คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 l น่ามอง & น่ากลัว
เราเอง : พอกลับมาอ่านฟิคเก่าๆแล้วยิ้มได้เหมือนกันนะ
ตอนแต่งมีความสุขมากเลย หวังว่าคนอ่านคงจะมีความสุขนะคะ
เป็นฟิคตลกๆ ซีรีย์จบในตอนนะ
พาร์ทแรกเป็นของซองยอล อีกพาร์ทเป็นของมยองซู
อารมณ์เหมือนสลับกันเป็นคนเล่าเหตุการณ์ ความคิดช่วงนั้น
หวังว่าจะยิ้มไปกับมันนะคะ
#ฟิคมันน่านัก
น่ามอง
คิมมยองซูน่ะ น่ามอง
เพราะตัวขาวๆกับริมฝีปากที่เวลา ยิ้มเป็นเอกลักษณ์ รอยยิ้มมุมปากที่ใครเห็นก็ต้องตายมันน่ามองผิดปกติ จมูกที่โด่งเป็นสันคล้ายกับคนดื้อรั้น ดวงตาที่เรียวลงจนซองยอลอดที่จะมองไม่ได้ แต่เหมือนเวลาที่เขามองไปที่มยองซูเมื่อไหร่ คนตัวเล็กกว่าจะหันหน้าหนี ไม่ก็หน้าซีดไปเลย
ไม่เข้าใจว่าจะกลัวอะไรเขานักหนา
“เฮ้ยซองยอล วันนี้มึงจะไปตีกับเด็กโรงเรียนCไหม?”
“เดี๋ยวไปว่ะ วันนี้อยู่เวรที่โรงเรียนก่อน เดี๋ยวครูแม่งโทรไปฟ้องแม่กูอีก”
ซองยอลพูดขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาออกจากเด็กเรียนประจำห้อง มยองซูขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันไปยิ้มให้เพื่อนร่วมห้องที่เข้ามาวางสมุด ฝากส่งครูเพราะรู้ว่ายังไงมยองซูก็ต้องเอาไปส่ง
มยองซูไม่รู้จะปฏิเสธยังไงเลยได้แต่ยิ้มแหะๆ แล้วบอกว่าจะไปส่งให้ เป็นแบบนี้มาตลอด
“เวรเดียวกับมยองซูซะด้วย”
“เหี้ยไรมึง ไปไกลๆตีนไป”
เหมือนมยองซูจะหูดี เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือก่อนจะหันมาหลังห้อง แล้วสบตาเข้ากับซองยอลเข้าอย่างจัง
ดูสิ .. ทำหน้าซีดอีกแล้ว
แล้วมยองซูก็หันกลับ ซองยอลได้แต่ขมวดคิ้วงงหนัก อะไรจะกลัวเขาขนาดนั้นวะ? เป็น แบบนี้มานาน เขารู้ว่ามยองซูหน้าตาค่อนข้างโดดเด่นในโรงเรียน มีคนเข้ามาจีบเยอะแยะแต่เจ้าตัวได้แต่ส่ายหัวไม่เอาลูกเดียว เพราะพี่ชายเป็นนักเลงด้วยล่ะพวกคนที่เข้ามาจีบเลยเกร็งๆกันใหญ่
อย่างซองยอลก็เป็นลูกน้องอันดับต้นๆของคิมซองกยู พี่ชายของคิมมยองซูที่สุดแสนคนละขั้วกันเลย
พี่ชายอย่างกับหมาบ้า น้องชายอย่างกับลูกแมวตัวเล็กๆ
ไม่รู้ ว่าเมื่อไหร่ที่ใบหน้าของคิมมยองซูเป็นวิวสายตาให้กับซองยอลไปเสียแล้ว รู้ตัวอีกทีคนถูกมองก็จ้องมาที่หน้าเขาแล้วหลบตา หน้าตาซีดเซียวจนเขางงหนัก
”มึงว่ากูน่ากลัวปะวะ”
แล้วก็หันไปถามโฮวอนเพื่อนรักที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่โต๊ะข้างๆ
“ไม่ว่ะ อย่างมึงนี่เขาจะฮากันมากกว่านะ ทำไมถามงั้น”
“กูมองหน้าคนๆนึงแล้วเขาทำท่ากลัวกูวะ สงสัยมาก”
“ถามไปตรงๆดิ้ โห เซียนผู้หญิงอย่างมึงมาป๊อด”
จะว่าไปก็ถูก อยู่แค่มัธยมปลายแต่เพราะเป็นคนผ่านโลกมาเยอะ ซองยอลเลยไม่ใช่เด็กมัธยมปลายธรรมดาสักเท่าไหร่ อย่างน้อยก็มีเรื่องต่อยตีทุกอาทิตย์ เรื่องผู้หญิง กับเรื่องเหล้าสุรา
“เออ เดี๋ยวกูจะถาม”
“แล้วมึงหมายถึงใครวะ”
“มยองซูอะดิ มองกูอย่างกับกูจะไปกินหัวเขา”
“บอกไปตรงๆดิว่าไม่ได้อยากกินหัว อยากกินทั้งตัว”
แล้วซองยอลก็ยกเท้าจะถีบเพื่อนรักตัวเอง เหมือนคนข้างหน้าห้องเรียนเขาจะหูดีอีกนั่นแหละถึงได้เงยหน้าขึ้นมา หันซ้ายขวาแล้วหยุดสายตาที่เขาอีกครั้ง สะดุ้งตัว แล้วหันไปเขียนอะไรบ้างอย่างต่อ
-_- หงุดหงิดว่ะ
จนสุดท้ายหลังเลิกเรียน
ซองยอลนั่งเอาเท้าพาดกับโต๊ะเรียนตัวเองมองมยองซูเขียนอะไรอยู่ที่โต๊ะ ทั้งๆที่เลิกเรียนจนไม่มีใครอยู่แล้ว แต่เหมือนมยองซูจะทำงานเพลินถึงได้สะดุ้งตัวแล้วมองนาฬิกาข้อมือ ถอนหายใจออกมาแล้วรีบยกกองสมุดนั่นขึ้นไปส่งที่ห้องพักครู
อย่าคิดว่าซองยอลจะเป็นคนดีไปช่วยอะไรแบบนั้นเหรอกน่ะ
“ของฉันด้วย”
แล้วก็โยนไปหน้าห้อง มยองซูหันมามองหน้าเขาตาปริบๆแล้วก้มหัวรับ อ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าไม่มีใครในห้องเหลืออยู่สักคน เดินไปเก็บซากสมุดที่เขาโยนไปหน้าห้องมารวมกับสมุดคนอื่นๆ
หงุดหงิดว่ะ
“ทำไมถึงต้องทำตามคนอื่นสั่งหนักหนาด้วยวะ?”
“..”
“คิมมยองซูเว้ย!”
“อ..อย่าตะคอกสิ”
กว่าจะพูดกันได้ ซองยอลยกเท้าลงจากโต๊ะเรียนก่อนจะเดินดุ่มๆมาหาอีกคนที่ยกกองสมุดขึ้นมาแนบ ไว้กับอกเป็นสิบๆเล่ม ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเอง แต่เหมือนจะใจดีจนเพื่อนคนอื่นๆไม่เกรงใจฝากได้ทุกวัน
“ทำไมต้องทำหน้าตากลัวฉันขนาดนั้นด้วยวะ?”
“เอ่อ..”
“ไม่ชอบขี้หน้าฉันหรือไง?”
“ไม่ใช่นะ… แบบ”
“แบบอะไร?”
มยองซูพูดตะกุกตะกัก ริมฝีปากหยักนั่นอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง คิ้วเรียวขมวดนั่นทำเอาซองยอลต้องยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ คนตัวเล็กกว่าขี้ตกใจเลยได้แต่ถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว แต่ซองยอลก็เดินตามไปอีกก้าวเหมือนกัน
“ซองยอลชอบมองฉัน..”
“อื้อหึ ก็ชอบมอง”
“ด้วยสายตาแบบนี้นี่แหละ..”
ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ะ ไม่รู้ว่าคิมมยองซูมันพูดน้อยไปหรืออีซองยอลเข้าใจยากเอง ใช้นิ้วก้อยเขี่ยเข้าไปในหูตัวเองราวกับมันจะช่วยทำให้ซองยอลฟังคนตัวเล็ก ที่กลัวหัวหดได้ถนัด
“ขออีกรอบ ให้เข้าใจ”
“ก็ซองยอลชอบมองฉัน…”
“แล้ว??”
“พี่ซองกยูบอกว่า .. ถ้ามีใครมองหน้า แสดงว่าหาเรื่อง ต..แต่ฉันไม่ได้อยากหาเรื่องกับซองยอลนะ!”
แล้วมยองซูก็กอดสมุดไว้แนบอกแน่น ไหล่เล็กๆห่อลงจนซองยอลต้องเลิกคิ้วขึ้น … นี่คิดว่าเขามองหน้านี่หาเรื่องงั้นเหรอ ?
“ฉันจะบอกให้นะ ที่ฉันมองนายบ่อยๆนะเพราะ..”
เพราะ .. ซองยอลชะงักไปสักครู่นึงก่อนจะขมวดคิ้วตัวเองเดี๋ยวนะ ทำไมเขาถึงชอบมองมยองซูล่ะ ?
“…”
ยิ่งได้เห็นดวงตานั่นใกล้ๆซองยอลยิ่งรู้วูบวาบแปลกๆ ริมฝีปากหยักที่ซองยอลชอบมองมันกำลังเม้มเข้าหากันแน่น จมูกโด่งนั่นเชิ่ดขึ้นสูงซะน่าบีบแกล้งจริงๆ
“หน้าของนายน่ามอง”
“เอ๋?”
มยองซูกระพริบตาปริบๆแล้วมองหน้าซองยอล ให้ตายเถอะ ! เหตุผลแค่นี้แหละที่เขานั่งมองมยองซูทั้งวันน่ะ แถมมองมานานแล้วด้วย เหตุผลก็มีแค่นี้แหละ
“เข้าใจแล้วใช่ไหม คราวนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหาเรื่องนายแล้วนะ”
“อ..อื้อ”
“อะไรอีกล่ะ เดี๋ยวช่วยยกไป”
“ไม่ต้องเหรอก .. เดี๋ยวฉันยกเอง”
“อย่าเถียงดิวะ”
“T ^ T อ..อื้อ”
“แต่ต้องแลกกับให้ฉันมองหน้านายนะ”
“อ..เอ๋?”
ข้อแลกเปลี่ยนแบบมัดมือชกทำเอา มยองซูเอ๋อไป ซองยอลยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วสำรวจไปตามใบหน้า อืม ดวงตานั่นสวยจริงๆนั่นแหละ จมูกก็โด่งกว่าที่มองไกลๆ เด็ดสุดก็ปาก ทั้งชมพูทั้งน่ามอง ดูสิมันขยับราวกับจะชวนให้ซองยอลเข้าไปสัมผัสยังไงไม่รู้ โดยรวมมยองซูนี่หน้าตาดีโคตรๆ
พอมองเสร็จก็ดึงสมุดเป็นสิบๆเล่มจากมืออีกคนมาถือก่อนจะเดินนำออกไปข้างนอกห้อง มยองซูได้แต่หน้าเหวอก่อนจะรีบหยิบเล่มที่เหลือแล้วเดินตาม ..
อ่า .. ให้ตายเถอะ หน้าของมยองซูนี่น่ามองจริงๆ
ได้มองใกล้ๆนี่ขอบอกเลยว่าฟินสุดๆ
น่ากลัว!
ทำไมอีซองยอลชอบมองมาที่เขานักล่ะ ..
นี่มันน่ากลัวมากๆเลยนะ
น่ากลัวจริงๆนะ มยองซูกลัวมากจนเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับพี่ซองกยู พี่กยูบอกว่าใครมองหน้าแปลว่าเขาหาเรื่อง แล้วตลอดที่ซองยอลมองหน้าเขาล่ะ .. เขารู้ว่าซองยอลนะชอบไปตีกับโรงเรียนอื่นพร้อมกับพี่ซองกยูบ่อยๆ แต่..จะให้เขาไปมีเรื่องกับซองยอลเหรอ
บอกเลยว่าตลอดสิบเจ็ดปีของมยองซูไม่เคยคิดแม้แต่จะแกล้งมดแกล้งแมว
เม้มปากตัวเองแน่นก่อนจะเขียนการบ้านต่อ เงยหน้ายิ้มให้เพื่อนร่วมห้องที่เดินเอาสมุดมาฝากส่งแล้วถอนหายใจ … ไปส่งเองก็ได้นี่ ทำไมถึงต้องให้เขาไปส่งด้วยเล่า T_T
‘มยองซู’
เหมือนมีใครสักคนเรียก มยองซูเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันซ้ายขวา เป็นเสียงของเพื่อนผู้ชายในห้องเขานี่แหละ ก่อนจะหันไปหลังห้องที่รวมกลุ่มของใครบางคนที่ทำให้มยองซูกลัว
ซองยอลกำลังมองมาที่เขาอีกแล้ว
น่ากลัว … ไม่เอานะ ไม่มีเรื่องกันนะ..
มยองซูหน้าซีดลงแล้วก้มหน้าเขียนต่อ แต่เขียนได้สักพักก็ได้ยินคนเรียกชื่อตัวเองอีกครั้ง เลยหันไปมอง
T^T เจอกับหน้าซองยอลอีกแล้ว
นี่ซองยอลไม่ชอบอะไรเขาหรือเปล่า
หลังเลิกเรียนได้ไม่นาน มยองซูเงยหน้าขึ้นมากระพริบตาตัวเองปริบๆ อ่า .. ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มแล้ว ก้มหน้ามองนาฬิกาตัวเองแล้วสะดุ้งโหยง ให้ตายเถอะ เขาทำการบ้านเลยเวลาเลิกเรียนเลยเหรอ!
ว่าแล้วก็จัดการหยิบกองสมุดนั่นขึ้นมาแนบอก เยอะชะมัด สงสัยต้องเดินสองรอบแน่ๆเลย
“เอาของฉันไปด้วย”
แล้วสมุดปริศนาก็ลอยผ่านหัวมยองซูไป มยองซูอ้าปากค้างก่อนจะหันไปมองหลังห้องต้นตอของสมุดลอยฟ้า เห็นซองยอลกำลังนั่งยกเท้าพาดกับโต๊ะอยู่ นั่นไง .. มองเขาแบบน่ากลัวอีกแล้ว มยองซูไม่รู้จะพูดอะไรเลยเดินไปหยิบสมุดของซองยอลให้มารวมกับของคนอื่นๆ
“ทำไมถึงต้องทำตามคนอื่นสั่งหนักหนาด้วยวะ?”
“…”
ห๊ะ เมื่อกี้ซองยอลพูดกับเขารึเปล่าน่ะ?
“คิมมยองซูเว้ย!”
T _ T โฮ มยองซูไม่สู้คนนะ!
“อ..อย่าตะคอกสิ”
มยองซูตอบเสียงสั่น สะดุ้งตัวอีกรอบเมื่อเห็นว่าซองยอลก้าวขาฉับๆเข้ามาหาเขา เอาไงดี มยองซูไม่รู้จะทำยังไงเลยได้แต่กอดสมุดนั่นแนบอกไว้ เอาวะ ใจดีสู้เสือ !
“ทำไมต้องทำหน้าตากลัวฉันขนาดนั้นด้วยวะ?”
“เอ่อ..”
.. ก็น่ากลัวจริงๆนี่นา T^T
“ไม่ชอบขี้หน้าฉันหรือไง?”
“ไม่ใช่นะ… แบบ”
อยากจะถามมากกว่าว่าซองยอลไม่ชอบอะไรเขาหรือเปล่า
“แบบอะไร?”
เสียงนั่นดุขึ้นอีกครั้ง หน้าซองยอลดูเหวี่ยงแถมเดินเข้ามาใกล้เขาจนมยองซูเริ่มกลัวหนักต้องถอยหลัง หนีไปอีกก้าว แต่ซองยอลก็ก้าวตามมาอีก
“ซองยอลชอบมองฉัน..”
“อื้อหึ ก็ชอบมอง”
“ด้วยสายตาแบบนี้นี่แหละ..”
อธิบายออกมาได้เท่านี้อะ T_T ก็ซองยอลชอบทำหน้าดุๆ มองเขา ทีคนอื่นล่ะหัวเราะให้ แต่มองเขาทีไรต้องทำหน้าดุใส่ตลอด เหมือนจะอธิบายสั้นไปจนซองยอลไม่เข้าใจเลยต้องเอามือแคะหู .. ให้ตายเถอะ มยองซูว่าตัวเองพูดเสียงดังแล้วนะ
“ขออีกรอบ ให้เข้าใจ”
จะอธิบายยังไงดีเล่า … น้ำตาจะไหลแล้วเนี่ย
“ก็ซองยอลชอบมองฉัน…”
“แล้ว??”
“พี่ซองกยูบอกว่า .. ถ้ามีใครมองหน้า แสดงว่าหาเรื่อง ต..แต่ฉันไม่ได้อยากหาเรื่องกับซองยอลนะ!”
บอกไปตรงๆ ไม่อยากจะมีเรื่องกับซองยอลเหรอก กลัวจะตาย กอด สมุดแนบอกตัวเองไว้แน่นราวกับจะให้มันช่วยเป็นเพื่อนร่วมชีวิตถ้าจู่ๆซองยอ ลจะกระโดดถีบเขาขึ้นมาเพราะเหตุผลฟังไม่น่าเข้าหูสักเท่าไหร่
“ฉันจะบอกให้นะ ที่ฉันมองนายบ่อยๆนะเพราะ..”
มยองซูเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตกว่า ขมวดคิ้วลงน้อยๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเว้นวรรคไป ย่นจมูกลงเล็กๆ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันรอคำตอบ แต่เหมือนซองยอลจะนิ่งไปแล้วมองหน้าเขานิ่ง
“หน้าของนายมันน่ามอง”
“เอ๋?”
กะพริบตาตัวเองปริบๆ น่ามองเหรอ ? น่ามองยังไงอะ อยากจะขอให้อธิบายเพิ่มแต่ก็กลัวว่าซองยอลจะว่าเอา
“เข้าใจแล้วใช่ไหม คราวนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหาเรื่องนายแล้วนะ”
“อ..อื้อ”
แต่ตอนนี้หน้าดุมากเลยนะ ….
“อะไรอีกล่ะ เดี๋ยวช่วยยกไป”
“ไม่ต้องเหรอก .. เดี๋ยวฉันยกเอง”
“อย่าเถียงดิวะ”
“T ^ T อ..อื้อ”
“แต่ต้องแลกกับให้ฉันมองหน้านายนะ”
“อ..เอ๋?”
แล้วซองยอลก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้มยองซูอีกครั้ง มยองซูเบิกตากว้าง พยายามขยับริมฝีปากราวกับจะถามอะไรต่อแต่ก็ไม่กล้า เลยได้แต่ย่นคอให้อีกฝ่ายมองหน้าตัวเองใกล้ๆ
ผ่าน ไปสักพักซองยอลก็ไม่ได้พูดอะไร จัดการแย่งกองสมุดออกจากมือมยองซูก่อนจะเดินนำหน้าออกจากห้อง มยองซูเม้มปากตัวเองแน่นก่อนจะหยิบกองที่เหลือแล้วเดินตามออกไป
ถึงซองยอลจะหน้าตาน่ากลัว แต่ก็ใจดีนะ
คราวนี้ไม่ต้องยกไปสองรอบแล้วนะมยองซู
ความคิดเห็น