คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3 l น่าแกล้ง & น่าสงสัย
น่าแกล้ง
พอหลังจากวันนั้น .. ในห้องยิมนาสติกนั่นน่ะ มยองซูกลับมาหน้าซีดอีกแล้ว
ซองยอลเลยคิดว่า การได้แกล้งมยองซูให้หน้าซีดนั่นนะ สนุกเป็นบ้า
“โฮวอนมึงไหวปะว่ะ”
“ไหวอยู่ แต่ผู้หญิงฝั่งนู้นแม่งหน้าเหียกจนกูไม่กล้าเอาเลยวะ”
เป็นตามธรรมเนียมของการชกต่อยแถวนี้ เวลาฝั่งไหนชนะจะมีการยกผู้หญิงของอีกฝั่งให้ อาจจะดูเหมือนเป็นการดูถูกผู้หญิงไปหน่อยแต่ฝ่ายหญิงเขาก็ยินยอมนะ
“ดูหน้ามึงดิ”
แล้วก็จิ้มลงไปที่มุมปากเพื่อนรัก โฮวอนปัดมือซองยอลออกก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปที่หน้าห้อง
“ดูดิ คนมาจีบมยองซูอีกละ”
“แล้วไงวะ?”
“เห็นมึงมองเขาตลอด ไม่คิดจะเข้าไปจีบไง?”
“เกี่ยวไรวะ แค่มองเฉยๆ ไม่ได้ชอบ”
มั้ง
“หรา”
คำเล่นเสียงล้อเลียนของเพื่อนรักทำเอาซองยอลอยากจะเพิ่มแผลบนหน้าให้อีกสักแผล หันไปมองมยองซูที่เงยหน้าคุยกับรุ่นพี่ที่ชื่อ’ดงอู’ จู่ๆก็เดินพรวดพราดเข้ามาในห้อง อ้างว่าจะให้มยองซูไปช่วยงานประธานนักเรียนหน่อย ให้ทายว่ามยองซูจะปฏิเสธได้ไหม?
พอประธานคนนั้นลับตาไป มยองซูได้แต่ห่อไหล่ตัวเองแล้วถอนหายใจ ซองยอลเลิกคิ้วขึ้นสูงมองการกระทำคนตัวเล็กกว่า หัวกลมๆนั่นซบลงกับไหล่เพื่อนสนิทอูฮยอนที่นั่งข้างๆ เอาหัวถูๆไปมาแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ..
“กูไม่ชอบหน้าไอ้นั่นวะ”
“ใคร?”
“ที่มาจีบมยองซูไง..”
โฮวอนพูดขึ้นแล้วลูบคาง ซองยอลหันไปมองเพื่อนสนิทตัวเองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูง
“มึงชอบมยองซู?”
“บ้าแล้ว มึงก็รู้ว่าพี่กยูแม่งหวงน้องชิบหาย กูยังไม่อยากตาย”
ซองยอลยักไหล่ หันไปมองคนหน้าห้องที่เหมือนจะได้ยินชื่อตัวเองเลยเหลือบมามองเขา ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าซองยอลกำลังมองอยู่ทำเอาซองยอลใจสั่นวูบวาบ
ถึงจะโดนพี่กยูฆ่า แต่ว่าแม่งก็คุ้มล่ะวะ
“ช่วยไรกูอย่างดิโฮวอน”
“ไรมึง?”
“เนี่ย หลังเลิกเรียนเดี๋ยวมึงไปหาไอ้รุ่นพี่นั่น ละบอกว่ามยองซูไม่ว่าง มึงเลยมาช่วยแทน”
“ไอ้เหี้ย กูบอกแล้วว่าไม่ชอบขี้หน้า ยังจะให้กูไปอีก”
“ช่วยกูหน่อยได้ไหมละ..”
“ไม่เว้ย”
“เหี้ย มึงช่วยเพื่อนหน่อยได้ไหม”
ซองยอลหันเก้าอี้แล้วไปมองหน้าเพื่อนสนิทตรงๆ .. นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ขอร้องมัน
“ไอ้สัส หน้าอย่างกูอะนะจะไปช่วยงานประธาน?”
“ไปเหอะ..”
“..”
“นะโฮวอน กูขอ”
“…”
พอหลังเลิกเรียน ซองยอลนั่งมองแผ่นหลังคนตัวเล็กกว่ากำลังเก็บของใส่กระเป๋าพลางโบกมือลาเพื่อนสนิท กองสมุดเต็มโต๊ะอีกแล้ว
“เออ มองไปดิ นี่มึงเอาจริงเรื่องมยองซูปะเนี่ย”
“หมายถึงอะไรวะ?”
“ถ้าจะจีบก็เลิกนิสัยหมาๆซะ เดี๋ยวพี่กยูฆ่ามึงซะก่อน”
“บอกไม่ได้จีบ วู้ว”
บอกปัดๆไปงั้นแหละๆ ไม่คิดจะจีบจริงจังซะหน่อย เท้าคางมองมยองซูที่กำลังจัดการกองหนังสือ ผ่านไปไม่นานทั้งห้องก็เหลือแต่มยองซูกับเขา
เขาเห็นมยองซูสะดุ้งตัวก่อนจะมองนาฬิกาข้อมือ .. อ่า เจ้าตัวเคยรู้สึกตัวอะไรสักอย่างไหมนั้น พอเห็นว่ามยองซูกำลังจะลุกขึ้นก็รีบเดินเข้าไปหา
“ไปไหน”
“ไปหาพี่ดงอู ซองยอลมีอะไรรึเปล่า?”
มยองซูเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆตอบออกมาเสียงแผ่วเบา … คราวนี้ดูไม่ค่อยเกร็งเหมือนแต่ก่อนเลยแหะ ว่าแต่ เขามีธุระอะไรกับมยองซูวะ
เอ่อ ไม่มี .. ไม่มี
“ไม่ต้องไป ไอ้โฮวอนไปแทนแล้ว”
“อ้าว..”
แล้วก็เงียบกันไปพักใหญ่ มยองซูกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเหลือบมองหน้าซองยอล คิ้วนั่นตกน้อยๆเหมือนจะคิดอะไรอยู่
“นี่ ซองยอล”
“ห้ะ?”
ตกใจ .. ไม่คิดว่ามยองซูจะเรียกชื่อก่อน ซองยอลสาวเท้าเข้าไปใกล้อีกก้าวเพราะอีกฝ่ายพูดเบาเกินไป
“ซองยอลไม่ชอบอะไรฉันหรือเปล่า?”
“.. ทำไมคิดงั้น?”
“ม..ไม่รู้”
“ชอบ”
“ห..หา?”
“ชอบ … “
ย้ำอีกรอบก่อนจะเม้มปาก .. โอ้ย ชิบหายแล้ว ทำไมเขินขึ้นมาได้วะ? ซองยอลยืนนิ่งก่อนจะกรอกตาไปรอบๆห้อง แล้วมาหยุดอยู่ตรงคู่ตาดวงสวยที่ซองยอลชอบมองนั่นแหละ
แหนะ ขมวดคิ้วอีกและ ปากนั่นก็ชมพูเหลือเกิน
“…”
“หมายถึง .. ไม่ใช่ไม่ชอบ .. ไม่ได้เกลียด คือ..”
จะบ้าตาย
ทำไมกูต้องมานั่งแก้ตัว แก้คำ ลนลานอะไรแบบนี้ด้วยวะเกาหัวตัวเองแรงๆหนึ่งทีก่อนจะมองหน้าคนตรงหน้า
“ข..เข้าใจแล้ว”
“เออดี…”
ไม่รู้ว่ามยองซูเข้าใจแบบไหน แต่ว่า .. เหมือนซองยอลจะรอดจากสถานการณ์เฉียดตายได้แล้วให้ตายเหอะ เมื่อกี้ทำเอาสมองเบลอไปหมด
แล้วก็เงียบกันไปพักใหญ่ มยองซูถอนหายใจออกมาก่อนจะยิ้มบางๆ
“เป็นเพื่อนกันนะ..”
ชวนเป็นเพื่อน? โอ้ยชิบหายละ
ทำไมต้องทำหน้าตาเป็นประกายแบบนั้นด้วยวะ ซองยอลอยากจะเอาหัวตัวเองโขกกับกระดาน กะจะมาแกล้งมยองซู แต่ทำไมรู้สึกตัวเองเหมือนโดนแกล้ง
“เอ่อ .. เออๆ”
ซองยอลกุมหน้าผากตัวเองแล้วพ่นลมหายใจออกมา ให้ตายเหอะ ทำไมคุยกับมยองซูแม่งเป็นงี้ตลอดเลยวะ .. มันรู้สึกวูบวาบกับใจเต้นแรงแปลกๆ แถมเลือดฉูบฉีดอีก
“เฮ้ย!!”
พอรู้ตัวว่ามีมือแตะที่หน้าผากซองยอลเลยได้แต่ปัดมือออก แถมปัดแรงจนเจ้าของมือหน้าเจื่อน มยองซูเบิกตากว้างแล้วรีบชักมือกลับ ซองยอลกลืนน้ำลายลงคอแล้วเม้มปาก
“ข..ขอโทษ นึกว่าซองยอลไม่สบาย”
“ไม่..”
ไม่ได้ตั้งใจ
“..”
“จับเถอะ”
แล้วก็คว้ามืออีกคนมาแตะที่หน้าผากอีกรอบ ก้มหน้าลงให้อีกฝ่ายแตะได้ถนัด มือนั่นสั่นจนซองยอลเม้มปาก ก่อนจะค่อยๆชักกลับช้าๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ซองยอลไม่กล้ามองหน้ามยองซู
แล้วก็เงียบกันอยู่นาน
มยองซูหลบตาลงพื้น ซองยอลก็ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย
“เฮ้ย ซองยอล ตกลงคืนนี้มึงไปผับปะเนี่ย”
เสียงตะโกนดังลั่นของเพื่อนสนิทดังขึ้นจากหน้าห้อง ซองยอลเงยหน้าขึ้นมาสบตามยองซูก่อนจะเหลือบไปมองเพื่อนตัวเอง
“ไม่ไป..”
“อ้าว ไหงงั้นวะ”
“จะไม่ไปผับแล้ว”
แล้วก็เหลือบมองมามองหน้าคนที่กำลังขมวดคิ้วฉงนอยู่ ซองยอลตัดสินใจพูดออกมาก่อนจะเดินไปหยิบกองสมุดขึ้นมาเป็นการบังคับเปรยๆว่าจะถือไปให้
“เดี๋ยวช่วยถือ”
“อื้อ รบกวนด้วยนะ”
เจ้าตัวจะทำท่าปฏิเสธ แต่ทำหน้าดุเข้าให้ก็ห่อไหล่ลงไม่กล้าทันที ซองยอลยักคิ้วให้แล้วก็ยกสมุดเดินไปหน้าห้อง พ่นลมหายใจแรงๆก่อนจะยกเท้าทำท่าถีบโฮวอนที่ทำเสียงล้อเลียน
“เร็วๆดิ”
สั่งอีกคนให้มาเดินข้างกันเร็วๆ โฮวอนกอดอกยกยิ้มก่อนจะยิ้มให้มยองซูที่หน้าแดงแจ๋ เดินควบคู่กับซองยอลไปส่งสมุดการบ้านด้วยกัน
แล้วมยองซูก็เดินอมยิ้มไปตลอดทาง โดยมีสายตาของซองยอลเหล่มองอยู่ข้างๆ
พอมยองซูเห็นว่าซองยอลมองอยู่เลยมองกลับไป ส่งยิ้มให้ด้วย
ให้ตายเหอะ แม่งจะบ้า ..
ถ้าเจอรอยยิ้มแบบนี้ บอกตรงๆนะ แกล้งไม่ลง
น่าสงสัย?
ช่วงนี้ซองยอลทำตัวแปลกๆ
มองมาที่เขา ถ้าเป็นแต่ก่อนจะหน้านิ่งๆใช่ม้า
เดี๋ยวนี้จะยิ้มด้วยล่ะ แถมเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวมากเลย
“มยองซู เย็นนี้รบกวนไปช่วยงานที่ห้องหน่อยนะ”
จางดงอูรุ่นพี่ที่มยองซูเคารพถามขึ้น มยองซูได้แต่กระพริบตาปริบๆ อ้าปากจะปฏิเสธสักหน่อย แต่ว่าพี่ดงอูงานเยอะมากๆนี่ .. แล้วคนอื่นก็ไม่ช่วยทำด้วย จนสุดท้าย .. ไม่ได้ปฏิเสธไปเลย
แล้วเย็นนี้ก็มีการบ้านอีก เพื่อนทุกคนมารุมที่โต๊ะวางสมุดไว้ให้ไปส่ง มยองซูเลยได้แต่ยิ้มแหยๆ อูฮยอนบอกว่าจะช่วยถือไปอยู่หรอก แต่มยองซูบอกให้อูฮยอนไปช่วยพี่ดงอูแทนดีกว่า
“นะนะ .. ฉันอยากอยู่ทำการบ้าน”
แล้วก็เอาหัวชนเข้ากับไหล่เพื่อนรัก ถูไปมาราวกับร้องขอ
“อยากไปช่วยนะ แต่วันนี้มีนัดอะ..”
“เดทหรอ!?”
มยองซูตาโตขึ้น อูฮยอนอ้าปากเหวอแล้วหน้าแดงใหญ่เลย
“กับใครอะ? ไม่เคยเห็นจะบอกเลย..”
“เดี๋ยวเถอะน่า .. ฉันแค่ยังไม่แน่ใจ รอก่อนนะมยองซู”
“อูฮยอนอ่า..”
แล้วก็นั่งซบกันอยู่นาน ฮือ ตกลงเย็นนี้มยองซูต้องรับงานสองจ๊อบทั้งส่งสมุดการบ้านสองรอบกับไปช่วยงานพี่ดงอูใช่ไหม ก็ได้ T_T ไปก็ได้
พอรู้ตัวอีกทีกองสมุดเพื่อนก็เต็มโต๊ะ .. มยองซูที่เพิ่งทำการบ้านเสร็จทำเอาต้องปาดเหงื่อ .. มองนาฬิกาข้อมือตัวเองแล้วสะดุ้งโหยง เลิกเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย.. ต้องไปช่วยพี่ดงอูนี่นา
“ไปไหน”
ยังไม่ทันจะลุกดีก็เห็นซองยอลเดินมา มยองซูเบิกตากว้างแล้วกระพริบตาปริบๆ เลิกเรียนแล้วนี่ ทำไมซองยอลยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ ?
“ไปหาพี่ดงอู ซองยอลมีอะไรรึเปล่า?”
จะมาหาเรื่องเขารึเปล่านะ…
“ไม่ต้องไป ไอ้โฮวอนไปแทนแล้ว”
“อ้าว..”
มยองซูเลิกคิ้วขึ้นสูง แล้วทำไมโฮวอนถึงไปได้ล่ะ? แต่ไม่ถามอะไรดีกว่าเนอะ .. เพราะมันมีคำถามคาใจมากกว่านี่ มยองซูอยากรู้จริงๆนะ .. ถามออกไปซองยอลจะโกรธรึเปล่านะ แต่ถ้าไม่ถามมยองซูคงได้สงสัยไปตลอดแน่ๆ
เป็นไงเป็นกันเลย ! ถามไปตรงๆเลย
“นี่ ซองยอล”
“ห้ะ?”
ออกเสียงเรียกอีกฝ่ายเบาๆ แต่ดูเหมือนซองยอลจะไม่ค่อยได้ยินหรือเปล่า .. แย่จัง
“ซองยอลไม่ชอบอะไรฉันหรือเปล่า?”
ถามออกไปแล้ว .. ซองยอลดูจะตกใจมากเหมือนกัน เขาก็ตกใจนะ ตกใจหน้าซองยอลอะ ดุอีกแล้ว TvT
“.. ทำไมคิดงั้น?”
“ม..ไม่รู้”
“ชอบ”
มยองซูเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าขวับ .. เมื่อกี้อะไรนะ ซองยอล..?
“ห..หา?”
“ชอบ … “
คราวนี้ได้ยินชัดเต็มสองรูหู มยองซูอ้าปากค้าง .. สารภาพรักหรอ … หยา .. ซองยอลบอกว่าชอบเขาหรอ ? แบบนี้มัน .. ทำไงดีอะ .. ควรจะตอบยังไงดี ? มยองซู ..
รู้สึกแปลกๆ จังแหะ
“…”
“หมายถึง .. ไม่ใช่ไม่ชอบ .. ไม่ได้เกลียด คือ..”
“ข..เข้าใจแล้ว”
T^T อ่อ นึกว่าหมายถึงชอบแบบนั้น มยองซูถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มบางๆ คิดไปเองแบบนี้ไม่ดีเลยนะมยองซู .. คราวนี้ทำไมหดหู่แปลกๆล่ะ ..
“เออดี…”
ถ้างั้นซองยอลก็ไม่ได้เกลียดเขาใช่ไหม ..? ดีใจจัง แค่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เกลียดก็ดีใจแล้วล่ะ
“เป็นเพื่อนกันนะ..”
“เอ่อ .. เออๆ”
พอเห็นซองยอลตอบออกมาแบบนั้นมยองซูยิ่งยิ้มเข้าไปใหญ่ ผูกมิตรไว้ดีกว่าผูกศัตรูนี่ .. แล้วทำไมซองยอลต้องจับหน้าผากแบบนั้นด้วยล่ะ? ไม่สบายหรือเปล่า? มยองซูจะเอื้อมมือไปแตะได้ไหมหนอ
…แต่เหมือนมือจะไวกว่าความคิดซะอีก
“เฮ้ย!!”
พอแตะได้นิดเดียวซองยอลก็ปัดมือเขาออก มยองซูทำหน้าเหวอก่อนจะเริ่มหน้าซีดลง .. เขาไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย ..ทำไงดี หรือว่าต้องสนิทกันมากกว่านี้ก่อนถึงจะแตะเนื้อต้องตัวได้นะ TT ^ TT
“ข..ขอโทษ นึกว่าซองยอลไม่สบาย”
“ไม่..”
คราวนี้ซองยอลตอบเสียงเบาจนมยองซูต้องขมวดคิ้วแล้วจ้องหน้าอีกฝ่าย ซองยอลไม่สบายแน่ๆถึงได้หน้าแดงแบบนั้นน่ะ ..
“..”
“จับเถอะ”
พอคราวนี้กลายเป็นมยองซูซะเองที่รู้สึกหน้าแดงกว่า จู่ๆซองยอลก็คว้าข้อมือเขาหมับไปแตะที่หน้าผากตัวเอง มยองซูเลยได้เบิกตากว้างแล้วแตะลงเบาๆ .. ทำไม..รู้สึกอยากยิ้มกว่าปกติ แตะได้นิดเดียวก็ค่อยๆวางมือลง .. รู้สึกอยากระเบิดตัวเองเลยอ่ะ
ซองยอลไม่มองหน้าเขาเลย .. คราวนี้ซองยอลมองแต่พื้น
ตรงพื้นมีอะไรหรอ ? มยองซูก้มไปมองตามยังไม่เจอเลย
“เฮ้ย ซองยอล ตกลงคืนนี้มึงไปผับปะเนี่ย”
คราวนี้พอได้ยินเสียงใครสักคนซองยอลเลยเงยหน้าขึ้นมาสบตากันนิดหน่อย .. เอ๋ หน้าซองยอลยังไม่หายแดงเลยอะ
“ไม่ไป..”
“อ้าว ไหงงั้นวะ”
มยองซูหันไปมองหน้าห้อง อ้าว.. นั่นโฮวอนนี่ ชวนกันไปผับด้วยหรอ.. มยองซูอยากลองไปมั่งจัง แต่พี่กยูต้องสวดยับแน่ๆ
“จะไม่ไปผับแล้ว”
คราวนี้มยองซูหันมามองคนยืนใกล้ๆแทน ซองยอลหน้าแดงกล่ำเลยอะ .. ร้อนหรอ .. สบตากันแวบเดียวก็เห็นซองยอลเดินไปแย่งกองสมุดเขาไปถือซะงั้น
“เดี๋ยวช่วยถือ”
“อ..อื้อ รบกวนด้วยนะ”
ปฏิเสธไม่ทันแล้วอะ T^T ถือให้ซะขนาดนั้น .. มยองซูทำท่าจะปฏิเสธแต่พอเห็นหน้าซองยอลเท่านั่นแหละเลยได้แต่พยักหน้ายอมให้อีกฝ่ายช่วยถือ ซองยอลเดินนำไปหน้าห้องแล้ว มยองซูเลยรีบๆถือกองสมุดมาแนบอก
“เร็วๆดิ”
ย้า.. อย่าสั่งได้ไหมเล่า มยองซูรีบเดินออกมาหาอีกคนที่ยืนคุยกับโฮวอนอยู่ อ้าว หน้าไม่แดงแล้วล่ะ สงสัยอากาศในห้องคงจะร้อนนั่นแหละ แล้วก็เดินไปส่งงานที่ห้องพักครูด้วยกัน
ดีใจจัง ซองยอลไม่ได้เกลียดเขาล่ะ พูดแล้วอารมณ์ดีเลย
คราวนี้พอเหลือบไปมองอีกคน เจอซองยอลกำลังมองอยู่ เลยส่งยิ้มกลับไปซะหน่อย
เอ๋ … คราวนี้ซองยอลหน้าแดงอีกแล้วอะ ? เกิดอะไรขึ้น TT^TT
ความคิดเห็น