คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #72 : +++ Friend seventy-one +++ 私の心
Friend seventy-one
私の心
เนื่อาถูไอแมพวนให้ย้ายไปอยู่้วยันที่อนโ
ผม็ไ้นำวามมาปรึษาับเส็พ่อและเส็แม่(?)
ท่านทั้สอ็ไม่ไ้ว่าอะไร นั่นเลยทำให้ผมไปวิหนัอยู่ที่เียวยะ
หมอนั่นะยอมไปับผมรึเปล่าเนี่ย แ่ผมิว่ายอมล่ะนะ
หลัาุยับพ่อแม่เสร็
ผม็อัวึ้นมาที่ห้อเพราะะไ้มาุยับเียวยะให้เสร็ๆ
“ เียว “ ผมเปิประูพร้อมเรียนร่าสู
เียวยะที่นอนอ่านหนัสือภาษาไทยอยู่บนเียเยหน้าึ้นมามอผมนิ่ๆ
“ ...?? “
“ ไอหน้านิ่ๆอนายันล่ะหน่ายริ “
“ มีไรล่ะ หรือว่าเลิับหมอนั่นแล้ว “ เาถาม้วยใบหน้านิ่ๆ
ถึหน้าะนิ่แ่น้ำเสียีใมาร่ะ
“ เปล่า ือะถามว่า ถ้าันย้ายไปอยู่อนโับแมพ นายะไป้วยมะ “
“ ไป “
“ วะ ไวเิ๊น! “ ผมพูอึ้ๆ
ือแบบอบไวไปนะบาที
“ ันะเป็นเอ่อ.. ‘ไม่ันหม่า‘ ให้นายเอ
“
ไม้ันหมาสินะ
“ อบุ “
“ นี่ “ นร่าสูเรียผมพลามอาผมนิ่
ผมเลิิ้วมอนรหน้าๆ
อะไรล่ะเนี่ย
“ ันว่าะลับี่ปุ่นสัหน่อย “
“ ไปทำอะไรล่ะ “
“ รู้สึเหมือนว่ามีใร้อารให้ันลับไป “ เาพูหน้านิ่
ผมยืนมอนร่าสู
“ ไ้สิ เี๋ยวันะไป้วย ถือเป็นารไปหายูิุ้วย “
“ โอเ ั้นไปอาทิย์หลัย้ายอเสร็ ว่าแ่ะย้ายไปวันไหน?? “
“ อาทิย์หน้าน่ะ “ ผมพูอบ
เียวยะพยัหน้าเ้าใ่อนะเปิหนัสืออ่าน่อ
แร่!
เสีย้อนหินหรืออะไรสัอย่าระทบับประูระรระเบียอผม
ผมหันไปมอ่อนะเห็นไอแมพยืนโบไม้โบมือมาให้ ผมยิ้มออมา่อนะรีบเินไปหาทันที
“ อะไรเนี่ย “
“ ำอบอ่ะรับ “
“ อื้ม แ่ว่า้อเอาเียวยะไป้วยนะ “ ผมพูบอ
นั่นทำให้ไอแมพทำหน้าเหวอไปทันที
ึ ึ ึ
“ ่าย.. เอาันไป้วย “ เียวยะพูภาษาไทยอย่าะุะั
ผมหันไปมอเห็นเาเินมายืนพิอบประูไว้
“ พูไทยไ้ไนิ!! “
“ แฟนสอน “ ำอบอเียวทำเอาผมเหวอ
ผมหันไปมอไอแมพที่เหมือนะมีรัสีอะไรสัอย่าออมาาัวมัน
เียวย๊า!! อย่าเล่นอะไรพิเรนสิฟ่ะ!
“ ใรแฟนแวะเียวยะ “
“ นี่ไ “ เียวยะพู่อนะึผมเ้าไปอแน่น
หาเรื่อให้ไอแมพมันหึไ้ลอริๆ
“ เฮ้ย!!!! แฟน้าน!!! “ เสียอไอแมพโวยวายลั่น
ผมทำหน้าหน่ายพลายืนนิ่ๆให้เียวยะอ เอาเลยเพื่อน ามที่สบายใเลย
“ ีุ้ “
ู่ เียว ู่..
“ เียวยะ ันเือนแนะอนนี้นะ ถ้าไม่เลิอไอเพลย์
ันะโไปัอแให้ายเลย!! “ ไอแมพบ่นยาวเหยีย
ึ่ผมิว่านร่าสูฟัไม่ทัน
เียวยะ้มลมามอหน้าผม่อนะทำหน้าๆเหมือน้อารให้ผม่วยพูเป็นภาษาี่ปุ่นให้ฟั
“ มันบอว่า ถ้านายไม่ปล่อยัน มันะโมาัอนายให้ายเลย “ ผมพู เียวยะถึไ้ทำหน้าเ้าใ
เาเยหน้าไปมอไอแมพ่อนะมอนิ่ๆเหมือนำลั้นหาำศัพท์ภาษาไทยในหัว
และเมื่อหาไม่ไ้เา็เลยเลือที่ะใ้ภาษาอัฤษแทน
“
c’mon “
“ อย่าหยามนะเฟ้ย ัน่าแายแน่!!! “ ไอแมพโวยวาย ผมนี่โรเ็เลย
ุเ้าใผมไหม ผมเอเหุาร์แบบนี้บ่อยสุๆ ผมเ้าในะว่าเียวยะี้แล้
แ่บาทีแล้เยอะไปนเหนื่อยือผมไ
“ พอแล้วเียว ันเหนื่อย “
“ ็ไ้ “ เาานรับ่อนะ่อยๆลายอ้อมอออ
ผมหันลับไปมอไอแมพที่เลือึ้นหน้าเาะอบระเบียอยู่
“ มึ “ ผมเรียนรหน้า มันเลิปั้นหน้ายัษ์่อนะเอ่ยถามผม้วยน้ำเสียร่าเริ
รับแฟนรับ...
“ อะไรรับแฟน “
“ พอย้ายอเ้าอนโเสร็ อาทิย์ถัไป ูับเียวะไปี่ปุ่น
มึะไป้วยเปล่า?? “
“ ไปแน่นอน! “ มันอบลับมาทันที
“ โอเ ั้นแ่นี้ “ ผมพู่อนะหันหลัเินเ้ามาในห้อพร้อมเียว
ไอแมพยืนมอเราสอนๆ่อนะเินลับเ้าไปในห้อ
สัพัเสียโทรศัพท์อผม็ัึ้น
ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมามอเบอร์่อนะหันไปมอห้อร้ามห้ออผม
ทำเพื่อใรเนี่ย
“ อื้ม “
( ไปสนามเ็เล่น้วยันมะ ) นปลายสายถาม
“ ไปทำไร “
( น่าๆ ไป้วยันเถอะนะ ) มันเพูอร้อ
ผมมอเียวยะที่นั่อ่านหนัสือ่อนะรอเสียใส่ปลายสาย
อยาแล้มันั..
“ ั้นพาเียว.. “
( ไม่เอา มึับู อแ่เราสอน ) น้ำเสียริัทำให้ผมเียบ
“ อื้มๆ “ ผมพู่อนะัสาย
“ เียวยะ “
“ อือ.. ไปเถอะ “ เาพูโยไม่ไ้สนใอะไร
นั่อ่านหนัสืออยู่เียบๆ
ผมพยัหน้ารับ่อนะรีบเินลมาั้นล่าและรไปที่หน้าบ้านทันที
พอเินออมาถึ
ผม็เห็นไอแมพยืนรออยู่แล้ว มันส่ยิ้มมาให้ ผมเปิประูเินออไปหามัน
มันพูวน่อนเอื้อมมือมาับมืออผมไว้ หลัานั้นเราสอน็เินไปที่สนามเ็เล่นอหมู่บ้าน
พอมาถึสนามเ็เล่นไอแมพ็พาผมเินไปนั่ที่ิ้า
พอผมนั่ล มัน็นั่าม มันหันมายิ้มให้ผม่อนะพูึ้น
“ มีอมาให้แฟนน่ะ “
“ หืม?? “
“ นี่ไ “ มันพูพร้อมเอามือไปแนบที่อ
สัพัมัน็่อยๆำมือ้าๆ พอำเสร็มัน็ยื่นมือ้านั้นมาให้ผม
ผมมอๆ
มันยิ้มนาหยีส่มาให้
“
What?? “
“
My heart “ มันอบลับมา้วยประโยสั้นๆ่ายๆแ่ลับทำให้
มายฮาร์ทวนี้เ้นไม่เป็นัหวะ
รอยยิ้มร่าเริับบรรยาาศที่เหมือนับว่าสนามเ็เล่นนี้เป็นที่อเราสอนเท่านั้น
มันทำให้ผมรู้สึโรแมนิมา มานอายอย่าพูไม่ถู เินมาอ่ะรับ
“ หน้าแแล้วน้า ิ๊วๆๆๆ “ มันพูล้อ ผมมอมันาวา
ใรันล่ะทำให้ผมเป็นแบบนี้!!
“ เออลืมบอแฟนอ่ะ “
“ ...? “ ผมมอมัน
“ อนโมีสอห้อนอน อนแรว่าะแยห้อันนอน
แ่ถ้ามีเียวยะไปอยู่เพิ่มอีน ั้นแฟนมานอนับผมนะรับ “
“ อปิเสธ “
“ โรเร็ว!! ิหน่อยี๊ “ มันพูบอผมพร้อมทำหน้าผิหวันิๆ
ืนนอนห้อเียวัน
ผมไ้ไม่ปลอภัยันพอี
“ มึนอนับเียวยะไป ส่วนูะนอนนเียวเอ “
“ ..!! “ มันทำหน้าเหวอ
“ ถ้าไม่ไ้็ไม่อยู่้วยนะ “ ผมยื่นำาออไปนั่นทำให้นร่าสูรีบพยัหน้ารับไวๆนหัวนี่แทบหลุออมาาบ่า
“ อื้มๆ! ไ้สิไ้ “
“ ถ้า้อ เอูไ้นะรับแฟน “
“ ไม่้อร้าบ “ มันพูบอพร้อมยิ้มส่มาให้ผม
ผม็ยิ้มให้มัน รู้สึำในสีหน้าอนรหน้าแปลๆ มันแบบว่าไีอ่ะ
เหมือนะไม่พอในะ แ่ทำอะไรไม่ไ้ไ หึหึ...
ีแล้วีแล้ว...
เป็นสามีที่ี้อรู้ัเารพภรรยา
และแล้ววันที่ผม้อย้ายอเ้าไปที่อนโ็มาถึ
เมื่อืน่วยันเ็บอะึเลยรับ ริๆ็เ็บไว้่อนเยอะแล้ว แ่เมื่อืนมาเ็บที่เหลือ
พวอใ้ เสื้อผ้าน่ะรับ ไอแมพ็มา่วย
ส่วนเียวยะ็อยวนประสาทไอแมพเป็นว่าเล่น ผมรู้สึว่าหมอนั่นยิ้มบ่อยมาเลยนะ
ั้แ่ที่มาอยู่ไทยน่ะ ็ีแล้วล่ะ
เาะลืมวามเ็บปวที่เิึ้นไ้ไม่มา็น้อยล่ะนะ...
“ เียวยะ นายนอนับไอแมพนะ “
“ แล้วนาย? “
“ ันนอนห้อนี้ “ ผมพูพร้อมี้ไปที่ห้อนอนอัวเอที่อยู่ร้ามับห้ออทั้สอน
“ อืม... “ เียวยะานรับในลำอ่อนะหันไปมอไอแมพที่ยืนออมอเราสอนอยู่
“ I will take care you. “ ่อนะหันไปพูวนประสาทไอแมพ
“
That’s my word. “ ไอแมพพู่อนะเินเ้ามาหาผม
มันึผมเ้าไปอ่อนะพูใส่นรหน้า
“
and this is my heart. you understand?? “
“
Yeah, Yeah, I see. but Play love me “
“
Kyoya.. you die!!! “
นที่อผมอยู่พูู่เียวยะ
แ่เียวยะแร์ที่ไหน ทำหน้ามึนใส่อีไเออ เยี่ยมป่ะล่ะเพื่อนผมอ่ะ
“
I never die. “
“ .... “ ไมแมพทำหน้าเอือม
“
If i don't see my love happy. “
“ โอเ ุยอม... “ ไอแมพพูเพลียๆ่อนะลายอ้อมอออาผม
มันเลื่อนมือลมาุมมืออผมไว้พร้อม้อหน้าผมนิ่
“ ไปัออแฟนเถอะ ะไ้ออไปิน้าวัน “
“ โอเ “ ผมอบล่อนะเินเ้ามาในห้ออัวเอ
ผมไ้ยินเสียถเถียันัลอผ่านเ้ามาเป็นระยะ
ว่าะไ้ยินเสียปิประูห้อ็ผ่านไปสิบนาทีไ้
พอไ้ยินเสียประูแล้วผมเลยเลิสนใทั้สอน
่อนะหันมามุ่มั่นับารัเ็บอให้เ้าที่เ้าทาทันที
ันไม่มีวันาย..
ถ้าันไม่ไ้เห็นนที่รัมีวามสุ...
เป็นประโยที่ลึึ้ีนะเียว
“ ิถึราเม็แฮะ แ่ิถึว่า็้อเป็นยาิโบะ “ เียวยะที่ำลันั่ินราเม็อยู่พูึ้นมาลอยๆ
นั่นทำให้ผมรู้สึึ้นนิๆที่หมอนั่นบอว่าิถึยาิโบะ
“ แล้วไอที่ทำให้ินลอนี่อะไร ผัไทยหรอ “ ผมถามเสียเ็
“ นายทำไม่อร่อยนี่ “
“ โอเเียว ันยาิโบะนายสามปี! “ ผมพู
แ่ใ่นเย็นาะสนใ หมอนั่นีบเส้นราเม็ใส่ปาเี้ยวุ้ยๆลอยหน้าลอยาใส่ผม
โสึเะ
เียวยะุ..
“ ุยไรันวะ ิหายรับ “ ไอแมพที่นั่อยู่้าๆผมพูึ้นลอยๆแล้วหันมามอหน้าผม
“ เปล่าๆ “
“ เออ เียวยะ “ ไอแมพหันไปพูภาษาี่ปุ่นที่สำเนียโรแปลใส่เียวยะที่ำลัมีวามสุในาริน
นเย็นาเยหน้าึ้นมอไอแมพพลาเลิิ้วสูแล้วส่เสียานรับลับมาเป็นภาษาเียวัน
สอนนี้เป็นอะไรวะรับ
พูันสามภาษาเลยหรอ ือเลือสัภาษาิ
“ ไร? “
“ นายไม่ิะหาแฟนบ้าไ “ ถาม่อ้วยสำเนียะุะั
มันไปหัมาาไหนนิ..
โอ้ว แฟนรับ เยี่ยมๆๆๆ
ว่าแ่ทำไม้อถามเรื่อแฟน
“ หัวใอันมีเ้าอแล้ว “
“ โโโระ?? หัวใ.. หัวใอะไรวะ ฟัออแม่ำเียว
อ๊า!! “ มันพูอย่าหัวเสีย นั่นทำให้ผมเผลอหลุำออมา
ูน่ารัีนะรับ
ไอวามพยายามบ้าๆอมัน
“ เียวยะบอว่า ‘หัวใอันมีเ้าอแล้ว‘ “
“
Who!? Who!? “ มันรีบเปลี่ยนเป็นภาษาอัฤษแล้วถาม้วยหน้าาื่นเ้นทันที
เียวยะ...
“ .... “
“ อย่าไปถามแบบนั้นิ “
ผมีแนมันพร้อมับว่าเบาๆ
“ ็ปิมันะ้ออบว่า ‘เพลย์‘ นี่นา ืออยาหาเรื่อทะเลาะ เห็นมันเียบๆ “ ไอแมพหันมาพูับผม
“
My first love and last... “ เียวยะอบนิ่ๆ่อนะ้มหน้าินราเม็่อไม่สนใไอแมพที่ทำหน้า
เียวยะรัใรไม่ไ้อีแล้วล่ะมั้...
รัในแบบที่รัโยน่ะ...
“ อ่าว แล้วแฟนอ่ะ! มันอบแฟนไม่ใ่หรอ “ ไอแมพที่้าไปนานหันมาถามผมหน้า ผมยิ้มให้มันบาๆ่อนะอบำถามไป
“ ็แ่วามรู้สึที่ิว่าใ่ แ่ริๆแล้วมันไม่ใ่ะหา “
“ .... “ มันทำหน้าไม่เ้าใ
“ เียวยะน่ะ มีนที่หมอนั่นรัสุหัวใอยู่ แ่ว่า..
ทำยัไ็ไม่มีทาไ้รัับนนนั้นอีแล้ว “
“ ทำไมล่ะ หรือเพราะว่าหมอนี่มันนิ่เินไป?? “ ไอแมพถามหน้าสสัย
ผมเลือที่ะไม่อบอะไรไปมาว่านี้ ทำเพียยิ้มให้มันบาๆ
“ บอไม่ไ้ริๆหรอ “
มันถาม้ำ
“ ลอถามเียวยะูเอาละัน ูไม่อยาพูอะไรมา “
“ ...อื้ม “ มันนิ่ิไป่อนะานรับ ผมยิ้มให้มัน
่อนที่เราสามนะลมือินราเม็ในามนหม
ผมรู้ว่ามัน็ห่วเียวยะ
แ่ว่านะ.. ผมไม่อยาะรื้อฟื้นอะไรมามายนี่นา...
เพราะยัไะ...
วามเ็บปวอเียวยะน่ะ...
ไม่มีใรสามารถปัเป่ามันออไปไ้หรอ...
ความคิดเห็น