เพื่อเธอ ( เศร้า )

เนื้อเรื่อง

เพื่อเธอ(เศร้า)

ตอนเย็นเก๋กำลังนั่งมองรุ่นพี่ที่เธอแอบชอบอยู่จากเก้าอี้ม้าหินอ่อนข้างสนามฟุตบอล  คนที่เธอแอบชอบกำลังเล่นฟุตบอลอยู่กับเพื่อนๆในสนาม  เค้าชื่อ พงศ์ เป็นรุ่นพี่ปี 4 อายุ 20 ปี เค้าอายุมากกว่าเก๋  2 ปี  ตอนนี้เก๋อายุ 18 ปี อยู่ ปี 1  เธอแอบชอบพงศ์มา 1 ปีแล้ว  ตั้งแต่ที่พงศ์มาเป็นพี่รหัสรับรุ่นน้อง พงศ์ บริการน้องๆทุกคนอย่างเต็มที่  ทำให้เธอปลื้มมาก  แต่เธอก็รู้เสมอว่าพงศ์มีแฟนแล้ว ก็คือ แพรว อายุ 19 อยู่ ปี 3 เธอรู้เสมอว่าเธอเหมือนอยู่คนละโลกกับพงศ์ เพราะสายตาของพงศ์มีแต่แพรวคนเดียว
                   ขณะที่เธอกำลังนั่งมอง พงศ์  อย่างเพลิน ๆ ลูกบอลก็กระเด็นมาโดนขาเธอ  โคลนและเศษหญ้าจากพื้นดินเปื้อนกระโปรงนักศึกษาเธอ  เธอตกใจเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมาปัดเศษดินเศษโคลนออกจากกระโปรง   พงศ์เดินเข้ามาหาเธอ เธอมองเค้า
         “ ขอโทษนะครับ   ส่งลูกบอลมาหน่อยได้มั้ยครับ “
         “ เอ่อออ..ได้ค่ะ “
                   เก๋ก้มลงหยิบลูกบอลจากพื้นส่งให้พงศ์  พงศ์รับลูกบอลจากเก๋แล้ววิ่งเข้าสนามไป  เก๋เดินไปหลังอาคารคณะเธอ  ซึ่งมีห้องน้ำร่วมอยู่  เธอเปิดก๊อกน้ำแล้วเอาน้ำลูบกระโปรงที่เปอะ   เธอนึกน้อยใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก  เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พูดกับพงศ์   ขณะที่เธอกำลังจัดการกับเศษโคลนที่เปื้อนกระโปรงอยู่นั้น  พงศ์ก็เดินเข้ามาหาเธอ
         “ ขอโทษนะตะกี้ “
                   เก๋เงยหน้าขึ้นมองพงศ์  ก่อนจะยิ้มๆ  
         “ อ๋อ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  เก๋ไม่ระวังเอง “
         “ อ๋อ…ชื่อเก๋เหรอ  อยู่ปีไหนล่ะ “
         “ อ๋อ ปี1 ค่ะ “
         “ เหรอ.. อืม พี่ชื่อพงศ์นะ อยู่ ปี 4 ขอโทษด้วยละกันนะ  เอ่อ….ถ้ามีปัญหาอะไรมาหาพี่ได้ที่ คณะรัฐศาสตร์นะครับ “
         “ ค่ะ “
                   เมื่อพูดจบพงศ์ก็เดินไป เก๋ยิ้ม เธอดีใจที่สุดเพราะเธอได้คุยกับคนที่เธอแอบชอบ
                   วันต่อมาเก๋มีรายงานที่ต้องทำ  เธอจึงเดินเข้าห้องสมุดของมหาวิทยาลัยในตอนเที่ยง  ขณะที่เธอกำลังเดินเลือกหนังสือที่ต้องการอยู่นั้น  เธอก็เห็นพงศ์ กำลังแอบคุยโทรศัพท์มือถืออยู่  เก๋รู้ได้ทันทีว่าพงศ์กำลังคุยกับแพรว  เธอค่อยๆนั่งลงที่โต๊ะใกล้ๆกับพงศ์  อาจารย์บรรณารักษ์ก็เดินมาพอดี
         “ นี่นักศึกษาใช้โทรศัพท์ในห้องสมุดได้ยังไงไม่รู้กฏหรือ “
                   พงศ์รีบเก็บมือถือ…แต่ก่อนที่พงศ์จะพูดอะไร  เก๋ก็รีบพูดไปว่า
         “ อ๋อ..อาจารย์ค่ะ  เรามาทำวิทยานิพจน์กันนะคะ..แล้วเผอิญลืมชีทสำคัญไว้ที่บ้านเลยต้องโทรให้คนที่บ้านเอามาให้นะคะ “
         “ เหรอ..อืม งั้นคราวนี้ฉันยกให้แต่อย่าให้มีคราวหน้าละ “
         “ ค่ะ “
                   อาจารย์เดินออกไปหลังพูดเสร็จ  พงศ์หันมามองเก๋
         “ ขอบคุณนะครับ เอ่อ..น้องเก๋ “
         “ ค่ะ..ไม่เป็นไรค่ะพี่พงศ์ “
                   หลังจากพูดเสร็จ  แพรวก็เดินเข้ามาในห้องสมุดตรงมาที่พงศ์
         “ พงศ์ แพรวมาแล้ว  ไปหาอะไรทานกันเหอะ  แพรวหิวแล้ว “
         “ ครับ “
                   พงศ์เดินควงแพรวออกไปจากห้องสมุด  เก๋ได้แต่มองพงศ์อย่างเศร้าๆ ซักพักเธอก็เดินออกจากห้องสมุดเดินไปยังหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อไปหากาแฟเย็นหน้ามหาวิทยาลัยทานซักถุง  
         “ ป้าค่ะ…กาแฟเย็นถุง “
                   ในขณะที่แพรวซื้อกาแฟเย็นอยู่หน้ามหาวิทยาลัย เธอก็เห็นพงศ์กับแพรวกำลังทานไอศกรีมอยู่ที่ร้านใกล้ๆ  เก๋มองพงศ์นิ่ง จนทั้งคู่หันมามองที่เก๋
         “ ใครนะคะ พงศ์ รู้จักกันเหรอ “
         “ อ๋อ…ไม่รู้จักหรอก..รุ่นน้องมั่ง “
                   แล้วทั้งคู่ก็ทานไอศกรีมกันต่อ  เก่ได้ยินทุกคำที่ทั้ง 2 คนพูด  เก๋จึงเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย

         “ น้องเก๋ พี่ขอร้องละเวลาที่แพรวอยูกับพี่น้องเก๋ทำเป็นไม่รู้จักพี่นะอย่ามองด้วย “
         “ ค่ะ..”
                   พงศ์เดินมาหาเก๋ที่คณะหลังจากเที่ยง เพื่อพูดเรื่องนี้  เก๋ทำหน้าเศร้าๆหลังจากที่พงศ์เดินออกไป    ตอนเย็นเก๋เดินออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อจะขึ้นรถกลับบ้านก็เจอรถอัลฟ่าสีดำที่จอดอยู่ตรงประตูมหาวิทยาลัย  พงศ์เปิดกระจกรถ
         “ น้องเก๋  รีบขึ้นรถมาสิ “
         “ เก๋เหรอค่ะ “
         “ ใช่  เร็วๆ “
         “ ค่ะๆ “
                   เก๋ขึ้นรถแล้วพงศ์ก็ขับออกไป  เธอนั่งเงียบตลอดทาง  พงศ์มองเก๋  
         “ บ้านอยู่ไหนครับ  “
         “ อ๋อ..เก๋อยู่คอนโดคนเดียวนะคะแถวรามอินทรา “
         “ ครับ  เอ่อ…พี่ขอโทษนะที่ต้องพูดแบบนั้น “
         “  ไม่เป็นไรค่ะ “
                   พงศ์พาเก๋มาส่งที่คอนโด  แล้วขับรถออกไป  เก๋ยืนมองพงศ์จนกระทั่งรถออกจากคอนโด    หลังจากนั้น 2 อาทิตย์ต่อมา เก๋เจอพงศ์กับแพรวทุกวัน  เธอพยายามไม่มอง 2 คนนั้น  จนกระทั่งวันหนึ่ง มีรุ่นพี่ในคณะของเก๋มาตามเก๋ แล้วบอกว่ามีคนมาหาเธอ  พงศ์มาหาเก๋ที่คณะในตอนเช้า  เก๋เห็นคนที่เธอแอบชอบเสื้อผ้าดูไม่ได้เลย  พงศ์ใส่เสื้อผ้าชุดนักศึกษายับเปอะดินเปอะโคลน  ผมยุ่ง   นุ่งอยู่กับพื้นหลังคณะ  
         “ พี่พงศ์ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะ “
                   เก๋ถามพงศ์ด้วยความเป็นห่วง แล้วนั่งลงกับพื้นที่เป็นดินข้างๆพงศ์   พงศ์หันมาซบไหล่เก๋
         “ เก๋…แพรวเค้าขอเลิกกับพี่เมื่อวานนี้พี่จะทำยังไงดี “
                   เก๋อึ้งไป  เพราะไม่คิดว่าพงศ์จะเป็นแบบนี้เพราะแพรว  เก๋นิ่งซักพักก่อนจะพยุงพงศ์ขึ้นมา
         “ พี่พงศ์ไปอาบน้ำเถอะคะ เก๋ไปเป็นเพื่อน   พี่พงศ์ทำแบบนี้ เดี๋ยวพี่แพรวเค้าจะคิดว่าพี่พงศ์เป็นคนไม่ได้เรื่องนะคะ “
                   เก๋รอพงศ์อยู่หน้าห้องน้ำหลังคณะ   ซักพักพงศ์ก็ออกมา    หลังจากแต่งตัวเสร็จ     แล้วพงศ์ก็เดินมาหาเก๋
         “ เก๋ จะว่าอะไรมั้ยถ้าพี่จะขอคบกับเก๋  “
                   เก๋อึ้งไป…และดีใจที่สุด
         “ ค่ะ “
                    หลังจากนั้นพงศ์ก็มาหาเก๋ที่คณะทุกวัน เพื่อพาไปทานข้าว  พงศ์กับเก๋นั่งทานข้าวกันที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย  พงศ์และเก๋ก็เห็นแพรวนั่งอยู่ที่โต๊ะถัดไป แพรวหันมามองพงศ์ที่ทานข้าวอยู่กับเก๋ แล้วแพรวก็หันกลับไปอย่างไม่สนใจ  ตลอดเวลา 2 เดือน ที่พงศ์คบกับเก๋พงศ์ไม่เคยเอาใจเก๋เหมือนเอาใจแพรว  พงศ์ไม่ร่าเริงเหมือนก่อน  พงศ์ลุกขึ้นเดินออกไป ปล่อยให้เก๋นั่งทานข้าวอยู่คนเดียว    เก๋มองพงศ์ แล้วน้อยใจนิดหน่อย ก่อนจะเดินตามพงศ์ไป   พงศ์เดินไปที่รถที่จอดอยู่ที่ที่จอดรถของคณะแล้วเดินขึ้นรถ  เก๋วิ่งมาหาพงศ์
         “ พี่พงศ์ขอเก๋ไปด้วย “
                   เก๋เปิดประตูรถ แล้วนั่งไปกับพงศ์จนถึงคอนโดของพงศ์  เก๋เดินตามพงศ์จนถึงห้องพักของพงศ์      พงศ์เปิดประตูเข้าไป แล้วเก๋จึงเดินตามเข้าไป
         “  พี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะ “
         “  ค่ะ “
                   พงศ์เดินเข้าห้องน้ำไปเก๋นั่งอยู่บนโซฟา  แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นรูปแพรวที่วางอยู่บนโต๊ะของพงศ์ ถึงพงศ์กับแพรวจะเลิกกันมา 2 เดือนแล้ว แต่พงศ์ก็ยังรักแพรวเสมอ เก๋รู้ตลอดเวลา  เธอรู้ว่าเธอต้องทำอย่างไรที่จะไม่ให้คนที่เธอรักเศร้าแบบนี้….พงศ์ออกมาพอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  พงศ์รับโทรศัพท์แล้วดีใจจนยิ้มออกมา เก๋มองดูพงศ์อย่างเศร้าๆ      
         “ เอ่อ..เก๋….เก๋กลับไปก่อนได้มั้ย “
         “ เอ่อ..ได้ค่ะ “
                   เก๋เปิดประตูห้องแล้วเดินออกไปก็สวนกับแพรว เก๋แอบมองแพรวเดินไปหาพงศ์ที่ห้อง  พงศ์ออกมากอดแพรวไว้แน่น

         “ แพรว  พี่รักแพรว “
                   เก๋ยืนนิ่งเธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถอยู่ในใจของพงศ์ได้เลย พงศ์ไม่เคยบอกรักเก๋แม้แต่ครั้งเดียว เธอไม่อยากอยู่ทำลายความสุขของพงศ์และแพรวอีกแล้ว  เธอเดินออกไปจากคอนโดของพงศ์  แล้วตรงไปยังคอนโดของเธอเพื่อเอากระเป๋าเดินทางที่เธอจัดเอาไว้เมื่อวานเพื่อไปสนามบินดอนเมือง
                   วันต่อมาพงศ์มาหาเก๋ที่คณะ เพื่อบอกเก๋ว่า เค้าจะขอเลิกกับเธอเพราะแพรวกลับมาหาเค้าแล้ว  แต่ก็ต้องรู้ข่าวว่า  เก๋ไปเรียนต่อที่ อเมริกา  1 ปี  พงศ์ช๊อคนิดหน่อย  และโกรธที่เก๋ไปไม่ยอมบอกเค้า  
                   ตลอดเวลาที่เก๋อยู่ที่อเมริกา  เธอยังคงคิดถึงแต่พงศ์ ส่วนพงศ์ก็ยังคบกับแพรวอยู่เช่นเดิม  แต่พงศ์ก็ไม่ร่าเริง  พงศ์ คิดถึงเก๋เสมอว่าทำไมเก๋ถึงไปอเมริกาโดยไม่บอกเค้าก่อน  จนวันหนึ่ง….….
         “ พงศ์  เอ่อ…เดี๋ยวนี้พงศ์เป็นอะไรอ่ะ ไม่ร่าเริงเลย “
                   แพรวถามพงศ์ขณะที่ทานข้าวกลางวันกัน
         “ เปล่าหรอกแพรว “
         “ พงศ์ คิดถึงเด็กคนนั้นเหรอเปล่า “
         “ ทำไม แพรวคิดแบบนั้นละ “
         “ แพรวรู้ว่าพงศ์ไม่เหมือนเดิม  พงศ์นะไม่ได้รักแพรวแล้วนะ พงศ์รู้มั้ยว่า พงศ์นะรักเด็กคนนั้น “
         “ อืมมม.. “
         “ เด็กคนนั้นเค้าโทรมาหาแพรวก่อนวันที่เราจะคบกันใหม่ ว่า ให้แพรวมาหาพงศ์ เพราะเค้ารู้ว่าพงศ์ยังลืมแพรวไม่ได้  พงศ์ เด็กคนนั้นรักพงศ์มากนะ  ถ้าเป็นแพรวแพรวยังไม่ยอมขนาดนี้เลยนะ “
         “ อืมมม... เรารู้แล้วละว่าเรารักเก๋  ขอบคุณนะแพรว “
         “ จ้ะ  “
                   2 ปีต่อมา  เก๋ยังคงใช้ชีวิตเรียนต่ออยู่ที่อเมริกา เธอยังคงรักพงศ์ ส่วนพงศ์ก็เรียนต่อปริญญาโทที่เดิมและยังรอคอยเก๋  ส่วนแพรว แต่งงานกับนักธุรกิจวัย 25  ปี   จนวันหนึ่ง… เธอก็ได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากแพรวว่า..
         “ ฮัลโหล  เก๋เหรอ นี่พี่แแพรวนะ “
         “ ค่ะ ..พี่แพรวมีอะไรเหรอค่ะ “
         “ เก๋ กลับมาที่ประเทศไทยด่วนได้มั้ย “
         “ ทำไมละคะพี่แพรว “
         “ พงศ์ เป็นโรคหัวใจ  ต้องผ่าตัดด่วน เค้าจะผ่าตัดพรุ่งนี้ตอนบ่ายโมงที่โรงพยาบาล…… เป็นตายเท่ากัน “
         “ ค่ะ “
                   เก๋ช๊อคไป  เธอรีบเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อกลับประเทศไทย มาหาพงศ์  เธอมาถึงประเทศไทยตอน 11 โมงเช้า  เธอรีบตรงไปที่ประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลก็เจอแพรวยืนรออยู่  แพรวพาเธอเข้ามาในห้อง ICU  เธอก็เห็นพงศ์นอนอยู่ไม่ได้สติมีสาย
อ๊อกซิเจนมากมาย    เธอร้องไห้ พร้อมจับมือพงศ์ไว้แน่น  แพรวเดินออกจากห้อง ICU  เก๋กอดพงศ์ไว้แน่น  
         “พี่พงศ์  เก๋รักพี่พงศ์นะ “
                   เธอกอดพงศ์ซักพักก็เดินออกมาไปหาแพทย์ที่ต้องผ่าตัดพงศ์  
         “ คุณหมอค่ะ..การผ่าตัดจะเป็นยังไงบ้างค่ะ  “
         “ เอ่อ…หมออยากให้ทำใจไว้มั่งนะครับ ผล 50/50 “
         “ ค่ะ….… “
                   บ่ายวันนั้นพงศ์เข้ารับการผ่าตัด   5 ช.ม. ต่อม พงศ์พ้นขีดอันตราย   เค้าได้ออกจากโรงพยาบาลอีก25วันต่อมา   หมอได้จัดยา 1 ชุด และ ส่งสมุดเล่มหนึ่งให้พงศ์  
         “ คุณพงศ์.…..คุณต้องทานยาตามที่หมอสั่งนะครับ “
         “  ครับ ขอบคุณ คุณหมอมากนะครับที่ช่วยชีวิตผม “
         “ เอ่อ…หมอไม่ได้ช่วยอะไรคุณมากเลย คุณควรจะขอบคุณ คุณเก๋เพื่อนคุณให้มากๆ ดีกว่า “
         “ เก๋เหรอครับ “
         “ ครับ…เธอมาหาคุณเมื่อ 5 วัน ที่แล้ววันที่คุณอยู่ห้อง ICU เธอมาขอให้ผมเปลี่ยนหัวใจให้คุณ  คุณมีเลือดกรุ๊ฟเดียวกับคุณเก๋ เธอเลยบริจาคเลือด และหัวใจของเธอให้คุณ  เธอสมัครใจช่วยคุณ เธอบอกกับทางโรงพยาบาลว่า ร่างกายเธออ่อนแอมานานแล้ว  เธอยินยอมอย่างเต็มที่  หมอำก้ไม่รู้จะทำไงในเมื่อเธอตัดสินใจแบบนั้น เราต้องเลือกชีวิตคุณ “
                   พงศ์ช๊อคไป  ก่อนจะเอ่ยถามหมอ
         “  แล้ว เก๋ละครับ “
         “ เอ่อ….เราอธิบายง่ายๆให้นะครับว่า เอ่อ…เธอตายแล้วเพราะเธอบริจาคเลือดทั้งตัว และเปลี่ยนหัวใจให้คุณไงครับ  เธอฝากสิ่งนี้ไว้ให้คุณอย่างเดียว  “
                   เค้าค่อยๆเอื้อมมือไปรับของจากหมอ  ซึ่งเป็นสมุดเล็กๆเล่มหนึ่งเค้าเปิดอ่าน ก็เห็นข้อความข้างในว่า
         พี่พงศ์  เก๋ดีใจมากที่เก๋เกิดมาได้มารักพี่พงศ์  พี่พงศ์เป็นสิ่งมีค่ามากที่สุดในชีวิตเก๋  เก๋ดีใจที่เก๋ได้รักพี่พงศ์  ถึงพี่พงศ์จะไม่เคยรักเก๋เลยก็ตาม   เก๋รู้ว่าเก๋ไม่สามารถอยู่ในใจของพี่พงศ์ได้ เพราะพี่พงศ์มีแต่พี่แพรว  เก๋ดีใจที่พี่พงศ์หายดี  แต่เก๋คงไม่ได้อยู่เห็นพี่พงศ์อีกแล้ว  ถึงเก๋จะไม่ได้อยู่ในใจพี่พงศ์ แต่ พี่พงศ์จะอยู่ในใจเก๋ตลอดไปค่ะ  (เก๋)
                   พงศ์รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว  น้ำตาของเค้าไหลออกมา  วันนั้น เค้าเดินไปที่วัดคนเดียวตามที่แพรวบอก  พงศ์ยืนอยู่ตรงหน้ารูปเก๋ที่ติดไว้ในศาลา
         “ ทำไมพี่ไม่บอกรักเก๋ก่อนหน้านี้    ถึงเก๋จะไม่อยู่อีกแล้ว แต่พี่สัญญาว่าพี่จะมีเก๋คนเดียว และเก๋จะอยู่ในใจพี่ตลอดไปไม่มีใครจะมาแทนเก๋ได้ พี่สัญญา  “