คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4 l น่าเบื่อ & น่าเป็นห่วง
น่าเบื่อ
ทั้งๆที่บอกว่าไม่ไปผับแล้ว แต่สถานที่ซองยอลกำลังนั่งจิบเบียร์อยู่นี่ก็ไม่ต่างจากผับเท่าไหร่หรอก
ไหนๆตำแหน่งหัวหน้าของแก๊งค์จะถูกส่งต่อทั้งที จะให้ไปฉลองที่โรงเรียนก็แปลกๆ
ซองยอลไม่ได้ตำแหน่งนั้นหรอก แต่โฮวอนต่างหากล่ะที่ได้ ส่วนเขาได้เป็นรอง
ซองยอลเดินออกมาข้างนอกร้านก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ พ่นลมออกช้าๆแล้วยืนพิงอยู่พนังหน้าร้าน ข้างในน่าเบื่อชะมัด เอาตรงๆไม่ใช่ว่าอึดอัดอะไรที่ต้องอยู่กันเยอะๆหรอก แต่เขาไม่ชอบที่วุ่นวายสักเท่าไหร่
ยืนพ่นควันพิษได้ไม่นาน ก็เหลือบไปเห็นใครบางคนคุ้นตากำลังเดินเข้ามาหาอย่างเก้ๆกัง ซองยอลทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะหรี่ตาลงจ้องคนที่กำลังเดินเข้ามาหา
“ซองยอลรึเปล่า..”
เฮ้ย !
“ม..มยองซู”
ซองยอลกระเด้งตัวออกจากกำแพงแล้วส่ายหัว ให้ตายเหอะ ฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ที่เขาเพิ่งดื่มไปแก้วเดียวทำให้เขาประสาทหลอนได้ขนาดนี้เลยหรอวะ
จนพอภาพหลอนของซองยอลเดินเข้ามาใกล้ๆนั่นแหละ ทำเอาซองยอลเบิกตากว้าง มยองซูในเสื้อยืดสีดำตัดเข้ากับสีผิวขาวๆตัวเองกับกางเกงสามส่วน สภาพดูเงอะงะแบบนี้มีอยู่คนเดียว พอได้เห็นหน้าขาวๆนั่นใกล้ๆทำเอาซองยอลถึงกับสร่างเมา
ชัดเลย ตา จมูก ปาก แบบนี้มีอยู่คนเดียว
“ซองยอล..”
ชิบหายละ เพิ่งบอกไปว่าจะไม่เข้าผับ
“เฮ้ย .. ไม่ได้เข้าผับนะ”
ซองยอลรีบแก้ตัว มยองซูกระพริบตาปริบๆก่อนจะอ้าปากเหวอแล้วพยักหน้า
“เมาหรอซองยอล?”
“ไม่..เท่าไหร่ แก้วเดียวเอง”
แล้วมยองซูก็พยักหน้า เหลือบมองเขาแล้วขมวดคิ้วหน่อยๆ เจ้าตัวเดินมาใกล้ซองยอลมากขึ้น คราวนี้เป็นซองยอลที่เดินถอยห่างเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้กลิ่น .. บุหรี่
ชัดเลย มยองซูทำจมูกฟุดฟิดก่อนจะย่นจมูกลง
ถึงมยองซูไม่ได้คิดอะไร แต่บอกเลยว่าชิบหายมากสำหรับซองยอล
“ไหวรึเปล่า?”
“ไหวสิ”
“งั้น..รบกวนอะไรหน่อยสิ..”
“เอ่อ ว่ามา”
“ตามพี่กยูให้หน่อย แม่โทรหาไม่ติดน่ะ..”
“เออ แปบๆ”
กำลังจะเดินเข้าไปข้างในร้าน แต่สายตาพลันไปเจอกลุ่มเด็กมัธยมปลายกำลังมองมยองซูที่ยืนก้มหน้าหงอยๆอยู่ .. ไม่ปลอดภัยวะ
“มยองซู มานี่”
“หือ?”
นั่น ทำหน้ามึนอีกแล้ว กวักมือเรียกแล้วเจ้าตัวยังคงงงอยู่ จนสุดท้ายต้องเป็นซองยอลเดินเข้าไปจับข้อมืออีกคนให้เดินเข้ามาด้วยกัน
“มาเหอะน่า”
“ต้องเข้าด้วยเหรอ?”
“เออ เข้าไปเหอะ แต่ข้างในน่าเบื่อนะ”
“แต่..”
“เข้าไปแปปเดียวน่า..”
เป็นแค่ร้านเหล้าเล็กๆก็จริง แต่เหมือนกลุ่มของแก๊งค์เขาจะเยอะใช่ย่อย ไหนจะพวกผู้หญิงที่กลุ่มเขาพากันมาอีก ซองยอลได้แต่เดินข้างๆเพื่อนร่วมห้องตัวเอง พลางส่งสายตาอาฆาตไปให้ไอ้กลุ่มเด็กข้างนอกร้านที่มองมยองซูตาเป็นมัน
พอมาถึงที่โต๊ะ อดีตหัวหน้าแก๊งค์สภาพดูไม่เอาอ่าวสักเท่าไหร่กำลังนั่งมึนอยู่ ก่อนจะตกใจหนักเมื่อเห็นน้องชายตัวเองเดินเข้ามา
“เฮ้ยมิงซู!?”
มิงซู? ซองยอลเหลือบมองมยองซูที่กำลังยืนกอดอกอยู่ อ่า มิงซู .. หน้านั่นกำลังมุ่ยลงเลยละ น่ารักดีแหะ
“รีบกลับบ้านเลย แม่โมโหใหญ่แล้วนะ”
“เออๆ แล้วไอ้ยอล ทำไมมึงมากับน้องกูได้?”
ชิบหายละ.. แค่เดินเข้ามาในร้านด้วยกันถึงขั้นขึ้นเสียงดังขนาดนี้เลยหรอวะ
“ผมไปเจอน้องชายพี่หน้าร้านครับ ท่าทางจะโดนเขมือบอยู่แล้วนั้น”
“มึงจะเขมือบเองซะม้าง”
ซองยอลจะยกเท้าถีบเพื่อนตัวเอง โฮวอนหัวเราะลั่นแล้วโอบมือไปกอดกับสาวๆ ซองกยูลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาน้องชายตัวเอง .. ซองยอลถอยออกห่างไม่กี่ก้าวก่อนจะยืนมองเพื่อนร่วมห้องตัวเองที่กำลังกอดอกคุยกับพี่ชายอยู่ น่ารักจังแหะตอนมยองซูทำท่าจะงอนเนี่ย
“กลับไปก่อน บอกแม่ว่าพี่จะนอนค้างบ้านเพื่อน”
กลับด้วยกันสิ้”
“มิงซู อย่าดื้อ”
หงอย .. หงอยเลย มิงซูหงอยเลยทีเดียว เจ้าตัวเบ้ปากก่อนจะพยักหน้า พี่กยูลูบหัวน้องตัวเองก่อนจะเดินไปส่งน้องชายตัวเองที่หน้าร้าน
โดยมีเขาตามมาห่างๆนี่แหละ
แล้วทำไมเขาต้องเดินตามด้วยวะเนี่ย?
พี่น้องล่ำลากันอยู่สักพักซองกยูก็เดินเข้ามาในร้าน ยักคิ้วให้ซองยอลเล็กน้อย ซึ่งซองยอลก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มคืน เหลือบไปมองคนหน้าร้านที่กำลังเดินไหล่ตก .. หน้าตาเหมือนแมวโดนอดอาหารแบบนั้น กลับบ้านคนเดียวคงจะอันตรายน่าดู
เดินตามหน่อยก็ได้มั้ง
ไม่หน่อยแล้วมั้งเนี่ย
ซองยอลเดินล้วงกระเป๋าเดินตามมยองซูที่ใส่หูฟังอยู่ เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรเลยสักอย่าง เดินทางเปลี่ยวๆ ไม่กลัวอันตรายเลยรึไง แกล้งสักหน่อยดีไหม .. ว่าแล้วซองยอลก็สาวเท้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ ก่อนจะล็อคคอดึงอีกคนไว้มาแนบอก
“เฮ้ย!!”
แกล้งตะโกนดังๆให้อีกคนตกใจเล่น และเป็นไปตามคาดมยองซูสะดุ้งโหยงจนโทรศัพท์แทบตกออกจากมือ พออีกฝ่ายหันมามองนี่แหละทำเอาซองยอลใจสั่นวูบ .. ปาก .. ตา.. จมูก ..
“ซองยอล!”
“เฮ้ย อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ”
“แกล้งอะไรเนี่ย! ไม่ตลกนะ”
เสียงเข้มเชียว เอาเป็นว่าซองยอลมั่นใจแน่ๆว่ามยองซูกำลังโกรธอยู่เจ้าตัวดิ้นอยู่นานจนเขาปล่อยมือที่ล็อคคอคนตัวเล็กกว่าออกมาก่อนจะกลั้นหัวเราะ พอเห็นหน้าตอนโกรธใกล้ๆนี่บอกเลยว่าชอบมาก
น่าแหย่จริงๆ
“ขอโทษนะมิงซู..”
“ย้า.. นั่นไว้ให้พี่กยูเรียกคนเดียวนะ”
“เพิ่มฉันไปอีกคนสิ”
มยองซูเบ้ปากแล้วเอื้อมมือมาตีเข้าที่ไหล่ซองยอลแรงๆเดี๋ยวนี้พัฒนามาตีไหล่กันแล้วดิเนี่ย
“ตอนอยู่ในร้านอุตส่าห์เป็นห่วงนะ ..”
เป็นห่วง?
เหยด ทำไมรู้สึกเหมือนลอยได้วะเหมือนมยองซูจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปถึงได้กระพริบตาปริบๆแล้วอ้าปากค้าง แล้วก็ยืนเงียบกันอยู่นาน
“แล้วบ้านอยู่ไหน?”
“อีกนิดเดียวถึงแล้ว ว่าแต่ซองยอลมาทำอะไรข้างนอกล่ะ?”
“ว่างๆเลยออกมาเฉยๆตรงนู้นใช่ไหม เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก นิดเดียวเอง”
ว่าแล้วต้องปฏิเสธ เลยเดินนำหน้าอีกคนไปเลยละกัน แต่เหมือนอีกคนจะแค่เดินตามหลัง .. แบบนั้นเหมือนจูงหมาชะมัด
“มิงซู”
“เอ๋?”
หยุดเดินสักพักรอให้อีกฝ่ายเดินมาข้างกัน มยองซูเดินตามเขามาก่อนจะขมวดคิ้ว
“มิงซู”
“อะไรละซองยอล”
“มิงซู”
“..”
“มิงซูยา~”
จู่ๆก็อยากพูดชื่อนี้ขึ้นมา ซองยอลพูดแล้วยิ้มอยู่คนเดียว มั่นใจว่าตัวเองคงจะเมาหรืออะไรสักอย่าง เหลือบมองคนข้างๆที่เดินจ้องหน้าเขาแล้วขมวดคิ้วเป็นปม ก็ชื่อมิงซูมันดูน่ารักดีออก
“เมาหรอซองยอล? กลับบ้านได้รึเปล่า?”
“นิดหน่อย..”
จะว่าไปออกมาเดินแบบนี้ก็สนุกดี .. เหลือบมองอีกคนที่ยังทำหน้าขมวดคิ้วอยู่แบบนั้น เดินไปเรื่อยๆไม่มีบทสนทนาอะไร ไม่ได้อึดอัด มยองซูก็ดูจะอารมณ์ดีน่าดูถึงได้ร้องฮัมเพลงออกมา รู้ตัวอีกทีก็ถึงหน้าบ้านของมยองซูซะแล้ว
“ขอบคุณมากนะ”
“ไม่เป็นไร”
“อ้อ! ถ้าปวดหัวมาก ลองหายาคูลท์กินนะ ช่วยสร่างเมาได้เยอะเลย พี่กยูชอบแย่งขอไปกินน่ะ”
“โอเค”
ยิ้มไม่หุบเลยคราวนี้ ให้ตายเหอะ ซองยอลโคตรจะมีความสุข
ยืนจ้องหน้ากันอยู่นาน กลายเป็นมยองซูซะเองที่ยอมแพ้ก่อน เจ้าตัวยืนเก้ๆกังๆก่อนจะส่งยิ้มบางๆมาให้ ทำเอาซองยอลต้องยิ้มออกมาตาม
“แล้วก็..พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ”
“อื้อ ฝันดีล่ะ”
หันหลังกลับมาก่อนจะอมยิ้มอยู่คนเดียว คงจะเมาตามที่มยองซูบอกนั่นแหละ .. แวะซื้อยาคูลท์ที่เซเว่นข้างๆบ้านตัวเองดีไหม แต่ก็ยังแอบสงสัยตัวเองอยู่ว่าเดินออกมาทำไม แต่ก็เอาเหอะ
ก็ข้างในมันน่าเบื่อนี่
เดินมาส่งมยองซูสักหน่อยจะเป็นอะไรไปล่ะ
อ่า..แต่พอออกมาแล้ว บอกเลยว่ารู้สึกดีเป็นบ้า
พอได้เจอกันแบบนี้รู้เลยว่า ต่อให้พี่เป็นหมาบ้ายังไงก็ต้องลองจีบดูสักตั้ง
น่าเป็นห่วง
ให้ตายเถอะ .. เพราะพี่กยูคนเดียวเลยทำให้เขาต้องมายืนอยู่หน้าร้านเหล้าแบบนี้
ตลอด17ปีของมยองซูนะ .. เหล้าแทบไม่ได้แตะ .. เพราะพี่กยูห้าม
แต่ตัวเองทำได้ซะงั้นอ่ะ .. รู้ว่าเหล้ามันไม่ดียังจะดื่มอีกนะ
มยองซูถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินมาที่หน้าร้านเหล้า..จะว่าไม่ไกลบ้านสักเท่าไหร่หรอก แต่เดินมาได้อยู่ นี่ก็สามทุ่มอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าพี่กยูไปทะเลาะอะไรกับแม่มาถึงให้เขาตามกลับบ้าน แล้วจะเข้าไปยังไงล่ะเนี่ย
จนกระทั่งเห็นใครบางคนคุ้นตายืนอยู่หน้าร้านนั่นล่ะ
มยองซูเลยค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ เหมือนคนนั้นจะเห็นหน้ามยองซูถึงได้หรี่ตามอง .. เอ๋ ซองยอลรึเปล่า ชุดนักเรียนนั่นน่ะของโรงเรียนมยองซูชัดๆเลย แต่ยับซะไม่มี..
“ซองยอลรึเปล่า..”
“ม..มยองซู”
ดีใจจังที่เจอเพื่อนแล้ว คราวนี้มยองซูไม่ต้องเข้าไปข้างในคนเดียวแล้วสินะ
“ซองยอล..”
เรียกอีกฝ่ายอีกครั้งเพราะกลัวจะไม่ได้ยิน แต่ทำไมซองยอลต้องทำท่าลนลานแบบนั้นด้วย
“เฮ้ย .. ไม่ได้เข้าผับนะ”
มยองซูกะพริบตาปริบๆแล้วอ้าปากค้าง ซองยอลพูดอะไรน่ะ .. ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
“เมาเหรอซองยอล?”
“ไม่..เท่าไหร่ แก้วเดียวเอง”
อ่อ.. เมาแน่ๆนี่เอง เข้าใจเลยล่ะเวลาที่คนเมาจะชอบพูดอะไรไม่รู้ออกมา มยองซูได้ยินพี่ซองกยูชอบบ่นอะไรไม่รู้บ่อยๆ แต่แบบนี้จะได้เรื่องไหมนา .. ลองเดินเข้าไปคุยด้วยดีกว่า ..
เดี๋ยวนะ .. บุหรี่
ไม่ชอบกลิ่นแบบนี้เลย T_T
“ไหวรึเปล่า?”
มยองซูถามขึ้นเมื่อเห็นว่าซองยอลเริ่มลนลานหนัก ดูท่าจะเมาจริงๆนะ
“ไหวสิ”
“งั้น..รบกวนอะไรหน่อยสิ..”
“เอ่อ ว่ามา”
“ตามพี่กยูให้หน่อย แม่โทรหาไม่ติดน่ะ..”
“เออ แปบๆ”
แล้วซองยอลก็เดินเข้าไปในร้าน มยองซูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะเสียบหูฟังเข้าหู เบื่อๆนี่ อยู่คนเดียวมันไม่มีอะไรทำ แต่เห็นซองยอลกำลังทำหน้าเข้มแล้วกวักมือเรียกเขาอยู่
“มยองซู มานี่”
“หือ?”
มยองซูขมวดคิ้วแล้วถือหูฟังค้างไว้ ซองยอลทำท่าหงุดหงิดแล้วเดินมาจับข้อมือเขาให้เข้าไปในร้าน .. แต่ เดี๋ยวก่อนนะ ไม่อยากเข้าไปอะ .. T_T
“มาเหอะน่า”
“ต้องเข้าด้วยหรอ”
“เออ เข้าไปเหอะ แต่ข้างในน่าเบื่อนะ”
“แต่..”
แต่ไม่อยากเข้าไปอะ ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เลยให้ตาย
“เข้าไปแปปเดียวน่า..”
จนสุดท้ายซองยอลกระตุกข้อมือเขานั่นแหละถึงได้เดินตามเข้าไป เดินได้ไม่เท่าไหร่ซองยอลก็หันมามองหน้าเขาสลับกับข้อมือก่อนจะปล่อยออกมา มยองซูไม่รู้จะพูดอะไรเลยเดินตามเข้าไปต้อยๆ
คนเยอะจัง ..
มีแต่คนไม่รู้จักเต็มโต๊ะเลย .. แต่ผู้หญิงเยอะจังแฮะ .. เห็นโฮวอนเพื่อนในห้องให้สาวๆนั่งตักด้วย .. ทำไมถึงรีบโตกันจังแหะ พอเหลือบไปมองที่พี่ชายตัวเองยืนอยู่ถึงกับชะงัก พี่กยูสภาพดูไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่หยิบแก้วที่คาดว่าเป็นเหล้าเข้าปากต่อหน้า
=_= จะเข้าไปทักว่ายังไงดีล่ะ
พอจนสุดท้ายเจ้าตัวถึงเห็นว่าเขายืนอยู่ พี่กยูชะงักก่อนจะวางแก้วลง
“เฮ้ยมิงซู!?”
ชื่อมยองซูเองนี่แหละ .. พี่กยูชอบเรียกเขาแบบนี้อ่ะ .. ไม่รู้ทำไม แต่ช่างเถอะ ยืนกอดอกมองพี่ชายตัวเองที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วแสร้งทำหน้าดุใส่
“รีบกลับบ้านเลย แม่โมโหใหญ่แล้วนะ”
“เออๆ แล้วไอ้ยอล ทำไมมึงมากับน้องกูได้?”
หยา.. ลืมไปเลยว่าซองยอลอยู่ข้างๆ เหลือบตาไปมองอีกคนที่กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน
“ผมไปเจอน้องชายพี่หน้าร้านครับ ท่าทางจะโดนเขมือบอยู่แล้วนั้น”
“มึงจะเขมือบเองซะม้าง”
อั้ยหยา .. มยองซูเข้าใจประโยคนั้นนะ เลยได้แต่เบิกตากว้างแล้วกะพริบตาปริบๆ .. มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย .. ย้า .. โฮวอนใส่ร้ายซองยอลทำไม
จนสุดท้ายพี่กยูเดินมาคุยด้วย มยองซูยืนกอดอกมองหน้าพี่ตัวเองแล้วหน้าทำโหดใส่สักหน่อย แต่เหมือนพี่กยูจะไม่กลัวเลยแหะ
“กลับไปก่อน บอกแม่ว่าพี่จะนอนค้างบ้านเพื่อน”
กลับด้วยกันสิ้”
“มิงซู อย่าดื้อ”
ถ้าพี่กยูไม่กลับบ้านมยองซูนี่ละจะซวย .. ก็แม่ให้มาตามซะขนาดนี้ … โดนบ่นแน่ๆเลย
“กลับนะนะนะ ไม่งั้นน้องโดนว่าแน่เลย”
“พี่ทะเลาะกับแม่อยู่ เราบอกเองไม่ใช่หรอว่าแม่โมโห รอให้แม่อารมณ์ดีกว่านี้ก่อนสิ”
“โอเค้ .. ก็ได้”
ถอนหายใจก่อนจะเดินตามพี่ชายที่จูงมือไปหน้าร้าน มยองซูยอมให้พี่ชายลูบหัวป้อยๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้าน ทิ้งมยองซูไว้คนเดียว
กลับบ้านแล้วก็ได้ ..
จะว่าไป ยังไม่ได้ลาซองยอลเลยนี่นา
มยองซูเดินใส่หูฟังกลับบ้านแก้เซ็ง ให้ตายเถอะแม่ต้องว่าแน่ๆเลยTT^TT.. เดินไปได้สักพักก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองโดนล็อคคอแน่นแถมยังถูกดึงตัวไปอีก
“เฮ้ย!!”
TT[]TT จ้ากก!!
มยองซูอ้าปากค้างแล้วเกือบปล่อยโทรศัพท์ตกพื้น ค่อยๆเหลือบตาไปมองคนที่แกล้งเขาอยู่ ซองยอลที่ล็อคคอมยองซูอยู่ยิ้มร่าก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นหน้านิ่ง .. ใกล้จัง
“ซองยอล!”
“เฮ้ย อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ”
“แกล้งอะไรเนี่ย! ไม่ตลกนะ”
แล้วก็ดิ้นแรงๆให้อีกคนปล่อย ตอนแรกซองยอลก็ไม่ปล่อยหรอกจนมยองซูต้องพูดเสียงเข้มนี่แหละ ถึงได้ปล่อย ซองยอลไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มมุมปาก
“ขอโทษนะมิงซู..”
“ย้า.. นั่นไว้ให้พี่กยูเรียกคนเดียวนะ”
“เพิ่มฉันไปอีกคนสิ”
ไม่น่าเป็นห่วงเลยตอนอยู่ในร้านน่ะ .. เห็นเอาแต่ยิ้มอยู่คนเดียวนึกว่าเมาหนักซะอีก
“ตอนอยู่ในร้านอุตส่าห์เป็นห่วงนะ ..”
พอพูดแบบนั้นออกไปกลับรู้สึกเขินแปลกๆแหะ มยองซูกระพริบตาปริบๆก่อนจะเหลือบตาไปมองทางอื่นเมื่อเห็นว่าซองยอลกำลังมองมาอยู่ แล้วก็เงียบกันอยู่สักพัก
“แล้วบ้านอยู่ไหน?”
“อีกนิดเดียวถึงแล้ว ว่าแต่ซองยอลมาทำอะไรข้างนอกล่ะ?”
“ว่างๆเลยออกมาเฉยๆตรงนู้นใช่ไหม เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก นิดเดียวเอง”
TT^TT ไม่เอาอ่ะ กลัวซองยอลแกล้งอีก แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่ฟังเลย ซองยอลเดินนำหน้าเขาไปทางกลับบ้านเขาแล้ว มยองซูเลยได้แต่เดินตามต้อยๆ
“มิงซู”
“เอ๋?”
แล้วจู่ๆซองยอลก็หยุดเดิน มยองซูเลยรีบเดินมาข้างๆกัน เหลือบมองหน้าซองยอลที่ยิ้มอยู่พลางเดินล้วงกระเป๋า
“มิงซู”
“อะไรละซองยอล”
“มิงซู”
“..”
“มิงซูยา~”
นี่ซองยอลกำลังกวนเขาใช่ไหม .. มยองซูมุ่ยหน้าก่อนจะเดินไปข้างๆไม่ตอบอะไร ดูสิเมาแน่ๆเลย เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ ปกติซองยอลชอบยิ้มให้เขาซะที่ไหนละ ทำหน้าดุใส่ตลอดเลย
“เมาเหรอซองยอล? กลับบ้านได้รึเปล่า?”
“นิดหน่อย..”
โป้ะเชะ! เห็นไหมบอกแล้วว่าซองยอลต้องเมาแน่ๆ มยองซูเดินฮัมเพลงไปตลอดทางโดยมีซองยอลเดินไปข้างๆ จะว่าไปมีซองยอลมาส่งก็ดีแหะ ไม่เหงาเลย
จนสุดท้ายมาถึงบ้านนี่แหละ มยองซูเลยส่งยิ้มให้อีกคน
“ขอบคุณมากนะซองยอล”
“ไม่เป็นไร”
“อ้อ! ถ้าปวดหัวมาก ลองหายาคูลท์กินนะ ช่วยสร่างเมาได้เยอะเลย พี่กยูชอบแย่งขอไปกินน่ะ”
“โอเค”
แล้วมยองซูก็ยืนมองหน้าซองยอลที่กำลังมองอยู่เหมือนกัน .. ท..ทำไมเขาไม่เข้าบ้านละเนี่ย ก็รู้อยู่ว่าซองยอลชอบมองหน้าเขา .. แต่ว่า
มองหน้าซองยอลกลับบ้างก็สนุกดีนี่
“แล้วก็..พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ”
“อื้อ ฝันดีละ”
บอกลาอีกฝ่ายไปแล้ว มยองซูเลยได้แต่เดินยิ้มเข้าไปในบ้าน .. ทำไมต้องยิ้มด้วยล่ะเนี่ย .. แต่ว่าซองยอลก็ยิ้มเหมือนกัน .. คงจะเมาหนักเลยสินะ น่าเป็นห่วงจัง แบบนั้นจะเดินกลับบ้านได้หรือเปล่านะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกันที่โรงเรียนแล้วนี่
ค่อยถามแล้วกัน เก็บความเป็นห่วงนี้ไว้พรุ่งนี้ดีกว่า♥
(นักเขียน:ไม่มีน่าด้านนะคะ....)
ความคิดเห็น