คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 l น่ารัก & น่าตกใจ
‘น่ารัก’
คิมมยองซูกลายเป็นวิวสายตาให้อีซองยอลไปแล้ว
เหมือนเจ้าตัวรู้ว่าถูกมอง ตอนแรกยังคงกลัวอยู่ แต่พักหลังคงจะชินแล้ว
พอหันหน้ามาสบตากันทีไร ดวงตานั่นจะโตขึ้นนิดๆ ริมฝีปากนั่นก็จะเผยออกมา
ก่อนจะส่งยิ้มมุมปากมาให้ .. แล้วดวงตานั่นก็แทบปิด เหมือนจะยิ้มออกมาทั้งหน้าเลยแฮะ
ให้ตายเถอะ น่ารักฉิบหาย!
ซองยอลวิ่งเตะบอลในคาบพละกับเพื่อนร่วมห้องอย่างสนุกสนาน ผู้หญิงในห้องนั่งเกาะขอบสนามส่งเสียงเชียร์จนซองยอลมีกำลังใจขึ้นเป็นกอง
“เฮ้ยมึง เดี๋ยวกูมา”
ซองยอลโบกมือลาออกจากสนามเพราะรู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ เมื่อคืนเขาเพิ่งไปฟัดมากับสาวอกสะบึ้มในผับจนเกือบเช้า มีแรงมาเรียนได้นี่ก็บุญโข เดินปลีกตัวออกมาก่อนจะผ่านห้องๆหนึ่งที่เหมือนจะเปิดแง้มไว้เล็กๆ จนไอความเย็นผ่านมาถึงตัวซองยอล
อยากอยู่ที่เย็นๆว่ะ .. เข้าไปนั่งพักดีกว่า
ซองยอลเดินเข้าไปข้างในห้องยิมนาสติก ไม่มีใครอยู่สักคนแต่กลับเปิดแอร์ไว้เนี่ยนะ?
มองไปรอบๆห้องก่อนจะหยุดสายไว้ที่มุมห้องหนึ่ง
คิมมยองซูที่กำลังนั่งหลับอยู่มุมห้อง
อ่า.. นี่โดดเรียนมานั่งหลับอยู่นี่เองสินะ ว่าแล้ววิวสายตาเขาหายไปไหนเกือบทั้งคาบ
ว่าแล้วก็เดินเข้าไปนั่งย่อตัวลงใกล้ๆ สำรวจใบหน้านั่นโดยไม่ขออนุญาต ยิ่งได้เห็นอีกฝ่ายหายใจเข้าออกเป็นปกติก็ยิ่งรู้แน่ๆว่าหลับลึก
อ่า.. เขาจะลองบีบจมูกโด่งๆนั่นดูดีไหมนะ
ให้ตายเถอะ ซองยอลคงจะโดนพี่กยูสวดแน่ๆถ้ามาแกล้งน้องชายสุดที่รักเขาแบบนี้
เอาวะ ถ้ามยองซูจะฟ้อง เขาคงต้องขู่จริงๆนั่นแหละ
“อื้ออ”
แล้วบีบเข้าจมูกโด่งๆนั่นเข้าให้ มยองซูขมวดคิ้วแล้วพึมพำอะไรสักอย่าง ส่ายหัวไปมาก่อนจะปัดมือซองยอลออก .. ขี้เซาจังแหะ จู่ๆก็นึกสนุกอะไรขึ้นมาได้
ใช้นิ้วจิ้มไปที่เปลือกตาอีกคนแล้วลูบไปมาเบาๆราวกับจะช่วยทำให้มยองซูรู้สึกตัวเร็วขึ้น
เลื่อนลงมาถึงปลายจมูกโด่งนั่น บีบแรงๆอีกครั้งจนปลายจมูกมยองซูกลายเป็นสีแดง เจ้าตัวร้องผะแผ่วแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
จนมาถึงที่ริมฝีปาก .. ซองยอลกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ไม่กล้าแม้แต่จะร่นมือลงไปแตะ ริมฝีปากนั่นน่ะ ..
“ซ..ซองยอล”
เหมือนอีกคนจะได้สติ ซองยอลเหลือบตาออกมาจากริมฝีปากที่ขยับขมุบขมิบนั่นแล้วนั่งลงแหมะตรงหน้าอีกฝ่าย
“ไง โดดเรียนมานอนตากแอร์อยู่นี่คนเดียวเหรอ”
“คือ..”
“อะไรล่ะ? จะให้บอกครูไหมว่านายโดดเรียน”
“ไม่เอานะ! ฉันแค่เหนื่อย เลยมานอนพักต่างหาก”
“เหรอ ไปทำอะไรมาล่ะ”
“อ่านหนังสือบทต่อไปน่ะ ง่วงมากเลย..”
น้ำเสียงงุ้งงิ้งนั่นเป็นสัญญาณได้ดีว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะตื่นขึ้นจริงๆ คนละอย่างกับซองยอลเลยแฮะ เมื่อคืนเขาก็เหนื่อยเหมือนกันนะ(นั่นไง) มยองซูนี่เด็กดีจริงๆนั่นแหละ พี่กยูถึงได้หวงนักหนา ซองยอลพยักหน้า เหมือนอีกฝ่ายยังจะเกร็งๆเขาอยู่เลยแหะ
“เอางี้ ถ้าไม่อยากให้ฉันบอกครูว่านายโดดนะ..”
เขาได้ยินเสียงมยองซูกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่.. ให้ตายเหอะ เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“ขอมองหน้าหน่อย”
ยอมโดนมองว่าเป็นไอ้โรคจิตก็ยอมล่ะวะ หน้ามันน่ารักจริงๆนะเว้ย
ซองยอลเห็นมยองซูกะพริบตาปริบๆดวงตานั่นเหล่ซ้ายขวาไปมาก่อนจะเหลือบขึ้นมามองเขา ยกเข่าขึ้นมาทั้งสองข้างแล้วกอดไว้ โถ่ .. จะกลัวอะไรนักหนาวะ
“จ..จะไม่บอกแน่นะ?”
“อื้อหึ”
“อื้อ..”
แล้วก็กัดลงริมฝีปากล่างตัวเอง โอ้โห ถ้าเป็นสาวๆในผับซองยอลคงคิดว่ามยองซูกำลังยั่วเขาแน่ๆ รู้สึกเลือดสูบฉีดมากขึ้น ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกคน
“จะไปไหนล่ะ”
ใช้มือข้างหนึ่งค้ำผนังไว้เมื่อเห็นว่ามยองซูกำลังจะขยับหนี มยองซูได้แต่ตัวสั่นแล้วห่อไหล่ลง ดวงตานั่นหลุบลงต่ำจนซองยอลต้องใช้นิ้วจิ้มหน้าผากมยองซูเหลือบมองหน้าเขาแล้วถามเสียงสั่น
“พ..พอรึยัง?”
“ยังไม่ได้มองเลย”
“มองไปแล้วนี่..”
“ตอนไหนล่ะ”
“ทุกวันเลย ..”
“ทุกวันกับวันนี้ไม่เหมือนกันสักหน่อย”
“…”
แล้วมันไม่เหมือนกันยังไงวะ ซองยอลขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ไม่รู้จะหาเรื่องไปเถียงกับอีกคนทำไม ยื่นหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นจนแทบชิดกัน ให้ตายเหอะ นี่มัน .. โคตรน่ารักเลยนี่หว่า
ถึงจะผ่านผู้หญิงมาเยอะ แต่บอกตรงๆนะเพิ่งเคยเจอคนที่น่ารักแบบนี้จริงๆคนแรกเลย
ชอบไปหมด ชอบทั้งหน้าเลย
“ใกล้ไป..”
เสียงนั่นบ่นเบาๆแต่ทว่าซองยอลก็ยังได้ยิน เลิกคิ้วขึ้นข้างนึงเมื่อเห็นว่าลูกแมวเหมือนจะกลัวเขาหนักจริงๆนั่นแหละมือสองข้างถูกยกขึ้นมาดันอกเขาไว้ ให้ตายเถอะ โคตรน่ารัก
“อะไรนะ?”
“ใกล้ไปแล้วซองยอล”
ซองยอลเลยขยับเข้าไปใกล้อีกครั้ง รู้สึกว่าปลายจมูกจะเฉียดผ่านแก้มแดงๆไปจนซองยอลใจกระตุกวูบ โหวงในท้องน้อยแปลกๆ กระซิบลงผ่านข้างหูอีกคนมือมยองซูที่ทาบไว้ซองยอลก็เปลี่ยนมาจับข้อมือเล็กๆนั้นไว้เพื่อไม่ให้เจ้าตัวขัดขืน
“ว่าอะไรนะ ?”
“พ..พอแล้ว”
“อ่อ”
แล้วซองยอลก็ขยับหน้าออกมา เห็นคนตัวเล็กกว่าเหมือนจะช็อคไป ริมฝีปากนั่นมองอ้าปากค้างแล้วหน้าแดงกล่ำ น่ามองยิ่งกว่าเดิมอีก … ไล่ดวงตาลงสำรวจไปตามใบหน้า ก่อนจะหยุดลงที่ริมฝีปากชมพูนั่น
โห สุดยอด
คิมมยองซูไม่ธรรมดาจริงๆ ยิ่งได้มองใกล้ๆยิ่งน่ารัก
ไม่เคยอยากจูบใครขนาดนี้มาก่อน
จะลองจูบดีไหมวะ .. แล้วค่อยขู่ว่าห้ามไปบอกพี่กยู
กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกคนที่หดคอหนี จ้องมองลงตรงริมฝีปากชมพูนั่นก่อนจะเหลือบมองกับดวงตาเรียวที่ส่อแววว่ากลัวเต็มที่แต่ไม่กล้าทำอะไร ทันทีที่ปลายจมูกชนกันซองยอลเห็นว่ามยองซูหลับตาปี๋ ซองยอลหายใจเร็วขึ้น รู้สึกเลือดในตัวไหลพล่านจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับจังหวะของหัวใจที่เต้นผิดปกติ
ตื้อ ดึง
ผละออกจากกันรวดเร็วทันที ซองยอลเหมือนจะได้สติถึงได้สะบัดหัวตัวเอง มยองซูมองหน้าเขาแล้วช็อคค้างเติ่งไปแล้ว .. เมื่อกี้ .. เกือบโดนแล้ว ถ้าไม่มีเสียงออด .. โดนแน่ๆ
เงียบกันอยู่สักพัก บอกตรงๆตอนนี้ซองยอลสูญเสียความเป็นตัวเองโคตรๆ
“ห..ห้ามบอกครูนะ”
เหลือบตามามองกับมยองซูที่นั่งเม้มปาก ยังจะห่วงเรื่องนี้อีก …
“เออ ไม่บอกๆ”
ซองยอลใช้มือปิดหน้าตัวเอง ให้ตายเถอะ .. น่ารัก .. น่ารัก มีแต่คำว่าน่ารักลอยเต็มหัว ทำไมถึงได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรแบบนี้ด้วยวะ
“ง..งั้นไปเรียนแล้วนะ”
ซองยอลเงยหน้ามองอีกคนที่ทำท่าเงอะงะแล้วลุกขึ้นยืน หน้านั่นแดงเสียจนน่าแกล้ง
“เดี๋ยว “
“..”
“ไปด้วยกัน”
มยองซูพยักหน้า ซองยอลลุกขึ้นก่อนจะเดินไปข้างๆเหลือบมองอีกคนข้างๆที่เม้มปากตัวเองแน่น ก่อนจะยิ้มออกมา มยองซูนี่ ..
น่ารัก
น่ารัก
โคตรน่ารัก ♥
น่าตกใจ!
ซองยอลมองมาที่เขาอีกแล้ว
ด้วยหน้าตานิ่งๆ .. ดุๆแบบนั่นแหละ
ถ้ามยองซูลองยิ้มกลับไป … ซองยอลจะยิ้มตอบไหมหนอ.. ?
อ้าว .. ทำไมพอมยองซูยิ้มกลับไป ซองยอลต้องอ้าปากค้างแบบนั้นด้วยล่ะ
ไม่ใช่ว่ามยองซูไม่ชอบเรียนวิชาพละเหรอก แต่เมื่อคืนกว่าพี่กยูจะกลับบ้าน มยองซูที่ต้องรอลงไปเปิดบ้านให้ เลยไม่ได้นอนสักเท่าไหร่ เลยหยิบหนังสือเรียนมาอ่านล่วงหน้า รู้ตัวอีกทีก็ตีสองกว่าถึงจะเห็นพี่ชายตัวเองกลับมาสภาพเมาแอ๋
ฮือ .. ห้องนี้ไม่มีคนเรียนแหละ .. มยองซูหันไปบอกเพื่อนสนิทตัวเอง’อูฮยอน’ ให้ขึ้นไปรอข้างบนก่อน เพราะมีธุระนิดหน่อย
ธุระของมยองซูก็คือ มาแอบหลับในห้องยิมนาสติกนี่แหละ ♥
จัดการปิดห้องเสร็จสรรพก่อนจะไปเปิดแอร์ หามุมดีๆสักหน่อยแล้วนอนพักดีกว่า
มยองซูนอนเอาหัวพิงกับผนังห้อง แล้วปล่อยให้ตัวเองหลับไป ..
แต่หลับไม่สนิทเลยแฮะ
“อื้ออ”
มยองซูทำจมูกฟุดฟิดก่อนจะส่ายหัวเบาๆ ปัดมือไล่ไปมากลางอากาศราวกับจะไล่สิ่งที่กวนเขาออกไป ให้ตายเถอะอะไรมาเกาะจมูกเขาละเนี่ย
เหมือนจะหลับสนิทได้สักพัก มยองซูก็รู้สึกถึงอะไรสักอย่างที่แตะอยู่ที่เปลือกตาเบาๆ ..
ก่อนจะเปลี่ยนมาบีบจมูกแรงๆ .. อ้า อย่ากวนเวลานอนได้ไหมละเนี่ย
มยองซูค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนจะตกใจหนัก หน้าของซองยอลอยู่ใกล้เขาจนน่าตกใจ
“ซ..ซองยอล”
ซองยอลเงยหนาขึ้นมามองหน้าเขา ก่อนจะนั่งลงตรงหน้า มยองซูอ้าปากค้าง ให้ตายเถอะ ทำไมซองยอลมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?
“ไง โดดเรียนมานอนตากแอร์อยู่นี่คนเดียวเหรอ”
“คือ..”
ไม่รู้จะตอบยังไงเลย… ไม่ได้โดดนะ แต่ไม่เข้าเรียนอะ
“อะไรล่ะ? จะให้บอกครูไหมว่านายโดดเรียน”
“ไม่เอานะ! ฉันเหนื่อย เลยมานอนพักต่างหาก”
“เหรอ ไปทำอะไรมาล่ะ”
“อ่านหนังสือบทต่อไปน่ะ ง่วงมากเลย..”
มยองซูตอบไปตามความจริง เม้มปากตัวเองแน่นแล้วนั่งหลบตาให้ตายเถอะ .. ทำตัวไม่ถูกเลยแหะ
“เอางี้ ถ้าไม่อยากให้ฉันบอกครูว่านายโดดนะ..”
มยองซูกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก .. มองหน้าเพื่อนร่วมห้องตัวเองแล้วเริ่มกลัวขึ้นมาเฉย
“ขอมองหน้าหน่อย”
อ..อีกแล้วเหรอ .. มยองซูกะพริบตาปริบๆแล้วเหลือบมองซ้ายขวา .. อยากรู้จังว่าหน้าเขามีอะไรถึงชอบมองนักหนา .. แต่ว่า ถ้าแลกกับซองยอลไม่บอกครูว่าเขาโดดเรียนก็คุ้มอยู่นะ .. ถ้าพี่กยูรู้เขาคงโดนว่าแน่ๆ มยองซูยกเข่าทั้งสองข้างมาแนบอกแล้วกอดแน่นพลางใช้ความคิด
“จ..จะไม่บอกแน่นะ?”
ถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจ .. ก็กลัวว่าซองยอลจะไปบอกครูนี่
“อื้อหึ”
“อื้อ..”
เป็นไงเป็นกัน .. แค่มองหน้านี่นา ไม่เสียหายเท่าไหร่เหรอก แค่รู้สึกแปลกๆ … กัดลงริมฝีปากล่างตัวเองเมื่อเอ่ยสิ่งที่คิดออกไป เหลือบมองอีกฝ่ายที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“จะไปไหนล่ะ”
ซองยอลใช้มือค้ำกำแพงล็อคมยองซูไว้ … ให้ตายเถอะ ก็จะขยับหนีนี่ ซองยอลเข้ามาใกล้มากจนเขาเริ่มรู้สึกแปลกๆอะ หดตัวหดคอลงแล้วมองต่ำลงพื้น ให้ตายเถอะ ทำไมถึงชอบมองหน้าเขานักหนาเล่า จนรู้สึกถึงอะไรจิ้มลงที่กลางหน้าผากนั่นแหละถึงได้เงยหน้าขึ้นมาสบตา
“พ..พอรึยัง?”
“ยังไม่ได้มองเลย”
นี่ยังไม่ได้มองอีกเหรอ ….
“มองไปแล้วนี่..”
“ตอนไหนล่ะ”
“ทุกวันเลย ..”
ทั้งวันด้วย … T^T ไม่ว่ามยองซูจะหันไปทางไหนจะเจอแต่สายตาของซองยอลตลอดเลยอะ
“ทุกวันกับวันนี้ไม่เหมือนกันสักหน่อย”
“…”
แล้วมันไม่เหมือนกันยังไงล่ะ .. ก็วันนี้และเมื่อวานซองยอลก็มองเขานี่ ไม่กลายเป็นทุกวันเหรอ?มยองซูไม่กล้าตอบกลับไปเลยได้แต่มองซองยอลขมวดคิ้ว ขยับเข้ามาใกล้อีกแล้ว .. ใกล้จัง มยองซูจะระเบิดตายแล้วนะ
“ใกล้ไป..”
ตัดสินใจเอ่ยออกไป แล้วก้มหน้าลงกับเข่านั่น ใช้มือทั้งสองพยายามดันตัวอีกคนออก
“อะไรนะ?”
“ใกล้ไปแล้วซองยอล”
เหมือนซองยอลจะไม่ได้ยินที่เขาพูดมั้ง เลยขยับเข้ามาใกล้ๆอีกครั้ง มยองซูสะดุ้งเล็กๆเมื่อปลายจมูกอีกคนโดนแก้มเขาแบบเฉียดๆ มยองซูทำตัวไม่ถูกพอข้อมือทั้งสองถูกซองยอลจับไว้ แถมยังใกล้จน…เหมือนจะกอดกันอยู่แล้ว แถมกระซิบลงข้างหูจนมยองซูสยิวขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
“ว่าอะไรนะ ?”
ซองยอลหูหนวกเหรอ T _ T
“พ..พอแล้ว”
“อ่อ”
แล้วซองยอลก็ถอนหน้าออกไป มยองซูอ้าปากค้างแล้วนั่งนิ่งไปไม่กล้าตอบอะไร ถึงจะออกห่างออกมาสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังใกล้สำหรับมยองซูอยู่ดี จู่ๆซองยอลก็จ้องหน้าเขานิ่งแล้วกลืนน้ำลาย .. มยองซูเม้มปากตัวเองแน่นแล้วกะพริบตาปริบๆ รอดูว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกวูบวาบแปลกๆด้วยล่ะ
จนปลายจมูกอีกคนชนกับปลายจมูกตัวเองถึงรู้ว่ากำลังจะโดนอะไร มยองซูหลับตาปี๋ ลมหายใจอุ่นๆของซองยอลปะทะเข้าที่ใบหน้าเขาอย่างจัง แย่แล้ว มยองซูกำลังแย่ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ เขากับซองยอลต้อง ...
ตื้อ ดึง
มยองซูเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินเสียงออดเปลี่ยนวิชา ซองยอลสะดุ้งตัวก่อนจะถอยไปออกห่าง แล้วทำท่าสะบัดหัวอะไรสักอย่าง มยองซูได้แต่นั่งอึ้ง .. เมื่อกี้ไม่โดนใช่ไหม ? ..
แย่แล้ว T^T เขาควรจะทำยังไงดี
หาประเด็นสิ .. ประเด็นไม่ให้บรรยากาศอึดอัด
“ห..ห้ามบอกครูนะ”
คิดออกแค่เนี้ยะ ..
“เออ ไม่บอกๆ”
มยองซูถอนหายใจอย่างโล่งอก ดีแล้วที่ซองยอลไม่บอก เหลือบมองซองยอลที่เอามือปิดหน้า .. เป็นอะไรของเขากันล่ะไม่ถามดีกว่า .. มยองซูเม้มปากตัวเองก่อนจะลุกขึ้น
“ง..งั้นไปเรียนแล้วนะ”
“เดี๋ยว “
ยังไม่ทันจะลุกได้เท่าไหร่ เสียงนั่นก็เรียกมยองซูไว้ .. ตกใจชะมัด
“..”
“ไปด้วยกัน”
มยองซูหันไปมองหน้าซองยอลที่กำลังลุกขึ้นมาแล้วเดินข้างๆ พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปห้องเรียนด้วยกัน เม้มปากตัวเองแน่นเพราะซองยอลทำให้เขาตกใจเกือบห้านาทีนั่นนะ
ถึงจะน่าตกใจก็เถอะ แต่รู้สึกดีแปลกๆแฮะ ♥
ความคิดเห็น