No Need for Words

ลำดับตอนที่ #4 : Now I Know...

ในที่สุดฉันก็...
ไม่ได้ทำอะไรให้ปีเตอร์อยู่ดี -_- เพราะเขาโบกไม้โบกมือบอกว่าไม่จำเป็น แล้วเขาก็ชูกระดาษข้อสอบที่มีตัว F ตัวใหญ่เขียนด้วยปากกาสีแดงตรงริมขวาของกระดาษมาให้ฉันดู ใช่แล้วล่ะ มันคือข้อสอบของฉันเอง ฉันกิน F จนชินแล้วแหละ หุหุ -O- ปีเตอร์บอกฉันว่าการไปหาของขวัญให้เขามันเสียเวลา เขาเลยชวนฉันไปติวหนังสือที่บ้านเขาแทน

พอโรงเรียนเลิกฉันก็เดินไปที่ต้มไม้ต้นโปรดของฉันที่สนามฟุตบอลของโรงเรียน ตอนเด็กๆฉันกับเตยชอบมานั่งเล่นกันอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนี้ทุกเย็นหลังเลิกเรียน เวลาฉันไม่มีที่จะไปก็มักจะมานั่งอยู่ข้างใต้ต้มไม้ต้นนี้ แต่วันนี้ฉันมารอปีเตอร์ที่นี่ เพราะกลัวว่าถ้ารอที่ล็อกเกอร์เฮมจะเห็นเข้าน่ะซิ หลังจากรอไปได้สักห้านาทีร่างสูงของปีเตอร์ก็เดินมาหาฉัน เขาโบกมือทักทายแล้วยิ้มนิดๆ

"o_o"

"ฉันเพิ่งมาเอง ไม่ได้รอนานหรอก"

"^_^"

"บ้านนายอยู่ไหนหรอ?"

"...ใกล้ๆ"

"อยู่ในหมู่บ้านต้นสนรึเปล่า?"

หมู่บ้านต้นสนเป็นหมู่บ้านที่เป็นทางผ่านเข้าโรงเรียนของฉัน ตอนเช้าๆจราจรในหมู่บ้านนี้ติดขัดมากๆเพราะมีทั้ง คนที่ออกไปทำงาน รถผู้ปกครองเข้ามาสงเด็กในโรงเรียน ลฯ

"...อืม"

"แบบนี้นายก็ตื่นสายได้ล่ะซิ ไปแฟร์เลยนะ"

"^-^"

"แล้วคุณพ่อคุณแม่นายอยู่บ้านรึเปล่า?"

"(._.)"

"..."

"..แค่พ่อ(._.)"

ฉันเห็นสายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ฉันเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง

"อืม...แล้วเราจะไปบ้านนายยังไง"

เขาไม่ตอบแต่เขาจับข้อมือฉันก่อนจะดึงให้เดินตามเขาไปที่ที่จอกรถ
รถมินิคูเปอร์สีแดงหลังคาขาวจอดอยู่ข้างหน้าฉัน สงสัยปีเตอร์ต้องรวยมากๆแน่เลย 

"นายรู้มั้ย นี้คือรถในฝันของฉัน *O*"

"ฮ่ะๆ"

"สวยจังเลย..."

ฉันเอามือจับตรงนู้นตรงนี้อย่างเพ้อฝัน กว่าจะได้ขึ้นรถจริงๆก็เกือบสิบนาที (มากไปมั้นนั่น = =)




"บ้านนายใหญ่มากกกกกกกกกก O[]O"

ฉันยืนปากอ้าปากข้างอยู่หน้าประตูบ้านของเขา ปีเตอร์หัวเราะนิดๆก่อนจะเปิดประตูแล้วก้มตัวเชิญฉันเข้าไป รู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงเลย ฮ้า ~~~

"ปีเตอร์หรอลูก?"

ผู้ชายวัยกลางคนเดินลงบันไดมา ปีเตอร์ยกมือไหว้ ฉันเลยทำตามก่อนจะพูดแนะนำตัว

"สวัดดีค่ะ หนูชื่อโมบายล์ เป็นเพื่อนของปีเตอร์ค่ะ ^^"

"สวัดดีจ้ะ นานๆทีลูกชายของลุงจะมีเพื่อนมาที่บ้าน เชิญตามสบายนะจ้ะ คิดซะว่าเป็นบ้านหนูก็ได้ ^^"

ปีเตอร์พาฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นซึ้งมีทีวีเอลซีดีจอยักษ์ตั้งอยู่ข้างหน้าพร้อมกับเครื่องเสียงตัวเบ้อเริ่มที่ตั้งอยู่ข้างๆทีวี แม่บ้านคนนึงเดินมาถามฉันว่าจะรับน้ำอะไร ฉันก็ตอบไปแบบอายๆว่าน้ำเปล่า

"ว้าว.. *_*"

"...เธออึ้งนานจังโมบายล์"

"O_O"

"-_-^"

"นายรู้มั้ย นั่นเป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินนายพูดมาเลย"

"...เพราะอยู่บ้าน..."

"นายจะลำบากใจมั้ยถ้าฉันถามว่าทำไมนายไม่ค่อยพูด"

"..."

"นายไม่ต้องตอบก็ได้นะ...ถ้านายไม่พร้อม"

"..."

เขาค่อยๆเอื้อมไปหยิบกระดาษกับปากกาที่ตีงกลางโต๊ะ ก่อนจะนั่งจ้องแผ่นกระดาษในมืออยู่สักพัก สายตาของเขาดูลำบากใจ ปนไปด้วยความเศร้า

"ไม่ต้อง"

ฉันเอื้อมมือไปดึงปากกาออกจากมือเขาแต่เขาไม่ยอมปล่อย เขาเริ่มเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษแผ่นนั้น หลังจากเขียนไปได้ครึ่งหน้าเขาก็ยื้นกระดาษแผ่นนั้นให้ฉันช้าๆ ก่อนจะรีบเดินขึ้นบันไดไป...

'10 ปีที่แล้ว...มีขโมยขึ้นบ้านของฉันตอนที่พ่อไม่อยู่ บ้านทั้งหลังมีเพียงแม่บ้านสามคน ฉัน แล้วก็...แม่ คุณแม่ของฉันได้ยินเสียงแปลกๆกลางดึกท่านจึงปลุกให้ฉันตื่น คุณแม่กระซิบบอกให้ฉันไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าจนกว่าท่านจะกลับมาเรียก หลังจากนั้นฉันได้ยินเสียงผู้ชายคุณนึงคุยกับแม่ เขาบอกให้แม่บอกรหัสตู้เซฟ ถ้าไม่บอก...เขาจะฆ่าแม่ฉัน ตอนแรกท่านก็ไม่ยอมบอกหรอก แต่โจรคนนั้นทำเอามีดแทงเข้าไปนิดๆที่เอวแม่ แม่เลยบอกเขาไป ฉันนึกว่าทุกอย่างมันจบแล้ว โจรคนนั้นเปิดตู้เซฟของบ้าน แต่ก่อนที่มันจะกลับไป มันก็เอามีดกรีบคอแม่ฉันตาย 3วันหลังจากนั้นพ่อของฉันกลับมาจากอเมริกาแล้วพบกับฉันซึ้งซ่อนตัวอยู่ในตู้มาสามวัน...'

พออ่านจบฉันมองไปทางที่ปีเตอร์เดินไป ทำไมคนเราถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้...

"ปีเตอร์..."

ฉันเรียกในขณะที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปช้าๆ ฉันมองซ้ายมองขวาแล้วเห็นห้องๆหนึ่งเปิดประตูทิ้งไว้ ฉันค่อยเดินไปที่ห้องนั้น แล้วเห็นปีเตอร์นั่งอยู่บนเตียงเก่าๆ เขาเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ฉันเห็นน้ำใสๆไหลออกมาจากตาเขา

"ฉันขอโทษ..."

"..."

"นายโกรธฉันหรอ..."

"..."

"พูดอะไรหน่อยซิ..."

"..."

"..."

ฉันเดินไปนั่งข้างๆเขาช้าๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาออกจากแก้มเขา เขามองหน้าฉันอยู่สักพักก่อนจะพูดว่า

"ทุกครั้งที่ฉันหลับตาฉันจะได้ยินเสียงกรีดร้องของแม่..."

"..."

"ฉันกลัวการที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้...ฉันเลยตัดสินใจไม่พูดอะไรเลย"

"..."

"มันฝังอยู่ในความทรงจำของฉันมาสิบปีแล้ว...เธอไม่ได้ผิด"

"...ขอโทษนะ"

"..."

"..."

"ฉันคิดถึงแม่..."

ความทุกษ์ทรมานที่เขาเก็บกับตัวเองมาสิบกว่าปีทำให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสายๆ ฉันเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วรู้สึกว่าน้ำตาตัวเองจะไหลเหมือนกัน ฉันค่อยๆเอื้อมไปกอดเขาช้าๆอย่างปลอบใจ

ฉันจะต้องทำให้นายมีความสุขให้ได้...เชื่อฉันซิ...