ลำดับตอนที่ #5 : บันทึกของฝน ตอน......อี้...น่าเกลียดที่สุด

เฮ้อ! สบายจิง ๆ คาบ 7 ว่างเลยไม่ต้องเรียนอังกฤษกับ อ.พิรุณทิพย์ ก้อเจ๊อ่ะ โหดเปงเลย บ่นก้อเก้ง....เก่ง...
"ไอ้ฝน ไปไหนดีว่ะ" ไอ้บลูถามพร้อมเก็บของใส่ล็อกเกอร์
"อืม...ไปนั่งที่ม้าหินดีมั้ย ข้างโรงอาหารอ่ะแล้วก้อซื้อหนมมากินกัน แผล็บ ๆ ๆ"
"แกนี่ กินเก่งชะมัด มิน่าล่ะ ถึงด้ายยยยยย"ไอ้บลูฉันรู้ว่าแกไม่กล้าพูดต่อ กลัวสายตาอันหวานเชื่อมของฉันใช่ม้า (อำมหิตต่างหาก)
ลัน ลันลัน ล้าาาา มีความสุขจิง จิ๊ง ขนมน่ากินจัง 555
"แกซื้อมาทำไมตั้งเยอะว่ะ มีกันอยู่ 2 คน เอาไปเผื่อแผ่หมาที่ไหน" ไอ้บลูมองขนมอย่างอึ้ง ๆ ก้อไม่เยอะน้า ก้อแค่ เลย์ 2 สเน็ก 1 มาม่าคัพ 1 ถ้วย แซนวิสใส้ปลาทูน่า 2 อัน แล้วก้อแฟนต้าเบอรี่เลิฟ 1 กระป๋อง แต่ก้อไม่ลืม แป็ปซี่ลาเต้ของโปรดแกนะเว้ย  "ก้อ...ไม่กี่อย่างเอง"ฉันตอบเสียงอ๋อย ๆ
"เนี่ยนะ ไมกี่อย่าง มานี่เลย" แล้วแกลากฉันไปไหนอ่ะ
"แกจะไปไหน"ฉันถาม
"อ้าว ก้อไปซื้อมาม่าของฉัน 1 ถ้วย แล้วก้อ ผลไมซัก...อืม..3-4อย่างเปงไง" โอ้โหว่าแต่ฉัน ใคร ๆ ก้อบอกว่า ฉันกับไอ้บลูกินเก่งมั่ก มาก แต่มันไม่หยักกะอ้วนแฮะ แต่ดูฉันดิ ..........(แค่อวบอ่ะ)
เมื่อกลับมาถึงที่โต๊ะ
"เฮ้ย/เฮ้ย" อ๊ายยยยหนุ่มน้อยผู้น่ารักของฉาน เฮ้ย ไม่ใช่ดิฉันต้องไม่ชอบหมอนี่ แค่ปลื้มก้อพอแล้ว เพราะฉันไม่อยากอกหักเมือนพี่สาวฉัน มันรู้สึกว่าความรักนากลัวยังไม่รู้
"นี่นาย มีมารยาทบ้างป่าว มาเที่ยวกินของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติอ่ะ"
"ฝน ให้ Xiah กินด้วยก้อด้ายนิเผื่อ Mickyมา ฉันจะได้จีบไง" ไอ้บลูพูดพร้อมจ้องคนที่กินขนมอย่างอร่อยโดยไม่กระพริบตา 
"ไม่ได้! ฉันซื้อมาแพงนะ จะไห้หมอนี่กินฟรีได้ไง" ฉันกระซิบตอบ
"เทอควรจะขอบคุนฉันนะ" หมอนั่นพูดแต่ก้อยังกินมาม่าของฉันอยู่ ฮือฮือ มาม่าของฉัน เผล็บๆ
"ขอบคุน  ขอบคุนอะไรนาย"
"ก้อฉันช่วยเอาความอ้วนมาจากเทอไง กินมาก ๆ แบบน้เองจึงทำไห้ลูกหมูอย่างเทอ จะกลายปงยายหมูอยู่แล้ว555"ขำบ้าอะไรย่ะ ฉันจะกินเยอะแล้วอ้วน(อวบ)มันหนักตาตุ่มข้างไหนของนาย
"นี่!นาย" ฉันชี้หน้าเค้าอย่างเหลืออด
"เฮ้ Xiah ทำไรอยู่ว่ะ อ้าวกินมั่งดิ ยิ่งหิว ๆ อยู่" เฮ้ย ทั้งแก็งค์นานเนี่ยชอบกินของ ๆ ชาวบ้านหรอ
"อุ๊ย!Micky" บลูพูดขึ้นอย่างดีไจ  "เอ่อ...นายกินมาม่าของฉันก้อได้นะ เออ!มีผลไม้ด้วยนะ" แน่นอน...คำพวกนั้นไม่ได้หลุดออกจาปากฉันหรอก ถ้าไม่ใช่
"บลู" "อ้าว..ฝน ยืนอยู่ทำไมล่ะ มานั่งด้วยกันดิ" นึกว่าแกลืมว่าฉันอยู่ซะอีก อืม...กินไรดีล่ะ เลย์ดีก่า ระหว่างนัน "หมับ ฉันขอหมดถุงเลยนะ ฉันชอบรสนี้พอดีเลย" นี่ จะกินก้อกินไปดิ มายิ้มยั่วอยู่ได้ เด่วหอมซะเลย เอ้ย ไม่ใช่
"เชิญตามสบายค่าาาา"ฉันพูดประชด
"นี่Mickyแวนวิสอันนี้อร่อยนะ ฉันซื้อมาเอง" ไอ้บลูลลลลของฉานนนนนนะ เออ เอาเข้าไป ฉันมองตามอย่างเสียดาย แต่ก้อเห็นหน้านาย 2 คนนี่ที่กินอย่าอร่อยื เผล็บ ๆ  "แค่กกก" Mickyสำลักขนม "Mickyเด๋วนะ อะน้ำของฉัน กินซะเด๋วติดคอ" ไอ้บลู ออกนอกหน้าไปแล้ว
"อืม ขอบใจนะ"
"แค่กก"  "แค่กกกก" เอ๊ะหมอนี่ ติดคอจิงหรือแกล้งว่ะ "นี่เทอ นอกจากจะอ้วนแล้วยังไม่มีนำไจเลยนะ ไม่เห็นเหมือนเพื่อนเทอเลย" อ้าว แล้วมนเกี่ยวอะไรกับเรื่องอ้วนเล่า
"มือก้อไม่ได้ขาด นิ้วก้อไม่ด้วน ตาก้อไม่บอดซักหน่อย ก้อหยิบเองดิ แต่ถ้าอยากตายเพราะขนมติดคอก้อเอาดิ" ฉันพูดและหยักคิ้วแบบกวน ๆ ไห้ 55มีความสุขจัง
"เอ่อ Xiah ฉันไปก่อนนะโว๊ย" Micky1 พูดพร้อมลุกขึ้น
"อ้าว ไปไหนว่ะ"
"ช่าย ๆ จะรีบไปไหนล่ะ ขนมยังไม่หมดเลยน้าาาา" หะ ไม่หมดเนี่ยนะแกเอาอะไรดูว่ะ หรือเอาแต่จ้องหน้า Mickyเรียบซะขนาดนี้ ฉันเปงคนซื้อนะโว๊ยย ยังไม่ได้กินสักชิ้นเลย
"เอ่อ..คือว่า ฉัน..ฉันจะไป....เอ่อไป....ห้องสมุดน่ะ" ดูMickyอึดอัดยังไงไม่รู้แฮะ
"ดีเลย....งั้นฉันไปด้วยนะ มีการบ้านที่ฉันไม่เข้าใจอ่ะ นายช่วยอธิบายไห้ฉันด้วยนะ"
บลูพูดอย่างดีไจ แต่ดูหน้าMickyดิ เหมือนอยากจะตายไห้ได้เลย ว่าแล้วMickyก้อเดินไป แต่ดูเหมือนว่าโดนไอ้บลูลากไปซะมากก่า ไอ้ชิ! ทำเปงทำการบ้าน 100วัน1.000ปีทำซะที่ไหน งั้นนนน ก้อเหลือฉันกับหมอนี่ 2 คนอ่ะดิ
" นี่นายไม่คิดจะไปไหนบ้างหรอ"
"จะไห้ฉันไปไหนยล่ะ"
"ก้อที่ไหนก้อด้ายยย"  แต่ไม่ใช่ตรงนี้นะ555
"งั้นฉันก้ออยู่นี่แหละ" ว่าแล้วไง
"ฉันหมายถึงว่าไม่ไปเรียนหรอ"
"คาบว่างอ่ะ"
"ทำการบ้านเสร็จแล้วหรอไง"
"พวกสาว ๆ ทำไห้"
"ไม่ไปเล่นบาสหรอ"
"ไปเล่นมาแล้ว" โอ๊ย จะบ้าตาย จะไปไหนก้อไม่ไป
"โอ๊ย อิ่มจังเลย" ก้อแหงงง่ ฉันเหล่มองXiah อย่างอาคาด 
"ทำไมเทอไม่กินด้วยกันล่ะ" แน้ ยังมาทำหน้าบองแบ๋วอีก
"โอ๊ย  ไม่ต้องมาเปงห่วงฉันหรอก แค่เห็นนายกินฉัน...ก้อ...อิ่ม...จะ...แย่....อยู่...แล้ว"
"โหหห เทอมีความสามารถพิเสดขนาดนั้นเลยหรอ" นี่นายโง่หรือแกล้งเซ่ออ่ะ
"ฉันประชดต่างหากย่ะ" เชอะ
"ฉันไปเรียนดีก่า ไว้วันหน้ามากินไหม่น้าาาาา" Xiah พูดพร้อมกับวิ่งไปทันที
"อี้....บ้าที่สุด กินเสร็จแล้วก้อไป" เอ๊ะ หรือว่าฉันอยากไห้เค้าอยู่ต่อกันแน่