คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : You only love 3
ผมเดินไปว่าไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะหลังโรงเรียนซะหน่อย
วันนี้แจจุงของผมน่ารักจริงๆ
อ๊ะ
แจจุงขอผมงั้นเหรอ
ผมริอ่านใช้คำนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
อายตัวเองจัง
-//////-
แล้วเสียงๆหนึ่งก้อเค้ามากระทบโสตประสาท
หวาน
นุ่ม
คุ้นหู
"ปล่อยช้านนนนนนนนน"
แจจุง
ผมวิ่งไปตามหาที่มาของเสียงที่ตอนนี้เงียบไปแล้วให้ตายสิ
อย่าเป็นอะไรนะแจจุง
แล้วผมก็เห็นอะไรบางอย่าง
หลังพุ่มนั่น
มันดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน
"เฮ้ย ทำไรวะ ปล่อยเค้านะ" ใช่จริงๆด้วย แจจุงจริงๆ
แจจุง
แจจุงในสภาพเสื้อนักเรียนโดนฉีกหลุดลุ่ย
มีรอยแตกตรงริมฝีปากบางใส กางเกงนักเรียนกองอยู่ข้างๆ พวกมันทำอะไรแจจุง
"พวกแกทำไรอะไรเด็กผู้ชายคนนั้น"
"อย่ามายุ่งดีกว่าไอ้หน้าอ่อน"
" ถ้าฉันจะยุ่งหละ"
พวกมันค่อยๆละจากแจจุงแล้วยืนล้อมผมไว้
"ก็โดนยังงี้ไง"
แล้วมันก็วิ่งเข้ามารุมผม
มันมีกันประมาณ 4-5 คนตอนนี้ผมกำลังโกรธ มันทำอะไรแจจุง
ตุ๊บ
ผลัวะ
ตุ๊บ
เสียงกำปั้นกระทบร่างกายเต็มไปหมด
แฮ่กๆๆๆ เหนื่อยชะมัด พวกมันกองลงไปไม่เป็นท่าหมดแล้ว
"มึง มึงทำอย่างนี้ ไม่รู้เหรอว่ากรูเป็นใคร"
กรูจะไม่รู้มึงเหรอว่ามึงเป็นใคร
"ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร และไม่อยากจะรู้ ฉะนั้นไสหัวไปก่อนที่ฉันจะฆ่าแก"
แล้วพวกมันก็วิ่งหนีไป
"ฝากไว้ก่อนนะเว้ย ฉันจะมาเอาคืนแน่ๆ" แหนะ ยังไม่วาย ไอ้นี่
แล้วผมก้อรีบวิ่งไปดูแจจุง
ผมถอดเสื้อนอกคลุมตัวแจจุงไว้ แล้วพากลับคอนโดของผม
ผมวางแจจุงอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวว่าหากทำอะไรไปร่างบางตรงหน้าอาจแตกสลายไปได้
"แจจุง อย่าเป็นอะไรนะ" แล้วผมก้อเช็ดตัวและนอนเฝ้าแจจุงทั้งคืน
อืม หลับสบายจัง ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา
เอ๊ะ ที่นี้ที่ไหนหว่า ไม่คุ้นเลย แล้วภาพเหตุการณ์เมื่อวานก็ไหลเข้ามาในหัวช้าๆ
"ยุนโฮ" สียงผะแผวออกมาจากริมฝีปากสีกลีบกุหลาบ
ผมหันสำรวจรอบๆตัว แล้วก็พบกับร่างเจ้าของชื่อที่พึ่งเรียกไปเมื่อกี้ นอนฟุบกับเตียง มือข้างนึงจับมือผมไว้ ถัดไปอีกหน่อย เป็นอ่างน้ำและผ้าขนหนู
เฮ้ย อย่าบอกว่ามันเช็ดตัวให้ผม คิดแล้วหน้าก็พลันขึ้นสีระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้
แล้วสายตาเจ้ากรรมก็หันไปมองคนที่ช่วยเค้าไว้เมื่อวาน
ไล้มองไปตามกรามได้รูป ริมฝีปากที่เปล่งคำพูดกวนประสาทออกมาตลอดเวลาที่อยู่กับเค้า สันจมูกโด่งรับกับใบหน้าใสๆนั่น ดวงตาที่ปิดสนิทภายใต้คิ้วโก่งได้รูป ตอนหมอนี่หลับก็น่ารักดีนะเนี่ย เหมือนเด็กทารกเลย
และก่อนที่จะได้สำรวจอะไรไปมากกว่านี้ดวงตาที่ปิดสนิทเมื่อกี้กลับเปิดขึ้นอย่างไม่มีสัญญาณเตือนทำเอาคนสวยของเราตกใจ
ยุนโฮเห็นท่าทางนั้นก็หัวเราะออกมา แจจุงของเค้าน่ารักเสมอเลยน้า
"ตื่นแล้วเหรอ ยังเจ็บแผลที่ปากอยู่มั้ย"เสียงนุ่มๆถามออกมาอย่างอ่อนโยน
ผมเอามือแตะปากตัวเอง
เจ็บ
"ก็นิดหน่อยนะ"
"หิวมั้ย เดี๋ยวฉันไปทำโจ๊กให้นะ"
"อือ"
แล้วยุนโฮก้อเดินไปที่ประตู พูดดีมั้ยนะ
เอ่อ..เอาน่า
"ยุนโฮ"
"หือ" เค้าหันกลับมาพร้อมส่งสายตาว่า มีอะไรเหรอ
"ข..ขอบคุณนะ"
"อือ ไม่เปนไร ก้อฉันรักแจจุงนี่น่า"
ว่าแล้วยุนโฮก็เดินออกไป
ทิ้งให้อีกคนบนเตียงหน้าขึ้นสีด้วยความอาย
"ไอ้บ้า พูดออกมาได้ไม่อายปาก"
และไม่นานเกินรอเค้าก็กลับมาพร้อมกับโจ๊กร้อนๆ หอมน่ากิน
"อะ ฉันป้อนนะ"
"ไม่ต้องเลย แขนฉันยังใช้งานได้"
"ว้า อดป้อนข้าวที่รักเลย"
"ใครที่รักนายไม่ทราบ พูดให้ดีดีนะ"
"อะ พูดผิด ต้องบอกว่า อดป้อนข้าวคนที่ฉันรักเลยตะหากเนอะ"
"ประสาท"
ผมตักโจ๊กเข้าปาก อืม รสชาติใช้ได้เลย ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างยุนโฮเนี่ยจะทำอาหาร
เป็น
"อร่อยดีนะ ยังไงก็ขอบใจมากๆเลยเรื่องเมื่อวานอะนะ นี่แต่อย่าคิดนะว่าแค่นาย
ช่วยฉันแค่นี้แล้วฉันจะเปลี่ยนใจมาคบกับนายนะ คิดผิดขอบอก ฉันกับนายยังคงเป็นเพื่อนกันเข้าใจมั้ย อะ อิ่มละ"
ผมพร่ำไปเรื่อยๆอย่างไม่คิดอะไรโดยที่ไม่รู้หรอกว่ามันกำลังทำร้ายใครบางคน
ยุนโฮเหยีบยชามโจ๊กออกไปเก็บแล้วผมก็นอนลงไป
ง่วงจัง พึ่งตื่นแท้ๆ ยังไงวันนี้ก็ไม่ต้องไปโรงเรียนนี่น่าหลับอีกสักแปปก็ได้
ความคิดเห็น