ชีวิตสลัม

ลำดับตอนที่ #2 : หมอยตกท่อ

ตอนที่2 หมอยตกท่อ

จากเรื่องราวของหมอยเมื่อคราวที่แล้วคงพอจะทราบประวัติของหมอยแล้วพอสมควร แต่ตอนนี้จะมาพูดถึงชีวิตหมอยตอนที่มาอยู่บ้านกับแม่ ขณะที่พ่อกับแม่หมอยได้เลิกลากันไป แม่ก็เลี้ยงหมอยเพียงลำพัง เช้ามาก็ต้องออกไปรับจ้างทิ้งให้หมอยอยู่กับเด็กข้างบ้าน บางวันลูกกวนแต่เช้าก็ไปทำงานสายบ้าง พอบ่อยๆเข้าก็โดนนายจ้างปฏิเสธไม่รับทำงาน ทำให้แม่ตกงานไม่มีอะไรทำก็หาเก็บขวดแถวนั้นขายเพื่อประทังชีวิต จนหมอยอายุได้6ขวบแม่ก็พาไปเข้าโรงเรียนรัฐบาลแถวบ้าน

ชื่อจริงของเธอในชั้นเรียนคือ”เด็กหญิง อำพา พรอำไพ” ซึ่งพระที่วัดเป็นคนตั้งให้ หมอยเป็นเด็กเรียบร้อยไม่ค่อยซน มักไม่ค่อยพูด แต่ชอบขีดเขียนและอ่านหนังสือ โดยเฉพาะหนังสือธรรมะ พอหมอยอายุได้7ขวบ ก็เริ่มสนใจวิชาคณิตศาสตร์ ครูที่โรงเรียนมักชมบ่อยๆว่า หมอยเป็นเด็กช่างคำนวณสนใจวิชาเลขมาก สอบกลางภาคได้คะแนนเป็นอันดับ2ของห้อง เป็นที่ติดอกติดใจพวกหนุ่มๆในห้องมาก เพราะชอบจะมาลอกการบ้านอยู่เสมอ อีกทั้งหมอยยังเป็นเด็กหน้าตาหน้าเอ็นดูเป็นที่รักของคุณครู ครูก็มักให้สิ่งของกับหมอยบ่อยๆเช่น เสื้อผ้า อุปกรณ์การเรียน ของกิน ของใช้ต่างๆ ทำให้หมอยมีความสุขมากเวลาที่อยู่ที่โรงเรียน เพื่อนบางคนตั้งชื่อให้หมอยใหม่ว่าฝอยทอง พออยู่ที่โรงเรียนเพื่อนก็มักเรียกอย่างนั้น มันอาจจะดูไพเราะกว่าคำว่าหมอย แต่หมอยก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ชีวิตหมอยก็ดำเนินมาอย่างปกติทุกๆวัน ในขณะนั้นที่แม่หมอยก็มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งแล้ว คือเป็นลูกจ้างทั่วไปอยู่ในโรงงานรับซื้อของเก่าแถวบ้าน หมอยเห็นแม่ก็คิดในใจว่า แม่ก็เป็นคนขยันขันแข็งไปทำงานเช้า กลับมาเย็นๆทุกวัน ทุกวันก็จะซื้อขนมและอาหารติดมือมาทุกครั้ง ทำให้หมอยก็มีความสุขในช่วงเย็นของทุกวัน ชีวิตหมอยก็เหมือนเด็กทั่วไปอยากเล่น อยากดูการ์ตูน หมอยเคยถามแม่ว่า เมื่อไหร่แม่จะซื้อทีวี แต่แม่ก็เงียบเพราะยังไม่มีตังค์ พอลับตาหมอยแม่ก็แอบไปร้องไห้ เป็นอยู่อย่างนี้บ่อยๆที่หมอยถาม พอหมอยถามบ่อยๆเข้าแม่ก็เลยสัญญากับหมอยไปลอยๆว่า เดี๋ยวขึ้น ป.2 จะซื้อให้

เวลาก็ผ่านไปจนมาถึงวันปิดเทอมแรกแล้ว หมอยออกไปเที่ยวแถวบ้านบ่อยๆกับแก๊งซ์เดิมของเธอ

แต่พอปิดเทอมก็มีเวลามากขึ้น หมอยเดินผ่านหน้าวัดยังยกมือไหว้พระ พระรูปหนึ่งพูดกับหมอยว่า “.”หมอยเอ๊ยโตแล้วนะตั้งใจเรียนนะลูก โตขึ้นเยอะๆจะได้เก่งๆ”  หมอยก็เดินยิ้มแล้วผ่านไป พอปิดเทอมหมอยก็ออกไปไกลขึ้น ห่างจากบ้านเกือบ1กิโล หมอยชอบไปเล่นแถวใต้สะพานรถ

เล่นตามประสาเด็ก ไปกับเพื่อนอีก4คนวัยเดียวกัน เล่นไปเล่นมาก็เริ่มเย็น แม่ให้เงินติดตัวมา20บาท หมอยก็เอาไปซื้อข้าวกิน พอกินเสร็จก็มาเล่นต่ออีกยังไม่ยอมกลับบ้าน 6โมงเย็นแล้ว แม่ของหมอย ก็กลับมาถึงบ้าน ไม่เห็นหมอย ก็เลยออกตามหา พอดีวันนี้สิ้นเดือนแม่ซื้อของกินมาเยอะรอหมอยมากินด้วย

พอเล่นไปได้อีกซักพักเพื่อนๆก็ชวนกันกลับ หมอยก็เลยต้องกลับด้วย ระหว่างทางที่เดินก็เจอหมาตัวใหญ่ทั้งกลุ่มก็วิ่งหนีกันชุลมุน หมาก็วิ่งไล่ เด็กก็วิ่งชนกัน ล้มบ้าง มีผู้ใหญ่เดินมาพอดีก็ไล่หมาไป

แต่หมอยไปไหน อ้าว! หมอยไปอยู่ในท่อน้ำทิ้ง เพื่อนคนหนึ่งเห็นก็ตะโกนขึ้นมา ผู้ใหญ่ก็เดินมาดูและลงไปช่วยหมอยไว้ได้ทัน หมอยสำลักน้ำและหมดสติไป ผู้ใหญ่จึงพาไปส่งโรงหม้อใกล้ๆ เพื่อนหมอยคนนึงวิ่งกลับไปบ้านไปบอกให้แม่หมอยรู้ “ป้าๆหมอยตกท่อ” “หมอยไหน””ก็หมอยลูกป้าไง” แม่หมอยก็ตกใจทำไมลูกเราถึงตกท่อ ก็ถามว่าแล้วอยู่ไหน  เพื่อนๆก็พาไป ไปเจอหมอยอยู่บนเตียงในโรงหมอ ก็เกิดความสงสารลูกขึ้นมาก็ร้องไห้น้ำตาคลอ กอดลูกไว้แน่น หมอยก็ทำหน้าระห้อยน้ำตาซึม กอดแม่ไว้แน่นเช่นกัน พอจ่ายค่ารักษาเสร็จ450บาท  แม่ก็พากลับบ้านมานั่งกินข้าวกันสองคน มีคำนึงที่แม่พูดกับหมอยตอนกินข้าวว่า “ หมอย เป็นลูกแม่ต้องอดทนนะลูก “ หมอยนั่งทำหน้าตาเฉยแล้วพยักหน้า แล้วหมอยก็พูดว่า “วันนี้กับข้าวอร่อยจัง” แม่ก็ยิ้มแล้วก็บอกว่างั้นก็กินให้หมด