คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : +++ Friend thirteen +++ อาหารเป็นพิษ
Friend thirteen
อาหารเป็นพิษ
หลัาที่ยัยเฟลน่วยิ่ออาารย์ให้แล้ว ผม็พาไอแมพมารอรถที่หน้าโรเรียน ส่วนพวไอเสไม่ไ้ามมาหรอรับ ถ้าถามว่าทำไมไม่โทรให้แม่ไอแมพมารับ ผมโทรไปแล้วรับ แ่ท่านไม่รับ ผม็เลย้อพามันมานั่รอแท็ี่ แ่ีนะที่รอเพียไม่นานแท็ี่็อรับเราสอน
อนนี้เราสอนอยู่บนรถแล้วล่ะรับ ผมให้มันหนุนันอนไป ลอทา็อยเ็อุหภูมิอยู่ลอเวลา..
“ ปวหัว.. “
“ ปวรไหน? “ ผม้มถามมันที่พึมพำเบาๆ
“ ..ปว.. “
“ แมพ “ ผมลอเรียมันเบาๆ
“ หนาว.. ปวหัว ปวท้อ.. อึ.. ไม่ไหว ปวมาเลย “ มันพูอย่าทรมาน ผมับหน้าผามันูปราว่า.. ัวร้อนมา!! ่อนที่หน้ามันะ่อยๆึ้นสีแระเรื่อ้วยอาารไ้
ไ้ะึ้นเร็วไปไหนวะ!!
ผมเยหน้ามอทา้าหน้า เหลืออีั้นานว่าะถึบ้าน เอาไีูท่ามันไม่ไหวแน่ๆ
“ พี่รับ ไปโรพยาบาลสุใรับ “ ผมพูเปลี่ยนเส้นทา พี่นับมอผมผ่านระ ่อนะพยัหน้ารับแล้วเปลี่ยนเส้นทาทันที
หมับ..
“ อทน่อนนะมึ “
ผมพูหลัาที่โน้มัวลอร่ามันไว้เผื่อะ่วยอะไรไ้บ้า ็ไม่รู้นี่นาว่าวระทำอะไรี
พอมาถึโรพยาบาลผม็รีบลารถไปวิ่ามบุรุษพยาบาลทันที เมื่อบุรุษพยาบาลมาถึรถเา็พาไอแมพึ้นเียพยาบาล่อนะรีบเ็นพาเ้าไป้าในทันที ส่วนผมรีบ่ายเิน่ารถพร้อมับนอวิ่ามเ้าไปทันที
บุรุษพยาบาลเ็นเียมาที่หน้าเาน์เอร์รอประวัินไ้ ผมรอประวัิอมันพร้อมรออาาร่าๆทันที เมื่อรอเสร็ผม็ยื่นให้นาพยาบาล่อนที่เาะบอให้รอิว
รอิว... ะบ้ารึไเล่า!!!
“ พยาบาลรับ เพื่อนผมไ้สูมาเลยนะ! “ ผมพูื่นๆ นาพยาบาลมอนที่ระสับระส่ายอยู่บนเีย ่อนะเรียเพื่อนอนมาูแลแทน นาพยาบาลที่มาใหม่ัารวัไ้อไอแมพทันที
“ ไ้สูมาเลย.. ให้ทานยามารึเปล่าะ “
“ ทานรับ ประมาสี่สิบนาทีไ้ “
“ แล้วเพื่อนอหนูไ้อาเียนออมาบ้าหรือเปล่า “ นาพยาบาลพูถาม
“ รับ.. หลายรั้อยู่ “
“ แล้วเพื่อนบ่นว่าปวท้อไหมะ “
“ มันบ่นปวหัวรับ ปวท้อนี่... ็มีบ้านะ “ ผมอบไป
“ อาารเหมือนไ้เลือออเลย.. สสัย้อรีบพาไปพบุหมอแล้วล่ะ่ะ “
“ มันวรพบนานแล้วล่ะรับ! “ ผมพู่อนที่บุรุษพยาบาละรีบเ้ามาเ็นเียไปที่ห้อรวทันที..
หลัาที่มันถูเ็นเ้ามาในห้อรว ผม็พบับุหมอวัยลานที่ทำหน้าาใเมื่อเห็นไอแมพที่ร้อพึมพำหนาวๆลอเวลา
“ เป็นอะไรมารับเนี่ย “ ุหมอถาม
“ เป็นไ้รับ อาเียนออมามา ปวหัวแล้ว็ปวท้อ “
“ หมออูอาารหน่อยนะรับ “ ุหมอพู้วยน้ำเสียที่พยายามทำให้สบลเพราะ้อารไม่ทำให้ผมิมา
มันไม่ไ้เป็นหรอรับ ไอไ้เลืออออะไรนั่นน่ะ..
ใ่.. ไม่เป็นหรอ...
ุหมอ่อยๆแะมือไอแมพออ่อนะลอรแถวๆบริเวี่โรพร้อมับถามนที่นอนอยู่้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“ เ็บหรือเปล่ารับ “
“ อะ.. รับ.. “
“ แล้ว้านี้ล่ะรับ “
“ ไม่่าัน.. “ มันพูโยไม่ลืมา ุหมอพยัหน้าเหมือนเ้าใอะไรสัอย่า่อนะัมือัวเอลับแล้วเยหน้ามอผม
“ หมอิว่าเพื่อนเราอาะเป็นไ้เลือออนะรับ แ่็ไม่แน่ใร้อยเปอร์เ็น์ ันั้นหมอะอเาะเลือไปรว่อน แล้วผลออมายัไ่อยว่าันอีที “ ุหมอพู่อนที่ะสั่ับบุรุษพยาบาล บุรุษพยาบาลเ็นเียอไอแมพออไปที่ห้อรวเลือโยมีผมเินุมมือมันไว้
ไม่หรอมั้... ไม่เป็นหรอ...
หลัาที่เาะเลือเสร็ ไอแมพ็ถูพามาอยู่ที่ห้อพั มันนอนหลับสนิทไปแล้ว ส่วนผม็อยเ็ัวมันไป้วยใที่ัวลับผลเลือที่ะออมา..
Rrrrrrrr!
เสียโทรศัพท์อผมัึ้น ผมหยุมือาารเ็ัวล้วหยิบโทรศัพท์ในระเป๋าาเึ้นมามอเบอร์แล้วรับทันที
( เพลย์โทรหาป้ามีอะไรหรือเปล่า๊ะ )
“ ือแมพไ้สูมา อนนี้อยู่ที่โรพยาบาลน่ะรับ.. “
( ฮะ!!!!!!!! )
“ ุหมอสสัยว่าะเป็นไ้เลือออ ยัไุป้ารีบมา้วยเถอะรับ “
( ๊ะ!! ป้าะรีบไปถึให้เร็วที่สุ )
“ โรพยาบาลสุในะรับ “
( ๊ะๆ!!!! --- ิ๊ --- ) สายถูัไปแล้ว ผมเ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋าาเ่อนะเ็ัวให้มัน่อ
“ .... “ ผมมอมันที่นอนหลับสนิทไม่รู้เรื่อ่อนะวาผ้านหนูลแล้วเอื้อมมือไปุมมือมันไว้แน่น..
ูหวัว่าผลรวมันะออมา้วยีนะ...
....
“ ไม่ใ่ไ้เลือออหรอรับ “ ุหมอพูึ้นหลาทีู่ผลรวเลือเรียบร้อยแล้ว ผมโล่อโล่ใไปมาถึมาที่สุเลยล่ะรับ
“ แล้วเป็นอะไรั้นหรอะุหมอ “ ุป้าถามึ้น
ท่านมาถึที่นี่หลัาที่โทรมาประมา 20 นาทีน่ะรับ ถือว่าไวมาๆเลยล่ะ ็นะ ท่านห่วลูท่านนี่นา..
“ น่าะอาหารเป็นพิษน่ะรับ หมอะย้ายเาไปที่ห้อพิเศษแล้ว็ะอยให้ยา่าเื้อับน้ำเลืออย่าสม่ำเสมอนว่าะีึ้นนะรับ “
“ ไม่มีอะไรร้ายแรสินะรับ “ ผมถามึ้นบ้า
ผม็ห่วมันนี่นา
“ ไม่รับ ทุอย่าโอเ “
“ อบุมาๆนะะุหมอ “ ุป้าพู
“ ้วยวามยินีรับ “ ุหมอพู ่อนที่ผมับแม่อไอแมพะพาันลุึ้นเินออมาาห้อรว
ถ้าถามว่าอนนี้ไอแมพอยู่ไหน อยู่ที่ห้อพัน่ะรับ อนนี้ผมับุป้าเินามบุรุษพยาบาลไปที่ห้อพัเพื่อะไ้ย้ายมันไปที่ห้อพิเศษ..
หลัาที่ย้ายมันมาที่ห้อพิเศษแล้ว พยาบาล็ัารเาะสายน้ำเลือพร้อมับวัไ้และวามันทันที ผมทำเพียนั่มออยู่เียบๆ ส่วนุป้าไปิ่อเรื่อ่าใ้่าย่าๆ
“ เี๋ยวอีสัรู่อาหาระมาเสิร์ฟนะะ “ พยาบาลหันมาพูบอับผม ผมพยัหน้ารับเ้าใ่อนที่พยาบาละเินออไปทันที
หลัาที่พยาบาลออไปไ้ไม่นานผม็ลุึ้นาโฟา่อนะเินรเ้าไปหาร่าสูที่นอนหลับอยู่บนเีย...
“ .... “
มึเียบแบบนี้แล้วอะไรๆมัน็ูเียบเหาไปหมเลยว่ะ..
“ โีไปนะที่ไม่ใ่ไ้เลือออ “ ผมพูพร้อมลอบยิ้มออมาอย่าโล่ใ
“ .... “
“ ัวยัร้อนอยู่เลย.. “ ผมพูหลัาที่เอื้อมมือไปทาบหน้าผามันู
แอ...
“ เพลย์๊ะ “
“ รับ? “ ผมานรับพร้อมหันไปมอร่าบาที่เินเ้ามา
“ ือว่าป้ามีาน้อทำ่อ มันเป็นานสำั ป้าวานเพลย์เฝ้าแมพหน่อยไ้ไหม๊ะ “
“ ือผมะะอเฝ้ามันอยู่แล้วน่ะรับ “ ผมพู
็นมันห่วนี่นา..
“ ั้นเี๋ยวป้าลับไปที่บ้านเพลย์แล้ว็เอาเสื้อผ้าับหนัสือเรียนสำหรับวันพรุ่นี้มาให้แล้วันนะ๊ะ “
“ อบุรับ “ ผมพูพร้อมยมือไหว้
“ ป้า่าหาล่ะที่้อเป็นฝ่ายอบุ ั้นเี๋ยวป้าะรีบลับมานะ “ ุป้าพู่อนะเินออไปทันที
หลัาทีุ่ป้าออไปไ้สัพัผม็เินลับมานั่ที่โฟา หยิบารบ้านออมานั่ทำพร้อมับอยเหลือบมอมันทุๆ 3 นาที...
ไอแมพเอ้ย... นี่มึโ่หรือมึวายันวะ ไปินอะไรมาถึอาหารเป็นพิษเนี่ย อย่าใหู้รู้นะ ถ้ารู้พ่อะอาหารนินั้นมึอย่าเ็าเลยสั เอาให้แม่ัาหายไปาีวิมึเลยไออาหารอันนั้นน่ะ!!
แม่! มึะรู้บ้าหรือเปล่าว่ามึทำใหู้เป็นห่วมาแ่ไหน!!!
............................................................................................................................................................................................ #ิมไ้่ะ << ถ้ามีำผิ I'm sorry ั๊ี้หัวใน้า >> #Love you my reader!! <3 <3
##อบุสำหรับทุอย่า่ะ
ความคิดเห็น