ่อน

แจบอมมีสีหน้าสดใสขึ้น

 

"จริงนะ?"

"เออ"

"ถ้าจับได้ว่าโดดทำไง"

"เดี๋ยวแดกบะหมี่ทางจมูกให้ดู"

"อัดเสียงแล้วนะ"

"แกนี่มันรู้จักอารมณ์ขันมั้ยวะ ห๊า?! ล้อเล่นโว้ย!"

"ผมก็ล้อเล่น อัดเสียงอะไรมือถือผมยังไม่มีเลย พี่ก็รู้"

"........."

"ซื้อหมูปิ้งให้ด้วยนะ หิว"

"........."

"นี่ผมต้องไปรวมการบ้านส่งอีกนะ เร็วๆดิ"

 

ระหว่างที่จุนเคยืนซื้อหมูปิ้ง เขาชักเริ่มไม่แน่ใจว่าคนที่เป็นจิ๊กโก๋นี่คือตัวเขาหรือแจบอมกันแน่วะ........

หลังจากซื้อเสร็จ ทั้งจุนเคและแจบอมก็เข้าโรงเรียนพร้อมกัน วันนี้ครูปาร์ค ครูสอนวิชาพละเป็นเวรยืนหน้าโรงเรียน แจบอมก้มสวัสดีคุณครูอย่างว่าง่าย แต่จุนเคยืนมองชื่อโรงเรียนอยู่พักหนึ่ง


"เจวายพีวิทยา"


"ไงมินจุน ซาบซึ้งอะไรกับป้ายโรงเรียนนัก" คุณครูปาร์คผู้มีกล้ามล่ำแซว 

จุนเคได้แต่หัวเราะแหะๆ ยกมือไหว้ครูพละแบบส่งๆ แล้วคิดในใจ

มองเพราะป้ายมันโคตรเฉิ่มต่างหาก
เห็นแล้วอยากเอาสีมาพ่นทับให้รู้แล้วรู้รอด...

 ซักวันนะ ซักวัน



To be continued