คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #98 : +++ Friend ninety-seven +++ ค่อยๆเป็น
Friend ninety-seven
่อยๆเป็น
หลัาเรื่อในวันนั้น็ผ่านมาอาทิย์ว่าๆไ้แล้วมั้รับ
ไอผม็ิว่าพอแมพมันบอแบบนั้นไปแล้วพราวะเลิอแยนะ แ่เปล่าเลย
ุเธอยิ่อแยหนัเ้าไปอี ไอเวลาหนึ่อาทิย์ที่ผมให้ไอแมพ ผมิว่าไม่พอหรอ
ผู้หิหน้า้านแบบนี้ัารยาะาย
“ พราว เราบอแล้วไว่าเรารัเพลย์ “
ผมนั่ฟัไอแมพมันพูับเธอนิ่ๆ มือ็ีเียนโ๊ะไปพลาๆ
“ แมพะบ้ารึไ นี่มันผู้ายนะ
พราวน่ารัว่าั้เยอะ ทำไมไม่รัพราว “ เธอแย้
ผมเยหน้าึ้นมอทั้สอน นอื่นๆในลุ่ม็ทำเพียนั่เียบ
“ น่ารั? “ ไม่ใ่ไอแมพ
ไม่ใ่ผม แ่เป็นไอเสที่นั่ฟัมานานแล้วเอ่ยถามึ้น
มันทำสีหน้าอยาอ้วส่ให้ร่าบา
มาแล้วๆ
“ ใ่น่ะสิ ันน่ะ มีแ่นบอว่าน่ารั
น่าเอ็นู “
“ อ้อ~ แ่สำหรับพวันทุน
เน้นย้ำเลยนะว่า ‘ทุน‘ ไม่เว้นแม้แ่ไอแมพ
ไม่มีใรเห็นเธอน่ารัเลย
เห็นเธอเป็นเหมือนับปรสิที่เาะิเพื่อนอพวันเท่านั้น ผู้หิอะไร
หน้าไม่อาย มีแฟนอยู่แล้วยัะมาเาะแะออนอื่นเาอี “ มันร่ายยาวนทำเอานฟัหน้าเหวอ ไอเสระุยิ้มอย่านเหนือว่า
ผมเห็นไอิบีบไหล่แฟนมันเบาๆเป็นารบอลายๆให้เย็นลหน่อย
“ แมพไม่มีแฟนสัหน่อย! “ เธอแย้หลัาที่ั้สิไ้
“ มั่นใ? เมื่อี้มัน็บออยู่ว่ามัน
‘รัเพลย์‘ “
“ รัแล้วไอ่ะ ไม่ไ้เป็นอะไรัน็บ
“ เธอยัเถีย
“ ฟัันนะยัยปรสิ “
“ ันไม่ใ่ปรสินะ!!! “ เธอแวใส่เสียั พวผมทำหน้าหน่าย มีเพียไอเสที่ระุยิ้มเหยีย
มันออมอหน้าพราว่อนะพู่อ
“ ไอแมพับไอเพลย์มันไม่ไ้เลิันเลย “
ประโยอไอเสทำให้ผมเียบิ.. นั่นสินะ.. ผมับมัน เราไม่ไ้พูว่า ‘เลิันเถอะ‘ ผมเพียหันหลัให้มันแล้วเินออมาโยที่ผมิว่ามัน็ไม่่าาำว่าเลิสัหน่อย
“ ไม่เลิอะไรล่ะ เลิแล้วเหอะ!
“
“ ไม่ไ้เลิ เธอไ้ยินสอนนี้พูำว่า
‘เลิ‘ แล้วหรือไ “ ไอเสมันพู นั่นทำให้ไอแมพหันมาสบาับผม
“ เลิแล้ว รี๊!!! “ แล้วพอเถียไม่ไ้เธอ็รี๊ พวผมพาันยมือึ้นมาปิหู
ะมี็แ่ไอเสที่นั่ทำหน้าบู
“ สั!!!! “ มันะโน่าใส่หน้าร่าบา
ไอเสมันไม่ใ่สุภาพบุรุษ
ันั้นไม่้อห่วเรื่อที่ไ้ยินำนี้ออมาาปามัน.. สสัยมันรำาเ็มที
“ ี้เียใ้ำสวยับผู้หิหน้า้านว่ะ!
“ มันพู
เอาสิพราว
เธอวีนับมันวีนน่ะนละเรื่อเลยนะ
“ นาย!!! “
“ อะไร!!! ิว่าเป็นผู้หิแล้วูไม่ล้าหรอรับ
“
อบุนะเสที่มึยัมีรับ่อท้าย
“ รี๊!!!! “
“ โอ๊ย วายเผือเอ้ย!! ผู้หิแม่็ี้ เถียไม่ไ้็รี๊ บ้านมึายรี๊ไ รวยอ่อ!!!!
“ ไอเสถาม้วยสีหน้าหุหิ
ยัยยิหวาับยัยีะัไปอนที่มันเหมารวมผู้หิทุนว่าเป็นแบบพราว
“ แ!!!! “
“ ะบออะไรให้นะ
ผู้ายเ้าไม่อบผู้หิมารยา อแหล ีหน้าเศร้าเล่าวามเท็หรอรับ ีออ!!!
“ มันอใส่หน้าเธอไปอให่
ผมลั้นหัวเราะเอาไว้เพราะหน้าอนพราวเหวอมันไ้ใผมมา
สมน้ำหน้า!
“ รี๊!!!!! “
“ ถึไอเพลย์มันะเป็นผู้าย
แ่รู้ป่ะทำไมถึมีผู้ายมารัมันเยอะแยะ ไม่เหมือนเธอ! “
“ ทำไม!! “ เธอวาถาม
ไอเสยยิ้มมุมปา่อนะอบ
“ มันไม่สอเบอแหล “ พูเสร็็ยิ้มนาหยีส่ไปให้นรหน้า
“ รี๊!!!!! “
“ โอ๊ย!!!! “ ไอแมพที่ทนไม่ไหวโวยวายึ้นมา
พราวทำหน้าหวาๆหันไปมอ มันทำหน้าเรีย มอร่าบา้วยิ้วยุ่ไม่่อยสบอารม์
“ ฮึๆ “ ไอเสหัวเราะเยาะเบาๆ่อนะหันมาูหมัให้ผม
ผมยหมัึ้นมา่อยับมันเบาๆ
เอาใไปเพื่อน~~
“ มะ แมพ.. “ เธอเรียแมพเสียอ่อน
ผมหันมอสอนนิ่ แวบหนึ่ไอแมพหันมามอสบาับผม
“ พราว เราพูเลยนะว่าเรารัเพลย์
รัมา เราไม่ไ้รัพราว ไม่ว่าพราวะมาอแยเราแ่ไหนเรา็ยืนยันวามรู้สึเิมว่า
‘เรารัเพลย์‘ “ ไอแมพพู้วยน้ำเสียเรียบๆเหมือนำลัสบอารม์ ิ้วอมัน่อยๆลายออาัน
“ แ่ว่า.. “
“ เรารำาว่ะ พราว็มีบอลไม่ใ่รึไ
แล้วะมายุ่ับเราทำไม “
“ ็.. “ เธอ้มหน้าหนีสายาอไอแมพ
พวผมทำเพียนั่มอเียบๆ
ปล่อยให้มันัารปัหาอมันเอาเถอะ
“ เราทำพลามาหลายรั้แล้วพราว
เราไม่อยาะพลาอีแล้ว เราอยามั่น เราอยาให้เพลย์ยิ้ม
ันั้นเราอพราวีๆนะ.. พราวเลิยุ่ับเราไ้ไหม “ มันถาม ร่าบาเยหน้าึ้นมามอ
“ แ่พราวรัแมพนะ “
“ เราไม่ไ้รัพราว
เรามีนที่เราะหยุอยู่ับเาแล้ว เราไม่สนว่า่อานี้เราะโนมอยัไ
เราอแ่เราทำให้เามีวามสุ็พอ “
ผมมอมันไม่วาา อนที่มันพู ผมรู้สึว่าำพูอมันน่าเื่อถือนอที่ล้อยามไม่ไ้..
แววาอมัน็ริันทำให้ผมรู้สึีใึ้นมา...
ผมิว่าผมสามารถเื่อำพูอมันไ้...
“ แมพ! “ พราววาเสียั
ไอแมพทำเพียใ้สายาเรียบนิ่มอเธอ
“ ออไปาีวิเราสัทีพราว เราอ “
“ ไม่!! ถ้าพราวไม่ไ้ใร็ไม่ไ้
ุ๊นี่มันมีีอะไรนัหนา!! “ เธอพู่อนะลุึ้นเินไวอ้อมโ๊ะมาระาหัวผมอย่าแร
“ โอ๊ย! “ ผมที่ไม่ทันไ้ั้ัวร้อออมาทันที
เส้นผมบนหัวแทบะหลุออมาเป็นระุ
ยัยบ้าเอ้ย!
“ เฮ้ย!! ปล่อยเพื่อนูนะเว้ยรับ!!!
“ ไอเสรีบลุึ้นรเ้ามาหาผม แ่พราวิหัวผมะแน่นนยับไม่ไ้
เ็บ
พูเลยว่าเ็บ เ็บมา้วย!
“ แมันมีีรไหน!! ทำไมผู้ายถึ้อารแนัหนา!!! “ เธอวาใส่ผม
่อนะ้าฝ่ามือึ้นมา
เพี๊ยะ!!
ฝ่ามือเล็ระทบับใบหน้าอผม้วยแรที่มาพอสมวร
เธอบผมสลับ้ายวาไปมานผมเผลอร้อโอ๊ย้วยวามเ็บ เ็บทั้หัวเ็บทั้แ้ม เออ!!
ให้มันไ้ี้
ไอเสพยายาม่วยผม
แ่ยิ่่วยผมยิ่เ็บไ หนัหัวะหลุอยู่แล้ว!
เพี๊ยะๆๆ!!!
“ แ้อเ็บ!!! แ้อเ็บ!!! “
“ พราว!!!! “ เสียวาอร่าสูที่ทำให้ารระทำอร่าบารหน้าผมหยุนิ่
“ มะ แมพ.. “
“ ปล่อยมือะ “ มันพูสั่พร้อม้าวาเินเ้ามาใล้
นัยน์าม้อร่าบาเม็
“ .... “ เธอนิ่เียบ
แ่็ยัไม่ยอมปล่อยมือออาผม
น้ำาไหลแล้วเนี่ย
มันเ็บริๆนะรับ
“ บอให้ปล่อยไ!!! “ มันสั่เสียั นั่นทำให้พราวรีบปล่อยมือออาหัวผมทันที
ผมเไปนั่ลบนม้าหินอ่อน
มือสอ้ายึ้นมาับหัว้วยวามเ็บปว มันเ็บริๆรับ
เ็บนไม่รู้ะบรรยายยัไ ไอเสรีบเ้ามา่วยูอาาร ไม่่าานอื่นๆ
ผมมอรไปที่พราว
่อนะละสายาไปมอไอแมพ แววาอมันแ็ระ้าเสียนน่าลัว มันเป็นเรื่อพิสูน์ไ้เป็นอย่าีว่าอนนี้มันำลัโรธ
“ .... “
“ เธอรู้ไหมว่าเมื่อ่อนันเห็นเธอเป็นนยัไ?
น่ารั นิสัยี.. แ่อนนี้มันไม่ใ่ “
น้ำเสียนิ่เรียบับแววาที่มอร่าบาทำให้เธอสั่นเล็น้อย้วยวามลัว
สรรพนามารเรียเปลี่ยนไป..
...ผมไม่เยเห็นมันโรธนานี้
“ แมพ.. พราวอโทษ พราว..
พราวแ่ไม่เ้าใ “
“ ัน็ไม่เ้าใเธอเหมือนันว่าทำไม้อทำร้ายเพลย์
สนุหรอ!? ไม่ไ้ริัับันแล้วทำไม้อมาทุ์ร้อน
หรือเพราะว่าแฟนเธอไม่้อารเธอ “
“ ...!! “
“ อย่าทำัวเป็นยะไ้ไหม? ทำร้ายร่าายนอื่นแบบนั้นไม่ิว่าเาเ็บเป็นรึไ
ลอให้ันทำบ้าไหมล่ะ!! “ มันพูเสียั
่อนะรเ้าไปิผมร่าบาไว้ แววายัไม่ลายวามโรธลเลยแม้แ่น้อย
“ ะ เ็บ!! แมพ
พราวเ็บ ฮึ ฮือๆ.. “
ผมไ้แ่นั่อึ้ิมี่ไม่่าานอื่นๆ ไม่มีใรเยเห็นไอแมพโรธนานี้
มันโรธไ้น่าลัวริๆ.. มันโรธพราวเพราะพราวทำร้ายร่าายผม
มันโรธเธอเป็นฟืนเป็นไฟ แบบที่ไม่เยเป็นมา่อน..
ทำไมผมถึรู้สึีใแปลๆล่ะ
“ เ็บั้นหรอ เหอะ
แล้วเธอิบ้าหรือเปล่าว่าที่เธอทำับเพลย์น่ะ เพลย์ะเ็บแ่ไหน!! “
“ ็นั่นผู้าย!! “ เธอวาืนบ้า น้ำาไหลออมาอาบแ้ม
“ ผู้ายแล้วไล่ะ ไม่มีหัวใหรอ
ร่าาย็เหมือนๆัน เพลย์เ็บเป็น ไม่่าาเธอ!!! “ ไอแมพะอลับ
่อนะ้ามือึ้นมา
ไอเสรีบวิ่เ้าไปเาะแนไอแมพเพื่อห้าม
แ่ไอเี้ย็้อ่อยๆถอยลับมาหาผมเพราะสายาที่ถูไอแมพมอ มันน่าลัวริๆ..
“ ูพูริๆนะเพลย์ แม่น่าลัวสัๆ “
ไอเสมันหันมาพูับผม
ผมนั่ลูบหัวบรรเทาวามเ็บไปพลามอมันไปพลาไ้แ่ยยิ้มบาๆ
ทำไมถึรู้สึว่าอยาะยิ้มออมาล่ะ
“ โอ๊ย!!! ฮึ
ฮือๆ!! “
“ หึ!! อนทำนอื่นน่ะรู้สึบ้าไหม!!
“
“ พราวเป็นผู้หินะ!! “ เธอพูบอ ไอแมพมอนิ่ มือที่้าไว้ยั้าอยู่อย่านั้น
มันยยิ้มบาๆึ้นมา่อนะพูเสียหวาน
“ รู้แล้วรับ “
“ ...!! “
“ แ่อโทษทีนะ เธอทำร้ายหัวใอัน!!
“
เพี๊ยะ!!!
ไม่รู้ว่าอนนี้ผมะูเป็นนยัไ ผมรู้สึีใที่มันล้าทำร้ายเธอเพราะโรธที่เธอทำให้ผมเ็บ..
ถึใรอาะมอว่ามันไม่ีเอาะเลยที่ผู้ายมาบผู้หิแบบนี้
แ่ผมลับรู้สึว่า.. มันแมนมาเลย..
“ แมพ!! พอแล้ว
ฮึ.. พราวอโทษ “
พราวพูึ้นเมื่อไอแมพบหน้าเธอไปหลายที ใบหน้าน่ารัึ้นสีแาๆ
ผมเห็น็อยาะรู้สึสสารนะ.. แ่แบบสสารไม่่อยลเท่าไหร่
“ อืม.. อโทษันแล้วไ้อะไร
ไปอโทษนที่เธอทำร้ายะ!! “ มันพู่อนะโยนร่าบามาทาผม
พราวนัุ่เ่าล่อหน้า
ผมมอร่าบาพร้อมยิ้มเหยียบาๆ ไม่เยรู้สึว่าัวเอูเลวเท่าวันนี้เลย
“ อโทษ! “ เธอพู้วยน้ำเสียเหมือนไม่่อยเ็มใ
ไอแมพที่ยืนอออยู่ระแอมไอเบาๆ
นั่นทำให้เธอรีบอโทษผมอีรั้้วยน้ำเสียริัปนหวาลัว
“ ี.. ไปไ้แล้ว
และอย่าให้ันเห็นหน้าเธออี! “ มันพู
นั่นทำให้พราวรีบลุึ้นยืน เธอมอไอแมพหวาๆ
“ ทำไมมันโหัวะ “ ไอเสถามผม ผมไ้แ่ยัไหล่ส่ายหน้าอบมัน
“ ไปิ หรืออยาโนหนัว่านี้!!
“
“ ปะ ไปแล้ว!! “
“ านี้ไป ันับเธอ ไม่เยรู้ััน!!
“ มันพูทิ้ท้าย่อนที่ร่าบาะวิ่ออไป
หลัานั้นสถานาร์็ลับมาสู่วามเียบ
ไอแมพเินเ้ามาหาผม่อนะึร่าผมเ้าไปอแน่น
มันพูอโทษผมหลายๆรอบ้วยน้ำเสียรู้สึผิที่ทำให้ผม้อเ็บัว
ผมไ้แ่บอว่าไม่เป็นไร ที่มันทำให้็มาพอแล้ว..
เพราะารระทำอมันในรั้นี้ทำให้ผมรู้สึว่า..
มันไม่เหมือนเิมแล้ว ผมรู้สึว่าพวเราะโอเ อนา้าหน้าะสวยาม..
ถึผมร่าายอผมยัทนื้อที่ะไม่ลับไปหามัน แ่หัวใอผมน่ะลับไปั้นานแล้ว..
ริๆหัวใอผมมัน็ไม่ไ้ไปไหนอยู่แล้ว
หัวใอผมยัอยู่ที่มัน..
“ เพลย์.. “
“ อื้ม.. “ ผมานรับเบาๆ
ฝ่ามือหนาที่ลูบลมาบนหัวผมให้วามรู้สึอบอุ่น..
“ ่อานี้ไป.. อูเป็นนปป้อมึนะ “
ำออมันทำให้ผมระบายยิ้มออมา ผมพยัหน้ารับพร้อมมุหน้าิับหน้าท้อแร่
ไอแมพอผมแน่น..
“ เราลับมาเป็นอันและันเถอะ “
ประโยอนร่าสูทำให้ผมนิ่ ผมผละมันออ่อนะ้อวามู่นั้น
....
“ แมพ... “
“ อะไรหรอ “
“ พยายามอีนิหนึ่นะ “ ผมบอแ่นั้น ไอแมพนิ่ไป ่อนะยยิ้มบาๆแล้วพยัหน้ารับ
มันึผมเ้าไปอ่อนะพูประโยหนึ่ที่ทำให้ผมยิ้ม
“ ให้พยายามนาย็ะทำ “
มันไม่เหมือนรั้เ่าๆ
ำพูอมันในรั้นีู้ริัและริใในแบบที่ผมสัมผัสไ้..
แมพนเิมเปลี่ยนไปแล้ว ใ่รับ.. อนนี้นที่ำลัอผมเอาไว้...
่อยๆลายเป็นนใหม่แล้ว
ความคิดเห็น