ลำดับตอนที่ #4 : การเผชิญหน้าครั้งแรก .......................โอ้วว้าวววว

"แพนเค้ก..กินรัยดีอ่ะ"  ไอ้ฝนถามพร้อมมองอาหารในร้าน กินรัยดีน้าาาา
"อืม....กิน..ก๋วยเตี๋ยวต้มยำดีมั้ย" ฉันออกความคิดเห็น
"ดีเลย....คิดได้ไงเนี่ย ฉลาดจิง ๆ เลย เพื่อนฉัน" นั่นไง ว่าแล้ว ถ้าแกไม่กัดฉันสักเดือนจะเปงไรมั้ย เรื่องแค่นี้ใครก้อคิดออกเว้ย  ว่าแล้วฉันและนังฝนก้อไปซื้อก๋วยเตี๋ยว ส่วนยัยฝนก้อพิเศษเหมือนเดิม
"เฮ้ย..แกกินเผ็ดขนาดนี้เลยหรอ"ฝนถามอย่างและมองก๋วยเตี๋ยวที่มีแต่น้ำแดง ๆ อย่างอึ้ง
"แฮ่ ๆ ก้อนิดหน่อยอ่ะ"ฉันพูดอย่างอาย ๆ "ไปกันเหอะ เด๋วไอ้พวกนั้นรอนาน"ฉันบอกยัยฝน
ระหว่างทางที่เดินไปนั่งโต๊ะนั้น ใกล้จะถึงอยู่แล้วดันนน "กรี๊ดดดด" ไม่ใช่เสียงฉันหรอก เสียงกรี๊ดของสาว ๆ ที่เห็นเหตุการณ์กรี๊ดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย อยากรู้ใช่ม้าว่าเพราะอะไร ก้อฉันทำก๋วยเตี๋ยวหกใส่ใครก้อไม่รู้อ่ะ แง้ ๆ ซวยแล้ววว ฮือฮือ
"นี่เทอเดินภาษาอะไรอ่ะ ไม่เห็นคนหรอ โอ๊ยยย แสบชะมัด ไมกินเผ็ดจังว่ะ" อุ๊ย หล่อ เฮ้ย ไม่ใช่ ๆ อ้าวฉันจะกินเผ็ดแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ แล้วที่ว่าซุ่มซ่ามอ่ะ ก้อใครใช้ไห้นายมานั่งผูกเชือกรองเท้ากลางโรงอาหารเล่า ประสาท แค่คิดอ่ะขืนพูดออกไปมีหวัง i.c.u. หรือไม่ก้อวัดเลยล่ะ ก้อหมอนั่นมีเพื่อนมาด้วยนิ "เอ่อ..ขอโทดค่ะ"และนั่นคือคำที่หลุดออกจากปากฉันไป ส่วนฝนน่ะหรอ เงียบ
"555ตลกว่ะ ถ้าใครเห็นHeroหนุ่มฮอตของโรงเรียนมีหวัง..." ห๋า..Heroหรอตายแน่ ยัยพวกนั้นบอกว่าหมอนี่เก่งเรื่องการต่อสู้ แม้แต่ผู้หญิงก้อไม่เว้น ตายแน่เลย ฮือฮือ พ่อจ๋าแม่จ๋า ถ้าชาติหน้ามีจิงหนู่ขอเกิดมารวยก่านี้นะ
"ไอ้Xiah หุบปากไปเลย ถ้าไม่อยากฟังหัก"ได้ผลแฮะ Xiahเอามือปิดปากไว้เลย แต่Xiah ดูน่ารักชะมัด น่าหยิกจัง
"เทอจ้องอะไรเพื่อนฉัน"
"อ้าว..ไหงพูดงี้อ่ะ  หาคำอื่นที่ดีก่านี้ไม่ไดหรอ"อ่ะนะ ความอดทนฉันก้อมีขีดจำกัดอ่ะ =_= แต่พูดออกไปแล้วกลัวเปงบ้า เฮ้อ ขาอย่าสั้นดิ
"555เปงครั้งนะเนี่ยที่นายโนสาวว่าครังแรก" 555อึ้งใช่ม้า แต่ดูอีก 2 หนุ่มที่เหลือเหมือนกลั้นหัวเราะอยูเลย "ไอ้Xiah"และนั่นก้อทำไห้หน่มน่ารักของฉานเงียบลงอีกครี้ง แต่หมอนี่โหดเปงบ้าเลย
"เรื่องนี้เทอต้องชดใช้" "ชดใช้ไง" ฉันพูดอย่างกวน ๆ แล้วฉันก้อพูดออกไปอย่างไม่กลัวอีกว่า "แค่เสื้อตัวเดียวจะแพงสักเท่าไหร" "1000.00"
"หา..ว่างไงนะ" อ้าวยัยพวกนี้มาตอนไหนอ่ะแต่เสื้อบ้าอะไรว่ะตั้ง 100.000นั่นมันค่าขนมฉันทั้งปีเลยนะเว้ย
"เฮ้..อ้าว มีเรื่องไรกันว่ะ แล้วสาวน้อยคนนี้เปงใครอ่ะ ไม่คุ้นหน้าเลยน.รไหม่ป่ะ" ใครอีกล่ะหล่อดีนะ แต่ออกเจ้าชู้
"ไอ้เค้ก คนนั้นอ่ะชื่อว่า Micky เปงหนุ่ม1ใน5ของดง บัง อีกคน" ไอ้บลูมากระซิบบอกอืมรู้เรื่องเยอะดีนิ แต่ก้อจิงหล่อกันทั้งแก็งค์ อิอิอิ 
"เอ่อ...มีเบอมั้ยคับ เย็นนี้ไปกินไอติมกันมั้ย ฉันเลี้ยงเอง"
"ขอโทด....ไม่ไป" กึก..เงียบกันหมดเลย 555สงสานคนหล่อจัง แต่ดูน่าหมอนั่นดิ คงไม่เคยโดนสาวปฎิเสดนะเนี่ย
"เลิกเรียนแล้วมาหาฉันที่สนามบาส ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด" เชอะ ทะเปงสั่งทำอย่างกับว่าฉันจะไป แต่ก้อต้องไป เฮ้อ
"อ้าว..พวกเทอมองอะไรกัน ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกฉันหล่อ เลิกมองกันได้แล้ว จะไปไหนก้อไป" Mickyโวยวาย หลงตัวเองทั้งก๊กเลย พาลไส่คนอื่นซะงั้น
"อิจฉาอ่ะ แกได้คุยกะพวกดง บัง ด้วย" ไอ้เก็ตพูดเฉย ๆ ก้อด้ายยยจะดึงเสื้อฉันทามมายยย
"อยู่มาตั้งนานยังไม่เคยพูดเลยหรอ"
"แหม ใครจะกล้าล่ะ รู้สึกว่าแกเปงคนแรกที่ดง บัง คุยกับแกนานก่าคนอื่นนะ" ฝนพูด
"แล้วทำไมตอนที่ฉันโดนด่า ทำไมแกไม่พูดล่ะ" ฉันพูดและงอนนิด ๆ
"ก้อไม่กล้าอ่ะ โทดที"ฝนยิ้มแหย ๆ
"แล้วแกมีเงินจ่ายมั้ยว่ะ" ไอ้บลูลูลูลู แล้วแกคิดว่าฉันมีหรอ แค่เอามาโรงเรียนรยังไม่เกิน 200 เลย
"ไม่รู้ล่ะ ยังพวกแกก้อต้องไปเปงเพื่อนฉัน"ฉันพูดอย่างเด็ดขาด "ห้ามหนีกลับก่อน"ฉันพูดดักไว้
- - - หลังเลิกเรียน - - -
"แพนเค้ก แกก้อเดินนำหน้าดิ เค้านัดแกนะ ไม่ใช่ฉานน"ฝนพูดพร้อมดันฉันมาอยู่ข้างหน้า ก้อฉันกลัวอ่ะ
"แกกลัวใช่ม้า"
"คร๊ายครายกลัวไอ้ซาแกเอาไรมาพูดอย่างฉันเนี่ยนะกลัว โด่"
"แล้วที่ขาแกสั่นอ่ะ หมายความว่า........." ไอ้เก็ต ไม่ต้องมารู้ทัน ตอนนี้ก้อด้ายยยย ฉี่จะราดอยู่แล้วววว
ระหว่างที่ฉันผลักยัยพวกนี้ให้เดินนำหน้า
"มาช้า 2นาทีกับอีก 01วินาที"จะใครล่ะถ้าไม่ใช่Hero
"แล้วไง...ยังไงฉันก้อมาแล้ว"ไห้ตายซิ อยู่ต่อหน้าหมอนี่ปากดี(โปเตโต้)ขึ้นมาเชียว สักวันฉันต้องไปหาหมอฟันนะเนี่ย ฮือฮือ
"แล้วเงินแสนนึงอ่ะ มีป่ะ"หมอนั่นพูดและหยักคิ้วไห้เท่ชะมัด เอ้ย ไม่ใช่กวน..ชะมัด
"ไม่มี"๐0๐เงียบ...ทั้งเพื่อนฉันและพวกเค้ารวมทั้งหมอนั้นต่างเงียบและอึ้ง ฉันมั่นใจในการตอบเกินไปป่าวว่ะ
"555เทอนี่ตรงเปงบ้าเลย ฉันชักชอบเทอแล้วซิ" แล้วXiah ก้อต้องหยุดพูดเพราะ Heroมองหน้า
"เอางี้....ให้สาวน้อยคนนี้มาเดทกับฉันแทนค่าเสื้อเปงว่ะ555ฉันฉลาดมั้ย"หา Micky นายจะช่วยฉันหรอ
"ไม่ได้โว้ยยย เปงเรื่องของฉันกับยัยนี่คนอื่นไม่เกี่ยว" โอ๊ย พูดเบา ๆ ไม่ได้หรอไงทำอย่างกับฉันเปงแฟนนายงั้นง่ะ อุ๊บ พูดอะไรออกไป
"งั้น...เทอต้องมาเปงคนใช้ส่วนตัวฉัน 1 เดือน เพื่อชดใช้ค่าเสื้อ" เวรล่ะ พูดไห้มันดีก่านี้หน่อยได้มั้ย
"หา...1 เดือน"เพื่อนฉันประสานเสียงกันอีกล่ะ ส่วนฉันก้อยังอึ้ง ๆ อยู่ OoO
"และเทอต้องอยู่กับฉันจนก่าจะครบ 1เดือน แต้งอฟังคำสังฉันเท่านั้น" หมอนั่นพูดและชี้หน้าฉัน ซวยล่ะ ดีนะที่พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัด (ภูเก็ต) ฉันเลยเช่าหอพักอยู่ แต่ก้อดี ประเงินไปได่ 1 ดือน
"ขอคิดดูก่อน" ปงผู้หญิงก้อต้องมีจริตกันบ้าง โฮ่โฮ่โฮ่
"แต่ฉันไม่ไห้เวลาเทอคิด"Hero พูดและยื่อนหน้ามาไกล้ ๆ เขินอ่ะ "พรุ่งนี้ตอนเย็นจะมารับ เก็บของไห้เรียบร้อย" เมื่อพูดเสร็จหมอนี่ก้อดึงมือฉันไปเขียนอะไรก้อไม่รู้
"เฮ้ย...นายทำอะไรอ่ะ ปล่อย"ฉันพยามดึงมือออก แต่หมอนั่นก้อจับซะแน่นเลย
"นี่เบอของฉัน กันเพื่อเทอหนี" บ้าป่าว ถ้าฉันจะหนี ฉันคงไม่โทรไปบอกนายหรอ บ้า หรือว่า หลอกแต๊ะอั้งฉัน
"พวกนายคุยกันเสร็จ ฉันหิวข้าวแล้วนะ"Max พูด คนอะไรหล่อชะมัดฉันชักชอบเค้าแล้วซิ อุ๊ย ม่ได้ ๆ ฉันชอบไม่ได้ ก้อไอ้ซาชอบอยู่นิ
- - - ที่หอพัก - - -
"นี่เค้ก แกต้องช่วยฉันนะ" เก็ตพูดและทำท่าน่าสงสานและดึงมือข้างซ้ายฉันไปจับ
"เอ่อ.........."
"เค้ก มีแต่แกคนเดียวที่ช่วยพวกฉันได้อ่ะ"ซาพูดและดึงมือข้างขวาฉันไปจับ
"แล้วแกจะไห้ฉันช่วยอะไรอ่ะ"
"ก้อแค่แกสืบประวัติ U-know max ไห้ฉัน 2 คนอ่ะ นะได้ป่าว"เก๊ตพูด
"เอาแค่ว่า ชอบสีอะไน วันเดือน ปีเกิด พ่อแม่ชื่ออะไร ชอบกินอะไร ชอบร้องเพลงไหน....."
"เอาล่ะพอแล้ว"ฉันพูดเพื่อไห้ไอ้ซาหยุดพูด "แล้วฉันได้อะไรตอบแทนล่ะ"ฉันพูดพร้อมแบมือ ก้อคำว่าฟรีไม่มีในหัวสมองฉันนิ555
"อืม ฉันกับไอ้เก็ตไห้แกวันล่ะ 100 เปงไง"
โห อะไรล่ะ ได้แค่ 100 เดียว แต่ "ok" แหมถ้าต่อรองมาก 50 ก้อไม่ได้
"ไอ้บลู แล้วแกไม่ไห้ฉันช่วยหรอ" ฉันหันไปถามไอ้บลูที่กำลังยืนยื้มหวานข้างหน้าตางไห้กับดาวอยู่
"ไม่ต้องอ่ะ ฉันอยากทำด้วยตัวเอง" แน้ขนาดคุยกับฉันมันยังไม่หันมาเล้ย มัวแต่ยิ้มไห้กับดาวอยู่นันแหละ ท่าจะบ้านะเนี่ย
"ใครล่ะที่แกชอบอ่ะ" ไอ้เก็ตถาม
"ไม่ใช่แค่ชอบนะเว้ย เรียกว่า รัก เลยล่ะ" บลูพูดไปยิ้ม(หวาน)ไป
"ไอ้บ้า" ซ่พูดและปาหมอนใส่  "ปัง"
"ไอ้ฝน ปิดประตูเบา ๆ ก้อด้าย ทำอย่างกับโกรธใครมา"ไอ้บลูพูดเสร็จก้อปาหมอนใส่ซาซา