คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : Wednesday / วันพุธของผม
บทนำ
Wednesday : วันพุธของผม
วันนี้อากาศดี ผมชอบ
ท้องฟ้าแจ่มใส เมฆขาวๆ ลอยกระจัดกระจายไร้รูปร่าง แต่ถ้าตั้งใจจินตนาการก็อาจจะพอดูออกว่ามันเป็นรูปไร กลิ่นชื้นของฝนที่ตกพรำๆ เมื่อคืนยังคงกรุ่นให้ได้กลิ่น และอาจเป็นเพราะเหตุนี้ ผมจึงเดินอมยิ้มตลอดทางไปโรงเรียน ทั้งตอนยืนรอรถที่ป้าย บนรถเมล์ จนถึงห้องเรียนก็ยังอารมณ์ดีไม่เลิก
แต่จริงๆ มันอาจจะไม่ได้เกี่ยวกับลมฟ้าอากาศสักเท่าไหร่นัก
“อ้าว มาเช้าเชียวนะมึง เมื่อคืนกูเห็นออนไลน์ถึงตีสอง นึกมาจะไม่มาคาบเช้าซะละ”
ไอ้ครูซ เพื่อนซี้ยามยากที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันตั้งแต่สมัยฟันหน้ายังหลอโบ๋เบ๋เอ่ยทัก ผมวางกระเป๋าพร้อมกับคิดไปด้วยว่า ถ้ามันไม่ได้ออนไลน์เกมดึกพอๆ กับผม มันจะรู้ได้ไงว่าตีสองผมยังอยู่
แต่ก็ไม่อยากสาวความยาว เมื่อยปาก
“กูเก่งพอหน่า” ผมตอบมันยิ้มๆ
ไอ้ครูซทำหน้าเหมือนสงสัยไรนิดหน่อยแล้วหันไปมองกระดาน ก่อนจะพยักหน้าอ๋อยาวๆ ไป “อ๋อออออ กูว่าแล้ว วันนี้เป็นวันพุธนี่เอง มึงถึงหอบสังขารมาได้”
ผมยิ้มรับ เปิดกระเป๋านักเรียนที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากปากกากับสมุด อ้อ แล้วก็หูฟังที่ผมกำลังหยิบออกมา
“เออ กูชอบวันพุธ”
วันพุธก็ไม่มีไรมาก น่าเบื่อเหมือนเดิม ฟิสิกส์บ้าง คณิตบ้าง น่าเบื่อน้อยหน่อยคงชีวะมั้ง ผมเรียนสายวิทย์-คณิตเพราะเกรดพอไปรอด แล้วยังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรต่อดีในชั้นมหาวิทยาลัย ก็เลยเลือกสายนี้ไป เพราะมันไปได้หลายคณะดี ช่วงเวลาที่ผมเฝ้ารอก็อย่างคนอื่นๆ…พักกลางวัน ถัดจากนั้นก็ยิ่งวิเศษใหญ่
วิชาพละ
ทันทีที่ออดบอกหมดเวลาพักกลางวัน ผมกับไอ้ครูซก็รีบวิ่งแท่ดๆ มาที่สนามบาส ซึ่งเป็นที่เรียนพละประจำของโรงเรียนผมทันที มันกว้างพอสำหรับนักเรียนหลายสิบคน โรงเรียนเลยจัดให้ในหนึ่งคาบต้องมีสองห้องที่เรียนพละตรงกัน แล้วแบ่งครึ่งสนามนี้
ที่เกริ่นๆ มาก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ ผมไม่ได้ชอบวิชาพละ เล่นกีฬาก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร พอจะสนุกได้ไปวันๆ กับเพื่อน แต่ไอ้แก่นสารของช่วงเวลานี้มันอยู่ที่อีกฟากสนามบาสต่างหาก
เป็นอีกครึ่งที่ถูกแบ่งไว้สำหรับห้องอื่น
ผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้น จ้องไปยังพื้นที่ตรงนั้นด้วยจิตใจจดจ่อกับการรอคอย ไอ้ครูซไม่ได้สนใจผมเท่าไรนักเพราะมันคงจะชินเสียแล้วกับอาการเหล่านี้ มันนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
แล้วไม่นานนัก เธอก็มา
“อ้าว ยังไม่มีใครมาเลยอ่ะ” เสียงเล็กๆ นิ่มนวลที่ผมคุ้นเป็นอย่างดีเอ่ย เธอพัดลมเข้าหน้าตัวเองเพราะอากาศร้อนจัด ใบหน้ากลมขึ้นสีแดงระเรื่อ ตากลมๆ สีน้ำตาลกวาดมองหาเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ ที่น่าจะมาตรงนี้ตั้งนานแล้ว แต่เมื่อไม่พบใคร เธอก็นั่งลงในท่าชันขาขึ้นแล้วกอดเข่า…แบบทุกวัน (ผมคิดว่ามันคงเป็นท่าสบายของเธอน่ะครับ) แล้วเริ่มมองไปมาเรื่อยเปื่อยอย่างหาจุดสนใจไม่ได้
เธอมองแป้นบาส แหงนมองเพดาน ก้มต่ำลงมาเขี่ยดินเล่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วบังเอิญสบตากับผม…ที่มองเธอตั้งนานแล้ว
เราสบตากัน!
เวรล่ะ ผมหยุดหายใจไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่อยากหลบตา
ในใจผมพลันเกิดความรู้สึกบางอย่างตึกตักอยู่ภายใน เนื่องจากไม่บ่อยนักที่สายตาคู่นั้นจะมองมาที่ผม ตัวผมเริ่มอยู่ไม่สุข เลือดสูบฉีดหนักหน่วง รู้สึกมือไม้เกะกะไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหน
แต่แล้วเมื่อเธอลดสายตาลงต่ำ…ไม่ได้เขินหรอกครับ กลับไปเขี่ยดินเล่นเหมือนเดิม =__= ผมก็กลับมาหายใจหายคอสะดวกขึ้นอีกครั้ง แต่ทว่าความรู้สึกเมื่อครู่ก็ยังไม่ได้จางหายไป เป็นความรู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจนิดๆ เหมือนฝนปรอยๆ ในฤดูแล้ง หมาได้แทะกระดูกตอนป่วย อะไรประมาณนั้นแหละครับ
ผมยิ้มอยู่แปปๆ แล้วค่อยๆ หุบ เพราะจู่ๆ มันก็แปล้บในใจขึ้นมา พอมานึกได้ว่าต่อให้ผมจะรู้สึกดีกับการคิดไปเองแค่ไหน ก็ยังได้แค่มอง
แต่มันยังมีช่วงเวลาแฮปปี้มากกว่าหดหู่อยู่ ผมเลยเลือกมองต่อไป และวันพุธมันก็ดีอย่างนี้แหละครับ เรียนพละตรงกัน เลยได้มองเธอในระยะใกล้ ส่วนไอ้ภาวะอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ยิ้มๆ หุบๆ ของผมนี่ไม่เป็นบ่อยหรอก ส่วนมากจะมีความสุขกับการได้มองมากกว่า นานๆ ครั้งจะเข้าสู่โลกความจริงกับเขาให้เจ็บปวดเล่นบ้าง
ไม่งั้นผมคงไม่มุ่งมั่นกับการมองมาเป็นสิบปีแบบนี้หรอกครับ
ความคิดเห็น