ฆาตรกรรมปริศนา

เนื้อเรื่อง

บ้านแห่งตระกูล คอลิน อยู่ใจกลางกรุงลอนดอน โดย ดอกเตอร์แอลเจโร คอลิน เป็นหัว หน้าครอบครัว เช้าวันนี้ เป็นวันที่สดใส หน้าร้อนกำลังเริ่มต้นขึ้น โรงเรียนในย่านนี้ปิดเทอมแล้ว
           "แคทเทอรีน ลูกตื่นหรือยัง" เสียงผู้เป็นพ่อดังขึ้นถามลูกสาวตัวเอง
           "วันนี้เป็นวันปิดเทอม เป็นวันแรก หนูอยากตื่นสาย" ลูกสาววัยรุ่นตอบพ่อของเธออย่างขี้ เกียจ เป็นธรรมดาของเด็ก ๆ มัธยมในกรุงลอนดอน ที่ยังอยากซุกตัวอยู่บนที่นอนอันแสนอ่อนนุ่ม
           "พ่อเตรียมอาหารเช้าไว้บนโต๊ะแล้วนะลูก พ่อต้องรีบไปทำงาน พ่อไปก่อนนะ เจอกันตอน เย็น" ผู้เป็นพ่อบอกกับลูกสาวด้วยอาการอย่างรีบเร่ง เขารีบไปโรงรถและขับรถเพื่อไปทำงาน ชีวิต ของเด็ก ๆ ที่ปิดภาคเรียนช่างมีความสุข แต่ผู้ใหญ่แข่งขันกันในการทำงาน ดอกเตอร์ แอลเจโร รู้ สึกเหนื่อยหน่ายใจที่ภรรยาของเขาเสียชีวิตลงอย่างสยดสยอง เขาเฝ้าคิดกับตัวเองว่า ทำไมเธอจึง ต้องมามีจุดจบของชีวิตเร็วขนาดนี้
           "กริ๊ง ๆ กริ๊ง ๆ เสียงโทรศัพท์ดังขี้นท่ามกลางความเงียบของบ้าน แคทเทอรีนลุกจากที่นอน อย่างงัวเงีย เธอคิดกับตัวเองว่าไม่น่าจะโทรมาเลยในเวลาอย่างนี้ เธอเดินลงจากบันไดเพื่อไปรับ โทรศัพท์ แต่อีกมุมหนึ่งของกรุงลอนดอน ผู้ชายชุดดำท่าทางโหดเหี้ยม ยกหูโทรศัพท์เพื่อโทรหา คนที่เขาต้องการจะพูดด้วย เขาโทรหาสาวน้อยแคทเทอรีน ซึ่งอยู่บ้านเพียงลำพัง
           "ฮัลโหล ฮัลโหล นั่นใครค่ะ" แคทเทอรีนยกหูโทรศัพท์ และถามขึ้นด้วยอาการงัวเงีย "ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่สำคัญที่เธออยากตายมั้ย คิดดูให้ดีชีวิตของเธออยู่ในกำมือของ ฉัน เธอยังจำแม่ของเธอได้มั้ยล่ะ เธอลองนึกดูให้ดีซิ เสียงร้องโหยหวน ขอความเมตตาจากแม่ เธอน่าสงสารแค่ไหน ต่อไปก็ถึงทีของเธอบ้าง" ชายแปลกหน้าพูดโทรศัพท์ และวางหูโดยที่แคท เทอรีนยังไม่ทันพูดตอบ แคทเทอรีนนึกในใจ เสียงของใคร เขาโทรมาทำไม ฉันยังไม่อยากตาย เหมือนกันตอนที่แม่ตาย หัวสมองของเธอในเวลานี้ช่างสันสนวุ่นวาย เธอยังไม่เข้าใจในหลาย ๆ เรื่อง ที่ได้ฟังจากโทรศัพท์ลึกลับนั่น
           สิบเอ็ดโมงแล้ว เสียงบอกเวลาจากนาฬิกาดังขึ้น ทำให้เธอรู้ว่าใกล้เที่ยงแล้ว เธอคิดในใจ และบ่นพึมพัมกับตัวเอง ทำไมเราตื่นสายขนาดนี้ ท้องของแคทเทอรีนเริ่มร้องแล้ว เธอต้องหา อะไรใส่ท้องสักหน่อย เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า พ่อได้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้บนโต๊ะ
           ทันใดนั้น "กริ๊ง กริ๊ง" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง แคทเทอรีนไม่ค่อยจะเต็มใจเดินไป รับโทรศัพท์ พลางคิดในใจว่าขออย่าให้เป็นโทรศัพท์ลึกลับนั่นอีกเลย ชายคนเดิมอยากพูดกับแคท เทอรีน เขาได้แอบมองเธอในขณะที่เธอรับโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ
           "ฮัลโหล คุณต้องการอะไร คุณโทรมาหาฉันทำไม" แคทเทอรีนรู้ดีว่าเป็นโทรศัพท์ลึกลับ นั่นอีก
           "แม่สาวน้อย ฉันจะขอถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธออยากตายมั้ย ฉันขอถามเธอจริง ๆ" ชายลึกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและแหบแห้ง เป็นน้ำเสียงที่ฟังแล้วชวนขนลุก แคทเทอรีนเริ่ม ร้องไห้ เธอไม่เข้าใจในน้ำเสียงนั่น
           "ฉันยังไม่อยากตาย ฉันยังไม่อยากตาย" เธอพูดอย่างสะอึกสะอื้น
           "เธอลองมองมาที่หน้าต่างหลังบ้านเธอซิ ฉันจะแอบอยู่ตรงนั้น ฉันคิดว่าเรามาเล่นซ่อนหา กันเถอะ" ชายลึกลับพูดขึ้น แคทเทอรีนมองไปทางหลังบ้าน เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง สุนัขตัวโปรดของเธอถูกแขวนคออยู่กับต้นไม้หลังบ้าน หัวของมันใกล้จะหลุดออกแล้ว เลือดไหล นองเต็มสนามหญ้า ลูกตาของมันเหลือกถลนออกมา มันช่างน่าสงสารและน่าสยดสยอง เธอคิดใน ใจถ้าเป็นตัวเธอล่ะ เธอจะทำอย่างไรดี แต่แล้วความคิดก็แล่นผ่านเข้ามาใจสมองของเธอ เธอวาง โทรศัพท์แล้วรีบเดินไปปิดประตูหน้าต่างและผ้าม่าน เธอลงกลอนอย่างแน่นหนา เธอจะทำอย่าง ไรในเวลาที่อยู่เพียงลำพัง
           "กริ๊ง กริ๊ง" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก เธอไม่อยากรับโทรศัพท์นั่นอีกต่อไป เธอดึงสาย โทรศัพท์ออก ทันใดนั้น "เพล้ง !" เสียงกระจกหน้าต่างชั้นบนแตกเป็นเสี่ยง ๆ เธอตกใจสุดขีด คิด ในใจว่าเกิดอะไรขึ้น มีใครอยู่ข้างบนหรือ เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ เดินตรงไปยังห้องครัว ถือมีดปอก ผลไม้ปลายแหลมเดินขึ้นบันไดทีละก้าว ทีละก้าว ใจก็เต้นแรงขึ้น แรงขึ้น หน้าของเธอก็ซีดเผือด ใกล้จะถึงชั้นบนเต็มทีแล้ว ทันใดนั้น "เพล้ง!" เสียงกระจกหน้าต่างอีกบานหนึ่งก็แตกเช่นเดียวกัน ในเวลานี้เธอรู้สึกว่าตัวเอง อกสั่นขวัญหาย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป จะเกิดอะไร ใครเข้า มาในบ้าน เธอคิดในใจในขณะที่เดินอยู่ชั้นบน "เอี๊ยด" เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเธอ ในห้องนั้นไม่มีใคร หน้าต่าง 2 บาน แตกละเอียดยิบ สภาพห้องนอน ผ้าห่มถูกกรีดด้วยของมีคม ขาดไม่มีชิ้นดี หมอนถูกควักนุ่นออกมาฟุ้งกระจายเต็มห้อง บนโต๊ะเขียนหนังสือมีมีดเล่มหนึ่งเลอะ คราบเลือดที่ยังเปียกชุ่ม บนนั้นมีรอยเลือดเขียนเป็นข้อความว่า "ถึงเวลาตาย" แคทเทอรีนยังตก ตะลึงอยู่กับสภาพที่เธอได้เห็น ตุ๊กตาหมีน้อยตัวโปรด ถูกควักลูกตา หูแหว่ง ตามตัวตุ๊กตาเลอะ คราบเลือด
           "ปัง!" เสียงประตูปิดอย่างแรง แคทเทอรีนอยู่ในภาวะกลัวสุดขีด จิตใจเธอสับสนวุ่นวาย ไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น เธอรีบไปเปิดประตูเพื่อจะออกจากห้องนี้ แต่ประตูบานนั้นถูกล๊อกจากภาย นอก เธอได้แต่พึมพัมกับตัวเอง "ฉันจะทำอย่างไรดี ฉันยังไม่อยากตาย"
           ทันใดนั้นฆาตกรก็ปรากฎตัวจากทางหน้าต่าง ในชุดสีดำ มีผ้าปิดครึ่งหน้า แววตาไร้ความ เมตตา บนศรีษะสวมหมวกสีดำ เขาถือมีดเดินเข้ามาใกล้ เข้ามาใกล้ ในขณะที่แคทเทอรีนค่อย ๆ ถอยหลัง ในใจเธอคิดว่า เธอควรจะต่อสู้เท่านั้น
           "กรี๊ด ช่วยฉันด้วย ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย" เธอร้องอย่างโหยหวน เธอถูกแทงที่หน้าอก ทั้งหมด 3 แผล และถูกโยนลงมาจากชั้น 2 ในขณะที่บนอกของเธอยังมีมีดปักคาอยู่ มีดที่เธอถือไว้ ป้องกันตัวไม่ได้ช่วยอะไรเธอได้เลย
           เย็นวันนั้น ชาวบ้านมุงดูสภาพศพของแคทเทอรีน ไม่นานนักพ่อของเธอก็กลับมาถึงบ้าน เขานึกขึ้นได้ถึงภรรยาที่เสียชีวิต ซึ่งมีสภาพศพไม่ต่างจากลูกสาวของเขาในเวลานี้ และฆาตกรรม ในครั้งนี้ ก็ยังเป็นปริศนาอยู่ เขาฆ่าเธอทำไม? ฆ่าเธอเพื่ออะไร?