คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1♥ เนื้อคู่♥
CHAPTER 1
“ยินดีกับน้องๆทุกคนที่เอ็นทรานซ์ติดคณะดุริยางคศิลป์ของมหาวิทยาลัยเราด้วยนะค้า^0^!!!”
ปัง!!!
เสียงดังคล้ายระเบิดเบาๆดังขึ้นพร้อมกับกระดาษและเศษอะไรอีกมากมายปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ ในที่สุดก็สิ้นสุดลงจนได้ การรับน้องของคณะดุริยางคศิลป์ นี่ก็เวลาเกือบๆจะหกโมงเย็นแล้ว พระอาทิตย์ก็ใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที ฉันไม่ยักกะเจอคนไหนที่ปิ๊งปั๊งพอจะเป็นเนื้อคู่ฉันได้ซักคน-_- นี่แม่หมอมั่วนิ่มรึเปล่าเนี่ย
“นังแลมป์ ไปล้างหน้าล้างตากันเถอะ”
“อืม”
ฉันเดินตามเมล่อนไปที่ห้องน้ำแล้วเปิดน้ำล้างแป้งที่โดนพี่ๆโปะตอนช่วงกิจกรรมรับน้อง ฉันเงยหน้าขึ้นเช็ดหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้าแล้วมองไปเห็นเหมือนเรือนกระจกอะไรซักอย่างตรงหน้าฉันไกลๆ
“นั่นอะไรน่ะเมล่อน?”
“หืม? ไม่รู้สิ ไปดูกันมั้ยล่ะ?”
“อืม ไปสิๆ”
ฉันตกลงปลงใจกับเมล่อนไปที่เรือนกระจกนั้น ฉันอ่านป้ายตรงหน้าประตูเขียนเอาไว้ว่า ’เรือนดอกไม้เมืองหนาว’ และเป็นแบบนั้นจริง ภายในมีดอกกุหลาบและดอกไม้เมืองหนาวอื่นๆอยู่เต็มไปหมดพร้อมทั้งป้ายอธิบาย
“ว้าวว สวยจังเลยนังแลมป์”
“จริงด้วย โห ดอกกุหลาบเต็มไปหมดเลยอ่ะ!”
ฉันกับเมล่อนเริงร่าสุดๆกระโดดโลดเต้นไปมาในเรือนกระจกชื่นชมกับดอกไม้นาๆพันธ์ ถ้าให้เดานี่คงจะเป็นเรือนกระจกของคณะเกษตรศาสตร์และเปิดให้คนเข้าชมได้อย่างอิสระ
“จะเอาไงวะ!!”
โครม!!
เสียงดังเรียกความสนใจของฉันและเมล่อนได้อย่างง่ายดาย เราสองคนมองไปตามต้นเสียงที่อยู่ไกลออกไปไม่มาก เงาตะคุ่มๆตรงพื้นยิ่งกระตุกต่อมอยากรู้อยากเห็นของเราสองคนเข้าไปอีก ไม่รอช้า ฉันกับเมล่อนสาวเท้าเข้าไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นใกล้ๆทันที
“อยากเจ็บตัวมากนักใช่มั้ย!!”
โครม!!!
“ว้ายOoO!!!”ฉันเซล้มลงเพราะร่างสูงที่ลอยมาชนเข้ากับฉันอย่างแรงจนต้องเสียหลักล้มลงท่ามกลางพุ่มดอกไม้อย่างแรง”โอ๊ย เจ็บจัง เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
“เฮ้ย! เธอน่ะ เจ็บมั้ย!?”
“ไม่เจ็บก็….อะ เอ่อO_O”ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นก่อนที่จะได้ด่าคนที่คร่อมอยู่บนตัวฉัน เขาเป็นผู้ชายที่มีผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีอัลมอนด์มีเสน่ห์พร้อมกับใบหน้าใสกับจมูกรั้นๆที่บอกถึงนิสัยเขาได้เป็นอย่างดี ละ หล่อจังเลยO////o!! หรือว่านี่คือเนื้อคู่ของฉัน!! กรี๊ดดด>////<!!!
“อะไรกัน เป็นใบ้เหรอ!?”
“อะ เอ่อ ละลุกไปก่อนได้มั้ยคะ=////=”
เขาเหมือนจะคิดได้ว่าเราอยู่ในท่าโพสท์ที่ส่อมาก เขารีบลุกขึ้นยืน ฉันค่อยๆพยุงตัวขึ้นช้าๆ โอ๊ย เจ็บชะมัดเลย สงสัยหนามกุหลาบต้องตำฉันแน่ๆเลยT^T
ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นมองตรงไปข้างหน้าก็พบว่า…เขาแยกร่างได้ด้วยงั้นเหรอ=[]=!!! ทำไมผู้ชายคนเมื่อกี้ถึงได้มีสองคน!!
ฉันมองเขาสองคนสลับไปมา ทั้งคู่เหมือนกันมากจริงๆ ต่างกันแค่ว่าคนนึงใส่ต่างหูสีเงินเอาไว้เท่านั้น! ในโลกนี้มีฝาแฝดที่เหมือนกันขนาดนี้อยู่ด้วยเหรอเนี่ย!?
ยามใดพฤกษางามเด่น ยามใดตะวันลับเย็น ยามนั้นฝันกลายเป็นจริง
จู่ๆคำกลอนของอาจารย์แม่ก็แล้นเข้ามาในสมอง ฉันมองตรงไปข้างหน้า ดอกไม้หลากสีสันบานเด่นสวยงามและเบื้อหลังของเขาทั้งคู่ก็เป็นท้องฟ้าที่ถูกย้อมไปสีแดงฉานของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า ความรู้สึกเหมือนมีลมอะไรบางอย่างที่สัมผัสไม่ได้วิ่งแล่นจากตั้งแต่ปลายเท้าของฉันไปถึงหนังศีรษะ ตามด้วยความรู้สึกประหลาดๆที่ตามเช้ามา หัวใจเต้นรัวและรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาว เบื้องหน้าของฉันตรงตามคำกลอนของแม่หมอทุกอย่าง แต่ทำไม…ถึงมีผู้ชายที่หน้าตาเหมือนกัน ตั้งสองคน!!?
“เฮ้ย เป็นอะไรรึเปล่า?”แฝดคนที่ทับฉันเมื่อกี้ถามฉันขึ้นมา เขาเป็นคนที่ใส่ต่างหูอยู่
“อ่า อืมเอ่อ=O=”ประสาทสัมผัสของฉันตีกันมั่วไปหมดจนไม่สามารถพูดอะไรที่เป็นคำออกมาได้
“….เข่าถลอก”
“ว้ายOoO!!”ฉันร้องเสียงหลงเมื่อตัวฉันลอยขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วและง่ายดายราวกับไร้น้ำหนัก คนใส่ต่างหูเมื่อกี้ช้อนอุ้มฉันขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ทางออกของเรือนกระจกตามมาด้วยเมล่อนที่วิ่งตามมาอย่างงงๆ
“เฮ้ย!! กลับมานะโว้ย! เรายังเคลียรืกันไม่เสร็จ ไอ้บ้าเอ๊ย!!”แฝดที่ยืนอยู่ที่เดิมตะโกนไล่หลังเรามาด้วยความโมโหอย่างถึงที่สุด
“เชิญบ้าไปคนเดียวเถอะ! ไอ้น้องเฮงซวย!!”แฝดคนที่ใส่ต่างหูหันกลับไปตะคอกกลับใส่คนเป้นน้องแล้วเดินออกจากเรือนกระจกโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย เดี๋ยวนะ…เขาอุ้มฉันอยู่อ่ะO////o!!
“เอ่อ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่เข่าถลอกเท่านั้น=O=”
“เธอชื่ออะไร เป็นเฟรชชี่ใช่มั้ย อยู่คณะอะไร?”แทนที่เขาจะปล่อยฉันลงเขากลับทำเป็นไม่สนใจแล้วยิงคำถามใส่ฉันทันทีด้วยเสียงนุ่มต่ำที่อาจทำให้สาวๆที่ได้ฟังต้องถึงกับใจกระตุก
“หะ อะ อ่า แลมป์ค่ะ ยะ อยู่ดุริยางคศิลป์ค่ะ=////=”
“ฉันลีโอ ดุริยางคศิลป์ปีสี่ ยินดีที่รู้จักละกัน”
“คะ ค่ะ-////-“อ๊าย ยิ่งมองใกล้ๆก็ยิ่งหล่ออ่ะ แถมยังแข็งแรงซะด้วย เขาอุ้มฉันได้แบบสบายๆเชียวเลยนะ>////<!!
เขาวางฉันลงกับฟุตบาทแล้มคุกเข่าลงมามองแผลที่หัวเข่าฉัน เมล่อนหายไปตั้งแต่ไม่ไหร่ก้ไม่รู้ ถ้าให้เดา คงถูกแฝดคนน้องรั้งเอาไว้ละมั้ง โชคดีนะเพื่อน=_=
“เอ่อ เมื่อกี้น้องของพี่ลีโองั้นเหรอคะ?”
“อืม น้องฝาแฝดน่ะ ชื่อเลโอ”
อะไรบางอย่าเตือนฉันว่าอย่าถามถึงเรื่องที่เขาทะเลาะกันจะดีกว่า
“ฉันจะไปส่งที่บ้าน ตามมา”เขาลุกพรวดพราดขึ้นอย่างกระทันหันจนฉันตกใจ
“เอ่อ คือเพื่อนของฉันเขายัง…”
“อุตส่าห์จะไปส่งยังจะเรื่องมากอีกรึยังไง-_-“เขาหันกลับมากอดอกทำท่ากวนบาทาใส่ฉัน
“อะไรนะ!?”ชักไม่สวยแล้วนะคุณลีโอสุดหล่อ! คิดว่าคุณเป็นใครไม่ทราบ! จู่ๆถึงมาพูดจากปากเสีย เสียมารยาทกับฉันแบบนี้”อ๋องั้นเหรอ! งั้นไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้!!”
“ฉันจะไปส่ง มีปัญหามั้ย!?”
“ไม่ต้อง!”
เขาเดินเข้ามาคว้าข้อมือฉันเอาไว้แน่นจนรู้สึกได้ว่ามันเจ็บ แล้วบังคับให้ฉันมองเข้าไปในตาสีอัลมอนด์ที่แสนมีเสน่ห์ของเขา
“ปล่อยฉันนะไอ้ลีโอบ้า!!”
“เธอควรจะให้ความเคารพคนที่อายุมากกว่าเธอถึงสี่ปีไม่ใช่รึยังไง!?”
“ก็ทำตัวให้มันน่าเคารพสิไอ้บ้า!”เอาสิๆ ฉันสู้นะเฟ้ย!!!”คิดว่าจะทำอะไรฉันได้! ไอ้ปากเสีย ฉันมีมือมีเท้านะ! อย่าคิดว่าฉันทำอะไรไม่ได้!!”
“แลมป์!”ฉันหันไปทางเมล่อนที่กำลังวิ่งตรงมาที่ฉันกับลีโออย่างเหนื่อยหอบ”เอ่อ เรากลับกันเถอะ”
“เมล่อน? แกเป็นอะไรรึเปล่า คนที่ชื่อเลโอทำอะไรแกรึเปล่า??”
“เอ๋? ทำอะไร ยังไง? ไม่มีอะไรนี่”
“งั้นเหรอ…”ฉันเหลือบกลับไปมองที่ลีโอเขากำลังยืนกอดออก สีหน้านิ่งและใช้ลิ้นดันแก้มตัวเองอยู่ด้วยท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่”งั้นกลับกันเถอะ”
“หยุดก่อน!!!!”เสียงดังทำให้เราทั้งสามคนหันไปมองทันที เลโอวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเราด้วยความเร็วสูงแล้วหยุดก้มลงหอบโยนก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาชี้หน้าฉัน”เธอ!”
“เอ๊ะ=_=??”ฉันชี้ตัวเองสลับกับเมล่อนงงๆ
“เธอแหละ! คนที่ผมหยักศกนั้นแหละ!”
“เอ๊ะ ฉัน=_=??”
“ใช่! เธอ! เป็นแฟนฉันเหอะ!!”
“หา=_=!!”ฉันถึงกับสตั้นท์ไปสามวินาที รวมทั้งนังเมล่อนด้วยที่ยืนอ้าปากค้างแบบเบี้ยวๆด้วยความงงสุดฤทธิ์ จะมาขอเป็นแฟนกันง่ายๆขนาดนี้ฉันยังไม่เคยเจอเลยนะเฮ่ย=_=!!
“หุบปากซะ!”ลีโอเดินเข้ามาพาดแขนรอบคอฉันอย่างถือวิสาสะ”คนนี้ฉันจองเว้ย!!”
นี่มันอะไรก๊านนนน=[]=!!!!!
ความคิดเห็น